Κάθε τί ποὺ εἶναι παραπάνω ἀπὸ τὴν ἀνάγκη γίνεται ἐμπόδιο σὲ ἐκεῖνον ποὺ θέλει νὰ σωθεῖ !

Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ

«Δὲν εἶναι κακὸ κανένα πράγμα ποὺ γίνεται σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, μὲ ταπείνωση. Ἀλλὰ ἔχουν διαφορὲς τὰ πράγματα ἀπὸ τὰ ἔργα. Κάθε τί ποὺ εἶναι παραπάνω ἀπὸ τὴν ἀνάγκη γίνεται ἐμπόδιο σὲ ἐκεῖνον ποὺ θέλει νὰ σωθεῖ, δηλαδὴ κάθε τί ποὺ δὲν χρησιμεύει γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς ἢ γιὰ τὴν σωματικὴ ζωή. Δὲν εἶναι τὰ φαγητά, ἀλλὰ ἡ γαστριμαργία τὸ κακό. Οὔτε τὰ χρήματα, ἀλλὰ ἡ προσκόλληση σὲ αὐτὰ οὔτε τὰ ἐνδύματα, ὅσα χρειαζόμαστε γιὰ νὰ σκεπαστοῦμε καὶ νὰ ἀποφύγουμε τὸ κρύο καὶ τὴν ζέστη, ἀλλὰ τὰ περιττὰ καὶ πολυτελῆ. Οὔτε τὰ σπίτια γιὰ νὰ ἀποφεύγουμε τὸ κρύο καὶ τὶς κακὲς καιρικὲς συνθῆκες καὶ τοὺς ἐχθροὺς καὶ τὰ θηρία καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ τὰ διώροφα καὶ τὰ τριώροφα, τὰ μεγάλα καὶ τὰ πολυδάπανα. Οὔτε τὸ νὰ ἔχει κανεὶς κάτι εἶναι κακό, ἀλλὰ τὸ νὰ μὴν τὸ ἔχει γιὰ ἀναγκαία χρήση».

orthodoxia-ellhnismos

Τα «τάγματα εφόδου» της Αριστεράς και οι αποστολές τους - Το DNA της παράνομης δράσης της Αριστεράς στην Ελλάδα

του Σάββα Καλεντερίδη

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δύο ευέλπιδες βρίσκονται στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο με κακώσεις από επίθεση που δέχτηκαν από αριστεροφασίστες, τα «τάγματα εφόδου» του παρακράτους της Αριστεράς που ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα, ειδικά τώρα με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Ήταν Κυριακή και οι ευέλπιδες δέχτηκαν επίθεση ενώ επέστρεφαν στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων μετά την έξοδό τους.

Ο τρίτος της παρέας εύελπις την γλύτωσε με ελαφρότερα τραύματα, όπως και ένας απλός στρατιώτης, που έτυχε να είναι κουρεμένος, καθώς και άλλοι τρεις πολίτες, όλοι άσχετοι μεταξύ τους.

Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι τα περίπου 30 μέλη του «τάγματος εφόδου» τους χτυπούσαν ανελέητα λέγοντάς τους ότι είναι «φασίστες», τα ΜΜΕ στο σύνολό τους μιλούν για «νεαρούς», αρνούμενα πεισματικά να πουν στους Έλληνες πολίτες ποια είναι η αλήθεια.
Η αλήθεια λοιπόν είναι η εξής, και κάποια στιγμή, αν θέλουμε να γίνουμε μια πραγματικά σύγχρονη και ελεύθερη κοινωνία, θα πρέπει να βρούμε το θάρρος να την ομολογήσουμε και να την παρουσιάσουμε στους πολίτες γυμνή και όχι φτιασιδωμένη.

Η κατάσταση στην Ελλάδα, ειδικά μετά το 1974, έχει ως εξής: Κάθε «καθώς πρέπει» αριστερό κόμμα, έχει τη νόμιμη και την παράνομη οργάνωση.

Η νόμιμη είναι αυτή που χρηματοδοτείται από το κράτος, αν πληροί τις προϋποθέσεις, και δρα στο πλαίσιο και μέχρι τα όρια της νομιμότητας, και η παράνομη είναι αυτή που κάνει τη βρόμικη δουλειά. Δηλαδή κατά περίπτωση σκοτώνει, καίει, βανδαλίζει, λεηλατεί, μπουκάρει και τρομοκρατεί τους πολίτες, πάντα στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των στόχων που τίθενται από την νόμιμη οργάνωση.
Η ιστορία των παράνομων οργανώσεων της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι μακρά, και σταθμό αποτελεί η εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη. Όμως, παρότι μετά την εξάρθρωση ο ένοπλος αγώνας μετριάστηκε, οι παράνομες οργανώσεις της Αριστεράς συνεχίζουν τη δράση τους με διάφορες ταυτότητες και μορφές δράσης.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα ενιαίο και μοναδικό φαινόμενο, που ασφαλώς έχει τις εσωτερικές του διαφορές, ασφαλώς έχει τις διαφορές του με τις νόμιμες οργανώσεις, όμως στην πραγματικότητα νόμιμες και παράνομες οργανώσεις όταν απαιτηθεί ενώνονται και γίνονται ενιαίο μέτωπο απέναντι σε ό,τι θεωρήσουν ως κοινή απειλή και εχθρό.
Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτό το φαινόμενο –τους κουκουλοφόρους, τους ροπαλοφόρους, τους λοστούχους, τους μολοτοφάδες, τους κάθε είδους καταληψίες– χρόνια τώρα οι νόμιμες οργανώσεις της Αριστεράς μάς το παρουσιάζουν ως έργο της Ασφάλειας, λέγοντας μάλιστα ότι το χρησιμοποιεί το κράτος για να προβοκάρει τους... πραγματικούς αγώνες της Αριστεράς.
Όταν όμως το κράτος και η Ασφάλεια στο παρελθόν εισέβαλλε στο πανεπιστήμιο και σε χώρους που τα μέλη των παράνομων οργανώσεων έχουν καταλάβει, όπου γίνεται όλη η προετοιμασία για τις κάθε είδους «επιχειρήσεις» των ταγμάτων εφόδου του παρακράτους της Αριστεράς, τότε οι διάφοροι «αγωνιστές» των κομμάτων της Αριστεράς ανέβαιναν στα κάγκελα, γιατί παραβιάζονταν δημοκρατικά δικαιώματα. Την ίδια ώρα, δεκάδες δικηγόροι προσκείμενοι στο σημερινό κυβερνών κόμμα, έτρεχαν στη ΓΑΔΑ για παροχή νομικής υποστήριξης.

Μέχρι που ήλθε η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και έπεσαν εντελώς οι μάσκες.

Οι μέχρι προχθές «εγκάθετοι της Ασφάλειας» απέκτησαν άλλο όνομα, έγιναν πλέον «συλλογικότητες», οι οποίες μάλιστα απέκτησαν επιπλέον προστασία με την επαναφορά του ασύλου στα πανεπιστήμια, ενώ ως εκ θαύματος ο Νίκος Τόσκας μόλις ανέλαβε αποφάσισε τη διάλυση της δύναμης Δέλτα, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος των μπαχαλάκηδων και των μελών των σύγχρονων «ταγμάτων εφόδου».
Τώρα, με το νέο καθεστώς και με τους νέους στόχους των παράνομων οργανώσεων της Αριστεράς, εδώ και σχεδόν τρία χρόνια η Αθήνα δεν καίγεται πλέον κάθε τρεις και λίγο, ενώ αντί για συλλήψεις και εφαρμογή του νόμου σε παράνομες ενέργειες που δίνουν ένα αριστερό φερετζέ στην κυβέρνηση και το «κίνημα» γενικότερα, έχουμε μεταφορές των κάθε είδους μπουκαδόρων με τις κλούβες της Αστυνομίας μέχρι τα… επιτελεία τους, μη γίνει καμία «στραβή» και πάθουν τίποτε οι σύντροφοι! Πώς θα συνεχίσουν το έργο και την αποστολή τους! Άσε που πολλοί απ’ αυτούς είναι παιδιά και συγγενείς υπουργών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα που τελείωσαν τα ψέματα και έπεσαν οι μάσκες, ήλθε η ώρα οι Έλληνες πολίτες να μάθουν την αλήθεια και να δείξουμε όλοι αποφασιστικότητα να κάνουμε την Ελλάδα μια σύγχρονη, ελεύθερη και δημοκρατική χώρα.
Αλλιώς η Ελλάδα θα συνεχίσει να σέρνεται και να αποτελεί μια καχεκτική παρακμιακή παραφωνία της Ευρώπης.

Σημείωση: Τα όσα αναφέρονται στο άρθρο, δεν αφορούν τους απλούς ψηφοφόρους της Αριστεράς, εκείνους που δεν έχουν ιδέα για το τι γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες, στο όνομα υποτίθεται της Αριστεράς.
Ελπίζω με το άρθρο αυτό να φωτιστούν τα μυαλά νεαρών που παρασύρονται και μπαίνουν στο "λούκι", όπως ο 29χρονος που συνελήφθη χθες με βαρύ οπλισμό και εκρηκτικά αλλά και για τη βόμβα στον Παπαδήμο και κατέστρεψε τη ζωή του και τη ζωή της οικογένειάς του. Να ξερουν δε όλοι, ότι οι "παπούδες" που τον παρέσυραν σε αυτό το μονοπάτι, απολαμβάνουν και θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τη ζωούλα τους, προετοιμάζοντας νέα θύματα για να τα οδηγήσουν ως αμνούς σε αυτό το αδιέξοδο μονοπάτι.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος αγώνα από αυτόν της δημοκρατίας.
Ας το καταλάβουμε επιτέλους όλοι οι Έλληνες, από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά.

πηγή

Όλα για την Θεοτόκο..

οι πατέρες μας..οι παππούδες μας με ζήλο χτίζουν ιερό ναό στην Παναγία μας σε ένα από τα πολλά σημεία που η Θεομήτωρ  εμφανίστηκε βοηθώντας τον ελληνικό στρατό,στο μέτωπο της Βορείου Ηπείρου,ενώ διαρκεί ακόμα ο πόλεμος!!!Συγκλονιστική η φωτογραφία,που αποτυπώνει τον ένθεο ζήλο του Έλληνα. 
πηγή

Alors, c’est la guerre

«…Γονυκλινείς ριψάσπιδες, φοβικές πολιτικές καρικατούρες, πλανεμένοι Ιεράρχες, πουλημένα δημοσιογραφούντα τομάρια, κι έτερες φασίζουσες μειοψηφίες, σε τραβούν πια συνεχώς προς τα κάτω, δεν σε αφήνουν να ξαναβγείς στο φως»!

 


του Νεκτάριου Δαπέργολα Διδάκτορος Ιστορίας

Αυτή υπήρξε βεβαίως η ακριβής (βαθύτατα ποιητική και μεγαλειωδώς ανατριχιαστική) διατύπωση της τελευταίας μεγάλης άρνησης που ειπώθηκε από επίσημο στόμα στον ελλαδικό χώρο και την οποία τιμήσαμε πάλι (θεωρητικά τουλάχιστον) πριν από λίγες ημέρες. Και αυτή ήταν η ακριβής απαρχή του έπους που έγραψε με το αίμα της η τελευταία γενιά Ελλήνων που υπήρξε στην Ιστορία. Ακριβώς δηλαδή λίγο πριν την έναρξη της τελικής φάσης της οριστικής τους μετάλλαξης.

