Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015
Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015
Η διαχρονικότητα τού δόγματος τής Κάθαρσης, τού Φωτισμού και τής Θέωσης στην Ορθόδοξη Εκκλησία
Μια κυοφορούμενη αίρεση στην Ορθόδοξη Εκκλησία
Η ερμηνεία του π. Ιωάννου Ρωμανίδη
Του Μητροπολίτη Ναυπάκτου π.Ιεροθέου
Η ερμηνεία του π. Ιωάννου Ρωμανίδη
Η
άποψη των νέων θεολόγων και φιλοσοφούντων, που αναφέρθηκε στην αρχή του
κειμένου αυτού, περί δήθεν δύο εκκλησιολογιών, της «αρχεγόνου
παραδόσεως» και της «μεταγενέστερης», υπονομεύει όλη την Παράδοση της
Εκκλησίας, όπως εκφράζεται στην Αγία Γραφή, την διδασκαλία των Πατέρων,
την λατρεία της Εκκλησίας και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, η
οποία παράδοση αναφέρεται ουσιαστικά στην κάθαρση, τον φωτισμό και την
θέωση, στην βίωση της καθαρτικής, φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του
Θεού.
Μια τέτοια πεπλανημένη άποψη είναι ένα σαράκι που θέλει να καταστρέψη
τον πνευματικό οργανισμό της Εκκλησίας και να αλλοιώση όλην την ορθόδοξη
θεολογία.
Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι από που έφθασε στην Ορθόδοξη Εκκλησία
«ο πνευματικός αυτός ιός και μολυσμός»;
Η
απάντηση είναι ότι διάφοροι θεολόγοι η διανοούμενοι που μαθήτευσαν σε
προτεσταντικές Σχολές και είχαν διδασκάλους Προτεστάντες, που τους
εξιδανίκευσαν, ή που μελέτησαν προτεσταντικές αναλύσεις, χωρίς να
γνωρίζουν επαρκώς την νηπτική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας,
μετέφεραν άκριτα αυτές τις απόψεις και μέσα στο άγιο περιβάλλον της
ορθοδόξου θεολογίας και Εκκλησίας, με αποτέλεσμα να προσβάλλωνται τα επί
μέρους μέλη του οργανισμού της Εκκλησίας.
Ο
π. Ιωάννης Ρωμανίδης, που γνώρισε σε Προτεσταντικές Σχολές της Αμερικής
αυτήν την νοοτροπία παρατηρεί εύστοχα:
«Υπάρχει μία άποψη, ότι η διδασκαλία περί τελειότητος, κατά τους αγίους
Πατέρες της Εκκλησίας, είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως και ότι τάχα οι
Πατέρες της Εκκλησίας ήταν επηρεασμένοι από τις διακρίσεις αυτές μεταξύ
καθάρσεως, φωτισμού και θεώσεως –διότι υπάρχουν και παράλληλα και στον
Νεοπλατωνισμό– υπάρχει σαφής αυτός ο διαχωρισμός δηλαδή των σταδίων της
τελειώσεως.
Και λόγω μιας ομοιότητας αυτών των δύο, οι δικοί μας έχουν υιοθετήσει
την άποψη αυτή, που κυρίως προέρχεται από μελέτες που έχουν κάνει οι
Προτεστάντες.
Δηλαδή, οι Προτεστάντες αφού έχουν απορρίψει τον μοναχισμό και
υιοθέτησαν ή τον απόλυτο προορισμό του
Καλβίνου ή την
διδασκαλία του
Λουθήρου περί σωτηρίας του ανθρώπου δια μόνης της πίστεως κλπ., και
είναι αντιμέτωποι ενός μοναχισμού της παραδόσεως που συνάντησαν
(Φρακολατίνων), η οποία εβασίζετο σε αξιομισθίες, εφ’ όσον ανακάλυψαν
ότι η διδασκαλία περί αξιομισθιών είναι εσφαλμένη διδασκαλία, γι’ αυτόν
τον λόγο κατήργησαν και την αγαμία, τον μοναχισμό. Μαζί με αυτά ο
Λούθηρος, κυρίως, και ο Καλβίνος, είχανε μεγάλη απήχηση εναντίον των
σταδίων της τελειότητος.
Μετά, οι ιστορικοί Προτεστάντες ασχολήθηκαν με το θέμα και χάρηκαν τόσο
πολύ όταν βρήκαν την καταπληκτική ομοιότητα μεταξύ της πατερικής
διδασκαλίας και της διδασκαλίας των ειδωλολατρών, και ισχυρίσθηκαν ότι
είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως τα περί σταδίων τελειώσεως.
