Ο ελληνικός λαός θα αποφασίσει για την τύχη της Μακεδονίας

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη - Δελιβάνη 

Από ότι φαίνεται, και όσο μπορεί κανείς να κρίνει από τις "γκρίζες ειδήσεις", που κυκλοφορούν γύρω από το Σκοπιανό, η Κυβέρνηση και τμήμα ή και το σύνολο της Αντιπολίτευσης (γκρίζες ζώνες, προς το παρόν), ξεπουλούν τη Μακεδονία.

Δεδομένου ότι ο ελληνικός λαός, έδειξε με όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσή του, την απόλυτη αντίθεσή του για την αρπαγή του ονόματος "Μακεδονία" από το γειτονικό σλαβικό κρατίδιο, η απόφαση αυτή ξεπουλήματος, από την ελληνική κυβέρνηση πάρθηκε (αν πάρθηκε) εν γνώσει της ότι καταπατεί τη σχετική βούληση του λαού. Για ένα τόσο σημαντικό, και τόσο υψηλής επικινδυνότητας ζήτημα, η αυθαίρετη απόφαση των κυβερνώντων, παραπέμπει σε γνωστό αποκρουστικό επίθετο, που θα τους ακολουθεί, όχι απλώς ως το τέλος της ζωής τους, αλλά και εντός της αέναης ιστορίας αυτού του τόπου.

Αποτελεί ασύγγνωστη αφέλεια, αν όχι κάτι χειρότερο, ο εφησυχασμός της κυβέρνησης, σχετικά με την απάλειψη των "αλυτρωτικών δεδομένων" του σλαβικού κρατιδίου, δεδομένου ότι ακριβώς το όνομα, αυτό καθαυτό είναι η κορύφωση του αλυτρωτισμού. Παραδόξως, όμως, η κυβέρνηση δείχνει να πιστεύει ότι "προστατεύεται η χώρα" αν οι Σκοπιανοί δεχτούν να σπάσουν τα πόδια από τα γελοία αγάλματα που φέρουν έφιππο το Μ. Αλέξανδρο, και που έχουν στηθεί στις πλατείες τους, ή αν δεχτούν (που ούτε αυτό φαίνεται να δέχονται οι Σκοπιανοί) να σβήσουν από το Σύνταγμα ότι σχετικά αυτό περιέχει ως "αλυτρωτισμό". Εκτός από το ότι, αυτά τα σύμβολα του αλυτρωτισμού μπορούν να αναπαραχθούν κάθε στιγμή στο μέλλον, και αφού θα έχει εξασφαλιστεί το ποθητό όνομα, ο αλυτρωτισμός έχει βαθιά χαραχθεί στη συνείδηση των Σκοπιανών, ακόμη και αυτών που δεν έχουν γεννηθεί.

Ο αλυτρωτισμός, που εμπεριέχεται στο όνομα "Μακεδονία" αποδεικνύεται περίτρανα αν ανατρέξει κανείς στην απαρχή αυτής της εθνικής ιλαροτραγωδίας. Και τότε, όπως και τώρα, η Ελλάδα πιέστηκε αφόρητα από την Αμερική, να δεχθεί να παραχωρήσει το όνομα "Μακεδονία" στα Σκόπια, που τότε ήταν μια απλή επαρχία της πρώην Γιουγκοσλαβίας, προκειμένου να ικανοποιηθεί ο Τίτο και να "διατηρήσει το ένα του πόδι στη Δύση" (να μην το μεταφέρει και αυτό στη Σοβιετική Ένωση). Και εμείς κακώς, κάκιστα υποχωρήσαμε τότε.

Από τότε δεν έπαψε να καλλιεργείται ο αλυτρωτισμός με όλα τα μέσα, σε ολόκληρη την υφήλιο, με τη βοήθεια του ονόματος που είχε δοθεί στα Σκόπια, με την εξασφάλιση αδρής χρηματοδότησης από διάφορα ανθελληνικά κέντρα και με σαφέστατο, σταθερό και αναλλοίωτο στόχο τη δημιουργία "Μακεδονικού Κράτους". Έχουν ιδρυθεί, για το σκοπό αυτό πολυάριθμα ερευνητικά ινστιτούτα σε διάφορες πόλεις της υφηλίου και έχουν δει το φως της δημοσιότητας αναρίθμητοι τόμοι με περιεχόμενο εσκεμμένης παραποίησης της ιστορίας. Και αναφορικά με το εσωτερικό των Σκοπίων, η προπαγάνδα "πάει σύννεφο" αρχίζοντας συστηματικά από την πρώτη δημοτικού να ευαισθητοποιούν τα παιδάκια με τον "αλυτρωτισμό". Θέματα γνωστά σε όλους…..όχι, όμως, όπως φαίνεται και στις ελληνικές κυβερνήσεις;

Πως λοιπόν, εμείς, βαυκαλιζόμαστε ότι θα "προστατευτούμε", επειδή ο κ. Ζάεφ, (που οπωσδήποτε σέβεται αυτός το λαό του και ομιλεί περί της ανάγκης δημοψηφίσματος) δίνει κάποιες αόριστες υποσχέσεις περί κατάργησης συμβόλων, τα οποία σύμβολα αποτελούν ακριβώς το περίβλημα του ονόματος, που μανιακώς επιζητείται. Τι αξία, λοιπόν, μπορεί να έχουν αυτές οι κινήσεις, όταν ανά πάσα στιγμή όλα αυτά μπορεί να επανέλθουν, αλλά και χωρίς αυτά όταν η μακρά και απολύτως συνεπής μάχη του αλυτρωτισμού του γειτονικού σλαβικού κρατιδίου θα συνεχίσει σίγουρα, και μάλιστα έντονα ενισχυμένη, έχοντας κατακτήσει και το τόσο επιθυμητό όνομα;

Αναμφίβολα, οι πιέσεις που δέχονται οι κυβερνώντες από την Αμερική και από τους Ευρωπαίους εταίρους μας πρέπει να είναι αφόρητες. Εξηγούνται, αν έτσι είναι, από την προσπάθεια αναχαίτισης της Ρωσίας να "αποκτήσει" επιρροή στα Βαλκάνια, χάρη στη σωτηρία των Σκοπίων!

Αλλά, είναι αρκετά δυσνόητη αυτή η προσπάθεια των Μεγάλων Δυνάμεων, να "σώσει" τα Σκόπια από τη Ρωσία, όταν αυτή η τελευταία έχει εισβάλλει ήδη "με τα τσαρούχια" στα Βαλκάνια, ως υπασπιστής της Κίνας, αλλά και όταν ο ίδιος ο πλανητάρχης Donald Trump δηλώνει και πράττει με τρόπους, που επιδιώκουν σαφέστατα την ύπαρξη καλών σχέσεων με τη Ρωσία. Και να προσθέσω, ακόμη, ότι στα Βαλκάνια, υπάρχουν ήδη αρκετές κυβερνήσεις, που αποκαλούνται υποτιμητικά από τους πανικόβλητους παραδοσιακούς πολιτικούς "λαϊκίστικες", και οι οποίες δηλώνουν ότι είναι εναντίον της Δύσης και υπέρ της Ρωσίας. Πως μπορεί να αναμένεται, λογικά, η αποδυνάμωση της Ρωσίας, χάρη στην υφαρπαγή του ονόματος της Μακεδονίας από τα Σκόπια; Και πως είναι νοητό να εξακολουθεί, ως ουτοπία πια, ο ψυχρός πόλεμος;

Θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι τα Σκόπια, αν γίνουν "Μακεδονία" θα εξακολουθήσουν τον αλυτρωτικό τους αγώνα ενισχυμένοι από το όνομα και με τελικό στόχο το "Κράτος ή το Έθνος της Μακεδονίας". Δεν θα είναι αυτή η τραγική εξέλιξη για αύριο, αλλά προβλέπεται να ολοκληρωθεί σε μικρό διάστημα από τώρα, και μόλις η διεθνής συγκυρία εμφανιστεί ευνοϊκή για την επιχείρηση αυτή. Περιττό να υπενθυμίσω, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τη Μακεδονία.

Όσοι, λοιπόν, από τους Έλληνες πολιτικούς, συναινέσουν σε αυτό το τερατούργημα υπογράφουν το τέλος του Έθνους των Ελλήνων.

Να συνειδητοποιήσουμε, ακόμη, ότι ασφαλώς, δεν είναι διόλου τυχαίο το ότι φθάσαμε στο έσχατο αυτό σκαλοπάτι της διεθνούς ανυποληψίας. Διότι, η εθνική αυτή συμφορά είναι, δυστυχώς, άμεσα συνδεδεμένη με την αποδοχή, χωρίς αντίδραση, χωρίς αναζήτηση άλλου δρόμου, από το σύνολο των κυβερνήσεων μας, τα απάνθρωπα, τα καταστρεπτικά και τα χωρίς καμιά απολύτως προοπτική οικονομικά μέτρα. Χώρες που οι ιθύνοντες τους προχωρούν διπλωμένοι στα δύο, που αδιαφορούν για τα δεινά που οι επιλογές τους προκαλούν στο λαό τους, που συμφωνούν να εφαρμόσουν εκτρωματικές/νεοαποικιοκρατικές πρακτικές εναντίον των πολιτών, για να εξασφαλίσουν τα συγχαρητήρια ΕΧΘΡΩΝ και ΦΙΛΩΝ (η διάκριση, ανέκαθεν, δυσδιάκριτη), είναι καταδικασμένες να σβήσουν από το διεθνές προσκήνιο.

Ωστόσο, υπάρχει ένας ελληνικός λαός. Λαβωμένος, εξουθενωμένος και προδομένος, αλλά, όμως, αποφασισμένος όπως όλα δείχνουν να μην ενδώσει στην εθνική ΠΡΟΔΟΣΙΑ. Το ακριβό μας όνομα, λοιπόν, περνά στα χέρια του ελληνικού λαού, και αυτός, και μόνο αυτός θα αποφασίσει για την τύχη του.

kostasxan

Ένας φόβος που… συνεχίζει να φυλάει τα έρμα…

Αναβολή στην αναβολή λοιπόν για την προαναγγελθείσα συμφωνία με τους εκπροσώπους της Ψευτομακεδονίας, καθώς στην πράξη (μετά και τη συνάντηση Τσίπρα-Ζάεφ) διαψεύστηκε το κατά κόρον λεγόμενο ότι αν η διαπραγμάτευση έφευγε από το επίπεδο υπουργών των Εξωτερικών και έφτανε πια σε επίπεδο πρωθυπουργών, αυτό θα σήμαινε ότι η τελική συμφωνία θα ήταν σχεδόν βέβαιη. Έκπληξη ίσως για κάποιους η νέα αυτή καθυστέρηση. Για εμάς όμως όχι και τόσο.

