Σε λίγο δεν θα έχεις σπίτι και Πατρίδα να γυρίσεις…

*Καταπληκτικό κείμενο, ενάντια σε κάθε μορφής βολεμένο που αδιαφορεί και δεν σκέφτεται το μέλλον των παιδιών του και της πατρίδας του..

Νίκος Ανδρεαδάκης
Μέλος Συλλόγου Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών
Τμήμα Χανίων 

Ξεπούλησαν οι εθνομηδενιστές την Πατρίδα μας και το μέλλον των παιδιών μας….εσύ γιατί δεν μιλάς; 

Εσύ Αστυνομικέ που δεν μιλάς,νομίζεις ότι επειδή παίρνεις ακόμη έναν μισθό και κάποια αναδρομικά που σου πέταξαν,θεωρείς ότι δεν έχεις ευθύνη;Πώς σου επιτρέπει η συνείδηση σου να πετάς χημικά στα παιδιά σου,στους παππούδες Σου,στα αδέρφια σου;Ποιός σου δίνει το δικαίωμα να χλευάζεις αυτούς που υπερασπίζονται την ΠΑΤΡΊΔΑ ΣΟΥ;Σε λίγο δεν θα έχεις ΠΑΤΡΙΔΑ… 

Εσύ δημόσιε υπάλληλε γιατί κοιτάς αμέτοχος;Φοβάσαι μην σε στοχοποιήσουν και χάσεις τον μισθό σου;;;;Σε λίγο δεν θα έχεις μισθό…. 

Εσύ στρατιωτικέ που έδωσες όρκο να υπερασπίζεσαι μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος σου τα όσια και τα ιερά που είσαι;Σε λίγο δεν θα έχεις όσια και ιερά…. 

Εσύ αγρότη που καλλιεργείς την γή σου,γιατί δεν αντέδρασες;Είχες δουλειά να κάνεις είπες;Μα σε λίγο δεν θα έχεις γή να καλλιεργήσεις…. 

Εσύ επιχειρηματία που ήσουν όταν σε πουλούσαν;Έκανες μπίζνες και είχες σημαντικά ραντεβού να δεις;Μα σε λίγο δεν θα μπορείς να επιχειρήσεις….. 

Εσύ ιερέα γιατί δεν ξεσηκώθηκες,να αγκαλιάσεις το ποίμνιό σου και να βγεις μπροστά;Τι περιμένεις;Σε λίγο το ποίμνιό σου θα αποτελείται από αλλόθρησκους….. 

Εσύ χριστιανέ;Δεν μιλάς;Τα χριστιανικά σου καθήκοντα ξεκινούν και τελειώνουν σε μία ευπρεπή παρουσία την Κυριακή στην εκκλησία;Μα δεν γνωρίζεις ότι ο καλός χριστιανός είναι πρώτα καλός πατριώτης;Σε λίγο δεν θα έχεις εκκλησιά να λειτουργηθείς γιατί ΕΣΎ θα την έχεις πουλήσει…. 

Εσύ που πήγες εκδρομή και δεν αντέδρασες, γύρισες στο σπίτι σου;Σε λίγο δεν θα έχεις σπίτι να γυρίσεις…. 

Εσύ πολιτικάντη που πρόδωσες θα ξεφύγεις νομίζεις από την δίκαιη οργή του λαού;Ακόμη κι αν ξεφύγεις από τον λαό,δεν θα μπορέσεις να ξεφύγεις από το φοβερό δικαστήριο του ΔΙΚΑΊΟΥ ΚΡΙΤΉ… Εσύ ψηφοφόρε που τους ψήφισες από ιδιοτέλεια ,τώρα τι κάνεις;Κάθεσαι στον καναπέ σου;Σε λίγο δεν θα έχεις δικαίωμα ψήφου… 

Εσύ νεαρέ που καθόσουν στην καφετέρια γιατί δεν σηκώθηκες να μπείς στην πορεία,αλλά γελούσες και κοροίδευες;Μα σε λίγο δεν θα μπορείς να γελάσεις…… 

Εσύ που κάθεσαι αμέτοχος,να θυμάσαι ότι εάν είχες παρουσιαστεί όταν η Πατρίδα σε κάλεσε,ίσως να μην μπορούσαν να προδώσουν….Αναλογίσου την ευθύνη που κουβαλάς στους ώμους σου και την απολογία που θα δώσεις στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ και κλάψε πικρά…. 

Νίκος Ανδρεαδάκης
Μέλος Συλλόγου Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών
Τμήμα Χανίων 

simeiakairwn

Δημήτρης Νατσιός, Οι προδότες και οι… ΠΡΟΔΟΤΕΣ

Οι προδότες και οι… ΠΡΟΔΟΤΕΣ

«Ο τε γαρ τους πολεμίους ευεργετών, προδότης» Μέγας Φώτιος

 Δημήτρης Νατσιός ,δάσκαλος-Κιλκίς

Αυτός που ευεργετεί τους εχθρούς, είναι προδότης.  Αυτό κανείς δεν το αμφισβητεί. Η προδοσία της Μακεδονίας:  Το απεχθέστερο έγκλημα στην εθνική μας ιστορία. Αδίστακτοι προδότες. Ποιος Εφιάλτης; 

Ο Εφιάλτης έδειξε το μονοπάτι στον Ξέρξη για να περικυκλώσει τον Λεωνίδα. Τι ήταν ο Εφιάλτης; Καντιποτένιος. Ουτιδανό, δειλό, φιλοχρήματο υποκείμενο. Δεν είχε κάποιον ηγετικό ρόλο, δεν καταδίκασε, δεν συμπαρέσυρε η προδοσία του ένα ολόκληρο κράτος στην καταστροφή ούτε βύθισε έναν λαό στην ντροπή και στην εξουθένωση.  Πλήρωσε με το κεφάλι του την προδοσία, η οποία μας κατέλειπε το μεγαλειώδες «μολών λαβέ». Ο Λεωνίδας, ο ηγέτης, δόξασε την πατρίδα.

Ο Πήλιος Γούσης πρόδωσε και φτάσαμε στο Ζάλογγο. Ούτε αυτός ήταν αρχηγός των Σουλιωτών. Ο Νενέκος ήταν ασήμαντος μικροκαπετάνιος, του γυάλισαν τα πουγκιά τον Μπραϊμη-«ταλαρίσιος» που έλεγε ο Καραϊσκάκης-και «τούρκεψε».  Τον έστειλε κι αυτόν ο Κολοκοτρώνης εκεί που του άξιζε: στο χώμα, το σκωληκόβρωτον. 

Οι τωρινοί προδότες είναι πιο επαίσχυντοι από αυτούς. Κατέχουν τρανά αξιώματα. Ακόμη και οι δωσίλογοι πρωθυπουργοί της Γερμανικής Κατοχής ωχριούν μπροστά τους.  Ο Τσολάκογλου, ο Λογοθετόπουλος, ο Ράλλης έχουν και κάποια «ελαφρυντικά». (Σ’ αυτές βέβαια τις περιπτώσεις ισχύει το «εν αμίλλαις πονηραίς αθλιώτερος ο νικήσας»).  Το 1941 η πατρίδα είχε καταληφθεί από τους Γερμανούς, ήταν κράτος κατεχόμενο, είχε καταλυθεί η οντότητά του. Διορίστηκαν ως πρωθυπουργοί από τους Γερμανούς, δεν τους επέλεξε κανένας λαός.  Ήταν πειθήνια ενεργούμενά τους, οι όποιες αποφάσεις τους δεν είχαν καμιά ισχύ, ποταποί τυχοδιώκτες ήταν και τίποτε άλλο.  Οι ίδιοι εξευτελίστηκαν, μαγάρισαν το όνομά τους.  Οι υπογραφές τους ούτε δέσμευαν ούτε υπονόμευαν το κράτος.  Για τους Τσολάκογλου και Λογοθετόπουλο ιδίως, ταιριάζει απόλυτα το άλλο σοφό ρητό των αρχαίων «προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Πώς μπόρεσαν τέτοιοι άνθρωποι να φτάσουν στην προδοσία, να λερώσουν ανεπανόρθωτα την υπόληψή τους; Ο Τσολάκογλου φορτωμένος παράσημα ανδρείας στους Βαλκανικούς πολέμους και στην Μικρασία, κατάντησε συνεργάτης των Γερμανών και πέθανε μες στην ντροπή το 1948, καταδικασμένος σε θάνατο, που μετατράπησαν σε ισόβια δεσμά. Ο Λογοθετόπουλος, καθηγητής ιατρικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών, παρασημοφορήθηκε στους Βαλκανικούς Πολέμους υπηρετώντας ως χειρουργός στην «πρώτη γραμμή».  Καταδικάστηκε και αυτός ως συνεργάτης των εχθρών και πέθανε εν μέσω χλεύης και περιφρόνησης το 1961.  Και μια και είμαστε στην ταραγμένη εκείνη περίοδο, κατά την οποία ξεβράστηκαν αθλιότητες αλλά και αναδείχθηκαν μεγαλεία, καλό είναι να αναφερθούμε και στην στάση των αρχιεπισκόπων της εποχής.  (Αλήθεια η μισή Ελλάδα κατέβηκε και συγκεντρώθηκε στο Σύνταγμα, για να βροντοφωνάξει υπέρ της Μακεδονίας.  Που ήταν ο οικοδεσπότης αρχιεπίσκοπος;  “Ουκ ην φωνή ουκ ην ακρόασις”.  Έχει άδικο ο απλός λαός που πικραμένος μουρμουρίζει «πού είσαι ρε Χριστόδουλε;»). 

Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, είναι ο λαμπρός και σπουδαίος και μέγας πατριώτης Χρύσανθος Φιλιππίδης, ο από Τραπεζούντος.  Διέπρεψε ο αείμνηστος ιεράρχης ως μητροπολίτης Τραπεζούντος σε τραγικές για το Γένος στιγμές. («Προτιμώ ιπτάμενος ως αετός να πέσω ή έρπων να ζήσω», θα πει στον ενθρονιστήριο λόγο του στην Τραπεζούντα).  Ζήτησαν από τον Χρύσανθο να ορκίσει την κυβέρνηση Τσολάκογλου.  «Εις τοιαύτας υπόπτους και αντεθνικάς ενεργείας δεν είναι δυνατόν να δώση η Εκκλησία τον όρκον και την ευλογίαν της… έργον του Αρχιεπισκόπου είναι όχι να υποδουλώνη, αλλά να ελευθερώνη» θα πει ο αγέρωχος, γενναίος και μαρτυρικός Ιεράρχης.  (Από το βιβλίο “Ήρωες και Προδότες στην κατοχική Ελλάδα”, του Τ. Κοντογιαννίδη, εκδ.  “ΠΕΛΑΣΓΟΣ” σελ. 119).

Αποχώρησε από τον θρόνου του ο πλήρης πνεύματος ιεροπρεπείας και ελληνοπρεπείας, αλύγιστος αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, δίνοντας και το σύνθημα της αντιστάσεως εναντίον των λυκανθρώπων του Βορρά.  (Αν, σκέφτομαι, αν ο νυν αρχιεπίσκοπος παραιτούνταν τώρα που ξεπουλούν όσια και ιερά οι σημερινοί «Τσολάκογλου», τι τεράστια εντύπωση θα έκανε και πόσο θα παρηγορούσε τον λαό.  Θα κέρδιζε σπουδαία θέση στις καρδιές μας και στην ιστορία).

Τον διαδέχτηκε στον θρόνο του, ο Δαμασκηνός Παπανδρέου, ο από Κορινθίας, λαμπρός κι αυτός. Τον Μάρτιο του 1943, ο Δαμασκηνός ηγήθηκε συλλαλητηρίου στην Αθήνα για την ματαίωση της Πολιτικής Επιστράτευσης που είχαν εξαγγείλει οι Γερμανοί.  Όταν ένας Γερμανός αξιωματικός τον απείλησε με εκτέλεση, ο αρχιεπίσκοπος απάντησε ατάραχος με τούτα τα σπουδαία λόγια: «Ακούστε καλά και μην με απειλείτε. Σε τούτον τον τόπο είναι συνήθεια τους δεσποτάδες οι εχθροί να μην τους τουφεκίζουν, αλλά να τους κρεμάνε!!».  (Αναφερόταν βέβαια στον μαρτυρικό θάνατο του αγίου Γρηγορίου του Ε΄ κατά την έναρξη του Ιερού Αγώνος του 1821).

Την επομένη η Γερμανική Ανωτέρα Στρατιωτική Διοίκηση απέσυρε το διάταγμα της Πολιτικής Επιστράτευσης. «Ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται» λέει ο θυμόσοφος λαός.  Καλώς ειπώθηκε ότι οι επίσκοποι είναι όχι μόνον διάδοχοι «τόπων» (θρόνων), αλλά και τρόπων.

 Έβλεπα, όσο άντεχα, τούτες τις “σκοτεινές” ημέρες την συζήτηση στην Βουλή πιάνοντας την μύτη μου, όταν ανέβαιναν στο βήμα οι προσκυνημένοι.  Άλλοι αμήχανοι, κάποιοι εν συγχύσει, αρκετοί παγεροί και στυγνοί, κατάλοιπα και αποκαΐδια του σταλινισμού, αρτηριοσκληρωτικοί διεθνιστές, ψέλλιζαν, εν μέσω ιδεοπενίας και αναμάσησης της θλιβερής επιχειρηματολογίας τους, την φράση «πατριωτικό καθήκον». «Παν απωθούμενο, προβάλλεται» κατά την ψυχολογία του Βάθους. “Απωθείς αισθήματα ενοχής στο ασυνείδητο. Η απώθηση μετασκευάζεται εις ψυχικόν σύμπλεγμα. Το σύμπλεγμα προβάλλεται” (Ι. Κορναράκη “Ο Ιούδας”, εκδ. Κυριακίδη, σελ. 95).  Για να εκτονωθεί ο συμπλεγματικός, για παράδειγμα ο ανήθικος, θα μιλήσει για ηθική και θα καταδικάζει, μετά βδελυγμίας, τους διεφθαρμένους. Ο φιλάργυρος θα κατηγορεί τους φιλοχρήματους και θα εξυμνεί τα καλά της γενναιοδωρίας. Ο προδότης θα επικαλείται τον πατριωτισμό, γιατί τον πνίγει, τον ροκανίζει το αίσθημα ενοχής.  Το εσωτερικό δικαστήριο δύσκολα μπαζώνεται. Όσο αθεόφοβοι και ασυνείδητοι να είναι κάποιοι, κάποιο “γρατσούνισμα” υπάρχει στον «μέσα άνθρωπο». Όσο μιλούσαν, λέξεις-καρφιά στο φέρετρο της Μακεδονίας, κοιτούσαν στο διπλανό πρωθυπουργικό έδρανο. Εκλιπαρούσαν για ένα νεύμα, ένα βλέμμα επιδοκιμασίας. Μικρά μυαλά.  Θα έρθει η στιγμή που αρκετοί θα σκυλομετανιώσουν. Όταν φύγουν τα αρρωστημένα φώτα της δημοσιότητας και βρεθούν χωρίς ασυλίες και αξιώματα, θα πουν, σαν τον Ιούδα, «ήμαρτον αίμα αθώον παραδούς», το αίμα των Μακεδονομάχων. Και τότε η Ιστορία, τα κόκκαλα τα ιερά των Ελλήνων, θα πουν στο καθένα τους το αμείλικτο: «τι προς υμάς; συ όψει…».  Ας όψονται οι νεκροθάφτες… Τα προκλητικά χαχανητά και οι γελοίες αγκαλίτσες στην Βουλή, σε κλαυθμό και οδυρμό θα καταλήξουν…

ΑΚΤΙΝΕΣ

Η ελληνική και η κατά Χριστόν μόρφωση, κατά τους τρεις Ιεράρχες († Αρχ. Γεώργιος Καψάνης)

Ομιλία εκφωνηθείσα εις την εν Αγίω Όρει Αθωνιάδα Σχολήν τη 30η Ιανουαρίου 2001, εορτή των Τριών Ιεραρχών.

Εορτάζουμε σήμερα την μνήμη των τριών μεγάλων Ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων της Εκκλησίας, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Των τριών μεγίστων φωστήρων της Τρισηλίου Θεότητος.Οι άμβωνες της Κωνσταντινουπόλεως, της Αντιοχείας, της Καισαρείας της Καππαδοκίας, της Ναζιανζού έγιναν αιώνιοι άμβωνες της Εκκλησίας, από τους οποίους οι τρεις Ιεράρχαι κηρύττουν την Ορθόδοξο Θεολογία και πίστι μας και μας υποδεικνύουν την γνησία Χριστιανική ζωή.