Και γι’ αυτό οι δικοί μας, οι οποίοι πηγαίνουν με τόση μεγάλη όρεξη και
σπουδάζουν –δεν λέω να μην πάνε να σπουδάσουν, τουλάχιστον να πάνε με
κρίση να σπουδάσουν, γιατί πηγαίνουν χωρίς κρίση– στα ξένα Πανεπιστήμια
και βλέπεις τώρα εκεί τα συγγράμματα των ορθοδόξων θεολόγων γεμάτα,
παντού βλέπεις αυτήν την ιδέα ότι η Εκκλησία έχει επηρεασθή από τους
ειδωλολάτρες και συγκεκριμένα περί των σταδίων της τελειώσεως».
Η
ερμηνεία αυτή είναι καταλυτική, εκφραστική και αποστομωτική.
Εκτιμώ ότι μέσα στην Εκκλησία μας κυοφορείται ύπουλα, αλλά και με
«επιστημονικό» τρόπο αυτή η αιρετική νοοτροπία που αναφέραμε στην αρχή
του κειμένου αυτού, περί των δήθεν δύο τύπων εκκλησιολογιών, που η
μεταγενέστερη ανατρέπει την «αρχέγονη» ή τουλάχιστον συμβαδίζουν
παράλληλα, και δυστυχώς λίγοι επισημαίνουν αυτήν την πνευματική
ασθένεια.
Οι περισσότεροι ασχολούνται με επιφανειακά θέματα, με τις ατομικές
ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα των ανθρώπων, την οικουμενιστική
νοοτροπία μερικών Κληρικών και λαϊκών, που και αυτά, βεβαίως, έχουν την
σοβαρότητά τους, αλλά παραγνωρίζουν αυτήν την υπονόμευση της ορθοδόξου
θεολογίας, η οποία γίνεται με παρερμηνείες και με αυτό υβρίζονται και
βλασφημούνται οι Πατέρες της Εκκλησίας.
Μέσα σε αυτήν την κυοφορούμενη αίρεση κρύβεται σαφέστατα ένας
προτεσταντικός ουμανισμός, που είναι ξένος προς την Ορθόδοξη Παράδοση.
Γίνεται προσπάθεια να απογυμνωθή όλη η Ορθόδοξη Πατερική Παράδοση, όπως
διατυπώθηκε στην Αγία Γραφή, εκφράσθηκε από τους μεγάλους Πατέρας της
Εκκλησίας και έλαβε συνοδική κατοχύρωση στις Οικουμενικές Συνόδους, αλλά
καταγράφηκε και στο Ευχολόγιο και την λατρεία της Εκκλησίας. Όσοι
ισχυρίζονται τέτοιες θεωρίες δεν έχουν καταλάβει τίποτα από την ουσία
της ορθοδόξου θεολογίας.
Ακόμη, όσοι διδάσκουν τέτοιες θεωρίες για την λεγόμενη «διπλή
εκκλησιολογία και πνευματικότητα», δεν μπορούν να καταλάβουν την βασική
πατερική διδασκαλία ότι άλλο είναι η βίωση του Θεού με άρρητα ρήματα,
όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, και άλλο είναι η έκφραση της
αποκαλυπτικής αυτής εμπειρίας με κτιστά ρήματα και νοήματα, όπως έλεγε ο
π. Ιωάννης Ρωμανίδης, αφού από τους αγίους Πατέρας προσλαμβάνεται, όταν
χρειασθή, η ορολογία κάθε εποχής για την έκφραση της αποκαλυπτικής
εμπειρίας της θεώσεως.
Αυτό λέγεται από τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή: «νους μεν καθαρός, ορθά
βλέπει τα πράγματα. λόγος δε γεγυμνασμένος, υπ’ όψιν άγει τα οραθέντα».
Άλλοτε, θα δημοσιεύσω σχετικό κείμενο για να περιγράψω περισσότερο
αυτούς που ανήκουν μεν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά εμπνέονται από
τέτοιες απόψεις, τους οποίους ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς απεκάλεσε
βαρλααμίτες και η Σύνοδος του 1351 εξεκκλησίασε, δηλαδή καθήρεσε και
απεκήρυξε.
Η
Παράδοση της Εκκλησίας, όπως διατυπώθηκε στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας,
σαφώς διακηρύσσει: «Οι προφήται ως είδον, οι απόστολοι ως εδίδαξαν, η
Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η οικουμένη ως
συμπεφρόνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν, η αλήθεια ως αποδέδεικται, το ψεύδος
ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω
φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν Χριστόν τον αληθινόν Θεόν
ημών…. Αύτη η πίστις των αποστόλων, αύτη η πίστις των πατέρων, αύτη η
πίστις των ορθοδόξων, αύτη η πίστις την οικουμένην εστήριξεν».
