ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ..ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΠΑΤΗΣΙΑ …

 

Είναι πολλοί Πατησιώτες που εγκατέλειψαν την γειτονιά τους και αναγκάσθηκαν
να νοικιάσουν τα σπίτια τους λόγω της εγκληματικότητας στην περιοχή.

Μια εγκατάλειψη ...
Πολλά ενοικιαστήρια ...
Άλλοι μεγαλύτεροι σε ηλικία παρέμειναν ...εκεί έζησαν εκεί θέλουν να πεθάνουν αν και για το Β΄νεκροταφείο χρειάζονται μέσον.
Είναι στην συνοικία και αυτό ...μπροστά παίζαμε μπάλα κάποτε και πίσω υπήρχε χωμάτινο δρομάκι που σε έβγαζε στο γήπεδο του Απόλλωνα και παρακάτω στου Προμπονά όπου γινόντουσαν οι περισσότερες κοπάνες.
Τα Πατήσια παλιά ήταν μια ωραία συνοικία ..............
Το καφενείο της γειτονιάς ήταν για χρόνια σημείο αναφοράς ζώντων και τεθνεώτων...
Εκεί μάθαινες αν ζούσε ο τάδε ή ο δείνα...άλλωστε υπήρχε απ΄έξω κολλημένο κηδειόχαρτο.
Στους τεθλιμμένους και ο καφετζής που έχασε πελάτη....
Είχε και πάστες και γλυκά ταψιού για ξεκάρφωμα αφού ήταν γνωστό για τον τζόγο του.
Είχε καβάτζα υπόγειο και βιδάνιο φυσικά...
Όταν έφευγε ο πελάτης-παίχτης έπαιρνε στο χαρτί και μια πάστα για να την πάει σπίτι και να ξεγελάσει την γυναίκα του που τον περίμενε τρίζοντας τα δόντια.
Είχαν την αγορά τους ...το βιβλιοχαρτοπωλείο ...το υαλοπωλείο ...το υφασματάδικο... με τεφτέρι παρακαλώ....
Το ζαχαροπλαστείο η "ΧΑΡΑ" σήμα κατατεθέν με το παγωτό του και τα πολίτικα τσουρέκια του Νίκου που συγχωρέθηκε.....
Το θρυλικό Η΄Γυμνάσιο στη Νικοπόλεως ...μετά το ΙΗ΄ στην θρυλική βίλα... τον ΗΦΑΙΣΤΟ την τεχνική σχολή...το κλαμπάκι ΑBC...προς πλατεία Αμερικής μεριά...τους κινηματογράφους "Καμέλια" (θερινός)...."ΑΡΜΟΝΙΑ"... "ΑΝΤΖΕΛΑ"...."ΠΙΓΚΑΛ"...."ΣΕΛΕΚΤ"....και άλλους....
Την ωραία μονοκατοικία στο Τέρμα Πατησίων της Νάντιας Κωνσταντοπούλου και του Τάκη Μωράκη που έκαναν πρόβες  στο πιάνο με ανοιχτό παράθυρο....
Μελαγχόλησα......
Πίσω στα παλιά !

Βόλτα στην Οδό Ανθέων

Στα Άνω Πατήσια, υπάρχει ένας δρόμος συνώνυμος των λουλουδιών, που ακούει στο όνομα "οδός Ανθέων". Εκεί, το γκρίζο της πόλης -είτε είναι χειμώνας, είτε άνοιξη, είτε καλοκαίρι- δίνει τη θέση του, πάντα, στα λουλούδια.

φωτο Ανδρέας Δ https://foursquare.com/

Μυρωδάτα άνθη τοποθετούνται σε κουβάδες με νερό και τα ψυγεία των ανθοπωλείων χαρίζουν χρώμα και μυρωδιές στην περιοχή. Αν ποτέ βρεθούμε ξενύχτηδες στην Ανθέων, θα δούμε ότι από τις 6 η ώρα τα ξημερώματα, οι ανθοπώλες ανοίγουν τις επιχειρήσεις τους φορτώνοντας και ξεφορτώνοντας άνθη.

φωτο Ανδρέας Δ https://foursquare.com/

Το εμπόριο γίνεται σε μορφή χονδρικής, ωστόσο κάθε Σάββατο η αγορά είναι ανοιχτή για το κοινό. Γαρύφαλλα, χρυσάνθεμα, ορχιδέες, τριαντάφυλλα, και ό,τι άλλο τραβά η ψυχή μας μπορούμε να το βρούμε, να το αγοράσουμε και φυσικά... να το δωρίσουμε.
Οι άνθρωποι των λουλουδιών μας μιλάνε για λουλούδια

"Η αγορά φαίνεται να ξεκίνησε το 1962 και λειτουργούν περίπου 50-53 καταστήματα μέσα στη Συνιδιοκτησία. Από τις 6 η ώρα το πρωί μέχρι τις 11 οι πόρτες ανοίγουν, και το Σάββατο είναι ανοιχτά για το κοινό".

Φωτογραφία: Nicholas Cornford

Αφού, πρώτα, ο κύριος Γεώργιος Πονηρός, πρόεδρος της Συνιδιοκτησίας των ανθοπώληδων της αγοράς της οδού Ανθέων, μας ενημέρωσε λίγο για την ιστορία του χώρου, και τις ώρες που τα μαγαζιά ανοίγουν για τον κόσμο, περιπλανηθήκαμε στον χώρο, με όλες τις αισθήσεις μας να απολαμβάνουν τη βόλτα.

Φωτογραφία: Nicholas Cornford

Η αγορά από μέσα

Η δουλειά ξεκινά όταν ακόμη έξω είναι νύχτα και τα μόνα φώτα είναι εκείνα των φορτηγών και των καταστημάτων. Τα λουλούδια τοποθετούνται σε κουβάδες με νερό και είναι έτοιμα να βγουν στο εμπόριο, μετά το ταξίδι τους από τα θερμοκήπια της Ελλάδας ή του εξωτερικού.

φωτο Ανδρέας Δ https://foursquare.com/

Ο κύριος Δημήτρης ασχολείται χρόνια με το εμπόριο και τα τριαντάφυλλα. Δέχτηκε με χαρά να μας πει δύο κουβέντες.

"Πού κυμαίνονται οι τιμές, κύριε Δημήτρη;", ρωτήσαμε. Και αν οι μυρωδιές που τρυπούσαν τα ρουθούνια μας δεν αρκούσαν, πράγμα δύσκολο όταν το άρωμα είναι τόσο μεθυστικό, στο άκουσμα της τιμής, ξέραμε ότι είμαστε στο σωστό μέρος.

Τα 20 λουλούδια των 60 πόντων κυμαίνονται από 5 έως 10 ευρώ. Τα τριαντάφυλλα των 20 με 30 πόντων, που προσφέρονται και για ανθοδέσμες, ξεκινάν από 5 ευρώ το μάτσο (δηλαδή, τα 20 λουλούδια). Υπάρχουν και τα μεγαλύτερα των 70 - 80 πόντων τα οποία είναι ιδανικά για διακοσμήσεις, γάμους και βαφτίσεις"

Φωτογραφία: Nicholas Cornford

Φωτογραφία: Nicholas Cornford

Τα πιο γλυκά τριαντάφυλλα...

Τριαντάφυλλα καταφθάνουν εδώ κατευθείαν από τα θερμοκήπια της Κρήτης, του Μαραθώνα, της Αναβύσσου, του Μεσολογγίου, ή ακόμη από την Ινδία, την Ολλανδία και το Εκουαδόρ, τα οποία μεταφέρονται είτε με επαγγελματικά φορτηγά με ψυγεία, είτε με το αεροπλάνο.

Και αν οι επιλογές σας έχουν αφήσει μπερδεμένους, αν τα λόγια ενός "παλιού" στον χώρο μετρούν λίγο περισσότερο από τα δικά μας, ο κύριος Δημήτρης μας ψυθίρισε στο αυτί: "τα πιο γλυκά τριαντάφυλλα είναι εκείνα του Εκουαδόρ".

φωτο Ανδρέας Δ https://foursquare.com/

Πριν φύγουμε, όταν η κίνηση και η δουλειά έχουν κοπάσει, παρατηρούμε πόσο απαραίτητα είναι ο χαβαλές και το χιούμορ, στους "εργάτες των λουλουδιών". Ένας καφές και κάμποσες παρτίδες τάβλι είναι η ανταμοιβή της εργασίας και του πρωινού ξυπνήματος.

Φωτογραφία: Nicholas Cornford

...και η ώρα της ξεκούρασης

φωτο Ανδρέας Δ https://foursquare.com/

https://foursquare.com/
ΠΗΓΗ http://www.pathfinder.gr/

Εργοστάσιο Columbia: 61 χρόνια Μουσικής Ιστορίας που Αντιμετωπίζονται σαν Τσιμέντο

Κείμενο, Φωτογραφίες: Σοφία Ζαχαριάδη
αναδημοσίευση από: vice.com
Η ελληνική επιχειρηματικότητα -και κατ’επέκταση, πραγματικότητα- βρίθει από παραδείγματα σφετερισμού, φθοράς και δια-φθοράς. Στην περίπτωση της Columbia δε, αυτό καταγράφεται σε όλο της το μεγαλείο από την αρχή της δημιουργίας της, την περίοδο ακμής της έως το κλείσιμο, τη λεηλασία και τελικά την -παράνομη- κατεδάφιση μέρους, των κτηρίων της.
Η Columbia, καταρχήν, είναι ένα κτήριο που αν τυχόν έχεις κάνει τη διαδρομή Πειραιάς-Κηφισιά με το τρένο, επεβίωσες της ασφυξίας σ’αυτό, και κατάφερες να ξεκλέψεις και μια κλεφτή ματιά από το smartphone στον κόσμο, σε έχει αν μη τι άλλο κάνει να αναρωτηθείς τι σόι ιστορία να κουβαλά αυτή η επιγραφή που δεσπόζει από τα λοιπά κτήρια της Λεωφόρου Ηρακλείου.
Η επιγραφή αυτή λοιπόν, παλαιότερα είχε και δύο νότες τριγύρω, σήμα κατατεθέν για τα όσα συνέβαιναν στο εσωτερικό της για παραπάνω από μισό αιώνα και ακόμα περισσότερο για την ιστορία που γράφτηκε όλα αυτά τα χρόνια στους δόλιους τοίχους, που πλέον τους ‘δέρνει “ο αγέρας κι η βροχή, μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή”.
Γιατί όμως ήταν “γλυκιά απαντοχή”; Γιατί στην Ελλάδα του ’30, που έναν αιώνα μετά την Τουρκοκρατία έζησε σωριδόν εσωτερικούς τριγμούς (δολοφονία Καποδίστρια, Βασιλείς-Αντι-Βασιλείς), παρέα με  εξωτερικούς τριγμούς (Βαλκανικούς Πολέμους, Πρώτο Παγκόσμιο, Μικρασιατική Καταστροφή) δημιουργήθηκε η ανάγκη να χτιστεί ένα εργοστάσιο παραγωγής δίσκων και μουσικής στην καρδιά του Μεσοπολέμου και της, τότε, οικονομικής κρίσης; Με λίγα λόγια, έστεκαν στα καλά τους οι Αγγλοσάξονες ερχόμενοι εδώ να επενδύσουν;

Ο φωνογραφιτζής της γειτονιάς παίζει τα “σουξέ” της εποχής – Αρχείο Ηλία Βολιότη-Καπετανάκη 
Μια χαρά έστεκαν! Καθ’ότι το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Άγγλων, σε συνδυασμό ίσως και με την γενικότερη αποικιοκρατική-“προστατευτική” του τάση έναντι του Ελληνικού πολιτισμού, από τα μάρμαρα έως και την εγκαθίδρυση του δυτικού τραγουδιού-γνωστότερου σε μας ως “ξένο”, αντιλήφθηκε από πολύ νωρίς “την εμπορική αξία του πλούτου της Μεσογειακής λεκάνης”. Ενός πλούτου που με την έλευση του φωνόγραφου μπορούσε πλέον όχι μόνο να καταγραφεί αλλά και να λειτουργήσει ως δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στους Έλληνες της διασποράς, τους εσωτερικούς μετανάστες αλλά και τους Έλληνες της Σμύρνης που συρρέανε κατά δεκάδες χιλιάδες μετά την Καταστροφή της μνήμης το ‘22. Διόλου τυχαία, στην Ελλάδα, οι δίσκοι παρουσιάζανε θεαματικές πωλήσεις. Από τα σπίτια των πλουσίων έως τα λαϊκά καφενεία και τους δρόμους, πάντα υπήρχε ένας φωνόγραφος να παίζει. Αν το μεροκάματο ήταν 150δρχ, ο δίσκος έκανε 180δρχ. Αλλά ακόμα και αν η τσέπη δεν το άντεχε, πάντα φρόντιζαν να περισσεύει κάτι για τον φωνογραφιτζή της γειτονιάς. Εξ ου και το άσμα.
Ενόσω λοιπόν, οι φωνόγραφοι παίζαν, απαλύνοντας μεράκια και καημούς μια χώρας που προσπαθούσε να γίνει κράτος, χτίζονταν τα πρώτα θεμέλια της πλέον επικερδέστερης επιχείρησης στην ιστορία της ανθρωπότητας: το τραγούδι.