Αυτό το γεγονός, το αίμα που χύθηκε τότε πάνω στα αλβανικά βουνά (αλλά και στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της απάνθρωπης Κατοχής), ήταν η τελευταία μαζική πράξη αντιστάσεως του πάλαι ποτέ λαού της αντιστάσεως, το κύκνειο τουτέστιν άσμα του, στη μέση μιας πορείας που είχε βεβαίως δρομολογηθεί αρκετά πριν. Μιας πορείας εκποιητικού εκσυγχρονισμού και πολιτισμικής εκπόρνευσης. Η τελευταία του πράξη, λίγο πριν υποταχτεί εκουσίως και σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν πια στα σκουπίδια. Οκτώ σχεδόν δεκαετίες πλέον αργότερα, απομείναμε παραδομένοι στην παρακμή και την ασυναρτησία, τυφλοί και αμνησιακοί, να ακούμε λόγια για έργα του παρελθόντος, που δείχνουν να είναι όμως πια πολύ μακριά από μας, ώστε να μπορούν πραγματικά να μας αγγίξουν. 

Πώς να ακουστεί δηλαδή πια στ’ αυτιά σου η λέξη «αυταπάρνηση» στους καιρούς της απόλυτης αποθέωσης του ψυχωτικού ατομοκεντρισμού; Και πώς ν’ ακουστεί στους καιρούς της βαριάς κατάθλιψης η λέξη «ηρωισμός»; Ή στους καιρούς του υστερικού μηδενισμού η λέξη «πίστη»; Νευρωτικά υποχείρια πλέον του Τίποτε, κενά και θλιβερά σαρκία, που απέμειναν να περιφέρονται δίχως νόημα και σκοπό και να προσκυνούν είδωλα. Μία άχρωμη, συρφετώδης και βαθέως υπνώττουσα ανθρωπομάζα, που
κατ’ ουσίαν αναμένει πια μόνο την ώρα που ως σκέτος χους εις σκέτον χουν απελεύσεται –και που το μόνο όνειρο που της απέμεινε πλέον είναι να διατηρήσει, παντί τω τρόπω και παντί τω τιμήματι, για λίγο ακόμη μέσα σε μια στερνή ψευδαίσθηση απατηλής ευμάρειας το πανάθλιο σαρκίο της.

Και βέβαια, ακόμη κι αν κάτι πάει κάποια στιγμή ν’ αναρριπίσει μέσα σου, αυτός ο τόπος πια δεν το αφήνει. Αυτός ο τόπος, που εδώ και πολλά χρόνια τον λυμαίνονται γονυκλινείς ριψάσπιδες, γελοίες και φοβικές πολιτικές καρικατούρες, πλανεμένοι ιεράρχες, πουλημένα δημοσιογραφούντα τομάρια, γραικύλοι ψευτοκουλτουριάρηδες, ελεεινoί κουκουλοφόροι νεοταξίτικοι στρατοί κι έτερες φασίζουσες μειοψηφίες «δικαιωματάδων» υπερασπιστών της κάθε διαστροφής, σε τραβάει πια συνεχώς προς τα κάτω, δεν σε αφήνει να ξαναβγείς στο φως. Με την τεχνητή εμπλοκή στα αγχωτικά γρανάζια του συνεχώς μειούμενου μεροκάματου, με την απειλή της οικονομικής κατάρρευσης, με τη χυδαία ηλιθιότητα των βοθροκάναλων, με τη φασιστική ιδεολογική τρομοκρατία μιας ψευδεπίγραφα «προοδευτικής» και μηδενιστικής πλέμπας, που εξεμεί τη φωταδιστική της υστερία ενάντια σε κάθε τι το αυτονόητο και καθυβρίζει χυδαία κάθε τι το αυθεντικό. Αυτός ο τόπος πια έχει ταχθεί για να σε βουλιάζει αδυσώπητα, κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ, μέσα στον αφόρητα βρωμερό του βούρκο.

Αλλά και γιατί άραγε να μην είναι έτσι; Γιατί δηλαδή ετούτο το βύθιο σύγχρονο μικροελλαδίτικο Μηδέν θα έπρεπε να έχει να επιδείξει κάτι καλύτερο στη θλιβερή βιτρίνα του; Αφήστε τώρα τους λίγους που -κόντρα στη «λογική» και το ρεύμα των Καιρών- μπορούν και μας κρατάνε ακόμα στη ζωή, ζώντας αυτεξουσίως οι ίδιοι σε κάποιες «φυλακές» (στα μοναστήρια ή στον κόσμο), ως «ελεύθεροι κι ωραίοι». Εγώ σας μιλώ για τη βιτρίνα. Τέτοιοι δεν μας άξιζαν δηλαδή και εκκοσμικευμένοι κληρικοί και προδότες πολιτικοί κι εξωνημένοι διανοούμενοι και διεφθαρμένοι δικαστικοί και ανελλήνιστοι δάσκαλοι κι αντίχριστοι ακαδημαϊκοί και κλέφτες έμποροι και αλήτες μεγαλοεργολάβοι; Τέτοιοι και χειρότεροι. Ανύπαρκτοι συλλήβδην επί ανυπάρκτων, μηδενικά επί μηδενικών και σκύβαλα επί σκυβάλων. Πού το παράξενο συνεπώς; Σαρξ εκ της σαρκός ημών –όλοι τους. Τρεις συνεχόμενες γενεές εκμαυλισμένων ελληνέζων ώδινον –και είναι κάμποσα χρόνια τώρα που φυσιολογικά πλέον γεννοβολούν προς κάθε δυνατή κατεύθυνση τα ποικιλόμορφα τερατώδη κυήματά τους.

Alors, c’est la guerre. Πόλεμος λοιπόν. Πάντοτε ανατριχιαστικά μεγαλειώδες, κενό πλέον ωστόσο, φοβάμαι, παντός νοήματος. Και αν πάντως δεν είναι, απομένει να αποδειχθεί. Προς τα πού όμως να το πρωτοπείς οκτώ σχεδόν δεκαετίες αργότερα, οκτώ δεκαετίες αλαλάζουσας βλακείας, εξουθενωτικής αμνησίας και έρπουσας υποταγής; Οκτώ δεκαετίες, που μάθαμε μονάχα να πιθηκίζουμε κομπλεξικά, ψελλίζοντας «σπασμένες λέξεις από ξένες γλώσσες», να μηρυκάζουμε ενδοτισμούς και κρετίνικες ονειρώξεις ευμάρειας ή να ψιθυρίζουμε μιθριδατικά «δεν βαριέσαι» και «δεν πειράζει»; Πώς να ξαναπείς τελικά κάτι τόσο αυτονόητο ίσως, που όμως πολύ απλά πρέπει να το φωνάξεις, γιατί από την ίδια του τη φύση ασφαλώς δεν μπορεί να προφερθεί δια ψιθυρισμού; Οι Μήδοι είναι πάντα εδώ –και επιχειρούν να διαβούνε. Βρίσκονται έξω από τα σύνορα, βρίσκονται εντός των τειχών, βρίσκονται και μες στους ίδιους τους εαυτούς μας.

Έχει απομείνει άραγε κάποιο γονίδιο ζωντανό, κάποια έστω απλή ανάμνηση, από εκείνη τη στερνή γενιά των αυθεντικών Ελλήνων;

Πηγή

Επικό σχόλιο για το «βλαχαδερό» Δήμαρχο …της πόλης των Αγίων!

Δεν ήθελα να λερώσω το στόμα μου και τον τοίχο μου τις ημέρες των εορτασμών στην Θεσσαλονίκη για την απελευθέρωση της του Αγίου Δημητρίου και την 28η Οκτωβρίου.
Ανήμερα του Αγίου Δημητρίου ήμουν στην πόλη που σπούδασα με αντιπροσωπεία της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ για την δοξολογία, παρόντος του Προέδρου της Δημοκρατίας και πλήθους βουλευτών και άλλων επισήμων.
Ο Μπουτάρης, στεναχωρημένος για την επετειακή υπόμνηση πως η πόλη απελευθερώθηκε ή γιατί τον πλάκωσε το πάπλωμα, δεν κούνησε τον απαυτό του να έρθει, γιατί δεν γουστάρει παπάδες, ψαλμωδίες και θυμιατά ή γιατί πειραματιζόταν πάλι με τίποτα περίεργο.
Ούτε στην παρέλαση πάτησε το πόδι του ο πρώτος πολίτης της συμπρωτεύουσας, διότι ως γνωστόν, ο Μπουτάρης δεν γουστάρει ούτε τις παρελάσεις, όταν έχουν Στρατό, όπλα, Ελληνικές Σημαίες κλπ.
Ο μπάρμπα δήμαρχος, που ήθελε Λεωφόρο Κεμάλ Αττατούρκ στην Θεσσαλονίκη, πηγαίνει μόνο σε παρελάσεις με στρας, φτερά, πούπουλα, και παρδαλές σημαίες, μαζί με τον Μπάμπη που κάνει την καλόγρια και τον Μήτσο που δούλευε περιελίξεις μοτέρ αλλά είδε το φως το αληθινό και τώρα κάνει την Μαίριλυν σε κλαμπ για παραδείσια πτηνά.
Οι κοινωνίες, όπως το ανθρώπινο σώμα όταν ασθενεί, έχουν συμπτώματα της αρρώστιας της παρακμής και της βαρβαρότητας του μηδενισμού. Όπως το άρρωστο σώμα βγάζει σπυριά, έρπη, έλκη κλπ, η Θεσσαλονίκη έχει βγάλει Μπουτάρη.
Φαήλος Κρανιδιώτης

Το παν σείεται και οι επίσκοποι, πλην ολίγων εξαιρέσεων, σιωπούν ενόχως και τρέχουν στα πανηγύρια και τα συλλείτουργα!

Φανατικος ραβῖνος βάζοντας την λογικη ξεφτέλισε τους δεσποτάδες για την ἀδιαφορία τους

Πού
είναι σήμερα οι Καντιώτηδες και οι Σεβαστιανοί να σηκώσουν τον κόσμο από τους
καναπέδες; Να τον ηλεκτρίσουν, να τον δονήσουν και να τον πυρακτώσουν
εθνικοθρησκευτικά; Πού τα συλλαλητήρια και το "άγιο πεζοδρόμιο"; Εδώ
και χρόνια έχουν πάρει "εξαφανιζόλ" φαινεται!

Μόλις
πριν λίγες ημέρες, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, αφυπνίσθηκε ο κοιμώμενος γίγας, ο πιστός και
καταπροδομένος από τους ποιμένες του λαός, με μία μεγαλειώδη πορεία για το
μάθημα των Θρησκευτικών (υπολογίζονται περί τις 7000 οι συμμετέχοντες)και ουδείς επίσκοπος ήταν παρών!

