«Δυστυχισμένη Ελλάς, δυστυχισμένοι Έλληνες! Αναθεματισμένοι κυβερνήτες» Μακρυγιάννης

 Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

 

«Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου 

τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε

 κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χέρια:

 το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε»

Κ.Ουράνης

 Το νεοελληνικό κράτος το ελευθέρωσαν οι Έλληνες, αλλά το έστησαν οι Βαυαροί και το κυβερνούν 10-15 οικογένειες, δυναστείες πολιτικών. Το κράτος αυτό, αντί να αναδείξει τις αρετές του λαού, την αντοχή, την καρτερία, το πνεύμα θυσίας και αυταπάρνησης, που το κράτησαν όρθιο στα χρόνια της πολυαίωνης σκλαβιάς, «φρόντισε» να εκλύσει τις χειρότερες ροπές του και να υποσκάψει τον εσώτερο χαρακτήρα του, το φιλότιμό του.

Από την πρώτη ημέρα του ελεύθερου βίου του, οι δαίμονες της πατρίδας, οι πολιτικοί του, κατακερμάτισαν τον λαό σε κομματικά σουλτανάτα. «Οι πολιτικοί μας και οι ξένοι τρώγονταν και καθένας κοίταζε να περισκύση η δική του φατρία. Άλλος ήθελε Αγγλικόν, άλλος Ρούσικον, άλλος Γαλλικόν... τήραγαν να πάρουν κάνα λεπτό, ότι εις την Ελλάδα ηύραν αλώνι ν’ αλωνίσουν». (Μακρυγιάννης, «Απομνημονεύματα»). Το κράτος αυτό το ανέστησε το αίμα του λαού του, με τους πολέμους του ’12-’13, για να έρθουν να το βυθίσουν στο Διχασμό και να το οδηγήσουν στο μικρασιατικό σφαγείο. Το κράτος αυτό είδε τον ανθό του να πολεμά με ηρωισμό στα βουνά της Ηπείρου και της Μακεδονίας αυτοκρατορίες ολάκερες, για να βρεθεί μετά από έξι χρόνια εμφυλίου αιματοκυλίσματος, ντροπιασμένο, ερειπωμένο «παλιόψαθα των εθνών». Γιατί; Για το ποια  «φατρία θα περισκύση».

«Α, ναι, πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί και θυσίες και ήττες κι άλλες μάχες, για πράγματα που κιόλας/ ήταν από άλλους αποφασισμένα», θρηνεί ο Ρίτσος στην «Ελένη». Το κράτος αυτό έδιωξε τα καλύτερα παιδιά του στα ξένα και στοίβαξε τα υπόλοιπα σε τρισάθλιες τερατουπόλεις, μεταβάλλοντας τα σε κομματικά υποζύγια τυχοδιωκτών και απατεώνων. Το κράτος αυτό με εκφυλιστική απάθεια και δειλία ανέχτηκε ένα σφύζον και θαυμαστό κομμάτι του Ελληνισμού, να ποδοπατείται και να δηώνεται από τις ορδές του Αττίλα. Το κράτος αυτό, αντί να συνέλθει από την καταστροφή επανέφερε τους ίδιους εθνοσωτήρες και τα εκγονά τους για να συνεχίσουν απτόητοι το ψεύτισμα των ψυχών και την διάλυση της πατρίδας. Και βαπτίζει τους διαγουμιστές της Κύπρου φίλους και τους στηρίζει αναίσχυντα στην επέλασή τους προς την Δύση. Το κράτος αυτό ανέχθηκε μία δράκα σλαβοτουρκόγυφτων να μαγαρίζει το όνομα της Μακεδονίας και να τους εκλιπαρεί ψοφοδεώς γιά συνεννόηση.

(Να έρθουν, όσοι προδίδουν το όνομά μας, την Μακεδονία μας, τα σαπρόφυτα του νεοραιαδισμού, εδώ στο Κιλκίς, να ανεβούν στο ηρώον της μάχης και εκεί που κάποτε, το 1928, ο Παλαμάς, έψελνε «...στου Κιλκίς την εκκλησιά την πλάστρα/ πνοές κι αν πλανάστε σ’ άλλη ζωή, λείψανα κι αν κοιμάστε,/ σας λειτουργώ  στη δόξα μου. Μακαρισμένοι να ίστε», να πουν στα 8.500 λαμπρά παλληκάρια, στον Καμπάνη και στον Παπακυριαζή, ότι έκαναν λάθος...μάταια θυσιάστηκαν.

Θα τρίξουν τα κόκκαλα τα ιερά και θα βροντοφωνάξουν: Χαμένοι άνθρωποι, «ό,τι κερδήθηκε με αίμα, δεν μπορείτε να το ξεπουλήσετε με το μελάνι μιας υπογραφής»).

Το κράτος αυτό επέτρεψε σε μία ολιγομελή άνομη ομάδα καλαναρχών, να μετατρέψει τη διασκέδαση και την ενημέρωσή του, σε διδασκαλείο ηθικής παραλυσίας και διαφθοράς. Την παιδεία σε αναξιοκρατικό άντρο, μπουκώνοντας τα παιδιά με άχρηστες γνώσεις και γεμίζοντάς τα «με μία αρρωστιάρικη ανησυχία, για το πώς θα βγάλουν το ψωμί τους μονάχα». Το κράτος αυτό καταμόλυνε ακόμα και την Δικαιοσύνη- «πράγμα πολλών χρυσίων τιμιώτερον» κατά τον Πλάτωνα. Οι ανεπάγγελτοι, επαγγελματίες πολιτικοί, όταν κρίνονται για ατασθαλίες παράγοντες του αντίπαλου κόμματος, εκθειάζουν την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Όταν λογοδοτούν οι ίδιοι προπηλακίζουν τη Δικαιοσύνη και διαπομπεύουν τους λειτουργούς της εκτοξεύοντας ύβρεις και ονειδισμούς. Το κράτος αυτό κομματικοποίησε τις «ένστολες» δυνάμεις του τόπου, διαβρώνοντας την επαγγελματική τους συνείδηση.

Το κράτος αυτό εμπορευματοποίησε τον έξοχο πολιτισμό μας. Η ελληνική μουσική παράδοση ψυχομαχεί. Την περιφρονούν οι ελληνόπαιδες, την μυκτηρίζουν υποτονθορίζοντας (=μουρμουρίζοντας) τις «μουσικές δημιουργίες» των διαφημιστών. Κατάντησε την νεολαία νευρόσπαστο, λικνιζόμενο στους ρυθμούς του κάθε μασκαρά, που υποδύεται τον καλλιτέχνη. Το ανίκανο κομματικό κράτος διέφθειρε την γλώσσα μας - «εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών» (Ελύτης). Από τον 19ο αι. ακόμη ο συγγραφέας Χουρμούζης διεκτραγωδεί και γράφει για τα εκτρώματα της γλωσσικής ξενομανίας των Ελλήνων: «Συμπεριφορά γελοιωδεστάτη... ξιπασμένων οψιπλούτων αηδεστάτη επίδειξις! Πτωχοαλαζονεία αξία οίκτου, γλώσσα παρδαλή!».

Το κομματικό αυτό κράτος νοικιάζει μισθοφόρους «ψευτοδιανοούμενους», για ευνουχισμό της κοινωνίας και άλωση των ψυχών. «Γνωρίζω μερικούς οπού σχεδόν εντρέπονται να λέγωσιν ότι είναι Έλληνες!», έγραφε ο Ανώνυμος της «Ελληνικής Νομαρχίας».

Ντρέπονται για την καταγωγή τους, όμως δεν ντρέπονται που γίνονται σκουλήκια και ολετήρες της Πατρίδας. Τους περιγράφει εξαίσια ο Βάρναλης:

«Πέτα την ανθρωπιά σου

κι απ’ τον αφέντη πιάσου.

Κι άμα σε φτύσει αυτός

να κάθεσαι σκυφτός.

Και θα ‘χεις τα μεγαλεία

στη σάπια πολιτεία»

Χρόνια ολόκληρα κρατούν αιχμάλωτα τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα δηλητηριάζοντας και μαγαρίζοντας με τα εθνομηδενιστικά τους παραληρήματα γενιές Ελλήνων.

Το κράτος αυτό, το ψευτορωμαίικο, καταρρέει. Θα χρειαστεί να στηθεί πάλι απ’ την αρχή. Όπως τότε, το ’21, μας «κληροδοτούν» οι «αναθεματισμένοι κυβερνώντες» το Ισλάμ.

Είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν και το ιερό όνομα της Μακεδονίας μας. Ξεφτιλίζουν και μας τους δασκάλους. Τι θα πω στους μαθητές μου. «Ότι σας έλεγα ψέματα τόσα χρόνια!!». Ντροπή να ντροπιαστούμε! 

Να κλείσω με ένα κείμενο από κάποιον που έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Κιλκίς, λίγο μετά την τριήμερη εποποιΐα του 1913.

"Ένα απέραντο «Εθνικό Νεκροταφείο», που κρύβει στα σπλάχνα του τα κορμιά χιλιάδων παλληκαριών, είναι ο τόπος μας, το Κιλκίς. Και πάνω στα κορμιά αυτά στήθηκαν τα θεμέλια αυτής της πόλης. Και το σιτάρι που φτιάχνει το ψωμί μας θεριεύει και μεστώνει ρουφώντας από τη γη αίμα αντί για νερό.

Κάθε λόφος γύρω μας κι ένας «κρανίου τόπος». Κάθε χωράφι κι ένας «αγρός αίματος» για να χρησιμοποιήσω τους χαρακτηρισμούς του Ευαγγελίου που τόσο ταιριάζουν στην περίπτωση.

Τα πρώτα χρόνια, τ’ αλέτρια που όργωναν τη γη, έφερναν στην επιφάνεια λευκά κόκκαλα, «κόκκαλα Ελλήνων ιερά», αντάμα με σκουριασμένες ξιφολόγχες και δερμάτινες παλάσκες περασμένες σε ζωστήρες που έζωναν, κάποτε, λυγερά σώματα παλληκαριών. Κι όλοι μας, λίγο-πολύ, έχουμε να θυμόμαστε πως κάποτε, σκάβοντας τις αυλές των σπιτιών μας είχαμε βρει σκουριασμένα όπλα κι ανθρώπινα κρανία.

Σαν στοιχειωμένος έμοιαζε ο τόπος μας και τα παιδιά φοβόταν να βγουν το βράδυ από τα σπίτια τους.

Θυμάμαι τους πρώτους περιπάτους που κάναμε με το νηπιαγωγείο, εκεί κοντά στους πρόποδες του Άη-Γιώργη. Η δασκάλα μας έλεγε ότι οι παπαρούνες στον τόπο μας είναι πιο κόκκινες από αλλού «γιατί παίρνουν το χρώμα τους από το αίμα των σκοτωμένων παλληκαριών». Κι εμείς διστάζαμε να τις κόψουμε, από φόβο, μήπως και ματώσουμε τα χέρια μας". (Στ. Λίβα "Η παλιά, μικρή μας πόλη", σελ. 179).
ΑΚΤΙΝΕΣ

13.1.2016 Γέροντας Γαβριήλ Αγιορείτης για την Ελλάδα την «καρτα του πολί...

Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ: Το Ισλάμ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 28ῃ Μαρτίου 2016

    Οἱ πρόσφατες πολύνεκρες ἐπιθέσεις στίς Βρυξέλλες καί τήν Λαχώρη τοῦ Πακιστάν ἀπό Ἰσλαμιστές ἐναντίον ἀδιακρίτως Εὐρωπαίων πολιτῶν στήν πρώτη καί Ρωμαιοκαθολικῶν Πακιστανῶν στή δεύτερη πού ἑόρταζαν τό Πάσχα τους, ἐπαναφέρει τραγικά τό παγκόσμιο πρόβλημα ἀσφάλειας πού ἀπειλεῖ ἡ ἰδεοληψία τοῦ Ἰσλάμ, γεγονός πού ἐπιμελῶς ἀποσιωπᾶται ἤ ἀποκρύπτεται ἀπό δημοσιογραφικούς καλάμους πού ἤ εὐρίσκονται σέ διατεταγμένη ὑπηρεσία ἀπό τό Σουνιτικό μπλόκ πού πληρώνει καλά!!! ἤ ἀνήκουν στόν εὑρύ κύκλο τῶν λεγομένων «χρησίμων ἠλιθίων» τοῦ συστήματος ἤ βαθιά ἰδεοληπτικοί κινοῦνται ἀπό τό δαιμονικό μῖσος τους κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας καί θεωροῦν τό Ἰσλάμ ὡς δῆθεν πρόσφορο μέσο γιά τήν ἐκζητουμένη ἀπομείωσή τους.

Εἶναι ἐνδεικτικό πῶς ἀξιόλογοι δημοσιογράφοι φτάνουν στό σημεῖο νά ἰσχυρίζονται γιά τίς ἐγκληματικές αὐτές ἐνέργειες ὅπου τά θύματα καί οἱ θῦτες ἔχουν τό ἴδιο τραγικό τέλος «Ποιός φταίει; Τό Ἰσλάμ; Τότε μήπως φταίει καί τό Εὐαγγέλιο γιά τά ἐγκλήματα τῶν Σταυροφόρων ἤ τοῦ Μπούς;» (Ἐφημ. Real News 26/3/2016, σελ. 28) παραθεωρώντας ἀπαράδεκτα ὅτι τό μέν Ἰσλάμ στό ἱερώτατό του Βιβλίο πού προσωποποιεῖται ὁ «Θεός», ἐμπεριέχει ὅλη αὐτή τήν ἀπάνθρωπη ἐγκληματική καί αἱματηρή ἰδεολογία τῆς δολοφονίας τῶν ἀντιφρονούντων καί τοῦ ἱεροῦ πολέμου γιά τήν «πίστη», ἐνῶ στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει ἡ παραμικρή νύξι γιά πόλεμο κατά τῶν ἀπίστων ἤ γιά πολεμικό ἀγώνα γιά τήν ἐπικράτηση τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος.

Ἀντιθέτως ἡ ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς θεωρεῖται τό μοναδικό κριτήριο γιά τήν πρός τόν Θεό ὁμοήθεια καί τήν ὁμοίωση τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Δημιουργό του, «πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.» (Λουκ. 6,35-36).

Οἱ δολοφόνοι καμικάζι αὐτοκτονίας πού σκοτώνονται, σκοτώνοντας τούς «ἀπίστους» ἐφαρμόζουν κατά γράμμα τήν ἐντολή τοῦ δῆθεν Θεοῦ στό προσωποποιημένο του βιβλίο Κοράνιο, τῆς σούρας «Τά λάφυρα» (Al anfal) πού ἀναφέρεται στή μάχη τοῦ Μπέντερ ὅπου οἱ Μουσουλμάνοι ὑπό τόν Μωάμεθ ἐπετέθησαν σέ καραβάνι τῆς Μέκκας καί στόν στῖχο 17 πού λέει: «Τούς ἀπίστους δέν τούς σκοτώνετε ἐσεῖς ἀλλά ὁ Θεός.

Ὅταν ρίχνεις τό ἀκόντιό σου δέν τό ρίχνεις ἐσύ, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Θεός προκειμένου νά δοκιμάσει τούς πιστούς του μέ δοκιμασία ἡ ὁποία εῖχε λαμπρά ἀποτελέσματα» καί στόν στῖχο 18 «ὁ Θεός τό κάνει αὐτό ἐπειδή ἀκυρώνει τά σχέδια τῶν ἀπίστων».

Στήν σούρα «Τό στρωμένο τραπέζι» (Al maida) στόν στῖχο 33 ἀναφέρεται ὅτι λέει ὁ «Θεός»: «Νά ποιά θά εἶναι ἡ ἀμοιβή ὅσων πολεμοῦν τό Θεό καί τόν Ἀπόστολό Του θά σκοτώνονται, θά σταυρώνονται, θά κόβονται τά χέρια καί τά πόδια τους, θά ἐξορίζονται ἀπό τή χώρα τους» καί στήν σούρα πού προαναφέρθηκε «Τά λάφυρα» στό στῖχο 12 ὁ «Θεός» διακηρύσσει: «Θά γεμίσω μέ τρόμο τίς καρδιές τῶν ἀπίστων. Χτυπῆστε τους στό τράχηλο καί στίς ἄκρες τῶν δακτύλων τους».

Τότε λοιπόν ὑπῆρχε τό δόρυ καί τό μαχαίρι πού ὁ Θεός τοῦ Ἰσλάμ μέ τό χέρι τῶν πιστῶν ἐξακόντιζε, σήμερα ὑπάρχει ἡ βόμβα καί ἡ ἀνατίναξι γιατί ἡ ὑποχρέωσι τῶν πιστῶν εἶναι λέει ὁ «Θεός» στό Κοράνιο στήν σούρα «Μωάμεθ» (Muhamand) στό στῖχο 4 «ὅταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους νά τούς σκοτώνεται καί νά τούς σφάζετε».

Ὅλα αὐτά βέβαια γιατί στή σούρα «Τό ὄρος Σινᾶ» (Al tour) στό στῖχο 17 «ὅσοι φοβοῦντια τόν Κύριο θά μποῦν στούς κήπους καί θά ἀπολαύσουν τίς χαρές», στό στῖχ. 19 «φᾶτε πιεῖτε καί χαρεῖτε ὡς ἀνταμοιβή τῶν πράξεών σας», στό στῖχ. 20 «ξαπλῶστε σέ καλοστρωμένα κρεββάτια καί σμῖξτε μέ ἁγνές παρθένες, οἱ ὁποῖες ἔχουν μαῦρα καί μεγάλα μάτια», στό στῖχ. 22 «θά τούς προσφέρουμε καρπούς καί κρέατα τῆς ἀρεσκείας τους».

Στή σούρα «Τό γεγονός» (Al uakia), στό στῖχ. 8 διασαλπίζεται «ἄλλοι θά πᾶνε στά δεξιά, εὐλογημένοι αὐτοί στά δεξιά», στό στῖχ. 15 «θά ἀναπαύονται σέ χρυσούφαντα ἀνάκλιντρα στολισμένα μέ πέτρες πολύτιμες» στό στῖχ. 17 «γύρω τους θά περιφέρονται νεαροί ἀγέραστοι μέ κύπελλα, μέ κανάτες καί ποτήρια γεμάτα μέ ποτά ἐκλεκτά», στό στῖχ. 22 «θά κάθονται μαζί τους ἁγνές παρθένες μέ μαῦρα μάτια αὐτή θά εἶναι ἡ ἀμοιβή γιά τίς πράξεις τους».

Γιά νά τά ζήσουν ὅλα αὐτά πρέπει λέει ὁ Θεός τοῦ Ἰσλάμ στή σούρα «Ὁ σίδηρος» (Al hadid) στῖχ. 21 «νά πολεμᾶτε λοιπόν μέ γενναιότητα γιά νά σᾶς συγχωρήσει ὁ Κύριος καί νά ἀπολαύσετε τίς ἠδονές τοῦ παραδείσου».

Ἑπομένως κατόπιν τῶν ἀνωτέρω πού δέν εἶναι οὔτε ἰδεοληψίες, οὔτε καλά πληρωμένες τοποθετήσεις ἀλλά ad hock αὐτό πού πράγματι κηρύσσει τό Ἰσλάμ καί πού ἐφαρμόζεται κατά γράμμα στίς παραπάνω τραγωδίες οἱ δολοφόνοι πού ἀνατινάζονται σκοτώνοντας τούς «ἀπίστους» γιά νά «ἀπολαύσουν τίς ἠδονές τοῦ παραδείσου»!!! γιά τό Ἰσλάμ εἶναι μάρτυρες τοῦ «Θεοῦ» καί ἄξιοι τιμῆς καί δόξας, ἐνῶ οἱ Σταυροφόροι πού ἀνεφέρθησαν ὄντως διαστρέβλωσαν τό Εὐαγγέλιο σάν γνήσια τέκνα τοῦ Παπισμοῦ, πού ἀποτελεῖ ἀπολυταρχικό σύστημα μυστικιστικῆς κοσμοθεωρίας καί διαστροφῆς τῆς ἐννοίας τῆς Ἐκκλησίας, πού διέστρεψε τήν Ἐκκλησιολογία Της καί ἀπεδείχθη νέος ρωμαϊκός ἐθνισμός (paganismus) ὑπό πνευματική μεταμφίεσι πού δηλητηρίασε τήν καρδιά τῆς Ἐκκλησίας καί ἀφήρεσε τήν μυστική ἐλευθερία ἐν Χριστῷ κάθε ἀνθρώπου καί ἀπέβη τό ἀναπόφευκτο αἴτιο τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τοῦ ἀθεϊσμοῦ καί τοῦ μηδενισμοῦ. Ἄλλωστε μή λησμονοῦμε ὅτι ἡ ἀληθής πτῶσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως δέν ἔγινε τό 1453 ἀλλά τό 1204 ἀπό τήν Δ΄ Σταυροφορία.

Συνεπῶς τό Ἰσλάμ ὡς θρησκευτική παραδοχή εὐθύνεται γιά τά πολυώδινα βάσανα τῶν πολυνέκρων ἐπιθέσεων καί γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο ἡ θρησκευτική παραδοχή τοῦ Ἰσλάμ εἶναι ἀσύμβατη μέ τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο τῆς ἀνεξιθρησκείας καί τῆς ἀνεκτικότητος καί οἱ Εὐρωπαϊκοί λαοί δέν μποροῦν νά ἀποδεχθοῦν ἐφιαλτικές ἀπόψεις σάν ἐκεῖνες τοῦ R. N. Coudenhov E-Kalergi στό σύγγραμμά του Praktischer Idealismus ἤ τοῦ κ. G. Soros πού πρό τριμήνου δήλωσε στήν Τουρκία ὅτι χρηματοδότησε Μ.Κ.Ο. μέ 11 δισεκατομμύρια δολλάρια γιά νά πλημμυρίσουν μέ Μουσουλμάνους τήν Εὐρώπη.

Τά ἀνωτέρω ἐπιρρωνύει ἡ πρόσφατη κοινή συνέντευξη τοῦ Προέδρου τῆς Κομισιόν κ. Ζάν Κλώντ Γιούνκερ στίς Ἐφημερίδες, τήν Γερμανική «Die Welt», τήν Ἰταλική «La Repubblica», τήν Ἰσπανική «El Pais», τήν Βελγική «Le Soir», τήν Γαλλική «Le Figaro καί τίς Ἑλβετικές «La Tribune de Geneve» καί «Der Tagesanzsiger»: «Φαίνεται σάν ἡ τρομοκρατία ἡ ὁποία μᾶς χτυπᾶ σήμερα νά ἦταν εἰσαγόμενη ἀλλά ἐκεῖνοι πού διαπράττουν αὐτές τίς πράξεις γεννήθηκαν ἐδῶ, πέρασαν ἀπό τά Σχολεῖα μας καί ἔλεβαν ἐνεργά μέρος στήν κοινωνική μας ζωή. Δίνουν τήν ἐντύπωση μόνο ὅτι ἔρχονται ἀπό ἀλλοῦ ἀλλά ἔρχονται ἀπό ἐδῶ».