Η εξωτερική όψη της Columbia με κυματίζουσες την Ελληνική και Αγγλική σημαία – Αρχείο Ηλία Βολιότη-Καπετανάκη 
Η βρετανική Columbia στοχεύοντας δυναμικά στην αγορά των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής αποφασίζει να οργανώσει εργοστάσιο παραγωγής και εμπορίας “γραμμοφώνων, ραδιοφώνων, φωνογραφικών δίσκων, διαφραγμάτων, μεγαφώνων και παντός είδους φωνοληπτικών, ηχητικών οργάνων ως και άλλων συναφών προϊόντων”.
Στις 20 Δεκεμβρίου του 1930, το πρώτο και μοναδικό εργοστάσιο δίσκων έως το 1974, είναι γεγονός. Γεγονός επίσης -και παγκόσμια πρωτοτυπία- είναι ότι η Columbia είχε δύο εγχώριους αντιπροσώπους: τους αδελφούς Λαμπρόπουλους για την Columbia-His Master’s Voice και τον Μίνωα Μάτσα για την Odeon-Parlophone. Παρόλο που εκείνη την περίοδο η βρετανική Columbia είχε ενσωματώσει τις δύο αυτές ετικέτες σε μια, στην Ελλάδα προτίμησαν δύο αντιπρόσωποι να μοιράζονται μια αγορά, στο πλαίσιο μιας ‘’συναινετικής’’ ανταγωνιστικότητας που κατά καιρούς έκανε την συναίνεση κομπολόι.

Αναμνηστική φωτογραφία του προσωπικού του εργοστασίου. Διακρίνονται από δεξιά, με γραβάτα, ο Ευάγγελος Αρεταίος και ο Άγγλος υπεύθυνος Ρόμπερτ Μακένζυ. – Αρχείο Ηλία Βολιότη-Καπετανάκη
Με μετοχικό κεφάλαιο 1.486.000δρχ. και αρχικά 40 εργάτες, που πολύ γρήγορα φτάσανε τους 100, το εργοστάσιο μπαίνει στην παραγωγή. Ελλείψει αιθουσών φωνοληψίας, τα πρώτα χρόνια οι φωνοληψίες γίνονται σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, συνήθως ξενοδοχείων. Έπειτα, το 1935, ο τεχνικός διευθυντής της εταιρίας Ευάγγελος Αρεταίος, μεταβαίνει στο Λονδίνο, εκπαιδεύεται και επιστρέφει στην Ελλάδα για να δημιουργήσει και να λειτουργήσει το πρώτο studio στην ιστορία αυτού του τόπου. Το 1963 το στούντιο αυτό μετονομάστηκε σε studio III, λόγω εκσυγχρονισμού του εργοστασίου και κατασκευής άλλων δύο στούντιο, και το 2006 γκρεμίστηκαν όλα μαζί, καθώς το “Συμβούλιο Νεοτέρων Μνημείων” τα ανακήρυξε μη διατηρητέα λόγω έλλειψηςαρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος. Αλλά ας μην προτρέχουμε…

Αρχές δεκαετίας ’70, σε ώρα ανάπαυλας, έξω από το κτίριο των στούντιο I και ΙΙ. O ηχολήπτης Νίκος Κανελλόπουλος(δεξιά) με τον παραγωγό Αχιλλέα Θεοφίλου. -Αρχείο οικογένειας Ν.Κανελλόπουλου. 
Τα πρώτα χρόνια, οι φωνοληψίες κόστιζαν πολλά χρήματα στις εταιρίες. Οπότε, γινόταν πολύ προσεκτική “περισυλλογή” των καλλιτεχνών που θα έμπαιναν στο στούντιο να γράψουν. Αυτό σημαίνει ότι εκείνη την εποχή η παραγωγή -πάντα ελλείψει χρημάτων!-λειτουργούσε αντίστροφα: από τα κάτω προς τα πάνω. Δηλ. πρώτα το τραγούδι γινόταν αγαπητό από τον κόσμο και μετά ηχογραφούνταν. Έπειτα, με την εξέλιξη της τεχνολογίας,  το κόστος έπεσε και η παραγωγή γύρισε ανάποδα.
Τα βασικά θεμέλια της επιχειρηματικότητας τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό ήταν, είναι και θα είναι το κέρδος. Δεκτόν. Το κέρδος όμως δεν χρειάζεται να είναι a priori εις βάρος μας, αλλά και προς χάριν μας. Κοινώς υπάρχει κι άλλος δρόμος προς την πολυπόθητη ανάπτυξη και ένας από αυτούς είναι η διατήρηση της κουλτούρας. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν εννοούμε αυτή την κουλτούρα, ούτε αυτή που γεννήθηκε στους κόλπους της Columbia.
Θα έχετε ακούσει όλοι φαντάζομαι λίγο πολύ, ότι η στιχουργός Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου σε πολλά τραγούδια που έγραψε δεν είχε την αντίστοιχη ευτυχία να δει το όνομα της σ’αυτά, καθώς τα παραχωρούσε στις εταιρείες ή στους εκάστοτε καλλιτέχνες για ψίχουλα, ώστε να ικανοποιήσει, όπως λένε, το πάθος της για τα χαρτιά.  Η αλήθεια όμως είναι ότι και άλλοι καλλιτέχνες που δεν χαρτοπαίζανε απαραίτητα είχανε λίγο πολύ την ίδια αντιμετώπιση. Συνεπώς, οι εγχώριοι αντιπρόσωποι όχι μόνο κερδίζανε χρήματα από τις πωλήσεις, αλλά φροντίζανε να παίρνουν και από τα δικαιώματα! Ήταν πάγια τακτική της εταιρίας στους νιόφερτους ή στους λιγότερο δικτυωμένους να θέτουν όρους τύπου: “8 δικά σου, τα 2 στην εταιρία” ή  να τα δίνουν σε πιο γνωστούς καλλιτέχνες ώστε να πουλήσουν περισσότερο. Πολλά και ποικίλα τα παραδείγματα, τα οποία αν θες να ψάξεις υπάρχουν σε αυτό το βιβλίο.  Έτσι, τελείως μαγ(ειρ)ικά ,ο Μίνωας Μάτσας έχει βρεθεί να είναι στιχουργός 250 τραγουδιών -που με τα χρόνια όλο και αυξάνονται- ένα εκ των οποίων και το γνωστότατο “Μινόρε της Αυγής”. Το οποίο τραγουδάνε οι Χατζηχρήστος, Βαμβακάρης, Σταμούλης, αλλά επουδενί γράψανε! Όχι, ήταν παραγγελιά του καλλιτεχνικού διευθυντή της εταιρίας, Σπύρου Περιστέρη. Μην επιμένεις!
Και ίσως, αναρωτηθείς τι σχέση έχουν όλα αυτά με την κατάσταση της Columbia σήμερα;

Μέσα δεκαετίας 70. Πρόβα στο στούντιο. Ο Μίκης Θεοδωράκης, που επιστρέφοντας από το εξωτερικό στη μεταπολίτευση συνεργάζεται με τη Minos. Πλαισιωμένος (αριστερά) από τον παραγωγό Αχιλλέα Θεοφίλου και (δεξιά) τους Μάκη Μάτσα και Νίκο Κανελλόπουλο. – Αρχείο οικογένειας Ν.Κανελλόπουλου
Στην Columbia, δημιουργήθηκαν δυο ισχυρότατες κουλτούρες τις οποίες έχουμε πάρει προίκα έως και τις μέρες μας. H μια είναι αυτή της μουσικής λαϊκής παράδοσης, που παρά την προσπάθεια του εξευρωπαϊσμού και των «χρηστών ηθών» που κατά καιρούς την λογοκρίνανε επεβίωσε, επιβιώνει και θα επιβιώνει στον αιώνα τον άπαντα και η άλλη είναι η κουλτούρα της παραχάραξης. Την κουλτούρα δηλαδή που θέλει μια εταιρία να έχει υλικά κέρδη, όπως κεφάλαιο,  χρήμα κλπ και το εντυπωσιακότερο όλων: ιδιοκτησία και μάλιστα πνευματική!
Η Columbia γεννήθηκε στην καρδιά του Μεσοπολέμου. Έζησε μια μακρά περίοδο λογοκρισίας, επεβίωσε στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, την Κατοχή. Στον εμφύλιο μάσαγε “Πασατέμπο” και έπαιζε “Κομπολογάκι”, ενώ στη Χούντα 460 άνθρωποι δουλεύανε τις πρέσες στους ρυθμούς του “Μεγάλου μας Τσίρκου”, ακολουθώντας μια μοναχική πορεία συνεχών επιτυχιών και εκσυγχρονισμού όταν η υπόλοιπη Ελλάδα είχε μείνει στάσιμη, (παρ)ακολουθώντας της κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις. Ήταν όμως το 1991 -πριν ακόμα που έφερε το οριστικό της τέλος. Και το 2006, την συντριβή της.
Θα λέγαμε ότι η Columbia ξεκίνησε και τελείωσε από μια ανάγκη. Διαγράφοντας έναν τέλειο κύκλο, όπως αρμόζει σε κάθε βιβλίο Ιστορίας, αυτόν της ακμής και της παρακμής. Η αρχική ανάγκη των Αγγλοσαξόνων ήταν το κέρδος και η τελική ανάγκη τους να ρεφάρουν από την παγκόσμια πτώση των πωλήσεων, αλλά και την έλευση των cd. Ένας πιθανός εκσυγχρονισμός του εργοστασίου της Columbia, ώστε να καλοδεχτεί την ψηφιακή τεχνολογία, χρειαζόταν τεράστιες επενδύσεις που οι Άγγλοι δεν επιθυμούσαν και δεν μπορούσαν να κάνουν..
Έτσι, το 1983 σταματούν οριστικά οι ηχογραφήσεις και στις 30 Δεκεμβρίου του 1991 το εργοστάσιο κλείνει μια για πάντα τις πύλες του. Από τότε έως και το 2006 που αγοράζεται το οικόπεδο από τον Σαμουήλ(Μάκη)Μάτσα, υιό του Μίνωα Μάτσα της Odeon, όλες οι εγκαταστάσεις του εργοστασίου, ο εξοπλισμός του έως και το αρχείο του δέχονται τόσες υλικές καταστροφές και τέτοιο πλιάτσικο που μόνο οι φωτογραφίες μπορούν να το περιγράψουν!

Το studio III όπως φωτογραφήθηκε από τον Ηλία Βολιότη-Καπετανάκη 
Και ενώ η Columbia στον Β’ παγκόσμιο που οι Γερμανοί την είχαν επιτάξει, είχε κάποιες υλικές καταστροφές και μια μικρή παράγωγη, προπαγανδιστικού κυρίως υλικού, ήταν σε περίοδο Ειρήνης και οικονομικής ανάπτυξης που καταστράφηκε ολοσχαιρώς.
Είναι ενδιαφέρον λοιπόν, να αναρωτηθούμε γιατί η Columbia με την ιστορία κυρίως που καταγράφηκε στο εσωτερικό της δεν διασώθηκε; Όταν πχ. Στην Γαλλία η εταιρία Pathe έχει δημιουργήσει ολάκερο μουσικό χωριό ή στην ρατσιστική Αμερική, όπως συνηθίζουμε να λέμε, το κράτος ζήτησε από τους ιδιώτες να ξαναχτίσουν, εν είδει προστίμου, την Αφροαμερικάνικη δισκογραφική Stax Records -που είχαν προηγουμένως γκρεμίσει με συνοπτικές διαδικασίες.

Ηχογραφώντας τον “Μεγάλο Ερωτικό”(Σεπτέμβριος-Νοέμβριος 1972). Μάνος Χατζιδάκις, Φλέρυ Νταντωνάκη και Ανδρέας Ροδουσάκης. -Από περιοδικό εποχής. 
Αντ’ αυτού, εμείς την αντιμετωπίσαμε ως βάρος. Την κρίναμε βάση του αρχιτεκτονικού της σχεδιασμού και δικαιολογήσαμε το γκρέμισμα των στούντιο ως μια ανάγκη να διασωθούν τα κεφάλια των διερχομένων από τα, πράγματι, άναρχα ντουβάρια των στούντιο που είχαν την τάση όχι μόνο να ξεκολλούν αλλά και να εξφενδονίζονται 50 μέτρα μακριά, ντουγρού στο κεφάλι του ανυποψίαστου πολίτη. 14.000 στρέμματα φιλέτο έναντι  61 χρόνων ιστορίας για την ανέγερση εμπορικού κέντρου!
Έτσι, το Σάββατο 13 Μαΐου του 2006 ξεκινούν το γκρέμισμα. Την Κυριακή σταματούν για ν’ ακουστεί αυτό και την Δευτέρα με την αυγούλα κατεδαφίζουν ολοσχαιρώς τα στούντιο που περάσανε όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες του Ελληνικού Πενταγράμμου: Βαμβακάρης, Τσιτσάνης, Χιώτης, Ζαμπέτας, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, Μούτσης, Μπέλλου, Μοσχολιού και η λίστα δεν έχει τέλος…
Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της «Πρωτοβουλίας για την διάσωση και αξιοποίηση της Columbia», κάποιων κατοίκων και λίγων καλλιτεχνών η Ελληνική επιχειρηματικότητα έδωσε το πράσινο φως στον Σαμουήλ(Μάκη)Μάτσα να μπετώσει την ιστορία και να μας παραχωρήσει ένα κτήριο της Columbia μαζί με το πρόπυλο για μουσείο. Τι θα βάλει στο μουσείο παραμένει άγνωστο. Το σίγουρο είναι ότι, αν η αρχιτεκτονική μας ευαισθησία το απαιτεί, το πρόπυλο του εργοστασίου θα μεταφερθεί  κάπου μέσα στα 14.000 στρέμματα γης, ώστε να μη φαίνεται παράταιρο και σου ταράζει τις θύμησες, όταν θα περνάς με το τρενάκι σου κάπου στην διαδρομή Πειραιά-Κηφισιά.
Μιλώντας για θύμησες, ο Τζέφρυ Ευγενίδης στο βιβλίο του Middlesex, μας σερβίρει το εξής ωραίο: «Ζώντας ένας άνθρωπος πορεύεται, όχι προς το μέλλον αλλά προς το παρελθόν».
Ίσως λοιπόν, θα ‘πρεπε ν’ αναρωτηθούμε, γιατί τελευταία ό,τι γνωρίζαμε από το παρελθόν στην Ελλάδα όλο και περισσότερο τείνει να χάνει την υλική του υπόσταση, δίνοντας τη θέση του σ’ ένα ευκαιριακό παρόν μ’ ένα μέλλον δίχως μνήμη.