Γνωρίζουμε βέβαια πολύ καλά ποιες είναι οι προσωπικές απόψεις του απατεώνα που παριστάνει τον ημέτερο πρωθυπουργό και ποιος ακριβώς είναι ο…πατριωτισμός τόσο του ίδιου όσο και όλης της πλεγματικής αντίχριστης και μισελληνικής συμμορίας του. Τα γνωρίζουμε όλα αυτά τόσο καλά, ώστε να μην έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι όχι μόνο άνευ ενδοιασμών, αλλά και με 
παράφορο ενθουσιασμό θα παρέδιδαν γη και ύδωρ στους σφετεριστές, εκχωρώντας και το όνομα «Μακεδονία» (σκέτο βεβαίως και χωρίς καν προσδιοριστικά) και οτιδήποτε άλλο θα ήθελαν οι προκλητικοί πλαστογράφοι γείτονες. Τι λοιπόν συγκρατεί αυτά τα αδίστακτα καθάρματα (ενώ π.χ. βλέπουμε ότι τίποτε απολύτως δεν τα συγκρατεί στο να περνούν απανωτά μέσα στο Κιναιδοβούλιο της καταισχύνης όλα τα νεοταξίτικα νομοσχέδια θεσμοθέτησης της κάθε ανωμαλίας);

Είναι σαφές πως αυτό οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στη δυναμική και τη λαοπλημμύρα των δύο συλλαλητηρίων. Όσο κι αν αρνούνται πεισματικά να το ομολογήσουν, εκείνος ο πανικός τους δεν μπορεί να ξεχάστηκε. Και όσο και αν το παίζουν υπεράνω μέσα στη φασιστικά προκλητική τους οίηση, είναι αδύνατο να μην περνάει από το μυαλό τους τι μπορεί να συμβεί, αν τολμήσουν να κατεβάσουν στη Βουλή κάποια συμφωνία εσχάτης προδοσίας. Άλλωστε, και να ήθελε να το ξεχάσει ο σπιθαμιαίος αλήτης που υποδύεται τον πρωθυπουργό, η νέα πρόσφατη ξεκάθαρη προειδοποίηση των Παμμακεδονικών του το υπενθύμισε.

Ενδεικτικά όλα αυτά του πόση αξία μπορεί να έχει η λαϊκή αντίδραση (ακόμη και η ειρηνική, αρκεί να είναι μαζική, αποφασιστική και αρκούντως…απειλητική). Καταθλιπτικό βέβαια εν μέρει το συμπέρασμα, καθώς πιστοποιεί πόσες ευκαιρίες έχουμε χάσει μέχρι σήμερα ως λαός και πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αν παρόμοιες, σκληρές και αποφασιστικές αντιδράσεις ευρείας συμμετοχής είχαν πραγματοποιηθεί και σε άλλα θέματα απέναντι στους φασιστοειδείς νεοταξίτες λύκους με την ψευτοπροοδευτική προβιά. Ευοίωνο κι ελπιδοφόρο ωστόσο κατά το υπόλοιπο μέρος, γιατί δείχνει πως έστω και την εσχάτη ώρα, έστω και για ένα μείζον θέμα εθνικό (μια που τα βαθύτερα πνευματικά τα έχουμε υποτιμήσει), έχει τεράστια σημασία η μαζική κι ανένδοτη αντίσταση. Δεν είναι αργά. Και ποιος ξέρει, ίσως πράγματι να μας σώσει τελικά όντως η Μακεδονία, όπως έλεγε κάποτε και ο Ίων Δραγούμης. Υπό την έννοια, προσθέτουμε εμείς, ότι μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα ξεσηκωμού, να ξεπεράσει επιτέλους το σημείο βρασμού αυτής της γενικά παθητικής και τόσα πολλά ανεχόμενης κοινωνίας - και στη συνέχεια ίσως να τα φέρει έτσι ο Θεός που αυτή η αντίδραση να επεκταθεί και στα άλλα.

Ανεξάρτητα πάντως από τι θα γίνει μελλοντικά, επί του παρόντος θέματος (δηλαδή του προβλήματος με τα Σκόπια), είναι βέβαιο πως και το σημείο βρασμού έχει πλέον υπερκαλυφθεί και ο κόσμος είναι αποφασισμένος αυτό που έδειξε στα δύο μεγάλα συλλαλητήρια, να το συνεχίσει. Ας μη νομίζουν συνεπώς τα ανθρωποκνώδαλα της εξουσίας ότι με τερτίπια, καθυστερήσεις, κατενάτσιο και μπακαλίστικη κοπτοραπτική θα φέρουν έστω και πιο…light συμφωνία στο καθ’ ημάς Κυνοβούλιο. Ευτυχώς ή δυστυχώς για κάποιους, όρος «ολίγον εσχάτη προδοσία» δεν υφίσταται ούτε σημασιολογικά, αλλά ούτε και νομικά. Καλό είναι λοιπόν να θυμούνται ότι τίποτε που να θυμίζει τη λέξη «Μακεδονία» (ούτε στα αγγλικά, ούτε στα ψευτομακεδονέζικα, ούτε στα… σουαχίλι) δεν θα γίνει αποδεκτό από κανένα μας. Αν το τολμήσουν, ας αρχίσουν να σχηματοποιούν λίγο πιο ολοκληρωμένα τη σκέψη που αποκλείεται να μην περνάει ενίοτε από τον άθλιο εθνομηδενιστικό εγκέφαλό τους. Ότι δηλαδή η επόμενη μεγάλη λαοσύναξη που θα γίνει στο Σύνταγμα, θα είναι πρωτοφανώς κοσμοϊστορική. Και τη φορά αυτή δεν θα γίνει με ντουντούκες και συνθήματα, αλλά με πέτρες, όπλα και καδρόνια. Και με εισβολή στον εκφυλισμένο…ναό (όπως τολμούν ακόμη και τον αποκαλούν) όχι της δημοκρατίας, αλλά της νεοταξίτικης και νεοεποχίτικης διαστροφής και προδοσίας.

Και αυτό φυσικά δεν είναι απειλή. Είναι υπόσχεση…

Του Νεκτάριου Δαπέργολα

Γίνε ὁ ἑαυτός σου!

ΜΗΝΥΜΑ

Πρὸς τοὺς διαγωνιζομένους μαθητὲς τῶν Πανελλαδικῶν Ἐξετάσεων

(ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ)

«Τριγύριζα στοὺς κήπους ἑνὸς ἀσύλου γιὰ παράφρονες, ὅταν γνώρισα ἕναν νεαρὸ ἄνδρα ποὺ διάβαζε ἕνα βιβλίο φιλοσοφίας. Ἡ συμπεριφορά του καὶ ἡ προφανὴς καλὴ ὑγεία του, τὸν ἔκαναν νὰ ξεχωρίζει ἀπὸ τοὺς ἄλλους τροφίμους. Κάθισα δίπλα του καὶ ρώτησα:

–  Τί κάνεις ἐδῶ;

Μὲ κοίταξε, ἔκπληκτος. Καὶ βλέποντας ὅτι δὲν ἤμουν ἕνας ἀπὸ τοὺς γιατρούς, ἀπάντησε:

–  Εἶναι πολὺ ἁπλό: Ὁ πατέρας μου, ἕνας λαμπρὸς δικηγόρος, ἤθελε νὰ γίνω σὰν αὐτόν. Ὁ θεῖος μου ποὺ κατέχει ἕνα μεγάλο ἐμπορικὸ κέντρο, ἤλπιζε πὼς θὰ ἀκολουθήσω τὸ παράδειγμά του. Ἡ μητέρα μου ἤθελε νὰ εἶμαι ἡ εἰκόνα τοῦ ἀγαπημένου της πατέρα. Ἡ ἀδελφή μου ἔβαζε τὸν σύζυγό της πάνω ἀπὸ ἐμένα, φέρνοντάς τον ὡς παράδειγμα τοῦ ἐπιτυχημένου ἄνδρα. Ὁ ἀδελφός μου προσπάθησε νὰ μὲ προπονήσει γιὰ νὰ γίνω διάσημος ἀθλητὴς ὅπως ὁ ἴδιος. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ στὸ σχολεῖο, μὲ τὸν καθηγητὴ πιάνου καὶ τὸν καθηγητὴ τῶν ἀγγλικῶν. Ἦταν ὅλοι πεπεισμένοι καὶ ἀποφασισμένοι ὅτι ἦταν τὸ καλύτερο δυνατὸ παράδειγμα πρὸς μίμηση.

Κανένας ἀπὸ αὐτοὺς δὲν μὲ κοίταξε ὡς ἕνα ἄτομο, ἀλλὰ ἦταν σὰν νὰ κοιτάζουν τὸν ἑαυτό τους στὸν καθρέφτη. Γι’ αὐτὸ κι ἐγὼ ἀποφάσισα νὰ ἐγγραφῶ στὸ ἄσυλο.

Τουλάχιστον ἐδῶ μπορῶ νὰ εἶμαι ὁ ἑαυτός μου».

(Χαλὶλ Γκιμπράν, Τὸ ἄσυλο).

Ἕνα πολὺ ξεκάθαρο μήνυμα στέλνει μὲ τὸ περιστατικὸ αὐτὸ ὁ Λιβανέζος φιλόσοφος καὶ λογοτέχνης Χαλὶλ Γκιμπράν. Ἡ αὐτοπραγμάτωση, ἡ ἀνάδειξη τοῦ δικοῦ σου ἑαυτοῦ, δὲν εἶναι τόσο εὔκολη ὑπόθεση. Σὲ διεκδικοῦν πολλοὶ σχεδιάζοντας γιὰ σένα, χωρὶς ἐσένα.

Ἐσὺ ὅμως τί κάνεις; Γιατί θέλεις νὰ σπουδάσεις; Τίνος τὰ σχέδια πραγματώνεις; Τὰ δικά σου ἢ κάποιου τρίτου; Εἶσαι ὁ ἐαυτός σου; Ἢ διολισθαίνεις, ἀκούσια ἴσως, στὸ νὰ ὑποδύεσαι καὶ νὰ ἐνσαρκώνεις τὰ ὄνειρα κάποιου ἄλλου;

Οἱ γονεῖς συνήθως ἔχουν τὶς δικές τους ἀπαιτήσεις πάνω σου. Δὲν μποροῦν νὰ συμφιλιωθοῦν εὔκολα μὲ τὴν ἰδέα ὅτι εἶσαι ἄλλος ἄνθρωπος, ἀνεξάρτητος ἀπὸ αὐτούς, ἐλεύθερος νὰ ἔχεις τὰ ὄνειρά σου, νὰ κάνεις τὶς ἐπιλογές σου, ἀκόμα καὶ τὰ λάθη σου. Ἡ ἀγάπη τους, ἡ μέριμνά τους γιὰ σένα, ἡ ὑπερβολικὴ συνήθως ἀγωνία τους γιὰ τὸ μέλλον σου, τοὺς ὠθεῖ, ἀνεπίγνωστα πολλὲς φορές, νὰ παίρνουν πρωτοβουλίες πάνω σου πέραν τοῦ δέοντος. Δὲν μποροῦν νὰ ἀποστασιοποιηθοῦν ἀπέναντί σου. Τὸ κίνητρό τους καλό, ὁ τρόπος τους ὅμως λάθος. Καὶ κοντὰ στοὺς γονεῖς, ὁ περίγυρος. Συγγενεῖς καὶ φίλοι κανοναρχοῦν ἀδιάκοπα γιὰ τὸ πὼς πρέπει νὰ …τραγουδᾶς καὶ νὰ χορεύεις ἐσύ. Ὁ κλοιὸς γύρω σου, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ τοὺς μοιάσεις, εἶναι συνήθως ἀσφυκτικός.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως μεριά, ὁ Θεὸς σὲ ἔπλασε ἐλεύθερο. Ἔδειξε μάλιστα ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γι’ αὐτό. Καὶ δὲν σοῦ ἔδωσε ἐλευθερία, γιὰ νὰ παρεμβαίνει αὐθαίρετα κατόπιν καὶ νὰ τὴν καταργεῖ. Καμμιὰ φιλοδοξία τέτοιου εἴδους δὲν τὸν διακατέχει. Σέβεται σκανδαλωδῶς ὅ,τι σοῦ ἔδωσε. Περιμένει ὅμως ἀπὸ σένα, μέσα ἀπὸ δικές σου ἐλεύθερες ἐπιλογές, νὰ ἀναδείξεις δημιουργικὰ τὴ μοναδική σου ὕπαρξη. Νὰ κάνεις τὴν ὀρθὴ καὶ ὑπεύθυνη χρήση τοῦ ἀναντικατάστατου ἀγαθοῦ ποὺ σοῦ χαρίστηκε.