Γι’ αυτό και σε κάθε ακολουθία και Θεία Λειτουργία τους μνημονεύουμε. Ο μακαρισμός και έπαινός τους στην Εκκλησία του Θεού είναι πολύς, αδιάκοπος και αιώνιος.

Τιμώνται ιδιαίτερα ο καθένας την ημέρα της μνήμης του και όλοι μαζί σήμερα, ώστε οι Χριστιανοί να τους θεωρούν ισαξίους και ισοτίμους.

Μετά την απελευθέρωσι του Γένους από την φοβερή τουρκική σκλαβιά, η νεοελληνική πολιτεία καθιέρωσε η σημερινή εορτή τους να εορτάζεται και ως εορτή της Παιδείας.

Η καθιέρωσις της εορτής αυτής ως εορτής των Γραμμάτων και της Παιδείας ήταν επιβεβλημένη. Είναι αλήθεια ότι μετά την απελευθέρωσι οι ηγεσίες του Ελληνικού Κράτους, επηρεασμένες από τα δυτικά ρεύματα και πρότυπα και μάλιστα κατά την περίοδο της Αντιβασιλείας των Βαυαρών, δεν ετίμησαν και δεν αξιοποίησαν δεόντως την Παράδοσι του Γένους και κάποτε ασέβησαν απέναντι της, εκτός εξαιρέσεων.

Όμως η ανακήρυξις των Τριών Ιεραρχών ως προστατών της Ελληνορθοδόξου Παιδείας ήταν πράξις αξία της Παραδόσεως του Γένους, αφού οι Τρείς Ιεράρχαι συνδυάζουν την Χριστιανική διδασκαλία με την θύραθεν και μάλιστα την Ελληνική μόρφωσι.

Τον 4ον αιώνα που έζησαν οι τρεις Ιεράρχαι, υπήρχε διαμάχη μεταξύ Χριστιανισμού και Ελληνισμού. Υπήρχαν δύο αντίθετα άκρα. Το ένα εκ μέρους Χριστιανών που απέρριπταν τελείως την Ελληνική σοφία, λόγω του φόβου της ειδωλολατρείας. Το άλλο εκ μέρους των φανατικών ελληνολατρών-ειδωλολατρών, που οχι μόνο απέρριπταν την Χριστιανική πίστι αλλά και θεωρούσαν τους Χριστιανούς αναξίους να σπουδάζουν τα Ελληνικά Γράμματα. Κύριος εκπρόσωπός των ήταν ο ειδωλολάτρης Ιουλιανός ο Παραβάτης, συμμαθητής του Μεγάλου Βασιλείου και του αγίου Γρηγορίου στην Αθήνα, που όταν έγινε αυτοκράτωρ εξέδωκε διάταγμα κατά των Χριστιανών διδασκάλων, να μη διδάσκουν την Ελληνική φιλοσοφία.

Οι Τρεις Ιεράρχαι δεν παρασύρθηκαν από αυτά τα άκρα, αλλά προχώρησαν σε ένα μεγαλειώδη συνδυασμό – σύζευξι Χριστιανισμού και Ελληνικής σοφίας.

Γράφει σχετικώς ο άγιος Γρηγόριος: «Νομίζω ότι όλοι οι φρόνιμοι έχουν ομολογήσει, οτι η μόρφωσις είναι το πρώτον αγαθόν που έχομεν. Όχι μόνον αυτή η ευγενεστέρα και ιδική μας που περιφρονούσα κάθε κομψότητα και κάθε φιλοδοξίαν των λόγων κρατά μόνον την σωτηρίαν και το κάλλος των νοητών, αλλά και η εξωτερική μόρφωσις την οποίαν πολλοί Χριστιανοί από κακήν εκτίμησιν απορρίπτουν, διότι τάχα είναι ύπουλη και απατηλή και απομακρύνει από τον Θεόν». (Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Επιτάφιος εις τον Μέγαν Βασίλειον, 11, Ε.Π.Ε. τ.6, σελ. 145).

Με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος κατενόησαν δύο βασικές αλήθειες της Ορθοδόξου Πίστεως.

Πρώτον, ότι η Εκκλησία δεν ημπορεί να αδιαφορήση για τον κόσμο και εν προκειμένω για τον προχριστιανικό Ελληνισμό. Πρέπει να τον προσλάβη στο Σώμα Της, δηλαδή το Σώμα του Χριστού, για να τον θεραπεύση, γιατί όπως είχε διδάξει ο Μ. Αθανάσιος (τον οποίο ο Μ. Βασίλειος είχε προσωπικά γνωρίσει) «το γαρ απρόσληπτον και αθεράπευτον».

Και δεύτερον, ότι αυτή η πρόσληψις έπρεπε να γίνη με διάκρισι, σύμφωνα με το αποστολικόν τα «πάντα δοκιμάζετε το καλόν κατέχετε» (Α’ Θεσ. 5, 21). Θα έπρεπε λοιπόν να γίνη δεκτόν ό,τι καλόν είχε η αρχαία σοφία και να απορριφθή ως άχρηστο και επικίνδυνο για την ψυχή ό,τι αντίθετο προς την χριστιανική πίστι και ηθική υπήρχε σ’ αυτήν. Αν και από τα αρνητικά θα μπορούσαν να διδαχθούν οι Χριστιανοί, αφού από την σύγκρισί τους με τα καθ’ ημάς θα φανερωνόταν η αλήθεια και ανωτερότης της πίστεώς μας, όπως π.χ. από τις διηγήσεις περί των ερώτων και των αντιζηλιών των θεών.

Δεν θα μπορούσαν οι Τρείς Ιεράρχαι να κάνουν αυτή την κάθαρσι και πρόσληψι της Ελληνικής σοφίας, εάν οι ίδιοι δεν την είχαν σπουδάσει ή δεν είχαν αντιμετωπίσει κατά τρόπον όχι μόνο διανοητικό αλλά και υπαρξιακό το πρόβλημα. Οι δύο κόσμοι αντιπάλαιαν και αυτή η αντιπαλότης ζητούσε να λάβουν οι ίδιοι μία υπεύθυνη στάσι.

Είναι γνωστό ότι οι Τρεις Ιεράρχαι έλαβαν ανωτέρα πανεπιστημιακή μόρφωσι. Ο Μ. Βασίλειος και ο Άγιος Γρηγόριος σε διάφορα μορφωτικά κέντρα της εποχής των και τελικά εις τας “χρυσάς Αθήνας”, όπου υπήρχαν οι ανώτερες πανεπιστημιακές σπουδές.

Ήσαν ακόμη κατηχούμενοι. Αλλά διεκρίνοντο για το ήθος τους. Δεν συμμετείχαν σε διασκεδάσεις και άλλες εκδηλώσεις των συμφοιτητών τους. Δύο δρόμους εγνώριζαν: τον ένα προς την χριστιανική Εκκλησία και τον άλλο προς την Σχολή.

Έδειξαν έτσι από τότε ότι, ενώ ήσαν πιστοί Χριστιανοί νέοι, εκτιμούσαν και την Ελληνική σοφία. Πόσο καλά την έμαθαν, φαίνεται και από τα συγγράμματα που κατόπιν έγραψαν. Μάλιστα τον άγιο Γρηγόριο, όταν τελείωσε τις σπουδές του, δεν τον άφησαν να αναχωρήση από την Αθήνα μαζί με τον Μ. Βασίλειο, όπως είχαν συμφωνήσει, αλλά οι φοιτητικοί σύλλογοι τον κράτησαν και τον ανεβίβασαν στο καθηγητικό αξίωμα, όπου μόλις μετά δύο χρόνια ημπόρεσε να αναχωρήση.

Είναι γνωστό ακόμη οτι ο άγιος Χρυσόστομος εμαθήτευσε και στον περίφημο Λιβάνιο στην Αντιόχεια, ο οποίος, όταν ρωτήθηκε ποιόν θα άφηνε διάδοχό του, απήντησε: τον Ιωάννη, εάν δεν τον είχαν συλήσει οι Χριστιανοί.

Ο άγιος Γρηγόριος ήταν άριστος φιλόλογος. Εχειρίζετο θαυμάσια προφορικά και γραπτά την αττική διάλεκτο και έγραφε ποιήματα στο γλωσσικό ιδίωμα και στα μέτρα των αρχαίων ποιητών. Συνολικά έγραψε 19.000 στίχους.