Τέλος ἐντύπωση προκαλεῖ στόν 21ο αἰ. ἡ ἀποδοχή ἀπό τούς δῆθεν προοδευτικούς μιᾶς ἐπίσημης διακήρυξης ρατσισμοῦ καί κατωτερότητος τῆς γυναίκας πού σηματοδοτεῖ ἡ μουσουλμανική μαντίλα, τήν ὁποία θεσμοθετεῖ ὁ ψευδοθεός τοῦ Ἰσλάμ στή σούρα «Οἱ συνασπισμένες φυλές» (Al ahzamb) στῖχ. 59 «Προφήτη παράγγειλε στίς γυναῖκες σου, στίς κόρες σου καί στίς γυναῖκες τῶν πιστῶν νά ἀφήνουν τήν καλύπτρα τους νά κρέμεται μέχρι τά πόδια, ἔτσι δέ
ν θά τίς ἀναγνωρίζουν εὔκολα καί δέν θά τίς συκοφαντοῦν».

Γιατί στήν σούρα «Οἱ γυναῖκες» (Al nisa) στῖχ. 34 «Οἱ ἄντρες εἶναι ἀνώτεροι ἀπό τίς γυναῖκες, λόγω τῆς ἰδιαιτερότητος μέ τήν ὁποία τούς ἀνύψωσε ὁ Θεός πάνω ἀπό τίς γυναῖκες...ἐκεῖνες τῶν ὁποίων τήν ἀνυπακοή φοβᾶστε νά τίς μαλώνετε, νά τίς ἀπομακρύνετε ἀπό τό κρεββάτι σας καί νά τίς δέρνετε» 700 χρόνια μετά τήν διακήρυξη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ διά τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν θείου Παύλου: «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θήλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστέ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 28) Ἀπορίας ἄξιο εἶναι ἡ σιωπή τοῦ φεμινιστικοῦ κινήματος καί τῶν ψευδοακτιβιστῶν τῆς ἰσότητος τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά φαίνεται ὁ φόβος καί ὁ τρόμος ἤ τό χρῆμα κλείνουν τά στόματα.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ευλογούμε τις στρατηγικές ΔΟΥΛΕΙΑΣ και θρηνούμε «ανθρωπιστικά» για τους δούλους…

Πολιτική και εκκλησιαστική Εξουσία:
«Ανθρωπιστικές» κορυφές…
Ο Αρχιεπίσκοπος και χωρίς σταυρό!!!
Η δόλια «ανθρωπιστική» υποκρισία συνίσταται σε τούτο: Στον τεμαχισμό και ανεξαρτητοποίηση εκείνων των διαδικασιών της παγκοσμιοποίησης που προωθούν και θεμελιώνουν ένα καθεστώς νέας δουλείας.
Οι «ανθρωπιστές», ιδιαίτερα εκείνοι της «αριστεράς», μένουν, με φλύαρες ηθικολογίες, προσκολλημένοι στα συμπτώματα της διαλεκτικής του εφιάλτη της Παγκοσμιοποίησης (στην τραγωδία των «προσφύγων» και των λαθρομεταναστών) και κλείνουν πεισματικά τα μάτια στις στρατηγικές και τις ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ που γεννούν την «τραγωδία» των συμπτωμάτων.

Στην καλύτερη περίπτωση ξοφλούν με το πρόβλημα με μια γενική και αφηρημένη αναφορά και καταδίκη του ιμπεριαλισμού και των πολέμων που προωθεί…

Ο ιμπεριαλισμός, λοιπόν, και οι πόλεμοι φέρουν την ευθύνη των γιγάντιων «προσφυγικών» ροών, του λαθρομεταναστευτικού δράματος: Πολύ βολική απάντηση, η οποία μας απαλλάσσει από κάθε συγκεκριμένη ανάλυση του συγκεκριμένου ζητήματος και στο συγκεκριμένο χρόνο και χώρο.

Όταν δεν θέλει να πεις ΤΙΠΟΤΑ, όταν αντίθετα επιδιώκεις να αποκρύψεις τις συγκεκριμένες στρατηγικές και τις συγκεκριμένες ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ του καπιταλιστικού ολέθρου ΚΑΙ προπαντός όταν δεν θέλεις να κάνεις ΤΙΠΟΤΑ, τότε πάντα καταφεύγεις στη γενική και αφηρημένη καταδίκη του καπιταλισμού…

Η γνωστή «αριστερή» και κουέδικη συνταγή της απραξίας, της μοιρολατρίας και της συγκάλυψης των ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ εγκλημάτων της πλανητικής εξουσίας και των ανδρεικέλων τους σε κάθε χώρα…

Με τέτοιες γενικές αφαιρέσεις στα συγκεκριμένο ζήτημα («προσφυγικό», «μεταναστευτικό» κ.λπ) συγκαλύπτουμε και παρασιωπούμε τις συγκεκριμένες κτηνώδεις στρατηγικές και απάνθρωπες πρακτικές της Παγκοσμιοποίησης και των πλανητικών κέντρων εξουσίας (Νέα Τάξη): Τις ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ εκείνες που ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ κατασκευάζουν και επιβάλουν ένα καθεστώς νέας ΔΟΥΛΕΙΑΣ.

Χύνουμε «ανθρωπιστικά» δάκρυα, από κοινού με τους μαφιόζους της Νέας Τάξης, για το δράμα των «προσφύγων», αλλά αποκόβουμε αυτό το δράμα από τις ΚΤΗΝΩΔΕΙΣ διαδικασίες και πρακτικές που οδηγούν σ’ αυτό το δράμα.

ΑΦΑΝΙΖΟΥΜΕ αυτές τις ΑΠΑΝΘΡΩΠΕΣ διαδικασίες και τις συνειδητές στρατηγικές…

Το χειρότερο: Τις ευλογούμε. Ευλογούμε, δηλαδή τη στρατηγική της Παγκοσμιοποίησης, αυτή των «ανοικτών συνόρων», ευλογούμε τις οργανωμένες, δουλεμπορικές επιχειρήσεις των μαζικών εισαγωγών και λαθρομεταναστευτικών εισβολών…

Ευλογούμε τα απάνθρωπα σχέδια και τις κτηνώδεις στρατηγικές των πλανητικών κέντρων εξουσίας, και χύνουμε «ανθρωπιστικά» δάκρυα για το «προϊόν» όλων αυτών: Τη μετατροπή των ανθρώπων σε υποζύγια, σε δούλους.

Θρηνούμε για του δούλους, αλλά ευλογούμε τις διαδικασίες και τις πρακτικές των κτηνάνθρωπων της πλανητικής εξουσίας που κατασκευάζουν δούλους.

Τέτοια είναι η δολιότητα και η υποκρισία της «αριστερής» φιλανθρωπίας και του κάλπικου «ανθρωπισμού»: Δάκρυα για τα θύματα, αλλά οι θύτες, τα σχέδια, οι πράξεις και οι στρατηγικές της νέας δουλείας, στο ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ (μόνο γενικές λεκτικές καταδίκες του καπιταλισμού που δεν λένε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ και προπαντός δεν ΚΑΝΟΥΝ τίποτα).

Ο «ανθρωπισμός», όμως, που μένει στη φλούδα εξαφανίζει τον καρπό. Αποκρύπτει τα ΟΥΣΙΩΔΗ…

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ:

α). Αποκρύπτει ότι η ΚΕΝΤΡΙΚΗ στρατηγική της εργοδοσίας είναι η άλωση του πλαισίου των εργατικών σχέσεων, ενός πλαισίου που έχουν κατακτήσει οι εργαζόμενοι μέσα από πολύχρονους, αιματηρούς αγώνες.

Αποκρύπτει ότι η ΕΠΙΒΟΛΗ ενός καθεστώτος μαύρης εργασίας, δηλαδή δουλοκτητικού, αποτελεί στρατηγική συνιστώσα του πλανητικού φασισμού, της Νέας Τάξης. Μια στρατηγική, βάναυσα και πολύχρονα, εφαρμοσμένη στη χώρας μας: Από την εποχή που οι εισαγόμενες στρατιές αλλοδαπών δούλων πήραν επιδημικές διαστάσεις (ιδιαίτερα από την περίοδο του σημιτικού «εκσυγχρονισμού).

Ο αφετηριακός, συνεπώς, παράγοντας που προώθησε την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων, συνακόλουθα και την προώθηση των δουλοκτητικών σχέσεων (μαύρη εργασία) είναι η λαθρομετανάστευση: Μια συνειδητή στρατηγική της εργοδοσίας, μια στρατηγική που ευλόγησαν ΟΛΑ τα «αριστερά» κόμματα και ύμνησαν οι «πόρνες» του καθεστώτος…

β). Αποκρύπτεται, επίσης, τούτο: Ότι με εργαλείο το λαθρομεταναστευτικό (την εισαγόμενη δουλεία) καλλιεργήθηκε το γόνιμο έδαφος για την καταιγιστική εξάπλωση της εργοδοτικής ασυδοσίας και μοχθηρίας: Η μαύρη εργασία έγινε καθεστώς στον αγροτικό, επιχειρηματικό, μεταπρατικό, αλλά και βιομηχανικό τομέα της ελληνικής οικονομίας.

ΟΛΕΣ σχεδόν οι αγροτικές, μεταπρατικές επιχειρήσεις, καθώς και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών λειτουργούν δουλοκτητικά: Με βάση τη μαύρη εργασία.

Αυτό το καθεστώς που υποβιβάζει τις σχέσεις εργασίας σε καθεστώς δουλείας, που προωθεί και εδραιώνει τη βαρβαρότητα της νέας δουλείας, οι «ανθρωπιστές» δεν το βλέπουν. Κλείνουν πεισματικά τα μάτια, ακριβώς για να μην έρθει στην επιφάνεια η στρατηγική της εισαγόμενης δουλείας που στήριξαν, νομιμοποίησαν και ύμνησαν, και συνεχίζουν ακόμα…

Είχαμε επισημάνει παλιά ότι το πρότυπο της νέας δουλείας είναι η Μανωλάδα. Ότι επιδιώκουν να μετατρέψουν όλη την Ελλάδα σε Μανωλάδα.

Διαβάστε τα σχετικά κείμενα:

α). Μανωλάδα: Το μακάβριο σύμπτωμα της εισαγόμενης δουλείας…

β). Τα δάκρυα της βροντώδους υποκρισίας για τη Μανωλάδα

Βρίσκονται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7414

Διαβάστε και για το «δίκαιο» των δουλοκτητών, την αθώωση των μπράβων, εδώ:

http://resaltomag.blogspot.gr/2014/08/blog-post_13.html

Σήμερα, η «αριστερή» κυβέρνηση έρχεται για να μετατρέψει ΟΛΗ την Ελλάδα σε Μανωλάδα.

Παράλληλα, όπως αναλύσαμε στο προηγούμενο κείμενό μας, τα «αριστερά» ανδρείκελα, μετατρέπουν την Ελλάδα και σε «εργαστήριο» κατασκευής δούλων και χειραγώγησής τους, σε μια αποθήκη διακίνησης δούλων στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Ζε σουί Καραϊσκάκης

Του Παναγιώτη Λιάκου

Υπάρχουν αποτελεσματικότεροι τρόποι καταπολέμησης του ισλαμικού φανατισμού από τις βαφές προφίλ στο facebook με χρώματα σημείων.

Οι ισλαμιστές μυρίστηκαν ψητό και έρχονται για να κόψουν μερίδα με τις χατζάρες τους. Τόσο απλή η Ιστορία. Οσο βλέπουν δάκρυα, και κλάψες, και στημένα πιάνα δίπλα στους χώρους όπου χύθηκε αίμα αθώων και κεράκια αναμμένα κι όλοι μαζί οι χλεχλέδες να τραγουδούν Ελτον Τζον μπογιατίζοντας τα προφίλ στο facebook με γαλλικές και βελγικές σημαίες θα τρίβουν τα χέρια τους και θα αγοράζουν μπαταρίες για τα τηλεκοντρόλ πυροδότησης των βομβών.