Eργοστάσιο Θερμίδας

Το εργοστάσιο της Θερμίδας βρίσκεται στην άκρη του δήμου Αθηναίων,στην περιοχή της Ριζούπολης.Αν και κοντά εκεί που μένω λίγα πράγματα έχω μάθει για την ιστορία του εργοστασίου.



Πριν το ΙΙ παγκόσμιο πόλεμο υπήρξε εργοστάσιο παραγωγής όπλων και κατα την διάρκεια της κατοχής πέρασε σε Γερμανικά χέρια και συνέχισαν την παραγωγή.Μετά το τέλος του πολέμου το εργοστάσιο άρχισε να παράγει θερμαντικά σώματα(εξού και το Θερμίδα υποθέτω...)μεχρι που τα οικονομικά προβλήματα το λύγισαν και καπου στην δεκαετία του 60 ή 70 σταμάτησε οριστικά η λειτουργία του.Απο τότε μέχρι τώρα επικρατεί η κατάσταση αυτη....






Παρατημένες καρέκλες...(;!)



Αδεια δωμάτια και σπασμένοι τοίχοι...



Γενικότερα μια ερημιά....φώς και σκοτάδι....



Το μέλλον αυτού του οικοδομικού τετραγώνου δεν είναι γνωστό....το μόνο που μένει είναι οι υποσχέσεις των πολιτικών και η αξιολύπητη θέα και μυρωδία που έχει μείνει ίδια όλα αυτά τα χρόνια.

 William Tell

Η «μαγιά» που κρατάει την Ελλάδα

Ζούμε σε εποχές δύσκολες και ειδικά εδώ στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια, έχουμε υποστεί αρκετά δεινά και αρκετές θλίψεις.
Τα δεινά, πάντοτε έχουνε μια αιτία. Και η αιτία αυτή δεν είναι άλλη από την απομάκρυνσή μας από τον Θεό και τις ρίζες μας. Ξεφύγαμε σαν κοινωνία και μας απορρόφησε το μοντέλο του σύγχρονου δυτικού τρόπου ζωής. Χωρίς χαλινάρια και χωρίς καμία διάκριση προχωρούσαμε και νομίζαμε ότι είμαστε στον σωστό δρόμο – στον δρόμο της προόδου όπως μας έλεγαν. Μα το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και κάποια μέρα έρχεται το τέλος του.
Η χώρα μας έχει περάσει πολλές φορές και στο παρελθόν αντίστοιχες δύσκολες στιγμές. Και πάντα στις δύσκολες στιγμές οι Έλληνες κατέφευγαν στον Θεό, για να δώσει Εκείνος την λύση στα προβλήματα τους – στην μόνη πραγματική ελπίδα. Όπως έλεγε και ο Άγιος Νικόλαος Αχρίδας: «Στήριξε την ελπίδα σου μόνο στον Χριστό. Και ο Χριστός βλέποντας την πίστη σου θα σου χαρίσει γρήγορα την χαρά. Θα σου δώσει τέτοια χαρά, που καμιά δύναμη, ούτε ανθρώπινη, ούτε δαιμονική, δεν θα μπορέσει να στην αφαιρέσει».
Ωστόσο, όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν και κάποιοι άνθρωποι που δεν επηρεάστηκαν από όλο αυτό το μοντέλο του σύγχρονου τρόπου ζωής και στήριζαν την ελπίδα τους στον Θεό (όπως έλεγε και ο Άγιος Νικόλαος Αχρίδας), και προσευχόντουσαν και για εμάς τους υπόλοιπους αμαρτωλούς. Είναι όλοι αυτοί που κρατάνε ακόμα τις αξίες και τα ιδανικά της θρησκείας μας και της ρωμιοσύνης. Είναι αυτοί που όπως έλεγε και ο Άγιος Παϊσιος κρατάνε την Εκκλησία και την Ελλάδα. Χαρακτηριστικά έλεγε ο Άγιος Παϊσιος: «Υπάρχει η μαγιά κι αυτή η μαγιά κρατάει την Εκκλησία και την Ελλάδα. Γι’ αυτή τη μαγιά ο Κύριος θα κάμει ότι θα κάμει».
Γι’ αυτή την «μαγιά», είχε πει κάποτε και ο Ιωάννης Μακρυγιάννης σε κάποιον λόγο του: «Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε τρώνε από ᾿μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι᾿ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν».
Αυτή λοιπόν η «μαγιά», είναι αυτή η οποία θα σώσει την Ελλάδα και πάλι. Πιστεύουμε λοιπόν ότι αυτή η «μαγιά», υπάρχει και σήμερα και αυτό που πρέπει να γίνει, είναι να μεγαλώσει (αυτή η «μαγιά») με την μετάνοιά μας, για να έρθει το έλεος του Κυρίου γρηγορότερα  και να τελειώσουν τα βάσανα και οι δυσκολίες του λαού μας. Αμήν!
Σ.Κ.

Ένα όραμα του γέροντα Εφραίμ Φιλοθεΐτη

Διήγηση π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου
Κάποτε ο γέροντάς μου, ο πατήρ Εφραίμ, είδε το εξής φοβερόν όραμα. Βρέθηκα, μας διηγείται, όπως μας το διηγείται, -μας το έχει διηγηθεί πέντε δέκα φορές μέχρι τώρα,- σε ένα απέραντο τόπο, όπου υπήρχαν χιλιάδες χιλιάδων άνθρωποι, πάσης ηλικίας και φύλου.
Και μπροστά σ’ αυτό το πλήθος, στεκόμουν και γώ. Απέναντι από μένα βρισκόταν ένας γίγαντας, ένας δαιμόνιος άνθρωπος, ένας φοβερός κατήγορος, έτοιμος να κατηγορήσει, και να τους καταδικάσει όλους, με επιχειρήματα σατανικά. Επιχειρήματα που του έδιδε αυτό το πλήθος. Το αξιοπερίεργον λοιπόν ήτο, ότι όλο αυτό το πλήθος, ήταν βουβό, είχαν μεν όλοι στόματα, όπως και μάτια και τα λοιπά και πρόσωπο, αλλά το στόμα τους ήταν κλειστό. Ήταν όλοι τους μουγγοί.
Διότι όλοι τους ήσαν αναπολόγητοι σ’ αυτή την κρίση που γινόταν, σ’ αυτό το δικαστήριο. Και τώρα τι θα γίνει; Τι πρέπει να κάνω εγώ; Και αμέσως του λέγω θαρρετά. Ο γέροντας, λέει θαρρετά, στον δαιμόνιο αυτόν άνθρωπο. Δεν μπορείς να τους καταδικάζεις όλους αυτούς τους ανθρώπους εσύ, επειδή συ έτσι το θέλεις!
Εκεί τότε εκείνο το φοβερό δαιμόνιο, άρχισε να κατηγορεί τον καθέναν χωριστά, για τα αμαρτήματά του. Και πρώτον, διότι δεν είχε κανείς μετάνοια. Το επαναλαμβάνω σε όλους. Δεν είχε κανείς μετάνοια!
Δεύτερον, τρίτον, τέταρτον, πέμπτο, έκτο, έβδομο, όγδοο, ένατο, δέκατο, θα απαριθμήσω μερικά απ’ αυτά. Ο ένας ήταν κλέπτης. Ο άλλος, μέρα νύχτα έλεγε ψέματα. Ο άλλος ήταν υπερήφανος. Και για να μη λέω ο άλλος, ο άλλος, λέω, εγωιστής, κενόδοξος, πόρνος, μοιχός, παιδεραστής, ομοφυλόφιλος, φονιάς, πατροκτόνος, μητροκτόνος, εκτρώσεις, αρσενοκοιτία, μέθυσοι χαρτοπαίκτες, λίδοροι, μαλακοί, δειλοί, φιλάργυροι, οργίλοι, θυμώδεις, κατακριτές, κουτσομπόληδες, αργολόγοι, αιμομίχτες, φθονεροί, ζηλιάρηδες, άδικοι, άρπαγες, δόλιοι, πονηροί, χωρίς προσευχή, χωρίς εκκλησιασμό, χωρίς εξομολόγηση και μετάνοια, χωρίς Θεία Κοινωνία, ανελεήμονες, άσπλαχνοι, άστοργοι, ασεβείς προς τους γονείς και μεγαλυτέρους, κακούργοι, αναρχικοί, ανήθικοι, αργόσχολοι, σκληροτράχηλοι, αγνώμονες, αχάριστοι, θέλετε να πω και άλλα; Και γώ, λέει ο γέροντας, τους υπερασπιζόμουν όλους αυτούς.
Να τι κάνει το κομποσχοινάκι σας! Να τι κάνει η προσευχή. Να τι κάνει η αγιασμένη ζωή, να τι κάνει η παρρησία προς το Θεό! Υπερασπίζεσαι τον άνθρωπο που είναι αμετανόητος. Και τους δίδεις φώς! Και θείον φόβον! Για να έρθουν στη μετάνοια!
Και όμως αυτός τους καταδίκαζε, με βάση την Αγία Γραφή διότι όλες αυτές οι αμαρτίες που ανέφερα, είναι όντως γραμμένες, σε ολόκληρη την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και στο Ευαγγέλιο.
Και συνεχίζει ο γέροντας: Κι όμως εγώ τους υπερασπιζόμουν όλους αυτούς, επικαλούμενος την ευσπλαχνία του Θεού, την άκρα μακροθυμία Του και το έλεός Του. Όχι, φώναζε αυτός, θα καταδικαστούν όλοι τους, στους αιώνας των αιώνων, διότι δεν είχαν μετάνοια ειλικρινή, θείον φόβον, αγάπη, θεία μυστήρια, προσευχή, ελεημοσύνη, και δε συγχωρούσε ο ένας τον άλλον.
Και ξέρετε, άμα θυμώσουμε λιγάκι, κατεβάζουμε μια μούρη μέχρι κει κάτω, έτσι, μέχρι κει κάτω πάει η μούρη μας. Ιδίως μεταξύ των συζύγων. Μη παρεξηγείται κανένας. Και μεταξύ φίλων, και μεταξύ συνεργατών, και μεταξύ γειτόνων, και μεταξύ παπάδων, και μεταξύ δεσποτάδων, και μεταξύ μοναχών, και μεταξύ όλων ημών.
Έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους μουγκούς και βουβούς, και τους λυπόμουνα κατάβαθα. Δεμένες οι γλώσσες τους. Κλειστά τα στόματά τους. Και όμως εγώ δεν σταματούσα να αντιμάχομαι. Προσέξτε τώρα με τι αντιμάχομαι. Με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, μετάνοιες, κομποσχοίνι, ελεημοσύνη, εγκράτεια, δάκρυα παρακλητικά προς τον φιλάνθρωπον Κύριον, και Σωτήρα ημών Ιησούν Χριστόν και την Παναγία Μητέρα Του.
Κι ενώ συνεχώς μαχόμουν μαζί του, λέγοντας αυτός τα δικά του, και ’γω αντιλέγοντας, υπερασπιζόμενος όλους αυτούς, ακριβώς τότε, από τις πολλές φορές, που έλεγε κείνος και έλεγα κι εγώ, ήλθα εις εαυτόν.
Και ερχόμενος εις εαυτόν, είπα. «Και τώρα τι γίνεται; Παναγία μου!", φώναξα μέσα στο κελί μου. "Χριστέ μου! σε τι μέρες ζούμε; Χάνονται εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ψυχές. Χριστέ μου, πού πάμε; Πού πάμε; Πού πάμε;"
"Η ώρα του θανάτου έρχεται, οι άνθρωποι και μείς μαζί τους περπατάμε αδιάφοροι. Μας κατέλαβε όλους μια απέραντη πνευματική νάρκη και ραθυμία. Ούτε πίστις, ούτε Θεός, ούτε αγάπη, ούτε έλεος προς τον πλησίον, ούτε συμμετοχή στα άγια μυστήρια, ούτε προσευχή, ούτε μετάνοια, ούτε δάκρυα. Πώς θα σώσουμε την ψυχή μας, Χριστέ μου; Πώς;"

Το εργοστάσιο της Ελληνικής Εριουργίας στα Πατήσια

Νίκος Στάμος, αρχιτέκτων E.M.Π.

Το εργοστάσιο που στέγαζε την Ελληνική Εριουργία κτίστηκε το 1914. Το οικόπεδο βρίσκεται στην περιοχή Αλυσίδα, στο τέλος της Πατησίων. Η επιλογή της συγκεκριμένης θέσης οφείλεται στο ομαλό έδαφος, γεμάτο αμπέλια και κήπους, στο άφθονο νερό από το ρέμα του Ποδονίφτη και στην καταλληλότητα για κάθε είδους εγκατάσταση. Επιπλέον ήταν κοντά η σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών-Κηφισιάς. Μέχρι το 1920 υπήρχαν τρία εργοστάσια εριουργίας, σε απόσταση 500μ. το ένα από το άλλο.

Το εργοστάσιο ξεκίνησε με το κτήριο της κλιμακωτής όψης που παραπέμπει σε μνημειακή αρχιτεκτονική. Αποτελούνταν από έξι πτέρυγες, που εξυπηρετούσαν όλες τις λειτουργίες. Περιλάμβαναν το μηχανοστάσιο, αίθουσα μηχανών για το πρώτο και το τελευταίο ξάσιμο, αίθουσα με κλωστικά μηχανήματα για το πρώτο κλώσιμο, διπλοστρεπτικές μηχανές «τέλειου κλωσίματος», τμήμα παρασκευής στημόνων, φινιστηρίο και αίθουσες γυναικείων και ανδρικών υφασμάτων. Με λίγα λόγια εκεί γινόταν η διαδικασία της κλώσης και της ύφανσης.