Γιατὶ εἶναι συγκλονιστικὸ τὸ γεγονός, ὅτι μέσα στὸν ἄπειρο χῶρο καὶ στὸν ἀπέραντο χρόνο τοῦ σύμπαντος, εἶσαι μοναδικὸς καὶ ἀνεπανάληπτος. Σκέψου το λίγο αὐτό. Γιὰ χιλιάδες χρόνια, ἀναρίθμητα ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια ἄνθρωποι πέρασαν, περνοῦν καὶ θὰ περάσουν ἀπ’ τὸν κόσμο μας. Δυὸ ἴδιοι δὲν ὑπῆρξαν, δὲν ὑπάρχουν καὶ δὲν θὰ ὑπάρξουν ποτέ. Μιὰ ἐκρηκτικὴ ποικιλία ζωῆς ξεπηδάει ἀπὸ τὴ δημιουργικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ἀποστρέφεται ἰδιαίτερα τὰ κλωνοποιημένα ὄντα ὁ Θεός. Δὲν τὸν ἐνθουσιάζουν μορφές-ἀντίγραφα, φωτοτυπίες. Γι’ αὐτὸ καὶ θέλημά του εἶναι νὰ βρίσκει ὁ καθένας, νὰ ἀξιοποιεῖ, νὰ πραγματώνει τὴ δική του προσωπικὴ καὶ ἰδιαίτερη ὕπαρξη.

Σκοπός σου λοιπόν, νὰ ἀναζητᾶς τὸ δικό σου πρόσωπο. Τὴ δική σου ταυτότητα. Τὴ δική σου εἰκόνα. Καιρὸς νὰ ἀπογαλακτισθεῖς, νὰ ὡριμάσεις, νὰ ἀνδρωθεῖς. Νὰ πραγματώσεις μὲ κόπο, μὲ εὐθύνη, τὴ δική σου μοναδικὴ ἀνεπανάληπτη μορφή. Μὴν ἐπιτρέπεις νὰ παρεμβαίνει ἄλλος καὶ νὰ σὲ ὑποκαθιστᾶ. Μὴ νομίζεις πὼς τὰ προσωπεῖα, ποὺ πολλοὶ φιλοδοξοῦν νὰ σοῦ φορέσουν, θὰ σὲ κάνουν ἀρεστὸ στοὺς γύρω σου. Ἐπικεντρώσου στὸ δικό σου πρόσωπο. Γίνε ὁ ἑαυτός σου!

Ὁ Θεὸς ποὺ σὲ ἔπλασε θὰ σὲ ρωτήσει κάποτε, τί ἀπέγινε ἡ εἰκόνα ποὺ σοῦ ἔδωσε. Γιατὶ καὶ αὐτός, μὰ καὶ οἱ ἄνθρωποι ὅλοι, περιμένουν ἀπὸ σένα κυρίως αὐτό: Νὰ τοὺς χαρίσεις τὴν ὀμορφότερη ἐκδοχὴ τοῦ ἑαυτοῦ σου.

Ἂν τὸ πετύχεις, θὰ εἶναι μιὰ ὑπέροχη,

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

Μὲ πατρικὲς εὐχὲς

Ὁ Μητροπολίτης

Ὁ Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης Χρυσόστομος

Παρατηρήστε τις λεπτομέρειες σε αυτή την εικόνα και θα εκπλαγείτε

1ον… Ο πατέρας φοράει γραβάτα στο τραπέζι (το σέβεται)
2ον Η οικογένεια είναι πολύτεκνη(σήμερα τα τέκνα φορολογούνται)
3ον Η γιαγιά είναι στο σπίτι και όχι πετάμενη σε κάποιο γηροκομείο
4ον Κανείς δεν έχει ξεκινήσει το φαγητό γιατί ακόμη η μητέρα σερβίρει (θα ακολουθήσει και Προσευχή και μετά θα ξεκινήσουν να τρώνε, όσο κι αν πεινούν),
5ον Το γεύμα περιλαμβάνει ψάρια κι όχι χάμπουργκερ!!! αυτή ήταν η έννοια της οικογένειας τότε, αυτές τις αξίες περνούσαν τα βιβλία μας!

Ο Μπουτάρης βίασε τη μνήμη των Ποντίων

Ποιοι ψηφίζουν τον Μπουτάρη, ρε πούστη μου;

Ε λοιπον αυτό το κομπλεξαρισμένο, επαρχιώτικο μικροαστικό κοινό, που αρνηθηκε τις ρίζες του και τη γη του, για να κυνηγήσει έναν φαντασιακό παράδεισο στη μεγαλούπολη, είναι η μεγαλη μαζα των ψηφοφόρων του Μπουτάρη [και αντιστοιχα του Καμινη στην Αθηνα]
 

Κοντοφθαλμοι, ημιμαθεις, ημιαγροίκοι, νεοβάρβαροι μικροαστοί [ενδεχομένως και μπασταρδοι φυλετικά] εγκλωβισμένοι στα σεξουαλικά, οικογενειακά και υπαρξιακά τους αδιέξοδα, που θεωρούν στόχο της μίζερης ζωής τους, να γίνουν επιτέλους Ευρωπαίοι ή έστω Αμερικάνοι, σαν τους πρωταγωνιστές των χολυγουντιανών ταινιών, που τους πλασαρει η τηλεόραση.
 
Αυτοί ψηφίζουν τον Μπουτάρη και αυτοί ανοίγουν τον δρομο για τον θάνατο του Ελληνισμού, εν τη πλήρη αγνοία τους...  





Εδώ στήριξαν και ξαναστήριξαν Τσιπρα και μετά το Μνημόνιο και μετά το Δημοψήφισμα.. στον Μπουτάρη και στον Καμίνη θα κώλωναν, ρε Λευτέρη;;;

Εξαίρετη και η επιλογή του μακαρίτη... κι αυτός στήριζε τον Τσίπρα, παρά τα Μνημόνια και τα δημοψηφίσματα...


Καλλιόπη Σουφλή

Φρονώ ότι ασχοληθήκαμε υπέρ το δέον με την θλιβερή φιγούρα ενός ξαναμωραμένου ανθρωπάκου και τον τάχα μου "ξυλοδαρμό" του. Δηλαδή, αυτή την κακοστημένη παράσταση, που βοά ότι ήταν προβοκάτσια, με πιθανό στόχο να ξεκινήσουν νέα πογκρόμ κατά των Ελλήνων εθνικιστών.
 

Ούτε ξύλο έφαγε ο ανεκδιήγητος δήμαρχος-λαγός, ούτε απειλήθηκε η ζωή του, ούτε καν λεκιάστηκε το σακάκι του.
Το καλύτερο λοιπόν που έχουμε να κάνουμε είναι να τον χέσουμε και να ασχοληθούμε με τα πράγματι σοβαρά ζητήματα μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση, όπως η δικιά μας...
Το όντως ενδιαφέρον ερώτημα που προκύπτει από το τελευταίο σώου μπουτάρη και το μοναδικό που θα έπρεπε να μας απασχολήσει εδώ, είναι το ποιοι τελικά ψηφίζουνε αυτούς τους πολιτικά αξιοθρήνητους λαγούς της παγκοσμιοποίησης, ώστε στο κοντινό μέλλον οι ίδιοι και τα παιδιά τους να μην έχουν ούτε πατρίδα, ούτε θρησκεία, ούτε ιστορία, ούτε άλλη συλλογική ταυτότητα, όπως οι παλαιοί ευνούχοι των αυτοκρατόρων, που τους είχαν στερήσει ακόμα και την πλέον αρχέγονη συλλογική ταυτότητα, του φύλου.
  

 Κι εγω ψηφιζω Μπουταρη, γατακια...

Δεν χωράει φυσικά αμφιβολία ότι τα ίδια κοινωνικά στρώματα που ψηφίζουνε Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, ψηφίζουνε Καμίνη στην Αθήνα. Γι αυτό άλλωστε οι δύο νεοταξίτες δημαρχίδηδες έχουνε κοινή πορεία, ενώ συχνά ο ένας, βγαίνει να υποστηρίξει τον άλλο, σαν επαρχιώτισσες χηρευάμενες, που πασχίζει η μία, να κρύψει τις πομπές της άλλης...
Εσχάτως μάλιστα ο χιώτης λαγός οργάνωσε στην Αθήνα συγκέντρωση-συμπαράσταση στον Θεσσαλονικιό ομό-λαγο του, στην οποία όμως εδέησαν να πάνε καμιά τριανταριά άτομα, που τους είχε υποσχεθεί προηγουμενως ότι θα τους διορίσει τις κόρες και θα τους σβήσει τις κλησεις...   
    
Ασφαλώς ένα σημαντικό κομμάτι των ψηφοφόρων των μπουταροκαμίνηδων αποτελείται από ελληνοποιημένους αλβανοκογκολέζους λαθρέποικους, που εκμεταλλεύτηκαν την μέγιστη προδοσία των καθεστωτικών συμμοριών να εξεφτελίσουν την έννοια της Ελληνικής ιθαγένειας, μοιράζοντας την αδιακρίτως, σε όποιους πέρασαν με το έτσι θέλω τα σύνορα μας..
Ο Αλβανός τυχοδιώχτης και ο Μαροκινός μαχαιροβγάλτης, ξάφνου απέκτησαν το δικαίωμα να γινουν ρυθμιστές του μέλλοντος του Ελληνικού έθνους, ψηφίζοντας φυσικά όποιον πολιτικό καραγκιόζη τους προσέφερε τα περισσότερα προνόμια.
Να λοιπόν οι πρώτοι που θεωρητικά θα έδιναν ψήφο  στον Μπουτάρη, ο οποίος σημειωτέον έχει μετονομάσει και μια πλατεία στη Θεσσαλονίκη, σε πλατεία Τιράνων! 