Το
παν σείεται και οι επίσκοποι, πλην ολόγων εξαιρέσεων, σιωπούν ενόχως και
τρέχουν στα πανηγύρια και τα συλλείτουργα! Και χαριεντίζονται με τους ενόχους
πολιτικούς εξουσιαστές και επιτρέπουν στους προαγωγούς της διαφθοράς και της
διαστροφής εθνοπατέρες να εισέρχονται ακωλύτως στους ναούς αντί να τους
εκβάλλουν παραδειγματικώς, όπως δυστυχέστατα συνέβη προχθές στη Δοξολογία για
την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940! Θα τρίζουν τα κόκκαλα του μακαριστού
προκατόχου σας Χρυσάνθου Φιλιππίδη, μακαριώτατε, για τη στάση σας απέναντι
στους αντίχριστους και ανθέλληνες πολιτικούς!

Λυκούργος
Νάνης, 



Το
πιο κουφό της υπόθεσης για την σιωπή των δεσποτάδων ,στις διαμαρτυρίες
για τα θρησκευτικά ή για τα αντίχριστα θεατρικά να αρθρώνει λόγο ένας
εβραίος ραβίνος!
 



15 ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ ΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ!!!

 ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟΥ «Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ»!!!

 ΕΝΑΣ ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ ΡΑΒΙΝΟΣ ΤΟΥΣ ΞΕΜΠΡΟΣΤΙΑΖΕΙ
ΚΑΙ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΣΑΪΑΣ ΤΟΥΣ ΡΙΧΝΕΙ ΚΕΡΑΥΝΟΥΣ:
«Τας εορτας υμων μισει η ψυχη μου»: η ψυχη μου μισει τις γιορτες σας (Ἠσ. 1,14).
Πολυαρχιερατικό Συλλείτουργο για τον Πολιούχο της Θεσσαλονίκης (ΦΩΤΟ) Δέστε πόσοι δεσποτάδες ἦταν (ἐδῶ)



 Ὅταν βλασφημεῖται μὲ τὸν χυδαιότερο τρόπο ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ἡ ΠΑΝΑΓΙΑ, ὁ
ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ἀδιαφοροῦν, εἶναι βουβοί και ἀναίσθητοι οι δεσποτάδες
μας, στὰ πανηγύρια εἶναι πρῶτοι!!!

Απλοί ανθρωποι του λαου αντέδρασαν στο βλάσφημο θέατρο και καλά
έκαναν, το λέει ακόμα και ο ραβινος. Για τα οποια λαθη τους, φταινε οι
δεσποταδες που δεν ηγουνταν στον αγωνα.



 Μικρό απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρινης Αυγουστίνου:
«Τὰς ἑορτὰς ὑμῶν μισεῖ ἡ ψυχή μου», ἡ ψυχή μου μισεῖ τὶς γιορτές σας
(Ἠσ. 1,14). Παράξενος ὁ λόγος αὐτός. Ὁ Θεὸς δὲν εἶνε αὐτὸς ποὺ ὥρισε τὶς
ἑορτές; ; ἡ Ἐκκλησία δὲν καθώρισε τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες; Δὲν ὑ­πάρχει
λοιπὸν ἐδῶ μία ἀντίθεσι; Δὲν ὑπάρχει ἀντίθεσι, ὑπάρχει κάτι ἄλλο· ὁ Θεὸς
δίνει σημασία στὸν τρόπο ποὺ ἑορτάζουμε. Αὐτὸ εἶνε τὸ ζήτημα.
Ἐνδιαφέρεται ἂν ἑορτάζουμε κατὰ τὸ θεῖο θέλημα. Ἐὰν δὲν ἑορτάζουμε κατὰ
τὸ θεῖο θέλημα, τότε ἐμπίπτουμε στὸν πύρινο κύκλο τῆς ὀργῆς του ποὺ λέει
«Τὰς ἑορτὰς ὑμῶν μισεῖ ἡ ψυχή μου».

Τα εξοχικά Πατήσια !!! – Αναδρομή στην παλιά Αθήνα
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Με την πυκνή τους βλάστηση, τους ευωδιαστούς κήπους τους μέχρι να επέλθει η αστικοποίηση, τις ωραίες ταβέρνες τους, τους καλοσυνάτους κατοίκους, αλλά και τις άλλες φυσικές ομορφιές και το χρώμα τους, αποτελούν μια απο τις ωραίες περιοχές της Αθήνας τα Πατήσια. Κατά παράδοση κατοικήθηκαν απο μεσοαστικά στρώματα και αποτελούν χαρακτηριστική έκφραση της ύστερης αστικοποίησης του αττικού τοπίου. Έως και το τέλος του 19-ου αιώνα, τα Πατήσια εθεωρούντο παραθεριστική συνοικία των Αθηνών, με μεγάλες αγροτικές εκτάσεις και καλλιέργειες. Έσφυζαν απο πράσινο και βλάστηση με κατάφορτους κήπους, όπως εξάλλου και οι άλλες αγροτοπαραθεριστικές συνοικίες των Αθηνών, ο Βοτανικός, η Κολοκυνθού κ.α. Σε ότι αφορά την ονοματοδοσία της περιοχής υπάρχουν πολλές εκδοχές για το ονομά της. Κατά μια εκδοχή λοιπόν το όνομα πιθανόν προέκυψε απο την αρχαίο Δήμο Βατής-Βατήσι, ο οποίος και αποτυπώνεται σε επιγραφή στην στοά του Αττάλου. Κατά μια άλλη εκδοχή το όνομα επήλθε απο την παρουσία στην περιοχή τούρκου μεγαλοκτηματία του Πατίς-αγά. Και επομένως με παράφραση προέκυψε το Πατήσια. Σύμφωνα με τον σπουδαίο αθηναιογράφο Δ. Σουρμελή, αρχικά η συνοικία αποκαλούνταν «Κήποι» και μεθύστερα «Παραδείσια». Αλλά με την έλευση του Μωάμεθ του Πορθητή στην Αθήνα, κατελήφθησαν οι «Κήποι» και έκτοτε αποκαλούνταν Πατήσια, απο το επίθετο «Πατισάχ» που σημαίνει «μεγάλος κύριος». Απο τα Πατήσια διήρχετο ο Ποδονίφτης, στις όχθες του οποίου υπήρχε πολύ μεγάλη και πλούσια σε χλωρίδα βλάστηση. Ένεκα της φυσικής τους ομορφιάς και του πρασίνου που κυριαρχούσε σε αυτά, τα Πατήσια αποτελούσαν επίζηλο εκδρομικό προορισμό. Σ΄ αυτά εξάλλου υπήρχε πληθώρα κέντρων, όπως καφενείων, ταβερνών και αναψυκτηρίων, στα οποία μπορούσαν οι επισκέπτες να ξεκουραστούν και να αναταθούν στην φύση. Ενώ στην γέφυρα του Ποδονίφτη είχαν τοποθετηθεί παγκάκια, για να ξεκουράζονται οι εκδρομείς. Οι αργίες και οι σχόλες στην Αθήνα, ήταν μέρες γιορτής για τα Πατήσια, στις οποίες όλοι οι Αθηναίοι άδραχναν την ευκαιρία να τα επισκεφθούν, για να ξεκουραστούν απο την καθημερινότητά τους, αλλά και για να αγοράσουν άνθη, φρούτα και καλλωπιστικά φυτά, απο τους αγρότες της περιοχής. Ονομαστά υπήρξαν και τα πατησιώτικα τριαντάφυλλα. Καταγράφεται μάλι-στα και το εξής ιστορικό γεγονός. Στα 1892 και μέσα στον προεκλογικό πυρετό της εποχής – πάντα οι εκλογές είχαν ξεχωριστό ηθικό και κοινωνικό βάρος για τον λαό της Αθήνας – οι Πατησιώτες πρόσφεραν εις ένδειξη αγάπης και πολιτικής στήριξης στον αγώνα του, πέντε χιλιάδες τριαντάφυλλα !!! στον μεγάλο μας πολιτικό μεταρρυθμιστή και πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη.

Πρός το τέλος του 19-ου αιώνα και με την αναθεώρηση του σχεδίου της πόλεως των Αθηνών που έλαβε χώρα, τα Πατήσια προσέλαβαν χαρακτήρα προαστίου της πόλης, διιστάμενο σε δυο επιμέρους συνοικίες τα Κάτω Πατήσια και τα Άνω Πατήσια. Αποτελώντας πόλο έλξης για κατοίκηση, αλλά και για εμπορική δραστηριότητα, διαρκώς σώρευαν πολύ κόσμο και προϊόντος του χρόνου άρχισε η ταχεία αστικοποίησή τους. Γεγονός που αλλοτρίωσε την φυσική ομορφιά τους, ενώ περιόρισε δραστικά τους κήπους και τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις τους. Την θέση των πολυφρόντιστων και πανέμορφων περιβολιών που ευωδίαζαν και έβγαζαν απο τα χώματά τους τα πιο ωραία αγροτικά προϊόντα, πήραν τώρα κατοικίες, και καταστήματα. Το μέρος απο το οποίο διήρχετο ο Πο-δονίφτης, προσέλαβε το όνομα «Ποδονίφτης», απο το αντίστοιχο όνομα οικονομικά επιφανούς μεγαλεμπόρου, που ζούσε στην περιοχή και είχε εμπορικό κατάστημα στην Παλαιά Αγορά της Αθήνας. Όμως και αθλητικές δραστηριότητες ελάμβαναν χώρα στην περιοχή του Ποδονίφτη, δοθέντος του ελεύθερου χώρου που διέθετε, αλλά και του προσφερόμενου φυσικού τοπίου. Έτσι το 1902 διενεργήθηκαν ιππικοί αγώνες, που αποτέλεσαν βαρυσήμαντο κοινωνικό γεγονός των Αθηνών. Ακόμα στα ελεύθερα γήπεδα του Ποδονίφτη συνέρρευσαν κατά κύματα, πολλοί απο τους τραγικούς πρόσφυγες, μετά την μικρασιατική τραγωδία, δημιουργώντας έναν μεγάλο προσφυγικό συνοικισμό. Ο οποίος προοδευτικά μετεξελίχθηκε, στη γνωστή μας περιοχή της Νέας Φιλαδελφείας. !!! Το παρόν κείμενο είναι απόσπασμα από το Βιβλίο μου «ΑΘΗΝΑ, ζαφειρόπετρα….», που πραγματεύεται την κοινωνική, πολιτισμική και αυτοδιοικητική ταυτότητα της Αθήνας μας.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr

 

Ἄνωθεν ἐφαπλοῦσα, τὴν ἁγίαν σοῦ Σκέπην, Παρθένε Θεοτόκε Μαρία, σκέπεις καὶ σῴζεις τὸν σὸν λαόν, καθ' ὥραν σε Ἁγνὴ ἐπιβοώμενον· νῦν δὲ σου τὰ θαυμάσια, εὐγνωμόνως ὑμνεῖ κραυγάζων·


Χαῖρε τοῦ κόσμου ἡ Σωτηρία
Χαῖρε Ἑλλάδος ἡ προστασία.
Χαῖρε τῶν Ἀγγέλων παράδοξον θέαμα
Χαῖρε τῶν ἀνθρώπων ἀκλόνητον ἔρεισμα.
Χαῖρε Μήτηρ Ἀειπάρθενος τοῦ Παντάνακτος Χριστοῦ
Χαῖρε σκέπη καὶ ἀντίληψις τοῦ λαοῦ σου τοῦ πιστοῦ.
Χαῖρε ὅτι ἐφάνης σκέπουσα τὸ σὸν Ἔθνος
Χαῖρε ὅτι παρέχεις νίκας τῷ στρατοπέδῳ.
Χαῖρε πηγὴ πλουσίας χρηστότητος
Χαῖρε λαμπὰς Θεοῦ ἀγαθότητος.
Χαῖρε δι' ἧς τοὺς ἐχθροὺς ἐκνικῶμεν
Χαῖρε πρὸς ἣν καθ' ἑκάστην βοῶμεν·
Χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε.