Ο Μ. Βασίλειος εσπούδασε και εγνώριζε όχι μόνο την φιλοσοφία και ρητορική αλλά και την αστρονομία και την ιατρική και φυσική. Αυτή η γνώσις του φαίνεται και στην γνωστή Εξαήμερο, δηλαδή την ερμηνεία των εξ ημερών της Δημιουργίας του πρώτου κεφαλαίου της Γενέσεως.

Ομιλών ο άγιος Γρηγόριος για την μόρφωσι του Μεγ. Βασιλείου γράφει:

«Ποιος ήτο τόσο ικανός εις την ρητορικήν που πνέει φλόγα, αν και ο τρόπος του δεν είναι ρητορικός; Ποιος ήτο τόσο ικανός εις την γραμματικήν ή εξελλήνιζε την γλώσσαν; Ποίος συνεκέντρωνε τόσας γνώσεις, ήτο κάτοχος της στιχουργικής και έθετε νόμους εις την ποίησιν; Ποίος ήτο τόσον ικανός εις την φιλοσοφίαν αυτήν, που είναι υψηλή πράγματι και τείνει εις τα άνω, ειτε αναφέρεται εις πρακτικά και επιστημονικά θέματα είτε ασχολείται με λογικάς αποδείξεις και αντιθέσεις και αμφισβητήσεις και έχει ως γνωστόν το όνομα διαλεκτική; Έτσι είναι ευκολώτερον να περάσης μέσα από λαβυρίνθους παρά να διαφύγης εάν εχρειάζετο, από τα δίκτυα των λόγων εκείνου. Από την Αστρονομίαν, την γεωμετρίαν και τας σχέσεις της αριθμητικής επήρε τόσην μόρφωσιν, ώστε να μη κλονίζεται από τα παράδοξα των Επιστημών αυτών. Περιεφρόνησε το περισσόν ως άχρηστον δι’ όσους επιδιώκουν την ευσέβειαν.

Ωστε ημπορεί να θαυμάση κάποιος αυτό που επροτιμήθη περισσότερον από εκείνο που επεριφρονήθη και εκείνο που επεριφρονήθη περισσότερον από αυτό που επροτιμήθη. Την ιατρικήν που είναι καρπός της φιλοσοφίας και της φιλοπονίας του, την έκαμαν απαραίτητον και η ασθένεια του σώματός του και η περιποίησις των ασθενών. Από αυτά ήρχισε και επέτυχε την κατοχήν της τέχνης, κατοχήν που δεν περιορίζεται εις την επιφάνειαν και το χαμηλότερον επίπεδον, αλλά υψώνεται εις τας αρχάς και την επιστήμην. Τι σημασίαν όμως έχουν όλα αυτά, και ας είναι τόσον αξιόλογα, διά την διάπλασιν του χαρακτήρος του;» (Γρηγορίου του Θεολόγου, Επιτάφιος εις τον Μ. Βασίλειον, 23, Ε.Π.Ε. τ. 6, σελ. 169-171).

Τις απόψεις του Μ. Βασιλείου για την Ελληνική σοφία βρίσκουμε στον λόγο του «Προς τους νέους, Οπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων». Τον λόγο αυτό έγραψε σαν απάντησι στην απαγόρευσι που επέβαλε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης στους Χριστιανούς νέους, να μη σπουδάζουν τα Ελληνικά γράμματα, αλλά και για καθοδήγησι των Χριστιανών νέων πως να σπουδάζουν αυτά.

Δεν είναι υπερβολή να ειπούμε, ότι οι Τρεις Ιεράρχαι ήσαν όσο ολίγοι άνθρωποι της εποχής των μορφωμένοι. Παρ’ όλα αυτά στην θύραθεν, την κοσμική, μόρφωσι έδιναν σχετική μόνο σημασία και αξία.

Κατά τον άγιο Γρηγόριο, η σοφία του Θεού είναι «κυρία», ενώ η σοφία του κόσμου «θεραπαινίς» (Γ. Σωτηρίου, Οι άγιοι Τρεις Ιεράρχαι, Μυτιλήνη 1993, σελ. 48).

Κατά δε τον Μέγα Βασίλειο, η Χριστιανική παιδεία είναι «ο καρπός», ενώ η Ελληνική παιδεία είναι «τα φύλλα», που όμως και αυτά χρειάζονται γιατί προσδίδουν ωραιότητα στον καρπό (Μ. Βασιλείου, Λόγος προς τους νέους, Ε.Π.Ε. τ. 7, σελ. 323).

Εγνώριζαν οι Τρεις Ιεράρχαι ότι ο άνθρωπος επλάσθη κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Δημιουργού και ότι με την αμαρτία των πρωτοπλάστων και όλων των ανθρώπων το κατ «εικόνα αρρώστησε, εφθάρη, έχασε την αρχική του ωραιότητα και λαμπρότητα και έτσι δεν ημπορεί να επιτύχη τον τελικό του σκοπό, που είναι το καθ’ ομοίωσιν, δηλαδή να ομοιάση με τον Θεό και έτσι να γίνη Θεός κατά Χάριν.

Τώρα ο άνθρωπος δεν εχει την ευμορφίαν του κατ’ εικόνα. Είναι παραμορφωμένος από τα πάθη. Όσο και αν μορφωθή με ανθρωπίνη σοφία, η παραμόρφωσις δεν θεραπεύεται. Πρέπει να ξαναβρή την αληθινή εικόνα του Θεού που είναι ο Χριστός, ώστε παίρνοντας την μορφή του Χριστού να θεραπευθή από τις παραμορφώσεις των παθών και της αμαρτίας, να επιτύχη τον ύψιστο προορισμό του, το καθ’ όμοίωσιν, την θέωσι.

Πράγματι τα πάθη, ο εγωισμός, η αμαρτία, η απιστία, παραμορφώνουν και ασχημίζουν τον άνθρωπο.

Αυτό είχαν πάθει και οι Γαλάται, που αν και είχαν πιστεύσει με το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου, εξέπεσαν και γι’ αυτό ο Απόστολος πονούσε μέχρις ότου με την μετάνοια λάβουν πάλι την μορφή του Χριστού: «Τεκνία μου, ους πάλιν ωδίνω, άχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν» (Γαλ. 4,19). Γράφει σχετικώς ο ιερός Χρυσόστομος: «Διεφθείρατε… την εικόνα, απωλέσατε την συγγένειαν, την μορφήν ηλλοιώσατε˙ αναγεννήσεως ετέρας υμίν δει και αναπλάσεως» (Ομιλία εις την προς Γαλατάς, κεφ. δ’, Ε.Π.Ε. τ. 20, σελ. 332).

Αυτή την μόρφωσι ποθούσαν οι Τρεις Ιεράρχαι. Να λάβουν την μόρφωσι του Χριστού. Να γίνουν Χριστοειδείς. Αυτή, κατά τους Τρείς Ιεράρχας, είναι η ανωτέρα μόρφωσις, η αληθινή φιλοσοφία, η σώζουσα μόρφωσις.

Αυτή την μόρφωσι αποκτά ο Χριστιανός μέσα στην Εκκλησία.

Η Εκκλησία, μας λέγει ο άγιος Χρυσόστομος, είναι ιατρείον, όπου μπαίνουμε οι παραμορφωμένοι και άρρωστοι άνθρωποι για να ιαθούμε.

Στην Εκκλησία τα άγρια θηρία ημερώνονται. Οι λύκοι γίνονται αμνοί (βλ. Ομιλία εις το ρητόν «Ουδέποτε άφ’ εαυτού ποιεί ο Υιός ουδέν…», Ε.Π.Ε. τ. 27, σελ. 590).

Η Εκκλησία μας θεραπεύει από την παραμόρφωσι με την διδασκαλία Της, το κήρυγμα του Ευαγγελίου, την άσκησι, τα ιερά Της Μυστήρια, με το ποιμαντικό έργο των ποιμένων Της.

Στο άγιο Βάπτισμα εγκεντριζόμεθα στον Χριστό, στο άγιο Χρίσμα λαμβάνουμε την δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Στην Θ. Ευχαριστία ενωνόμαστε με τον Χριστό. Με την μετάνοια όλο και περισσότερο πάσχουμε την καλήν αλλοίωσιν και ομοιάζουμε με τον Χριστό.

Κατά τον άγιο Χρυσόστομο, είναι δυνατόν και μετά την αμαρτία μας να μορφωθή ο Χριστός εν ημίν, εφ’ όσον «μόνον αφώμεθα της μετανοίας» (Ομιλία θ’ εις την προς Εβραίους Επιστολήν, Ε.Π.Ε. τ. 24, σελ. 438).