Νιοπλουτη ιθαγενης Αλβανιδα Β΄γενιας, 

που ψηφιζει Μπουταρη και ελπιζει να εκπροσωπήσει τον ελληνισμο στις βυζοβιζιον

Κι εξόν από τις ελληνοποιημένες ορδές του τριτοκοσμικού τυχοδιωκτισμου, που απέκτησαν δικαίωμα ψήφου επειδή έτσι συνέφερε τους πολιτικούς πάτρωνες τους, υπάρχει και μια άλλη μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων, που αποτελείται από ελληνοποιημένα μπασταρδάκια, δευτερης ή τριτης γενιάς.
Κι εδώ μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες ψήφων, που επίτηδες κανένας στατιστικολόγος ή ερευνητής της κοινής γνωμης δεν τόλμησε ποτέ να υπολογίσει τα ποσοστά τους, μεσα στο εκλογικο σωμα.
Ίσως επειδή αν οι Έλληνες μάθαιναν σε πιο βαθμό έχει φτάσει η φυλετική αλλοίωση της κοινωνίας τους, να παθαιναν μαζικό σοκ...
Ωστόσο οι μικτοί γάμοι Ελλήνων με σλαβοασιάτισσες ή Ελληνιδων με αλβανοχρωματιστούς είναι πλέον τόσοι πολλοί, ώστε το ποσοστό των νόθων ψηφοφόρων δεύτερης ή τρίτης γενιάς να είναι αποφασιστικός ρυθμιστης του μέλλοντος μας...  

Αν προσθέσουμε στους ελληνοποιημένους ψηφοφόρους και ένα ιδιαίτερα σεβαστό ποσοστό ομαδοποιημένων ομοφυλόφιλων, παιδεραστών, χτηνοβατών, σαδομαζοχιστών, χασικλήδων και άλλων ψυχοδιαστροφικών ατόμων, αμέσως έχουμε μια προφανή πλειοψηφία του ελληνοφωνου εκλογικού σώματος, που αποτελεί και το προνομιακό κοινό του κ. Μπουτάρη [και του κ. Καμίνη, προφανώς]

Διότι προφανώς στη σημερνή πολυπολιτισμική ινδογρεκία όποιος/α κατορθώνει να μονοπωλήσει τις ψηφους των ψυχανώμαλων, των διεστραμένων, των μπάσταρδων, των λαθρέποικων, των λαθροεισβολεων, των χασικλήδων, των ηλίθιων και των ημι-παρανοϊκών, έχει εξασφαλίσει από χέρι μια σχετική πλειοψηφία, εφόσον όλα αυτα τα κοινωνικά στρώματα υπερτερούν πλέον αριθμητικά από τους υγιείς, ψυχή τε και σώματι, Έλληνες. Αν μάλιστα προσθέσουμε και τις ψηφους των βολεμένων, διορισμένων, μιζαρισμένων και δημοσιοδιορισμένων, που μπορεί να καλύψει ο κάθε πολιτικός συμμορίτης, ενδέχεται να φτασουμε και στην απολυτη πλειοψηφία.

Κι ιγώ ψηφίζου Μπουταρ' μάτια μ'

Εμ' πως; Ιβρωπεός είμι, τι να ψηφίσ'; 

Τους άλλους τους φασιστις κι να μι λέει μιτά η Σία η Κουσιώνη, βλάχου;

Απ την άλλη θα είναι σοβαρό λάθος να υποθέσουμε ότι ο κ. Μπουτάρης βγαίνει αποκλειστικά και μόνο με τις ψήφους των ελληνοποιημένων λαθρέποικων και των ψυχανώμαλων.
Διότι στο ίδιο ακριβώς κοινό απευθύνονται, σχεδόν όλοι οι πολιτικοί συμμορίτες, του ιδιότυπου παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτισμού. .
Αρα οσο καλά και αν παιζουν το παιχνιδι της μεταναστολαγνειας του ισλαμοκαυλισμού ή του λεσβοτραβελογκεουλισμού, κανένας μπουταροκαμίνης δεν μπορει να παρει εξ ολοκληρου τη βρωμερη αυτή πιτα της ψηφοανωμαλίας...
Όσο νά' ναι, κάποιο κομματάκι θα διεκδικήσουν και οι υπόλοιποι.
Στις τελευταίες δημοτικές εκλογές παραδείγματος χάριν στην Αθήνα, εξόν από τον κ. Καμίνη, υπήρχαν και οι κ.κ. Κακλαμάνης και Σακελλαρίδης, οι οποίοι προφανώς θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερη διεισδυτικότητα στο κοινό των γκέουλων, των λεσβιών, των παιδόφιλων, των σαδομαζοχιστών και δεν συμμαζεύεται, ενώ το αλβαναριό σύσσωμο θα επρεπε να πάει να ψηφίσει τον εκλεκτό του κ. Σαμαρά... 

Κι όμως ο Καμίνης τους ξεπέρασε ολους και άρπαξε τη δημαρχία, παρά τις δυσμενείς αρχικές στατιστικές προβλέψεις.
Το ίδιο έκαμε και ο Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη.
Και το ερώτημα είναι: γιατί;
Γιατί η πλειοψηφία των ελληνόφωνων [και μη] κατοίκων των δύο πρώην Ελληνικών μεγαλουπόλεων, προτιμά για δημοτικούς άρχοντες τους μπουταροκαμίνηδες, αντί για τους εξίσου μεταναστολάγνους, ψυχοδιαστροφικούς ισλαμόκαυλους της νεοφιλελεύθερης δεξιάς και των κόκκινων συμμοριτών;
  

Δεν ξαναβόσκω άλλες βοβάλες, δεν θέλου μητι να τις δω...

Ιγώ γουστάρ' γκέη παρέηντ κι λισβιακό...

Αμ πώς;

Χουριάτις είμαστι;

Μπουταρης δαγκουτό

Η απάντηση στο καίριο αυτό ερώτημα βρίσκεται ακριβώς στο γεγονός ότι η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη είναι οι μόνες πραγματικά μεγαλουπόλεις της σημερνής Ινδογρεκίας και γι αυτό έλκουν σαν βουτυρωμένο ψωμάκι, τους απογοητευμένους επαρχιώτες, απανταχού της επικράτειας.
Το όνειρο του πάσα ένα επαρχιώτη, που αισθάνεται άβολα στην κλειστή [και συνήθως συντηρητική] επαρχιακή κοινωνία, είναι να τα καταφέρει να ξεφύγει από το χωριό και να μεταναστεύσει επιτέλους στη Θεσσαλονίκη ή στην Αθήνα.
Εκεί φαντασιώνεται ότι θα ζήσει τη μεγάλη ζωή, στις πίστες των  μπουζουξίδικων και εκεί ελπιζει ότι θα μπορέσει να κάμει τις αρπαχτικές του, είτε στα εμπόρια, είτε στο δημόσιο.
 

 

Η μεγαλούπολη για τον μέσο χωριάτη είναι το φαντασιακό λούνα παρκ, που φροντίζει να του παρουσιάσει η τηλεόραση και όπου η κόκα, το μουνί, ο κώλος, η χλίδα, το χρήμα και η απάτη, κυκλοφορούν όλη μέρα στους δρόμους, έτοιμα να πέσουν στα χέρια του κάθε τολμηρού που ξέρει να τα αρπάξει. 
Και μέσα σε τούτη τη φαντασιακή χαβούζα των αισθήσεων και των παραισθήσεων, η μεγαλούπολη προβάλλει στα μάτια των ξελιγωμένων για σεξ και ασυδοσία επαρχιωτών, ως η γη Χαναάν του μεταμοντέρνου προτύπου του "Γαμάω και Δέρνω".
Ερχόμενος λοιπόν [επιτέλους] από το χωριουδάκι του στη Θεσσαλονίκη, ο κάθε μεταλλαγμένος Mitsus και η πάσα μία αστικοποιημένη Katina, φρονούν ότι πρέπει να είναι αντάξιοι της νέας τους ευρωπαϊκής ταυτότητας, που μπορεί να τους προσφέρει η μεγάλη πόλη.
 

 

Και δεν είναι βέβαια μικρό πράγμα να μεταπηδάς από την πληκτικη καφετέρια στα Νέα Μουδανιά και να βρισκεσαι ξάφνου στα μεγαλεία της Καμάρας και του Λευκού Πύργου.
Όσο να' ναι νιωθεις την αναγκη απο Βαλκανιος χωριατης, να γινεις Ευρωπαίος!
Ε λοιπον αυτό το κομπλεξαρισμένο, επαρχιώτικο μικροαστικό κοινό, που αρνηθηκε τις ρίζες του και τη γη του, για να κυνηγήσει έναν φαντασιακό παράδεισο στη μεγαλούπολη, είναι η μεγαλη μαζα των ψηφοφόρων του Μπουτάρη [και αντιστοιχα του Καμινη στην Αθηνα]
 

Κοντοφθαλμοι, ημιμαθεις, ημιαγροίκοι, νεοβάρβαροι μικροαστοί [ενδεχομένως και μπασταρδοι φυλετικά] εγκλωβισμένοι στα σεξουαλικά, οικογενειακά και υπαρξιακά τους αδιέξοδα, που θεωρούν στόχο της μίζερης ζωής τους, να γίνουν επιτέλους Ευρωπαίοι ή έστω Αμερικάνοι, σαν τους πρωταγωνιστές των χολυγουντιανών ταινιών, που τους πλασαρει η τηλεόραση.
Αυτοί ψηφίζουν τον Μπουτάρη και αυτοί ανοίγουν τον δρομο για τον θάνατο του Ελληνισμού, εν τη πλήρη αγνοία τους... 

 Κι εγώ Μπουταρη ψηφιζω ρε μεγαλε...

Κι άμα κατέβουν οι αλβανόσλαβοι στη Σαλονίκη, να σηκώσουν σημαία στον Πύργο, στ' αρχιδια μου

Ξερεις ρε μαλακα τι λεφτα πεφτουν στα καζινο των Σκοπιων;

Γιατι δηλαδη να τα ακουμπανε εκει και να μην ερχονται να τους τα τρωμε εμεις...

Που χουμε και μακεδονικο χαλβα, να 'ουμ...

Οι μπουταροκαμίνηδες κατορθώνουν να παραμένουν στον αφρό της εξουσίας, επειδή μιλούν ακριβως τη γλώσσα του συμπλεγματικού νεοέλληνα, που νομίζει ότι να γίνει κανείς σαν τους λονδρέζους λόρδους, θα πρέπει να ψηφίζει για δήμαρχο του Λονδινου έναν Πακιστανό και να γιομίζει την πόλη του με τριτοκοσμικούς τυχοδιώκτες!
Και προπαντός, να παρακολουθεί αρρωστημένα στην τηλεόραση του, τον γαμο του κοκκινοτριχη πριγκιπα με μια ημιέγχρωμη... 
Η μεταναστολαγνεία, η ψυχοδιαστροφολαγνεία, ο ισλαμοκαυλισμός, οι βυζοβίζιον, ο εθνομηδενισμος και οι μπάφοι, είναι  ο μόνος τρόπος που αντιλαμβάνεται ο μέσος επαρχιώτης, για να γίνει κι αυτός μοντέρνος Ευρωπαίος.
Αυτό καταλαβαίνει από Ευρώπη, αυτό ονειρεύεται...

Άλλωστε, όταν σου λείπει η παιδεία που γέννησε έναν Σεζάν και έναν Μότσαρτ, ελπίζεις να μεταμορφωθείς σε Ευρωπαίο, φορώντας φουστίτσες σαν το Jason-Αντιγόνη.
Και τούτα ακριβώς του τα προσφέρει ο Μπουτάρης ή ο επόμενος μπουταρης, που θα επιλεξουν οι εργολαβοι της ελληνικής γενοκτονιας, για να του πασαρουν ως βλαχοδημαρχο... 