Αργότερα κτίστηκαν καινούργιες εγκαταστάσεις ακριβώς δίπλα από το αρχικό εργοστάσιο με παράλληλες πτέρυγες με οδοντωτή οροφή και ανοίγματα προς τον βορρά. Το νέο κτήριο είχε εμβαδόν 1800 τ.μ. και το δομικό του σύστημα αποτελούνταν από μεταλλικές κολώνες τύπου «Τ», ενώ η οροφή του ήταν κατασκευασμένη από στρατζαριστή λαμαρίνα. Οι τοίχοι πλήρωσης ήταν από πέτρα, ενώ οι πλευρικές κολώνες ήταν μπετονένιες. Ήταν ενιαίοςχώρος και χρησιμοποιούνταν ως αποθήκη και ως επέκταση του κλωστηρίου και του υφαντηρίου. Το κτήριο κάηκε μετά από σφοδρή πυρκαγιά που ξέσπασε το 1950.

To 1919 ο Ν. Κυρκίνης, κύριος μέτοχος της εταιρίας, εγκατέστησε στη Ν. Ιωνία το πλυντήριο και το βαφείο της Εριουργίας δίπλα στο ρέμα του Περισσού. Το 1921 κτίστηκε στο κεντρικότερο σημείο του οικοπέδου το νέο υφαντήριο. Πρόκειται για ένα διώροφο κτήριο με μεγάλο βάθος που αύξησε πολύ τον χώρο παραγωγής ενώ παρείχε περισσότερη ευελιξία. Μετά ακολούθησε η κατασκευή του νέου μηχανοστασίου. Το κτήριο κτίστηκε σε άμεση σχέση με το αρχικό εργοστάσιο και αποτελούνταν από τρεις πτέρυγες. Το μηχανοστάσιο αποτελούσε την κοινή πηγή ενέργειας των μηχανημάτων της κλώσης και της ύφανσης. Οι καινούργιες επεκτάσεις του εργοστασίου ήταν στα πλαίσια της ανάπτυξης της εταιρίας και της μετατροπής της σε ανώνυμη εταιρία. Ακολούθησαν τα κτήρια επί της οδού του Αγ. Αντωνίου που κτίστηκαν μετά την αλλαγή της ιδιοκτησίας της εταιρίας και της εποπτείας από την Εθνική Τράπεζα. Πρόκειται για προεκτάσεις της αποθήκης και των κλωστηρίων. Οι εγκαταστάσεις του εργοστασίου καταλάμβαναν 28.000 τ.μ, ενώ παρήγαγε παντός είδους μάλλινα είδη, υφάσματα ανδρικά και γυναικεία, κουβέρτες κοινές και πολυτελείας, στρατιωτικά είδη κ.τ.λ.

Ημερομηνίες σταθμοί

Αν επιχειρήσουμε να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή θα ξεκινήσουμε με τα επιχειρηματικά σχέδια των αδελφών Κιρκίνη και τη στέγαση της πρώτης εταιρίας τους στην περιοχή «Αλυσίδα» των Πατησίων το 1910. Ακολούθησε η αγορά οικοπέδου στην περιοχή αλλά και η θεμελίωση του πρώτου τους εργοστασίου. Το 1919, ο Νικόλαος Κυρκίνης αγοράζει έκταση στους Ποδαράδες και δυο χρόνια αργότερα παράλληλα με την κατασκευή του νέου υφαντηρίου στο οικόπεδο της εριουργίας ιδρύει την «Ελληνική Μεταξουργία ». Το 1925 ακολουθεί η κατασκευή του εργοστασίου της Ταπητουργίας και ένα χρόνο αργότερα η «Βαμβακουργία».

Στις 24 Νοεμβρίου του 1926 οι τρεις ανεξάρτητες επιχειρήσεις , «Ελληνική Μεταξουργία Α.Ε.», «Ηλεκτροβιομηχανική Α.Ε.» συγχωνεύονται με την επωνυμία «Ελληνική Εριουργία Α.Ε.» δημιουργώντας έναν επιχειρηματικό κολοσσό. Το 1927 η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος ελέγχει τη διαχείριση και γίνεται κύριος μέτοχος της εταιρίας λόγω οικονομικών ατασθαλιών εκ μέρους της διοίκησης. Το 1935 η εταιρία και το εργοστάσιο πέρασαν στην ιδιοκτησία του Αθανάσιου Μποδοσάκη εγκαινιάζοντας μια νέα περίοδο άνθησης του εργοστάσιου με την αναβάθμιση της παραγωγής. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής το εργοστάσιο ανέλαβε γερμανική διοίκηση που λογοδοτούσε στις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις.

Με την απελευθέρωση η διοίκηση ξαναπέρασε σε ελληνικά χέρια, όμως το 1945 η εταιρία κατηγορείται ως συνεργάτης του εχθρού και η Εθνική Τράπεζα αρνείται να της χορηγήσει δάνειο. Παρ’όλα αυτά η παραγωγή παρουσιάζει άνοδο προς το τέλος της δεκαετίας του 1940, η οποία ανακόπηκε από την τεράστια πυρκαγιά του 1950 στο κλωστήριο της Εριουργίας. Επίσης το ίδιο έτος διεξήχθη μεγάλη εργατική απεργία διάρκειας ενός και μισού μήνα. To 1953 η Εριουργία διέκοψε τη λειτουργία της για έναν χρόνο περίπου, ενώ το 1956 το εργοστάσιο της Μεταξουργίας σταμaτάει οριστικά τη λειτουργία του. Δύο χρόνια αργότερα αποφασίζεται η εκποίηση όλης της ακίνητης περιουσίας και των μηχανημάτων πλην του εργοστασίου των Πατησίων και του Φινιστηρίου στη Ν. Ιωνία. Η Εριουργία αναστέλλει τη λειτουργία της για δύο χρόνια (1959-1961), ενώ το 1960 η Βαμβακουργία πουλιέται στην «ΑΕ Κλωστήρια Αττικής». Το εργοστάσιο της Εριουργίας επαναλειτουργεί μέχρι το 1979 όπου με διακοπή δύο χρόνων συνεχίζει να υφίσταται από το 1981 μέχρι το 1986, όταν διακόπτεται οριστικά η λειτουργία της. Στο μεσοδιάστημα και συγκεκριμένα το 1983 η Εριουργία παρασυρόμενη από την Πυρκάλ -εταιρία συμφερόντων του Α. Μποδοσάκη- στην οποία ανήκει το σύνολο των μετοχών της, κρατικοποιείται.

Το 1999 το επίμηκες κτήριο του υφαντηρίου, η υψικάμινος καθώς και η πρόσοψη του πρώτου εργοστασίου της Εριουργίας κηρύσσονται διατηρητέα μνημεία και αγοράζεται η μισή έκταση του οικοπέδου από τον Οργανισμό Σχολικών Κτηρίων για την κατασκευή σχολείου που θα στεγάσει το 68ο Γυμνάσιο Αθηνών. Η υπόλοιπη έκταση ανήκει στην Πυρκάλ και ενοικιάζεται ως βιομηχανικός χώρος.

Τελικά ο Ο.Σ.Κ δεν προχώρησε στην ανέγερση σχολείου για αδιευκρίνιστους λόγους και κατασκευάζει στον υπαίθριο χώρο μπροστά από το εργοστάσιο, πάρκο και γήπεδο μπάσκετ ενώ νοικιάζει την υπόλοιπη έκταση σε ιδιωτικό παρκινγκ. Το 2010 πληθαίνουν οι φωνές για την αξιοποίηση του εργοστασίου της Εριουργίας και τη δημιουργία σχολείου και χώρου πρασίνου.

Συμπεράσματα – Σημερινή κατάσταση

Το εργοστάσιο της Εριουργίας των Πατησίων αποτέλεσε σημαντικό πυλώνα της ελληνικής οικονομίας καθώς προμήθευε τον ελληνικό στρατό με παντός είδους μάλλινα προϊόντα από κουβέρτες μέχρι ρουχισμό. Από πολεοδομικής και χωροταξικής άποψης η ιδιαιτερότητα του έγκειται στην απομακρυσμένη θέση του από τη βιομηχανική ζώνη της Νέας Ιωνίας που χαρακτηριστικά αποκαλούνταν μικρό «Μάντσεστερ» με πλειάδα εργοστασίων και εργατικών κατοικιών που φιλοξένησαν τους Πρόσφυγες. Τα λίγα εργοστάσια των Πατησίων αποτελούσαν ένα δεύτερο περιορισμένο πόλο βιομηχανικής ανάπτυξης που εκμεταλλεύτηκαν τις ευνοϊκές γεωγραφικές συνθήκες που ίσχυαν τότε στην περιοχή. Από αρχιτεκτονικής απόψεως η όλη εξέλιξη των κτηρίων του εργοστασίου εκτός από τον καταμερισμό της εργασίας μαρτυρεί και την εξέλιξη της βιομηχανικής αρχιτεκτονικής. Από τους ιστορικούς ρυθμούς του 19ου αιώνα, περνάμε στις νέες κατασκευές με τις πριονωτές στέγες με τα μεγάλα τους ανοίγματα , αλλά και στις μεταγενέστερες από οπλισμένο σκυρόδεμα και πλίνθους.

Σήμερα το οικόπεδο της Εριουργίας αποτελεί ένα μεγάλο αστικό κενό. Η μία του πλευρά τοποθετημένη στις ράγες του τραίνου και οι υπόλοιπες περιτριγυρισμένες από πολυκατοικίες. Η κατάσταση των κτηρίων του οικοπέδου ποικίλλει. Η κατάσταση του φέροντος οργανισμού του υφαντηρίου - κτηρίου διατηρητέου- είναι πολύ καλή όμως η παρατεταμένη φάση ερημοποίησης έχει επίπτωση στα στοιχεία πλήρωσής του. Περιορισμένο κομμάτι του ισογείου λειτουργεί σαν αποθήκη. Το πρώτο χρονικά εργοστάσιο με τη διατηρητέα πρόσοψη, χρησιμοποιείται μερικώς ως ξυλουργείο όμως η κατάσταση των ζευκτών και η αντικατάσταση κομματιών της στέγης με λαμαρίνες υποδηλώνουν μία προβληματική κατάσταση. Τα κτήρια επί της οδού της Αγ. Αντωνίου βρίσκονται σε μέτρια κατάσταση και είναι εγκαταλειμμένα, ενώ πριν μερικά χρόνια είχε καταρρεύσει η στέγη σε ένα από αυτά. Το κτήριο του μηχανοστασίου βρίσκεται σε καλή κατάσταση και δεν φιλοξενεί κάποια χρήση. Οι εναπομείναντες αποθηκευτικοί χώροι βρίσκονται σε καλή κατάσταση πέρα κάποιων αυτοσχέδιων μικρών κατασκευών από ευτελή υλικά που σαφώς δεν σχετίζονται με την παλιά λειτουργία του εργοστασίου. Στους ελεύθερους χώρους του οικοπέδου πέρα από την παρέμβαση του Ο.Σ.Κ. με τη δημιουργία γηπέδου μπάσκετ και πάρκου που δεν είναι προσβάσιμα από το εργοστάσιο, υπάρχει ένας γυμνός φέρων οργανισμός που είναι τοποθετημένος στη θέση της παλιάς προέκτασης του εργοστασίου που κάηκε το 1950 και επιτρέπει το κρέμασμα πανιών για την προστασία των αυτοκίνητων του παρκινγκ. Επιπλέον άναρχη φύτευση καλύπτει σε πολλά σημεία τον υπαίθριο χώρο.

Η ύπαρξη χώρων πρασίνου αλλά και η έλλειψη εκπαιδευτικών και πολιτιστικών υποδομών της περιοχής, κάνουν αναγκαία την επανάχρηση του εργοστασίου ως βιομηχανικού πάρκου που θα εξυπηρετήσει τις προαναφερθείσες ανλαγκες σε τοπική ή υπερτοπική κλίμακα. Η δεσπόζουσα επιμήκης μορφή του παλιού υφαντηρίου και τα υπόλοιπα κτήρια προσφέρουν πλειάδα αρχιτεκτονικών επιλογών με την ταυτόχρονη ανάδειξη τους ως κατασκευές του βιομηχανικού παρελθόντος του τόπου μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Kωνσταντίνα Δεμίρη, «Τα ελληνικά κλωστοϋφαντουργεία», ΕΤΒΑ, 1991

• Ελένη Μαϊστρου, Όλγα Βογιατζόγλου, Έφη Καραθανάση, Μαρία Καρατζίδου, «Η βιομηχανική κληρονομιά της Νέας Ιωνίας», ΕΤΒΑ, 2002

• Επιστημονικό Συμπόσιο, «Ο ξεριζωμός και η άλλη πατρίδα - Οι προσφυγουπόλεις στην Ελλάδα», Σχολή Μωραϊτη, 1999

Το άρθρο συντάχθηκε με αφορμή τη διπλωματική εργασία στην Aρχιτεκτονική Σχολή του Ε.Μ.Π., «Πειραματικό Εκπαιδευτικό κέντρο στο εργοστάσιο της Ελληνικής Εριουργίας» που πραγματοποιήθηκε από τον υπογράφοντα και την Κωννσταντίνα Σταμπούλογλου.

nistam@hotmail.com

MONUMENTA

Από Palmografos.com: Palmografos.com - Το εργοστάσιο της Ελληνικής Εριουργίας στα Πατήσια

Ἡ τραγικότητα τῶν αἱρετικῶν

 

                                      Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου ∆. Μεταλληνοῦ

 

 

Στὶς αἱρέσεις καὶ τοὺς αἱρετικοὺς στρέφει τὴν προσοχή µας τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσµα τῆς προσεχοῦς Κυριακῆς (Τίτ. 3, 8-15). Πολλὲς ἑρµηνεῖες ἔχει λάβει ὁ Ὅρος «αἱρετικὸς» ἀπὸ τοὺς ἑρµηνευτές, καὶ µάλιστα τοὺς νεωτέρους, στὸ χῶρο τῆς Κ. ∆ιαθήκης.