Αν η Ευρώπη τούς αφήσει (που δεν θα τους αφήσει), συντόμως θα σερβίρουν τη Μέρκελ σις κεμπάπ και τον Σόιμπλε ταούκ κιοξού. Προς το παρόν βρίσκουν χώρο και κινούνται. Όσο είναι μπόσικο το καραβόσκοινο θα τραβάνε. Μόλις τεντώσει, θα χαλαρώσουν.

Η Ελλάδα για να πάρει μπρος και να 'ρθει στα λογικά της πρέπει πρώτα να κοιτάξει πίσω. Δεν χρειάζεται να πάει πάρα πολύ πίσω, μέχρι τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος ή του Ωγύγου. Το 1821 είναι το καλύτερο σεμινάριο χειρισμού αντίστοιχων περιστάσεων που έχουμε... πρόχειρο.

Απροσκύνητος

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον στρατηγό Γεώργιο Καραϊσκάκη. Τον Ιούλιο του 1823 ο Μαχμούτ πασάς ζήτησε από τον Καραϊσκάκη να συνθηκολογήσει στέλνοντάς του την ακόλουθη επιστολή: «Με λέγουν Μαχμούτ πασιά Σκόδρα. Είμαι πιστός, είμαι τίμιος. Το στράτευμά μου το περισσότερον σύγκειται από χριστιανούς. Εδιορίσθην από τον Σουλτάνον να ησυχάσω τους λαούς. Δεν θέλω να χύσω αίμα. Μη γένοιτο. Οποιος θέλει να είναι με εμένα, πρέπει να είναι πλησίον μου. Οποιος δεν θέλει ας καρτερεί τον πόλεμό μου. Δέκα πέντε ημέραις σας δίδω καιρόν να σκεφτείτε».

Ακολουθεί η επική απάντηση του Γεωργίου Καραϊσκάκη: «Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να προσκυνήσω. Κι εγώ, πασά μου, ρώτησα τον π@#τζον μου τον ίδιον κι αυτός μου αποκρίθηκε να μην σε προσκυνήσω κι αν έρθεις κατ' επάνω μου, ευθύς να πολεμήσω».

Αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα, αυτού του είδους η προσέγγιση των πολιτισμών, συνδυαζόμενη με δυνατό τουφεκίδι, χάρισε στο έθνος όποια ελευθερία απολαμβάνει. Αν ο Καραϊσκάκης εφλούφλιζε με το facebook, φέσια θα φορούσαμε. πηγή

 redskywarning

ΣΧΟΛΙΟ: Aς δώσουμε προσοχή στήν γλώσσα. Η ορθολογιστική εξουσιαστική τού κατακτητού καί η ελεύθερη, ποιητική τού Ελληνα. Οι Ελληνες μορφωμένοι μόνο μέ τίς προφορικές παραδόσεις τους  διαθέτουν ποιητικό λόγο, λόγο ψυχής, πού αποτελεί καί τήν ιδιοπροσωπεία τους, πού τούς καθιστά λαό. Μέ μιά ενότητα πνευματική, επέκεινα τών λέξεων. Λαό μυθικό καί ελεύθερο. Η ποίηση είναι η ζωή μας. Ενας λόγος πέραν τής ερμηνείας, άμεσος, κατανοητός, καρδιακός. Αυτόν τόν λόγο κατέστρεψε ο Κοραής καί νέκρωσε τήν ελληνική ψυχή. Αυτόν τόν λόγο δέν αποδέχεται μέσα στό πάθος τής φιλαρχίας του ο Ράμφος καί αυτή τήν ψυχή θέλει νά οδηγήσει στά κρεματόρια ο Βαρθολομαίος καί οι σύν αυτώ. Στήν Ελλάδα σήμερα κυριαρχούν οι νεκρές ψυχές. Αυτές μεγαλώνουν καί τά παιδιά μας  καί  βρίσκουν φυσική τήν κόλαση. Αυτό είναι τό κριτήριο αλήθειας καί ψεύδους. Ο ψεύτης είναι βαρετός, σέρνεται στό χώμα κουβαλώντας ένα αβάσταχτο φορτίο λέξεων. Η Ελληνική ψυχή έχει τίς λέξεις γιά φτερά της καί σάν αετός κυριαρχεί μέ τόν λόγο της στούς αιθέρες χαιρετίζοντας τόν ήλιο. ΚΑΙ  ΗΛΙΟΙ  ΠΟΤΙΖΟΥΝ  ΤΑ ΔΑΣΗ  ΜΕ  ΦΩΣ.
Αμέθυστος

ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Του Πέτρου Χασάπη

Κάνουν θανάσιμο λάθος οι δυτικοί, κι εμείς μαζί τους, που νομίζουν ότι το Ισλάμ είναι μια απλή θρησκεία, σαν όλες τις άλλες, η οποία δεν έχει θέση στην πολιτική, στην οργάνωση του κράτους ή την οργάνωση της κοινωνίας. Κάνουν λάθος αν νομίζουν ότι υπάρχει ποτέ περίπτωση να ενσωματωθούν οι μουσουλμάνοι στο δυτικό μοντέλο.

Το Ισλάμ είναι τα πάντα. Είναι ένα ξεχωριστό

μοντέλο. Είναι ένα ολόκληρο δικαιακό και διοικητικό σύστημα, με την θρησκεία επικεφαλής και την τζιχάντ ως αμυντικό μηχανισμό προστασίας. Έτσι βλέπουν τη τζιχάντ οι ισλαμιστές σε σχέση με τους δυτικούς.

Είναι ταυτόχρονα θρησκεία, αστικό δίκαιο, κληρονομικό δίκαιο κ.λ.π. είναι διοικητικό σύστημα κ.λ.π.Έχει δικές του σχέσεις μεταξύ των συζύγων, δικές του σχέσεις γονέων και τέκνων, ενηλίκων και ανηλίκων κ.λ.π. Έχει δικούς του κανόνες μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων.

Επομένως, ο μουσουλμάνος δεν μπορεί να ενταχθεί ποτέ σε μια κοινωνία δυτικού μοντέλου. Όπου και να βρεθεί θα αισθάνεται καταπιεσμένος, θέλοντας πάντα να εφαρμόζει το δικό του σύστημα αξιών.

ΥΓ. Τα πιο πάνω, ας τα λάβουν υπόψη τους διάφοροι ανεγκέφαλοι διεθνιστές στην πατρίδα μας, που νομίζουν ότι υπάρχει ενδεχόμενο να συνυπάρξουν Έλληνες με μουσουλμάνους. Δεν είναι θέμα ρατσισμού, είναι θέμα διαφορετικών συστημάτων αξιών. Έχουμε σύγκρουση πολιτισμών.

hassapis-peter

 

ΣΧΟΛΙΟ: Oι Μουσουλμάνοι δέν έχουν Πατρίδα. Εχουν τρόπο ζωής. Τό Κοράνι. Δέν έχουν Πολιτισμό. Η παιδεία απαγορεύεται. Παρομοίως καί οι διεθνιστές δέν έχουν πατρίδα. Δέν έχουν ρίζες. Γενεαλογία. Είναι κρυπτομουσουλμάνοι. Ξερά φθινοπωρινά φύλλα πού τάχει πάρει ο άνεμος. Πού προμηνύουν τόν χειμώνα, πού πέφτουν στίς αυλές τών σπιτιών τών ανθρώπων γιά νά σαπίσουν. Μεταδίδοντας τήν σαπίλα. Οποιος έχει νού ξέρει τί τόν περιμένει καί προετοιμάζεται. Τά τζιτζίκια πεθαίνουν τραγουδώντας παράφωνα.

 

Αμέθυστος

Αλλοι άνθρωποι οι νικητές καί άλλοι εμείς οι ηττημένοι.

Διαβάζεις Μακρυγιάννη, θυμάσαι την αθυροστομία του Καραϊσκάκη και ...χορταίνεις την απλή, ανεπιτήδευτη θέρμη του έλληνα Χριστιανού, εκείνου του αιώνα. Τα διαβάζεις ασκανδάλιστα, δεν σοκάρεσαι, γιατί νιώθεις πώς δεν ανήκεις και συ στους νεοχριστιανούς με τις ταπεινοσχημίες, με τους εύκολους σκανδαλισμούς και την πονηρία της παρθενοφανείας.Νιώθεις πώς οι καταβολές σου είναι κάπου εκεί.Αγνοί άνθρωποι. Ιερή αγανάκτιση. Ποιός από εμάς τους συγχρονους "πράους", "αγαπησιάρηδες", "ηθικούς" χριστιανούς μπορεί να διεκδικήσει αυτή την αγνότητα του άνθρακα πού αγγίζει τα χείλη, χωρίς να μιαίνει την καρδιά; Προτεσταντοποιηθήκαμε. Φροντίζουμε για την καλή έξωθεν μαρτυρία και το φαίνεσθαι. Αυτά μας ορίζουν σαν χριστιανούς. Δεν ήταν άγιοι οι παραπάνω ήρωες με την κλασσική καλή έννοια του Συναξαρίου, ούτε καί μέ τήν έννοια τών  ιησουϊτών πού είναι στα πράγματα και κανείς άγιος της Εκκλησίας μας δεν θα μεταχειρίζοταν τέτοο λεξιλόγιο. Δεν ήταν όμως και υποκριτές και φαρισαίοι σαν και εμάς. Είναι αυτή η σπάνια αγνότητα με την οποία όσιοι Ασκητές μιλούσαν για προβλήματα σεξουαλικά, και οι ληστές του Κόντογλου και των Γεροντικών διήγον βίον ληστρικόν διαβάζοντας παράλληλα τους Χαιρετισμούς στην Αγνή Θεοτόκο.Χωρίς να μιανθούν. Εμείς σήμερα μιαινόμαστε με την .... πιό άσπιλη αγνότητα μας.

Πλην όμως κανείς μας δεν έχει την ταπείνωση του μεγάλου καππαδόκη: Και γυναίκα δεν γνώρισα και παρθένος δεν είμαι. Ψιλά τα νοήματα και ψηλά...

 

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Η μόνη σκλαβιά που μας αρμόζει, λέει ο Κολοκοτρώνης, είναι στα γράμματα. Σε ποιά όμως γράμματα; ''Στα γράμματα που διαβάζουνε οι αγράμματοι, κι αγιάζουνε'' (Ελύτης), τα γράμματα των Πατέρων, των Αγίων, των μεγάλων φιλοσόφων της αρχαιότητας, τους οποίους ζωγράφιζε η Εκκλησία στους νάρθηκες.

Η μόνη σκλαβιά που μας αρμόζει, λέει ο Κολοκοτρώνης, είναι στα γράμματα. Σε ποιά όμως γράμματα; ''Στα γράμματα που διαβάζουνε οι αγράμματοι, κι αγιάζουνε'' (Ελύτης), τα γράμματα των Πατέρων, των Αγίων, των μεγάλων φιλοσόφων της αρχαιότητας, τους οποίους ζωγράφιζε η Εκκλησία στους νάρθηκες.

