Δημήτριος Νατσιός, Από τα σχολεία των άθεων... κομμάτων, στα σχολεία των ελληνικών γραμμάτων

«Εκείνα εκ των βιβλίων αποδεξώμεθα εν οις αρετήν

επήνεσαν και πονηρίαν διέβαλον»

Μέγας Βασίλειος

 Είναι γνωστό ότι την εκπαίδευση στο «Βυζάντιο», στην αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, την είχε αναλάβει η Εκκλησία.

Δάσκαλοι ήταν, ως επί το πλείστον, κληρικοί και ως σχολεία χρησιμοποιούσαν κυρίως ειδικούς χώρους στον περίβολο των εκκλησιών, νάρθηκες ή τα μοναστήρια. (Κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας του Γένους οι ίδιοι χώροι, ονομάστηκαν «Κρυφά Σχολειά»).

Ειδικά για τα μοναστήρια, μιας και ο πόλεμος εναντίον τους θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια από τους εκκλησιομάχους προοδομανείς, γιατί είναι τα «προπύργια της Ορθοδοξίας», ο μακαριστός καθηγητής Φ. Κουκουλές σημείωνε: «Τα μοναστήρια ήταν κέντρα μεγάλης πνευματικής εργασίας. Εν αυτοίς οι μοναχοί αδιάσπαστον τον μετά του παρελθόντος σύνδεσμου τηρούντες, εκαλλιέργουν τα ελληνικά γράμματα, μεταλαμπαδεύοντες ως συγγραφείς ή και διδάσκαλοι τον ελληνικόν πολιτισμόν εις τους συγχρόνους. Εκ των περιβόλων των μονών, ως από κοιλίας δουρείου ίππου, την ελληνικήν παιδείαν διδαχθέντες και εις τα νάματα της χριστιανικής αρετής λουσθέντες εξεπήδησαν άνδρες, οίτινες στύλοι της Εκκλησίας και του Έθνους ημών εγένοντο». Ο περίφημος Μητροπολίτης Αθηνών Μιχαήλ Ακομινάτος ονομάζει τα μοναστήρια της εποχής του «φιλοσοφικά φροντιστήρια», ο δε Παπαρρηγόπουλος «τα ασφαλέστερα καταγώγια των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών».

Στα χωριά μας οι γεροντότεροι ακόμη αποκαλούν τα μοναστήρια «μαναστήρια». Στα «ηρωϊκά διηγήματα» του Χρ. Χρυστοβασίλη (1861-1937), του «αρματολού των ελληνικών γραμμάτων» όπως ονομάστηκε, διαβάζουμε γιά την τελευταία παραγγελιά του γερο Κλέφτη, Αητόγιαννου, στα παλληκάρια του: «Έχω κι άλλο ένα να ας πω και να σας παρακαλέσω. Να βοηθάτε τα μαναστήρια όσο μπορείτε! Χωρίς αυτά τα μαναστήρια δεν θα μπορούσε να ζήσει η Κλεφτουριά που λευτέρωσε την Ελλάδα! Να κόβετε από την χαψιά σας και να δίνετε στα μαναστήρια. Δεν έχω τίποτε άλλο να σας πω. Σχωράτε με κι ο Θεός σχωρέσ’ σα!».(εκδ. «ΡΟΕΣ», σελ. 223). Ας προσεχθεί το "μαναστήρια". Για το λαό ήταν η «μάνα» του το μοναστήρι, η τροφός και η παρηγοριά του.

Και είναι πολύ άδικη η κατηγορία ότι το μοναχικό πνεύμα ήταν κατά των κλασσικών σπουδών «Εις το Βυζάντιον ουδέποτε εισβέσθη τελείως η αρχαία παράδοσις» και για τον λόγο αυτό «αιών του ανθρωπισμού δεν ηδύνατο να αναλάμψη εκεί ομοίως ως εν τη Δύσει. Η προς την αρχαιότητα σχέσεις κατά την πολιτικήν και λογοτεχνικήν έποψιν, διετηρήθη πάντοτε» γράφει ο σπουδαίος Κρουμβάχερ. (Γ. Τσαμπή, «Η παιδεία στο χριστιανικό Βυζάντιο», εκδ. «Γρηγόρη», σελ. 71).

Δεν υπήρχε αναγέννηση στην Ανατολή, γιατί ουδέποτε πέθανε το αρχαίο αθάνατο πνεύμα.

Στα μοναστήρια έγινε η αντιγραφή και η διάσωση των θησαυρών της κλασσικής γραμματείας και αν δεν φρόντιζαν οι ανώνυμα ταχυγράφοι και καλλιγράφοι ταπεινοί μοναχοί γι’ αυτό, πολύ λίγα έργα θα έβρισκαν οι βάρβαρες ορδές των Σταυροφόρων να κατακλέψουν.

Και ας μην λησμονούμε ότι από τα μοναστήρια, τον μοναχισμό ξεπήδησαν οι «στύλοι της Ορθοδοξίας», οι Τρεις Ιεράρχες. Αυτή είναι και η σημαντικότερη «παιδευτικοί» συνεισφορά των μοναστηριών. Το ότι στάθηκαν και στέκονται «εργαστήριο αγιότητος».

«Η λογοκρατούμενη εποχή μας, η δώσασα "βιβλίον αποστασίου” εις την μυστικήν ζωήν, θέλει να βλέπη εις τους "Τρεις Ιεράρχας" τους ανθρώπους των γραμμάτων, τους εραστάς της κλασσικής σοφίας, τους συνδυάσαντας ή συμφιλιώσαντας τον Χριστιανισμόν με τα ελληνικά γράμματα.

Και ναι μεν η κλασσική τους παιδεία είναι σημαντικωτάτη. Και ο ελληνικός λόγος, ολολαμπής από τας αστραπάς της μεγαλοφυΐας των, ακτινοβολεί εις τα συγγράμματά των.

Εκείνο όμως, που τους καθιστά "τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος", δεν είναι τα γράμματα, αλλά η αγιότης των. Αυτή, που ελάμπρυνε  τον ελληνικόν λόγον. Και από διανοητικόν τον μετουσίωσεν εις πνευματικόν διό και θέλγοντα τας καρδίας των πιστευόντων.

Και πρέπει να είπωμεν αμέσως, ότι χωρίς την αγιότητα της ψυχής, δεν θα ήσαν παρά φιλόσοφοι ή θεολογούντες, ανίκανοι να ανέλθουν εις τας κορυφάς της "γνώσεως", όπου έφθασαν. Και η θεολογία των, δεν θα διετήρει μέχρι σήμερον το κύρος της, εάν δεν κατηυγάζετο από τας ακτίνας του Αγίου Πνεύματος. Ακριβώς διά τούτο, ο μεν εις ονομάζεται υπό της Εκκλησίας Θεολόγος. Ο δε έτερος αναγνωρίζεται Ουρανοφάντωρ. Και εις τον τρίτον, αποδίδεται ο τίτλος του Χρυσοστόμου. Ονόματα μεγάλα, μοναδικά, ανεπανάληπτα».

Είναι λόγια του μακαριστού αγιορείτη μοναχού Θεοκλήτου του Διονυσιάτου, από άρθρο του, στο πιό ισχυρό σήμερα αμυντήριο της Ορθοδοξίας, την εφ. «Ορθόδοξος Τύπος», τον Ιανουάριο του 1969. (έτος Θ’, αρ. φύλλου 96, 20/1/1969). «Μετάληψις αγιότητος» είναι, κατά τον άγιο Χρυσόστομο, ο σκοπός της Παιδείας, που σήμερα κατάντησε... μετάδοσις αγριότητος.