      Μπουταρης και πασης Ελλαδος, αμα λαχει να 'ούμ... 

 

 

  Λευτέρης Πανούσης

Πηγή

"ΟΧΙ ΣΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ"Ανδρέας Πετρόπουλος-Ελληνοκρατία

Εμείς δε θέλουμε τζαμιά - Σκύρος

29 Μαίου 1453:Τι έγινε κατά τη διάρκεια και μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης

ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΔΥΟ ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ,ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΡΑΤΖΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΟ ΜΠΑΡΜΠΑΡΟ,ΜΑΣ ΒΟΗΘΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΣΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ,ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΘΡΥΛΟΥΣ

-ΧΡΗΣΙΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ" ΜΩΑΜΕΘΑΝΩΝ,ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΟΝΤΑΣ "ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ" ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ!

Γράφει ο Γεώργιος Φρατζής,στο περίφημο Χρονικό του:«Ω αγαπητά μου παιδιά, από το Θεό, τον προφήτη του Μωάμεθ και εμένα τον ίδιο το δούλο του, σας παρακαλώ και σας ικετεύω να κάνετε αύριο έργο αξιομνημόνευτο, όπως και οι πριν από μας παντού ως τα τώρα έκαναν, όπως είναι φανερό, και με προθυμία, γενναιότητα και μεγαλοψυχία να περάσετε σαν φτερωτοί με τις σκάλες πάνω από το τείχος. Και τη φήμη που κέρδισαν οι πρόγονοί μας και τους χάρισε ο Θεός μη γίνετε αφορμή εσείς να τη χάσουμε· αντίθετα, πλησίασε η ώρα να την αυξήσου με κατά πολύ». Τους είπε και πολλά άλλα λόγια στρατιωτικού περιεχομένου, και τους φούντωσε το φρόνημα για να δράσουν γενναία. Και κατέληξε: «Αν μερικοί από σας σκοτωθούν, όπως είναι φυσικό στους πολέμους, και γραφτό της μοίρας του καθενός, ξέρετε πολύ καλά τι λέει ο προφήτης μας στο Κοράνι: εκείνος που θα πεθάνει υπό τέτοιες συνθήκες θα δειπνήσει και θα πιει στον παράδεισο, ολόσωμος μαζί με το Μωάμεθ· και με παιδιά και με ωραίες γυναίκες και παρθένες θα αναπαυτεί σε τόπο χλοερό και αρωματισμένο από λουλούδια, θα λουστεί σε ωραιότατο λουτρό και θα έχει τα πάντα από το Θεό σε εκείνο τον τόπο. Και πάλι, σ’ αυτή τη ζωή, όλος ο στρατός και οι άρχοντες της αυλής μου, αν νικήσουμε, ο μισθός που θα έχουν από μένα κατ’ αναλογία θα είναι διπλάσιος για τον καθέναν απ’ όσα έχουν τώρα· αυτός θ’ αρχίζει από σήμερα και θα καταβάλλεται ως το τέλος της ζωής τους. Σε τρεις ημέρες η Πόλη θα είναι δική σας. Ό,τι κι αν αρπάξετε ή βρείτε, χρυσό ή ασημένιο σκεύος και ρούχα, αιχμαλώτους —άντρες και γυναίκες, μικρούς και μεγάλους— κανείς δε θα μπορεί να σας τα ζητήσει ή να σας ενοχλήσει στο ελάχιστο». Αφού τελείωσε το λόγο του, τους όρκισε να διαφυλάξουν όσα τους διέταξε. Αυτοί χάρηκαν πολύ ακούγοντάς τα, και με μια φωνή αλάλαξαν όλοι στη γλώσσα τους: «Αλλάχ, Αλλάχ Μεεμέτ ρεσούλ Αλλάχ!» που σημαίνει «ο Θεός των Θεών, και ο Μωάμεθ ο Προφήτης του».

Ήρθαν οι Τούρκοι, και τους χριστιανούς που είχαν εναπομείνει στα εσωτερικά τείχη τους έδιωξαν με μικρά πυροβόλα όπλα, βέλη και τόξα και πέτρες, και έγιναν κύριοι όλης της περιοχής, εκτός από τους πύργους τους ονομαζόμενους του Βασιλείου, του Λέοντος και του Αλεξίου, όπου είχαν τοποθετηθεί οι ναύτες που είχαν έρθει από την Κρήτη. Αυτοί πολεμούσαν γενναία ως την έκτη και την έβδομη ώρα, και θανάτωσαν πολλούς Τούρκους· και βλέποντας τον αριθμό των αντιπάλων δεν ήθελαν να υποδουλωθούν· και έλεγαν καλύτερα να πεθάνουν παρά να ζουν. Ένας Τούρκος έκανε αναφορά στον αμιρά για την ανδρεία των Κρητικών, και αυτός διέταξε να κατέβουν με συμφωνία, και να είναι ελεύθεροι αυτοί και το πλοίο τους και όλος ο εφοδιασμός που είχαν. Και αφού έγιναν έτσι τα πράγματα, τέλος τους έπεισαν να φύγουν από τον πύργο. Δυο αδέρφια Ιταλοί, ονομαζόμενοι Παύλος και Τρωίλος, μάχονταν γενναία με πολλούς άλλους στο σημείο που τους είχε οριστεί, διώχνοντας σκληρά τους εχθρούς με γενναία συμπλοκή και σύρραξη, και γινόταν φοβερό φονικό ανάμεσα στα δυο αντιμαχόμενα μέρη. Κάποια στιγμή στρέφεται ο Παύλος και, βλέποντας τους εχθρούς μέσα στην πόλη, λέει στον αδερφό του: «Φρίξε ήλιε και στέναξε γη! Έπεσε η Πόλη και ‘μεις ξεχαστήκαμε πολεμώντας. Τώρα, αν μπορούμε, ας κοιτάξουμε να σωθούμε».

Έτσι οι εχθροί έγιναν κύριοι όλης της Πόλης την Τρίτη 29 Μαΐου τη δεύτερη ώρα της ημέρας, του έτους 6961 (1453). Και όσοι παραδίδονταν, τους αιχμαλώτιζαν ή τους άρπαζαν ζωντανούς· όσοι πιάνονταν ανθιστάμενοι, αυτοί σφάζονταν. Και η γη σε μερικά μέρη δεν φαινόταν καθόλου από τους πολλούς νεκρούς. Ήταν φοβερό θέαμα, και άκουγες θρήνους πολλούς και ποικίλους, και έβλεπες αμέτρητους εξανδραποδισμούς ευγενών αρχοντισσών και παρθένων και μοναχών, που τις έσερναν αλύπητα οι Τούρκοι από τα ρούχα και τα μαλλιά και τις κοτσίδες έξω από τις εκκλησίες, ενώ έκλαιαν και οδύρονταν. Παιδιά έκλαιαν, επίσης, και οδύρονταν, λεηλατούνταν ιερά και εκκλησίες. Ποιος θα διηγηθεί όλη αυτή τη φρίκη; Έβλεπες το θείο αίμα και σώμα του Χριστού να χύνεται στη γη και να πετιέται, και να διαρπάζονται τα τιμαλφή σκεύη, τα οποία είτε έσπαζαν ή τα σφετερίζονταν. Το ίδιο έκαναν και με τον διάκοσμο: καταπατούσαν τις άγιες εικόνες που ήταν διακοσμημένες με χρυσάφι και ασήμι, για ν’ αφαιρέσουν τα κοσμήματα, έκαναν κρεβάτια τις άγιες τράπεζες, και σκέπαζαν τα άλογά τους με τις ιερατικές στολές και με ενδύματα μεταξωτά και χρυσοΰφαντα άλλοι έτρωγαν πάνω σ’ αυτά, και τα πολύτιμα μαργαριτάρια των αγίων κειμηλίων τα έκλεβαν, καταπατώντας τα άγια λείψανα· και έκαναν και άλλα αξιοθρήνητα ανοσιουργήματα πολλά, σαν προπομποί του αντίχριστου που ήταν. Ω, η σοφή σου κρίση, Χριστέ βασιλεύ, είναι ανερμήνευτη και ανεξιχνίαστη. Και έπρεπε να δεις τον τεράστιο και πανάγιο εκείνο ναό της Σοφίας του Θεού, τον επίγειο ουρανό, το θρόνο της δόξας του Θεού, το όχημα των Χερουβείμ και δεύτερο στερέωμα, τον φτιαγμένο λες από το χέρι του Θεού, το αξιόλογο και θαυμάσιο θέαμα, το αγλάισμα όλου του κόσμου, τον ωραιότερο ναό μεταξύ των ωραίων, που πάνω από το άδυτό του και πάνω στο θυσιαστήριο έτρωγαν και έπιναν, και έκαναν τις ασελγείς πράξεις τους και ορέξεις τους επάνω στην αγία τράπεζα, με γυναίκες και παρθένες και παιδιά. Ποιος να μην σε θρηνήσει άγιε ναέ; Παντού πλημμύριζε το κακό και έχανε κανείς το μυαλό του. Στα σπίτια θρήνοι και κλαυθμοί, οδυρμοί στις τριόδους, ολοφυρμοί στις εκκλησίες, οιμωγές ανδρών, ολολυγμοί γυναικών, τραβήγματα, εξανδραποδισμοί, ξεσχίσματα και βιασμοί. Οι σεμνοί ατιμάστηκαν, οι πλούσιοι εξευτελίστηκαν, σε πλατείες, σε γωνίες, σε κάθε τόπο, παντού το κακό ξεχείλιζε. Κανένα σημείο δεν έμεινε ανεξερεύνητο και αμόλυντο. Ω βασιλεύ Χριστέ μου, ελευθέρωσε από τέτοια θλίψη κάθε πόλη και χώρα που κατοικούν χριστιανοί. Κανέναν αυλόγυρο και κανένα σπίτι δεν άφησαν οι ασεβείς χωρίς να τα σκάψουν για να βρουν τάχα κρυμμένα χρήματα. Βρήκαν πολλούς θησαυρούς, παλιούς και νέους, και άλλα πολύτιμα πράγματα που τα σφετερίστηκαν.