Δημ. Νατσιός (Δάσκαλος-Θεολόγος)

«… Καί ξαφνικά ἕνα πρωί, βρεθήκαμε νά ἐπιλέγουν ἄλλοι γιά μᾶς …»

Ξαφνικά διαπιστώσαμε ότι είμαστε ύπό κατοχή - κοιτάς καί λες που είναι ή Ελλάδα; Που είναι οι Έλληνες; Ποιοί μάς πούλησαν; Ποιοί μάς αγόρασαν; Βιώνοντας ένα σκληρό παιχνίδι πίσω από τήν πλάτη μας καί πάντα εις βάρος μας… Βλέπουμε πώς δέν είμαστε άμοιροι της τύχης μας…

Φταίμε όλοι…(διότι) καταργήσαμε τόν Θεό… Στήν θέση τής ’Εκκλησίας βάλαμε τίς στοές, αντικαταστήσαμε τό Γάμο μέ συμβολαιογραφική πράξι… Τήν Μάνα μέ τήν τηλεόραση… τά παιδιά μέ τά σκυλιά… τόν πνευματικό μέ τά μέντιουμ (καί τόν ψυχολόγο), τήν Λειτουργία μέ κολυμβητήρια, φροντιστήρια, τήν προσευχή μέ γιόγκα, τήν Νηστεία μέ δίαιτες καί τον Χριστόν μέ τον χρυσό…

(Ετσι) άδειασε ή ψυχή μας… Αδελφοί μου ομοιοπαθείς καί συμπένητες ή κρίση ή μεγάλη δέν είναι πού δέν ευημερούμε, είναι πού δέν μετανοούμε… Δέν είναι η οφειλή των δανείων, είναι η οφειλή των δακρύων… Πάμε ολοταχώς πρός τά πίσω… πού μυρίζει λιβάνι, πρόσφορο… καντήλι… σαρανταλείτουργα… προ­σκομιδή··· νερά αγιασμένα… πόρτες άσφαλισμένες μέ τό σημείο του Σταυρού από τήν λαμπάδα της Ανάστασης. Εσύ απελπισμένε αδελφέ… πίστεψε με… δέν υπάρχει άβυσσος, γιατί υπάρχει Παναγία… Καμμιά άβυσσος δέν θά ρυθμίζει τη ζωή μας… Σήκω έχεις μάνα… Η Παναγιά θά ’ρθεί καί τήν άβυσσο Παράδεισο θά κάνει καί σέ έξοδο τό αδιέξοδο θά αναδείξει… Πίστεψέ με έχει χιλιάδες φορές ξαναγίνει…».
πηγή

ΥΒΡΙΣ ΚΑΙ ΝΕΜΕΣΙΣ

 Απόστολος Παπαδημητρίου

Η επανάσταση του 1821 υπήρξε από τα λαμπρότερα κεφάλαια της ιστορίας του Γένους μας. Αυτό δεν κρίνεται από το αποτέλεσμά της, καθώς τελικά η φωτιά κινδύνευε να σβήσει και αναζωπυρώθηκε χάρη στην επέμβαση ξένων παραγόντων προς εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων. Κρίνεται από την απόφαση των πρωταγωνιστών της, απόφαση η οποία μόνο ως τρέλα μπορεί να χαρακτηριστεί υπό τις συνθήκες που επικρατούσαν όχι τόσο στο εσωτερικό της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όσο στο ευρωπαϊκό στερέωμα, στο οποίο έπεφτε βαριά η σκιά της «Ιερής συμμαχίας», της εχθρικής σε κάθε μεταβολή της κατάστασης. Για τους ηγεμόνες δεν υπήρχαν λαοί, που ποθούσαν την ελευθερία τους. Υπήρχαν μόνο αυτοκρατορίες με σύνορα θεωρούμενα απαραβίαστα.

 Οι Έλληνες μετά την προδοσία της εξέγερσης του Ρήγα την ύστατη στιγμή, συνειδητοποίησαν την ανάγκη της ευρείας οργάνωσης σ’ όλη την έκταση, όπου υπήρχε ελληνισμός. Έτσι ιδρύθηκε η φιλική Εταιρεία (1814). Έλληνες την καταγωγή, αρνησίθρησκοι και απάτριδες επιχειρούν να ευτελίσουν κάθε ιερό και όσιο του Γένους μας σήμερα. Προβάλλουν το εγχείρημα ως εμπνευσμένο από δυτικά πρότυπα και αρχές! Τι κι αν ο όρκος για τη φύλαξη του μυστικού δινόταν στο Ευαγγέλιο παρουσία ιερέως; Τι κι αν από τα γνωστά μέλη της Εταιρείας το 9,5% είναι ιερείς. Τι κι αν κυριότερος χρηματοδότης της υπήρξε ο Παναγιώτης Σέκερης, στενός συνεργάτης του πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄; Η ιστορία νοείται πλέον όχι ως προβολή γεγονότων, αλλά απόψεων που απορρέουν από την ιδεολογία του υποτιθέμενου ιστορικού ερευνητή! Οι υλιστικές ιδεολογίες ποικίλων αποχρώσεων θεωρούν την Εκκλησία σκοταδιστική! Είναι κατά συνέπεια αδιανόητο σε κάποιον υλιστή, άκρως προκατειλημμένο, να αποδεχθεί ότι προσέφερε κάτι καλό η Εκκλησία στο Γένος. Τυφλώνει τόσο η εμπάθεια, ώστε να αδυνατούν οι πολέμιοι της Εκκλησίας να θέσουν ερωτήματα όπως: Τι θα γινόταν, αν όλοι οι υπόδουλοι χριστιανοί εξισλαμίζονταν; Ποιος θα ποθούσε την ελευθερία του; Για εκείνους, που λόγω αδύναμης πίστης εξισλαμίζονταν οι εμμένοντες στην πίστη έλεγαν ότι τούρκεψαν, είχαν χαθεί δηλαδή οριστικά για το Γένος. Οι Βαλαάδες της Δ. Μακεδονίας και οι εξισλαμισμένοι Κρητικοί πήραν κατά την επανάσταση το μέρος των κατακτητών! Ακόμη και οι φραγκεμένοι απείχαν από τον αγώνα. Και γιατί δεν εξισλαμίστηκαν όλοι, αφού, η υλιστική ερμηνεία των ανθρωπίνων ενεργειών αναγνωρίζει ένα  μόνο κίνητρο, το οικονομικό; Χλευάζουν τη θυσία των νεομαρτύρων και τα συναξάρια τους που κυκλοφορούσαν ευρέως για να στηρίξουν τους πονεμένους ραγιάδες. Η πολεμική κατά της Εκκλησίας με σωρούς συκοφαντιών αποτελεί την πρώτη μεγάλη «ύβριν», με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, του νέου ελληνισμού.

Διαπράττουν οι δουλωμένοι στις δυτικές ιδεοληψίες και δεύτερη «ύβριν». Θεωρούν ότι οι υπόδουλοι πρόγονοί μας είχαν απολέσει  την εθνική τους συνείδηση και διατηρούσαν μόνο θρησκευτική. Τί και αν οι μαρτυρίες είναι πάμπολλες ήδη από τους ύστερους χρόνους της αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (Βυζαντίου) ότι οι πρόγονοί μας είχαν ξεκάθαρη ελληνική συνείδηση; Τί και αν πλείστοι όσοι πατριάρχες, επίσκοποι, μορφωμένοι κληρικοί και λόγιοι γράφουν ως κληρονόμοι του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού; Τί και αν οι παντελώς αγράμματοι αυτοπροσδιορίζονταν με τον όρο Ρωμηός, για να διακρίνονται από τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Λατίνους και τους Φράγκους; Τί κι αν κατά κόρο χρησιμοποιούσαν τον όρο το «Γένος» μας; Τί κι αν στα κείμενα των εθνοσυνελεύσεων γίνεται λόγος για πόλεμο εθνικό; Τί κι αν όλοι οι γράψαντες απομνημονεύματα ομιλούν για αγώνα απελευθερωτικό των Ελλήνων κατά των τυράννων τους; Τί κι αν ο αγράμματος Μακρυγιάννης νουθετεί τους στρατιώτες του να μη δελεαστούν και πουλήσουν αρχαία ευρήματα στους ξένους, επειδή γι’ αυτά πολέμησαν; Οι δυτικόφρονες πασχίζοντας να πλειοδοτούν σε εθνική μειοδοσία ασπάζονται τις ανθελληνικές θέσεις των δυτικών περιηγητών, συνήθως πρακτόρων των κρατών τους, οι οποίοι έγραψαν με ακραία εμπάθεια για τους αγροίκους προγόνους μας, τους οποίους χαρακτήρισαν συλλήβδην εκφυλισμένους ως μη μετέχοντες της αρχαίας ελληνικής παιδείας. Εμφορούμενοι από ακραία απέχθεια κατά της ρωμηοσύνης ήσαν ανήμποροι να κατανοήσουν το πλήθος των αρετών που κοσμούσαν αυτούς τους υποφέροντες τα πάνδεινα υπό τον βάρβαρο δυνάστη. Και βέβαια αποφεύγουν να προβάλουν κάποιες μαρτυρίες δυτικών, που ομολογούν ότι υπό τον ζυγό αυτό οι λαοί της Δύσης θα είχαν τάχιστα εξισλαμισθεί στο σύνολό τους! Φθάνουν μάλιστα στην έσχατη κατάντια οι σκοτισμένοι από τη δυτική εμπάθεια κατά του Γένους μας, ώστε  να επιχειρούν να εξωραΐσουν τη δουλεία υποστηρίζοντες ότι οι κατακτητές ήσαν αρκούντως ανεκτικοί! Η πολεμική κατά του έθνους συνιστά τη δεύτερη μεγάλη «ύβριν»

Λυσσομανούν οι αρνησίθρησκοι και απάτριδες και κατά προσώπων, τα οποία πλήττοντας θεωρούν ότι αποκαθαίρουν την ιστορία. Η εμπάθεια κατά του μαρτυρικού πατριάρχη αγίου Γρηγορίου Ε΄ παραμένει ασίγαστο. Τί και αν υπήρξε γνώσης της οργάνωσης των φιλικών, τί και αν στενός του συνεργάτης τη χρηματοδότησε πλουσιοπάροχα, τί και αν με επιστολή του προς τον επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα έγραφε χριστουγεννιάτικα ότι κοντά είναι «το του Σωτήρος Πάσχα», τί και αν αρνήθηκε πρόταση των πρεσβευτών να φυγαδευτεί, τί κι αν απαγχονίστηκε, δίκαια κατά τους Τούρκους ιστορικούς, τί και αν το λείψανό του σύρθηκε πομπευόμενο στους δρόμους της Πόλης, πριν ριχτεί στη θάλασσα; Ο με μεγάλη καθυστέρηση αφορισμός της επανάστασης υπό τον Υψηλάντη, που έσωσε το Γένος από την κήρυξη ιερού πολέμου (μας λέει κάτι σήμερα ο όρος τζιχάντ;) είναι το μόνο που πρέπει να γνωρίζουν, όσοι φοιτούν στα σχολεία της αντιεκκλησιαστικής και ανθελληνικής προπαγάνδας! Και φυσικά δεν θα μάθουν οι μαθητές ότι ο Πατριάρχης ήλθε σε συνεννόηση με τον θρησκευτικό ηγέτη των μουσουλμάνων, Χατζηχαλήλ, και έτσι απετράπη η σφαγή. Πλήρωσε όμως ο μη τιμώμενος από εμάς σήμερα μουσουλμάνος με τη ζωή του την ορθή ερμηνεία του Κορανίου!

Τελευταίος τους στόχος είναι ο ευτελισμός όλων των πρωταγωνιστών του αγώνα ως μικροπρεπών και αναξίων εγκωμίων. Τα παιδάκια εξ απαλών ονύχων μαθαίνουν να ειρωνεύονται «κάτι Κολοκοτρώνηδες» και να γελούν επειδή κατά τη σχολική παράσταση φάνηκε το σώβρακο ενός μαθητή και γέλασαν τα κορίτσια!