Σήμερα που τα πάλαι ποτέ σχολεία των ιερών γραμμάτων – τα έλεγαν έτσι διότι τα βιβλία που χρησιμοποιούνταν ήταν εκκλησιαστικά – μεταβλήθηκαν σε «καταγώγια» και θεραπαινίδες των άθεων, όχι γραμμάτων, αλλά... κομμάτων, οφείλει η Εκκλησία, οι ταγοί της, να ανατρέξουν σε ανοδικές αποφάσεις που υπομιμνήσουν: «Έκαστον επίσκοπον εν τη αυτού παροικία φροντίδα και δαπάνην την δυναμένην ποιείν, ώστε τα θεία και ιερά γράμματα διδάσκεσθαι». Κάθε Μητροπολίτης «εν τη αυτού παροικία» να φροντίσει για την σύσταση σχολείου (Δημοτικού, Γυμνασίου, Λυκείου), στο οποίο θα διδάσκονται τα «γερά» ελληνικά γράμματα.

Και μην πάει το μυαλό κάποιου ότι θα είνι σχολείο για θεολόγους και παπάδες. Όχι. Με την λέξη «γερά» εννοώ τα αριστουργήματα της αρχαίας «θύραθεν» Παιδείας, τα άνθη ευωδίας των Πατέρων και τα τιμαλφή των νεοτέρων στην αρτιμελή βέβαια γλώσσα και όχι στην ανάπηρη μονοτονική γραφή.

Μόνον εθελόδουλοι και συνοδοιπόροι δεν βλέπουν που οδηγούν, οι νεοταξικοί σαλταδόροι, την δύσμοιρη Παιδεία μας. Αν συνεχιστεί η παρούσα ελληνοκτόνος παιδαγωγία, τα δημόσια σχολεία, σε λίγα χρόνια θα ομοιάζουν με τους καταυλισμούς λαθρομεταναστών. Η πατρίδα μας, «ουδέν της οποίας είναι γλυκύτερον» (Χρυσόστομος), «η κοινή μήτηρ πάντων» (Βασίλειος) απειλείται με ιστορική ευιθανασία,. Ας κοάζουν οι επαγγελματίες αντιρατσιστές, εξωνημένα παπαγαλάκια είναι οι περισσότεροι. Ας κοάζουν...

Η έσχατη λύση, για να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους ύστατους, επαναλαμβάνω, είναι τα σχολειά της ελληνοσώτειρας Εκκλησίας μας. (Οι Μητροπόλεις-κι αν δεν μπορούν κάποιοι επίσκοποι που παραδίδουν τον σταυρό εις χείρας ανόμων που υπογράφουν, με χέρια και ποδάρια σύμφωνα ασελγείας-και τα μαναστήρια να αναστήσουν τις Μεγάλες του Γένους σχολές).

Στα σχολεία της Ρωμιοσύνης, αυτά που θα ιδρύσει η Εκκλησία, θα υπάρχει επιλογή των δασκάλων. «Τούτο διδασκάλου αρίστου το δι’ εαυτού παιδεύειν α λέγει». Στα χρόνια της αιχμαλωσίας του Γένους των «Ελλήνων οι Κοινότητες», διάλεγαν ως δασκάλους, τους αρίστους. Το «διδακτορικό» που μετρούσε, ήταν η πίστη και η φιλοπατρία.

Ήρθε η ώρα να «φκειάσει», η Εκκλησία, «σχολειά να γιομίζη ο μαθητής προκοπή κι αρετή... και όχι άξιους της απιστίας και παραλυσίας». (Μακρυγιάννης).

Εσχάτη ώρα εστί...

ΑΚΤΙΝΕΣ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΕΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ «ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΕΣ»

Του θεολόγου  Ανδρέα Κυριακού

Στην εναρκτήρια του ομιλία στη Σύναξη των Προκαθημένων της Γενεύης ο Παναγιότατος  Βαρθολομαίος αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων και στην αυθεντία της μέλλούσας να συνέλθει Πανορθοδόξου Συνόδου. Φαντάζομαι ότι τον απασχολεί το θέμα, διότι ως ειδήμων περί τα τοιαύτα, γνωρίζει την τύχη των Συνόδων του 449, του 754 και του 1437-38. 

Αναφέρει τα εξής: α.) Η αμφιβήτηση της αυθεντίας της Συνόδου υφίσταται, διότι ζώμεν εις εποχήν κατά την οποίαν οι θεσμοί γενικώς διέρχονται κρίσιν αυθεντίας.

 β.) Συνοδικές αποφάσεις που άλλοτε εγένοντο σεβασταί υπό του κλήρου και του λαού ως «φωνή Θεού», σήμερον αμφισβητούνται υπό μερίδος πιστών (τους οποίους, άκρως υποτιμητικώς ονομάζει «αγωνιστάς της Ορθοδοξίας» [τα εισαγωγικά ιδικά του]). 

ΟΧΙ Παναγιότατε. 

Τα πράγματα δεν έχουν ως δηλώνετε. 

Οι παραδοσιακοί πιστοί δεν αμφισβητούν αυτά που, ως άδεται και θρυλείται, θα συζητηθούν και θα αποφασισθούν στην Αγία και Μεγάλη Συνόδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, λόγω του κλίματος της εποχής εις την οποία ζώμεν, αλλά καθαρά για λόγους συνεπείας με την Πίστη των Πατέρων τους, την «άπαξ παραδοθείσαν τοις άγιοις πίστιν» και για κανένα άλλο λόγο. 

Όσον αφορά το β΄ θέμα γνωρίζετε ότι κλήρος και λαός πειθαρχούν στους ποιμένες τους όταν αυτοί, «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσιν», έχουν σαν γνώμονα των αποφάσεών τους, τον άνευ όρων και ορίων σεβασμό προς τις προηγούμενες συνόδους, Τοπικές και Οικουμενικές κι όχι την απενοχοποίηση του παραπαίοντος αιρετικού Παπισμού.

 Όταν οι ποιμένες παρεκκλίνουν από την «άπαξ παραδοθείσαν τοις αγίοις πίστιν», να αναμένουν αντίστασιν άνευ όρων και ορίων. 

“Κρείσσων επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεώ».

 Αυτά διακήρυξε ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.

 Αυτή τη γνώμη ασπαζόμαστε χωρίς κρατούμενα και αστερίσκους. 

Δεν σας λέει τίποτε η απόφαση των Ορθοδόξων Πατριαρχών του 1848;

ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΠΟΥ ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΗΛ

ΘΕΟΦΙΛΟΣ

Όταν στην Γαλλία, που ήταν το καλλιτεχνικό κέντρο της Ευρώπης μεσουρανούσαν ο Πικάσο ( για τη βιογραφία του ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ), ο Ματίς (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ) και άλλοι, στην Ελλάδα έζησε ταπεινά στο περιθώριο της ζωής και ζωγράφισε, ο λαϊκός δικός μας Θεόφιλος.

Ο Θεόφιλος γεννήθηκε στα 1867 στη Βαρεία της Μυτιλήνης. Ήταν το πρώτο παιδί από τα 8 συνολικά της οικογένειας του (4 αγόρια και 4 κορίτσια). Οι γονείς του ήταν ο Γαβριήλ Χατζημιχάλης και η Πηνελόπη Ζωγράφου.