Πίνδος (εμβατήριο)

Το Ξυπόλητο Τάγμα (1954)

Το γραφείον τύπου του Φαναρίου και η ομοφυλοφιλία

 

ΕΧΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΟΛΑ. 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΣ ΜΗΔΕΝ. 

ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΣΕΙ ΟΛΟΙ...ΜΠΡΟΥΜΥΤΑ... 

ΚΑΠΟΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΝΑ ΦΥΛΑΞΕΙ ΤΑ ΝΩΤΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ; 

ΞΕΚΟΥΠΩΣΕ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΤΕΛΙΚΑ Η ΚΑΤΣΑΡΟΛΑ. 

ΕΣΚΑΣΕ.

 ΣΤΟ ΚΩΛΥΜΠΑΡΙ ΑΡΧΙΣΕ Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ.

Ο κ. Ν. Παπαχρήστου διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πατριαρχείου Κων/λεως ανήρτησεν εις την ιστοσελίδα amen.gr της 14ης Οκτωβρίου 2017 κείμενον του κ. Ν. Κοσμίδη περί της στάσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος δια το νομοσχέδιον της αλλαγής φύλου. Το κείμενον δεν τιμά την Εκκλησίαν της Ελλάδος ούτε το Πατριαρχείον… Παραθέτομεν απόσπασμα:

«Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα, η Εκκλησία μοιάζει ανίκανη όχι να εκσυγχρονιστεί, αλλά να αντιμετωπίσει τον κόσμο και το ιστορικό παρόν, όπως είναι, μακριά από φοβικές, ανέξοδες και κυρίαρχες λογικές. Αρνείται να εξετάσει όχι μόνο το πρόβλημα της ερωτικής ικανοποίησης και των διαφορετικών τρόπων που αυτή βιώνεται, αλλά πολύ περισσότερο την ανάγκη για αγάπη, στοργή και ψυχικό δέσιμο. Δέσμια προνεωτερικών κοινωνικών προτύπων και ανθρωπολογικών αναλύσεων, πολλές από τις οποίες έρχονται αντιμέτωπες με σύγχρονες επιστημονικές παραδοχές, ο περί ανθρώπου λόγος της Εκκλησίας είναι ανέτοιμος να απαντήσει στις σημερινές προκλήσεις. Επιπροσθέτως, έχοντας απωλέσει την εσχατολογική προοπτική στον διάλογό της με την κοινωνία, η θεώρησή της για τον άνθρωπο τείνει να αντιμετωπίζεται αποκλειστικά ως συντηρητική, κατάλοιπο, τιμωρητική, κατεστημένο, καταπιεστική, απάνθρωπη κ.λπ…. Φτάσαμε να επικαλούμαστε δήθεν ανοσία εντός της Εκκλησίας (και του κλήρου της) για καταστάσεις που ονοματίζουμε ως ανώμαλες και αφύσικες. Μάλιστα, επικεντρώνουμε το πικάντικο ενδιαφέρον μας στο ποιές φυσικές η παρά φύσιν ερωτικές (κατα)στάσεις επιτρέπει ο Θεός, όταν θα έπρεπε να μας απασχολήσει ως ουσιαστικό πρόβλημα το ζήτημα της «μη κανονιστικής» ομοφυλόφιλης (η ακόμα και ετερόφυλης) αγάπης… Δυστυχώς, η υποκριτική –σε πολλά άλλα- Βουλή των Ελλήνων, μοιάζει σήμερα να ασχολεί­­ται περισσότερο με την «πρακτική θεολογία» απ’ ότι η ίδια η  Εκκλησία…  ήταν   πρα­γματικά ανατριχιαστικό να ακούει κανείς τους εκπροσώπους των ακροδεξιών εδράνων να εμφανίζονται ως οι σφοδρότεροι υπερασπιστές των θέσεων της Εκκλησίας. Ανατριχίασε άραγε το ίδιο και το σύνολο των Επισκόπων μπροστά σ’ αυτό το θέαμα;».

πηγή
Αμέθυστος

Χωρίς τον Θεό των Πατέρων μας ,όλα παρερμηνεύονται, 

όλα δικαιολογούνται, καθαρός :ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΣ!

Συνέχεια στην «ιερή» διαμάχη για το Κληροδότημα Προμπονά

Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης

---

Το είχαμε γράψει πρώτοι ότι η υπόθεση της ιδιοκτησίας του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου εντός του κτήματος του Εθνικού κληροδοτήματος Προμπονά, αποτελεί γεγονός το οποίο έχει δημιουργήσει ρίξη στις σχέσεις Οικουμενικού Πατριαρχείου και Εκκλησίας της Ελλάδος.
Για την ιστορία να αναφερθεί ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο με συμβολαιογραφική πράξη δωρεάς, πήρε στην ιδιοκτησία του, τον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου εντός του Κτήματος που βρίσκεται εντός των ορίων Δήμου Αθηναίων και Ν. Φιλαδέλφειας.
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της Romfea.gr χθες, Πέμπτη 26 Οκτωβρίου η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών και ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, κατέθεσε ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών αγωγή κατά της επιτροπής του κληροδοτήματος Προμπονά.
Όπως φαίνεται ξεκίνησε η επιθετική ή για άλλους η αμυντική τακτική της Ιεράς Αρχιεπισκοπής και του Αρχιεπισκόπου, απέναντι στους εκτελεστές της διαθήκης του κληροδοτήματος Δημητρίου Προμπονά.
Πάντως θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον η άφιξη του Οικουμενικού Πατριάρχη την άλλη εβδομάδα στην Αθήνα, για την 2η Διεθνή Διάσκεψη με θέμα τον Θρησκευτικό και Πολιτιστικό Πλουραλισμό και την Ειρηνική Συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή.
Εκεί θέλοντας και μη ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος θα συναντήσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος δεν φαίνεται διατεθειμένος να αφήσει την υπόθεση να περάσει στα ψιλά.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι και οι δύο πλευρές ετοιμάζονται για Προμπονικές μάχες...

Ἁρματωμένος τὴν ἁρματωσιὰ τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλήτης

Κόντογλου Φώτης
Μεθαύριο εἶναι ἡ γιορτὴ τοῦ ἁγίου Δημητρίου, μεγάλη γιορτὴ γιὰ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, πλὴν ἰδιαίτερα γιὰ τὴ Θεσσαλονίκη, ποὺ εἶναι κ' ἡ πατρίδα του. Ἐκεῖ θὰ γίνει φέτος μεγαλύτερη πανήγυρη, ἐπειδὴ γιορτάζουνε τὰ ἐγκαίνια τῆς φημισμένης ἐκκλησιᾶς του, ποὺ κάηκε στὰ 1917 καὶ τώρα εἶναι πάλι ξανακαινουργιευμένη ἀπὸ τὴν ὑπηρεσία τοῦ ὑπουργείου τῆς Παιδείας.

H πρώτη ἐκκλησιὰ ἤτανε ἕνα χτίριο ἀπὸ τὰ πιὸ ἀρχαῖα τῆς χριστιανοσύνης, χτισμένη ἑκατὸ χρόνια ὕστερα ἀπὸ τὰ 313 μ.X., ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Δημήτριος. Ἀλλὰ κάηκε ὕστερα ἀπὸ 300 χρόνια καὶ ξαναχτίσθηκε τὸν καιρὸ ποὺ βασίλευε Λέοντας ὁ Σοφός. Αὐτὰ τὰ ἱστορικὰ καὶ κάθε ἄλλη πληροφορία γιὰ τὸ χτίριο, γιὰ τὰ ψηφιδωτὰ ποὺ στολίζουνε τοὺς τοίχους, γιὰ τὶς τοιχογραφίες, μπορεῖ κανένας νὰ τὰ μελετήσει καταλεπτῶς σ' ἕνα χρήσιμο βιβλίο ποὺ ἔγραψε τελευταία στὴν ἁπλὴ γλῶσσα ὁ ξεχωριστὸς βυζαντινολόγος Ἀνδρέας Ξυγγόπουλος, καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Θεσσαλονίκης.

O ἅγιος Δημήτριος μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Γεώργιο, εἶναι τὰ δύο παλληκάρια τῆς χριστιανοσύνης. Αὐτοὶ εἶναι κάτω στὴ γῆ, κ' οἱ δύο ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ εἶναι ἀπάνω στὸν οὐρανό. Στὰ ἀρχαῖα χρόνια τοὺς ζωγραφίζανε δίχως ἅρματα, πλὴν στὰ κατοπινὰ τὰ χρόνια τοὺς παριστάνουνε ἁρματωμένους μὲ σπαθιὰ καὶ μὲ κοντάρια καὶ ντυμένους μὲ σιδεροπουκάμισα. Στὸν ἕναν ὦμο ἔχουνε κρεμασμένη τὴν περικεφαλαία καὶ στὸν ἄλλον τὸ σκουτάρι, στὴ μέση εἶναι ζωσμένοι τὰ λουριὰ ποὺ βαστᾶνε τὸ θηκάρι τοῦ σπαθιοῦ καὶ τὸ ταρκάσι πόχει μέσα τὶς σαγίτες καὶ τὸ δοξάρι.

Τὰ τελευταῖα χρόνια, ὕστερα ἀπὸ τὸ πάρσιμο τῆς Πόλης, οἱ δύο αὐτοὶ ἅγιοι καὶ πολλὲς φορὲς κι' ἄλλοι στρατιωτικοὶ ἅγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι ἀπάνω σὲ ἄλογα, σὲ ἄσπρο ὁ ἅγιος Γεωργης, σὲ κόκκινο ὁ ἅγιος Δημήτρης. Κι' ὁ μὲν ἕνας κονταρίζει ἕνα θεριὸ κι' ὁ ἄλλος ἕναν πολεμιστή, τὸν Λυαῖο.