Ο Νικολό Μπαρμπάρο στο "Χρονικό της Πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης" αναφέρει:"Τώρα, οι δικοί μας, οι χριστιανοί, φοβούνταν τα μέγιστα και ο γαληνότατος αυτοκράτορας έδωσε διαταγή να χτυπήσουν τις καμπάνες σ' όλη την Πόλη και το ίδιο να κάνουν από όλες τις θέσεις των τειχών. Έτσι όλοι άρχισαν να φωνάζουν: "Κύριε ελέησον". Έτσι φώναζαν άντρες και γυναίκες και περισσότερο οι μοναχές και οι κοπέλες. Τόσος ήταν ο θρήνος, που θα αισθανόταν οίκτο κάθε σκληρός Ιουδαίος. Βλέποντας αυτό, ο Ιωάννης Ιουστινιάνης, Γενουάτης από τη Γένουα, αποφασίζει να εγκαταλείψει τη θέση του κα τρέχει στο πλοίο του που ήταν αραγμένο κοντά στην άλυσο. Αυτόν τον Ιουστινιάνη ο αυτοκράτορας τον είχε ορίσει γενικό διοικητή ξηράς. Και τρεπόμενος σε φυγή ο στρατηγός, περνώντας μέσα από την Πόλη, φώναζε: "Οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη". Και ψευδόταν ασύστολα, γιατί ακόμα δεν είχαν μπει. Ακούγοντας ο λαός τα λόγια αυτά από εκείνον ειδικά το στρατηγό, ότι δηλαδή οι Τούρκοι είχαν μπει στην Πόλη, όλοι άρχισαν να τρέπονται σε φυγή κι αμέσως όλοι εγκαταλείψαν τις θέσεις τους και όρμησαν τρέχοντας προς την ακτή για να μπορέσουν να διαφύγουν με τα πλοία και τις γαλέρες. Μέσα στο χρόνο που ήθελε ο ήλιος ν' ανατείλει, ο παντοδύναμος Θεός είχε δώσει την καταδικαστική του απόφαση κι ήταν θέλημά Του να επαληθευτούν οι προφητείες. Με το πρώτο φως της αυγής, οι Τούρκοι μπήκαν μέσα στην Κωνσταντινούπολη από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, εκεί όπου είχαν γκρεμιστεί τα τείχη από τις βομβάρδες τους. Πριν όμως μπουν μέσα στην Πόλη, τσακίστηκαν πολλοί Τούρκοι κα χριστιανοί που έτρεξαν να τους εμποδίσουν. Τόσοι πολλοί σκοτώθηκαν, που θα φορτώνονταν το λιγότερο είκοσι άμαξες με τα πτώματά τους. Τότε, το δεύτερο ασκέρι άρχισε να έρχεται ξοπίσω από τους πρώτους, που σκορπίζονταν μέσα στην Πόλη. Όσους έβρισκαν στους δρόμους τους περνούσαν από τη λεπίδα της χαντζάρας τους, γυναίκες και άντρες και γέρους και παιδιά, αδιακρίτως. Αυτή η σφαγή κράτησε από την ανατολή του ήλιου μέχρι την ώρα της μεσημβρίας, κι όσοι βρέθηκαν μπροστά τους πήγαν από χατζάρα. Όσοι από τους δικούς μας εμπόρους διέφυγαν, κρύφτηκαν μέσα στις υπόγειες σπηλιές. Όταν πέρασε η μανία τους, οι Τούρκοι τους βρήκαν, κι όλοι πιάστηκαν και πουλήθηκαν σκλάβοι. Όταν έφτασαν οι λυσσασμένοι Τούρκοι στην πλατεία που είναι πέντε μίλια μακριά από το σημείο που έκαναν την έφοδο, δηλαδή τον Άγιο Ρωμανό, ανέβηκαν σ' έναν πύργο, όπου ήταν υψωμένη η σημαία του Αγίου Μάρκου και του γαληνότατου αυτοκράτορα. Τότε οι ειδωλολάτρες έσκισαν αμέσως τη σημαία του Αγίου Μάρκου και έπειτα έσκισαν τη σημαία του γαληνότατου αυτοκράτορα και πάνω σ' εκείνο τον ίδιο πύργο ύψωσαν τη σημαία του Τούρκου αυθέντη. Όταν αφαιρέθηκαν εκείνες οι δυο σημαίες, δηλαδή του Αγίου Μάρκου και του αυτοκράτορα και υψώθηκε η σημαία του Τούρκου σκύλου, εκείνη τη στιγμή όλοι εμείς οι χριστιανοί που βρισκόμασταν στην Πόλη χύσαμε πικρά δάκρυα. Βλέποντας τη σημαία του να ανεμίζει πάνω στον πύργο καταλάβαμε ότι η Πόλη είχε πέσει στα χέρια του Τούρκου και δεν υπήρχε ελπίδα να την επανακτήσουμε.

Όλοι άρχισαν να τρέχουν σαν λυσσασμένα σκυλιά στη στεριά ψάχνοντας για χρυσάφι, κοσμήματα κι άλλα πλούτη, κι ακόμα να αιχμαλωτίσουν τους εμπόρους. Περισσότερο έψαχναν μέσα στα μοναστήρια κι όλες οι μοναχές στάλθηκαν στο στόλο τους κι ατιμάστηκαν και ταπεινώθηκαν από τους Τούρκους. Έπειτα πουλήθηκαν όλες σκλάβες στα παζάρια της Τουρκίας. Αλλά και όλες οι κοπέλες ατιμάστηκαν κι έπειτα πουλήθηκαν και μάλιστα ακριβά, αν και μερικές από εκείνες προτίμησαν να ριχτούν στα πηγάδια και να πνιγούν παρά να πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Το ίδιο έκαναν και πολλές παντρεμένες. Οι Τούρκοι φόρτωσαν τα καράβια τους με αιχμαλώτους και αμύθητα πλούτη.Το αίμα έτρεχε στη γη όπως όταν βρέχει και το νερό πλημμύριζε τα ρείθρα των δρόμων, τόσο πολύ αίμα χύθηκε. Τα κορμιά των σκοτωμένων, τόσο των χριστιανών όσο και των Τούρκων, πετάχτηκαν στα Δαρδανέλια και παρασύρονταν από το ρέμα όπως τα πεπόνια στα κανάλια. Για τον αυτοκράτορα κανένας δεν μπόρεσε να μάθει ποτέ είδηση για τις πράξεις του. Ούτε ζωντανός βρέθηκε κι ούτε νεκρός, αλλά μερικοί λένε ότι τον είδαν ανάμεσα στα πτώματα των σκοτωμένων, που σημαίνει ότι έπαθε ασφυξία κατά την έφοδο που έκαναν οι Τούρκοι στην πύλη του Αγίου Ρωμανού. Οι αιχμάλωτοι ήταν 60.000 και οι Τούρκοι βρήκαν πλούτη αμέτρητα. Η ζημιά των χριστιανών υπολογίζεται σε 200.000 δουκάτα και των άλλων υπηκόων σε 100.000 δουκάτα."

Κλείνουμε με ένα απόσπασμα από το βιβλίο "Συντομη Ιστορία του Βυζαντίου",του γνωστού Ιστορικού J.J. Norwich,ο οποίος σε μερικές μόνο γραμμές συνοψίζει το μεγαλείο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας:

"Ο πολιτισμός μας δεν αναγνώρισε ποτέ επαρκώς το χρέος του στην Ανατολική Αυτοκρατορία.Αν δεν υπήρχε αυτό το μεγάλο ανατολικό οχυρό της Χριστιανοσύνης,ποια τύχη θα είχε η Ευρώπη έναντι στις στρατιές του Βασιλιά της Περσίας τον 7ο αιώνα ή ενάντια σε αυτές του Χαλίφη της Βαγδάτης τον 8ο;Ποια γλώσσα θα μιλούσαμε σήμερα και ποιο θεό θα λατρεύαμε;Στο πολιτιστικό πεδίο,επίσης το χρέος μας είναι μεγάλο.Μετά τις βαρβαρικές εισβολές και την πτώση του Αυτοκράτορα της Ρώμης,τα φώτα της μάθησης είχαν σχεδόν σβήσει στη δυτική Ευρώπη,εκτός από μερικά μοναστηριακά καντηλάκια που τρεμόσβηναν.Στις όχθες,όμως,του Βοσπόρου αυτά τα φώτα εξακολουθούσαν να λάμπουν και η παλαιά κλασική κληρονομιά διατηρούνταν.Πολλά από αυτά που ξέρουμε για την αρχαιότητα ειδικά για την ελληνική και ρωμαική φιλολογία και τη ρωμαική νομοθεσία θα είχαν χαθεί παντοτινά,αν δεν υπήρχαν οι λόγιοι και οι αντιγραφείς της Κωνσταντινούπολης."

πηγή

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς - Χάρις Αλεξίου

Παραδοσιακοι και θαυμαστοί θρυλοι, για την Αλωση της Κωνσταντινούπολης

 

«ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΟΥΣ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ»

Όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους, ένα πουλί ανέλαβε να πάει ένα γραπτό μήνυμα στην Τραπεζούντα στην Χριστιανική Αυτοκρατορία του Πόντου για την Άλωση της Πόλης. Μόλις έφτασε εκεί πήγε κατευθείαν στη Μητρόπολη που λειτουργούσε ο Πατριάρχης και άφησε το χαρτί με το μήνυμα πάνω στην Άγια Τράπεζα. Κανείς δεν τολμούσε να πάει να διαβάσει το μήνυμα. Τότε πήγε ένα παλικάρι, γιός μιας χήρας, και διάβασε το άσχημο μαντάτο «Πάρθεν η Πόλη, Πάρθεν η Ρωμανία».Το εκκλησίασμα και ο Πατριάρχης άρχισαν τον θρήνο, αλλά ο νέος τους απάντησε «Κι αν η Πόλη έπεσε, κι αν πάρθεν η Ρωμανία, πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά μας θα' ναι»...

 

 

«ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ»

Οι περισσότεροι τοπικοί θρύλοι για την άλωση της Κωνσταντινούπολης μοιάζουν σε ένα σημείο: όλοι δείχνουν ότι ο χρόνος σταμάτησε με την κατάληψη της ιερής πόλης της Ορθοδοξίας από τους άπιστους Τούρκους και ότι η τάξη στον κόσμο θα επανέλθει με την ανακατάληψη της Βασιλεύουσας από τους Έλληνες. Έτσι, και στην Ήπειρο υπάρχει μια αντίστοιχη λαϊκή δοξασία. Συγκεκριμένα, ένα πουλί φέρνει την αναγγελία της πτώσης της Πόλης σε μια ομάδα βοσκών που εκείνη τη στιγμή ποτίζουν τα κοπάδια τους σε ένα ποτάμι. Ο θρύλος λέει ότι στο άκουσμα της φοβερής είδησης τα νερά του ποταμιού σταμάτησαν να κυλάνε, αφού και το φυσικό στοιχείο θεώρησε ότι η πτώση της Κωνσταντινούπολης ήταν κάτι το ανήκουστο. Το ποτάμι θα συνεχίσει και πάλι να κυλάει, μόλις απελευθερωθεί η Πόλη, συνεχίζει ο λαϊκός θρύλος...

 

 

ΟI ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ»

Έναν από τους πύργους των τειχών της Πόλης τον υπεράσπιζαν τρία αδέρφια, άρχοντες Κρητικοί που πολεμούσαν με το μέρος των Βενετών (η Κρήτη τότε ήταν κάτω από την κυριαρχία των Βενετών). Μετά την πτώση της πόλης τα τρία αδέρφια και οι άντρες τους εξακολουθούσαν να πολεμούν και παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες τους οι Τούρκοι δεν είχαν κατορθώσει να καταλάβουν τον πύργο. Για το περιστατικό αυτό ενημερώθηκε ο Σουλτάνος και εντυπωσιάστηκε από την παλικαριά τους.