Ο Θεόφιλος σαν παιδί είχε ιδιαίτερα αδύναμη κράση και ένα "μέγα κουσούρι", όπως το θεωρούσαν τότε: Ήταν αριστερόχειρας. Όλοι τον έλεγαν «ζερβοκουτάλα» και μισακάτη. Γονείς και δάσκαλοι προσπαθούσαν κάθε μέρα και βίαια να τον κάνουν δεξιόχειρα. Τον τυραννούσαν, να του αλλάξουν τη φύση του δηλαδή. Έτσι ο Θεόφιλος κλείστηκε στον εαυτό του. Δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά. Βρήκε παρηγοριά στη ζωγραφική. Κατέβαινε στο υπόγειο του σπιτιού του που το χρησιμοποιούσαν ως αποθήκη και ζωγράφιζε συνεχώς, ατελείωτες ώρες. Εκεί κλειδωμένος τραγουδούσε τα κλέφτικα τραγούδια. Τραγουδούσε μόνο εκεί για να μην τον ακούνε γιατί όταν ήταν νήπιο πέρασε μιαν αρρώστια που τον έκανε να τραυλίζει. Αυτό αγωνιζόταν συνεχώς να το κατανικήσει αλλά η προφορά του δεν ήταν ποτέ καθαρή. Δεν ήθελε να τον ακούσει ο κόσμος να τραγουδάει γιατί θα τον γιουχάριζε για τη δυσκολία της φωνής του. Το καθημερινό του κατέβασμα στο υπόγειο για μένα έχει και συμβολικό χαρακτήρα που με μαγεύει: Ήταν σαν να κατεβαίνει στα ενδότερα, στα πιο βαθειά μέρη της ψυχής του. Είναι εκπληκτικό!




ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Ο Θεόφιλος ήταν μικρός, καχεκτικός, βιασμένος από όλους και αποτραβηγμένος από όλους. Όμως, αυτός αγάπησε την λεβεντιά! Και σύμβολο της η φουστανέλα που σε όλη την ζωή του δεν την αποχωρίστηκε από πάνω του για να εκδυτικιστεί με τα κουστούμια της εποχής που έτρεξαν να φορέσουν όλοι στην Ελλάδα, ίσως για να κρύψουν τον έλληνα με τα τσαρούχια και την κακομοιριά που ένοιωθαν σε αυτόν μέσα από τόσα χρόνια σκλαβιάς, που τους έκανε μάλλον να ντρέπονται.





Στο σχολείο γέμιζε τα τετράδια του με ζωγραφιές: Καΐκια και γοργόνες. Στην Τρίτη δημοτικού σταματά το σχολείο. Ο πατέρας του τον στέλνει στο παπουτσάδικο του νησιού για να γίνει τσαγκάρης αλλά ο Θεόφιλος το έσκαγε συνέχεια και πήγαινε τρεχάτος στον παππού του τον Κωνσταντή που ήταν αγιογράφος. Ο παππούς του έκανε αληθινά θαύματα μπροστά στα μάτια του!! Έπαιρνε απλά ξύλα και σανίδια και τα μετέτρεπε σε αγίους!! Ο παππούς του τον λάτρευε. Τον κάθιζε στα πόδια του, τον αγκάλιαζε και του έδειχνε τη ζωγραφική του, του έλεγε ιστορίες: για τους βίους των αγίων, τους ήρωες του 1821, τον Μ. Αλέξανδρο. Αυτοί οι ήρωες θα αποτυπωθούν στο έργο του Θεόφιλου.





Στο σπίτι η μάνα του τον παρακαλά, αφού τσαγκάρης δεν γινόταν, να δουλέψει σαν βοηθός κτίστη δίπλα στον θείο του. Πήγε. Μια μέρα όμως, ο Θεόφιλος ζωγραφίζει πάνω σε έναν φρεσκοβαμμένο τοίχο μια γοργόνα που όταν την είδε ο θείος του έγινε έξαλλος και την έσβησε αμέσως.

Στην Μυτιλήνη, ο κόσμος τον κορόιδευε για την φουστανέλα, τον χλεύαζαν και έφθασαν ακόμα και να τον χτυπούν. Ο Θεόφιλος φεύγει. Το σκάει από το σπίτι του με πονεμένη ψυχή από την απάνθρωπη συμπεριφορά των συγχωριανών του. Ήταν 16 χρονών. Πηγαίνει στη Σμύρνη. Εκεί έκανε θελήματα στο ελληνικό προξενείο όπου δούλευε σαν θυρωρός. Παράλληλα ζωγράφιζε και κέρδιζε και από εκεί κάποια χρήματα. Πάντα με θέματα από την ελληνική ιστορία. Εκεί, στη Σμύρνη, κάποιοι τον κατηγόρησαν στους τούρκους για αυτά, όταν ζωγράφιζε στο σπίτι του Δρουσάκη. Ο Δρουσάκης για να σώσει την κατάσταση, λέει πως ο Θεόφιλος είναι ένας τρελός και δεν αξίζει σημασίας. Ο τούρκος αξιωματούχος τότε είπε: «Αν τούτος είναι τρελός, ντροπή σε εμάς τους γνωστικούς».



Μετά τη Σμύρνη, ο Θεόφιλος πηγαίνει στη Μακρινίτσα στο Πήλιο και στο Βόλο. Στη ζώνη της φουστανέλας του, εκεί που έμπαιναν τα ντουφέκια, αυτός ζώνεται με πινέλα και χρώματα που τα έφτιαχνε ο ίδιος από τρίχες αλόγου και για τα χρώματα κοπανούσε λουλούδια και χορτάρια που έβρισκε άφθονα στην φύση μαζί με κρεμμύδια και φλούδες ροδιού. Μετά τα ανακάτευε με τις μπογιές των μπογιατζήδων. Για να δέσουν όλα, κάποιες φορές πρόσθετε γάλα συκιάς ή αυγό.





Σε αυτά τα μέρη ζωγραφίζει τοίχους σε μικρά μαγαζιά, σε βαρέλια, στις ταβέρνες και όπου βρει. Στα θέματα του προστίθενται πουλιά, δέντρα και λουλούδια. Θέματα καθημερινής ζωής, θρησκευτικά, ιστορικά και της παράδοσης μας. Ο Θεόφιλος έτσι κατάφερνε να επιβιώνει. Λίγα χρήματα ίσως, ένα πιάτο φαγητό και κρεμμύδια που ήταν η αδυναμία του. Συχνά έλεγε πως δεν πουλάει τα έργα του αλλά τα χαρίζει. Και δεν είχε άδικο. Μα, με τη ζωγραφική του δεν μπορούσε να ζήσει. Έτσι έκανε τον χαμάλη, ασβέστωνε τοίχους, ξεχορτάριαζε, κουβαλούσε νερό, και ότι άλλη δουλειά του ποδαριού έβρισκε.




Σαν άνθρωπος ο Θεόφιλος χαρακτηριζόταν από πραότητα, απλότητα, μοναχικότητα, πόθο να εκφραστεί μέσα από τη ζωγραφική, και κάπου - κάπου, παίζει τη φυσαρμόνικα του. Και ενώ ο ίδιος δεν έκανε κακό σε κανέναν, το ταπεινό ύφος της ζωής του, αυτός που ήδη ανέφερα, προκαλούσε τους ανθρώπους που ζούσαν στον αντίποδα και έψαχναν ευκαιρία να τον κοροϊδεύουν. Η καζούρα εναντίον του από μεγάλους και μικρούς αποτελούσε την καθημερινότητα της ζωής του. Οι μικροί όμως κάπως δικαιολογούνται κατά τον Θεόφιλο που αγαπούσε τα παιδιά. Ο Θεόφιλος έγραφε δικά του έργα με κυρίαρχο ήρωα τον Μ. Αλέξανδρο και οργάνωνε τα πιτσιρίκια να παίξουν θεατρικές παραστάσεις. Ο ίδιος έφτιαχνε τα σκηνικά (υποτυπώδη βέβαια) και τα κουστούμια (για πανοπλίες διαμόρφωνε χαρτόκουτα).