Αὐτὰ τὰ ἅρματα ποὺ φορᾶνε ἐτοῦτοι οἱ ἅγιοι, παριστάνουνε ὅπλα πνευματικά, σὰν καὶ κεῖνα ποὺ λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: "Ντυθῆτε τὴν ἁρματωσιὰ τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ ἀντισταθῆτε στὰ στρατηγήματα τοῦ διαβόλου. Γιατί τὸ πάλεμα τὸ δικό μας δὲν εἶναι καταπάνω σὲ αἷμα καὶ σὲ κρέας, ἀλλὰ καταπάνω στὶς ἀρχές, στὶς ἐξουσίες, καταπάνω στοὺς κοσμοκράτορες τοῦ σκοταδιοῦ σὲ τοῦτον τὸν κόσμο καὶ καταπάνω στὰ πονηρὰ πνεύματα στὸν ἄλλον κόσμο. Γιὰ τοῦτο ντυθῆτε τὴν πανοπλία τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ βαστάξετε κατὰ τὴν πονηρὴ τὴν ἡμέρα, κι' ἀφοῦ κάνετε ὅσα εἶναι πρεπούμενα, νὰ σταθῆτε. Τὸ λοιπόν, σταθῆτε γερά, ἔχοντας περιζωσμένη τὴ μέση σας μὲ ἀλήθεια, καὶ ντυμένοι μὲ τὸ θώρακα τῆς δικαιοσύνης καὶ μὲ τὰ πόδια σας σανταλωμένα γιὰ νὰ κηρύξετε τὸ Εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης κι' ἀποπάνω ἀπὸ ὅλα σκεπασθῆτε μὲ τὸ σκουτάρι τῆς πίστης, ποὺ μὲ δαῦτο θὰ μπορέσετε νὰ σβήσετε ὅλες τὶς πυρωμένες σαγίτες τοῦ πονηροῦ. Καὶ φορέσετε τὴν περικεφαλαία τῆς σωτηρίας καὶ τὸ σπαθὶ τοῦ πνεύματος, ποὺ εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ". Αὐτὸς ὁ ἡρωικὸς καὶ καρτερικὸς χαραχτήρας, ποὺ ἔχουνε οἱ πολεμιστὲς ὁπού μαρτυρήσανε γιὰ τὸν Χριστὸ σὰν ἄκακα ἀρνιά, ἀνάγεται στὰ πνευματικά.

O ἅγιος Δημήτριος περισκεπάζει ὅλη τὴν οἰκουμένη, ὅπως λέγει τὸ τροπάρι του, ἀλλὰ ἰδιαίτερα προστατεύει τὴ Θεσσαλονίκη, ποὺ τὴ γλύτωσε πολλὲς φορὲς καὶ στέκεται κι' ἀνθίζει ὡς τὰ σήμερα, καινούριος μέγας Ἀλέξαντρος, ποὺ ἡ δύναμή του κ' ἡ ἀντρεία του δὲν χαθήκανε μὲ τὸ θάνατό του, ὅπως ἔγινε στὸν Ἀλέξαντρο, ἀλλὰ ζεῖ καὶ φανερώνεται στὸν αἰῶνα, σ' ὅσους τὸν παρακαλᾶνε μὲ θερμὴ καρδιά. H πατρίδα του βρίσκεται ὁλοένα σὲ κίνδυνο καὶ σὲ σκληρὲς περιστάσεις κι' ὁλοένα τὸν κράζει νὰ τὴ βοηθήσει καὶ νὰ τὴ γλυτώσει. Καὶ φέτος, ὕστερα ἀπὸ τόσες γενεὲς ποὺ προστρέξανε μὲ δάκρυα στὴν προστασία του, πάλι θὰ δράμουνε οἱ βασανισμένοι χριστιανοὶ στὴν ἐκκλησία του καὶ θὰ κλάψουνε καὶ θὰ ψάλλουνε πάλι τὸ τροπάρι ποὺ λέγει: "Φρούρησον, πανεύφημε, τὴν σὲ μεγαλύνουσαν πόλιν ἀπὸ τῶν ἐναντίον προσβολῶν, παρρησίαν ὡς ἔχων πρὸς Χριστὸν τὸν σὲ δοξάσαντα".

O ἅγιος Δημήτριος, ὁ μεγαλομάρτυς καὶ μυροβλύτης, γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη στὰ 260 μ.X. Οἱ γονιοὶ του ἤτανε ἐπίσημοι ἄνθρωποι κι' ὁ Δημήτριος κοντὰ στὴ φθαρτὴ δόξα ποὺ εἶχε ἀπὸ τὸ γένος του, ἤτανε στολισμένος καὶ μὲ χαρίσματα ἄφθαρτα, μὲ φρονιμάδα, μὲ γλυκύτητα, μὲ ταπείνωση, μὲ δικαιοσύνη καὶ μὲ κάθε ψυχικὴ εὐγένεια. Ὅλα τοῦτα ἤτανε σὰν ἀκριβὰ πετράδια ποὺ λάμπανε ἀπάνω στὴν κορόνα ποὺ φοροῦσε, κι' αὐτὴ ἡ κορόνα ἤτανε ἡ πίστη στὸν Χριστό. Ἐκεῖνον τὸν καιρὸ βασίλευε στὴ Ρώμη ὁ Διοκλητιανὸς κ' εἶχε διορισμένον καίσαρα, στὰ μέρη τῆς Μακεδονίας καὶ στὰ ἀνατολικά, ἕνα σκληρόκαρδο καὶ αἱμοβόρον στρατηγὸ ποὺ τὸν λέγανε Μαξιμιανό, θηρίο ἀνθρωπόμορφο, ὅπως ἤτανε ὅλοι αὐτοὶ οἱ πολεμάρχοι, ποὺ βαστούσανε κεῖνον τὸν καιρὸ μὲ τὸ σπαθὶ τὸν κόσμο, ὁ Διοκλητιανός, ὁ Μαξέντιος, ὁ Μαξιμῖνος, ὁ Γαλέριος, ὁ Λικίνιος, πετροκέφαλοι, ἀγριοπρόσωποι, δυνατοσάγωνοι, πικρόστομοι, μὲ λαιμὰ κοντὰ καὶ χοντρὰ σὰν βαρέλια, ἀλύπητοι, φοβεροί.

Αὐτὸς διώρισε τὸν Δημήτριο ἄρχοντα τῆς Θεσσαλονίκης κι' ὅταν γύρισε ἀπὸ κάποιον πόλεμο, μάζεψε τοὺς ἀξιωματικοὺς στὴ Θεσσαλονίκη γιὰ νὰ κάνουνε θυσία στὰ εἴδωλα. Τότε ὁ Δημήτριος εἶπε πὼς εἶναι χριστιανὸς καὶ πὼς δὲν παραδέχεται γιὰ θεοὺς τὶς πελεκημένες πέτρες. O Μαξιμιανὸς φρύαξε καὶ πρόσταξε νὰ τὸν δέσουνε καὶ νὰ τὸν φυλακώσουνε σ' ἕνα λουτρό. Ὅσον καιρὸ ἤτανε φυλακισμένος, ὁ κόσμος πρόστρεχε μὲ θρῆνο κι' ἄκουγε τὸν Δημήτριο ποὺ δίδασκε τὸ λαὸ γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἕνα παλληκαρόπουλο, ὁ Νέστορας, πήγαινε κι' αὐτὸς κάθε μέρα κι' ἄκουγε τὴ διδασκαλία του. Ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες, παλεύανε πολλοὶ ἀντρειωμένοι μέσα στὸ στάδιο κι' ὁ Μαξιμιανὸς χαιρότανε γι' αὐτὰ τὰ θεάματα· μάλιστα εἶχε σὲ μεγάλη τιμὴ ἕναν μπεχλιβάνη ποὺ τὸν λέγανε Λυαῖο, ἄνθρωπο θηριόψυχο καὶ χεροδύναμο, εἰδωλολάτρη καὶ βλάστημο, φερμένον ἀπὸ κάποιο βάρβαρο ἔθνος.

Βλέποντας ὁ Νέστορας πὼς τοὺς εἶχε ρίξει κάτω ὅλους αὐτὸς ὁ Λυαῖος, καὶ πὼς καυχιότανε πὼς εἶχε τὴ δύναμη τοῦ Ἄρη καὶ πὼς κανένας ντόπιος δὲν ἀποκοτοῦσε νὰ παλέψει μαζί του, πῆγε στὴ φυλακὴ καὶ παρακάλεσε τὸν ἅγιο Δημήτριο νὰ τὸν βλογήσει γιὰ νὰ ντροπιάσει τὸν Λυαῖο καὶ τὸν Μαξιμιανὸ καὶ τὴ θρησκεία τους. Κι' ὁ ἅγιος Δημήτριος ἔκανε τὴν προσευχή του καὶ τὸν σταύρωσε καὶ παρευθὺς ἔδραμε ὁ Νέστορας στὸ στάδιο καὶ πάλεψε μὲ κεῖνον τὸν ἄγριο τὸ γίγαντα καὶ τὸν ἔριξε χάμω καὶ τὸν ἔσφαξε. Τότε ὁ Μαξιμιανὸς ἔγινε θηρίο ἀπὸ τὸ θυμό του καὶ μαθαίνοντας πὼς ὁ Νέστορας ἤτανε χριστιανὸς καὶ πὼς τὸν εἶχε βλογήσει ὁ Δημήτριος, πρόσταξε νὰ τοὺς σκοτώσουνε.

Σὰν πήγανε στὴ φυλακὴ οἱ στρατιῶτες, τρυπήσανε τὸν Δημήτριο μὲ τὰ κοντάρια καὶ ἔτσι πῆρε τ' ἀμάραντο στέφανο, στὶς 26 Ὀκτωβρίου 296· μάλιστα εἶναι γραμμένο πὼς σὰν εἶδε τοὺς στρατιῶτες νὰ ρίχνουνε τὰ κοντάρια καταπάνω του, σήκωσε ψηλὰ τὸ χέρι του καὶ τὸν πήρανε οἱ κονταριὲς στὸ πλευρό, γιὰ νὰ ἀξιωθεῖ τὸ τρύπημα τῆς λόγχης ποὺ δέχτηκε ὁ Χριστὸς στὴν πλευρὰ του κ' ἔβγαλε αἷμα καὶ νερὸ ἡ λαβωματιά του. Τὸν Νέστορα τὸν ἀποκεφαλίσανε τὴν ἄλλη μέρα ἔξω ἀπὸ τὸ κάστρο. Οἱ χριστιανοὶ σηκώσανε τὰ ἅγια λείψανα καὶ τὰ θάψανε ἀντάμα, κι' ἀπὸ τὸν τάφο ἔβγαινε ἅγιο μύρο ποὺ γιάτρευε τὶς ἀρρώστιες, γιὰ τοῦτο τὸν λένε καὶ μυροβλύτη.

Ἀπάνω στὸν τάφο χτίσθηκε ἐκκλησιά, τὸν καιρὸ ποὺ βασίλεψε ὁ μέγας Κωνσταντῖνος. Στὰ κατοπινὰ χρόνια χτίσθηκε ἡ μεγάλη ἐκκλησιὰ ἡ τωρινὴ καὶ στὰ 1143 ὁ βασιλέας Μανουὴλ ὁ Κομνηνὸς ἔστειλε καὶ πῆρε στὴν Κωνσταντινούπολη τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου καὶ τὴν ἔβαλε στὸ μοναστῆρι τοῦ Παντοκράτορος ποὺ ἤτανε χτισμένη ἡ ἐκκλησία του ἀπὸ τοὺς Κομνηνοὺς καὶ ποὺ τὴ λένε σήμερα Ζεϊρὲκ καὶ τὴν εἴχανε κάνει παλαιότερα τεκὲ οἱ ντερβίσηδες.