Οι Τρεις Ιεράρχαι τονίζουν ότι πολύ μας βοηθεί η προσευχή και η μελέτη των θείων Γραφών. Με όλα αυτά τα μέσα της αγάπης του Θεού οι ταπεινές και δεκτικές ψυχές μορφώνονται, λαμβάνουν την μορφή του Χριστού. Αυτή κατά τον άγιο Γρηγόριο είναι και η λαμπρότης του γένους, «η της εικόνος τήρησις και η προς το αρχέτυπον εξομοίωσις, όσον εφικτόν της σαρκός δεσμίοις» (Εις τον άγιον Κυπριανόν, Ε.Π.Ε. τ. 6, σελ. 118).

Αυτή η εν Χριστώ μόρφωσις του Χριστιανού δεν γίνεται από την μία ώρα στην άλλη. Χρειάζεται ισόβιος αγώνας. Στον αγώνα αυτό βοηθεί και η μίμησις του Χριστού. Γράφει ο Μ. Βασίλειος: «Διά τούτο η μετά σαρκός επιδημία Χριστού, αι των ευαγγελικών πολιτευμάτων υποτυπώσεις, τα πάθη, ο σταυρός, η ανάστασις˙ ώστε τον σωζόμενον άνθρωπον διά μιμήσεως Χριστού την αρχαίαν εκείνην υιοθεσίαν απολαβείν.

Αναγκαία τοίνυν εστί προς τελείωσιν η Χριστού μίμησις» (Περί του Αγιου Πνεύματος, κεφ. ιε’, Ε.Π.Ε. τ. 10 σελ. 366).

Η μίμησις του Χριστού, που δεν γίνεται με πνεύμα ηθικιστικό αλλά με φρόνημα ταπεινό, βοηθεί τον αγωνιζόμενο Χριστιανό να αποκτά τις αρετές του Χριστού. Την αγάπη, την ταπείνωσι, την πραότητα, την συγχωρητικότητα, την αγνότητα, ώστε να μορφώνη στον εαυτό του τον Χριστό. Έτσι γίνεται αυτό που λέγει ο θείος Παύλος: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20).

Ο Χριστιανός αλλάζει τον παραμορφωμένο νουν με νουν Χριστού, την παραμορφωμένη καρδιά του με καρδίαν και ευσπλαγχνίαν Χριστού, το παραμορφωμένο ήθος του με ήθος Χριστού.

Ο πιστός ενδύεται τον Χριστόν και γίνεται άλλος Χριστός. Γράφει ο Μ. Βασίλειος: «Διότι, αν δι’ ημάς η ζωή είναι ο Χριστός, κατά συνέπειαν και ο λόγος μας πρέπει να είναι περί Χριστού και η σκέψις μας και κάθε πράξις μας να έχουν άμεσον σχέσιν με τας εντολάς Του, καθώς και η ψυχή μας να έχη λάβει μορφήν ανάλογον προς Αυτόν» (Έπιστ. 309, Προς Ευπατέριον και την θυγατέρα αυτού, Ε.Π.Ε. τ. 3, σελ. 507).

Όμως αυτή η διά του Χριστού αποκατάστασις της εικόνος του Θεού στον παραμορφωμένο άνθρωπο δεν θα εγίνετο, εάν ο Χριστός δεν ελάμβανε δούλου μορφήν, όπως θεολογεί ο Μ. Βασίλειος στην αγία Αναφορά της Θ. Λειτουργίας του, ακολουθών τον θείον Παύλον, και δεν εγίνετο «σύμμορφος τω σώματι της ταπεινώσεως ημών, ίνα ημάς συμμόρφους ποιήση της εικόνος της δόξης αυτού».

Είναι φανερό από όσα ελέχθησαν, ότι η εν Χριστώ μόρφωσις προϋποθέτει ένωσι και κοινωνία με τον Χριστό. Σ’ αυτή την κοινωνία καλεί ο Χριστός τον πιστό, όπως γράφει ο ιερός Χρυσόστομος: «Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλης εγώ˙ μηδενός εν χρεία καταστής. Εγώ και δουλεύσω˙ ήλθον γάρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος, και μέλος, και κεφαλή, και αδελφός, και αδελφή, και μήτηρ, πάντα εγώ˙ μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης διά σε˙ και αλήτης διά σε’ επί σταυρού διά σε’ επί τάφου διά σε• άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί, κάτω υπέρ σου πρεσβευτής γέγονα παρά του Πατρός. Πάντα μοι συ, και αδελφός, και συγκληρονόμος, και φίλος, και μέλος. Τί πλέον θέλεις;» (Ομιλία οστ’, Ε.Π.Ε τ. 12, σελ. 34).

***

Η σύζευξις Ελληνισμού και Χριστιανισμού που επραγματοποίησαν οι Τρεις Ιεράρχαι όχι μόνο δεν έβλαψε τα δύο αυτά μεγέθη, αλλά αντιθέτως και τα ωφέλησε.

Τον μέν Ελληνισμό, όπως δέχεται ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, διότι, ενώ τον βρήκε ο Χριστιανισμός ημιθανή, τον εζωοποίησε και ανέστησε.

Την δε Εκκλησία, διότι η Ελληνική γλώσσα και φιλοσοφία της έδωσε την δυνατότητα να εκθέση κατά τρόπο αριστοτεχνικό την πίστι και θεολογία της, χωρίς να αρνηθή τίποτε από την ευαγγελική διδασκαλία.

Η άποψις του μεγάλου Ρώσσου θεολόγου, π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, οτι ο Ελληνισμός κατέστη μόνιμος κατηγορία του Χριστιανισμού, είναι τολμηρή αλλά αληθινή. Μπορεί κανείς να φαντασθή την Ορθοδοξία χωρίς την Ελληνική της έκφρασι;

Αυτός είναι ο λόγος που και τα άλλα Ορθόδοξα έθνη, που παρέλαβαν την Ορθοδοξία από το Βυζάντιο, εθεώρησαν οτι καθόλου δεν μειώνονται από την συνεργασία Ορθοδοξίας και Ελληνισμού, αλλά αντιθέτως και εμπλουτίζονται. Οι Τρείς Ιεράρχαι έθεσαν τα θεμέλια της Ελληνορθοδοξίας. Έγιναν οι πρωτεργάται της ιστορικής πορείας του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού μας.

Αυτός ο πολιτισμός δοκιμάσθηκε έκτοτε μέσα στους αιώνας και άντεξε. Και είναι ζωντανός και δημιουργικός μέχρι σήμερα.

Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν και αυτοί που τον επιβουλεύονται και θέλουν να χωρίσουν τον Ελληνισμό από την Ορθοδοξία, γιατί θέλουν να διώξουν τον Χριστό από την Πατρίδα μας. Και το ακόμη χειρότερο, να επαναφέρουν την αθεΐα ή την αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία με τους ψευδείς Ολυμπίους θεούς, τις θυσίες και τις τελετές της.

Θέλουν δηλαδή να επαναφέρουν αυτά, από τα οποία ο Χριστός μας ελύτρωσε και αυτά που με αγώνες πολλούς οι Τρεις Ιεράρχαι και το μέγα νέφος των Χριστιανών Μαρτύρων με το αίμα τους εκαθάρισε.

Η Εκκλησία προσέλαβε τον Έλληνα άνθρωπο, τον εβάπτισε, τον εκαθάρισε, τον εφώτισε και τον έκανε Χριστιανό Έλληνα. Τώρα θέλουν τον φωτισμένο Έλληνα να τον ξεβαπτίσουν και να τον υποτάξουν και πάλι στο σκοτάδι της ειδωλολατρείας και της αθεΐας.

Απορεί κανείς για το τόλμημα.

Ο σοφός Blaise Pascal γράφει κάπου ότι ο άνθρωπος (προφανώς ο άπιστος) είναι πρόθυμος να πιστεύση την οιανδήποτε ανοησία εκτός από την προφανή αλήθεια του Ευαγγελίου.