ΘΕΟΦΙΛΟΣ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ

Υπάρχουν όμως και οι καλοί και συμπονετικοί άνθρωποι στη ζωή. Το 1912 γνωρίζει σε ένα πανηγύρι τον Γιάννη Κοντό με την γυναίκα του Ασπασία όπου τον φιλοξένησαν σπίτι τους. Ο Κοντός ήταν μυλωνάς και γαιοκτήμονας. Του φέρθηκαν τόσο ανθρωπινά και αυτός τους ζωγράφισε τα ωραιότερα του έργα στους τοίχους του αρχοντικού τους. Έλεγε ο Κοντός για τον Θεόφιλο: «Αυτός παιδί μου ήταν τρελός στο μυαλό και σοφός στα χέρια».
Το όνομα του Θεόφιλου αργά και σταθερά γινόταν γνωστό και τον καλούσαν από τόπο σε τόπο για να ζωγραφίσει τοίχους σπιτιών και μαγαζιών. Ένα από τα ωραία περιστατικά είναι με έναν μαγαζάτορα που ήθελε να του ζωγραφίσει 2 λιοντάρια. Ο Θεόφιλος τον ρωτά «Και πώς τα θες; Δεμένα ή λυτά;» Ο μαγαζάτορας κοντοστέκεται και του λέει «Και ποια είναι η διαφορά;» Ο Θεόφιλος αποκρίνεται «Τα δεμένα κοστίζουν 10 φασολάδες και τα λυτά μια φασολάδα». Ο Θεόφιλος με αυτή τη διαφορά εννοούσε αν ήθελε να τα φτιάξει με καλά χρώματα ή με μπογιές που με την πρώτη βροχή χαλάνε. Ο μαγαζάτορας βέβαια απάντησε λυτά. Και επειδή ξεκινούσαν και οι βροχές, στη πρώτη βροχή τα λιοντάρια εξαφανίστηκαν. Ο μαγαζάτορας γίνεται έξαλλος! Ο Θεόφιλος ήρεμος του απαντά «Άνθρωπε μου, τι φωνάζεις; Λυτά δεν τα ήθελες τα λιοντάρια; Ε! Τι περίμενες; Να μείνουν πάντα εδώ; Αφού ήταν λυτά, έφυγαν»!!









Η ωραία περίοδος του Θεόφιλου ήταν μετά την Μικρασιατική καταστροφή που ήρθαν οι πρόσφυγες έλληνες από την ανατολή με τον πόνο και τον θρήνο στις καρδιές τους αλλά και το μεράκι τους που προσπαθούσαν να ζήσουν και να δημιουργήσουν. Στη τέχνη τους προτιμούσαν την διακόσμηση και τα καθαρά χρώματα. Ο Θεόφιλος είχε αυτή τη ζωγραφική που ζητούσαν και επίσης και την εμπειρία να ζει στην Σμύρνη και να γνωρίζει τον πολιτισμό τους. Πληρώνεται καλύτερα και τρώει και καλύτερα από τις εξαιρετικές συνταγές των προσφύγων. Όταν το 1930 οι παράγκες των προσφύγων πιάνουν φωτιά, χάνεται και η ομορφιά στα έργα του Θεόφιλου, παρόλο που τότε αυτός δεν ζούσε μαζί τους.







Η ζωγραφική του Θεόφιλου χωρίζεται σε 4 περιόδους. Η πρώτη όταν ήταν στη Σμύρνη από όπου δεν υπάρχουν έργα του. Η δεύτερη από το Πήλιο και Βόλο, η Τρίτη από την επιστροφή του στη Μυτιλήνη ως τη γνωριμία του με τον Ελευθεριάδη και η τέταρτη (1929-1934) όταν ήταν στη δούλεψη του Τεριέν (Teriant) μέχρι το τέλος της ζωής του. Τότε είχε μόνιμο εργοδότη και ζωγράφιζε σε πανί αρκετούς πίνακες που σήμερα φυλάσσονται στο Μουσείο της Μυτιλήνης.












Η ζωγραφική του δεν έχει την κλασική προοπτική, δεν έχει βάθος. Ούτε διαβάθμιση χρωματικών τόνων. Ότι στο έργο του φαίνεται μακρινό είναι χρωματισμένο όπως και ότι βρίσκεται κοντά. Το βάθος επιτυγχάνεται μόνο με το να ζωγραφίζει τα αντικείμενα μικρότερα. Το έργο του είναι επίπεδο όπως πχ του Ματίς ή της βυζαντινής τέχνη. Στις πολυπρόσωπες συνθέσεις ξεχωρίζει το κεντρικό πρόσωπο με 2 τρόπους: Τον τοποθετεί στη μέση του έργου και τον μεγεθύνει. Όπως έκαναν και οι αρχαίοι αιγύπτιοι στη τέχνη τους. Ακολουθεί μάλιστα (τυχαία και όχι επίτηδες) και την αντίληψη των αρχαίων αιγυπτίων (ως ένα σημείο) που πίστευαν ότι όλα έπρεπε να φαίνονται για να υπάρχουν. Γι αυτό τα τοποθετούσε στη σειρά όλα. Παρατηρώντας τις μορφές των ανθρώπων του, βλέπουμε πως έχουν δυσανάλογο μεγάλο κεφάλι που όσο προχωρεί προς το σώμα, τα χέρια μικραίνουν και καταλήγει στα πόδια που μικραίνουν ακόμα περισσότερο. Τα γυναικεία πρόσωπα σχεδόν ίδια. Αντιγράφουν τα βυζαντινά πρότυπα. Τα παιδικά πρόσωπα έχουν όλα τη μορφή ηλικιωμένων. Το φόντο έντονα χρωματισμένο και διακοσμημένο με δέντρα, λουλούδια κτλ. Επίσης, για να ξεχωρίσουν όλα μεταξύ τους, χρησιμοποιούσε περιγράμματα: Μια μαύρη γραμμή.

Άλλο χαρακτηριστικό του: Σε κάθε έργο του σχεδόν, έγραφε κάτι πάνω του. Ήταν ανορθόγραφο και ασύντακτο μα τον εξυπηρετούσε για να σχολιάσει ή να επεξηγήσει το θέμα του.



ΘΕΟΦΙΛΟΣ - ΕΛΑΙΟΜΑΖΩΜΑ
«Δεν ξέρω την ιστορία όπως οι δάσκαλοι από τα βιβλία. Την ξέρω όπως την λέει ο τόπος και τα τραγούδια του. Η ιστορία είναι άνεμος που την καταλαβαίνεις όταν την ανασαίνεις» έλεγε ο Θεόφιλος.
Ο Οδυσσέας Ελύτης έγραφε για αυτόν «Αληθινοί ελαιώνες επιτέλους, αληθινοί άνθρωποι, αληθινά πράγματα. Γι αυτόν, ισότιμα με το σώμα του Χριστού, υπάρχουν τα λιβάδια με τις ανεμώνες και τα λιόδεντρα που αφήνουν ανάμεσα στα δάχτυλα τους να περάσει η θάλασσα».






Ο Τσαρούχης γράφει σε ειδικό κεφάλαιο για τον Θεόφιλο στο βιβλίο του «Αγαθόν το εξομολογείσθαι» σελ 165: «Γίνεται ζωγράφος από ενθουσιασμό για το θέμα. Δεν ζωγραφίζει τα πράγματα μα τον ενθουσιασμό που του έδωσαν. Τα σέβεται και τα λατρεύει γιατί αυτά του δίνουν τους ενθουσιασμούς του. Ότι κάνει δεν μοιάζει πάντα με το πράγμα – τι παράλογη απαίτηση να μοιάζει το παράφορο αγκάλιασμα μας με αυτό που αγκαλιάζουμε»
(Για την ζωή και το έργο του μοναδικού Τσαρούχη ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ).
Κλείνοντας, θα τελειώσω με μια ρήση του ίδιου του Θεόφιλου που τον χαρακτηρίζει «Στη ζωγραφική, πρέπει όλα να φαίνονται».

Πρόκειται για έναν γνήσιο άνθρωπο με καλλιτεχνική ψυχή, που στόλισε και ομόρφυνε την ζωή στο πέρασμα του από αυτήν. Μια ψυχή που την σμίλευσε ο πόνος και εκφράστηκε με τραγούδι και ζωγραφική.