Μετά επιχειρούμε να σοβαρευτούμε και να επανέλθουμε στην καθημερινότητα αναμένοντες ευχάριστες ειδήσεις για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης που μας ταλανίζει! Αλλά η κρίση, όπως και άλλοτε γράψαμε, δεν είναι πρωτίστως οικονομική, αλλά πνευματική. Είναι κρίση αξιών. Οι αρχαίοι τόνιζαν ότι την «ύβριν» τιμωρεί η «νέμεσις». Το θλιβερό είναι ότι δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει ότι διαπράξαμε «ύβριν» υποταγέντες άνευ όρων στους εχθρούς της πατροπαράδοτης πίστης μας, τους διαχρονικά ανθέλληνες, και υπηρετούμε τα σχέδιά τους και τα συμφέροντά τους. Μας το δείχνουν καθημερινά αυτοί, αλλά εμμένουμε προκαλώντας ακόμη περισσότερο την «νέμεσιν». Θα συνέλθουμε;

                                                                                          «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

πηγή

Η δαιμονιώδης εικονομαχική ασέβεια των αντίχριστων Χιλιαστών.

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

 

Είναι γνωστή η δαιμονιώδης εικονομαχική ασέβεια των Χιλιαστών.  Πριν πολλά χρόνια είχα ακούσει ένα άνθρωπο να διηγείται, πως παρολίγο να μπλεχθεί στη δαιμονιώδη αίρεση των Χιλιαστών, την κατ’ εξοχή αίρεση του Αντιχρίστου. 

Ο άνθρωπος τούτος ήταν εντελώς αδιάφορος, όπως ίδιος είπε για τον εαυτό του, για τα θέματα Πίστεως και ως εκ τούτου για την Εκκλησία.  Τον πλησιάσαν οι αντίχριστοι Χιλιαστές και τον έπεισαν να έλθει στη συναγωγή τους.   Πήγε λοιπόν όπως του εξήγησαν να πάει, στη συναγωγή των αντίχριστων Χιλιαστών.  Πριν μπεί μέσα είδε κάτι που τον απέτρεψε αμέσως.  Είδε τους αντίχριστους Χιλιαστές να πατούν πάνω σε Εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων μας, πριν μπουν στη συναγωγή τούτη των αντίχριστων Χιλιαστών. 

Αυθόρμητα ο άνθρωπος τούτος φώναξε «Παναγία μου, όλα κι όλα, όχι και να πατήσω και πάνω σε Εικόνες» και επέστρεψε σπίτι του.  Επιστρέφοντας βρήκε τη γυναίκα του να πλένει πιάτα, που ήταν χρόνια παράλυτη.  Τη χαρά για το θαύμα τούτο και την μεγάλη ανταπόδωση του Ευσπλάχνου Χριστού, ακολούθησε η επιστροφή του ανθρώπου τούτου στον γλυκύτατο Ιησού.

Ενθυμούμαι επίσης πριν χρόνια, την περίπτωση μιας μαθήτριας του Γυμνασίου Παλλουριώτισσας (προάστειο της Λευκωσίας).  Τη μαθήτρια αυτή προσκάλεσε μια συμμαθήτριά της ένα απόγευμα στο σπίτι της.  Κι ενώ κάθησε στο σαλόνι, η συμμαθήτρια με τρόπο αποσύρθηκε από το σαλόνι και ήλθε ο πατέρας της συμμαθήτριάς της και την έπιασε κουβέντα.  Της μίλησε για τους Χιλιαστές.  Η μαθήτρια αυτή του είπε «εγώ δεν θα αρνηθώ την Πίστη μου».  Ο δαιμονιώδης αυτός Χιλιαστής της είπε : «Μα ήδη την αρνήθηκες.  Σήκω επάνω».  Κι αφού σηκώστηκε η μαθήτρια αυτή, σήκωσε ο αντίχριστος αυτός Χιλιαστής το χαλί και αποκαλύφθηκαν οι Εικόνες που έβαλε κάτω από το χαλί.  Η ταραχή της μικρής μαθήτριας ήταν απερίγραπτη.

Περιττό να πω ότι προβλήθηκε το γεγονός στον ημερίσιο Τύπο και ότι επενέβηκε το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου.   Τελικά αποσιωπήθηκε το όνομα της συμμαθήτριάς της για να μη χάσει το Γυμνάσιο.   Όντως είναι δαιμονιώδης η εικονομαχική ασέβεια των Χιλιαστών. 

Ψευτοέλληνες (Το 1821 ως πηγή προβληματισμού και μελαγχολίας)

   του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας του Α.Π.Θ.

 

     Σε λίγες μέρες θα αφήσουμε πίσω μας άλλη μια 25η Μαρτίου. Θα την «τιμήσουμε» και πάλι με τον ίδιο πάντοτε ανούσιο τρόπο: τις ίδιες παρελάσεις, τα ίδια αφιερώματα, τις ίδιες ανιαρές επετειακές αναφορές. Και για μια ακόμη φορά νομίζω πως θα χάσουμε την ευκαιρία να αντικρίσουμε αυτή τη μέρα στις πραγματικές της διαστάσεις, για να μάθουμε να την αντιμετωπίζουμε τελικά με έναν τρόπο εντελώς διαφορετικό. Με έναν τρόπο που πολύ απλά καλεί σε προβληματισμό, σε βαθιά περίσκεψη ή ακόμη και σε μελαγχολία. Έχω άλλωστε την αίσθηση ότι 195 χρόνια μετά τη Μεγάλη μας Επανάσταση - και 186 από την επίσημη ίδρυση του θλιβερού προτεκτοράτου της Μελούνας - ο μόνος τρόπος για να τιμήσουμε ειλικρινά τους ηρωικούς αγωνιστές του ’21 περνάει πια αναγκαστικά μέσα από τον δρόμο της απόλυτης κατάθλιψης.

     Αναπόδραστος πράγματι αυτός ο δρόμος, όταν ζεις στη χώρα της απάτης, της εκσυγχρονιστικής υστερίας, της πολιτιστικής ασυναρτησίας, της πολιτικής διαφθοράς, της εκκλησιαστικής εκκοσμίκευσης, της βαθιάς κρίσης όλων ανεξαιρέτως των θεσμών. Στη χώρα που τη λυμαίνονται μεγαλοεργολάβοι και μεγαλοκαναλάρχες, αχρείοι πολιτικοί, πλανεμένοι ιεράρχες, αγύρτες δημοσιογράφοι και γραικύλοι ψευτοκουλτουριάρηδες. Στη χώρα όπου ζει πλέον ένας λαός τυφλός και αμνησιακός, που καθημερινά βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στην παρακμή και την ανοησία. Ένας λαός που κάποτε ήταν ανυπότακτος, που σφυρηλατήθηκε επί αιώνες μέσα από την αντίσταση, που πολέμησε τους Φράγκους κατακτητές, που έχυσε το αίμα του σε περισσότερες από 150 επαναστάσεις ενάντια στους Τούρκους. Και έτσι, αφού τα έπραξε όλα αυτά, πήγε μετά και υποτάχτηκε από μόνος του στα σκουπίδια.

     Όπως βεβαίως ήδη αντιληφθήκατε, αυτό εδώ δεν είναι ένα επετειακό κείμενο για μια νικηφόρα επανάσταση. Είναι απλά το ρέκβιεμ για μια αποτυχία. Και ασφαλώς την αποτυχία όχι των συγκλονιστικών ανθρώπων που κουβάλησαν στις πλάτες τους τον μεγαλειώδη Αγώνα, αλλά εκείνων που διαχειρίστηκαν την απόληξή του: των επιγόνων της επόμενης και της μεθεπόμενης μέρας. Μ’ άλλα λόγια, για την τραγική φενάκη εκείνου του μικροελλαδικού κρατιδίου του 1830, που χτίστηκε εξαρχής πάνω στην απόλυτη προδοσία του οράματος όσων πραγματικά αγωνίστηκαν, ποθώντας εθνική ανεξαρτησία, θρησκευτική και πνευματική ελευθερία, δημοκρατία και ισότητα. Για το τμήμα εκείνο του Ελληνισμού που γλίτωσε πράγματι από τον τουρκικό ζυγό, γρήγορα όμως πέρασε κάτω από άλλους ζυγούς, όχι τόσο ορατούς, αλλά πάντως εξίσου επικίνδυνους - και τελικά πολύ πιο αποτελεσματικούς. Που χτίστηκε πάνω στο νεκρό κορμί του δολοφονημένου τελευταίου Έλληνα ηγέτη, που έγινε έρμαιο στα χέρια ξένων δυνάμεων, που κατάντησε θύμα της οικονομικής του καχεξίας, χώρος αέναης ανακύκλησης αδικιών και ανισοτήτων και πεδίο εισβολής και επιβολής ξένων πολιτισμικών προτύπων, που οδήγησαν στην πνευματική του διάβρωση και εν τέλει εκποίηση. Που έγινε έρμαιο μιας ατέλειωτης σειράς ανελλήνιστων πολιτικών, φραγκεμένων κληρικών και πλεγματικών ψευτοδιανοούμενων, η οποία ζηλούσα δόξαν πεμπτοφαλαγγίτικου σκουπιδαριού, ανέλαβε να φέρει εις πέρας το παμμέγιστον έργον, ολοκληρώνοντας τη μετακένωση του Ευρωπαϊκού Διασκοτισμού, πλήττοντας το ζωντανό και σφύζον σώμα της Ρωμηοσύνης με τη βλακώδη νεκρόφιλη λατρεία μιας (ιδεαλιστικά άλλωστε μεταλλαγμένης) αθηνοκεντρικής αρχαιότητας και καθιστώντας σύντομα δυνατή την κατάντια του δύσμοιρου κρατιδίου σε ένα μόρφωμα μίζερο, απρόσωπο, πολιτισμικά ασυνάρτητο και χαοτικό. Κι αν κάποιες σπίθες ζωντανές παρέμειναν ακόμη μέσα σ’ αυτό, τροφοδοτούμενες από το μεγαλύτερο και αείποτε ζων κομμάτι του Ελληνισμού, που επιβίωνε πανσθενές - παρά τα δεινά - πέρα από τα επίσημα σύνορα, έσβησαν αργότερα κι αυτές μαζί με τη συθέμελη κατάρρευση του παντός, μέσα στη σκόνη και τους καπνούς της Μικρασίας. Το 1922, ακροτελεύτια στην πραγματικότητα χρονιά όχι μόνο της Ελληνικής Επανάστασης αλλά και του Βυζαντίου, χρονιά που οριστικά «η Ρωμανία επάρθεν», είναι ίσως το πιο καθοριστικό χρονικό ορόσημο στη συνολική Ιστορία του Ελληνισμού. Η συνθλιπτική ταφόπλακα, το βίαιο τέλος μιας περιπέτειας 3000 (τουλάχιστον) χρόνων. Και συνάμα η οριστική και μόνιμη επιστροφή στη μίζερη, ευνουχισμένη και μικρονοϊκή λογική του τραγελαφικού ψευδοκράτους της Μελούνας.