Στο κείμενο αυτό φαίνεται ότι υπάρχει ταυτότητα εμπειρίας και
διδασκαλίας των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων, οπότε δεν
μπορεί να χωρέση καμμιά «διπλή εκκλησιολογία», που δήθεν αντιμάχονται
μεταξύ τους ή ότι δήθεν η μία υποτιμά την άλλη ή ακόμη ότι οι δύο
αυτές
κινούνται παράλληλα. Αυτές οι θεωρίες εκφράζονται από Προτεστάντες ή
προτεσταντίζοντες κύκλους και υπονομεύουν την ίδια την ορθόδοξη
εκκλησιολογία.
Στην πραγματικότητα μία είναι η εκκλησιολογία, αυτή που βιώθηκε από τους
Προφήτας, τους Αποστόλους και τους Πατέρας της Εκκλησίας. Η Εκκλησία
είναι το Σώμα του Αναστάντος και Αναληφθέντος Χριστού. Κέντρο της
Εκκλησίας είναι ο δοξαζόμενος Χριστός, όπως τον είδαν οι Μαθητές στο
όρος Θαβώρ και όπως απέκτησαν κοινωνία μαζί Του, με την ενέργεια του
Αγίου Πνεύματος, κατά την Πεντηκοστή.
Αυτό είναι το κλειδί της εκκλησιαστικής ζωής. Αλλά η συμμετοχή σε αυτό
το σώμα και η παραμονή σε αυτό γίνεται με τα Μυστήρια και την άσκηση.
Προϋπόθεση δε της βιώσεως της Χάριτος του Θεού δια των Μυστηρίων είναι ο
ιερός ησυχασμός, δηλαδή η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση.
Έξω από αυτόν τον σύνδεσμο Μυστηρίων και ασκήσεως δημιουργείται μεγάλο
εκκλησιολογικό πρόβλημα. Αυτό σημαίνει ότι η μετοχή στην Εκκλησία χωρίς
προϋποθέσεις, ή απλή συμμετοχή στην θεία Ευχαριστία και η αίσθηση δήθεν
της Βασιλείας του Θεού, «χωρίς τα στάδια μεθέξεως στο σώμα του Χριστού»,
είναι μια «ευχαριστιακή και εκκλησιολογική ειδωλολατρία» (π. Ιωάννης Ρωμανίδης), αφού η μετοχή στα Μυστήρια εκλαμβάνεται ως μία ιδεολογική
και κυρίως μαγική πράξη.
Μια τέτοια άποψη είναι βατικανίζουσα και προτεσταντίζουσα, που
προωθείται σε μία οικουμενιστική νοοτροπία, γι’ αυτό και είναι μία
μεγάλη κυοφορουμένη αίρεση μέσα στην Εκκλησία, η οποία επιδιώκει να
παραθεωρήση την γνήσια προφητική, αποστολική, και πατερική διδασκαλία,
δηλαδή την εκκλησιαστική θεολογία, και να την χαρακτηρίση «μεταπατερική».
Από τα ανωτέρω γίνεται φανερό ότι όσοι μέχρι τώρα δεν έχουν καταλάβει
επαρκώς τι είναι και τι πρεσβεύει η λεγόμενη «μεταπατερική» θεολογία, με
αυτά που εγράφησαν εδώ μπορούν να αντιληφθούν ποιά είναι η ουσία της
εισαγόμενης, μεταπρατικής, «μεταπατερικής θεολογίας».
Όσοι διατυπώνουν τέτοιες θεωρίες, στην πραγματικότητα θεωρούν ότι οι
θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας από τον 3ο αιώνα και μετά παρεσύρθησαν
από (νεο)πλατωνικές παραδόσεις, και τώρα βρέθηκαν αυτοί οι έξυπνοι, που
κατάλαβαν το λάθος των μεγάλων αυτών Πατέρων και θέλουν να επαναφέρουν,
κατά τρόπο προτεσταντικό, την Εκκλησία στην προ του 3ου αιώνος περίοδο.
Όσοι διακατέχονται από τέτοιες απόψεις δείχνουν ότι στην πραγματικότητα
τους ενοχλεί ο ησυχασμός, τα περί ιεράς ησυχίας, καθάρσεως, φωτισμού και
θεώσεως, και θέλουν να αποβάλουν αυτήν την «εκκλησιολογία», για να
μπορούν να στοχάζωνται περί του Θεού και των θείων.