Αποφάσισε, λοιπόν, να τους επιτρέψει να φύγουν με ασφάλεια από τον πύργο και να πάρουν ένα καράβι με τους άντρες τους και να γυρίσουν στην Κρήτη. Πραγματικά η πρόταση του έγινε δεκτή με τη σκέψη ότι έπρεπε να μείνουν ζωντανοί για να πολεμήσουν να ξαναπάρουν τη Βασιλεύουσα πίσω από τους απίστους. Έτσι οι Κρητικοί επιβιβάστηκαν στο πλοίο τους και ξεκίνησαν για το νησί τους. Το πλοίο δεν έφτασε ποτέ στην Κρήτη και ο θρύλος λέει ότι περιπλανιούνται αιώνια στο πέλαγος μέχρι τη στιγμή που θα ξεκινήσει η μάχη για την ανακατάληψη της Πόλης από τους Έλληνες. Τότε το πλοίο των Κρητικών θα τους ξαναφέρει στην Κωνσταντινούπολη για να πάρουν και αυτοί μέρος στη μάχη και να ολοκληρώσουν την αποστολή τους και το ελληνικό έθνος να ξανακερδίσει την Πόλη.

 

 

«Η ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ»

Σύμφωνα με την παράδοση πριν ο Μωάμεθ ο Β΄ καταλάβει την Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας Κων/νος διέταξε να μεταφέρουν την αγία τράπεζα και όλα τα κειμήλια της Αγίας Σοφίας μακριά από την πόλη για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων.

Τρία καράβια Ενετικά λοιπόν ξεκίνησαν από την πόλη γεμάτα με όλα αυτά τα κειμήλια, όπως λέει και ο θρύλος, αλλά το τρίτο από αυτά που μετέφερε την αγία τράπεζα βυθίστηκε στα νερά του Βοσπόρου στην περιοχή του Μαρμαρά.

Από τότε μέχρι σήμερα στο σημείο εκείνο που είναι βυθισμένη η αγία τράπεζα τα νερά της θάλασσας είναι πάντοτε ήρεμα και γαλήνια, ασχέτως με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην γύρω περιοχή. Το φαινόμενο μαρτυρούν και σύγχρονοι Τούρκοι επιστήμονες, που έχουν κάνει κατά καιρούς απόπειρες να ανακαλύψουν που οφείλεται αυτό το περίεργο φαινόμενο, αλλά λόγω της λασπώδους σύστασης του βυθού, επέστησαν άκαρπες.

Στο βιβλίο του Δωροθέου Μονεμβασίας με τίτλο “Βίβλος Χρονική” (1781) διαβάζουμε:

«Οι Ενετοί την υπερθαύμαστον και εξάκουστον Αγίαν Τράπεζαν της Αγίας Σοφίας, την πολύτιμον και ωραιότατην, έβγαλαν από τον Ναό και έβαλαν εις το καράβι, και καθώς έκαναν άρμενα και επήγαιναν προς Βενετία, ω, του θαύματος! Πλησίον της νήσου του Μαρμαρά άνοιξε το καράβι και έπεσεν εις την θάλασσαν η Αγία Τράπεζα και εβούλησε και είναι εκεί ως σήμερον, και τούτο είναι φανερόν και το μαρτυρούν οι πάντες, διότι όλον το μέρος εκείνο, όταν κάμνει φουρτούνα, η θάλασσα όλη κάμνει κύματα φοβερά, εις δε τον τόπο όπου είναι η Αγία Τράπεζα είναι γαλήνη και δεν ταράσσεται η θάλασσα. Και υπαγαίνουν τινές εκεί με περάματα, και λαμβάνουν από την θάλασσαν εκείνην, όπου είναι η Αγία Τράπεζα, και μυρίζει θαυμασιώματα μυρωδίαν, από το άγιον μύρον όπου έχει και των άλλων αρωμάτων»

Ο πατέρας της Ελληνικής λαογραφίας, Νικόλαος Πολίτης, γράφει για το περιστατικό:

«Την ημέρα που πάρθηκεν η Πόλη έβαλαν σ’ ένα καράβι την Αγία Τράπεζα, να την πάνε στην Φραγκιά, για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων. Εκεί όμως στην θάλασσα του Μαρμαρά, άνοιξε το καράβι και η Αγία Τράπεζα εβούλιαξε στον πάτο. Στο μέρος εκείνο η θάλασσα είναι λάδι, όση θαλασσοταραχή και αν είναι γύρω. Και το γνωρίζουν το μέρος αυτό από τη γ΄λήνη που είναι πάντα εκεί και από την ευωδία που βγαίνει. Πολλοί μάλιστα αξιώθηκαν να την ιδούν στα βάθη της θάλασσας.»

Θα μπορούσε να είναι άλλος ένας μύθος που κατάφερε να επιβιώσει τόσους αιώνες μέσα στις καρδιές των Ελλήνων μαζί με τον κρυφό πόθο της επιστροφής της Κωνσταντινούπολης και πάλι σε Ελληνικά χέρια. Αυτός ο κρυφός πόθος εξάλλου μεγάλωσε, και θα μεγαλώνει, αμέτρητες γενιές Ελλήνων. Όμως σύμφωνα με ντόπιους Τούρκους της Κωνσταντινούπολης, το σημείο αυτό είναι υπαρκτό και τα τελευταία χρόνια μετακινείται πλησιάζοντας την πόλη. Σύμφωνα με προφητεία η αγία τράπεζα θα μεταφερθεί και πάλι μέσα στον ναό για να τελειώσει η θεία λειτουργία που διεκόπη όταν εισέβαλαν στην πόλη οι Τούρκοι.

 

 

«ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΝ»

Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη ξεκίνησαν να καταστρέφουν τις εκκλησίες και τα μοναστήρια. Στην Αγία Σοφιά είχε καταφύγει πολύ λαός, κυρίως γυναικόπαιδα, για να αποφύγουν τον θάνατο. Όμως η παρουσία τους εκεί δεν τους έσωσε, καθώς φανατισμένοι από τους δερβίσηδες μωαμεθανοί μπήκαν στην εκκλησία και άρχισαν να σφάζουν αδιακρίτως όποιον έβρισκαν μπροστά τους.

Ο σωρός των πτωμάτων έφτασε τα δέκα μέτρα. Όταν μάλιστα ο Σουλτάνος Μωάμεθ προσπάθησε να μπει στο ναό το άλογο του σκόνταψε πάνω στα πτώματα. Με την οπλή του το άλογο άφησε ένα σημάδι στην κορυφή ενός στύλου, το οποίο σώζεται μέχρι σήμερα.

Τις πιο πολλές εικόνες και τοιχογραφίες της Αγία Σοφιάς τις κατέστρεψαν οι Τούρκοι. Όταν, όμως, οι άπιστοι εισβολείς έφτασαν στον εξώστη - γυναικωνίτη και ένας τσαούσης (Τούρκος αξιωματικός) προσπάθησε με έναν πέλεκυ να καταστρέψει μια τοιχογραφία της Παναγίας που κρατά στα χέρια της τον Ιησού μωρό, έγινε το θαύμα! Τη στιγμή που ο Τούρκος προσπάθησε να καταφέρει το πρώτο χτύπημα στην τοιχογραφία κεραυνοβολήθηκε κι έπεσε νεκρός. Τη θέση του πήρε ένας άλλος Τούρκος, αλλά την ίδια στιγμή κι εκείνος είχε την ίδια τύχη. Οι υπόλοιποι βάρβαροι πανικοβλήθηκαν απ' το πρωτόγνωρο γι’ αυτούς θαύμα και γεμάτοι τρόμο, αλλά και σεβασμό εγκατέλειψαν την ανόσια προσπάθεια τους. Η συγκεκριμένη τοιχογραφία σώζεται μέχρι σήμερα στον δεξιό εξώστη της Αγία Σοφιάς.

 

 

«Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ»

Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στη Βασιλική Εκκλησία, ένας ιερέας τελούσε τη Θεία Λειτουργία. Βλέποντας τους άπιστους να μπαίνουν, δε σκεπτόταν παρά πώς να σώσει από τη βεβήλωση τον ιερό άρτο και το πολύτιμο Αίμα του Χριστού. Ανέβηκε, λοιπόν, βιαστικός στον Άμβωνα, κρατώντας τ’ Άγιο Δισκοπότηρο κι εξαφανίστηκε σε μια μικρή πόρτα. Την έκλεισε πίσω του, μα δυστυχώς οι Τούρκοι τον είχαν δει κι έτρεξαν να τον προφτάσουν. Όταν όμως έφθασαν στο σημείο που θα έπρεπε να βρίσκεται η πόρτα, ξαφνιάστηκαν γιατί δεν είδαν παρά μόνο μια γυμνή, λεία επιφάνεια χωρίς το παραμικρό σημάδι ανοίγματος. Αγριεμένοι, προσπάθησαν να γκρεμίσουν τον τοίχο, αλλά έσπασαν τα όπλα τους, χωρίς να καταφέρουν τίποτε!

- Ας φέρουν τους χτίστες του στρατού μας, αποφάσισε ο Σουλτάνος. Έτσι θα δούμε τι είναι πίσω απ’ αυτόν τον τοίχο.

Οι χτίστες ήρθαν με τα εργαλεία τους κι άρχισαν να χτυπούν τον τοίχο. Παρ’ όλες τους τις προσπάθειες όμως, δεν μπόρεσαν ούτε να τον τρυπήσουν κι ομολόγησαν πως σίγουρα υπήρχε κάποιο τεχνικό μέσο, που τους ήταν άγνωστο.

-Είστε ανίκανοι, φώναξε καταθυμωμένος ο Σουλτάνος και θα τιμωρηθείτε! Να φέρουν βυζαντινούς χτίστες!

Τότε έφεραν βιαστικά όσους μπόρεσαν και απειλώντας τους με θάνατο, τους πρόσταζαν να ρίξουν αυτόν τον τοίχο! Μα, ούτε κι αυτοί δεν τα κατάφεραν!

Γιατί, το θέλημα του Θεού, πιο δυνατό από κάθε ανθρώπινη δύναμη, κρατούσε αυτές τις πέτρες δεμένες γερά, για να προστατεύει τον ιερέα. Όλους αυτούς τους αιώνες, ο ιερέας αγρυπνεί, σφίγγοντας το δισκοπότηρο, που προστάτευσε από τους άπιστους! Μα, όταν θα ξαναπάρουμε την Πόλη, η πόρτα θα ξανανοίξει μόνη της, ο ιερέας θα βγει, θα ξαναμπεί στο ιερό και θα συνεχίσει τα λόγια της λειτουργίας, από κει ακριβώς που είχε σταματήσει!

 

ΤΑ ΜΙΣΟΤΗΓΑΝΙΣΜΕΝΑ ΨΑΡΙΑ

Όταν έπαιρναν οι Τούρκοι την Πόλη, ένας καλόγερος τηγάνιζε εφτά ψάρια στο τηγάνι. Τα είχε τηγανίσει από τη μία μεριά κι όταν ήταν να τα γυρίσει από την άλλη, έρχεται ένας και του λέει πως πήραν οι Τούρκοι την Πόλη. Τότε θα το πιστέψω αυτό, λέει ο καλόγερος, αν τα τηγανισμένα ψάρια ζωντανέψουν. Δεν απόσωσε το λόγο και τα ψάρια πήδησαν από το τηγάνι ζωντανά κι έπεσαν στο νερό εκεί κοντά. Κι είναι έως σήμερα τα ζωντανεμένα εκείνα ψάρια στο Μπαλουκλί, και θα φαίνονται μισοτηγανισμένα, ως να έρθει η ώρα να πάρουμε την Πόλη. Τότε λένε θα έρθει ένας άλλος καλόγερος και θα τα αποτηγανίσει.