     Από κει και πέρα, ο κατήφορος προς τον πάτο δεν είχε πια τελειωμό. Μία χώρα πλέον ανάπηρη, μια ιστορία ακρωτηριασμένη κι ένας λαός σε βαθιά σύγχυση που μετά και την τελευταία αναλαμπή του - το μεγάλο κύκνειο άσμα του στ’ Αλβανικά Βουνά και την Αντίσταση - παραδόθηκε πια εντελώς. Ένας λαός που (κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν άλλωστε μιας άρχουσας - και αυτοφερόμενης ως μεγαλοαστικής τάξης - γουνένδυτης bon viveur κουρελαρίας) αφιερώθηκε πια ολοκληρωτικά στο νεόδμητο greek dream του κομποδέματος και στην πλέον παραληρηματική πολιτιστική ασυναρτησία, κατορθώνοντας επί μισό αιώνα να καταβροχθίζει με τη βουλιμία απύθμενου οχετού και να χωνεύει με συνοπτικές διαδικασίες ένα απερίγραπτο τουρλού, μέσα στο οποίο στοιβάζονταν η καραγκούνα και ο τσάμικος με τον Τζίμη Μακούλη, ο Μάρκος και ο Τσιτσάνης με το ταγκό και το φοξ τροτ, η εκκλησιαστική σύναξη με την προτεστάντικη ηθικολογία, ο πλάγιος του δευτέρου με το τσιφτετέλι, ο Θεόφιλος και ο Ελύτης με τη Μέριλυν, ο Γρηγόριος Νύσσης με τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, ο Καζαντζίδης με τη Μαντόνα και τη Λέιντυ Γκάγκα, ο Γκύζης με τον Γουόρχολ, ο Μάνος και ο Μίκης με τον Τόνη Βαβάτσικο, ο Μεταλληνός με τον Βαρθολομαίο και τον Ζηζιούλα, ο Βούλγαρης με την Πάνια και τη Σκορδά, ο Κόντογλου με τον Πρετεντέρη και τον Πέτρο Κωστόπουλο, ο Σπανουδάκης με τον Καρβέλα, την Πάολα και τον Παντελίδη. Όσο για την τελική απόληξη της συνολικής αυτής εκπάγλου πολιτιστικής συνθέσεως (στην πιο ευτελισμένη της βεβαίως πλέον και πεπτωκυία μορφή), αυτήν τη ζείτε και τη βλέπετε πια καθημερινά στις κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενες πόλεις σας, στις όζουσες γυάλινες οθόνες σας, στις χάσκουσες αναγκαστικές συναναστροφές των εργασιακών σας πρωινών, στη φρικώδη μεταμεσονύκτια ηχορύπανση των - χαμένων στην πολύβουη μοναξιά τους - σαββατόβραδων.

     Και για ποια τελικά απ’ όλα αυτά θα είχαμε άραγε ποτέ το δικαίωμα να κατηγορήσουμε οποιονδήποτε άλλον, εκτός από τους ίδιους τους θλιβερούς εαυτούς μας; Για ποια δηλαδή απ’ όλα αυτά δεν ήμασταν υπεύθυνοι οι ίδιοι; Τα πιο πολλά εμείς τα προκαλέσαμε. Αλλά και για τα άλλα, πάλι εμείς φταίμε, που δίχως αντίδραση τ’ αφήσαμε να συμβούν. Κανένα απολύτως άλλοθι δεν μπορεί να σταθεί για τον πάλαι ποτέ λαό της αντιστάσεως, που απλώς κάποια στιγμή επέλεξε, ως πλεγματικός νεόπλουτος, να πετάξει αβασάνιστα στη χωματερή όλη την Ουσία του, όλα τα σημαίνοντα και σημαινόμενα του καθ’ ημάς Τρόπου, που τον γέννησαν και τον κράτησαν ζωντανό επί χιλιετίες. Κανένα άλλοθι για τον λαό που θέλησε να γίνει «πολιτισμένος», πιθηκίζοντας ξένα πρότυπα και τρόπους αλλότριους, για να μάθει απλά να συλλαβίζει «σπασμένες λέξεις από ξένες γλώσσες». Και έτσι πια εδώ, στο Σήμερα, έχοντας απολέσει πλέον την ταυτότητά μας, απομείναμε να κάνουμε εις το διηνεκές κύκλους γύρω από το Πουθενά. Πνιγμένοι επί χρόνια στην ξεφτίλα της δανεικής ευμάρειας - και τώρα πλέον στο άγχος της διογκούμενης οικονομικής κρίσης (από την οποία ποθούμε να εξέλθουμε απλά και μόνο για να επιστρέψουμε στη δανεική ευμάρεια). Βουλιάζοντας στα βοθρολύματα των σαβουροκάναλων. Ερωτοτροπώντας καθημερινά με τη ρηχότητα, τη χυδαιότητα, το κιτς και τη βλακεία. Καταναλισκόμενοι σε «ανθρώπινες σχέσεις» δομημένες με κριτήρια της πλάκας. Προσκυνώντας στοιβαδόν ειδωλόθυτα και σκύβαλα τραγικά. Ανάγοντας σε πρωταρχικές μας αξίες το πορτοφόλι μας κι όποιο άλλο σκουπίδι σφηνώνεται κατά καιρούς στο άρρωστο μυαλό μας. Αδρανείς ρέκτες της θυμηδίας, μανικοί εραστές του Τίποτα, νευρωτικά υποχείρια του απόλυτου εθισμού στον συστηματικό πνευματικό μας αυτοευνουχισμό. Έρημα σαρκία, περιφερόμενα δίχως νόημα και δίχως σκοπό. Άδεια, θλιβερά σαρκία. Ψευτοέλληνες…

ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Του Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ

=====

Μετά θλίψεως καί πόνου διαπιστώνουμε ὅτι καί σήμερα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βρίσκεται σέ παρόμοια κατάσταση, ὅπως βρισκόταν καί τότε ἐπί εἰκονομαχίας. Ἡ παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ κυριαρχεῖ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκλησία περισσότερο ἀπό ἕνα αἰῶνα καί φαίνεται πρός τό παρόν ὅτι καταλύει τήν ἀλήθεια. Ὅλα σχεδόν ἔχουν σιγήσει καί σκοτινιάσει. Καί νομίζει κανείς ὅτι νικᾶ τό ψεῦδος. Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καυχᾶται. Τό νέφος δέν ἔχει περάσει. Ἡ ἀλήθεια  δέν φαίνεται καί δέν λάμπει. Τό ψεῦδος κατισχύει τῆς ἀληθείας. 

Μάλιστα, ὁ Οἰκουμενισμός ἐσχάτως ἐπιζητεῖ ἀκόμη καί τήν ἐπίσημη καθιέρωση καί νομιμοποίησή του στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μέσῳ τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου». Θά ἔχετε ἀκούσει καί πληροφορηθεῖ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι ἡ Σύναξη τῶν Προκαθημένων τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκλησιῶν, ἡ ὁποία συνῆλθε στό Σαμπεζύ τῆς Γενεύης ἀπό 21 ἕως 28 Ἰανουαρίου ἐ.ἔ., ἀποφάσισε τήν, ἐκτός ἀπροόπτου, σύγκληση τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στήν Ὀρθόδοξη Ἀκαδημία τῆς Κρήτης, στό Κολυμπάρι τῶν Χανίων, ἀπό 16 ἕως 27 Ἰουνίου ἐ.ἔ.  

Ὅμως, ἡ καρδιά μας διακατέχεται ἀπό αἰσθήματα μεγάλης ἀνησυχίας καί ἀγωνίας γιά τήν ἔκβαση αὐτῆς τῆς Συνόδου, διότι, ὅπως φαίνεται ἀπό τά δημοσιευθέντα ἐπίσημα κείμενα τῆς Ε΄ Προσυνοδικῆς Διασκέψεως, οἱ ἰθύνοντες τῆς Συνόδου ἀποσκοποῦν στή ἐπισημοποίηση καί ἑδραίωση τῆς παναιρέσεως τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς ἐπισήμου γραμμῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί μάλιστα μέ πανορθόδοξη συνοδική ἀπόφαση, νομιμοποίηση καί θεσμοθέτηση. Βαίνουμε, δηλ. πρός πανορθόδοξη ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος καὶ τῆς ἐκκλησιαστικότητας τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν καὶ Προτεσταντῶν, καί πρός ἀποδοχὴ τῆς προτεσταντικῆς «θεωρίας τῶν κλάδων», τῆς διευρυμένης ἐκκλησιολογίας τῆς Β´ Βατικανῆς ψευδοσυνόδου περὶ πλήρους καὶ ἐλλιποῦς ἐκκλησιαστικότητος καί τοῦ οἰκουμενιστικοῦ ἐκκλησιολογικοῦ μοντέλου τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν». Ὅμως, μέ τόν τρόπο αὐτό, ἡ μέλλουσα Σύνοδος ἔρχεται σέ σφοδρή σύγκρουση καί ἀντιπαράθεση μέ τήν Ὀρθόδοξη παράδοση δεκαεννέα αἰώνων, κατά τούς ὁποίους ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καί ὅλες οἱ διευρυμένες ἐνδημοῦσες Σύνοδοι τῆς Κωνσταντινούπολης ὀνόμαζαν τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό καθαρά καί ξάστερα αἱρέσεις καὶ αἱρετικούς. Καί ἐνῶ αὐτά τά θέματα ἔπρεπε νὰ ἐγγραφοῦν εὐθέως πρὸς συζήτηση καί καταδικαστική ἀπόφαση στὴ Σύνοδο, οἱ Προκαθήμενοι τά θεωροῦν δεδομένα.

Όλοι και όλα για την σωτηρία της πατρίδας

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

«ει δε τις των ιδίων και μάλιστα των οικείων ου προνοεί, την πίστιν ήρνηται και έστιν απίστου χείρων»
προς Τιμόθεον Α, ε’, 8

Η μεγαλύτερη σύγχυση τούτη την παμπόνηρη εποχή εντοπίζεται στην στάση των Ελλήνων έναντι των λαθρομεταναστών.

(Ο κοινός νους λέει ότι αν κάποιος εισβάλλει στην χώρα σου, όντας απρόσκλητος και ανεπιθύμητος, λαθραίως και παρανόμως, σύμφωνα με τα έγκυρα λεξικά, ονομάζεται λαθρομετανάστης. Όπως λέγεται λαθροθήρας αυτός που κυνηγά χωρίς άδεια, ο λαθροϋλοτόμος και ο λαθρεπιβάτης. Ο κυρ-Φίλης υπουργός, στην πρόσφατη επιστολή του στα σχολεία, ταυτίζει τους Έλληνες, Χριστιανούς Ορθοδόξους του ’22, τους διωκόμενους και σφαγιασθέντες από τους μωαμεθανούς γενοκτόνους μας του Κεμάλ, με τους νυν λαθρομετανάστες, οι οποίοι, αντί να καταφύγουν στις ομόδοξες τους χώρες του Ισλάμ, καταφεύγουν στην άπιστη Ευρώπη. Θλιβερές συγκρίσεις από έναν αρνητή της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής).

Περίεργη και επαμφοτερίζουσα είναι και η στάση κάποιων χριστιανών. «Τι θα έκανε ο Χριστός στη θέση μας;», «αγαπάτε αλλήλους», είναι οι συνήθεις…παραπομπές.

Καρυκεύουν την ερώτηση και με αναφορές στον Καλό Σαμαρείτη ή στο ευαγγελικό ανάγνωσμα «ξένος ήμην και συνηγάγετε με». (Ματθ. ΚΕ, 35).

Οπότε οφείλουμε «να ανοίξουμε την αγκαλιά μας» (κατά κυρ-Φίλη) και να «συναγάγουμε» τους ξένους λαθρομετανάστες, διότι είναι ευαγγελική επιταγή.

Ερωτώ και απευθύνομαι κυρίως στους «προοδευτικούς» ιερωμένους που αποκοιμίζουν τον κόσμο με τις αγαπολογίες τους: Ο Κολοκοτρώνης, όταν «αποφάσισε να κάμει» την Επανάσταση, για να εκδιώξει την μισητή ημισέληνο, έτσι σκεφτόταν; Θα έκοβε τούρκικα κεφάλια ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, αν δεν ευλογούσε η Εκκλησία τα όπλα του Αγώνα της Παλιγγενεσίας; Τι τραγουδούσαν τότε οι Ρωμιοί; «Χαρά που το ‘χουν τα βουνά τα κάστρα περηφάνια/ γιατί γιορτάζει η Παναγιά, γιορτάζει και η Πατρίδα./ Να βλέπεις διάκους με σπαθιά, παπάδες με ντουφέκια/ να βλέπεις και τον Γερμανό, της Πάτρας τον δεσπότη/ πως ευλογάει τ’ άρματα κι ευχιέται τους λεβέντες».