Σε όλους αυτούς που διά των αιώνων προσπάθησαν να γκρεμίσουν την Εκκλησία και τον έξ αυτής πηγάσαντα Ελληνορθόδοξο πολιτισμό της λέγει ο άγιος Χρυσότομος: «Η Εκκλησία πολεμουμένη νικά˙ επιβουλευομένη περιγίνεται˙ υβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται˙ δέχεται τραύματα, και ου καταπίπτει υπό των ελκών κλυδωνίζεται, άλλ’ ου καταποντίζεται˙ χειμάζεται, αλλά ναυάγιον ουχ υπομένεί˙ παλαίει, άλλ’ ουχ ηττάται˙ πυκτεύει, άλλ’ ου νικάται» (Ομιλία Β’ προς Ευτρόπιον, Ε.Π.Ε. τ. 33, σελ 110).

Ευχαριστούμε τους Τρεις Ιεράρχας για το πολύτιμο δώρο που μας παρέδωσαν, την αγία Ελληνορθόδοξο Παράδοσί μας. Ζητούμε την ευλογία τους, να μη φάνουμε αχάριστοι στην προσφορά τους, αλλά να την κρατήσουμε, να την αξιοποιήσουμε και να την παραδώσουμε στους μεταγενεστέρους ως πολύτιμο κληρονομιά.

(Περιοδικόν «Ο Όσιος Γρηγόριος», περίοδος β΄, Τεύχος 27ο, Έκδοσις Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Άγιον Όρος 2002)

πηγή: alopsis.gr

simeiakairwn

Σήμερα οι Ελληνες αποστρέφονται τήν Ελληνική παιδεία καί  αδυνατούν νά κατανοήσουν τούς Πατέρες τής Πίστης στόν Κύριο, προτιμώντας τίς Μαρξιστικές ανοησίες καί τήν αρνητική καί ανθελληνική σκέψη τού Λούθηρου. Σήμερα οι Ελληνες είναι ο πιό αμόρφωτος λαός τής Ευρώπης. 

Μάταια εορτάζουμε πλέον τούς Τρείς Ιεράρχες. Τούς έχουμε αντικαταστήσει μέ τόν προβληματικό Ζηζιούλα, μέ τό άψυχο προσωπείο τού Γιανναρά καί μέ τό αντίχριστο οικουμενιστικό ψευδοευαγγέλιο τού Αγουρίδη τό οποίο κατέθεσε στά πόδια τού δαιμονισμένου Κορεάτη ψευδοπροφήτη. 

Αντικαθιστώντας τους όμως υπογράψαμε τήν διαθήκη μας μέ τούς ψευδοπροφήτες οι οποίοι κυριαρχούν στήν σημερινή μας άγνοια καί μάς οδηγούν στόν γκρεμό.

Αμέθυστος

Ζητείται παπα-Σταύρος Παπαγαθαγγέλου

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Ἡ Σῦρος, στά χρόνια τῆς Ἐπανάστασης τοῦ ’21, δέν ἦταν νησί σάν καί τά ἄλλα νησιά τοῦ Αἰγαίου. Στήν Σαμοθράκη, στήν Ὕδρα καί στά Ψαρρά οἱ Ἕλληνες ἔκαμναν τόν σταυρό τους μέ τά τρία δάχτυλα ἑνωμένα καί τό βλέμμα τῆς καρδιᾶς τους ἦταν στραμμένο πρός τήν Πόλη τῶν ὀνείρων τους. Ἐνῷ στήν Σῦρο, ἡ Πίστη τῶν Πατέρων εἶχε προδοθεῖ καί πολλοί Συριανοί ἀπό τά χρόνια τῆς ἑνετοκρατίας εἶχαν προσκυνήσει τόν πάπα.  Ἡ καρδιά τους ἦταν δοσμένη στό Βατικανό.

Σάν φάνηκαν λοιπόν ἀπό μακριά τά καράβια τοῦ  Ἰμπραήμ, οἱ Φραγκοσυριανοί ἦταν καλά δασκαλεμένοι γιά τό τί θά ἔπρεπε νά κάνουν. Φραγκόψυχοι τώρα, μέ τί καρδιά καί μέ τί πνοή νά πολεμήσουν γιά τήν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος ἐναντίον τοῦ Ἰμπραήμ; Μέχρι νά πεῖς κύμινο τά μπαλκόνια τους γέμισαν ἀπό σημαῖες γαλλικές! Νά τίς δεῖ ἀπό ἀπόσταση ὁ Ἰμπραήμ καί νά τούς ἀφήσει ἥσυχους. Δικοί του ἦσαν!

Θά μοῦ πεῖτε, τί τίς θέλεις αὐτές τίς παλιές ἱστορίες; Τί σχέση μπορεῖ νά ἔχουν μέ τά γεγονότα τά σημερινά;

Καί ὅμως! Οἱ φραγκεμένοι Συριανοί, ὅπως δείχνουν τά πράγματα, δέν ἔλειψαν καί ἀπό τά χρόνια τά τωρινά. Ἡ ἱστορία, δυστυχῶς, ἐπαναλαμβάνεται. Μέ μιά μονάχα διαφορά: Οἱ φραγκεμένοι δέν περιορίζονται τώρα πιά στά ὅρια ἐνός μικροῦ νησιοῦ, ἀλλά εἶναι εἶδος διαδεδομένο σέ ὁλόκληρη τήν  ἐπικράτεια καί μάλιστα κρατᾶνε στά χέρια τους ὅλες σχεδόν τίς ἐξουσίες. Ἀπόδειξη, οἱ ’’γαλλικές σημαῖες’’ πού ὑψώθηκαν στήν πρώτη κιόλας ἀπειλή τοῦ νέου Ἰμπραήμ!

Ποιοί σήκωσαν σημαῖες Ἑλληνικές καί κατέβηκαν στά συλλαλητήρια γιά τήν Μακεδονία μας, δηλαδή, γιά τήν Ἑλλάδα; Τά πλάνα ἀπό τίς συγκεντρώσεις εἶναι ἀποκαλυπτικά: Σημαῖες Ἑλληνικές γιά τά δίκαια τῆς Μακεδονίας μας σήκωσαν, σχεδόν κατ’ ἀποκλειστικότητα, τά νειάτα τά προερχόμενα ἀπό οἰκογένειες Ἑλληνορθόδοξες. Ἀπό οἰκογένειες, πού ἔχουν ἀκόμα στά σπίτια τους εἰκονοστάσι, πού προσεύχονται  κάνοντας τόν σταυρό τους μέ τά τρία τους δάχτυλα σφικτά ἑνωμένα, πού κρατᾶνε βαθιά στήν καρδιά τους ἀνόθευτη καί ζωντανή τήν Πίστη τῶν Πατέρων, πού ἔχουν σέβας ἀπέναντι στήν Ὀρθοδοξία καί στήν Ἑλλάδα μας.

Ἐνῷ, μέ τό πού φάνηκαν ἀπό μακριά τά ’’καράβια’’ τοῦ ’’νέου Ἰμπραήμ’’, ποιοί ἔσπευσαν νά σηκώσουν ’’σημαῖες γαλλικές’’;

Πρῶτοι ἀπ’ ὅλους, οἱ γενικῶς ἀφελληνισμένοι  καί ἐν πολλοῖς ἀντίχριστοι  πολιτικοί μας. Μέ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, δήλωσαν ὅλοι τους ὁλοπρόθυμοι ὑπηρέτες τῶν προαιωνίων ἄσπονδων ἐχθρῶν τοῦ Γένους τῶν Ρωμηῶν! Ἀποφάσισαν καί εἶπαν ἀνενδοιάστως: Ὅ, τι θέλει τό ΝΑΤΟ, ἡ ΕΕ καί ὁ ΟΗΕ. Μέ ἄλλα λόγια, ὅ, τι θέλουν οἱ ἀπόγονοι  τῆς περιβόητης συμμορίας τῶν σταυροφόρων, πού καταλήστευσαν καί κατέστρεψαν ὁλοσχερῶς τήν πρωτεύουσά μας τήν Κωνσταντινούπολη καί στήν πόλη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου δέν ἄφησαν πέτρα πάνω στήν πέτρα!

Ποῦ εἶσαι Κύπριε Πρόεδρε Τάσσο Παπαδόπουλε, νά δεῖς τό ξεπούλημα τῆς Μακεδονίας μας!