Στὰ εἰκονίσματά του εἶναι ζωγραφισμένος ἀπάνω σὲ κόκκινο ἀντρειωμένο ἄλογο, ποὺ κοιτάζει σὰν ἄνθρωπος, ὀμορφοσελωμένο, στολισμένο μὲ χάμουρα καὶ μὲ γκέμια χρυσά, μὲ τὰ μπροστινὰ ποδάρια σηκωμένα στὸν ἀγέρα, μὲ τὴν οὐρὰ ἀνακαμαριασμένη, ἀλαφιασμένο ἀπὸ τὸν Λυαῖο ποὺ κείτεται ματοχωμένος χάμω, τρυπημένος ἀπὸ τὸ κοντάρι τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Στὰ καπούλια του, πίσω ἀπὸ τὸν Ἅγιο, εἶναι καβαλλικεμένος σὲ μικρὸ σχῆμα ἕνας καλόγερος. Εἶναι ὁ ἐπίσκοπος Γαβριήλ, δεσπότης τοῦ Δαμαλᾶ, ποὺ τὸν πιάσανε σκλάβο οἱ κουρσάροι μπαρμπερῖνοι στὰ 1603 καὶ τὸν πουλήσανε στὸ Ἀλγέρι, στὸν μπέη, ποὺ τὸν ἐπῆρε στὸ σεράγι του. Κάθισε κάμποσα χρόνια σκλάβος καὶ παρακαλοῦσε μέρα νύχτα μὲ δάκρυα νὰ τὸν λευτερώσει ὁ ἅγιος Δημήτριος. Ὅπου, μία μέρα σὰν αὔριο, παραμονὴ τ' ἁγίου Δημητρίου, τὸν εἶδε στὸν ὕπνο του πὼς πῆγε μὲ τ' ἄλογο καὶ τὸν ἔβαλε καβάλλα καὶ φύγανε ἀπὸ τὴν Ἀραπιά. Καὶ σὰν ξύπνησε τὸ πρωί, βρέθηκε λεύτερος στὴ Θεσσαλονίκη καὶ δόξασε τὸ Θεὸ καὶ τὸν ἅγιο Δημήτριο καὶ μπῆκε σ' ἕνα καράβι καὶ πῆγε στὸν Πόρο κι' ἀπὸ τότε στὰ εἰκονίσματά του ζωγραφίζανε καὶ τὸ δεσπότη.

Λοιπὸν αὔριο τὸ βράδυ θὰ προστρέξουνε πάλι οἱ Θεσσαλονικιῶτες κ' οἱ ἄλλοι χριστιανοὶ στὴ μεγάλη πανήγυρη καὶ θὰ παρακαλέσουνε μὲ συντριβὴ τὸν ἔνθερμο προστάτη τους νὰ τοὺς δώσει βοήθεια σὲ τοῦτες τὶς δεινὲς περιστάσεις. Καὶ θὰ μαζευτοῦνε ὁ λαὸς ὁ ὀρθόδοξος κ' οἱ ἄρχοντες κ' οἱ δεσποτάδες καὶ παπάδες καὶ καλόγεροι καὶ θὰ ψάλουνε στὸ μεγάλον ἑσπερινὸ τὰ κατανυχτικώτατα τροπάρια, μὲ τὸ μουσικὸ μέλος τῆς Ὀρθοδοξίας· γιατί ἡ Θεσσαλονίκη εἶναι ἡ κιβωτὸς ποὺ σώθηκε ἡ ὀρθόδοξη λατρεία ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸ τῆς φραγκολεβαντινιᾶς ποὺ πάγει νὰ μᾶς πνίξει μὲ τοὺς ἀνούσιους νεωτερισμούς της. Ἐκεῖ θὰ συναχτοῦνε οἱ καλοὶ οἱ ψαλτάδες ποὺ ψέλνουνε ἀκόμα μὲ κείνη τὴ σοβαρὴ ψαλμῳδία ποὺ κρατᾶ ἀπὸ τότε ποὺ θεμελιώθηκε ἡ σεβάσμια τούτη ἐκκλησία, πούναι τὸ καύχημα κ' ἡ παρηγοριὰ τῆς Ἀνατολῆς, ὕστερα ἀπὸ τὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ τῆς Κωνσταντινούπολης. Καὶ μεθαύριο στὴ λειτουργία, θὰ ψάλουνε στοὺς Αἴνους τὰ ἐξαίσια προσόμοια ποὺ εἶναι γεμάτα πόνο καὶ ἐλπίδα καὶ ἁγιασμένον ἐνθουσιασμό. Τά ’χει συνθέσει ἕνας ἀπὸ τοὺς γλυκύτερους ποιητὲς τῆς ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Θεοφάνης ὁ Γραπτός, ψυχὴ πονεμένη καὶ καρτερική. Καὶ θὰ σᾶς ἐξηγήσω μὲ λίγα λόγια πῶς βρέθηκε στὴ Θεσσαλονίκη καὶ μελώδησε αὐτὰ τὰ συγκινητικὰ τροπάρια.

Αὐτὸς ὁ ἅγιος μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του τὸν Θεόδωρο λέγονται "Θεόδωρος καὶ Θεοφάνης οἱ Γραπτοί". Γεννηθήκανε στὴν Παλαιστίνη καὶ γινήκανε μοναχοὶ καὶ ὕστερα χειροτονηθήκανε παπάδες καὶ ἡσυχάσανε στὸ μοναστῆρι τοῦ ἁγίου Σάββα. Ἤτανε κι' οἱ δύο σπουδασμένοι στὸ ἔπακρο καὶ γνωρίζανε κατὰ βάθος τὴν ἑλληνικὴ καὶ τὴν ἀραβικὴ γλῶσσα.

Φαίνεται πὼς οἱ ἀληθινοὶ χριστιανοὶ πρέπει παντοτινὰ νὰ βασανίζουνται, γιατί, σὰν περάσανε οἱ διωγμοὶ ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, ἀρχίσανε ἄλλοι διωγμοὶ ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς χριστιανούς. Κι' ὅσοι βασανισθήκανε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες γινήκανε μάρτυρες, κι' ὅσοι βασανισθήκανε ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς αἱρετικοὺς γινήκανε ὁμολογητές. Τέτοιοι ὁμολογητὲς εἶναι καὶ γράφουνται καὶ τὰ δύο τοῦτα ἁγιασμένα ἀδέλφια, ὁ Θεόδωρος κι' ὁ Θεοφάνης. Γιατί τοὺς καταδίωξε ὁ Λέοντας ὁ Ἴσαυρος, ποὺ ἤτανε εἰκονομάχος καὶ τοὺς φυλάκωσε καὶ τοὺς ἔδειρε καὶ ὕστερα τοὺς ἐξώρισε στὸν Πόντο. Κι' ὁ μὲν Θεόδωρος τελείωσε τὸν ἀγῶνα στὴ δεύτερη ἐξορία ποὺ τοὺς ἔστειλε ὁ Θεόφιλος, ὁ τρίτος εἰκονομάχος αὐτοκράτορας ὕστερα ἀπὸ τὸν Λέοντα, καὶ πέθανε σ' ἕνα ἐρημονήσι ποὺ τὸ λέγανε Ἀρουσία, μέσα σὲ μεγάλα δεινὰ καὶ σὲ στερήσεις. O δὲ Θεοφάνης ἐξωρίσθηκε στὴ Θεσσαλονίκη κ' ἐκεῖ, σκλάβος καὶ τυραννισμένος, σύνθεσε μὲ κλαυθμὸ ψυχῆς αὐτὰ τὰ τροπάρια, ποὺ μὲ δαῦτα ἱκετεύει τὸν ἅγιο Δημήτριο νὰ γλυτώσει τὴ χριστιανοσύνη ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ τυραννικοὺς ἀνθρώπους, καὶ τὴ Θεσσαλονίκη ἀπὸ τοὺς βαρβάρους ποὺ τὴ ζώνανε. Καὶ λέγουνται Γραπτοί, ἐπειδὴ ὁ Θεόφιλος πρόσταξε καὶ τυπώσανε μὲ πυρωμένο σίδερο ἀπάνω στὰ μέτωπά τους ἕνα ἀδιάντροπο ποίημα ποὺ ἔκανε κάποιος αὐλοκόλακας. O ἅγιος Θεοφάνης, ἅμα πέθανε ὁ αὐτοκράτορας Θεόφιλος, ψηφίσθηκε ἐπίσκοπος Νικαίας καὶ ἐκοιμήθη, γέροντας γεμάτος ἀπὸ πνευματικὴ εὐωδία, στὰ 850 μ.X. Ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος τὸν λέγει ἡδύφωνον μουσικὸν αὐλὸν κι' ὁ Σουΐδας ποιητήν. Ἔγραψε πολλὲς ὑμνῳδίες σὲ διάφορες γιορτές, σύνθεσε καὶ κανόνα συγκινητικὸ στὸν βασανισμένον ἀδελφό του τὸν Θεόδωρο.

Ἀπὸ τὰ τροπάρια τῶν Αἴνων ποὺ εἴπαμε, τὸ πρῶτο ἔχει περισσότερον πόνο καὶ πάθος καὶ σ'αὐτὸ συνεταίριαξε ὁ ποιητὴς τεχνικὰ τὴ θλίψη του γιὰ τὸ διωγμὸ τῆς ὀρθοδοξίας μὲ τὸ ὑμνολόγημα τοῦ ἁγίου καὶ μὲ τὴν καρτερικὴ ἐλπίδα γιὰ τὴ σωτηρία τῆς θεοσκέπαστης Θεσσαλονίκης, ποὺ καὶ κεῖνον τὸν καιρὸ βρισκότανε σὲ ἀγωνία. Αὐτὰ τὰ τροπάρια ταιριάζουνε πάντα στὶς δεινὲς δοκιμασίες ποὺ πέρασε ἀπανωδιαστὰ ἡ Θεσσαλονίκη ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ Διοκλητιανοῦ ἴσαμε σήμερα. Παρακάτω βάζω αὐτὸ τὸ τροπάρι καὶ τὸ μεταγυρίζω στὴν ἁπλὴ γλῶσσα, πλὴν χωρὶς νὰ μπορέσω νὰ σιμώσω στὸ πρωτόγραφο:

"Δεῦρο, μάρτυς Χριστοῦ, πρὸς ἡμᾶς, σοῦ δεομένους συμπαθοῦς ἐπισκέψεως καὶ ρῦσαι κεκακωμένους τυραννικαῖς ἀπειλαῖς καὶ δεινῇ μανίᾳ τῆς αἱρέσεως· ὑφ' ἥς ὡς αἰχμάλωτοι καὶ γυμνοὶ διωκόμεθα, τόπον ἐκ τόπου διαρκῶς διαμείβοντες καὶ πλανώμενοι ἐν σπηλαίοις καὶ ὄρεσιν. Οἴκτιρον οὖν, πανεύφημε, καὶ δὸς ἡμῖν ἄνεσιν· παῦσον τὴν ζάλην καὶ σβέσον τὴν καθ' ἡμῶν ἀγανάκτησιν, Θεὸν ἱκετεύων, τὸν παρέχοντα τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος".