Ὑπάρχει ὅµως καὶ ἡ συγκεκριµένη σηµασία, ποὺ ἔλαβε ὁ Ὅρος στὴ γλώσσα τῶν Ἁγίων Πατέρων, στὴ γλώσσα τῆς Ὀρθοδοξίας. Γιὰ τοὺς ἁγίους Πατέρας µας «αἱρετικὸς» σηµαίνει: διαστρεβλωτὴς τῆς πίστεως, τῆς ἀποκεκαλυµµένης Ἀληθείας, τοῦ θεόθεν δεδοµένου τρόπου σωτηρίας. Αἵρεση δέ, εἶναι ἀλλοτριωµένη ἐκδοχὴ τοῦ Προσώπου τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ποὺ δὲν µπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴ σωτηρία, στὴ θέωση, τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ λυτρώσει ἀπὸ τὸ κακὸ τὸν κόσµο. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς ἐν Χαλκηδόνι ∆´ Οἰκουµενικῆς Συνόδου (451), ποὺ τιµᾶ τὴν προσεχῆ Κυριακὴ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία σ᾽ ὅλο τὸν κόσµο, αὐτὴ τὴ σηµασία τοῦ ὅρου ἐπιβάλλουν νὰ κρατήσουµε καὶ µεῖς στὶς παρακάτω σκέψεις.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες, γνήσιοι θεολόγοι

Γιὰ νὰ κατανοήσουµε τὴν τραγικότητα, µέσα στὴν ὁποία ζοῦν καὶ κινοῦνται οἱ αἱρετικοί, πρέπει νὰ δοῦµε τὸ διαµετρικὰ ἀντίθετό τους µέγεθος, δηλαδὴ τοὺς ἁγίους Πατέρες, στὸ κύριο ἔργο τους, τὴν θεολογία. Βέβαια ὁ ἐγκλωβισµένος στὰ κοινωνιολογικὰ σχήµατα τῶν καιρῶν µας θὰ σπεύσει ἐδῶ νὰ διαµαρτυρηθεῖ, µὴ µπορώντας νὰ ἐννοήσει, ὅτι ὅλο τὸ ἔργο τῶν Πατέρων, σὲ κάθε ἐποχή, εἶναι θεολογία. Γιατί ἑνωµένοι µὲ τὸ Θεὸ ἀντιµετωπίζουν οἱ Πατέρες ὄχι µόνο τὰ προβλήµατα τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς ζωῆς. Θεὸ - Ἀλήθεια προσφέρουν, ἀντιµετωπίζοντας κρίσεις δογµατικές, ἀλλὰ Θεὸ - Ἀλήθεια προσφέρουν ποιµαίνοντας τὰ πνευµατικά τους τέκνα καὶ ὁδηγώντας τα στὸ πλαίσιο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ποὺ εἶναι ἡ ἁγιοπνευµατικὴ κοινωνία.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες θεολογοῦν πάντα µὲ τὸν φωτισµὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Γίνονται πρῶτα δοχεῖα καὶ Ναοὶ τοῦ Πνεύµατος, µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν πνευµατικό τους ἀγώνα, καὶ καταξιώνονται νὰ γίνουν Πνευµατοκίνητοι, Θεοκίνητα στόµατα τοῦ Λόγου καὶ χεῖρες τοῦ Πνεύµατος. Ἡ θεολογία τους εἶναι, ἔτσι, ἔκφραση τῶν µυστικῶν ἐµπειριῶν τους. Ἐκφράζουν αὐτό, ποὺ τὸ Πνεῦµα ἀποκαλύπτει µέσα τους, σκορπίζουν γύρω τὸ φῶς Του.Λέγουν αὐτό, ποὺ βλέπουν, στὴ φωτισµένη καὶ θεοφόρο καρδιά τους. ∆ὲν εἶναι, λοιπόν, οἱ στοχαστὲς καὶ φιλόσοφοι τοῦ κόσµου, οἱ διανοητὲς - ὅπως λέµε. Ὁ στοχασµός µας δὲν µπορεῖ ποτὲ νὰ γίνει Θεολογία. Μένει φιλοσοφία, µεταφυσική, ἀναζήτηση ἀνθρώπινη.

 Ἡ Θεολογία τῶν Πατέρων εἶναι τὸ ἀποτέλεσµα τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος µέσα τους. Αὐτὸ ὁµολογεῖ ἕνας ἀπὸ τοὺς λίγους, ποὺ δίκαια πῆραν τὸ ὄνοµα τοῦ Θεολόγου τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «∆ὲν εἶναι τοῦ καθενός, νὰ φιλοσοφεῖ γύρω ἀπὸ τὸ Θεό. ∆ὲν εἶναι τοῦ καθενός. Αὐτὸ τὸ πρᾶγµα δὲν εἶναι τόσο φθηνὸ καὶ ταπεινό... ∆ὲν εἶναι τοῦ καθενός, παρὰ µόνο τῶν δοκιµασµένων καὶ ὅσων ἔχουν προχωρήσει στὴ θεωρία (δηλαδὴ στὴ θέα τοῦ Θεοῦ) καὶ ποὺ προηγουµένως ἔχουν καθαρισθεῖ καὶ στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶµα, ἢ τουλάχιστον καθαρίζονται τώρα». Οἱ ἅγιοι Πατέρες ἔχουν κάθε δικαίωµα νὰ λέγουν: «ἔδοξε τῷ Πνεύµατι τῷ Ἁγίῳ καὶ ἡµῖν» χωρὶς τὸν παραµικρὸ κίνδυνο νὰ κατηγορηθοῦν γιὰ ἔπαρση.

Ὅπως ἐντελῶς φυσικὰ καὶ ἀπροσποίητα διεκήρυξαν οἱ Ἁγιορεῖτες Ἡσυχαστὲς στὸν Τόµο τοῦ 1341: «Ταῦτα ὑπὸ τῶν Γραφῶν ἐδιδάχθηµεν, ταῦτα παρὰ τῶν ἡµετέρων Πατέρων παρελάβοµεν, ταῦτα διὰ τῆς µικρᾶς ἐγνώκαµεν πείρας...». Ἡ ταπεινοφροσύνη τους φαίνεται στὸ «µικρᾶς»· εἶναι ὅµως ἀναγκασµένοι νὰ µιλήσουν καὶ γιὰ τὴν δική τους θεοπτικὴ ἐµπειρία.

Οἱ Αἱρετικοί, οἱ ἀθεράπευτοι «θεραπευτές»

Ἡ αἵρεση δὲν εἶναι ἁπλὰ λογικὸ λάθος, οὔτε οἱ αἱρετικοὶ ἁπλῶς ἀστοχοῦν στὴν εὕρεση τῆς ἀλήθειας. Στὴν περίπτωσή τους συµβαίνει κάτι βαθύτερο καὶ οὐσιαστικότερο. Κατὰ τὸ γράµµα γνωρίζουν τὴν Γραφή, κατὰ τρόπο -πολλὲς φορὲς- ἐκπληκτικό. Τοὺς λείπει ὅµως κάτι οὐσιαστικὸ, καὶ ἡ ἔλλειψή του τοὺς διαφοροποιεῖ ριζικὰ ἀπὸ τοὺς Πατέρες. Τοὺς λείπει ἡ ἁγιοπνευµατικὴ ἐµπειρία τῶν Πατέρων. Ὁ ἐσωτερικὸς φωτισµὸς τοῦ Πνεύµατος. Γιατί δὲν ἔχουν περάσει τὴν θεραπεία τῆς Ἐκκλησίας. Μπορεῖ ἠθικὰ νὰ εἶναι (ἐξωτερικὰ) ἀνεπίληπτοι. ∆ὲν ἔχουν ὅµως µέσα τους τὸ Πνεῦµα. ∆ὲν βλέπουν, λοιπόν, ὅσα βλέπουν ἐν Πνεύµατι οἱ Πατέρες. Μπορεῖ διανοητικὰ νὰ εἶναι ἐκπληκτικὰ ἀνεπτυγµένοι. Εἶναι πράγµατι γεγονός, ὅτι ὅλοι οἱ µεγάλοι αἱρετικοὶ ἐντυπωσιάζουν µὲ τὴν πολυγνωσία καὶ «σοφία» τους! Ἀκόµη καὶ σήµερα... ∆ὲν ἔχουν ὅµως καθαρὴ τὴν καρδιά, οὔτε ἔχουν µεταβληθεῖ σὲ ναοὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Ἡ αἵρεση προϋποθέτει κακὴ ἢ ἀνύπαρκτη θεραπεία. Γι’ αὐτὸ γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς ἡ Θεολογία εἶναι διανοητικὴ - ἐπιστηµονικὴ ὑπόθεση, λογικὸ καὶ συλλογιστικὸ παιχνίδι. Ἡ ἐµπειρία τῆς θεώσεως, ποὺ καταξιώνει τοὺς Πατέρες, εἶναι αὐτό, ποὺ τοὺς λείπει. Γι’ αὐτὸ ὁ αἱρετικὸς δὲν µπορεῖ νὰ διακρίνει στὸ κρίσιµο σηµεῖο τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴν πλάνη. Γιατί δὲν βλέπει µέσα του τὴν ἀλήθεια, δὲν τὴν γνωρίζει στὴν καρδιά του. ∆ὲν ἔχει τὸ ὄχηµα τῆς «νοερᾶς προσευχῆς» καὶ γι’ αὐτὸ δὲν µπορεῖ νὰ φτάσει στὸν «δοξασµό», ποὺ εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῆς «πάσης ἀληθείας» ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦµα.

Ἐδῶ ἀκριβῶς ἀποκαλύπτεται καὶ ἡ τραγικότητα ὅλων τῶν αἱρετικῶν, καὶ πρὸ πάντων τῶν αἱρεσιαρχῶν. Ἀφώτιστοι οἱ ἴδιοι, ζητοῦν νὰ φωτίσουν. Ἀθεράπευτοι οἱ ἴδιοι, ζητοῦν νὰ θεραπεύσουν. Ἄθεοι οἱ ἴδιοι (δηλαδὴ χωρὶς τὸν ἀληθινὸ Θεό), ζητοῦν νὰ θεολογήσουν. Θὰ µπορούσαµε νὰ παροµοιάσουµε τοὺς αἱρετικοὺς µὲ ψευτογιατροὺς καὶ τσαρλατάνους, ποὺ ἀπατοῦν. Ἀλλ’ εἶναι κάτι χειρότερο: εἶναι γιατροί, ποὺ προσφέρουν δολοφονικὴ θεραπεία, ποὺ σκοτώνει τὸν ἄνθρωπο αἰώνια. Εἶναι φαρµακοποιοί, ποὺ κυκλοφοροῦν φάρµακα δηλητηριασµένα - ἀλλοιωµένα, ποὺ εἶναι ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν δηµόσια ὑγεία, καὶ ὄχι τὴν σωµατική, ἀλλὰ τὴν πνευµατικὴ καὶ αἰώνια.

Ἡ διαφορὰ στὰ πράγµατα

Ἀκολουθώντας τὴν πατερικὴ θεώρηση τῆς αἱρέσεως, µποροῦµε νὰ συνειδητοποιήσουµε τὴν φθοροποιὸ δύναµή της στὴν ἱερὴ ὑπόθεση τῆς σωτηρίας µας. Μέσα στὴν ἄµβλυνση τῶν πνευµατικῶν µας αἰσθητηρίων, πολὺ συχνὰ τοποθετοῦµε τὴ διαφορὰ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεων σὲ ἐπίπεδο λεκτικῶν ἢ τυπικῶν παραλλαγῶν. Αὐτὸ ὁδηγεῖ στὴν ἐλαχιστοποίηση τῆς διαφορᾶς καὶ στὴν ἐντύπωση, ὅτι ἡ διαφωνία εἶναι γιὰ ἀσήµαντα πράγµατα, ποὺ µποροῦν εὔκολα µὲ κάποια καλὴ διάθεση καὶ φραστικὴ βελτίωση νὰ θεραπευθοῦν. Αὐτὸ γίνεται στὸν οἰκουµενι(στι)κὸ διάλογο. Καὶ τοῦτο συµβαίνει, γιατί συνήθως νοοῦµε τοὺς ἑαυτούς µας ὡς Ὀρθοδόξους καὶ παραβάλλουµε τοὺς ἑτεροδόξους πρὸς τοὺς ἑαυτούς µας. ∆ὲν εἶναι περίεργο, λοιπόν, ὅτι διακρίνουµε περισσότερες ὁµοιότητες ἀπὸ διαφορές! Ἂν δοῦµε ὅµως τὶς αἱρέσεις ἀπὸ πλευρᾶς πραγµατικότητος πατερικῆς καὶ ἀντιπαραθέσουµε στὴν ἑτεροδοξία τῆς ἐποχῆς µας τοὺς Ἁγίους µας Πατέρες, τότε θὰ διαπιστώσουµε, ὅτι πρόκειται γιὰ διαφορὰ πραγµάτων καὶ ὄχι λέξεων. Πρόκειται γιὰ διαφορὰ πρωταρχικὰ θεραπευτικῆς µεθόδου. Ἡ πνευµατικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας γεννᾶ Ἁγίους Πατέρες, ἐνῷ ἡ «πνευµατικότητα» τῶν αἱρέσεων σπείρει τὸν ὄλεθρο. Γι’ αὐτὸ οἱ Ἅγιοι Πατέρες θὰ µένουν πάντα τὰ «πάγχρυσα στόµατα τοῦ Λόγου», ποὺ θὰ καλοῦν ὄχι µόνο τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἑτεροδόξους, ἀλλὰ καὶ µᾶς τοὺς κατ’ ὄνοµα µόνο ὀρθοδόξους, στὴν γνήσια ἐν Χριστῷ θεραπεία, ποὺ ὁδηγεῖ στὸν δοξασµὸ καὶ τὴν ἀληθινὴ Θεολογία.

Ορθόδοξος Τύπος, 17/7/2015

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας :Πω ! Πω ! Τι θα περάσουμε! Δυσκολίες μεγάλες. .

Κατά το σχέδιο που έχει ο Θεός για κάθε άνθρωπο, θα κάνει και τις πράξεις του, για να σωθεί, αυτός ο άνθρωπος. Πω ! Πω ! Τι θα περάσουμε! Δυσκολίες μεγάλες. Η Αθήνα έχει κρυφούς Αγίους πολλούς, αλλά και το Άγιο Όρος με τον Άγιο Δημήτριο στηρίζουν τη Βόρειο Ελλάδα. Έχω ιδιαίτερη αγάπη στον Άγιο Δημήτριο. Με το Άγιο Μύρο του κοιμάμαι. Η Ελλάδα γύρισε τη πλάτη της στο Χριστό. Γι’ αυτό θα υποφέρει πολλά. Τα παιδιά στην Ελλάδα σήμερα είναι ή πολύ φωτισμένα, ή πολύ σκοτισμένα. Τα παιδιά των ενάρετων οικογενειών, είναι η μαγιά του Χριστού και το μέλλον της Ελλάδας.

-Απομαγνητοφωνημένο υλικό μοναχών, πνευματικών παιδιών του Γέροντος από την Ελλάδα, που τον επισκέφθηκαν στην Ελληνορθόδοξη Ιερά Μονή του Αγίου Αντωνίου, στην Αριζόνα της Αμερικής

ΩΡΑΙΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΒΙΟ

ABBA ΙΣΑΑΚ TOY ΣΥΡΟΥ

Όσες φορές ο άνθρωπος προσεγγίζει αυτόν τον κόσμο μέσα από τον τρόπο ζωής του, η αγάπη για τα υλικά πράγματα ριζώνει μέσα του.

Ταράζεται συνεχώς λόγω της φροντίδας για αυτά, και εξαιτίας τους μαλώνει με άλλους και αιχμαλωτίζεται από τις φιλίες ορισμένων ανθρώπων. Όταν όμως η διάνοιά του προκόβει στην μελέτη του μέλλοντος αιώνα, μία θεωρία δίχως εικόνα κινείται κάθε στιγμή μέσα του. Με ελπίδα προσδοκά εκείνα που δεν βλέπει και λησμονεί τα παρόντα.
Μερικές φορές λησμονεί ακόμα και τον εαυτό του, καθώς βυθίζεται σε αυτά τα νοήματα, και καταφρονεί τους λογισμούς του για τα ορατά πράγματα.. Με τον ίδιο τρόπο περιφρονεί και τους λογισμούς και τις πράξεις, όση ώρα ασχολείται με αυτό. Η αγάπη, η οποία υπάρχει αναμεμιγμένη στην πνευματική καθοδήγηση ορισμένων προσώπων εξαλείφεται από την καρδιά του, και η μοναδική εκείνη φιλία, η οποία δεν έχει ανάγκη τη θέα των προσώπων για να τα αγαπά, εγκαθίσταται στην ψυχή του.
Η θύμηση των ανθρώπινων πραγμάτων υποκαθίσταται σταδιακά από τη διάνοιά του και η ενατένιση των κρυφών πραγμάτων αυξάνει μέσα του, αποκτά δύναμη και αφανίζει τους σωματικούς λογισμούς, και από ‘κει και πέρα αυτός παραιτείται από τα φθαρτά τόσο, όσο είναι δυνατό στη φύση. Αν δεν ήταν η θύμηση της φύσης, η οποία τον κινεί κάθε φορά που στερείται κάτι από τα αναγκαία, η διάνοιά του θα ήταν τον περισσότερο καιρό συγκεντρωμένη σε απερίσπαστη ενατένιση εκείνων των μελλόντων. Και εξαιτίας αυτών εκείνος φαίνεται άμυαλος στα μάτια των σοφών ολόκληρου αυτού του κόσμου. Η μνήμη του εξασθενεί και όταν εξετάζεται από την ανθρώπινη γνώση, μοιάζει με άνθρωπο απλοϊκό.
Μακάριος είναι ο άνθρωπος που κρίθηκε άξιος για αυτά τα πράγματα! Τα δάκρυα δεν παύουν να στάζουν από τα μάτια του, όταν στρέφεται μέσα του και αναλογίζεται εκείνα με τα οποία πλανώνται οι άνθρωποι, και γιατί αυτά παραχωρήθηκε να υπάρχουν, και ότι σε αυτά όλο το ανθρώπινο γένος προσκολλάται, και ποιος κόπος και ποια απάτη υπάρχει εξαιτίας αυτών. Λέγεται για τον Παύλο ότι, επειδή τέτοιοι λογισμοί κυρίευαν την ψυχή του, για τρία ολόκληρα χρόνια δε μπορούσε να σταματήσει τα δάκρυα που ανάβλυζαν μέσα του. Αυτή η μελέτη συνενωμένη με τα δάκρυα επικρατεί στον άνθρωπο όταν αισθανθεί την ελπίδα των μελλόντων και κατόπιν στρέψει το νου του στα πράγματα αυτού του κόσμου και στο πόσο σύντομη είναι η ζωή του ανθρώπου συγκρινόμενη με την ελπίδα που βρίσκεται για αιώνες στους ουρανούς. Εξαιτίας αυτού του πένθους γίνεται σαν νεκρός απέναντι σε όλα τα πρόσκαιρα και την φροντίδα τους, και όλα τα ψυχικά και σωματικά πάθη νεκρώνονται σε αυτόν.
Ας το θυμόμαστε αυτό αγαπητοί μου, κι ας καταφρονήσουμε τα παρόντα όσο μπορεί ο καθένας μας, γιατί έτσι θα πλησιάσουμε σιγά σιγά με τους λογισμούς μας στα μέλλοντα αγαθά. Αν ο άνθρωπος δεν πιεστεί στην αρχή και αν κάπου κάπου δεν περιφρονεί όσα βρίσκονται μπροστά στα μάτια του, έτσι ώστε να μπορέσει σταδιακά να τα εγκαταλείψει και να προχωρήσει μπροστά, καθώς θα πληθύνεται μέσα του η ενατένιση και η μελέτη των μελλόντων αγαθών, ποτέ δεν θα μπορέσει να υψωθεί πάνω από το σώμα του μέσα στη ζωή του. Γιατί αν οι οδοιπόροι δεν προχωρούν μέρα με τη μέρα προς τα εμπρός, καλύπτοντας τη διαδρομή τους, αλλά απεναντίας στέκονται σε έναν τόπο, ο δρόμος μπροστά τους ποτέ δεν πρόκειται να λιγοστέψει και ποτέ δεν πρόκειται να φτάσουν στο τέρμα του δρόμου τους. Έτσι και εμείς: αν δεν πιέζουμε τους εαυτούς μας λίγο λίγο, ποτέ δεν πρόκειται να αποκτήσουμε τη δύναμη για να απομακρυνθούμε από τα σωματικά, για να ατενίσουμε προς τον Θεό.
Εδώ είναι η θεϊκή σοφία: επειδή είναι τόσο δύσκολο να ξεφύγει ο άνθρωπος από τα σωματικά, άπαξ και παγιδευτεί από ένα από αυτά, οφείλει να αγωνίζεται προσπαθώντας να σταθεί πάνω από αυτά. Με τον ίδιο τρόπο ο άνθρωπος θα μπορέσει να λιγοστέψει τους λογισμούς του και η διάνοιά του – εξαιτίας της ελάττωσης των φροντίδων της – θα μπορέσει να αφοσιωθεί στην ενατένιση κάποιου άλλου πράγματος. Δεν εννοώ με αυτά ότι δεν πρέπει να φροντίζουμε για τις ανάγκες μας – γιατί αυτό είναι αναγκαίο – μην τυχόν και σε αντίθετη περίπτωση στερήσουμε από την ύπαρξή μας και την ίδια τη ζωή. Όμως δεν πρέπει να κάνουμε αυτό κύριο έργο μας και να βάλουμε δεύτερο το έργο του Θεού. Αλλά περισσότερο προσέχοντας το έργο του Θεού, να αφήνουμε στον Θεό τη φροντίδα για το πράγμα αυτό, διότι είναι καλύτερο να δείχνουμε την εμπιστοσύνη μας στον Θεό, παρά στον εαυτό μας.
Αλλά ακόμα κι αν ο άνθρωπος επιχειρούσε να καταφρονήσει τα γήινα παντελώς για χάρη των πνευματικών, εγώ δεν θα το θεωρούσα αυτό αξιόμεμπτο, καθώς έχουμε τόσες παροτρύνσεις από την Γραφή, οι οποίες μας διδάσκουν να ενδυναμώνουμε τον εαυτό μας στην ελπίδα μας. Είναι γραμμένο: «Ό Κύριος εγγύς· μη­δέν μεριμνάτε» και ο Δαβίδ λέει: «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, oι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού». Ο Κύριός μας πρόσταξε σε μας επίσης και είπε: «Μηδέν μεριμνάτε, αλλ’ αυξήσατε την μνήμην των μελλόντων, και δεν θέλετε στερηθή ταύτα τα γήινα πράγματα, άτινα είναι τόσον αναγκαία λόγω των απαιτήσεων της φύσεως».
Μακάρι ο Κύριος να μας στέλνει τη χάρη του, ώστε η αγάπη Του να πληθύνεται μέσα μας, ώστε με τη συνεχή σκέψη Του να λησμονήσουμε τον κόσμο και τα πράγματά του, βρίσκοντας λύτρωση από τα δεσμά του! Και αντί για αυτά τα πολλά δεσμά, μακάρι να μας αξιώσει να δεθούμε με τον έναν εκείνο δεσμό, ο ποίος ποτέ δεν λύνεται από εκείνους που Τον αγαπούν, δηλαδή τον δεσμό της βασιλείας των ουρανών! Μακάρι να δεθούμε με αυτόν τον δεσμό και να κριθούμε άξιοι του μυστηρίου εκείνων των αγαθών, των οποίων η εκπλήρωση εναπόκειται στον μέλλοντα αιώνα, με την βοήθεια εκείνων που το προγεύτηκαν σε αυτή την ζωή! Μακάρι κι εμείς να το αποκτήσουμε και να αποκτηθούμε από αυτό, με τη δύναμη που εκπορεύεται από αυτό, στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Απόδοση στα Νέα Ελληνικά
Τέζας Γεώργιος
Φιλόλογος

πηγή:Αγιoρείτικη Μαρτυρία
Τριμηνιαία έκδοσις Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου
Τεύχος 4

Ο Άγιος Νικόδημος και η πνευματική προετοιμασία του 1821

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων

---

Σήμερα, 14 Ἰουλίου, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν ὁσιακή κοίμηση τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στή Νάξο το 1749 καί ἐκοιμήθη στό Ἅγιον Ὄρος τό 1809. Ἄς γράψουμε, λοιπόν, δυό λόγια γιά τήν συνεισφορά του στήν προετοιμασία τοῦ Ἀγῶνος τοῦ 1821.
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος δέν ὀργάνωσε κλέφτες καί ἀρματολούς, οὔτε μετεῖχε στήν ἐξέγερση τοῦ παπᾶ -Εὐθύμη Βλαχάβα, τήν τελευταία μεγάλη ἐθνική ἔνοπλη κίνηση πρίν ἀπό τό 1821. Δέν ἔπιασε ποτέ ὅπλο στά χέρια του.
Οὔτε ἔγραψε ἐπαναστατικά ἤ πολιτικά κείμενα ὅπως ὁ Ρήγας Φεραῖος. Βοήθησε μέ τόν τρόπο του, τόν Φιλοκαλικό, τόν πνευματικό, τόν Ἡσυχαστικό, τόν συγγραφικό. ¨Ο Μοναχός ἀπό τή Νάξο μέ τήν ἐντυπωσιακή θεολογική καί φιλολογική κατάρτιση, ὁ ἄνθρωπος πού συνέδεσε τό ὄνομά του μέ τό Ἅγιον Ὄρος, ὁ σπουδαῖος αὐτός νεοπατερικός συγγραφεύς τοῦ 18ου καί τῶν ἀρχῶν τοῦ 19ου αἰῶνος ἔδωσε χωρίς τυμπανοκρουσίες τόν δικό του ἀγῶνα.
Μέ τό κομποσχοῖνι, μέ τή νοερά προσευχή, μέ τήν πέννα, μέ τά βιβλία, μέ τόν γνήσιο πατριωτισμό του , τόν ὁποῖο διακρίνουμε στά γραπτά του ὅσο κι ἄν προσπαθεῖ νά τόν παρουσιάσει μέ ἤπιο τρόπο.
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης βοήθησε τήν προετοιμασία τοῦ Ἀγῶνος στηρίζοντας τήν Χριστιανική Πίστη καί τό ἑλληνορθόδοξο φρόνημα τοῦ ὑποδούλου λαοῦ μας.
Διδάσκοντας τήν ὀρθή Θεολογία, καταγράφοντας τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας (Πηδάλιον), συμβουλεύοντας κληρικούς καί λαϊκούς (Συμβουλευτικόν Ἐγχειρίδιον), καλλιεργῶντας τόν πνευματικό ἀγῶνα κατά τῶν παθῶν (Ἀόρατος Πόλεμος), ἀνθολογῶντας τά σπουδαιότερα νηπτικά-ἡσυχαστικά κείμενα (Φιλοκαλία τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν) , ὑπομνηματίζοντας τόν Ἀπόστολο Παῦλο καί ὑμνῶντας τήν Παναγία μας θύμιζε στούς σκλαβωμένους Ρωμηούς ὅτι μόνο διά τῆς ἐμμονῆς στήν Ὀρθοδοξία θά σωθοῦν καί ἀτομικά καί ἐθνικά.
Μέ τήν διδασκαλία καί μέ τά συγγράμματά του στερέωσε τήν Ὀρθή Πίστη, τήν Ὀρθοδοξία καί ἀπέτρεψε τούς ἐξισλαμισμούς συνεχίζοντας ἔτσι τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Κσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Ἄλλωστε ὁ Ἅγιος Νικόδημος ἔμαθε τά πρῶτα γράμματα στή Νάξο ἀπό τόν Χρύσανθο τόν Αἰτωλό, κατά σάρκα ἀδελφό τοῦ μαρτυρικοῦ Πατροκοσμᾶ.
Ἡ ἐμμονή στήν Ὀρθοδοξία βοηθοῦσε τόν Χριστιανό νά μή χάσει τήν μοναδική ὁδό γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς του, ἀλλά ἐπιπροσθέτως βοηθοῦσε τόν Ἑλληνισμό νά μή χάνει τά παιδιά του.
Ἐπί Τουρκοκραρτίας ὅποιος χανόταν γιά τήν Ὀρθοδοξία χανόταν καί γιά τόν Ἑλληνισμό. Ὅποιος ἐξισλαμιζόταν εἰτε βιαίως εἴτε ἐκουσίως ἔλεγαν ὅτι «τούρκεψε».
Ἔχασε, δηλαδή, καί τήν θρησκευτική καί τήν ἐθνική του ταυτότητα. Οἱ ἐξισλαμισμένοι μετετρέποντο σέ φανατικούς γενιτσάρους καί ἀρνητές τῶν πατρώων παραδόσεων καί ἐχρησιμοποιοῦντο ὡς οἱ σκληρότεροι διῶκτες τῶν Ὀρθοδόξων.
Πολλά δεινά ὑπέστη τό Γένος μας ἀπό τό μένος τῶν νεοφωτίστων πού ἐξισλαμίζοντο καί ἤθελαν νά ἀποδείξουν τήν ἀφοσίωσή τους στή νέα θρησκεία καί στήν Ὀθωμανική ἐξουσία. Ἀκόμη καί στά νεώτερα χρόνια καταγράφονται ἐγκλήματα κατά Ἑλλήνων στή Μικρά Ἀσία ἀπό Τουρκοκρητικούς, δηλαδή ἐξισλαμισμένους πρώην Ὀρθοδόξους Ρωμηούς τῆς Κρήτης.
Πολλοί Τουρκοκύπριοι ἀπό αὐτούς πού ὀργάνωσαν παραστρατιωτικές ὁμάδες κατά τῶν Ἑλληνοκυπρίων τό 1964-1974 προέρχονται ἀπό ἐξισλαμισμό Ὀρθοδόξων.
Τό ἴδιο βλέπουμε καί στά Βαλκάνια. Οἱ σημερινοί Βοσνιομουσουλμάνοι προέρχονται ἀπό ἐξισλαμισμένους Σέρβους Ὀρθοδόξους, μέ τούς ὁποίους συγκρούσθηκαν πολλάκις καί ἐνόπλως.
Ἀντιθέτως ὅσοι παρέμεναν στήν Ὀρθοδοξία διατηροῦσαν τήν ἐθνική τους ταυτότητα ἀκόμη καί ἄν εἶχαν ἀναγκασθεῖ νά μιλοοῦν τουρκικά. Κλασσικό παράδειγμα οἱ τουρκόφωνοι Ἕλληνες τῆς Καππαδοκίας, τούς ὁποίους διακόνησε ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ἀπό τά Φάρασα.
Ἄρα τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου, ὅπως καί τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, τοῦ Ἁγίου Μακαρίου Κορίνθου καί ἄλλων κληρικῶν τοῦ 18ου αἰῶνος ἀφ’ ἑνός μέν βοήθησε τήν Ἐκκλησία νά μή χάσει και ἄλλα παιδιά της, ἀφ΄ ἑτέρου δέ βοήθησε τήν Πονεμένη Ρωμηοσύνη νά περιορίσει τίς ἐθνικές ἀπώλειες, νά μή βλέπει τά παιδιά της νά ἐξισλαμίζονται.
Ἡ κορυφαία ἐθνική προσφορά τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου πιστεύω ὅτι εἶναι ἡ συγγραφή τοῦ Νέου Μαρτυρολογίου. Πρόκειται γιά ἕνα βιβλίο, τό ὁποῖο περιλαμβάνει τό συναξάρι (βίο και μαρτύριο) 87 ἀγωνιστικῶν μορφῶν πού προτίμησαν νά θυσιασθοῦν παρά νά ἀλλαξοπιστήσουν. Αὐτοί εἶναι οἱ Νεομάρτυρες, οἱ πρῶτοι ἀντιστασιακοί τῆς δουλείας.
Παράλληλα μέ τό Κρυφό Σχολειό καί τούς κλεφταρματολούς, οἱ ταπεινοί αὐτοί ἀγωνιστές τῆς Πίστεως καί τοῦ Γένους μέ τήν προσευχή τους καί τήν Ὁμολογία τους «εἶμαι Χρισταινός, δέν τουρκεύω» ἄνοιξαν τόν δρόμο γιά τήν λευτεριά, στερέωσαν τήν ἑλληνορθόδοξη συνείδηση, ἔδωσαν μαρτυρία Χριστοῦ καί Ἑλλάδος, τόνωσαν τό φρόνημα τῶν ἀδελφῶν τους, μείωσαν καί περιόρισαν τούς ἐξισλαμισμούς.
Μέ τό βιβλίο του αὐτό, τό ὁποῖο φέρει ἡμερομηνία 1794, ἀλλά ἐτυπώθη στήν Βενετία τό 1799, ὁ Ἅγιος Νικόδημος τολμᾶ κάτω ἀπό τή μύτη τοῦ κατακτητῆ νά δώσει μήνυμα ἀντιστάσεως, νά καλλιεργήσει ἐλπίδα Ἀναστάσεως ψυχικῆς καί ἐθνικῆς, νά προτείνει καί σέ ἄλλους νά μιμηθοῦν τούς Νεομάρτυρες.
Στό προοίμιό του γράφει τά ἑξῆς λόγια πού θά μποροῦσαν νά τοῦ στοιχίσουν βάσανα καί φυλακίσεις δεδομένου ὅτι τό σύγγραμμα ἐκυκλοφορήθη εὐρέως στόν χῶρο τοῦ τουρκοκρατουμένου Ἑλληνισμοῦ: «Κατ’ ἀλήθειαν τοῦτο εἶναι θαῦμα παρόμοιον ὡσάν νά βλέπῃ τινάς μέσα εἰς τήν καρδίαν τοῦ χειμῶνος ἐαρινά ἄνθη καί τριαντάφυλλα..... Ἐν τῷ καιρῷ τῆς αἰχμαλωσίας νά βλέπῃ ἐλευθερίαν»!
Ὅταν ὁ Ἅγιος ἐκοιμήθη σέ ἡλικία 60 ἐτῶν στό κελλί τῶν Σκουρταίων -ἔξω ἀπό τίς Καρυές τοῦ Ἁγίου Ὄρους- τό μήνυμά του εἶχε διαδοθεῖ πανελληνίως: Ἀξίζει νά ζῆς καί νά πεθαίνεις ὡς Ὀρθόδοξος Ἕλλην! Μετά ἀπό μόλις 12 χρόνια ἡ σημαία τοῦ Σταυροῦ κυμάτιζε ὑπερήφανα στούς προμαχῶνες τῶν ἐπαναστατημένων καί ὁ ἀέρας ἔφερνε παντοῦ τό σύνθημα: Ἐλευθερία ἤ Θάνατος! Τό αἶμα τῶν Νεομαρτύρων καί ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου δέν πῆγαν χαμένα. Ἡ σπορά ἀπέδωσε καρπούς.

Ο Γόρτυνος Ιερεμίας για τον Άγιο Παΐσιο

Κυριακάτικο Εγκύκλιο Κήρυγμα Μητροπολίτου
Ο Άγιος Πατήρ Παϊσιος ως ομολογητής της Ορθόδοξης Πίστης
 

1. Σήμερα, αδελφοί μου χριστιανοί, η αγία μας Εκκλησία εορτάζει τον όσιο Παίσιο τον αγιορείτη, που τώρα τελευταία ανακηρύχθηκε επίσημα άγιος από το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο.
Σας παρακαλώ, αδελφοί, να αποκτήσετε και να διαβάσετε σιγά-σιγά τους πέντε τόμους που επιγράφονται «Γέροντος Παισίου Αγιορείτου λόγοι».
Είναι το καλύτερο πνευματικό ανάγνωσμα οι τόμοι αυτοί για την πνευματική μας πρόοδο. Είναι το Γεροντικό της συγχρόνου εποχής μας.
2. Αξιώθηκα να γνωρίσω τον άγιον αυτόν πατέρα της εποχής μας και συνεζήτησα μαζί του δυό φορές.
Πολύ ωφελήθηκα από τις άγιες συμβουλές του. Με την προσευχή και τον ασκητικό του βίο καθαρίστηκε η καρδιά του και έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.
Σ᾽ αυτόν τον αγράμματο Μοναχό του δόθηκε το χάρισμα της θεολογίας και ακόμη του δόθηκε και το προορατικό χάρισμα.
Αλλά τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, αγαπητοί μου, δίδονται όταν υπάρχει ορθή πίστη. Ο όσιος πατήρ Παίσιος, όπως όλοι οι άγιοι Μοναχοί, μαζί με τον αγώνα του για τον καθαρμό της καρδιάς του, είχε την αγωνία για την διαφύλαξη της ορθόδοξης πίστης και εκφραζόταν μάλιστα δυναμικά και αγωνιζόταν γι᾽ αυτό.
Έτσι το διαβάζουμε στα πολλά βιβλία, που γράφουν το συναξάριό του και την διδασκαλία του.
Στρεφόταν ιδιαίτερα εναντίον του παπισμού και του οικουμενισμού· εναντίον αυτών των δύο από τα οποία κινδυνεύουν οι χριστιανοί μας σήμερα, χωρίς μάλιστα να γνωρίζουν τον κίνδυνο των αιρέσεων αυτών, γιατί δεν τους τον λέμε.
3. Μη έχοντες τον χρόνο να πούμε πολλά, λέγουμε εδώ μόνο αυτά τα λίγα. Ο άγιος Γέροντας Παίσιος, τότε που ο Πατριάρχης Αθηναγόρας έκανε εκείνα τα τολμηρά και βάσφημα κατά της Ορθόδοξης πίστη μας κινήματά του, και προσέγγισε τους αιρετικούς παπικούς σαν να ήταν και αυτοί ορθόδοξοι, ο πατήρ Παίσιος, λέγω, απλός μονοχός αυτός, έγραψε επιστολή, στην οποία χύνει τον πόνο του για το παραστράτημα αυτό του Πατριάρχου.
Σ᾽ αυτήν την επιστολή, που υπάρχει μέχρι σήμερα, γράφει: «Έφθασαν – λέγει – μέχρι το ερημητήριό μου θλιβερές ειδήσεις διά την Αγίαν Ορθοδοξίαν μας.
Επόνεσα πολύ διά την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην, δυστυχώς, του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα». Καί παρακάτω στην επιστολή του γράφει ο άγιος πατέρας για τον Πατριάρχη: «Αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται παπική εκκλησία, διότι η Ορθόδοξη Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή». Καί για τις ενέργειες αυτές του τότε Πατριάρχου Αθηναγόρα γράφει στην συνέχεια ο άγιος Παίσιος: «Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση (ο Πατριάρχης) μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού». Γιά τους φιλενωτικούς, γι᾽ αυτούς, δηλαδή, που θέλουν και αγωνίζονται για την ένωσή μας με τον Πάπα, λέγει ο άγιος πατήρ Παίσιος: «Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό».

«Ας γνωρίζουμε – λέγει στην συνέχεια ο άγιος Γέροντας Παίσιος – ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμία έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις που παρουσιάζεται είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί, όμως δεν είναι ανησυχητικόν.
Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει. Δεν είναι Ναός, που κτίζεται από πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός “και ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται, εφ᾽ ον δ᾽ αν πέση λικμήσει αυτόν” (Ματθ. κα´ 44-45).
Ο Κύριος, όταν θα πρέπη, θα παρουσιάση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες, διά να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, διά να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας».
4. Συνήθως, αγαπητοί μου χριστιανοί, παρουσιάζουν τον άγιο Παίσιο ως παρήγορο των θλιβομένων ψυχών και πνευματικό διδάσκαλο, αλλά παραλείπουν πολλοί, ίσως και επίτηδες, να παρουσιάσουν τον άγιο Γέροντα ως ομολογητή και αγωνιστή της Ορθόδοξης πίστης μας, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει αγιότητα.
Ας έχουμε την ευχή του αγίου πατρός Παισίου, που εορτάζουμε σήμερα, και ας γίνουμε καλοί μαθητές της ιεράς Του διδαχής και μιμητές, όσον το δυνατόν, της αγίας ζωής του.

'Αγιο 'Ορος

ΜΕΝΕΙΣ ΕΥΡΩΠΗ

π. Ιωάννης Καλαΐδης: "Οἱ βάρβαροι Τοῦρκοι πεντακόσια χρόνια δεν μπόρεσαν νὰ μᾶς κάνουν Τούρκους καὶ τώρα οἱ Εὐρωπαῖοι θὰ μᾶς ἀλλαξοπιστήσουν"

Οἱ Εὐρωπαῖοι σύμμαχοί μας - οἱ Ἰταλοί, οἱ Ἄγγλοι, οἱ Γάλλοι - μᾶς πρόδωσαν καὶ μᾶς κατέστρεψαν. Ἐξαιτίας τοὺς χάσαμε τὴν Πόλη ἀλλὰ καὶ τὴ Μ. Ἀσία. Ἐξαιτίας τους εἴχαμε τουρκοκρατία γιὰ πεντακόσια χρόνια. Ἀλλὰ ἀντέξαμε κι ὁ λαὸς ἔμεινε πιστὸς στὴ ρωμιοσύνη καὶ τὴν ὀρθοδοξία καὶ τὰ κρυφὰ σχολεῖα ὅπου τὰ ἑλληνόπουλα διδάσκονταν τὰ γράμματα ἀπὸ τὸ ψαλτήρι κι ἄλλα ἱερὰ βιβλία. Μᾶς κατατρέχουν καὶ μᾶς φθονοῦν γιατί δὲν μποροῦν νὰ χωνέψουν πὼς ἕνα μικρὸ κράτος ἔχει τόση χάρη ἀπὸ τὸ Θεό. Αὐτοὶ μπορεῖ νὰ ἔχουν τὴ δύναμη καὶ τὰ ὄπλα, ἐμεῖς ἔχουμε τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα μας στὸ Θεό. 

 Τοὺς δώσαμε τὸν πολιτισμό. Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι ἦταν προφῆτες γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ μας. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα διαλέγει τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα γιὰ τὴ διάδοση τῆς χριστιανικῆς θρησκείας. Τὰ Εὐαγγέλια γράφονται στὰ ἑλληνικά. Τὸ Ἅγιο Φῶς πηγαίνει μόνο σὲ Ἕλληνα Πατριάρχη καθὼς ὅταν τὸ προσπάθησαν οἱ Παπικοὶ (Σταυροφόροι) καὶ οἱ Ἀρμένηδες, τότε ἔσπασε τὴν κολώνα τῆς εἰσόδου τοῦ Παναγίου Τάφου καὶ βγῆκε στὸν Ἕλληνα Πατριάρχη ποὺ ἦταν ἀπ' ἔξω. Τὰ περισσότερα Πανάγια προσκυνήματα στὰ Ἱεροσόλυμα εἶναι ἑλληνικά. 

Τὰ θαυμαστὰ αὐτὰ τοὺς ταράζουν καὶ θέλουν νὰ μᾶς χτυπήσουν, νὰ μὴν ἔχουμε οὔτε θρησκεία οὔτε γλώσσα οὔτε πατρίδα. Θέλουν νὰ ἀφαιρέσουν ἀπὸ....

τὶς ταυτότητές μας τὸ Ἕλληνας Χριστιανός. Ἡ ταυτότητα δὲν εἶναι ἁπλὸ ἔγγραφο ἀλλὰ εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ἐαυτός μας. Ὁμολογοῦμε τὴν πίστη μας ὅταν ζητᾶμε νὰ ἀναγράφεται. Καὶ δὲν μποροῦν μὲ τὸ ζόρι νὰ μᾶς τὸ ἀφαιρέσουν γιατί αὐτὸ δὲν εἶναι δημοκρατία ἀλλὰ δικτατορία. Ἂς ζητήσουν προαιρετικὰ κάποιος νὰ ἀφαιρέσει τὸ θρήσκευμα ἀπὸ τὴν ταυτότητά του ἂν θέλει καὶ ὄχι ἀποφασίζοντας γιὰ ὅλους. Δυστυχῶς, μᾶς κυβερνάει Ἑβραῖος ἀλλὰ καὶ οἱ ξένοι. Ἡ Ἐκκλησία ποὺ ξεσήκωσε τρία ἑκατομμύρια κόσμο στοὺς δρόμους ἔπρεπε νὰ τὸ ἀπαιτήσει, ἔτσι ὥστε ὅποιος θέλει νὰ ἀναγράψει τὸ Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος (Χ.Ο.) στὴν ταυτότητά του κι ἔχω μία πίκρα γι' αὐτὸ τὸ θέμα ὅσον ἀφορᾶ τὴ στάση τῶν ἁρμοδίων.

Δηλαδὴ οἱ βάρβαροι Τοῦρκοι πεντακόσια χρόνια δεν  μπόρεσαν νὰ μᾶς κάνουν Τούρκους καὶ τώρα οἱ Εὐρωπαῖοι σύμμαχοί μας θὰ μᾶς ἀλλαξοπιστήσουν. Ἐγὼ ὑπηρέτησα σαράντα μῆνες στὸ στρατὸ σὲ περίοδο πολέμου καὶ πονάω γιὰ τὴν πατρίδα ὅπως πονάω καὶ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Δὲν τοὺς ἐκλέγει ὁ κόσμος γιὰ νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν ἀλλὰ ὅ,τι θέλει ὁ Λαός. Δὲ μᾶς σώζουν τὰ κόμματα ἀλλὰ ἡ πίστη μας στὸ Θεὸ καὶ στὴν πατρίδα. Νὰ κάνουμε προσευχὴ μὲ πίστη καὶ ἀγάπη ὥστε νὰ φωτίσει ὁ Θεὸς τοὺς κυβερνῶντες, τὸν Ἀρχιεπίσκοπο, τὸν Πατριάρχη κι ὅλους γιὰ νὰ κάνουν ὅ,τι καλύτερο γιὰ τὸ ἔθνος καὶ τὴν πίστη μας.

Πηγή: «ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΪΔΗΣ, (1925-2009), Σελ. 140-141

ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ π.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΟΥ

Ο Παπά –Γιάννης από τας Σέρρας , ο απλός και ταπεινός…

 

 

Ο ολιγογράμματος και πράος , ο ησύχιος και σοφός κατά Θεόν…
Πενήντα τρία ολόκληρα χρόνια διακόνησε , συμπόνεσε , παρηγόρησε , έκλαψε μετά κλαιόντων και χάρηκε με τις χαρές κάθε αδελφού του –συγχωριανού του , στον τόπο των γονιών και των παππούδων του, τον βουνήσιο τον ελατοστολισμένο που δεν τον αποχωρίστηκε σχεδόν ποτέ του …

Ακόμα και στα βαθιά γεράματα όταν του λεγαν τα παιδιά του να τον πάρουν έστω για λίγο καιρό να ξεχειμωνιάσει στην μεγάλη την πρωτεύουσα εκείνος τους απαντούσε:
Και να λείψω την Κυριακή από την Εκκλησία μου ; Και μόνο κτητικότητα δεν φανέρωνε εκείνο του μου,με όλη του την στοργή και την έννοια για τον λατρευτό του οίκο,που τον φρόντισε και τον παρέδωσε στολίδι ουράνιο στον νέο εφημέριο που ήρθε και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο χωρίο τους…

Να αγαπάς τον Κύριο και την Εκκλησία μας! του είπε μόνο και σώπασε συγκινημένος εκείνη την πρώτη και τελευταία Κυριακή που λειτούργησαν μαζί…
Δεν θέλησε να μπλέκεται στα πόδια του… Μόνο μια γωνιά στο ιερό , απέναντι από την Αγία πρόθεση ήθελε,να κάθεται εκεί με κλειστά τα μάτια και να νιώθει τα θροΐσματα τα Αγγελικά,να οσφραίνεται τις ευωδίες που ανέβαιναν στον Θόλο του κόσμου … 

Τον καρτέραγαν οι επίτροποι,όρθρου βαθέος να αργοσύρει τα βήματά του ως το δεξί κλίτος , να ασπαστεί τον Αρχηγό Μιχαήλ το ταξιαρχούδι του και έπειτα από λίγο να κλίνει ευλαβικά τον γέρικο κορμό του στην Τράπεζα , το μνημείο το κενό της Αναστάσεως …
-Παπά –Γιάννη την ευχούλα σου !

Περνούσαν όλοι μετά την απόλυση από κοντά του και με αυτά τα ανυπόκριτα λόγια του έδιναν τα πολυτίμητα βραβεία της καρδιάς τους , ευχαριστώντας τον για όλα αυτά που τους έδειξε όχι με τα λόγια του μα με την ζωή του την παραδομένη στο θέλημα του εν υψίστοις Πατρός…

Την ημέρα της κοίμησής του όλοι το ίδιο του είπαν δίνοντάς του τον τελευταίο ασπασμό στα χέρια του , που ευλογώντας αγκάλιαζαν το ασημωμένο ευαγγέλιο…
-Παπά –Γιάννη την ευχούλα σου !

Τρείς μέρες πέρασαν…Τρείς μέρες που όλο το χωριό προσευχόταν όπως τους είχε διδάξει ο παππούλης τους…
Δεν ξέχασαν ότι εκείνος δεν άφησε κανέναν λησμονημένο …Αμέτρητα σαρανταλείτουργα για ψυχούλες , και μνημόσυνο ατελεύτητο…
Ειδικά στις πρώτες σαράντα μέρες …Βοήθεια λαχταράνε ! Έτσι τους έλεγε… Μην τους ξεχνάμε ποτέ ! Έχουν μεγάλο αγώνα ! Από εμάς περιμένουν ! Έτσι και εκείνοι του ανταπόδιδαν το ελάχιστο από όλα αυτά που δίχως αντάλλαγμα και βαρυγκόμια τους χάρισε σε όλη του την Χριστοφόρα ζωή…

Στο τριμέρι του γέμισε και πάλι η Εκκλησιά ! Και έπειτα όλοι πάνω απ το μνήμα του… σε ένα μακρύ τρισάγιο που μοιαζε με νεκρώσιμη !
Στο σπίτι σιωπηλές η Άννα και η Γεωργία οι γειτόνισσες ,ετοίμαζαν τους καφέδες και το κέρασμα για όλους . Ο Γιαννάκης το μικρότερο παπαδογγόνι ήταν μαζί τους…

Κοιμόταν το πρωί και τον άφησαν πίσω να μην τον ξυπνήσουν… Τριγύριζε και κείνος και αναρωτιόταν που πήγαν όλοι …
-Στην εκκλησία στον παππού πήγαν του είπαν …Όπου να ναι θα ρθουν …
-Και μένα γιατί δεν με πήραν μαζί ; παραπονέθηκε ψευτοκαλαίγοντας εκείνος …
Αφού έχει ήλιο σήμερα , δεν βρέχει ..Και αφού ο παππούς πέθανε ! Τον είδα που κοιμόταν στην Εκκλησία !
Καλά –καλά του είπαν μέσα στη φούρια τους οι γυναίκες …Γιαννάκη για πήγαινε κάτω να δεις ποιος χτυπάει χαρά μου …Μήπως άρχισαν να έρχονται !
Κατέβηκε ο μικρούλης την σκάλα και κοντοστάθηκε πριν την πόρτα …
-Παππούλη !!! Τι κάνεις εσύ εδώ ; Δεν πέθανες ;
-Γιαννάκη μου να έχεις την ευχή μου !
-Δεν πέθανες παππού; Ρώτησε ξανά ο μικρός με την μακάρια αθωότητά του… με την παιδική του αφέλεια …Αφού σε είδα προχθές !
Γιατί στάζουν παππού τα ρούχα σου; … Λιακάδα έχει σήμερα! δεν βρέχει …Σε κατάβρεξε κανείς ;
Τα ράσα του παπα-Γιάννη , το καλιμαύχι του , το πετραχήλι του , τα γένια του , το πρόσωπό του, έσταζαν συνέχεια…
Στα πόδια του μια μικρή λιμνούλα άρχισε να σχηματίζεται …
-Δεν είναι νερό αυτό παιδάκι μου ! Είναι ιδρώτας !
Πες σε όλους παιδί μου τώρα που θα ρθουν,πως τους ευχαριστώ πάρα πολύ ! Τώρα λυτρώθηκα , τώρα γλίτωσα μετά από τρείς ολόκληρες μέρες που τυραννήθηκα!
Ιδρώτας είναι παιδί μου από την αγωνία μου , μήπως και δεν τα καταφέρει η ψυχή μου να ανέβει ! Σας ευχαριστώ πολύ ! Να το πεις σε όλους αυτό !
Σαν φως που έσβησε χάθηκε από μπροστά του ..

Ο Γιάννης το παπαδογγόνι , έξι χρονώ τότε,μεγάλος άντρας σήμερα δεν ξέχασε ποτέ…
Όλους εκείνους που έσκυψαν στην λιμνούλα της αγωνίας και έφεραν έπειτα το δάχτυλό τους στο στόμα (…) Γεύτηκαν την αλμύρα της καρτερίας του Παραδείσου….κατανόησαν τον αγώνα του χωρισμού της ψυχής εκ του σώματος,
ήλπισαν με άληστο τρόπο στην αληθινή ζωή…

Θυμάται ακόμη τους περισσότερους που τότε μονολογούσαν:
-Αν δυσκολεύτηκε και ο Παππούλης μας , τότε πόσο πολύ πρέπει να προσπαθήσουμε εμείς!
Πόσο πρέπει να αγωνιστούμε από εδώ …Παπά –Γιάννη πρέσβευε υπέρ ημών !

http://logia-tou-aera.blogspot.gr/2015/06/blog-post_998.html