Μήπως καί ἐσύ δέν εἶχες ἀπέναντί σου τά ἴδια ’’μεγαθήρια’’; Καί ὅμως! Τόλμησες καί εἶπες τό ΟΧΙ. Φέρθηκες μέ Ἑλληνοπρέπεια καί νίκησες! Ἐνῷ οἱ Ἑλλαδίτες συνάδελφοί σου ’’μηδίσαντες’’, ἔσπευσαν νά βάψουν τά ἕδρανά τους μέ τά χρώματα τῶν δυνάμεων τῶν κατοχικῶν. Οἱ ’’μαχητικοί’’ καί ’’ἀνυποχώρητοι’’ τάχα ἀριστεροί μεταμορφώθηκαν σάν τούς μεταξοσκώληκες. Ἀπό τό ’’ΕΟΚ καί ΝΑΤΟ τό ἴδιο συνδικᾶτο’’, γενήκανε ντελάληδες φανατικοί τῆς νέας φραγκοκρατίας!

Δυστυχῶς καί οἱ περισότεροι τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας ἀξιωματούχων δέν ἔμειναν πίσω.  Τίς ’’γαλλικές σημαῖες’’ τίς εἶχαν στό πρῶτο τους συρτάρι!

Κάποιοι φιλότιμοι Μητροπολίτες, μετρημένοι στά δάχτυλα τῆς μιᾶς χειρός,  τόλμησαν καί κράτησαν στά χέρια τους σημαία Ἑλληνική καί κατέβηκαν στά συλλαλητήρια, δίπλα στόν λαό. Ὅλο αὐτό, ὅμως, ἔγινε κάπως χλωμά καί ἄτολμα, θά λέγαμε. Δέν ἔφερε ἀποτέλεσμα.

Μερικοί ἄλλοι, 22 στόν ἀριθμό, ἀπό μητροπόλεις τῶν λεγομένων Νέων Χωρῶν, ἀποφάσισαν τελευταία στιγμή νά γράψουν καί μιά ἀνοιχτή ἐπιστολή γιά τήν Ἑλληνικότητα καί τά δίκαια τῆς Μακεδονίας μας. Ἐνδιαφέρουσα κίνηση, ἀλλά, δυστυχῶς, τό περιεχόμενο τῆς ἐπιστολῆς ἀποδείχθηκε σκέτα μπακίρια, ὅπως θά ἔλεγε καί ὁ Ἁγιος γέροντάς μας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. Πρόκειται γιά μιά ὁλοκάθαρη ἀπόπειρα ἄμβλυνσης ἀρνητικῶν ἐντυπώσεων, προερχομένων ἀπό ἐνδοτικές τακτικές καί ἀποφάσεις τῶν ἐπιστολογράφων σέ ὅτι ἀφορᾶ στό ζήτημα τῆς Μακεδονἰας μας, μέ ταυτόχρονη προβολή, γιά τό ἴδιο θέμα, ἀνύπαρκτων-φανταστικῶν δράσεων τάχα ἐνδιαφέροντος.

Κείμενο ἴδιο καί ἀπαράλλακτο, ὡς πρός τό ὕφος καί τό ἦθος, μέ ἐκεῖνο τό μετακολυμπάριο ’’πρός τόν λαό’’: Κανονικό νανούρισμα!  Ὅ, τι μᾶς εἶπαν γιά τό Κολυμπάρι, μᾶς εἶπαν καί γιά τίς Πρέσπες. ’’Γαλλικές σημαῖες’’ καί στό Κολυμπάρι, ’’γαλλικές’’ καί στίς Πρέσπες. Τί νά τίς κάνουμε τίς ἐπισημάνσεις πάνω στίς θλιβερές συνέπειες τῶν Πρεσπῶν, ὅταν οἱ ἐπισημάνσεις αὐτές δέν συνοδεύτηκαν στήν ὥρα τους καί ἀπό ἀντίστοιχες ἀποτελεσματικές δράσεις γιά τήν ἀντιμετώπισή τους; 

Κάποιο ἄλλοι εἶπαν καί τό ἐξῆς τραγικό:  Ἡ ἐκκλησία δέν κατεβαίνει στά συλλαλητήρια. Ἐμεῖς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στούς χειρισμούς τῆς κυβέρνησης.

Νά εἶναι καλά μερικοί ἁπλοί  παπάδες καί μοναχοί, πού τό λέει ἡ καρδιά τους, καί βγῆκαν στούς δρόμους δίπλα στόν λαό τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ, δηλαδή, ὅπου βρίσκεται πατροπαράδοτα τό πραγματικό τους μετερίζι.

Ἄχ!  παπα-Σταῦρε Παπαγαθαγγέλου, πόσο μᾶς λείπεις!

Ἀπό τήν κατοχή καί μετά, γιά δέκα ὁλόκληρα χρόνια, ὄργωσες κυριολεκτικά τήν Κύπρο ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον. Μέ τόν ἱδρῶτα σου, μέ τόν κόπο σου, μέ τό αἷμα σου τό ἴδιο ἔγραψες τόν πρόλογο τοῦ Ἀγῶνα γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Κύπρου ἀπό τούς Ἄγγλους κατακτητές. Σέ κάθε χωριό καί σέ κάθε γειτονιά ἵδρυσες σχολεῖα Ἑλληνορθόδοξης κατήχησης.  Οἱ ἑνορίες, χάρις στόν ἀγῶνα σου, ἔγιναν φυτώρια ἁγίων καί ἡρώων.

Ἡ ΕΟΚΑ, δηλαδή, ἡ Ἐθνική  Ὀργάνωση  Κυπρίων Ἀγωνιστῶν, ἦταν καρπός τῆς δικῆς σου προσφορᾶς στόν βωμό τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος. Οἱ ἥρωες τῆς ΕΟΚΑ ἦταν τά παιδιά τά δικά σου, τά μεγαλωμένα δίπλα στό τιμημένο καί ματωμένο Ὀρθόδοξο ράσο.

Ἦταν τά παιδιά, πού εἶχαν μάθει ἀπό ἐσένα νά προσεύχονται, νά λειτουργοῦνται, νά ἐξομολογοῦνται, νά κοινωνοῦν καί νά θυσιάζονται γιά Ὀρθοδοξία καί Ἑλλάδα.

Πολυεύσπλαχνε Κύριε, Σέ παρακαλοῦμε, κάνε νά ξαναβγοῦν ἀπό τά σπλάχνα τῆς ἁγιοτόκου Πατρίδας μας νέοι παπα-Σταῦροι, πού θά μᾶς προετοιμάσουν γιά τήν ’’ΕΟΚΑ’’ τῶν δικῶν μας χρόνων.

Σέ παρακαλοῦμε, χάρισέ μας πνεῦμα μετανοίας καί ἀνάδειξε ἀνάμεσά μας νέους Μακκαβαίους, πού θά  μᾶς ὁδηγήσουν καί θά μᾶς ἐμψυχώσουν στούς ἀγῶνες μας. Ἀγῶνες ἐνάντια στούς ἐχθρούς τῆς Πατρίδας μας, ἀλλά καί ἐνάντια στούς προβατόσχημους λύκους, πού βάλθηκαν νά κατασπαράξουν τήν φιλτάτη Ὀρθοδοξία μας.

27.01.2019

Πόντιοι αποδοκιμάζουν τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Χαρά Καφαντάρη, σε εκδήλωσ...

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

-

Ο νέος υπουργός άμυνας, Ευάγγελος Αποστολάκης,έδωσε δείγμα γραφής σήμερα. 

Προφανώς, κατόπιν συνεννόησης με την κυβέρνηση, απαγόρευσε εκδήλωση που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί αύριο Τρίτη στο Πολεμικό Μουσείο για τη Μακεδονία.

Την εκδήλωση οργάνωναν οι Ενώσεις Αποστράτων Στρατού Ξηράς, Ναυτικού και Αεροπορίας και επρόκειτο να μιλήσουν ο συγγραφέας Γιώργος Ρωμανός και ο πρέσβης ε.τ. Περικλής Νεάρχου.

Η σχετική άδεια δόθηκε πριν τα Χριστούγεννα.
Ενώ όλα ήσαν έτοιμα, τηλεφώνησε σήμερα στον εκ των διοργανωτών κ. Ροζή ο κ. Κοροδήμος, εκ μέρους του Πολεμικού Μουσείου και του ανακοίνωσε την απαγόρευση της εκδήλωσης.

Επικαλέστηκε, μάλιστα, και το άρθρο 6 της Συμφωνίας των Πρεσπών η οποία δεν έχει τεθεί, ακόμη, σε ισχύ.

Το άρθρο αυτό απαγορεύει την πραγματοποίηση τέτοιων εκδηλώσεων.

Ακόμη και ιδιωτικοί φορείς δεν θα μπορούν να μιλούν κατά το δοκούν για τη γειτονική χώρα, το όνομα και τον πληθυσμό της.

Σας θυμίζει κανένα καθεστώς που έζησαν οι παλιότεροι;

Παροναξίας Καλλίνικος για την Μακεδονία και την Εορτή των Τριών Ιεραρχών

Panos G "Προδοτης" NEW SONG 2018

Ο Γ. Ι. Βασιλείου γράφει για την Συμφωνία των Πρεσπών. «Οι πένθιμες καμπάνες τού Θανάτου και οι καμπανάρηδες της ζωής»

Ο  Γ. Ι. Βασιλείου γράφει για την Συμφωνία των Πρεσπών. 

«Οι πένθιμες καμπάνες τού Θανάτου και οι καμπανάρηδες της ζωής»

«Όταν οι καμπάνες σημαίνουν πένθιμα, ο κόσμος πεθαίνει.... Όταν, όμως, δύο διαφορετικά Έθνη γίνουν ένα και οι πολίτες τους καταλάβουν ότι είναι Δημιουργήματα τού ενός Θεού, χωρίς χρώμα και σύνορα, τότε ο κόσμος δεν πεθαίνει ποτέ...»

Με αφορμή αυτές τις σκέψεις μου αλλά και το ερέθισμα που έλαβα από τον έγκριτο εκκλησιαστικό ιστότοπο «Βήμα Ορθοδοξίας», ο οποίος τις τελευταίες ημέρες ανήρτησε δύο δημοσιεύματα με τίτλο: «Μακεδονία τώρα: πένθιμα χτυπούν οι καμπάνες», το ένα και «ο Μητροπολίτης στις εκδηλώσεις μνήμης τού Ολοκαυτώματος των Ελλήνων Εβραίων», το άλλο, μού γεννήθηκε το υπαρξιακό ερώτημα: «Μπορεί η Εκκλησία να αποτελεί στις ημέρες μας τον μοχλό δύναμης της εργαλοιοποίησης για την δυναμική τής Ιστορίας;»

Η απάντηση την οποίαν έδωσα μετά, από προσωπική βάσανο στην οποίαν υπεβλήθην, ήταν ένα ΟΧΙ και αυτό διότι η Εκκλησία χτυπά πένθιμα τις καμπάνες εκεί όπου κυριαρχεί ο Θάνατος και όχι εκεί όπου επιτυγχάνεται, έστω και μέσω αντιθέσεων, η Ειρήνη.

Πένθιμα χτύπησαν οι καμπάνες όταν το Ελληνικό Έθνος υποδουλώθηκε στους Οθωμανούς και στους Γερμανούς κατακτητές, ενώ χαρμόσυνα χτύπησαν όταν το Έθνος των Ελλήνων ελευθερώθηκε από τους κατακτητές.

Για τον λόγο αυτό, θέλω να πιστεύω πως η Συμφωνία των Πρεσπών, είναι μια νέα υπόθεση για όλους μας.

Όσοι, όμως, εγκλωβιζόμαστε, σήμερα, αβασάνιστα σε έναν αρρωστημένο πατριωτισμό δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να γινόμαστε υμνητές τού πολέμου και της πένθιμης καμπάνας. Δεν αγωνιζόμαστε για την επικράτηση της Ειρήνης παρά μόνο ρίχνουμε νερό στον μύλο τού κάθε νεοεμφανιζόμενου μορφώματος που ως σκοπό και στόχο έχει την διάλυση και την αποσύνθεση της κοινωνίας.

«Ο χώρος τής Εκκλησίας είναι ο χώρος όπου το Φως καταργεί το σκοτάδι. Είναι ο χώρος στον οποίον ο ένας ακουμπά πάνω στον άλλον προσφέροντας την αγάπη... ».

Όλη αυτή η εμμονή στον υπέρμετρα αρρωστημένο πατριωτισμό από τους κάθε λογής πατριδοκάπηλους, δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνον στην επανάληψη λαθών τού παρελθόντος τα οποία οδήγησαν Έθνη ολόκληρα σε Ολοκαυτώματα.

Προς αποφυγή τέτοιων εγκληματικών ενεργειών, χρέος όλων μας, αυτήν την σκοτεινή ώρα προς την αυγή, θα πρέπει να είναι ο αγώνας μας για την επικράτηση της Ειρήνης, για την ειρηνική συνύπαρξη με τον «ξένο» ώστε να μή ζήσει και πάλι ο κόσμος νέα Ολοκαυτώματα Εθνών.

Χρέος μας είναι να αποβάλλουμε από την ζωή μας τα ιδεολογήματα μίσους των εθνικιστικών διαχωριστικών γραμμών, ότι, δηλαδή, ο «ξένος» είναι η κόλασή μας, αλλά υιοθετώντας το μήνυμα ζωής ότι ο άλλος είναι ο Παράδεισός μας.

Αυτό, ακριβώς, απεικονίζει ο τίτλος τού δεύτερου διαδικτυακού δημοσιεύματος, με τον Ορθόδοξο Μητροπολίτη να είναι δίπλα στον Ραββίνο και να καταδικάζουν, από κοινού, τούς υπαίτιους τού Ολοκαυτώματος. Χωρίς ο ένας ή ο άλλος να απεμπολούν τις θρησκευτικές ή ιδεολογικές τους ιδιαιτερότητες, στάθηκαν πλάι, ο ένας στον άλλον, αφορίζοντας τον Θάνατο, καταδικάζοντας το σκοτάδι για να επικρατήσει το Φως και η ειρηνική συνύπαρξη ζωής με όλες της τις προεκτάσεις.

Αυτό, ακριβώς, δεν είναι ο χώρος τής Εκκλησίας όπου το Φως καταργεί το σκοτάδι; Εκεί δεν είναι ο χώρος στον οποίον ο ένας ακουμπά πάνω στον άλλον προσφέροντας την αγάπη, η οποία ενσαρκώνεται και ολοκληρώνεται στο κοινό Ποτήριο της ζωής;

Γι’ αυτούς τους λόγους, θα πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι ο κόσμος μας θα γίνει καλλίτερος όταν όλοι μαζί αγωνιστούμε και καταφέρουμε να καταργήσουμε το σκοτάδι και να δώσουμε, στον κόσμο, το Φως της ζωής.

«Ο κόσμος μας έχει ανάγκη από έναν Διογένη που μέσα στο σκότος τού κόσμου θα βρεί τον χαμένο άνθρωπο της Ιστορίας...»

Η πραγμάτωση αυτή θα γίνει πράξη όταν όλοι μας μεταμορφώσουμε το «πρέπει» σε «κάνω πράξη» στην ζωή μου την ενσάρκωση του Ειρηνοποιού στα χρόνια της χολέρας των υμνητών τού μίσους και της αμαύρωσης τής Εικόνας τού Θεού, που είναι ο Άνθρωπος.

Υπερβαίνοντας τον πτωτικό άνθρωπο, θα πρέπει να αντισταθούμε σε όλους εκείνους τους νεοδογματισμούς των εμπνευστών που τροφοδοτούν με αρρωστημένα ιδεολογήματα τις πένθιμες καμπάνες, να δώσουμε, ως αντίδοτο, το μήνυμα τής μεταμόρφωσης του κόσμου.

Θα πρέπει να παιδαγωγήσουμε τον κόσμο, τους Λαούς ώστε να γίνουν οι χαρμόσυνες καμπάνες τής Ειρήνης.

Να γίνουν εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι θα μεταμορφώσουν τα νεκροταφεία των αρρωστημένων ιδεολογημάτων σε κοιμητήρια Ειρήνης και προοπτικής ειρηνικής και αισχατολογικής Αναστάσεως των νέων γενεών.

Αυτό χρειάζεται σήμερα ο κόσμος, αυτό έχει ανάγκη η ανθρωπότητα.

Έχει ανάγκη από έναν Διογένη που μέσα στο σκότος τού κόσμου θα βρεί τον χαμένο άνθρωπο της Ιστορίας ο οποίος θα χτυπήσει την χαρμόσυνη καμπάνα της χαράς, της ευημερίας και της συνύπαρξης των Λαών.

Γ. Ι. Βασιλείου

Δ/ντής Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος

Αναστάσιος

ΧΙΛΙΑΣΜΟΣ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ. 

ΟΥΤΕ ΧΡΙΣΤΟΣ ΟΥΤΕ ΒΑΣΙΛΕΙΑ. 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ.

ΠΡΕΠΕΙ Ή ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΤΕΛΙΚΑ;

ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ;

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ!!

Αμέθυστος