"Ἔλα, μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ, σέ μᾶς, ποὺ ἔχουμε μεγάλη ἀνάγκη ἀπὸ τὴ συμπονετικιά σου τὴν ἐπίσκεψη καὶ γλύτωσέ μας ἀπὸ τὶς τυραννικὲς φοβέρες κι' ἀπὸ τὴ δεινὴ μανία τῆς αἱρέσεως· ποὺ μᾶς κατατρέχει σὰ νάμαστε σκλάβοι καὶ περπατοῦμε γυμνοὶ δῶθε καὶ κεῖθε κι' ἀλλάζουμε ὁλοένα τόπο μὲ τόπο καὶ πλανιόμαστε σὰν τ' ἀγρίμια στὰ βουνὰ καὶ στὰ σπήλαια. Λυπήσου μας, πανεύφημε, καὶ δῶσε μας ἀνάπαψη, πάψε τὴ ζάλη καὶ σβῆσε τὴν ἀγανάχτηση ποὺ σηκώθηκε καταπάνω μας, παρακαλώντας τὸ Θεό, ποὺ δίνει στὸν κόσμο τὸ μέγα ἔλεος".
πηγή

Φύλαξε αμίαντη στον εαυτό του τη Θεία Χάρη που έλαβε κατά το βάπτισμα και ούτε στο νου του, λέγει, δεν καταδέχθηκε ποτέ να βάλει ο Άγιος κάτι από τα μη θεοσεβή... Και βλέποντας τον ο καρδιογνώστης Θεός τόσο αιχμαλωτίσθηκε από το νοερό κάλλος του, ώστε να ευδοκήσει να σκηνώσει μέσα σ' αυτόν και να αποτελέσει ένα πνεύμα με αυτόν, και ξεκινώντας από εκεί να τον κάνει ολόκληρο θείο.. Ο Δημήτριος είχε φθάσει διά της νήψεως ήδη και προ του μαρτυρίου στην τελειότητα και στη θέωση και έτσι, κατά την ανεξερεύνητη βουλή του Θεού, δε χρειαζόταν παρά ένα σύντομο μαρτύριο, με το οποίο σαν άλλος πνευματικός στάχυς θα θεριζόταν, για να συναχθεί στις ουράνιες αποθήκες. Τα φοβερά βασανιστήρια από τα όποια έπρεπε να περάσουν άλλοι μάρτυρες υποβασταζόμενοι από την Χάρη του Θεού, για να δοκιμασθεί έτσι και να ατσαλωθεί η προαίρεσή τους, δεν χρειάζονταν στον Δημήτριο, γιατί αυτός «πριν ή γνώναι το κακόν, έξελέξατο το αγαθόν». Με την νηπτική εργασία, η οποία ήταν θεοδίδακτος, είχε καταστεί τόσο τέλειος κατά την προαίρεση, ώστε ο πειράζων, μη βλέποντας καμμιά πιθανότητα επιτυχίας, μετά τον πρώτο ανιχνευτικό πειρασμό του σκορπιού, δεν τόλμησε να επιστρέψει από φόβο μήπως πολλαπλασιάσει τους στεφάνους του Μάρτυρος...

Φύλαξε αμίαντη στον εαυτό του τη Θεία Χάρη που έλαβε κατά το βάπτισμα και ούτε στο νου του, λέγει, δεν καταδέχθηκε ποτέ να βάλει ο Άγιος κάτι από τα μη θεοσεβή... Και βλέποντας τον ο καρδιογνώστης Θεός τόσο αιχμαλωτίσθηκε από το νοερό κάλλος του, ώστε να ευδοκήσει να σκηνώσει μέσα σ' αυτόν και να αποτελέσει ένα πνεύμα με αυτόν, και ξεκινώντας από εκεί να τον κάνει ολόκληρο θείο.. Ο Δημήτριος είχε φθάσει διά της νήψεως ήδη και προ του μαρτυρίου στην τελειότητα και στη θέωση και έτσι, κατά την ανεξερεύνητη βουλή του Θεού, δε χρειαζόταν παρά ένα σύντομο μαρτύριο, με το οποίο σαν άλλος πνευματικός στάχυς θα θεριζόταν, για να συναχθεί στις ουράνιες αποθήκες. Τα φοβερά βασανιστήρια από τα όποια έπρεπε να περάσουν άλλοι μάρτυρες υποβασταζόμενοι από την Χάρη του Θεού, για να δοκιμασθεί έτσι και να ατσαλωθεί η προαίρεσή τους, δεν χρειάζονταν στον Δημήτριο, γιατί αυτός «πριν ή γνώναι το κακόν, έξελέξατο το αγαθόν». Με την νηπτική εργασία, η οποία ήταν θεοδίδακτος, είχε καταστεί τόσο τέλειος κατά την προαίρεση, ώστε ο πειράζων, μη βλέποντας καμμιά πιθανότητα επιτυχίας, μετά τον πρώτο ανιχνευτικό πειρασμό του σκορπιού, δεν τόλμησε να επιστρέψει από φόβο μήπως πολλαπλασιάσει τους στεφάνους του Μάρτυρος...

~ Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών...

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ «ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ» ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ

ΜΑΤΩΣΑΝ ΤΑ ΛΑΒΑΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΙΣ 22/10/2017 ΚΑΛΕΣΜΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ!1

Δημήτρης Νατσιός, "Γιορτάζουμε το ΟΧΙ, γιατί, αν γιορτάζαμε το ΝΑΙ, θα είχαμε κάθε μέρα γιορτή"

"Είχα τρεις γιους. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας μου": Γι' αυτό νικήσαμε...

 "Γιορτάζουμε το ΟΧΙ, γιατί, αν γιορτάζαμε το ΝΑΙ, θα είχαμε κάθε μέρα γιορτή"

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

Aς ανασάνουμε λίγο. Μας έπνιξαν οι αναθυμιάσεις από το αποτεφρωτήριο της ιστορικής ευθανασίας, στο οποίο μας οδηγούν οι λυσασμένοι εθνομηδενιστές. Ας αρωματιστούμε από την ευωδία του ΄40.

Το 1999 από τις εξαιρετικές εκδόσεις «Γκοβόστης» μεταφράστηκε και κυκλοφορήθηκε το βιβλίο του Ιταλού στρατηγού Βισκόντι Πράσκα με τίτλο: «Εγώ εισέβαλα στην Ελλάδα» (Το βιβλίο γράφτηκε το 1946). Ο συγγραφέας του ήταν Ανώτερος Διοικητής των Ιταλικών Δυνάμεων Αλβανίας από τις 5 Ιουνίου έως τις 8 Νοεμβρίου του 1940, όταν λόγω αποτυχίας των σχεδίων του, αντικαταστάθηκε από τον στρατηγό Σοντού, μέχρι τότε υφυπουργό Στρατιωτικών. Το βιβλίο παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, επέχει θέση ντοκουμέντου, όχι μόνο για τους απλούς φιλίστορες αναγνώστες, αλλά και για τους επίμονους ιστορικούς ερευνητές.

Ως είθισται, στα αυτοβιογραφικά κείμενα ηττημένων σε πολέμους πρωταγωνιστών, ο Πράσκα προσπαθεί να αποσείσει τις ευθύνες του και αποδίδει την μη ευνοϊκή εξέλιξη των επιχειρήσεων στις πρώτες κρίσιμες ημέρες στου πολέμου, πέρα από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες στην Ανώτατη Στρατιωτική Ηγεσία, καταλογίζοντας της ευθύνες για:

Α) Ανεπαρκή αεροπορική υποστήριξη.

Β) Καθυστέρηση της αφίξεως των προβλεπόμενων από την Ιταλία ενισχύσεων.

Γ) Ματαίωση της προκαθορισμένης καταλήψεως της Κέρκυρας ταυτόχρονα με την έναρξη των εχθροπραξιών.

Καταλήγει ότι κανείς δεν ήθελε τον πόλεμο, εκτός από τον Μουσολίνι, αποκαλύπτοντας την σαθρότητα και την δουλοπρέπεια που διέτρεχε το φασιστικό καθεστώς, αποκρύπτοντας και τις ευθύνες του, αλλά και την έπαρση της τότε ιταλικής ηγεσίας. Μέχρι την έναρξη του πολέμου οι ποταποί υμνωδοί του Μουσολίνι, περιφρονούσαν τους Έλληνες, βαυκαλίζονταν με στρατιωτικούς περιπάτους των οκτώ εκατομμυρίων λογχών, φούσκωναν τον λαό τους με ρωμαϊκές αυτοκρατορίες. Οι σημαντικότερες, όμως, σελίδες του βιβλίου δεν είναι οι ενδιαφέρουσες εκμυστηρεύσεις του Πράσκα, αλλά τα «Παραρτήματα» και δη το 7ο. Εκεί διαβάζουμε: (Εν περιλήψει).

Η ιταλική εφημερίδα « Il Tempo» στις 13 Ιουλίου 1944, δημοσίευσε τα πρακτικά της περίφημης σύσκεψης του Ανωτάτου Φασιστικού Συμβουλίου που έγινε στις 15 Οκτωβρίου 1940, στο Παλάτσο Βενέτσια και στο οποίο καθορίστηκαν οι γενικές γραμμές της εισβολής στην Ελλάδα. Μετέχουν: ο Μουσολίνι, ο Τσιάνο, γαμπρός του και ΥΠΕΞ, ο Πράσκα, ο Σοντού, ο Μπαντόλιο, ο Ροάττα (όλοι στρατηγοί) και ο Τζακομόνι, τοποτηρητής του καθεστώτος στην Αλβανία. Από τις συζητήσεις διαφαίνεται η κουφότητα, η αθλιότητα, η αλαζονεία, η ασυνειδησία αυτών των ανθρώπων. Μεταφέρω κάποιους διαλόγους:

«Μουσολίνι: Ποια είναι η κατάσταση του ηθικού του ελληνικού πληθυσμού;

Τζακομόνι: Φαίνεται ότι είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο.

Τσιάνο: Παρουσιάζεται μια σαφής, διαίρεση μεταξύ του πληθυσμού και μιας ηγετικής τάξεως πολιτικών και πλουτοκρατών. Η τελευταία διατηρεί ζωντανό το πνεύμα της αντιστάσεως και την αγγλοφιλία στη χώρα. Αυτή είναι μια ελάχιστη τάξη ανθρώπων πολύ πλουσίων, ενώ η άλλη (ο λαός) είναι αδιάφορη για όλα τα συμβαίνοντα, συμπεριλαμβανομένης και της εισβολής μας….

Μουσολίνι: Ποιο είναι το ηθικό των Ελλήνων στρατιωτών;

Πράσκα: Δεν είναι άνθρωποι που θα τους άρεσε να πολεμήσουν.

Μουσολίνι: Θα πρέπει να δούμε πως θα παρουσιάσουμε τα προσχήματα γι’ αυτήν την επιχείρηση…να σκηνοθετήσουμε ένα επεισόδιο.

Τζακομόνι: Εγώ μπορώ να κάνω κάτι στα σύνορα, όπως επεισόδια μεταξύ κατοίκων της Τσαμουριάς και των Ελληνικών αρχών. (Εμφανέστατος ο αείδουλος και προδοτικός ρόλων των Τσάμηδων. Αυτό πρέπει να προβληθεί, για να κατανοήσουν όλοι την ξεφτίλα των Αλβανών όταν μιλούν για Τσαμουριές).