ΜΑΡΙΑ ΟΥΖΟΥΝΟΓΛΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
http://texni-zoi.blogspot.gr/2015/10/blog-post.html?spref=fb

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ, ΟΙ ΑΝΕΛ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ, ΟΙ ΑΝΕΛ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

Του π. Θεόδωρου Ζήση

=====

Ὅσο γιὰ τὸν Κώστα Ζουράρι τῶν «Ἀνεξαρτήτων Ἑλλήνων», ποὺ διέψευσαν τὴν ἀνεξαρτησία τους, ἐπρόδωσε τὶς ψήφους τῶν Χριστιανῶν, ποὺ τὸν ἔστειλαν στὴν Βουλὴ καὶ ἐπαλήθευσε ὅσους δὲν τὸν ἔπαιρναν στὰ σοβαρά, γιατὶ ποτὲ ὁ λόγος του δὲν ἦταν εὐαγγελικὸς καὶ πατερικός, ἀλλὰ διασκεδαστικὸς μὲ τὶς ἐξυπνάδες καὶ εὐφυολογίες του. Ἄφησε τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Χριστιανοὺς καὶ μετακόμισε σὲ ἄλλους χώρους, ἀπ᾽ ὅπου στὸ ἑξῆς θὰ παίρνει καὶ ἀξιώματα καὶ ψήφους. Δὲν τοῦ ἦταν πάντως ἄγνωστη αὐτὴ ἡ χώρα, γιατί, ὅπως μάθαμε, ὁ ἴδιος τώρα δικαιολογῶν τὴν φυγή του ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία λέγει ὅτι πάντοτε ἦταν ἀναρχικὸς καὶ ἀριστερός, καὶ ὡς προσήλυτος στὴν πατερικὴ Ὀρθοδοξία προσκολλήθηκε στοὺς Νεορθόδοξους τοῦ Γιανναρᾶ, τῶν φιλοσοφούντων καὶ ἀριστεριζόντων θεολόγων. 

Ὑπενθυμίζει πάντως ἡ περίπτωσή του τὸν Βαρλαὰμ τὸν Καλαβρό, ὁ ὁποῖος ἐμφανίσθηκε στὴν Θεσσαλονίκη ὡς Ὀρθόδοξος μοναχός, ἐπανῆλθε ὅμως στὸν Παπισμό, ἐκεῖ ποὺ ἀνῆκε, καὶ ὅπως λέγει ὁ διαπρεπὴς καθηγητὴς καὶ μελετητὴς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Γρηγόριος Παπαμιχαήλ, «ἀποπτύσας τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἠσπάσθη καὶ αὖθις τὰ τῆς ρωμάνας Ἐκκλησίας, ἐπὶ τὸν ἴδιον ἐπανιὼν ἔμετον».

Ὅλοι πάντως οἱ πολιτικοὶ πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι κάποτε ὅλοι καὶ ὅλα ἀποκαλύπτονται καὶ ὅτι ἡ στάση τους ἀπέναντι στὸ σύμφωνο συμβίωσης ἦταν ἡ λυδία λίθος, ποὺ δοκίμασε τὴν γνησιότητα τῆς χριστιανικῆς τους πίστης καὶ τοὺς περισσοτέρους τοὺς ἀπέδειξε ὑποκριτὲς καὶ ψηφοθῆρες. Ἂς μὴ περιμένουν πλέον χριστιανικὲς ψήφους.

Η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

Του π. Θεόδωρου Ζήση

=====

Ὅλοι γνωρίζουμε τὴν ἀνύπαρκτη ἀντίδραση τῆς Ἐκκλησίας μετὰ τὴν ψήφιση τοῦ ἐπαίσχυντου νόμου γιὰ τὸ σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφυλοφίλων. Περιμέναμε μετὰ τὴν κορύφωση αὐτὴ τῆς βλασφημίας καὶ τῆς ὕβρεως ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου του νὰ ἀφυπνισθοῦν, νὰ ξυπνήσουν ἀπὸ τὶς κραυγὲς καὶ τὶς διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας ποὺ γέμισαν τὶς χριστιανικὲς ἱστοσελίδες στὸ Διαδίκτυο ἀλλὰ καὶ σὲ δημοσιεύματα τοῦ Τύπου. 

Ἀντίθετα εἴδαμε ἔκπληκτοι τὸν προκαθήμενο καὶ ἄλλους ἐπισκόπους νὰ δέχονται μὲ χαρὰ τὸν βλάσφημο κυβερνήτη καὶ τοὺς βουλευτάς, νὰ τοὺς μοιράζουν τὴν πρωτοχρονιὰ τὴν βασιλόπιττα, νὰ τοὺς ἀναμένουν καὶ νὰ τοὺς ἀνέχονται στὴν πρωτοχρονιάτικη δοξολογία καὶ στὴν τελετὴ τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ὑδάτων, κάποιος δὲ ἀρχιεπισκοπικὸς τιτουλάριος μητροπολίτης, μὲ ἄνωθεν προφανῶς ὁδηγία, νὰ τοὺς ἀναγνωρίζει καὶ ἱερατικὰ καθήκοντα, δίνοντας σὲ τρεῖς ἐξ αὐτῶν, ἐκ τῶν ὁποίων δύο πρωτοστάτορες καὶ προστάτες στὴν ὑποστήριξη τοῦ βδελύγματος τῶν Σοδόμων, τὸν Τίμιο Σταυρὸ γιὰ νὰ τὸν ρίξουν στὰ νερὰ τῆς «Δεξαμενῆς» στὸ Κολωνάκι. Δὲν εἶναι καθόλου βαρὺ νὰ ποῦμε ὅτι ὄντως ἐδόθησαν «τὰ Ἅγια τοῖς κυσί». Καὶ ἐνῶ στὸν Ἰορδάνη «ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις» ὁ ἀνάξιος ἐπίσκοπος μᾶς ἐφανέρωσε ἄλλη «τριάδα» βλάσφημη καὶ ὑβριστικὴ τῆς Ἁγίας, ἀδιαιρέτου, ὁμοουσίου καὶ ζωοποιοῦ Τριάδος. 

Εἴμαστε βέβαιοι πλέον πὼς ἡ σιωπὴ καὶ ἡ ἀνοχὴ δὲν προέρχεται ἀπὸ δειλία, ἀλλὰ εἶναι σχεδιασμένη συμμαχία μὲ γεωπολιτικὲς μάλιστα προεκτάσεις ποὺ στοχεύουν στὴν ἀποδυνάμωση τῆς προσπάθειας ποὺ κάνει ὁ μεγάλος ἡγέτης τῆς Ρωσίας Βλαδίμηρος Πούτιν νὰ μὴ ἐπιτρέψει τὴν «δυτικὴν ἀμαυρότητα», τὸ δυτικὸ σκοτάδι, νὰ ἐπεκταθεῖ στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή. Ἤδη ἐμάθαμε ὅτι στὴν Ρωσία, ἐξεπλάγησαν ἀπὸ τὴν ἐκκωφαντικὴ σιωπὴ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ἐκκλησιαστικοὶ κύκλοι ἀπευθυνόμενοι πρὸς τοὺς δικούς μας ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες ἐκ τοῦ μακρόθεν ἔλεγαν: «Μᾶς ξεκουφάνατε μὲ τὴ σιωπή σας». Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ πρώτη ὀρθόδοξη χώρα ποὺ νομοθετεῖ ὑπὲρ τῶν ὁμοφυλοφίλων· ἂς ἐλπίσουμε πὼς στὴν ἐπιλογή της αὐτή, ὡς κακὸ παράδειγμα, δὲν θὰ τὴν ἀκολουθήσουν καὶ ἄλλες ὀρθόδοξες χῶρες.

ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΝΗΣΟ ΠΑΤΜΟ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Ενώ, μετά τις έντονες διαμαρτυρίες των κατοίκων της Πάτμου κι όχι μόνο, το Πατριαρχείο «έκανε πίσω» και δεν παρεχώρησε ορθόδοξη εκκλησία στους Παπικούς, τώρα το σκηνικό ανατρέπεται άρδην. Από το Φανάρι το μήνυμα είναι ότι η παραχώρηση του ναού θεωρείται τετελεσμένο γεγονός κι η σιωπή ήταν απλώς θέμα τακτικής. Ήταν προπέτασμα καπνού για να μην αντιδράσουν οι διαφωνούντες με τη βεβήλωση. Όντως οι Πατριαρχικοί επιμένουν κάθε μέρα να μας θυμίζουν ότι ισχύει γι’ αυτούς η συμφωνία του Μπαλαμάντ περί του Παπισμού ως «αδελφής Εκκλησίας». 

Κατά τους κειμένους νόμους σε τρεις περιοχές του Ελληνικού κράτους ΔΕΝ επιτρέπεται να υπάρχουν φραγκοκκλησίες και γενικότερα ναοί των αιρετικών:

α.) Στο Αγιον Ορός του Άθωνος, β.) Στα Μετέωρα, και γ.) στην ιεράν νήσον της Πάτμου. 

Στο Μέγα Ευχολόγιον της Εκκλησίας υπάρχουν ειδικές ευχές εις περίπτωσιν κατά την οποία, για λόγους ανωτέρας βίας, βεβηλωθεί εκκλησία από αιρετικούς: 

α.) Ευχή επί ανοίξει εκκλησίας βεβηλωθείσης υπό αιρετικών Ταρασίου πατριάρχου και β.) Ευχή επί ανοίξει ναού βεβηλωθέντος υπό εθνών και δη υπό αιρετικών (Ευχολόγιον το Μέγα, έκδοση Αστέρος, σελ. 484-485). 

Και τώρα έρχεται ο ίδιος ο Παναγιότατος να επιβάλει εις πείσμα των κειμένων νόμων του κράτους αλλά και το κυριότερο των εκκλησιαστικών θεσμίων την βεβήλωση αυτή!!! Οι κάτοικοι της Πάτμου είναι ανάστατοι όπως όσοι παίρνουν σοβαρά την πίστη τους. 

Στο ιερό βήμα, εκεί όπου ετελείτο η θεία ευχαριστία θα σταθεί ο ξυρισμένος φραγκόπαπας, ο άνευ ιερωσύνης. Εκεί που μνημονευόταν ο επιχώριος επίσκοπος θα μνημονεύεται ο αιρεσιάρχης του Βατικανού! Μέχρις εδώ μας έφεραν οι οικουμενιστικές σχοινοβασίες. Και τώρα ετοιμάζονται οι πατριαρχικοί να τις κατοχυρώσουν συνοδικά στη Γενεύη. Μακάρι οι πρεσβείες του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και του Αγίου Χριστοδούλου να μην τους αφήσουν.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΕΤΥΧΕ ΝΑ ΚΑΤΗΧΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΣΑΡΚΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΕΤΥΧΕ ΝΑ ΚΑΤΗΧΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΣΑΡΚΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Του π. Θεόδωρου Ζήση

=====

Η Ἐκκλησίας ἀπέφυγε νὰ ἀσκήσει τὸ στοιχειῶδες χρέος καὶ καθῆκον της νὰ κατηχήσει νὰ διδάξει τοὺς πιστοὺς γιὰ τὰ θέματα αὐτὰ τῶν σαρκικῶν σχέσεων μὲ βάση τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν Πατερικὴ Παράδοση, γιατὶ φοβήθηκε λόγῳ τῆς αὐστηρῆς γραμμῆς τοῦ Εὐαγγελίου μήπως χαρακτηρισθεῖ ὡς ὀπισθοδρομικὴ καὶ μεσαιωνική. Οἱ ἀρετὲς τῆς ἁγνότητος καὶ τῆς παρθενίας, ποὺ πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες, τηροῦνταν ἀπὸ ὅλους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες πρὸ τοῦ γάμου, τώρα ἔχουν δυσφημισθῆ, καὶ σπάνια βρίσκεις κάποιους Χριστιανοὺς νέους καὶ νέες νὰ κοσμοῦνται ἀπὸ αὐτές. Προηγουμένως ἦταν σπάνιες οἱ προγαμιαῖες σχέσεις. Μία ἐπιθετικὴ σεξομανία, ἕνας πανσεξουαλισμός, ἀπολυτοποίησε καὶ ἐμφάνισε τὸ σὲξ ὡς ἀπόλυτο ἀγαθὸ καὶ ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ψυχολογικὴ εὐστάθεια τοῦ ἀνθρώπους, ὄχι μόνο μέσα στὸ γάμο, ἀλλὰ καὶ πρὸ τοῦ γάμου καὶ ἔξω ἀπὸ τὸ γάμο. Ἡ Ἐκκλησία ἔλαβε βέβαια θέση, γιὰ τὴν τιμὴ τῶν ὅπλων, καὶ ἐκφράσθηκε ἐναντίον τῶν προγαμιαίων σχέσεων μὲ μισὴ καρδιὰ καὶ σβησμένη φωνή, ἄφησε ὅμως ἀσύδοτους καὶ ἀτιμώρητους ἐπισκόπους, κληρικούς-πνευματικούς, λαϊκοὺς θεολόγους νὰ προπαγανδίζουν τὴν χαρὰ τοῦ ἔρωτα, ποὺ δὲν ἦταν δύσκολο νὰ διολισθήσει καὶ στὸ χῶρο τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν σχέσεων. 

Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἔχει καταγγελθῆ, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Ἁγιορείτη Γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη ὁ ἀσεβὴς ἐρωτισμὸς καὶ Νεονικολαϊτισμὸς τοῦ καθηγητοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ, ποὺ σχημάτισε γύρω του σχολὴ Νεονικολαϊτῶν κληρικῶν καὶ θεολόγων, μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους αὐτὲς τὶς ἡμέρες τάχθηκαν ὑπὲρ τοῦ συμφώνου συμβίωσης. Καταγγελίες καὶ μηνύσεις ἀκόμη καὶ ἀπὸ ἐπισκόπους, πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο γιὰ τὴν ἀρνητικὴ αὐτή, ἀντιβιβλικὴ καὶ ἀντιπατερικὴ κατήχηση, πετιοῦνται στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων.

Δύο περιστατικὰ ἀπὸ τὴν πανεπιστημιακή μου ἐμπειρία ἐπιβεβαιώνουν τὰ γραφόμενα. Σὲ περίοδο ποὺ τὸ κίνημα τῶν Νεορθοδόξων τὴ δεκαετία τοῦ 1980 βρισκόταν σὲ ἔξαρση καὶ ἄνθηση στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης καὶ ἐξεπροσωπεῖτο καὶ ἀπὸ ἰδιαίτερο φοιτητικὸ Σύλλογο, τὴν ΑΘΕΚ, λίγο πρὶν μπῶ σὲ αἴθουσα διδασκαλίας καὶ προφανῶς γιὰ νὰ μὲ προκαλέσουν, ἐπειδὴ λίγο ἐνωρίτερα εἶχα καλέσει τὸν π. Θεόκλητο καὶ μίλησε στοὺς φοιτητὲς γιὰ τὸν νοσηρὸ ἐρωτισμὸ τῶν Νεορθοδόξων, κάποιος φοιτητὴς αὐτῆς τῆς ὁμάδος, ποὺ τώρα εἶναι καὶ σύμβουλος τῶν Θεολόγων στὴ Μακεδονία καὶ μέλος τοῦ ἀκαίρου καὶ ἐπικινδύνου «Καιροῦ», ἔγραψε μὲ κιμωλία στὸν μαυροπίνακα τὸ ἑξῆς «ἠθικώτατο» καί «πατερικώτατο» δίστιχο:

«Παράτα τὰ θρανία καὶ τ᾽ ἀμφιθέατρα

κ᾽ ἔλα στὴν παραλία νὰ κάνουμε ἔρωτα»

Κατὰ τὸ δεύτερο περιστατικό: Μεταπτυχιακὸς φοιτητὴς εἶχε διορισθῆ ὡς ἀναπληρωτὴς καθηγητὴς σὲ σχολεῖο τῆς Θεσσαλονίκης. Οἱ μαθητές, φιλοπαίγμονες καὶ ἐξεταστικοὶ τοῦ φρονήματος τῶν νέων καθηγητῶν, τὸν ἐρώτησαν ἂν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ ἡ Ἐκκλησία καταδικάζουν τὴν ὁμοφυλοφιλία. Μολονότι τὸν βρῆκαν ἀπροετοίμαστο, γιὰ νὰ ἀπαντήσει μὲ βάση κείμενα καὶ πηγές, ἐν τούτοις, πιὸ πολὺ ἀπὸ τὴν γενικὴ γνώμη καὶ λιγώτερο ἀπὸ γνώση, ἀπήντησε σωστὰ λέγοντας ὅτι ἡ Ἐκκλησία καταδικάζει τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς ἁμαρτία. Ὁπότε δέχθηκε ἰσχυρὴ τὴν ἀντίδραση τῶν μαθητῶν ποὺ τοῦ εἶπαν ὅτι ἡ προηγουμένη γυναίκα θεολόγος, τὴν ὁποία ἀναπληροῦσε, τοὺς εἶπε ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν εἶναι ἁμάρτημα, ἀλλὰ μία φυσιολογικὴ διαφορετικότητα. Καὶ ἦλθε τὴν ἄλλη μέρα στὸ γραφεῖο μου στὸ Πανεπιστήμιο, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσει ἂν ἀπήντησε σωστὰ καὶ νὰ μοῦ ζητήσει βιβλικὴ καὶ πατερικὴ στήριξη, τὴν ὁποία ἤδη ἐδῶ ἔχω παραθέσει.

Συμπέρασμα ὡς πρὸς τὸ πρῶτο σημεῖο τῆς εὐθύνης τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας· ἄφησε νὰ ὑπονομευθεῖ ὁ ἀκμαῖος θεσμὸς τῶν κατηχητικῶν σχολείων καὶ δὲν ἀνέπτυξε στὴ θέση τους ἀνάλογη κατηχητικὴ δραστηριότητα. Ἀντίθετα ἄφησε ἀσύδοτους, ἀνεπίσκοπους, ἀνεξέλεγκτους καὶ ἀτιμώρητους κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς θεολόγους νὰ νοθεύουν τὴν βιβλικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση εἰς τὰ τοῦ γάμου καὶ τῶν σαρκικῶν σχέσεων καὶ νὰ κολακεύουν τὰ ἄγρια πάθη τῆς σάρκας, νὰ ἀπομυθοποιοῦν καὶ νὰ καταργοῦν ὅσα περὶ πολέμου «σαρκὸς καὶ πνεύματος» διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο.

ΜΑΓΕΙΑ -National Geographic: Η ζωή στην Ελλάδα μέσα από 10 φωτογραφίες -Τοπία, ήθη και έθιμα

Οι φωτογράφοι του National Geographic αποτυπώνουν ομορφιές σε ολόκληρο τον πλανήτη. 

Αυτή τη φορά αφιερώνουν χώρο για την Ελλάδα, όχι μόνο για τις τοποθεσίες της, αλλά και σε στιγμιότυπα της καθημερινότητας. 
Στιγμές από το Άγιο Όρος, ένα Κυριακάτικο τραπέζι, το μάζεμα της ελιάς, αλλά την αλλαγή των τσολιάδων στον Άγνωστο Στρατιώτη.

 





Απο το αφιερωμα δεν απουσιάζει φυσικά η Σαντορίνη, το ναυάγιο της Ζακύνθου και η Ακρόπολη 



Η Κάλυμνος και τα Μετέωρα

Πηγή

Αυτό που ονομάζουν «μαγεία» είναι η Ελλάδα που αντιστέκεται και επιμένειη Ελλάδα που μυρίζει λιβάνι!  «ηλίθιοι» συριζαίοι...

Βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα.
Στην ολοκλήρωση του πιο άρρωστου, του πιο απεχθούς σχεδίου.
Όλα δείχνουν πως θα ακολουθήσει πόλεμος.
Όχι μόνο πόλεμος μεταξύ εθνών ή συμφερόντων.
Αλλά ένας χωρίς προηγούμενο πνευματικός πόλεμος.
Οι δυνάμεις που θα συγκρουστούν δεν θα είναι μόνο ορατές.
ΟΛΟΙ θα αναγκαστούμε να πάρουμε μέρος και να διαλέξουμε στρατόπεδο στις επερχόμενες πνευματικές μάχες.
Όπως είπε ο Αγιος Παϊσιος, " Το μέτωπο είναι καθαρό. Τώρα πάμε ή για το Χριστό ή για το διάβολο. Στην κατοχή γινόσουν ήρωας, γιατί δε χαιρετούσες ένα Γερμανό. Τώρα γίνεσαι ήρωας, γιατί δε χαιρετάς το διάβολο.
Πάντως θα δούμε φοβερά γεγονότα. Θα δοθούν πνευματικές μάχες. Οι Άγιοι θα αγιασθούν περισσότερο και οι ρυπαροί θα γίνουν ρυπαρώτεροι."

Το Πατριαρχείο ξαναχτυπά. Θέλει οπωσδήποτε παπική εκκλησία στην Πάτμο.

ΜΩΡΑΙΝΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΟΥΣ (ΟΝ) ΒΟΥΛΕΤΑΙ ΑΠΟΛΕΣΑΙ*
Όταν προ εβδομάδας δημοσιεύτηκε στα Πατμιακά Χρονικά άρθρο μας για το παρασκήνιο που εξακολουθεί να υπάρχει στη παραχώρηση ορθόδοξου ναού στους Kαθολικούς , θεωρήθηκε υπερβολικό, επικράτησε ησυχία, αλλά « πριν αλέκτωρ φωνήσαι» επιβεβαιωθήκαμε πλήρως με την εξέλιξη της υπόθεσης.
Έγκυρη πηγή μας, μας ανέφερε ότι τιτλούχος του Παταριαρχείου επιβεβαίωσε τα δημοσιεύματα μας , δηλώνοντας ότι «Τα πάντα έχουν τελειώσει. Έχουν ετοιμαστεί όλα και έχουν υπογραφεί από τον Πατριάρχη για την παραχώρηση της εκκλησίας στους καθολικούς. Η καθυστέρηση και η ηρεμία ήταν σκόπιμη για αποπροσανατολισμό και για να πιάσουν στον ύπνο τους διαφωνούντες.
Το Πατριαρχείο δεν πτοείται από τέτοιου είδους αντιδράσεις τοπικού χαρακτήρα. Έχει δεσμευτεί ο Πατριάρχης στα πλαίσια του διαλόγου των δύο εκκλησιών και δεν μπορεί να κάνει πίσω».
Κανείς φυσικά δεν είναι αντίθετος με τον διάλογο και την προσέγγιση των δυο εκκλησιών. Όχι όμως μονομερείς παραχωρήσεις. Και καλά όλα αυτά. Που κολλάει όμως η παραχώρηση ορθόδοξης εκκλησίας;
Ο Πατριάρχης μπορεί να δεσμευτεί όταν βγάζει από την τσέπη του και όχι από τις τσέπες των άλλων και δεν είναι ο μόνος που δεν κάνει πίσω γιατί ο κόσμος εδώ που είναι αγανακτισμένος κι αυτός δεν κάνει πίσω. Φυσικά θα πρέπει να γνωρίζει τα αποτελέσματα αυτών των επιλογών, αφού όπως λέει ο Μάο Τσε Τούνγκ «όταν τσακώνονται οι ελέφαντες την πληρώνει το χορτάρι». Φυσικά πάντα περνάει από το μυαλό μας η επιθυμία του Πατριάρχη για την ανάπτυξη του θρησκευτικού τουρισμού. Λυπούμαστε που δεν την υιοθετούμε όπως την θέλει εκείνος, ΑΝΑΠΤΥΞΗ με παραχωρήσεις, γιατί εμείς θέλουμε Πατριάρχη να προάγει την πίστη μας και να την προστατεύει και όχι ιδιοκτήτη πρακτορείου γενικού τουρισμού με τους καθολικούς με σκοπό την αποκόμιση κέρδους. Και όσο πιο πολλά εισπράξει το μοναστήρι τόσο πιο πολλά θα πάρει το πατριαρχείο. Τόσο απλά!!!
Γιατί τα είπαμε αυτά; Επειδή το θέμα επανέρχεται στο ηγουμενοσυμβούλιο. Φυσικά όχι με την πρωτοβουλία του ηγουμένου αλλά κατόπιν πιέσεων ΑΝΩΘΕΝ και ο οποίος ηγούμενος όπως αντιλαμβανόμαστε λόγω υπακοής δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Ή μάλλον μπορεί, λαμβάνοντας την απόφαση της οριστικής ρήξης καταγγέλλοντας αυτού του είδους τις μεθοδεύσεις και κερδίζοντας την περισσότερη αγάπη του ντόπιου ποιμνίου του.
Η θέση του πατριαρχείου ότι δίνουν ναούς παντού γιατί όχι και στη Πάτμο δε ευσταθεί για τον απλούστατο λόγο, ό τι η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ είναι μία και μοναδική, και είναι στην Πάτμο και το γνωρίζουν όλοι. Η δε λογική να πηγαίνει ο ηγούμενος να ανοίγει την εκκλησία της Αγίας Ειρήνης όταν και όποτε λειτουργούν οι καθολικοί δίκην πορτιέρη, αποτελεί μείζονα εξευτελισμό για την Πάτμο, την Μονή, τον ηγούμενο, την Αδελφότητα και την Ορθοδοξία. Αλλά αφού κόπτεται το πατριαρχείο, ας παραχωρήσει στους καθολικούς, το εν αχρηστία διατελών ξενοδοχείο στον Χοχλακά το οποίον ανήκει στη Μονή που το αγόρασε με τη πιθανή έγκριση του πατριαρχείου και να μην πιέζει τον ηγούμενο. Άραγε τι επιδιώκει με το «πρεσάρισμα» και το συνεχές «μαρκάρισμα» στον ηγούμενο; Να του προσθέσει και άλλα προβλήματα υγείας στα πολλά που ήδη έχει, ώστε να είναι ευκολότερη η άλωση της Μονής από «ΦΥΤΕΥΤΗ» αδελφότητα, εντολοδόχος του πατριαρχείου και ξένη για την Πάτμο; Γιατί άραγε διηθίζεται (φιλτράρεται) το κουνούπι και καταπίνεται ολόκληρη η καμήλα; Τόσο δυσκολοχώνευτο τους κάθεται το κουνούπι; Ας πάρουν αναψυκτικά ή χωνευτική σόδα. Το κουνούπι λέει όχι. Το κουνούπι κάθε μέρα γιγαντώνεται μετά την πίεση που ασκείται και από εδώ και εμπρός την ευθύνη κάποιων άλογων πράξεων θα την έχουν αυτοί που με ευθύνη τους την προκάλεσαν. Ο λαός επαγρυπνεί και θα παρέμβει δυναμικά. Άλλωστε είναι γνωστό το ρητό: Πάσσαλος πασσάλω εκρούεται που λέει και Απόστολος Παύλος ( ο πάσσαλος με τον πάσσαλο χτυπιέται) ή (το κακό αντιμετωπίζεται μόνο με κακό).
Μάλλον άνοιξε ο ασκός του Αιόλου η μάλλον για να ακριβολογούμε η κερκόπορτα της προδοσίας. Τι γίνεται μετά; Είναι γνωστή η μοίρα των προδοτών!!!
*μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι: Η αρχαία ελληνική αντίληψη για την ἄτη αποτυπώνεται στους στίχους του Σοφοκλή (Αντιγόνη στιχ. 620-623) τὸ κακὸν δοκεῖν ποτ᾽ ἐσθλὸν τῷδ᾽ ἔμμεν' ὅτῳ φρένας θεὸς ἄγει πρὸς ἄταν (το κακό φαίνεται για καλό σε αυτόν του oποίου το μυαλό ο θεός οδηγεί προς την άτη - δηλ. σε όποιον του σκοτίζει το μυαλό για να τον οδηγήσει στη συμφορά). Στην λατινική, η αντίληψη αυτή αποτυπώνεται στη φράση Stultum facit fortuna, quem vult perdere (= μωραίνει η τύχη ον βούλεται απολέσαι) και αργότερα καταγράφεται σε ανώνυμο ρητό ως Quem Iuppiter vult perdere, dementat prius (= μωραίνει ο Δίας ...). Με τη διάδοση του χριστιανισμού αντικαταστάθηκε ο Δίας από τον όρο Deus (Θεός, Κύριος) και έτσι εξακολουθεί να λέγεται μέχρι σήμερα.
- μωραίνει ο Θεός αυτόν που θέλει να καταστρέψει
- Η φράση αυτή λέγεται σε περιπτώσεις επισήμανσης μια ανοησίας ή μιας καταστροφικής απόφασης.
Νίκος Μελιανός

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΤΑΝ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥΣ

 

Είπε ο Άγιος Επιφάνιος, επίσκοπος Κωνσταντίας Κύπρου: “Δεν είμαστε συνήγοροι του Θεού, όταν υπερασπιζόμαστε την πίστη μας, αλλά, αν με σεβασμό μιλάμε για την αλήθεια, αυτό το κάνουμε για το δικό μας πνευματικό συμφέρον, ώστε να μην πεθάνουμε.”

 Ο μεγάλος αυτός Άγιος της Κύπρου συνοψίζει επιγραμματικά τον αγώνα των παραδοσιακών πιστών οι οποίοι ομολογούν την πίστη τους σε καιρούς δίσεκτους οικουμενιστικούς. Τον λόγο αυτό του Αγίου Επιφάνιου πρέπει να τον λάβουν σοβαρά υπόψη όσοι επιπλήττουν τους παραδοσιακούς πιστούς και προβάλλουν έωλα επιχειρήματα για να τους αναγκάσουν να σιωπήσουν. 

“Είστε πρόβατα και όχι ποιμένες και δη επίσκοποι της Εκκλησίας”, μας λένε. “Επομένως πώς τολμάτε να αναλαμβάνετε το ρόλο του υπερασπιστή της πίστεως;” 

Ο Άγιος Επιφάνιος το εξηγεί με σαφήνεια: Όχι επειδή το έχει ανάγκη ο Θεός αλλά επειδή το έχουμε ανάγκη εμείς. 

 Η Ομολογία της πίστεως είναι εκ των ων ουκ άνευ για την εξασφάλιση της σωτηρίας μας. Είναι μέρος του αγώνα της μετανοίας που κάνουμε. 

Γι’ αυτό ακριβώς και θα συνεχίσουμε -όσο το επιτρέπει ο Άγιος Θεός- να διαμαρτυρόμαστε για τα οικουμενιστικά ανοίγματα.
πηγή