Ο επίσκοπος Βρεσθένης Θεοδώρητος, τον οποίο ο Κολοκοτρώνης αποκαλούσε καπετάν Δεσπότη, ευλογεί τ’ άρματα στο Βαλτέτσι, ζώνεται τα γιαταγάνια και τα καριοφίλια και πολεμά.

Ο Σαλώνων Ησαΐας, ο πρώτος Έλληνας ιεράρχης ο οποίος έπεσε υπέρ πατρίδος, την ώρα της μάχης της Αλαμάνας, δεν είχε υπ’ όψιν του το Ευαγγέλιο; Γιατί «ρίχνανε στο θυμιατό μπαρούτι για λιβάνι» οι παπάδες και θυσιάζονταν για την λευτεριά του Γένους. Πολλοί απ’ αυτούς δεν ξανάπιασαν το αγιοπότηρο, όμως έφτιαξαν πατρίδα. Ποιμένες καλοί που θυσιάστηκαν υπέρ του σκλαβωμένου ποιμνίου τους.

Παραπέμπω και σ’ ένα περίφημο κείμενο του Δασκάλου του Γένους Κωνσταντίνου Οικονόμου εξ Οικονόμων, ο οποίος υπήρξε «μέγας εκκλησιαστικός ανήρ, λαμπρόν κόσμημα και μέγα καύχημα του ελληνικού Γένους».

«Λέγω πρώτον, ότι χρεωστείς, χριστιανέ, καθό χριστιανός να αγαπάς και να ευεργετής την Πατρίδα. Σε προστάζει ο θείος νόμος “αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν”. Πλησίον σου είναι βέβαια πaς άνθρωπος, αλλά ποιoς δύναται να είναι πλησιέστερός σου παρά τους συγγενείς και ομοπίστους και συμπολίτας σου. Ούτοι είναι αδελφοί σου, οίτινες συγκατοικούσι μετά σου εις μίαν και την αυτήν χώραν, ωσάν εις μίαν και την αυτήν οικίαν, ούτοι έχουσι τον αυτόν και συ πατέρα, τον Θεόν, την αυτήν και συ μητέρα, την Εκκλησίαν, το αυτό γενέθλιον έδαφος, και τας αυτάς τροφάς, τους αυτούς νόμους, τους αυτούς άρχοντας και ποιμένας και διδασκάλους, τας αυτάς προς σε κοινάς και πανηγύρεις και απολαύσεις και λύπας και χαράς, όσον λοιπόν ειλικρινέστερον αγαπάς τους συμπατριώτας και την Πατρίδα, τόσον βεβαιότερον εκπληρώνεις τον νόμον του Θεού και πάλιν εξ εναντίας, όσον αμελείς και προδίδεις πολλάκις της Πατρίδος τα συμφέροντα, τόσον εξελέγχεσαι παραβάτης του θείου νόμου, και του πλησίον σου εχθρός χειρότερος απίστου. “Eι τις των ιδίων και μάλιστα των οικείων ου προνοεί, την πίστιν ήρνηται, και έστιν απίστου χείρων”…

Τόσον ιερόν και θείον δώρον είναι η Πατρίς ώστε εν των μεγίστων σημείων της κατά των ανθρώπων δικαίας οργής του Θεού γίνεται πολλάκις η στέρησις της Πατρίδος.

…Και αν λοιπόν η Πατρίς είναι τόσον σεβάσμιον, τόσον πολύτιμον, τόσον αγαπητόν, εις τον Θεόν, φανερόν ότι χριστιανός, όστις αγαπά μάλιστα τον Θεό, και τον πλησίον, χρεωστεί να αγαπά την ιδίαν αυτού Πατρίδα».

(Κων. Κούρκουλα, «Λεύκωμα Δασκάλων του Γένους», σελ. 160, Αθήνα 1971).

Διασώζει ο Ι. Πολέμης την απάντηση κάποιας γιαγιάς προς τον εγγονό της, που απορούσε γιατί την έβλεπε κάθε βράδυ μετά τον εσπερινό μαζί με τα εικονίσματα να θυμιατίζει και το καριοφίλι του παππού.

«Το καριοφίλι που θωρείς
ψηλά στον τοίχο να σκουριάζει
παιδάκι μου, μην απορείς
αγιολιβάνι του ταιριάζει
γιατί χωρίς αυτό
χωρίς το φλογερό του στόμα
θα ‘μαστε σκλάβοι ακόμα».

(«Ιεράρχες, Εθνάρχες», π. Θεοδώρου Ζήση, σελ. 30).

«Η απάντηση της ώριμης γερόντισσας», σημειώνει ο σεβαστός παπα-Θόδωρος, «είναι απάντηση της γηραιάς ελληνικής ιστορίας στους ανώριμους μελετητές της».

Οι δεσποτάδες του Μακεδονικού Αγώνα ζώστηκαν τ’ άρματα και έσωσαν την Μακεδονία.

«...Στη μέση φορούσα μία πέτσινη ζώνη απ’ όπου κρέμονταν από τη μία μεριά η θήκη του πιστολιού μου, που ήταν μεγάλο και γίνονταν εν ανάγκη και τουφέκι, κι απ’ την άλλη ένα μαχαίρι για στρατιωτικό ή αστυνομικό. Συχνά γυμναζόμουν εις το σημάδι…», διηγείται ο ηρωικός μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης. (Αντ. Μπέλλου-Θρεγιάδη, «Μορφές Μακεδονομάχων, σελ. 75-76).

Ο επίσκοπος Πελαγονίας, Ιωακείμ Φορόπουλος, όταν ενθρονίστηκε στο Μοναστήρι, βροντοφώνησε στον εμπερίστατο λαό, που σφαζόταν από τους Κομιτατζήδες: «Δεν ήρθα να σας διδάξω οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος, αλλά οφθαλμούς αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντος». Ο Κορυτσάς Φώτιος, ο Γρεβενών Αιμιλιανός, ο Μελενίκου Κωνσταντίνος, ο Ελευθερουπόλεως Γερμανός, έπεσαν μαχόμενοι, κοσμώντας το Εικονοστάσι του Γένους.

Όταν στις 30 Αυγούστου του 1907 ο λαός της Δράμας αποχαιρετά τον δεσπότη του, τον μετέπειτα εθνοϊερομάρτυρα Μητροπολίτη Σμύρνης, Χρυσόστομο, ο δημογέροντας Νίκας ενώπιον των χιλιάδων που είχαν μαζευτεί στο σταθμό, αναφωνεί: «Δέσποτα, μας παρέλαβες λαγούς και μας έκαμες λιοντάρια. Μείνε ήσυχος. Θα γίνει το θέλημά σου». Κι έγινε. (Ν. Βασιλειάδη, «Για την Ελευθερία», σελ. 265). Δεν ήταν πιστοί αυτοί οι ηρωικοί Επίσκοποι; Ήταν, αλλά προνοούσαν για τους οικείους, για το Γένος.

Τα γράφω αυτά για να κατανοήσουν κάποιοι ότι τούτη την στιγμή διακυβεύεται η ιστορική μας ύπαρξη. Αν ανεχτούμε την εγκατάσταση των μωαμεθανικών ορδών, ας θυροκολλήσουμε το αγγελτήριο θανάτου μας. Σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχουν «καλοί σαμαρείτες», θα περιφέρονται εξαθλιωμένοι μωαμεθανοί που θα ξεσπάσουν πάνω μας για όλα τα δεινά τους. (Μωαμεθανοί και όχι μουσουλμάνοι. Οπαδοί του Μωάμεθ είναι και τίποτε άλλο).

Μην καταπίνετε τα παραμύθια των σάπιων καναλιών. Οι ροές από την Τουρκία, το κράτος συμμορία, δεν πρόκειται να σταματήσουν. Μας προορίζουν για βαλκανικό εμιράτο. Βρισκόμαστε ενώπιον εθνικής προδοσίας. Μην τους πιστεύετε. Λένε ψέματα. Όλοι και όλα για την σωτηρία της πατρίδας μας…

Οι αντιφατικές θέσεις των καθηγητών που υποστηρίζουν το τμήμα Ισλαμικών ...

                         Είναι το Ισλάμ ηλίθιε....

Ορισμένοι, περιμένουν να βρουν τον σούπερ-παπά για να πάνε Εκκλησία. Καλά κρασιά ! Ορισμένοι ιερείς, δεν κάνουν ούτε για κηπουροί. Σε ορισμένους δεν θα έδινα ούτε μια πολύ απλή δουλειά να κάνουν γιατί θα τα έκαναν μαντάρα. Δυστυχώς -γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε- υπάρχουν και τέτοιοι. Απο την στιγμή που πολλοί λαϊκοί δεν ενδιαφερόμαστε να γίνουμε ιερείς η να κάνουμε τα παιδιά μας σωστούς Χριστιανούς που θα γίνουν σωστοί ιερείς, γίνονται όσοι βρίσκονται ...και πολλές φορές δεν είναι και οτι καλύτερο υπάρχει.

Ορισμένοι νομίζουν πως όλοι οι Ορθόδοξοι ιερείς είναι καλοί, ενώ όσοι αλλόδοξοι κακοί. Ούτε αυτό ισχύει. Ούτε είναι η πίστη μας καλλιστεία ποιος είναι καλύτερος.
Εχω πάει σε "κακό" ιερέα να κοινωνήσω και να εξομολογηθώ. Εν γνώση μου. Η ευχή που μου έδωσε ισχύει, γιατί είναι Ορθόδοξος. Οσο καλός και να ήταν ένας άλλος αλλόδοξος παπας, η ευχή του και τα μυστήρια δεν έχουν ισχύ (ασχετο τι λένε ορισμένοι που εχουν παρα-μορφωθεί) . Βεβαια, πήγα για απλή εξαγορευση (λες τα αμαρτήματα σου, χωρίς λεπτομέρειες και χωρίς να ζητάς συμβουλές,σχεδον μονολεκτικά) .
Αλλο εξαγόρευση , αλλο πνευματική πατρότητα και καθοδήγηση. Μην πηγαίνετε σε οποιον να'ναι για να ρωτήσετε συμβουλές και να καθοδηγηθείτε, γιατί μπορεί να οδηγηθείτε σε μεγάλα αδιέξοδα. Η Ιεροσύνη δεν κάνει τον ιερέα αυτόματα διακριτικό. Να ψάχνετε εναν καλό πνευματικό πατέρα με εμπειρία. Με τον ίδιο τρόπο που ψάχνουμε έναν καλό γιατρό.
Ενας ιερέας , έχει την ιεροσύνη , οσο ασχετος και αν είναι. Αλλά κατά τα άλλα μπορεί να είναι (η οχι) εξίσου ΜΠΟΥΝΤΑΛΑΣ με οποιονδήποτε άλλον , λαϊκό, κληρικό, ορθόδοξο η όχι. Να τα λέμε και αυτά, γιατί αυτή είναι η πιστη μας. Δεν είναι η πίστη μας φανταστικές ανωτερότητες. Ανώτερη είναι η Ορθοδοξία, ανώτερος είναι ο Χριστός.
Εμείς, λαϊκοί η κληρικοί, είμαστε η δεν είμαστε, αναλόγως με τον βαθμό προσκολήσεως στον Χριστό.

Θωμάς Δρίτσας