Μουσολίνι: Όλα αυτά έχουν μια αμελητέα αξία για μένα και συνιστούν μια κάποια συγκάλυψη. Μολαταύτα είναι καλό να μπορέσετε να τα δημιουργήσετε σε τρόπο ώστε να δοθεί αφορμή για το άναμμα του φιτιλιού…

Τσιάνο: Πότε επιθυμείτε να λάβει χώρα το επεισόδιο;

Μουσολίνι: Στις 24 Οκτωβρίου.

Τσιάνο: Στις 24 να είστε βέβαιος ότι θα συμβεί.

Μουσολίνι: Πώς βλέπετε την πορεία προς την Αθήνα, αφού θα έχει καταληφθεί η Ήπειρος;

Πράσκα: Δεν βλέπω πολλές δυσκολίες. Αρκεί μια δύναμη 5 ή 6 Μεραρχιών επιπλέον των υπαρχόντων. (Σύμφωνα με τον Ιταλό κριτικό Α. Τόστι και στο σύγγραμά του «ο πόλεμος που δεν έπρεπε να γίνει», η εκστρατεία κατά της Ελλάδας: «Απορρόφησε και καταπόνησε 30 Μεραρχίες με 700.000 άνδρες, 90.000 κτήνη και 17.000 αυτοκίνητα και στοίχισε 14.000 νεκρούς, 51.000 τραυματίες και 25.000 αιχμαλώτους και αγνοουμένους και υπέρ τους 12.000 αχρηστευθέντες από κρυοπαγήματα»).

Από τα πρακτικά της ιστορικής εκείνης συσκέψεως εξάγονται κάποια συμπεράσματα:

Πρώτον: Οι υπερφίαλοι Ιταλοί υποτιμούν και περιφρονούν την αξία (το αξιόμαχο) και την φιλοπατρία του λαού μας. Όπως και οι τωρινοί οχτροί.

Δεύτερον: Διακρίνουν «μια διαίρεση» του απλού λαού και της ηγετικής τάξης (πολιτικοί – πλουτοκράτες). Όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Μόνο που ο αδιάφορος για τους Ιταλούς αυτός λαός, κατασκοτώθηκε στην Βόρειο Ήπειρο, δείχνοντας στην γονατισμένη Ευρώπη ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. (Οι απώλειες του Ελληνικού Στρατού σύμφωνα με το Γ.Ε.Σ. ήταν: 13.752 νεκροί, 62.663 τραυματίες – από τους οποίους περίπου 25.000 παγόπληκτοι – 3.955 αγνοούμενοι και αιχμάλωτοι).

Τρίτον: Φασιστικά (ή κεμαλοφασιστικά) καθεστώτα θεωρούν τους λαούς «κρέας για μακέλεμα». Και σήμερα που γειτνιάζουμε με τέτοια τυχοδιωκτικά κράτη, οφείλουμε να καλλιεργήσουμε το πνεύμα αυτοθυσίας και αντίστασης του λαού μας. Όλοι μαζί οι Έλληνες, πλην της ηγετικής τάξης των κηφήνων και των ποικιλώνυμων Γραικύλων.

Κλείνω μ’ ένα ηρωικό γεγονός που διασώζει ο Σ. Μυριβήλης και το ανέφερε κατά την πανηγυρική ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών, το 1960: «Πολύς κόσμος έτρεχε να δώσει αίμα τις ημέρες του πολέμου. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. Μια μέρα, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε στη σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.

Εσύ παππούλη τι θέλεις εδώ; Ήρθα, κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα. Ο γιατρός τον κοίταξε με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή. Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γέρος, το αίμα είναι καθαρό, και ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιους. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Μου είπαν πως οι δύο πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δεν θα ‘χουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε γέρο, μου είπε κι ας είναι για την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα και ήρθα». Γι' αυτό νικήσαμε, γιατί πολεμούσε όλος ο λαός. Την πιο μεγαλειώδη μάχη την κέρδισαν οι...άμαχοι.

ΥΓ. Να υπενθυμίσω ότι στο βιβλίο γλώσσας της Ε’ Δημοτικού, στο σχετικό αφιέρωμα για την εθνική επέτειο, περιέχεται κείμενο με τον εξής τίτλο: « Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο» και υπότιτλο«και εμείς πήγαμε στο υπόγειο». Την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 ξέρουμε ότι ο λαός ξέσπασε, πανηγύριζε, ξεχύθηκε στους δρόμους ανεμίζοντας γεμάτος χαρά, την γαλανόλευκη. Οι καντιποτένιοι του αφελληνισμού μαγαρίζουν την γιορτή με κείμενα δειλίας, φόβου και ηττοπάθειας...

Μεγάλη πορεία διαμαρτυρίας: Λέμε ΟΧΙ στα νέα Θρησκευτικά, 23/10/2017

ΤΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΣΑΣ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΤΑ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ

Όταν σου έχει γίνει έμμονη ιδέα να κατηγορείς την εκκλησία...! Νεολαία του Σύριζα , γεννήθηκες χωρίς φύλο και σου το όρισε η εκκλησία; Έλενξε πρώτα το μυαλό σου αν δουλεύει μπας και βρεις τι όρισε η φύση για σένα!

Δεν είναι θέμα μυαλού. Είναι ένα θλιβερό ξέσπασμα των απωθημένων τους, των χρόνιων κομπλεξικών συνδρόμων, 
που ζητάει καθημερινά την επιβεβαίωση των ήδη ξεπερασμένων αντιλήψεων και θέσεων. 

Ότι δεν κατόρθωσαν οι παλιοί κομουνιστοσυμμορίτες, το πλασάρουν οι νεολαίοι τους, όντας τυφλά και άτολμα άτομα, σε μια περίοδο πλήρους σήψης και βρωμιάς. 

Τι να πει κανείς για νέα παιδιά, που σέρνονται πίσω από τα φαντάσματα του παρελθόντος. 
Και θέλουν λέει την πρόοδο...

Υ.Σ.Παρεπιπτώντως,το πιόνι που πέφτει συμβολίζοντας την Εκκλησία είναι του βασιλιά και άν χάσεις το πιονι του βασιλιά έχασες το παιχνίδι... Άκυροι ακόμη κι εδώ...

 τοστειλε το mail

Δεν είναι αστείο: Το Πακιστάν κατασκευάζει φράχτη στα σύνορα για να εμποδίσει λαθρομετανάστες από το Αφγανιστάν!

Ενώ το αμερικανικό προτεκτοράτο Ελλαδιστάν των Τσίπρα και Καμμένου έχει ανοίξει διάπλατα «πόρτες και παράθυρα» για να μπουκάρουν τα «προσφυγάκια» (πολλά εκ των οποίων προέρχονται από το μακρινό Αφγανιστάν), το γειτονικό του Αφγανιστάν, Πακιστάν έχει αρχίσει να κατασκευάζει έναν φράχτη κατά μήκος των συνόρων του με το Αφγανιστάν, για να μην δέχεται… απρόσκλητους και ανεπιθύμητους επισκέπτες.
Μάλιστα, εκπρόσωποι του πακιστανικού στρατού οδήγησαν μια ομάδα ξένων δημοσιογράφων στη μεθόριο για να τους παρουσιάσουν την πρόοδο που έχουν κάνει από τον Μάρτιο, όταν ανακοινώθηκε η έγερση του φράχτη.
Με ύψος περίπου τρία μέτρα και συρματόπλεγμα, ο φράχτης έχει κλείσει πολλά τμήματα από τα περίπου 43 χιλιόμετρα που είναι το μήκος των συνόρων στις ορεινές περιοχές των φυλών στο Βόρειο Ουαζιριστάν και το Νότιο Ουαζιριστάν.

Κι όπως δήλωσε Πακιστανός αξιωματούχος από το μεθοριακό φυλάκιο Χαμζα ντε Ανγκούρ Άντα: «η ανέγερση του φράγματος αποτελεί ιστορική αλλαγή σε ό,τι αφορά τον έλεγχο των συνόρων. Δεν θα υπάρχει ούτε εκατοστό των συνόρων που δεν θα παρακολουθείται ως τον Δεκέμβριο του 2018. Όταν τον τελειώσουμε, αν το θέλει ο Θεός, θα είμαστε σίγουροι για ένα πράγμα, ότι κανείς δεν θα μπορεί να τον περάσει».

Τα σχόλια δικά σας…

 

Ντροπή στα φασισταριά  του alfavita δήθεν εκπαιδευτικό site. Αποδείχθηκε προπαγανδιστικό αντιεκκλησιαστικό και αντεθνικό. Κατηγορούν τον κόσμο που καμαρώνει τα παιδιά του και κατακλύζει τις παρελάσεις ως "φασίστες" αφού επικροτούν φασιστικά κατάλοιπα όπως αποκαλούν τις μαθητικές παρελάσεις. 

Πιοι;;; Αυτοί που επικροτούν και πρωτοστατούν σε Gay παρελάσεις οι ξεφτιλισμένοι! 
Τι οξύμωρο!
Σχεδιάζουν όμως χωρίς τον νοικοκύρη λαό οι αριστοτέχνες της ισοπέδωσης. Θέλουν να γκρεμίσουν από τα παιδιά την αγάπη στην Εκκλησία και την πατρίδα. Θέλουν να καταργηθούν οι παρελάσεις. Στείλτε τους την δυσαρέσκεια σας. Να δούνε ότι ο λαός δεν τρώει κουτόχορτο...

ΕΔΩ

Εκκλησία της Ρωσσίας: «Άθεος ο Τσίπρας, έγκλημα ενώπιον Θεού και ανθρώπων η νομιμοποίηση αλλαγής φύλου από τα 15».

Αποσπάσματα δηλώσεων Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα στο τηλεοπτικό κανάλι Ρωσσία 24.

Ο νόμος για τη νομιμοποίηση αλλαγής φύλου από την ηλικία των 15 ετών που εγκρίθηκε από το Ελληνικό κοινοβούλιο είναι «έγκλημα ενώπιον Θεού και ανθρώπων» και θα δούμε πολλές διαμαρτυρίες πιστών, δήλωσε ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων, επικεφαλής του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων (DECR) του Πατριαρχείου Μόσχας.

Οι ενέργειες του Πρωθυπουργού της Ελλάδος Αλέξη Τσίπρα σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, έρχονται σε αντίθεση με τη γνώμη της πλειοψηφίας των Ελλήνων και με τις αρχές της θρησκευτικής παράδοσης που χαρακτηρίζει επί αιώνες τον Ελληνικό λαό.

«Ο κ. Τσίπρας, παρά το γεγονός ότι είναι Πρωθυπουργός ενός Ορθόδοξου κράτους, δεν κρύβει τις αθεϊστικές του πεποιθήσεις και το ότι για αυτόν η θρησκεία δεν σημαίνει απολύτως τίποτα», δήλωσε ο Ιεράρχης.

***

Μετάφραση Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ

Πηγές: RUSSIA NEWS TODAY   και  ria.ru

Πηγή

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση