Καθημερινά στις 6.00 το απόγευμα, στην ενορία μας, Αγία Βαρβάρα Πατησίων τελείται η ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου

Τὴν παροῦσαν ἡμέραν, ἀπαρχὴν ποιούμενοι βίου σεμνότητος ἑαυτοὺς προθύμως, πρὸς ἀγῶνας πιστοὶ εὐτρεπίσωμεν

Πρὸ τοῦ σωτηρίου Σταυροῦ,

τῆς ἁμαρτίας βασιλευούσης,
τῆς ἀσεβείας ἐπικρατούσης,
τῶν ἀνθρώπων ἐμακαρίζετο,
τρυφὴ σωματικὴ καὶ σαρκικῶν ὀρέξεων,
ὀλίγοι κατεφρόνουν,
ἀφ' οὗ δέ, τὸ τοῦ Σταυροῦ μυστήριον πέπρακται,
καὶ δαιμόνων ἐσβέσθη τυραννὶς τῇ θεογνωσίᾳ,
ἡ τῶν οὐρανῶν ἐπὶ γῆς ἀρετὴ πολιτεύεται·
διὸ νηστεία τιμᾶται,
ἐγκράτεια λάμπει,
προσευχὴ κατορθοῦται,
καὶ μάρτυς καιρός,
ὁ παρὼν δεδομένος ἡμῖν,
ὑπὸ τοῦ σταυρωθέντος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ,
εἰς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΕΦΗ ΨΑΛΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΡΟΜΠΟΝΑ

Σε έντονη συγκινησιακή ατμόσφαιρα τελέσθηκε το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου στο ναό της Αγίας Βαρβάρας Ανω Πατησίων  το ετήσιο μνημόσυνο του Ανδρέα Στέφη,  του ψάλτη του Αγίου Γεωργίου Προμπονά.Επί δεκατέσσερα συναπτά έτη  διακόνησε αφιλοκερδώς με ταπείνωση και αγάπη  το ψαλτήρι του Αγίου Γεωργίου.Ονειρό του ήταν να ψάλλει στο νεόδμητο  ναό, αλλά ας όψονται οι υπόδικοι του Προμπονά.

                                                      ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ!!!

Μασόνοι στο παιδαγωγικό ινστιτούτο έτσι εξηγούνται τα νεοταξικά βιβλία

Τὸν τῆς Νηστείας καιρόν, φαιδρῶς ἀπαρξώμεθα, πρὸς ἀγῶνας πνευματικοὺς ἑαυτοὺς ὑποβάλλοντες, ἁγνίσωμεν τὴν ψυχήν, τὴν σάρκα καθάρωμεν

Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν,
εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ,
ἀληθὴς νηστεία, ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις,
ἐγκράτεια γλώσσης, θυμοῦ ἀποχή,
ἐπιθυμιῶν χωρισμός,
καταλαλιᾶς, ψεύδους, καὶ ἐπιορκίας·
ἡ τούτων ἔνδεια,
νηστεία ἐστίν,
ἀληθὴς καὶ εὐπρόσδεκτος.

Καλό στάδιο αδελφοί...

ΑΚΟΥΣΟΝ! ΑΚΟΥΣΟΝ! ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΠΟΔΙ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΠΑΖΑΡΕΥΟΥΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΠΡΟΜΠΟΝΑ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ!

Οι υπόδικοι του Προμπονά κάνουν τα πάντα για να ξεφορτωθούν από πάνω τους τον νεόδμητο ναό

του Αγίου Γεωργίου και τώρα παζαρεύουν να τον δώσουν στον Πατριάρχη μας.Νομίζουν πως αν

φύγει από πάνω τους θα γλυτώσουν τον οικονομικό έλεγχο, για το πως διαχειρίστηκαν την

περιουσία  του Δ. Προμπονά.


Δυστυχώς γι΄αυτούς δεν θα το πετύχουν, γιατί η διαθήκη του Δ. Προμπονά το λέει ξεκάθαρα πως

την επιμέλεια και προεδρία του κληροδοτήματος την έχει ο εκάστοτε επίσκοπος Αθηνών. Ο

Αρχιεπίσκοπός μας από την αρχή που ανέλαβε το 2008, επιμόνως ζητά από το υπουργείο

Οικονομικών τον διαχειριστικό έλεγχο του κληροδοτήματος.ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ 

ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟ.Πιστεύουμε πως ο Πατριάρχης μας δεν θα κάνει το λάθος

να ανακατευτεί  με τους υπόδικους του Προμπονά.

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ στον Σπύρο Χαριτάτο και στη Γιάφκα του ...

Το Κάλεσμα The Calling (Full - Greek subtitles)

Ο μύθος της "κοινής κουλτούρας" στην εκπαίδευση

Της Natacha Polony, Γαλλίδας εκπαιδευτικού, από το εξαιρετικό της βιβλίο «Τα Χαμένα Παιδιά μας», (“Nos Enfants Gâchés”), στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις.
- Αλήθειες για το «μοντέρνο» (νεοταξικό) εκπαιδευτικό σύστημα που περιφρονεί την κληρονομιά, την παράδοση και την αυθεντία, στερώντας από τους μαθητές την Παιδεία και υπηρετώντας τα σχέδια της παγκόσμιας ελίτ. Η «κοινή κουλτούρα» (culture commune) ορίστηκε επίσημα ως εκπαιδευτικός στόχος στην Γαλλία, από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 και έκτοτε έχει γίνει ο επίσημος εκπαιδευτικός λόγος – σχεδόν σλόγκαν. Ο λόγος που προτάθηκε αυτή η έννοια είναι επειδή κρίθηκε περισσότερο «συναινετική» σε μια όλο και εντονότερα πολυπολιτισμικήγαλλική κοινωνία, ιδίως στον χώρο των σχολείων, λόγω τηςμαζικής μετανάστευσης. Στην χώρα μας, (ως προοίμιο της "κοινής κουλτούρας"), έχει υιοθετηθεί ο όρος "διαπολιστιμική εκπαίδευση". Εκεί γίνεται λόγος για "ευάλωτες κοινωνικές ομάδες" και υποχρέωση να λαμβάνονται υπόψη "οι τοπικές συνθήκες και οι κοινωνικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες της κάθε ομάδας στόχου" και να δίδεται "ιδιαίτερη βαρύτητα στηναποδοχή της διαφορετικότητας, την αλληλοκατανόηση, το σεβασμό και την εξάλειψη των στερεοτύπων και προκαταλήψεων,με στόχο την καλλιέργεια ενός πολυπολιτισμικού πνεύματος που θα διακατέχει το σχολείο του 21ου αιώνα".

 ΚΟ / Αποσπάσματα - με ελάχιστες παρεμβάσεις

«Το κυρίαρχο πάθος είναι να ζεις για τη στιγμή - να ζεις για τον εαυτό σου, όχι για τους προγόνους ή τους απογόνους σου.Χάνουμε γοργά την αίσθηση ότι ανήκουμε σε μια διαδοχή γενεώνπου ξεκίνησαν από το παρελθόν και προεκτείνονται στο μέλλον» -Christopher Lash, «Η Κουλτούρα του Ναρκισσισμού. Η αμερικανική ζωή σε μία εποχή μειούμενων προσδοκιών».

Ήδη από το 1979 ο Αμερικάνος ιστορικός και κοινωνιολόγος Christopher Lash (1932–1994) είχε διαγνώσει την αρρώστια των σύγχρονων κοινωνιών μέσα από τη μορφή του ναρκισσιστικού ατόμου, που είναι ανίκανο να τοποθετήσει τον εαυτό του στον κατακόρυφο άξονα ενός γενεαλογικού δέντρου, ανίκανο να δει πιο πέρα από τη δική του ζωή. Του ατόμου-μονάδα, που ταξιδεύει μόνο του στον ακύμαντο ωκεανό της καταναλωτικής κοινωνίας. Αυτό το άτομο, που το παρουσιάζουμε σαν πρότυπο στους νέους, ξέρει μόνο τον οριζόντιο άξονα του δικτύου. Αξίες του είναι το «σήμερα» και η «ισότητα». Όχι οι κάθετες γραμμές, η διαδοχή, η κληρονομιά. Το αίσθημα της κληρονομιάς του είναι άγνωστο. Ιστορικό παράδοξο, αν σκεφτούμε ότι μέχρι τώρα ο άνθρωπος ζούσε πάντα συνεχίζοντας και ξαναδιαβάζοντας το παρελθόν του. Το κείμενο του Georges Duby με τίτλο ακριβώς «Κληρονομιά» [L’Heritage], το οποίο κλείνει το βιβλίο τουFernand Braudel για τη Μεσόγειο, αποτελεί ύμνο στην «ανθρώπινη τελείωση», στην «υπερηφάνεια και την ευτυχία να είσαι άνθρωπος» που γεννιούνται από τον «ασυγκράτητο τροπισμό», την ασυνείδητη έλξη που νιώθει κάθε άνθρωπος για το πολιτιστικό λίκνο στο οποίο γεννήθηκε. Είναι ένας ύμνος στη μετάδοση της κουλτούρας ως «μαγιάς δημιουργίας». Δεν νοείται μέλλον χωρίς παρελθόν. Ούτε εκσυγχρονισμός χωρίς δεύτερη ανάγνωση, επανερμηνεία όσων προηγήθηκαν και ένταξή τους στις νέες παραστάσεις και αξίες.

Η έννοια της κληρονομιάς είναι αναμφίβολα από τις πιο προβληματικές, αλλά και από τις λέξεις που αποφεύγονται περισσότερο σήμερα. Αφού φτάνουμε να αντικαθιστούμε αυτή τη μιαρή λέξη με την πιο συμβατική, καθότι πιο αόριστη, «κοινή κουλτούρα». Λέμε δηλαδή ότι πρέπει να δώσουμε στους νέους μια «κοινή κουλτούρα» για τον ωραίο και απλό λόγο ότι θεωρείται απαράδεκτο να θέλουμε να τους χαρίσουμε μια κληρονομιά. Είναι γιατί η λέξη αυτή μυρίζει κοινωνική αναπαραγωγή και ηγεμονία των κυρίαρχων τάξεων. Για σκεφτείτε το, η αρχική έννοια της λέξης είναι «τα αγαθά που κληροδοτεί ο πατέρας», που συμβολίζει μια απεχθή πατριαρχική παράδοση. Για να απαλλαγούμε από την καταπίεση πρέπει, για άλλη μια φορά. να καταργήσουμε και το ελάχιστο ίχνος που τη θυμίζει, και άρα να κάψουμε τα χλωρά μαζί με τα ξερά. … Στο όνομα ενός ευγενούς σκοπού, του «σεβασμού στη διαφορετικότητα»-διαφορετική προέλευση, διαφορετική κοινωνική καταγωγή ή απλώς ιδιοπροσωπία, μοναδικότητα του καθενός απογυμνώνουμε μια ολόκληρη γενιά και διευρύνουμε ένα κενό που θα είναι πολύ δύσκολο να καλυφθεί..

Ο ρόλος του σχολείου δεν είναι να εντάξει τη «διαφορετικότητα» στο πρόγραμμά του, αλλά να βοηθήσει όλους τους μελλοντικούς πολίτες, όσο διαφορετικοί κι αν είναι, να συναντηθούν γύρω από κάποιες γνώσεις που χειραφετούν και ταυτόχρονα ενώνουν, που επιτρέπουν σε κάθε άτομο να τοποθετηθεί στην ανθρώπινη γενεαλογία, στη διαδοχή ανθρώπων και ιδεών, και γνώσεων που είναι ανθρώπινες γιατί κληροδοτήθηκαν από άλλους ανθρώπους. Για το λόγο αυτό, είναι απαραίτητο να μην περιορίζουμε τους μαθητές εκ των προτέρωνσε ό,τι τους προσδιορίζει, δηλαδή στην ταυτότητα της προέλευσής τους, που τους δίνει η οικογένεια, ή ακόμα στην ταυτότητα του «νέου». Γιατί στις δυτικές κοινωνίες μας, κι αυτό αποτελεί καινοτομία, η νεότητα θεωρείται μια ιδιαίτερη ταυτότητα, ενώ σε όλους τους πολιτισμούς ήταν μόνο ένα στάδιο της ζωής, ένα πέρασμα προς τον ενήλικο βίο. Γιατί αυτή η μυθοπλασία; Να είναι τάχα συνδυασμός του μαζικού καπιταλισμού που αναζητεί νέες αγορές και μιας γενιάς του baby boom που κουβαλά τα τραύματα του πολέμου, και η οποία δεν αναγνωρίζει στους γονείς της το δικαίωμα να την καθοδηγήσει;… Προσομοιώνοντας τους νέους με κοινωνική τάξη ή, τουλάχιστον, με μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, καλλιεργούμε το μύθο μιας οντότητας αποκομμένης από το κοινωνικό σύνολο, που είναι προορισμένη να διαρκεί για πάντα. Δημιουργούμε μάλιστα ένα καταπληκτικό αγοραστικό κοινό στο οποίο πρέπει να δώσουμε τη δυνατότητα να εκφράσει τη «διαφορετικότητά» του..

Κάποτε ούτε καν ετίθετο ζήτημα: ζούσαμε σε ένα κοινωνικό κόσμο. Η Εκκλησία, η οικογένεια, το κράτος και όλοι οι θεσμοί είχαν αναλάβει να παρέχουν τα κλειδιά που επέτρεπαν την ανάγνωση του κόσμου, την αίσθηση του ανήκειν σε μια ομάδα, σε μια κοινότητα και μέσα από εκεί σε ολόκληρη την ανθρωπότητα… Το να ζητάμε από το σχολείο να αντικαταστήσει τους άλλους παράγοντες κοινωνικής συνοχής, ενώ ακόμα και στο ίδιο απαγορεύουμε να παίξει το ρόλο αυτού που ενώνει το έθνος, κι από πάνω να απαιτούμε πρακτική αποτελεσματικότητα, είναι μια ενέργεια καταδικασμένη σε αποτυχία….

Αξιοσημείωτο παράδοξο: συχνά εν ονόματι ακριβώς του «ανοίγματος στον άλλο» και της «ανεκτικότητας», απαγορεύσαμε το σχολείο να γίνει όχημα μιας κληρονομίας η οποία αντιθέτως μας εισάγει στις παγκόσμιες αξίες…. Χαρακτηριστικό περιστατικό, στην Γαλλία, το 2003, ένας επιθεωρητής του υπουργείου Παιδείας συνέταξε μια αναφορά κατά ενός καθηγητή ιστορίας, ο οποίος είχε τολμήσει να εξηγήσει στους μαθητές ότι το μάθημά του είχε σκοπό να «τους μεταδώσει τη συλλογική μνήμη και να τους αναπτύξει το συναίσθημα ότι ανήκουν σε ένα σύνολο, στους Γάλλους, στον δυτικό κόσμο». Τι φρίκη! Άκου να τους μιλάει στους μαθητές για «τους προγόνους μας τους Γαλάτες»; Όποιος αποτολμήσει κάτι τέτοιο, θα παρομοιαστεί με τον Τεν-Τεν που έκανε μάθημα στους μικρούς Κονγκολέζους: οι χειρότερες στιγμές της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας. Για να είμαστε σίγουροι λοιπόν ότι αποφεύγουμε αυτόν το σκόπελο, λέμε να αποκλείσουμε την ιστορία από τη λίστα με τα βασικά μαθήματα, και αφήνουμε μόνο όση λογοτεχνία χρειάζεται για να περιγράφει έννοιες που εμείς κρίνουμε χρήσιμες.

Την επομένη της δημοσίευσης της έκθεσης Thelot, (για το μέλλον της εκπαίδευσης), ο Γάλλος φιλόσοφος, ακαδημαϊκός και θεωρητικός του μαρξισμού Regis Debray (Ρεζίς Ντεμπρέ) οδηγήθηκε σε παραίτηση από το νεοσύστατο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Θρησκειολογίας, βλέποντας ότι η μελέτη του θρησκευτικού φαινομένου είχε εξαφανιστεί τυπικά και ουσιαστικά από τους στόχους του σχολείου του μέλλοντος. Ο Ντεμπρέ (ο οποίος στα νιάτα του είχε περάσει δέκα χρόνια στη Λατινική Aμερική, πολεμώντας μαζί με τον Tσε Γκεβάρα) δήλωσε στην καθολική εφημερίδα La Croix στις 4 Νοεμβρίου 2004 ότι «δεν υπάρχει ούτε καν μνεία στη σκοπιμότητα και το όφελος μιας κριτικής διδασκαλίας των θρησκειών ως στοιχείων του πολιτισμού.Προφανώς δεν έχουν θέση σε ένα όραμα του κόσμου που θέλει τον άνθρωπο κυρίως οικονομικό ον, αποκομμένο από τις συμβολικές διαστάσεις του». Η κοινή κουλτούρα σήμερα είναιχαζοσήριαλ και χαζοεκπομπές στην τηλεόραση. Αυτό που ενώνει τον πληθυσμό είναι μια ανοχή ανάμεικτη με αδιαφορία καιστηριγμένη στο σύμβολο της πίστεως της εποχής μας: «είναι επιλογή μου».

Με άλλα λόγια, η παντελής έλλειψη κουλτούρας -με την πιο κλασική και την πιο παλιομοδίτικα ελιτίστικη έννοια της λέξης - μιας όλο και αυξανόμενης μερίδας μιας ολόκληρης γενιάς οδηγεί σε γενική αποδοχή αυτού του φαινομένου, που προμηνύει μια ελάχιστη διάθεση αντίδρασης απέναντι σε κάθε είδους κίνδυνο που δεν ορίζεται επίσημα ως τέτοιος. Το να αντιδρά κανείς στον«φασισμό», που θεωρείται κακός, είναι εύκολο. Η αντίσταση όμως στην υποδούλωση που μπορεί να επιφέρει το μοντέρνο θα αποδειχθεί προνόμιο των λίγων συνειδήσεων που ως εκ θαύματος θα παραμείνουν άγρυπνες..

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

H Άλωση του Μπιζανίου, όπως την διηγούνται όσοι την έζησαν!..

H Άλωση του Μπιζανίου, όπως την διηγούνται όσοι την έζησαν!..

Γράφει ο Αθανάσιος Δέμος

Η Νέα Τάξη επιδιώκει να μη μπαίνει «εθνόμετρο» στα βιβλία της ιστορίας. Η ιστορία να μπει σε διεθνή καλούπια. Στόχος να καλλιεργηθεί η αδιαφορία στα ελληνορθόδοξα ιδανικά. Να αποτρέψουν την προσήλωση στην ιδέα του Έθνους και την Ορθόδοξη παράδοση. Να ξεχάσουμε την ιστορία, τους ήρωες που μας χάρισαν την ελευθερία και τους ποταμούς αιμάτων που χύθηκαν για να αποκτήσουμε την ελευθερία.

Η ψυχή του Έλληνα, όμως, όταν στερηθεί όλα αυτά, χάνει τη ζωοδόχο πηγή που τον θερμαίνει, τον ζωογονεί και συνεχίζει να ζει με το κεφάλι ψηλά. Έχοντας υπόψη όλα αυτά, δεν θα πάψουμε, σε κάθε ευκαιρία, να ανοίγουμε τους κρουνούς της Ελληνορθόδοξης παράδοσης, για να δροσιζόμαστε από τα νάματά της.

* * *

Μέγας σταθμός στην ιστορία, όχι μόνον των Ιωαννίνων, αλλά και όλης της Ελλάδας, είναι ο επικός αγώνας γύρω από το Μπιζάνι και η απελευθέρωση των Ιωαννίνων την 21 Φεβρουαρίου 1913. Πολλοί από όσους έζησαν τα γεγονότα άφησαν αφηγήσεις – περιγραφές. Όμως, η πιο λιτή και παραστατική περιγραφή είναι του Γιαννιώτη λόγιου Ευάγγελου Μπόγκα.
Στις 17 Σεπτεμβρίου 1912, οι Βαλκανικοί τότε σύμμαχοι (Ελλάς, Σερβία, Μαυροβούνιο, Βουλγαρία) κήρυξαν γενική επιστράτευση. Στις 4 Οκτωβρίου οι τρεις άλλοι σύμμαχοι άρχισαν τον πόλεμο κατά της Τουρκίας. Στις 5 Οκτωβρίου εκήρυξε και η Ελλάδα τον πόλεμο κατά της Τουρκίας. Ο ελληνικός στρατός συγκροτήθηκε σε δύο τμήματα. Το μεγαλύτερο, είχε παραταχθεί στα βόρεια σύνορα, προς τη Μακεδονία. Γιατί εκεί θα κρίνονταν η τύχη του πολέμου.

Το μικρότερο, με Αρχηγό τον στρατηγό Κων. Σαπουτζάκη, είχε προορισμό μάλλον να επιτηρεί τους Τούρκους της Ηπείρου. Ο ενθουσιασμός, όμως, των στρατιωτών θα ανάγκαζε τον Αρχηγό να επιχειρήσει σπουδαιότερα πράγματα. Έτσι, στις 5 Οκτωβρίου 1912 ο Σαπουτζάκης εξέδωσε μια απέριττη διαταγή «Από της μεσημβρίας της σήμερον, το στράτευμα τίθεται εις εμπόλεμον κατάστασιν απέναντι του τουρκικού στρατού...».

Η δύναμη του στρατού: 7.774 άνδρες, αξιωματικοί 213 «σπάθαι 141», βαρέα πυροβόλα 4, ελαφρά 18. Αυτό ήταν το στράτευμα. Μια δράκα από γενναίους που τους συντρόφευε η ευχή της Ελλάδος και τους περίμενε με λαχτάρα η σκλαβωμένη από το 1430 θυγατέρα της, η εύανδρος Ήπειρος.
Οι γενναίοι, με την πολεμική ιαχή των κατοίκων της Άρτας: Στα Γιάννινα! Στα Γιάννινα! Και με το τραγούδι στο στόμα: «Αφήνω γεια... κι εγώ πάγω στα Γιάννινα», διάβηκαν στις 6 Οκτωβρίου το θρυλικό γιοφύρι.
Ο χειμώνας του 1912-1913 ήταν εξαιρετικά βαρύς. Πώς θα κοιμηθούν απόψε στα χιονισμένα βουνά τα παιδιά; (οι στρατιώτες). Πού θα κρυφτούν από παγερό βοριά που κοκκαλώνει τα πάντα; Αυτός ήταν ο μεγάλος καημός των Γιαννιωτών, κάθε φορά που το κρύο δυνάμωνε. Οι Γιαννιώτισσες έκαναν σταυρούς και προσκυνήματα, μπρος στα εικονίσματα, για να φυλάει ο Θεός «τα παιδιά μας» που έχυναν αίμα και έδιναν τη ζωή τους, για την Ήπειρο. Έξω από τα Γιάννινα, χωριά ολόκληρα καιόντουσαν και το φτωχικό βιος των κατατρεγμένων Ηπειρωτών διαρπάζονταν. Την ημέρα που έπεφτε ηρωικά ο Μαβίλης στο Δίσκο (29 Νοεμβρίου 1912), οι Τούρκοι μετέφεραν στα Γιάννινα 3 χωρικούς από τα μέρη του Δρίσκου που τους κατηγορούσαν ως οδηγούς των Γαριβαλδινών και τους κρέμασαν στις κρεμάλες που έστησαν για όλο το διάστημα του πολέμου. Για να τρομοκρατήσουν τους Χριστιανούς, είχαν στήσει 3 κρεμάλες. Μία μπροστά στο Στρατοδικείο. Μία δεύτερη στην κεντρική πλατεία. Και μία στην είσοδο της πόλης.

Κατά εκατοντάδες συλλάμβαναν και φυλάκιζαν τους κατοίκους. Οι φυλακές του Κάστρου, τα επικατάρατα εκείνα ανήλιαγα και υγρά μπουντρούμια του Αλή Πασά, δεν χωρούσαν πια άλλους. Ήταν γεμάτα από προκρίτους, δημοσιογράφους, παπάδες. Ανάμεσά τους και ο φλογερός Μητροπολίτης Βελλάς και Κονίτσης Σπυρίδων, μετέπειτα Ιωαννίνων και αργότερα Αρχιεπίσκοπος. Καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί στο Μοναστήρι της Παλιουρής όρκιζε τα μέλη της «Ηπειρωτικής Εταιρείας», που ήταν η Φιλική Εταιρεία της Ηπείρου. Σώθηκε ύστερα από μήνυμα του Κωνσταντίνου προς τον Εσάτ Πασά, που τον καθιστούσε προσωπικά υπεύθυνο για τις συνέπειες της θανάτωσης του Σπυρίδωνα. Ο Σπυρίδων αρνείται να βγει από τη φυλακή, αν δεν αποφυλακιστούν και οι 27 θανατοποινίτες σύντροφοί του. Έπρεπε να ελευθερωθούν τα Γιάννινα για να γλυτώσουν όλοι.
Φυλακισμένος από τον Οκτώβριο 1912 και ο σπουδαίος Γιαννιώτης δημοσιογράφος και λογοτέχνης, φλογερός πατριώτης και εκδότης της εφημερίδας «Ήπειρος» Γεώργιος Χατζής-Πελερέν. Πελερέν στα γαλλικά σημαίνει Χατζής. Ως δημοσιογράφος υπέγραφε Χατζής. Ως λογοτέχνης υπέγραφε Πελερέν. Με τη μεσολάβηση του Γάλλου Προξένου Ντουσάπ γλύτωσε το θάνατο.

Το βράδυ της 20ης Φεβρουαρίου ο Γεώρ. Χατζής, ακούγοντας το ολονύκτιο κανονίδι της μεγάλης επίθεσης του Ελληνικού Στρατού, μετουσίωσε τα αισθήματά του στους παρακάτω στίχους:

«Τέτοιο γλυκό τραγούδι καμιά φλογέρα
ποτές έτσι δεν γλύκανε ανθρώπων την καρδιά,
όπως απόψ’ η τρομερή που σχίζει τον αέρα
ολόγυρα στα Γιάννενα η αγριοκανονιά!
Ποτές κανένα φέξιμο μέσ’ στο σκοτάδι
της φυλακής δεν έρριξε στο σκλάβο έτσι λαρό
όπως ετούτη η τρομερή φωτιά, π’ απόψε βράδυ
φλογεί όλα τα Γιάννενα με φώτο φοβερό!..
Γλυκό κανόνι να’ξερες πόσο γλυκειά η λαλιά σου!

* * *

Στο μεταξύ, μέσα στο αφόρητο κρύο, στα καλντερίμια πεταγμένοι οι φυλακισμένοι αργοπεθαίνουν. Ένας σιωπηλός παπάς συνόδευε, κάθε τόσο, από την πίσω πόρτα των φυλακών και κάποιο φέρετρο, ψελλίζοντας νεκρώσιμα τροπάρια, έγραφε αργότερα ο Γ. Χατζής, μετά την απελευθέρωση στην «ΗΠΕΙΡΟ». Και όσο η πολιορκία στένευε, τόσο και η πείνα, κοντά στα άλλα, έδερνε πιο πολύ την πόλη.
Ζάχαρη, ρύζι, μακαρόνια, αλεύρι δεν υπήρχαν πια. Αντί για ψωμί από σιτάρι, μοίραζαν στους κατοίκους ψωμί από κριθάρι και στο τέλος μπομπότα και αυτή λιγοστή.

Στο μεταξύ, το Μπιζάνι είχε γίνει σωστό σιδηρομεταλλείο από τις ελληνικές οβίδες που έπεφταν εκεί. Τα περισσότερα από τα κανόνια του οχυρού βρέθηκαν κατεστραμμένα. Είδα με τα μάτια μου λίγες ημέρες μετά την απελευθέρωση, ένα μεγάλο τουρκικό κανόνι στην οχυρωμένη κρύπτη του με σπασμένη τη χοντρή του κάννη, από ελληνική οβίδα, ώστε να σκάσει στη μούρη του τουρκικού κανονιού...

Μερικά ονόματα αξιωματικών του πυροβολικού γίνηκαν θρυλικά, όπως του Ταβουλάρη και του Διγενή, που η φήμη τους έφτασε και μέσα στα σκλαβωμένα Γιάννινα, για την εύστοχη βολή τους. Μετά την άλωση, έβλεπες ένα μακρύ κανόνι, τοποθετημένο 500 μέτρα έξω από τα Γιάννινα, που, όπως άκουσα ανήκε στην πυροβολαρχία Διγενή. Το φρουρούσε με καμάρι ένας πυροβολητής. Το τοποθέτησαν εκεί για να το θαυμάζει ο κόσμος, όπως γίνεται και με το περήφανο άτι που κέρδισε στον ιππόδρομο...

Τη νύχτα της Τετάρτης 20 Φεβρουαρίου, που ο Βελισσαρίου με τον Ιατρίδη είχαν αποκόψει τις συγκοινωνίες του Μπιζανίου με τα Γιάννινα (στον Αϊ Γιάννη) και διαδραματίζονταν τα ιστορικά γεγονότα στο Ελληνικό Στρατηγείο του Εμίν Αγά των απεσταλμένων του Εσάτ Πασά για την παράδοση, συνοδεία του Βελισσαρίου, μέσα στα Γιάννινα, το Κέντρο ήταν ανάστατο. Περνούσε ώρες μεγάλης αγωνίας. Οι χιλιάδες των Τουρκαλβανών που γύριζαν με μεγάλη αταξία από το μέτωπο που κατέρρεε, λεηλατούσαν και έκαιαν τα καταστήματα...

Οι εχθροί φώτιζαν την πολυβασανισμένη πόλη με το τελευταίο τους κακούργημα. Εκείνες τις στιγμές, ανάμεσα στα τουρκικά στίφη και στις πυρκαγιές είδαν, διηγούνται, τον Γάλλο Πρόξενο Ντουσάπ, που συμπαθούσε τους Γιαννιώτες και την εξαίρετη σύζυγό του, που αργότερα με το ψευδώνυμο Γκυ Σαντεπλέρ έγραψε το βιβλίο «Η πολιορκημένη πόλη», με το οποίο περιγράφει με μεγάλη ζωντάνια τα δεινοπαθήματα των Γιαννιωτών κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Προσπαθούσαν οι δύο αυτοί Γάλλοι φιλέλληνες να αποθαρρύνουν και να διώξουν από την πόλη τους άτακτους. Εκεί είδαν και τον άτρομο Γιαννιώτη Παναγιώτη Καλλίγερο, καβάση (υπάλληλο) του Ρωσικού προξενείου, γνωστό για τον ηρωισμό του και από τις σφαγές των Αρμενίων στην Κων/πολη. Ο Καλλίγερος με το πιστόλι στο ένα χέρι και το βούρδουλα στο άλλο, δέρνοντας και πυροβολώντας τους τουρκαλβανούς στρατιώτες, το ηθικό των οποίων είχε πέσει πια, τους έδιωχνε, όπως διώχνονται με την φοβέρα οι αγέλες των κτηνών.

Άντρες και γυναίκες, άγρυπνοι πίσω από τα παραθυρόφυλλα, με φωνές και κατάρες εμπόδιζαν τους Τουρκαλβανούς να αποτελειώσουν το ανόσιο έργο τους, καθώς έφευγαν από δημόσιο δρόμο για το Αργυρόκαστρο μπουλούκια – μπουλούκια. Και ακούγονταν τότε από ψηλά οι γιαννιώτικες κατάρες «Στα τσακίσματα και στα λιανίσματα! Στον αγύριστο! Στην Κόκκινη Μηλιά! Παλιόσκυλα!».

Έτσι, ξημέρωσε η άγια και αλησμόνητη αυγή της 21ης Φεβρουαρίου 1913. Κανένας ακόμα από τους άγρυπνους Γιαννιώτες δεν είχε πληροφορηθεί ότι  το ελληνικό ιππικό με επικεφαλής τον στρατηγό Σούτσο με τον αρειμάνιο μύστακα, είχε μπει κιόλας στα Γιάννινα. Το τι έγινε πλέον από τη στιγμή που μαθεύτηκε η κατάληψη, δεν περιγράφεται.

Φρενίτιδα ενθουσιασμού είχε καταλάβει τους Γιαννιώτες. Η πλατεία είχε γίνει κόκκινη από τα σχισμένα και πεταμένα φέσια, που τα φορούσαν υποχρεωτικά ως σύμβολα δουλείας. Χιλιάδες ανθρώπων μη μπορώντας να φιλήσουν τους καβαλάρηδες, τους γενναίους ελευθερωτές, φιλούσαν τα φάλαρα και τα χαλινάρια των αλόγων σαν αγιασμένα κειμήλια.
Οι πολίτες, γνωστοί και άγνωστοι αγκαλιάζονταν, ενώ πυροβολισμοί χαιρέτιζαν την ύψωση της γαλανόλευκης στο Διοικητήριο, που ήταν στη θέση που βρίσκεται σήμερα το Δημαρχείο. Στην κορυφή της μεγάλης πόρτας του Κάστρου (ρολόι) είχε σκαρφαλώσει ένας θαρραλέος νέος, που είχε πάρει τον μεγάλο σταυρό της Μητρόπολης και πάσχιζε να τον στηρίξει εκεί. Το είχε τάξει στους Τούρκους που τον είχαν φυλακίσει πολλές φορές. Ο νέος αυτός ήταν ο θερμός αγωνιστής της «Ηπειρωτικής Εταιρείας» Αθανάσιος Τσεκούρας. Τον γνωρίσαμε όλοι θαλερότατο στην ενάτη δεκαετία της ηλικίας του. Εκτός της άλλης μεγάλης δράσης του, είναι αυτός που πλησίασε και έπεισε τον Νικολάκη Εφέντη (Μιζαντζόγλου), να δώσει τα σχέδια των οχυρών του Μπιζανίου.

Το βράδυ της απελευθέρωσης κανένας μας δεν κοιμήθηκε. Τα γιαννιώτικα σπίτια φιλοξενούσαν και κοίμιζαν τους ελευθερωτές. Για πρώτη φορά ύστερα από μήνες θα κοιμότανε σε ζεστό κρεβάτι. Στο πατρικό μου (γράφει ο Ευάγ. Μπόγκας) φιλέψαμε με την τελευταία μας κότα και σπιτικο κρασί, τρεις στρατιώτες από το Ναύπλιο, αλλά χωρίς ψωμί. Μας φίλεψαν εκείνοι με κάτασπρη κουραμάνα. Η πολύμηνη πολιορκία είχε εξαντλήσει τα πάντα...

Οι κάτοικοι στενοχωριόνταν που δεν μπορούσαν να περιποιηθούν τους Έλληνες στρατιώτες, που τους περίμεναν γενεές γενεών Ηπειρωτών, όπως τους άξιζε. Και έβλεπες τότε, άλλος να σφάζει τα κουνέλια του και άλλος τα αγαπημένα του περιστέρια. Κάποιος, μάλιστα, όπως μαθεύτηκε, έσφαξε και μία πέρδικα, που είχε χρόνια φυλαγμένη στο κλουβί, μη έχοντας τίποτα άλλο να προσφέρει...

* * *

Πάνε από τότε 104 χρόνια. Και το πολυθόρυβο και ανδροφόνο Μπιζάνι στα 1913, έρημο και σιωπηλό, τώρα αγναντεύει κάθε 21η Φεβρουαρίου τη θρυλική πόλη που γιορτάζει τη λευτεριά της. Τη λευτεριά, που με πείσμα της καθυστερούσε πέντε ολόκληρους μήνες γεμάτους αγωνία...

Έτσι, λευτερώθηκαν τα Γιάννινα: Με θυσίες τεράστιες. Με αίμα πολύ πότισε τα γύρω βουνά ο Ελληνικός Στρατός, για να μπει νικητής στα Γιάννινα, που περίμεναν τον ερχομό του από το 1430, όταν έπεσαν στα χέρια των Τούρκων... Όταν έπεσε το Μπιζάνι γιόρτασε όλη η Ελλάδα και πιο πολύ η Αθήνα. Μέχρι πριν μερικές δεκαετίες γιόρταζε όλος ο Νομός Ιωαννίνων μέχρι το τελευταίο χωριό. Σήμερα περιορίζεται μόνον μέσα στην πόλη. Η υπόλοιπη Ελλάδα δεν παίρνει καθόλου είδηση, αν εορτάζουν τα Γιάννινα την απελευθέρωσή τους. Στα δελτία ειδήσεων δεν γίνεται ούτε απλή αναφορά.

Αν συμβεί να παραστεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και κάμει κάποια δήλωση, τα κανάλια δείχνουν τον Πρόεδρο την ώρα της δήλωσης με πολύ μεγάλη προσοχή να μη φανεί κάποια ελάχιστη εικόνα από τις εκδηλώσεις. Είναι αμαρτία!..

proinoslogos,21/02/2017

Είπε Γέρων :Χριστιανός χωρίς εκκλησιασμό, χωρίς προσευχή, χωρίς εξομολόγηση, χωρίς Θ. Κοινωνία, είναι ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου κάθε στιγμή η πόρτα είναι ανοιχτή να μπουν μέσα οι κλέφτες, δηλαδή οι δαίμονες, να το αλωνίσουν...

ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΞΥΠΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΡΟΜΠΟΝΑ

Σάββατο, 11 Φεβρουαρίου 2017

Είναι δυνατόν δημοτικοί σύμβουλοι της Ν.Δ και της Χρυσής Αυγής στο δήμο Αθηναίων να υπερασπίζονται τα συμφέροντα ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ και όχι των πολιτών της Αθήνας;

Αγαπητό tromaktiko,
το κληροδότημα Δ. Προμπονά και ο  ιερέας τους...
(η Ιερά Σύνοδος τον έχει θέσει σε αργία και εκρεμεί εις βάρος του συνοδικό δικαστήριο ) διεκδικούν με πλαστές διαθήκες και πλαστά χαρτιά 9 στέμματα από το πάρκο Προμπονά του Δήμου Αθηναίων και έχουν κάνει κατάληψη στο ιστορικό παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου,στον νεόδμητο Ναό και σε γραφείο του δήμου που βρίσκονται εντός του πάρκου.

Ο Δήμος και η Ιερά Αρχιεπισκοπή έχουν την αυθεντική διαθήκη του Δημητρίου Προμπονά που έχει δημοσιευθεί από το Πρωτοδικείο Αθηνών κατά την συνεδρίαση της 9ης Μαίου του1949,δια του υπ΄αριθμού1691 πρακτικού του και κηρυχθείσης κυρίας δια της υπ’αριθμού 3424 αποφασεώς του.
Στην διαθήκη του καθαρά αναφέρει πως κληροδοτεί ολόκληρο τον κήπο του μετά των οικημάτων και εγκαταστάσεων στο Δήμο Αθηναίων για να τον χρησιμοποιεί ως κήπο αναψυχής των Αθηναίων.

Είναι δυνατόν δημοτικοί σύμβουλοι να υπερασπίζονται τα συμφέροντα απατεώνων και όχι των πολιτών της Αθήνας;

Είναι δυνατόν πρωτοκλασάτο στέλεχος και δημοτικός σύμβουλος της Χρυσής Αυγής να έρχεται στον Προμπονα ανήμερα των Χριστουγέννων για να στηρίξει τους πλαστογράφους;

Κίνηση πολιτών Προμπονα

Ελληνισμός και Χριστιανισμός.

 

Είπε Γέρων :Άλλοι μετράνε χρήματα στα πορτοφόλια και στους λογαριασμούς τους
Άλλοι μετράνε ρούχα, παπούτσια και κοσμήματα στις ντουλάπες και στα συρτάρια τους
Άλλοι μετράνε πτυχία
Άλλοι μετράνε τρόπους και χρόνο διασκέδασης
Άλλοι μετράνε ακίνητα, κότερα, αμάξια....
Μετράνε, μετράνε, μετράνε, κάθε λογής κοσμικές "επιτυχίες" και "συμφέροντα", με ημερομηνία λήξης στην καλύτερη περίπτωση και επιζήμιες και ψυχολέθριες στην χειρότερη!
Κι όλα αυτά γιατί;
Στην αιωνιότητα, τίποτε από αυτά δεν θα υπάρχει!
Άδικα τόσο μέτρημα! Ματαιότης, ματαιοτήτων...
-Μέτρησε τον Θεό, γιατί μονάχα Αυτός είναι αιώνιος!

Νεοειδωλολατρεία καὶ φραγκικὲς ἀνηθικότητες ἀπέναντι στὴν ρωμαίικη πνευματικότητα

Ὅπως εἶναι γνωστὸ αὐτὲς τὶς ἡμέρες μέ τήν εἴσοδό μας στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, σὲ ὁλόκληρη σχεδὸν τὴν πατρίδα μας, ὀργανώνονται καρναβαλικὲς-νεοειδωλολατρικὲς ἐκδηλώσεις. Σίγουρα ἡ νεοειδωλολατρεία εἶναι στενὰ συνυφασμένη μὲ τὰ καρναβάλια, διότι οἱ ἀποκριάτικες ἐκδηλώσεις δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἐπιβίωση παγανιστικῶν τελετῶν καὶ ἐθίμων μὲ τὴν μάσκα τῆς παράδοσης. Πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις (π.χ. στὴν Κοζάνη) εἶναι ἐμποτισμένες μὲ παγανιστικὰ ἔθιμα ποὺ προβάλουν τὴν ἀνηθικότητα (γονιμότητα κατὰ τοὺς παγανιστές), τὴν αἰσχρότητα (τραγούδια μὲ αἰσχρὰ ὑπονοούμενα), τὴν θηλυπρέπεια (ἄνδρες οἱ ὁποῖοι ντύνονται γυναῖκες, π.χ. ἔθιμο νύφης).

Δυστυχῶς ὅμως, παρατηροῦνται κι ἄλλου εἴδους καρναβαλικὲς ἐκδηλώσεις ἐπηρεασμένες αὐτὴ τὴ φορὰ ἀπὸ τὴν Ἑσπερία καὶ τὸ παγανιστικό halloween, ὅπως τὸ μεγάλο καρναβάλι τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν. Μὲ τὴν φενάκη βέβαια τοῦ φραγκικοῦ-εὐρωπαϊκοῦ τρόπου διασκεδάσεως, ἐπέρχονται πολλὰ δεινά. Οἱ συμμετέχοντες εἶναι χιλιάδες ἀπὸ κάθε ἡλικία καὶ ἰδιαιτέρως τὴν νεανική, οἱ ὁποῖοι συρρέουν κάθε χρόνο στὸ καρναβάλι τῆς Πάτρας. Μετὰ τὴν καρναβαλικὴ παρέλαση ὅπου ἐξευτελίζονται θεσμοὶ ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος, ἀκολουθοῦν party ὅπου «κώμοις καὶ μέθαις, κοῖτας καὶ ἀσελγείαις». Τὸ πλέον λυπηρὸ γεγονὸς εἶναι....

οἱ χιλιάδες ἐκτρώσεις ποὺ παρατηροῦνται μετὰ τὸ πέρας τοῦ καρναβαλιοῦ, παίρνοντας τὴ μορφὴ μίας νέας γενοκτονίας γιὰ τὴν πατρίδα μας.

Πολλοὶ προφασίζονται ὅτι μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις προβάλλεται ἡ παράδοση τοῦ τόπου, ὁ κόσμος διασκεδάζει, φεύγει ἀπὸ τὰ προβλήματα καὶ τὰ παιδιὰ ψυχαγωγοῦνται. Ἂν παρατηρήσουμε ὅμως τὴν ρωμαίικη παράδοσή μας ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἡ αὐθεντική, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν δῆθεν παράδοση ποὺ ὑποστηρίζουν οἱ νεοειδωλολάτρες καὶ παγανιστὲς μὲ τὴν ἀναβίωση τῶν ἀρχαιοελληνικῶν αὐτῶν ἐθίμων, θὰ διαπιστώσουμε τὴν ἀλήθεια. Ἡ Ἑλληνορθόδοξη παράδοση (ἀρχαία Ἑλλάδα - Ρωμανία) μαρτυρεῖ ὅτι οἱ μέρες τοῦ Τριωδίου ποὺ διανύουμε εἶναι περίοδος ἡσυχίας, περισσυλογῆς, μετανοίας, ἐγκλεισμοῦ καὶ ὄχι ξέφρενης καὶ ἁμαρτωλῆς ἐξωστρέφειας.

Ἂς θυμηθοῦμε τοὺς προγόνους μας καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς πρόσφυγες ἀπὸ τὴν ἁγιοτόκο Καππαδοκία ποὺ μέχρι σήμερα προσφέρει τὰ ἄνθη της, ὅπως ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης• θὰ θυμηθοῦμε τότε τὰ ἀλάδοτα καὶ τριήμερα ποὺ ἔκαναν ἀπὸ τὸν μικρότερο ὡς τὸν μεγαλύτερο.

Ἡ Ρωμαίικη παράδοσή μας δὲν ἀπορρίπτει τὴν ψυχαγωγία ἀλλὰ τὴν ἐπιζητεῖ μέσα ἀπὸ τὴν ἐπιστροφὴ στὶς ρίζες μας καὶ τὸν πολιτισμό μας, ὅπως τὰ παραδοσιακὰ πανηγύρια στὶς μνῆμες τῶν ἁγίων, τὸ πασχαλινὸ γλέντι κ.ἂ. πού σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς δαιμονολατρικὲς διασκεδάσεις τῶν καρναβαλιῶν, ψυχαγωγεῖ ἀληθινὰ τὸν ἄνθρωπο φέρνοντάς τον σὲ κοινωνία μὲ τοὺς ὑπολοίπους ἀδελφούς του καὶ ὄχι ἐξευτελίζοντάς τον. 

Ἂν θέλουμε νὰ λεγόμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἂς φερθοῦμε ὅπως διδάσκουν οἱ Ἕλληνες Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κι ἂς ἀπέχουμε ἀπὸ αὐτὰ τὰ εἰδωλολατρικὰ μιάσματα.

Ῥωμαίικο Ὁδοιπορικό

Ἡ χρηματοδοτούμενη ἀπὸ τὸν George Soros MKO «Ἀντιγόνη» διοργανώνει τὴν ὕλη γιὰ τὶς "ἔμφυλες ταυτότητες"!

Ἀσύλληπτο! Ὅπως μπορεῖ κανεὶς νὰ δεῖ στὴν ἐπίσημη σελίδα τοῦ Ἰνστιτούτου Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς ὑπεύθυνός τῆς ὀργάνωσης καὶ καθορισμοῦ τῆς διδακτέας ὕλης τῆς τρίτης θεματικῆς ἑνότητας "Σῶμα καὶ Ταυτότητα" εἶναι ἡ Μὴ Κυβερνητικὴ Ὀργάνωση "Ἀντιγόνη" μὲ προεξέχοντα στελέχη τὸν Τρεμόπουλο καὶ τὸν Θεοδωρίδη ποὺ ἔχουν πρωτοστατήσει σὲ πολλὲς ἀντεθνικὲς δράσεις (ἀναλυτικά τά στελέχη δεῖτε τα ΕΔΩ). Ἡ "Ἀντιγόνη" ἐντάσσεται στὸ European Network Against Racism, τὸ ὁποῖο στὴν Ἑλλάδα ἐλέγχει τέσσερις ὀργανώσεις, μεταξύ των ὁποίων καὶ τήν «Ἀντιγόνη»! Στὶς τελευταῖες Εὐρωεκλογὲς εἶχε εἰσπράξει 50 χιλιάδες δολάρια γιὰ τὴν δημιουργία ἑνὸς δικτύου εὐρωβουλευτῶν, ποὺ θὰ προωθοῦν τὴν ἀτζέντα τοῦ γνωστοῦ μεγαλοεπενδυτῆ George Soros.
Οἱ μάσκες πλέον ἔπεσαν! Τὸ ἑλληνικὸ ὑπουργεῖο παιδείας δίνει βῆμα καὶ λόγο σὲ συνειδητοὺς καταστροφεῖς τῆς ἑλληνορθόδοξης ἰδιοπροσωπείας τῶν παιδιῶν μας! Ἔχουμε χρέος ὡς....

γονεῖς καὶ ἐκπαιδευτικοὶ νὰ ἀντισταθοῦμε παντοιοτρόπως! Εὐχόμαστε ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία νὰ λάβει ἄμεσα θέση γιὰ τὸ φλέγον ζήτημα καὶ νὰ ἀπαιτήσει τὴν ἀπόσυρση τοῦ ἐπίμαχου προγράμματος!

Ο αφανισμός της ελληνορθόδοξης οικογένειας

Φωτογραφία τῆς Nelly, ἑλληνικὴ ὕπαιθρος

Ο αφανισμός της ελληνορθόδοξης οικογένειας

Μαρίας Μαντουβάλου, Ἀναπλ. Καθηγήτριας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ἡ Νέα Τάξη, ἡ λεγόμενη Παγκοσμιοποίηση, τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχει ἐντείνει τὶς προσπάθειές της, ὥστε νὰ μὴν ἀφήσει τίποτα ὄρθιο στὴν Ἑλληνορθόδοξη Ἑλλάδα. 

Μηχανεύεται τὰ πάντα καὶ ἔχει δυστυχῶς συμπαραστάτες ντόπιους, ἑλληνόφωνους ἀξιωματούχους ποὺ αὐτοαποκαλοῦνται μεταμοντέρνοι, ὀπαδοὶ τῆς ὕστερης Νεωτερικότητας, τῆς πολιτισμικότητας καὶ τοῦ διεθνισμοῦ καὶ χλευάζουν κάθε ἑλληνορθόδοξη παραδοσιακὴ ἐθνικὴ ἀξία. Στὸ στόχαστρο ἔχουν μπεῖ ἡ Ὀρθοδοξία, τὸ Ἔθνος, τὸ σχολεῖο καὶ ἡ οἰκογένεια. Δηλαδή, ἡ μεθόδευσή τους τείνει νὰ ἀνατρέψει ἐκ βάθρων τὸν ἐκκλησιαστικό, ἐθνικό, ἐκπαιδευτικὸ καὶ οἰκογενειακὸ ἱστὸ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ὥστε τὸ ἑπόμενο βῆμα νὰ εἶναι, ὅπως πιστεύουν καὶ ἐπιδιώκουν, ἡ καταβαράθρωση ὅλων τῶν θεσμῶν καὶ τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν καὶ κατὰ συνέπεια ἡ διάλυση τῆς ἀπαραίτητης συνοχῆς τοῦ κράτους, ἀφοῦ θὰ τὸ ἔχουν στερήσει ἀπὸ τὶς ζωογόνες ρίζες του, μεταξὺ τῶν ὁποίων τὸ ζωντανότερο κύτταρο ποὺ εἶναι ἡ οἰκογένεια καὶ ποὺ ἀποτελεῖ τομέα ἰδιαίτερα καθαγιασμένο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἡ θεμελίωσή της στηρίζεται στὸ ἱερὸ μυστήριο τοῦ γάμου.

Αὐτόν, λοιπόν, τὸν ἱερὸ πολιτειακὸ θεσμὸ ἐπιχειρεῖ νὰ ἐξολοθρεύσει ἡ Νέα Τάξη, γιατί ἡ ἱερότητά του στέκεται, μοναδικὸ ἴσως, ἐμπόδιο στὰ καταχθόνια σχέδιά της μετὰ τὴν εὐχερῆ διείσδυσή της στὰ σχολεῖα καὶ σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης, τὶς ὁποῖες καὶ ἔχει ἁλώσει. Δὲν περνᾶ ἁπλὰ μία δοκιμασία σήμερα ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογένειας, ὅπως συνηθίζουν νὰ γράφουν, στὰ πλαίσια μίας γενικότερης δοκιμασίας θεσμῶν. Δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνας θεσμὸς ἡ οἰκογένεια, ἀλλὰ ἡ ρίζα τῆς κοινωνίας, ὁ πρωταρχικὸς πυρῆνας της. Γνωρίζουν οἱ κακόβουλοι ὅτι, ἅμα σαπίσει ἡ ρίζα, θὰ σαπίσει καὶ ὁ καρπός, καὶ καρπὸς τῆς οἰκογένειας εἶναι τὰ παιδιὰ ὡς νίκη πάνω στὸ θάνατο. Κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, χριστιανικὸ σπίτι ἴσον ἐκκλησία καὶ μέσα σ΄ αὐτὸ οἱ γονεῖς ἀνατρέφουν τὰ παιδιὰ μὲ τὴν κρυφὴ ἐλπίδα νὰ τὰ μετατρέψουν σὲ ἀγγέλους. Στὸν χῶρο τῆς πατρικῆς ἑστίας μὲ τὴν ἕνωση τῶν δύο προσώπων καὶ τὴν παρουσία τῶν παιδιῶν καλλιεργεῖται ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἀγωγὴ ποὺ στηρίζεται στὰ ἑλληνορθόδοξα ἤθη καὶ ἔθιμα, μὲ κύρια χαρακτηριστικὰ τὴν πατροπαράδοτη σεμνότητα, τὴν ἀνθρωπιά, τὴν καλωσύνη, τὴν ἀξιοπρέπεια, τὴν εὐγένεια. Αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικά, ὅμως, γνωρίσματα τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας ἡ Νέα Τάξη, μὲ τὶς ἐπιταγές της, θέλει νὰ τὰ καταστρέψει, ὥστε ἀλλοιώνοντας τὸν ἱστὸ τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ κράτους, ν΄ ἀφήσει ἕρμαια στὶς διαθέσεις της τὴ μάννα, ποὺ εἶναι ἡ ψυχὴ τῆς οἰκογένειας, τὸν πατέρα, σκέπη καὶ προστασία της καὶ κυρίως τὰ παιδιά.

Τὸ διαβρωτικό της ἔργο τὸ ξεκινάει ἀπὸ τὴ γυναίκα ποὺ θέλει ὁλοκληρωτικὰ καὶ ὕπουλα τὸν ἠθικὸ ἐξολοθρεμό της καὶ τὸ πετυχαίνει μὲ τὴν προπαγάνδα μέσα ἀπὸ δῆθεν καινοτομίες καὶ ἐκσυγχρονισμούς, διαβρώνοντας ἔτσι τὴν ἔννοια τῆς μητέρας καὶ τὸ ὑπέρτατο μεγαλεῖο της, ὅπως τὸ ἔχουν ὑμνήσει πολλοὶ Ἕλληνες λογοτέχνες. Πρὶν προχωρήσω, ἂς ἀκούσουμε ἕνα ποιητὴ γιὰ νὰ ξαναθυμηθοῦμε τί σημαίνει Ἑλληνίδα μάννα. Ἀπὸ τὸν Βερίτη τὸ ποίημα:

ΜΑΝΝΑ ΓΛΥΚΥΤΑΤΗ

Ἀφιερωμένο στὴ Χριστιανὴ Μητέρα

Θέ μου, νὰ κάμω σὲ Σένα θερμὴ προσευχὴ γιὰ τὴ Μάννα! Θέ μου, ἡ ἀγάπη Σου ἂς εἶν΄ πιὸ βαθειά, πιὸ γλυκειὰ γιὰ τὴ Μάννα! Μέσα της κάμε ν΄ ἁπλώνεται πάντα ἡ δική Σου γαλήνη, καὶ στὶς πληγὲς τῆς καρδιᾶς της ἡ χάρη Σου βάλσαμο ἂς γίνει! Μάννα γλυκύτατη, Μάννα οὐρανόσταλτη, ἀτίμητη Μάννα! δὲ σὲ θαμπώνουν ἀπάτες ἐσένα κι ὀνείρατα πλάνα. Πάνω στὸ χρέος ἀκοίμητη ἐσύ, νύχταμέρα σκυμμένη, τ΄ ἄπειρο ἀκοῦς μὲς στὸ χάος μία-μία τὶς στιγμὲς νὰ σημαίνει. Τόσο ἡ ψυχή σου εἶν΄ ἁπλή, ποὺ μιλᾶ μὲ τ΄ ἀμίλητα πλάσματα, κι οὔτε γελιέσαι ποτὲ μ΄ ὅσα φτιάνει τὸ ψέμα φαντάσματα. Πάνω ἀπ΄ τὸ λίκνο μᾶς σκύβοντας, ἄγγελε ὤ, τὴ χαρά σου! τὰ μεταξένια σου ἁπλώνεις φτερά, τὰ μεγάλα φτερά σου. Ώ, τὸ γλυκό, τρυφερό σου, μαννούλα, κι ὁλοθερμὸ φίλημα, στοῦ βρεφικοῦ μας ὀνείρου τ’ ἀθῶο κι ἁπλὸ παραμίλημα! Ὤ, πῶς πονᾶς ὅταν βλέπεις ἐμᾶς στὸ κρεββάτι τοῦ πόνου, καὶ στοὺς δικούς μας κινδύνους, καλή, πόσα φίδια σὲ ζώνουν! Πόσες φορές σοῦ τρυπᾶμε, φτωχή, τὴν  καρδιὰ μὲ μαχαίρι, καὶ πόσες ἄλλες σηκώσαμε ἀπάνω σου βέβηλο χέρι! Πόσες φορὲς σ΄ ἀνεβάσαμε ἀπάνω σὲ ξύλον ὀδύνης, δίχως ἐσὺ καὶ μία λέξη πικρὴ παραπόνου ν΄ ἀφήνης! Κι ὤ, πόσες ἄλλες φορὲς στοῦ φριχτοῦ Γολγοθᾶ μας τὰ σκότη μόνη σου κλαῖς, σ΄ ἕνα θρῆνο βουβό, τὴ χαμένη μας νιότη! Ὅλα μας τὰ ’μαθες Μάννα γλυκύτατη, ἀτίμητη Μάννα, καὶ μὲ τῆς Πίστης μας τ΄ ἅγιό μας ἔθρεψες κι ἄφθαρτο μάννα. Ἕνα κομμάτι χρυσάφι μας ἔκρυψες μέσα βαθιά μας, νὰ μπουμπουκιάσουν οἱ ἀνθοὶ λαχταρᾶς τοῦ καλοῦ στὴν καρδιά μας. Μάννα! Ποῦ βρῆκες τὴν τόση στοργή, τὴν ἀγάπη τὴν τόση; Μὲσ΄ τὴν ψυχή σου ἀπ΄ τὸ χέρι τοῦ Πλάστη μας ἔχει φυτρώσει!

Ἅγιοι Δαυὶδ Κομνηνὸς καὶ τὰ τέκνα του, Βασίλειος, Γεώργιος καὶ Μανουὴλ μαζὶ μὲ τὸν ἀνιψιὸ καὶ διάδοχο τοῦ θρόνου του, Ἀλέξιο.

Ἀφοῦ αὐτὰ εἶναι τὰ χαρακτηριστικά της ἑλληνορθόδοξης μάννας, ἡ ἀλώβητη ὕπαρξή της ἀνατρέπει τοὺς ὑποχθόνιους στόχους τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς Νέας Τάξης, τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης καὶ γι΄ αὐτὸ μπαίνουν σὲ ἐνέργεια οἱ θεμελιακοὶ μηχανισμοὶ ἀποπροσανατολισμοῦ καὶ διάβρωσης ἀπὸ εἰδικευμένους ἰδεολογικοὺς μηχανισμούς, εἰσαγόμενους καὶ υἱοθετούμενους ἀπὸ τὴν κρατικὴ ἐξουσία. Χαράσσονται λοιπὸν στὸν λαὸ ἰδεολογικὰ μηνύματα ποὺ ὁδηγοῦν σὲ πλήρη μετάλλαξη, σμιλεύονται νέα ἰδεολογικὰ πρότυπα μὲ στόχο τὴν ἐξάλειψη τῆς οἰκογενειακῆς μνήμης. Μετασχηματίζονται οἱ ἐθνικὲς καὶ θρησκευτικὲς ἀξίες καὶ κατασκευάζονται νέοι σημασιολογικοὶ κώδικες ἀνατροπῆς τῶν παραδοσιακῶν ἐθνικῶν κωδίκων μὲ σημεῖα ἀναφορᾶς, ὄχι τοὺς δεσμοὺς αἵματος τῆς οἰκογένειας καὶ τῶν Ἁγίων της Πίστεως, ἀλλὰ τὰ ἐξατομικευμένα ἐξαμβλωματικὰ πρότυπα.

Συνέπεια ὅλων αὐτῶν τῶν φθοροποιῶν ἐνεργειῶν ἡ ξενομανία, ὁ δῆθεν μοντερνισμός, ἡ ἀδιαφορία καὶ τὸ μίσος γιὰ κάθε ἑλληνικὸ μὲ καλλιέργεια τῆς κακότητας καὶ τῆς καχυποψίας γιὰ κάθε τι ντόπιο. Ἀκολουθεῖ τὸ γκρέμισμα κάθε προγεφυρώματος ἀπέναντι στοὺς ἐχθρούς της Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος. Πράκτορες τῆς στρατευμένης ἀθεΐας, μὲ καταχθόνια καὶ ἐπιδέξια τεχνάσματα, στήνουν ἕνα πολυσύνθετο ἱστὸ ἀράχνης γιὰ νὰ μπλέξουν στὰ νήματά της τὸν ἀντιστεκόμενο ἀκόμη στὰ ἀνθελληνικά τους σχέδια τὸν Ὀρθόδοξο λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀφανισμὸς τῆς οἰκογένειας ἐξυπηρετεῖ τὰ σχέδια ἐκμηδένισης τῆς Θρησκείας καὶ τῆς Πατρίδας. Ὅλα αὐτὰ κρύβονται κάτω ἀπὸ σοβαροφανεῖς παγκόσμιους ὀργανισμούς. Ἔτσι, σήμερα ἡ Ἑλληνίδα γυναῖκα, εὐτυχῶς σὲ μικρὸ ἀριθμὸ ἀκόμη, παρουσιάζει εἰκόνα θλιβερή. Ἔχει ἐκτροχιαστεῖ μὲ τὴν πορνοκρατία τῶν μέσων μαζικῆς ἐπικοινωνίας.

Ἡ Ἑλληνίδα μητέρα εἶναι μητέρα ἡρώων καὶ Ἁγίων. Εἶναι βέβαιο ὅτι σύντομα θὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὶς ἐπιρροὲς τῶν κυκλωμάτων τῆς ρυπαρότητας καὶ θὰ ξαναφορέσει τὸν ἐσωτερικό της στολισμό, ποὺ μόνο αὐτὴ γνωρίζει νὰ θεωρεῖ ὡς ἀληθινό της καλλωπισμὸ καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ ψυχικός. Θὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν παγίδα ποὺ τὴν ἔρριξαν ἄνομα ἑλληνικὰ καὶ ξένα συμφέροντα, ποὺ προπαγανδίζουν τὸν πανσεξουαλισμό, τὸν πολιτικὸ γάμο, τὶς ἐκτρώσεις, τὴν κατάργηση τοῦ ὀρθόδοξου γάμου καὶ καλλιεργοῦν τὴν κενοδοξία, τὴ φιλαρέσκεια, τὸν αἰσθησιασμό, τὴν ἀποχαλίνωση. Θὰ ξαναβρεῖ, εἶναι βέβαιο, τὴ σεμνότητα, τὴν κοσμιότητα, τὸ αἴσθημα τῆς ντροπῆς, τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ θὰ ἀποβάλλει τὸ σάβανο ποὺ τύλιξαν τὴν ψυχή της δολιοφθορεῖς τῶν ἑλληνορθόδοξων θεμελίων. Θὰ ἀντιδράσει στὸ καινούργιο παιδομάζωμα ἀπὸ τοὺς σύγχρονους διαφθορεῖς τῶν κρατῶν, τοὺς κράχτες τῆς ἀπιστίας ποὺ θέλουν νὰ μεταμορφώσουν τὰ παιδιὰ μὲ τὰ ὕπουλα ἐκπαιδευτικά τους  σχέδια, σὲ μητραλοῖες καὶ πατραλοῖες.

Τὸ εὐγενέστερο ἔθνος τοῦ κόσμου κινδυνεύει σήμερα καὶ ἀπὸ τὸν τάφο του ὁ φλογερὸς ἱεράρχης τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ποτὲ Φλωρίνης Αὐγουστίνος, βροντοφωνάζει: «Τὸ ξαναλέω, πετάξτε ἀπὸ τὰ χέρια σας τὰ βιβλία τῆς ἀπιστίας, τὰ βιβλία τῶν ἰεχωβάδων καὶ τῶν ἄλλων αἱρετικῶν. Πετάξτε καὶ τὶς ἐφημερίδες τῆς ἀτίμου πλουτοκρατίας, ποὺ πλουτίζουν καὶ θησαυρίζουν καὶ κάνανε τεράστια συγκροτήματα, καὶ ὑβρίζουν καὶ αὐτές, μὲ τοὺς ἐλεεινοὺς συντάκτες τους, τὴ Θρησκεία, τὴν Πατρίδα, καὶ ὅλα τὰ ὅσια καὶ ἱερὰ τῆς πίστεώς μας. Μὴ δίνεις φράγκο γι΄ αὐτές. Σὲ ρωτῶ: Ἂν αὔριο μία ἀπ΄ αὐτὲς τὶς ἐφημερίδες τῶν Ἀθηνῶν ὑβρίσει τὴ μάννα σου, θὰ δώσεις λεφτὰ γιὰ νὰ τὴν ἀγοράσῃς; Ὄχι, γιατί εἶσαι παιδὶ ποὺ ἀγαπᾶς τὴ μάννα σου. Αὐτὲς τὶς πατσαβοῦρες, ποὺ βρίζουν τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία μας, μὴ δίνεις φράγκο γιὰ νὰ τὶς ἀγοράσεις. Ἂν εἴχαμε χριστιανικὸ λαό, ἂν ὑπῆρχε Ἐκκλησία ζωντανή, ἐμεῖς μπορούσαμε νὰ κλείσουμε τὶς ἐφημερίδες τῆς διαφθορᾶς καὶ νὰ τοὺς διδάξουμε, ὅτι ἐδῶ εἶναι Ἑλλάδα, εἶναι Ὀρθοδοξία, ὅτι ἐδῶ βρίσκεται ὁ Θεός.

Μὴ παίρνεις ἐφημερίδες πορνικές, ποὺ διαφθείρουν καὶ καταστρέφουν κάθε ὅσιο καὶ ἱερό. Ἀπευθύνομαι ἰδιαίτερα σ΄ ἐσᾶς τοὺς γονεῖς ποὺ τρέμετε γιὰ τὰ παιδιά σας καὶ πρέπει νὰ τρέμετε. Ὤ, ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, κατεβῆτε κάτω στὴ γῆ, μὲ τὰ λευκά σας φτερά, γιὰ νὰ προστατέψετε τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος, ἀφοῦ κανένας ἄλλος δὲν τὰ προστατεύει. Κανεὶς δὲν προστατεύει τὴ νεότητά μας, οὔτε οἱ παπάδες, οὔτε οἱ δάσκαλοι, οὔτε ἡ ἀστυνομία, οὔτε ὁ εἰσαγγελέας. Ὤ, ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, προστατέψτε τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος, ποὺ εἶναι ἄξια καλύτερου μέλλοντος καὶ ἄξια κάθε προστασίας. Ἐσᾶς τοὺς γονεῖς, σᾶς παρακαλῶ, ἐν ὀνόματι τῆς ἁγίας μας πίστεως, νὰ εἶστε κέρβεροι στὰ παιδιά σας. Μὴν ἀκούσετε ἐμένα τὸν ἱερομόναχο, ἀκοῦστε τὸν ἀπόστολο Παῦλο ποὺ σᾶς λέει: «πρόσεχε τῇ ἀναγνώσει»».

Ἡ «πολιτισμένη» ὅμως καὶ ὑποκριτικὴ Εὐρώπη ἀσχολήθηκε καὶ αὐτὴ μὲ φαρισαϊκὸ τρόπο μὲ τὸ θέμα τῆς οἰκογένειας καὶ μὲ προεξάρχοντα τὸν πρώην Πρωθυπουργὸ τῆς Ἀγγλίας, Tony Blair καὶ τὰ σχέδιά του γιὰ τὸν «τρίτο δρόμο ὡς μία νέα πολιτικὴ γιὰ τὸ νέο αἰῶνα» μᾶς πληροφορεῖ καὶ γιὰ λογαριασμό μας, χωρὶς νὰ μᾶς ρωτήσει ὅτι σήμερα ἡ ἀξία τῆς πολυπολιτισμικῆς καὶ πολυεθνικῆς κοινωνίας χαίρουν γενικῆς ὑποστήριξης καὶ ὅτι οἱ γονεῖς ἔχουν εὐθύνη γιὰ τὴν ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν τους, ἀλλὰ ὡστόσο ἀναφέρεται σὲ παγκόσμια ἀγορὰ καὶ πλανητικὴ κουλτούρα (ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, δὲν ξέρω γιὰ τοὺς Ἄγγλους, γνωρίζουμε πολὺ καλὰ τὶς συνέπειες καὶ τῆς παγκόσμιας ἀγορᾶς καὶ τῆς πλανητικῆς κουλτούρας καὶ τὰ δύο εἶναι ὀλετῆρες τοῦ τόπου μας). Κάνει λόγο ὁ πρώην Ἄγγλος Πρωθυπουργὸς γιὰ παγκοσμιοποιημένο κόσμο καὶ ἀναγνωρίζει ὅτι οἱ συνθῆκες ποὺ ἐκτρέφουν τὸ ἔγκλημα εἶναι ἡ διάλυση τῆς οἰκογένειας, ὅτι οἱ γονεῖς θὰ ἀναλαμβάνουν τὴν εὐθύνη γιὰ τὴ συμπεριφορὰ τῶν παιδιῶν τους καὶ τέλος προχωρεῖ, μὲ ἀσύστολο τρόπο, χωρὶς οὔτε κἄν νὰ ὑπαινίσσεται τὴν εὐθύνη τῆς ἐξαγώγιμης ἀπὸ τοὺς ἴδιους τους Εὐρωπαίους κατευθυνόμενης διαφθορᾶς, κυρίως στὴν Ἑλλάδα λέγοντας: «Ἡ ὑποστήριξη τῆς οἰκογένειας. »Ἡ οἰκογενειακὴ ζωὴ δέχεται σοβαρὲς πιέσεις. Τὸ ποσοστὸ διαζυγίων ἔχει αὐξηθεῖ. Περισσότερα παιδιὰ μεγαλώνουν μέσα στὴ φτώχεια. Ἡ βία μέσα στὸ σπίτι ἔχει γίνει χειρότερη ἢ τουλάχιστον πιὸ ἐμφανής. Μία νέα προσέγγιση πρέπει νὰ βασίζεται στὴν κατανόηση τόσο τῶν στοιχείων ποὺ εἶναι σταθερὰ ὅσο καὶ ἐκείνων ποὺ ἀλλάζουν. »Ἡ οἰκογένεια ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ἡ πιὸ σημαντικὴ μονάδα τῆς κοινωνίας. Ἡ μεγάλη πλειονότητα τῶν παιδιῶν συνεχίζει νὰ ἀνατρέφεται στὸ πλαίσιο τῆς οἰκογένειας. Ἡ μεγάλη πλειονότητα τῶν παιδιῶν συνεχίζει νὰ θέλει νὰ ζεῖ μέσα σὲ μία οἰκογένεια, ποὺ προσφέρει ὑποστήριξη, ἐκπαίδευση καὶ ἠθικὴ προετοιμασία ἔτσι ὅπως κανεὶς ἄλλος θεσμὸς δὲν μπορεῖ νὰ παρέχει.

Ὡστόσο, ἡ οἰκογένεια ἔχει ἀλλάξει. Σήμερα οἱ περισσότερες γυναῖκες θέλουν νὰ ἐργάζονται καὶ αὐτὸ σημαίνει νέες προκλήσεις γιὰ τὴν ἰσορροπία ἀνάμεσα στὴν ἐργασία καὶ τὴν οἰκογένεια. Ἐπιπλέον, ὑπάρχουν καὶ περισσότερα μονογονεϊκὰ νοικοκυριά. »Αὐτὲς οἱ ἀλλαγὲς ἔχουν προσθέσει νέες πιέσεις στοὺς γονεῖς. Ἐν τούτοις, οἱ κυβερνήσεις πολλὲς φορὲς ἔχουν προσφέρει λιγότερη, ἀντὶ γιὰ περισσότερη, στήριξη στὶς οἰκογένειες. »Χρειάζεται μία νέα προσέγγιση, ἡ ὁποία νὰ πηγαίνει πέρα ἀπὸ τὴν παλιὰ διαμάχη ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς ποὺ ἁπλῶς δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ γυρίσουν  τὸ ρολόι πίσω, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ οἱ γυναῖκες δὲν εἶχαν βγεῖ ἀκόμα στὴν ἀγορὰ ἐργασίας. »Ὅταν κάποιος ὑπογραμμίζει – ὅπως κι ἐγώ, λέει ὁ Blair – τὴ σημαντικότητα τῆς οἰκογένειας, δὲν σημαίνει ὅτι πιστεύει πὼς μποροῦμε νὰ ἀναπλάσουμε μία νοσταλγικὴ ἐκδοχὴ τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, ὅπως αὐτὴ ποὺ ὑπῆρχε κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ 1950. Κάτι τέτοιο θὰ ἦταν τόσο ἐξωπραγματικὸ καὶ ἀνόητο ὅσο κι ἂν ὑποστηρίζαμε τὴν ἐπιστροφὴ στὴν ἐποχὴ ποὺ τὰ ἐργοστάσια ἔκαιγαν κάρβουνο. Ἡ παραδοσιακὴ δομὴ τῆς οἰκογένειας–πλήρης ἀπασχόληση τοῦ ἄνδρα στὴν ἐργασία, πλήρης ἀπασχόληση τῆς γυναίκας στὰ οἰκιακὰ–δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιβιώσει τοῦ αἰτήματος γιὰ ἰσότητα ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν». Οἱ λοιποὶ Εὐρωπαῖοι ὁμοϊδεάτες τοῦ Blair, ὅπως καὶ ὁ ἴδιος, μᾶς μιλοῦν γιὰ τὴν ἀνάγκη «μετασχηματισμοῦ» τοῦ ρόλου τῶν γυναικῶν γεγονὸς ποὺ θέτει σὲ ἀμφισβήτηση μορφὲς κοινωνικῆς ὀργάνωσης ποὺ ἴσχυαν γιὰ αἰῶνες, προτείνοντας νέες ἐπιλογὲς ζωῆς καὶ προτύπων καινοτομικῶν, ὅπως οἱ «ἐκτὸς γάμου ἐναλλακτικὲς μορφὲς συμβίωσης», μὲ ἀποδέσμευση ἀπὸ τὰ πρότυπα ζωῆς τὰ παλιὰ καὶ τὶς καθιερωμένες παλιὲς δομές, ὅπου τὸ αἴτημα τῆς αὐτονομίας καὶ τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ, αὐτὸ τὸ τελευταῖο εἶναι τὸ νέο φροῦτο τῆς ἁμαρτωλῆς Εὐρώπης, θὰ ἐπιβάλλεται στὶς παραδοσιακὲς καὶ ὀργανωτικὰ προκαθορισμένες μορφὲς ζωῆς, ὅπως τῆς οἰκογένειας καὶ τοῦ κράτους. Οἱ πολῖτες θὰ ἔχουν τὴν εὐκαιρία νὰ «χειροτεχνήσουν» οἱ ἴδιοι τὴν πορεία τοῦ βιογραφικοῦ τους κύκλου. Αὐτὰ προβάλλει ὁ ἀσύστολος εὐρωπαϊκὸς ἀθεϊσμός, μὲ τὸν ἀσύδοτο εὐδαιμονισμὸ καὶ ἡδονισμὸ καὶ τὴν ἡγεμονία τῆς τεχνολογίας καὶ τεχνοκρατίας, ἀρρώστια γιὰ τὴν ὁποία γράφει ὁ Ζιζιούλας ὅτι θὰ γίνει θανατηφόρα καὶ ὅτι τὰ συμπτώματα τῆς ἐγκληματικότητας, τῶν ναρκωτικῶν κ.λπ., δίνουν τὴν ἐντύπωση ἐπιθανάτιου ρόγχου. Σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀποτρόπαια, ἂς ἀντιτάξουμε ἐμεῖς δείγματα ἀπὸ τοὺς δικούς μας ἀνεκτίμητους καὶ εὐτυχῶς ἀδαπάνητους ἀκόμη θησαυρούς:

ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ ΤΗΣ ΠΑΡΓΑΣ

Δημοτικὸ

Τ΄ ἄσπρα πουλῆσαν τὸ Χριστό, τ΄ ἄσπρα πουλοῦν κι ἐσένα (τὴν Πάργα δηλαδὴ) πάρτε μαννάδες τὰ παιδιά, παπάδες τοὺς ἁγίους! Ἄστε, λεβέντες, τ΄ ἅρματα, ἀφῆστε τὸ ντουφέκι, σκάφτε, πλατιά, σκάφτε βαθιά, ὅλα σας τὰ κιβούρια, καὶ τ΄ ἀντρειωμένα κόκκαλα ξεθάψτε τοῦ γονιοῦ σας. Τούρκους δὲν ἐπροσκύνησαν, Τοῦρκοι μὴν τὰ πατήσουν. Τὰ πολυτιμότερα γιὰ μᾶς δὲν εἶναι ὁ πολυδιαφημισμένος χρυσὸς καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν γονέων.

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ

Γεωργίου Στρατήγη

Σύ, τῆς καρδιᾶς κρυφὸ μαργαριτάρι, καὶ τῆς ζωῆς σεμνὸ προσκυνητάρι, ὅπου ἔχτισεν ὁ ἄνθρωπος στὴ γῆ, ὅταν σ΄ αὐτὴ τὴν ἔρμη ἤθελε πλάση, ἀντὶ γιὰ τὴν Ἐδὲμ ὅπου εἶχε χάσει, τὴ θεϊκὴ νὰ μαλακώσει ὀργή. Ἄπαρτο κάστρο ποὺ ποτὲ δὲ μπαίνει καὶ πάντα ἀπὸ τὴ θύρα σου ἔξω μένει ἔχθρα, κακία καὶ προδοσιὰ κρυφή· ποὺ αἰώνια τῆς ἀγάπης τὴ λαμπάδα κρατεῖ ἀναμμένην ἄγρυπνη τριάδα, Πατέρας καὶ Μητέρα κι Ἀδελφοί. Ὤ, σπίτι μας καλὸ καὶ τιμημένο χίλιες φορὲς ἂς εἶσαι εὐλογημένο, καὶ τοῦ Θεοῦ μας πάντοτε ἡ ματιὰ τ΄ ἀδέλφια μου νὰ ραίνει μ΄ εὐλογία, καὶ νὰ μυρώνει ἀδιάκοπα μὲ ὑγεία τὰ τίμια τῶν γονιῶν μου γηρατειά. Σὺ μέ ’μαθες τὸν Πλάστη νὰ πιστεύω, καὶ τὴ γλυκειὰ Πατρίδα νὰ λατρεύω, ἐσὺ καὶ τὴ Φιλία νὰ λαχταρῶ. Πόσες φορὲς μὲς στῆς καρδιᾶς τὰ βάθη, σὰν ἔνιωσα τοῦ κόσμου τ΄ ἄγρια πάθη, ποὺ τρικυμίες μᾶς φέρνουν τῆς ζωῆς, σὰν ἔμπαινα μὲσ΄ στὴν καλή σου θύρα μὲ γιάτρευες ἀμέσως μὲ τὰ μύρα μίας τρισευλογημένης σου πνοῆς! Καὶ τ΄ ἄψυχά σου ἀκόμα μὲ γνωρίζουν, κι ἀγάπης λόγια γύρω ψιθυρίζουν, τραπέζι, εἰκονοστάσι, καὶ σκαμνί· χαμόγελό μου δείχνει κάθε εἰκόνα, τὴν ἀγκαλιά μου ἀνοίγει ἡ πολυθρόνα, ποὺ κάθονται οἱ γονεῖς μου οἱ σεμνοί. Χαῖρε, ὤ, χαῖρε σπίτι τιμημένο, χίλιες φορὲς ἂς εἶναι εὐλογημένο, καὶ τοῦ Θεοῦ μας πάντοτε ἡ ματιὰ τ΄ ἀδέρφια μου νὰ ραίνει μ΄ εὐλογία, καὶ νὰ μυρώνει ἀδιάκοπα μὲ ὑγεία τὰ τίμια τῶν γονιῶν μου γηρατειά! Αὐτὸ τὸ σπίτι θέλει νὰ ξεθεμελιώσει ἡ Νέα Τάξη.

ΟΝΕΙΡΟ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ

Ζαχαρία Παπαντωνίου

Ἀπόψε ἦρθαν στὸν ὕπνο μου καὶ στάθηκαν κοντά μου ἡ μάννα καὶ τ΄ ἀδέρφια μου μὲ πρόσωπα χλωμὰ τοῦ χωρισμοῦ μας τὸ φιλὶ ἀκόμα εἶχαν στὸ στόμα κι ἦταν σὰν εἰκονίσματα φτωχὰ βυζαντινά. Στὴν πόρτα σὰν ἐπρόβαλαν καὶ μ΄ εἶδαν πλαγιασμένο στὸ στρῶμα ποὺ δὲν στρώνανε, ἂς ράγισε ἡ καρδιά, λόγο δὲ μπόρεσαν νὰ ποῦν, ὀϊμέ! Καὶ μὲ τὰ μάτια τὸ πὼς ἐξενιτεύτηκα μὲ μάλλωσαν πικρά. Ἂς ἀποφασίσουμε σήμερα νὰ σταματήσουμε τὸ καινούργιο παιδομάζωμα ποὺ ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὰ κράτη τὰ πολυτιμότερα μυαλά, μὲ τοὺς διεθνεῖς διαγωνισμοὺς τῶν πολυεθνικῶν ἀπ΄ ὅπου οἱ ἄριστοι κάθε χώρας μεταφέρονται σὲ τεχνητοὺς παραδείσους, ἐκτὸς πάντα ἀπὸ τὴν πατρίδα τους.

ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Σωτήρης Σκίπης

Γιατί μὲς τὰ γυρίσματα τῶν κύκλων ὅ,τι κι ἂν ἔρθει, ὅ,τι κι ἂν βρέξει, ὅ,τι κι ἂν γίνει, σὰν τὸ πανὶ ἂν μαζεύεσαι γιὰ λίγο ἁπλώνεσαι καὶ πάλι, ὤ, Ρωμηοσύνη.

Καὶ θὰ κλείσω μὲ μία προσευχὴ γιὰ ὅλους μας, μὲ λόγια του Βερίτη:

ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΘΛΙΜΜΕΝΩΝ

Ὤ, Δέσποινά μας Παναγιὰ γλυκειὰ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, σὺ ποὺ σκορπίζεις εὐλογία μὲσ΄ στὴν ψυχὴ κάθε πιστοῦ. Ὅλοι γονατιστοὶ μπροστά σου, φτωχοὶ καὶ χῆρες κι ὀρφανά, σὲ προσκυνοῦνε ταπεινὰ ζητῶντας τὴ βοήθειά σου. Δέσποινα δέξου τὴν προσευχή μας, τὴν προσευχή μας τὴ θερμή, ποὺ βγαίνει μὲσ΄ ἀπ΄ τὴν ψυχή μας σ΄ αὐτὴ τὴν ἱερὴ στιγμή. Γλυκειὰ μητέρα τῶν θλιμμένων, καὶ στήριγμα τῶν χριστιανῶν, δὸς στὶς ψυχὲς τῶν πονεμένων λίγη δροσιὰ τῶν οὐρανῶν. Ὅλους Ἐσὺ προστάτεψέ μας, γέρους καὶ νέους καὶ παιδιά, καὶ πάντα πλούσια χάριζέ μας, ἐλπίδα καὶ παρηγοριά.

Μεγαλόπολη, 18 Μαΐου 2013.

Ἡμερίδα τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης γιὰ τὴν Οἰκογένεια. -enromiosini.gr