πηγή

Καὶ ὅμως! Ἡ Ῥωμανία ζεῖ.

Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Τὸν 4ο αἰ. μ.Χ. ἐμφανίζεται ἕνα ὁλότελα νέο κρατικὸ μέγεθος στὴν Ἱστορία καὶ μαζί του γεννιέται ἕνας νέος κόσμος. Εἶναι ἡ αὐτοκρατορία τῆς Ν. Ρώμης ἢ ὅπως ὀνομάζεται ἤδη ἀπὸ τὸν 4ο αἰ. ἡ Ρωμανία. Στὰ ὅρια τῆς ἀνανεώσεως τῆς αὐτοκρατορίας ὁΜέγας Κωνσταντῖνος μεταφέρει τὴν πρωτεύουσα (τὴνΠαλαιὰΡώμη, ἑλληνικὴ πόλη καὶ αὐτή) στὴνἈνατολή.
Γι᾽ αὐτὸ ἡΝέαΡώ- μη θὰ ὀνομασθεῖ πρὸς τιμή του καὶ Κωνσταντινούπολη. Ἡ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία μεταστοι- χειώνεται σὲ «ἐπώνυμον τοῦ Χριστοῦ Πολιτείαν». Διαμορφώνεται συνάμα μία νέα συνείδηση καὶ νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία. Εἶναι ἡ νέα αὐτοκρατορικὴ ἰδέα γιὰ τὴν προοδευτικὴ ἐνσωμάτωση ὅλων τῶν Λαῶν τῆς Οἰκουμένης στὴν χριστιανικὴ Πίστη.
Τὰ στηρίγματα τῆς αὐτοκρατο- ρίας τῆς Νέας Ρώμης εἶναι: ἡ ρωμαϊκὴ Οἰκουμένη καὶ νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία, ὁΧριστιανισμὸς ὡς πατερικὴ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ἑλληνικότητα (γλώσσα, πολιτισμός, παιδεία). Αὐτὸ ἐκφράζει τὸ γνωστὸ τροπάριο τῆς Ἁγίας Κασσιανῆς: «Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον αἱ πόλεις γεγένηνται, καὶ εἰς μίαν δεσποτείαν θεότητος τὰ ἔθνη ἐπίστευσαν».

Ἡ χριστιανικὴ πίστη εἶναι τὸ συνδετικὸ στοιχεῖο ὅλης τῆς αὐτοκρατορίας καὶ αὐτὸ ἀλλοιώνει ἡ αἵρεση, ποὺ δὲν εἶχε μόνο θεολογικό, ἀλλὰ καὶ πολιτικὸ χαρακτήρα. Κύριο στοιχεῖο τῆς αὐτοκρατορίας εἶναι ἡ ἁρμονικὴ ἱεράρχηση τῆς ἐθνικότητας (συνείδηση τῆς καταγωγῆς) στὴν ὑπερεθνικότητα. Τὸ φυλετικὸ στοιχεῖο δὲν ἔθιγε τὴν ἑνότητα στὸ ἕνα ἐκκλησιαστικὸ σῶμα. Ἀληθινοὶ ἡγέτες, ἄλλωστε, ἦσαν οἱἍγιοι καὶ τὸ ὑπέρτατο ἰδανικὸ δὲν ἦταν ἡ πολιτικὴ δύναμη ἢ ἡ κοσμικὴ σοφία, ἀλλὰ ἡ ἁγιότητα, ὡς θέωση.
Γι᾽ αὐτὸ ἡ μελέτη τοῦ «Βυζαντίου»/Ρωμανίας χωρὶς γνώση τῆς θεολογίας εἶναι ἀδύνατη. Καρδιὰ τῆς αὐτοκρατορίας ἦταν ἡ ἑλληνικό- τητα (γλώσσα, παιδεία, πολιτισμός).Ἀπὸ τὸν Ἰουστινιανὸ (6ος αἰ.) μέχρι τὸν Ἡράκλειο (7ος αἰ.) ἐξελληνίζεται καὶ ἡ κρατικὴ διοίκηση (Νεαρές). ἩΛατινικὴ γλώσσα ὑποχωρεῖ (στὴνἈνατολή) καὶ στὴ διγλωσσία τῆς αὐτοκρατορίας (Λατινικὰ καὶ Ἑλληνικά) τὸ βάρος πέφτει στὰ ἑλληνικά. Ἡ ὑπερεθνικὴ ἕνωση μέσα στὴν Ὀρθοδοξία ὁδηγεῖ στὸ οἰκουμενικὸ ἔθνος (“ἔθνος ἅγιον”, Α´ Πέτρ. 2, 9). τὸ «Γένος τῶνΡωμαίων», τῶνὈρθοδόξων πολιτῶν τῆς αὐτοκρατορίας, μία χριστια- νικὴ κοινοπολιτεία μὲ ἀπόλυτο κέντρο τὴν Ἁγία Τράπεζα τῆς Ἁγια – Σοφιᾶς.

Εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ συγγένεια ἢ παγγένεια τῶν Πολιτῶν τῆς Ν. Ρώμης, Ρωμαίων, Νέο–Ρωμαίων (ἀπὸ τὴν Πόλη) καὶ ἁπλούστερα Ρωμηῶν. Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ἐθεμελίωσε τὴν ἔννοια τοῦ Γένους, ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν τῆς αὐτοκρατορίας. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα θὰ ἐπιβιώσει καὶ μετὰ τὶς δύο ἁλώσεις (φραγκικὴ τοῦ 1204 καὶ ὀθωμανικὴ τοῦ 1453).
Ἡ ἑνιαία ὅμως οἰκουμενικὴ συνείδηση τῶν Ρω- μηῶν (ὀρθοδόξων πολιτῶν τῆς Νέας Ρώμης) θὰ ὑπονομευθεῖ ἀπὸ τὴν φραγκικὴ προπαγάνδα γιὰ τὸν ἐκδυτικισμό τους. Ταύτιση τῆς ἐθνικότητας μὲ τὴ γλώσσα δὲν γνωρίζει ἡ Ρωμανία. Αὐτὸ ἐπιβλήθηκε ἀπὸ τοὺς δυτικοευρωπαίους τὸν 19ο αἰώνα. Τὸ εὐρωπαϊκὸ σκάνδαλο ὅμως δὲν ἀπουσιάζει, ποὺ ἀνατρέπει αὐτὴ τὴν νοοτροπία!
Οἱ Ἑλβετοὶ μιλοῦν τρεῖς γλῶσσες, γαλλικὰ – γερμανικὰ – ἰταλικά, ἀλλὰ ἐθνικὰ εἶναι μόνο Ἑλβετοί. Τὰ ρωμαίϊκα (ἁπλὰ ἑλληνικὰ) ἦταν ἡ κοινὴ γλώσσα τῆς αὐτοκρατορίας μέχρι τὸν 19ο αἰώνα καὶ ἐξασφάλιζαν τὴν ἑνότητά της. Μὲ τὴν κοινὴ πίστη, τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν κοινὴ Λατρεία, τὴν κοι νὴ πνευματικὴ ζωὴ καὶ τὴν κοι νὴ κανονικὴ τάξη συνεχίσθηκε ἡ ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Λαῶν τῆς αὐ τοκρατορίας, χωρὶς νὰ καταργοῦν ται οἱ ἐθνικὲς ταυτότητες (συνείδηση τῆς καταγωγῆς) μέσα στὴν ἐν Χριστῷ ὑπερεθνικότητα.

Ὁ ἐθνικισμὸς ὡς φυλετισμός, μὲ τὸν τονισμὸ τῆς ἐθνικότητας, θὰ ἀναπτυχθεῖ μετὰ τὸ 1204 καὶ θὰ κορυφωθεῖ τὸν 19ον αἰώνα. Ἡ ἐθνικὴ (ἐθνικιστικὴ) ἰδέα θὰ καλλιεργηθεῖ ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ 18ου αἰώνα (διαφωτισμός, σχολικὴ ἐκπαίδευση). Ἔτσι θὰ προκύψουν οἱ βαλκανικοὶ ἐθνικισμοὶ μὲ ἄμεση συνέπεια τὰ ἐκκλησιαστικὰ αὐτοκέφαλα (διάλυση τῆς ρωμαίϊκης ἑνότητας), διάλυση τῆς ἐθναρχίας καὶ τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης, ποὺ συνεχιζόταν σ᾽ αὐτή.
Τὸ 1872 πανορθόδοξη σύνοδος στὴν Κωνσταντινούπολη καταδικάζει τὸν «ἐθνοφυλετισμό» (τὴν εἴσοδό του στὴν Πίστη) ὡς αἵρεση. Ἡ ἑνότητα τῆς Ρωμανίας καὶ ἡ συνέχεια τῆς οἰκουμενικῆς ρωμαίϊκη ἰδέας ἐξασφαλίζεται στὰ ὅρια τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας, ποὺ δὲν ἀκολούθησε τὶς τύ- χες καὶ περιπέτειες τῆς κρατικῆς δικαιοδοσίας.
Ὁ ἐκκλησιαστικὸς χῶρος, ὅταν καὶ ὅπου κυριαρχεῖ τὸ πατερικὸ φρόνημα, μένει πάντα πιστὸς στὴν ἐν Χριστῷ οἰκουμενι- κότητα καὶ πανενότητα τῶν Ρωμαίων – Ρωμηῶν – Ὀρθοδόξων. Ὅπου ὅ μως ἐπικρατεῖ τὸ κοσμικὸ φρόνη- μα, ἐκεῖ ὑπερισχύει ἕνας νοσηρὸς ἐθνικισμὸς (φυλετισμός). Μὲ τὴν ἐπιβίωση τῶν ἐθναρχι ῶν τῶν κατακτη μένων ἐδαφῶν της ἡ Ρωμανία (αὐ τοκρατορία) ζεῖ:
Ἐθναρχία τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου, τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, τῆς Ἀντιοχείας, τῶν Ἱεροσολύμων καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Ἡ δικαιοδοσία αὐτῶν τῶν ἐθναρχικῶν κέντρων ἔσωσε καὶ σώζει καὶ ἐδαφικὰ – δικαιοδοσιακὰ τὴν παλαιὰ γεωγραφικὴ ἔκταση τῆς Ρωμανίας.
Ἡ διάσωση δὲ καὶ συνέχεια τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων καὶ τῆς πατερι- κότητος τοῦ φρονήματος σώζει καὶ πνευματικὰ τὴν Ρωμανία, εἰς πεῖσμα τῶν καιρῶν καὶ τῶν ὁποιωνδήποτε ἀλλαγῶν τους. Αὐτὸ διεκήρυσσε σθεναρὰ ὁ μακαριστὸς π. Ἰωάννης Ρωμανίδης. Καὶ εἶχε δίκιο!

 Ὀρθόδοξος Τύπος άρ. φύλ. 1976  23 Μαΐου 2013