Αν όμως αποβάλη κανείς τις προϋποθέσεις της ορθοδόξου θεολογίας, που
είναι ο ιερός ησυχασμός, τότε ανοίγεται διάπλατα ο δρόμος να έλθη στην
Ορθόδοξη Εκκλησία η σχολαστική και η ηθικολογική θεολογία των Παπικών
και των Προτεσταντών.
Αυτή είναι, στην πραγματικότητα, η εκκοσμίκευση στην Εκκλησία και την
θεολογία ή καλύτερα η εκκοσμίκευση των ορθοδόξων θεολόγων.
ολόκληρη η μελέτη εδώ
Τι απαιτούν οι ήρωες του ’40-’41
Του Σαράντου Καργάκου
Ο Δημοσθένης που δεν ήταν ιδιαίτερα θωπευτικός έναντι των Αθηναίων πολιτών, τους λέγει σε μια αποστροφή λόγου κάτι, που και για τους τωρινούς Ελληνες είναι ιδιαίτερα διδακτικό: «Νομίζετε τους προγόνους ημών αναθείναι τα τρόπαια, ουχ ίνα θαυμάζητε αυτά θεωρούντες, αλλ’ ίνα μιμήσθε τας εκείνων αρετάς». Με απλά λόγια: Να έχετε υπόψη σας ότι οι πρόγονοί μας έστησαν τα τρόπαια όχι για να τα θαυμάζετε και να τα χαζεύετε αλλά για να μιμείσθε τις πράξεις της παλικαριάς τους.
ΟΙ ΗΡΩΕΣ του ’40-’41 έχουν ακούσει -θ’ακούσουν και φέτος- εγκώμια πολλά. Για πολλούς έχουν στηθεί μνημεία λαμπρά. Αλλά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να μιμηθούμε «τας εκείνων αρετάς»; Εκείνοι βρέθηκαν μέσα στη δίνη του μεγαλύτερου και πιο ανθρωποβόρου πολέμου της Ιστορίας. Στο πιο περίπλοκο διπλωματικό γαϊτανάκι. Πέρα από τη χρονία οικονομική αφαίμαξη λόγω του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που είχε επιβληθεί από το 1897, ήσαν αντιμέτωποι μιας δολίας πολιτικής απειλής, με αναπόφευκτη κατάληξη την πολεμική εμπλοκή.
ΠΩΣ την αντιμετώπισαν τότε, όταν την 28η Οκτωβρίου 1940 ήχησε η σάλπιγγα της Ιστορίας; Πάντως, όχι διχασμένοι, όχι με σκυμμένο το κεφάλι. Η επωδός «με το χαμόγελο στα χείλη» δεν είναι μια τραγουδιστική υπερβολή. Εχει αποτυπωθεί στη μνήμη μας, σε χιλιάδες φωτογραφίες και σε δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες. Δεν θα υποστηρίξουμε ότι χάρη σ’εμάς οι Σύμμαχοι, Δυτικοί και Ανατολικοί, κέρδισαν τη νίκη, παρόλο που τότε, όταν χρειάζονταν το αίμα μας, το είχαν υποστηρίξει. Πολύ απλά θα υποστηρίξουμε ότι, ενώ οι πάντες στην Ευρώπη είχαν γονατίσει, η Ελλάς προσέφερε στους Δυτικούς την πρώτη νίκη. Εξουθένωσε και γελοιοποίησε τη μία Αξονική δύναμη. Ο Μουσολίνι έπαυσε πια να θεωρείται φόβητρο.
ΜΠΟΡΕΙ κάποιοι αλλοδαποί ιστορικοί, που έχουν μάλιστα τιμηθεί από δικές μας πανεπιστημιακές σχολές, να αμφισβητούν το ότι η Μάχη των Οχυρών και της Κρήτης προκάλεσε τη μοιραία επιβράδυνση των 6 εβδομάδων, μια επιβράδυνση σωστική για τη Μόσχα και το Λένινγκραντ, αλλά για να γίνουν πιστευτοί δεν αρκεί μια σοφιστική επιχειρηματολογία. Πρέπει να διαψεύσουν τον Γκουντέριαν, τον Μανστάιν, τον Κάιτελ και πάνω απ’ όλα το Χίτλερ.
ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ των έξι μηνών, που κράτησε ο πόλεμος κατά δύο αυτοκρατοριών, έγιναν πράξεις ηρωισμού πρωτοφανείς. Οι Ευρωπαίοι έχουν λόγους να τα ξεχνούν αυτά, γιατί οι περισσότεροι υπέκυψαν γελοιοποιητικά ή για λόγους υστεροβουλίας. Αλλ’ εμείς; Από πού θα πάρουμε θάρρος τούτη τη στιγμή; Οι καλύτεροι σύμμαχοί μας είναι οι νεκροί μας. Οι νεκροί μπορεί να μην είναι παρόντες, δεν είναι όμως και απόντες. Μπορεί κάτω από το σφυροκόπημα των Γερμανοβουλγάρων να γονατίσαμε, αλλά δεν προσκυνήσαμε. Σκύψαμε, χωρίς να χαμηλώσουμε το κεφάλι. Σήμερα, για να βγούμε από την κρίση, δεν αρκεί η πολιτική της ζητιανιάς, δεν αρκούν τα νέα δανεικά, που θα είναι πρόσθετα δεσμά. Χρειάζεται στην ψυχή των νέων παιδιών να «φυτέψουμε» ένα Καλπάκι, ένα Ιστίμπεη, ένα Ρούπελ, μια Κάνδανο. Ετσι θα φύγει από πάνω μας η κακομοιριά, που μας τρώει σαν αρχαία σκουριά. Ας μην ελπίζουμε από τους ξένους πολλά. Η Σοφία Βέμπο το είχε πει προφητικά:
«Εμείς που τόσο αίμα χύσαμε
θα έλθει μια στιγμή
που θα μας κάτσουν στο σκαμνί
γιατί νικήσαμε...»!
ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ότι δεν αμαρτήσαμε κατά τα τελευταία χρόνια. Οντως κάναμε πολιτική συβαριτισμού. Πρωτοφανούς σπατάλης και πολυτέλειας. Αλλά, αν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι μάς λοιδορούν ή μας απειλούν, είναι γιατί εμείς τότε πολεμήσαμε, ενώ αυτοί δεν πολέμησαν ή -το χειρότερο- συμπολέμησαν με τους ναζί. Η πολιτική των ναζί ζει και αυτή είναι που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία που είχε τη μεγαλύτερη αντιναζιστική παρτιζάνικη δράση. Ας είμαστε, λοιπόν, προσεκτικοί τούτη την κρίσιμη στιγμή για να μην πάθουμε το ίδιο κι εμείς.
Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ απότιση φόρου τιμής για τους ήρωες του ’40-’41 είναι ο εξοστρακισμός της διχόνοιας και η επάνοδος στην πολιτική μας ζωή της ομόνοιας. Παρά τις όποιες διαφορές μας...
Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΠΕΝΕΒΗ Ο ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΣΤΟ ΠΡΟΜΠΟΝΑ!!!
Ο εισαγγελέας - ανακριτής κάλεσε σε απολογία τους κυρίους του κληροδοτήματος Προμπονά, απαγγέλωντάς τους κατηγορίες για 20 αδικήματα. Ένα από αυτά είναι και το σφράγισμα του ιστορικού παρεκκλησίου του Αγίου Γεωργίου.
Ο παππάς τους ετέθει σε αργία από τον επίσκοπό του και ο δήμος Αθηναίων τον έχει καταγγείλει για παράνομη τοποθέτηση λουκέτου στην κεντρική πύλη του άλσους Προμπονά και για την καταστροφή πινακίδων του άλσους.
ΠΡΟΜΠΟΝΙΩΤΕΣ - ΠΑΤΗΣΙΩΤΕΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΘΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΜΠΟΝΑ
ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΡΚΟΙ ΕΦΕΣΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΙ;
ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΡΚΟΙ ΕΦΕΣΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΙ;
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====
Στην
απέλπιδα προσπάθειά τους να πείσουν τους παραδοσιακούς πιστούς να μην
ενδιαφέρονται για τα θέματα της πίστεως για να μένουν οι ίδιοι στο
απυρόβλητο, οι Οικουμενιστές υποβάλλουν το εξής διάτρητο ερώτημα: Είστε
όλοι Μάρκοι Εφέσου Ευγενικοί και ξεσπαθώνετε για τα θέματα της πίστεως;
Εκείνος ήταν επίσκοπος εσείς πρόβατα! Βάσει ποιας λογικής ή
εκκλησιολογίας τον μιμείσθε;
Αλλά
θα ήταν τουλάχιστον εωσφορικό να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του Μάρκο
Εφέσου τον Ευγενικό. Μας λείπει η αγιότητα και η καταπληκτική πατερική
συγκρότηση του Αγίου και ασφαλώς δεν είμαστε επίσκοποι.
Αλλά “ο φύλαξ της πίστεως”
δεν είναι ο λαός του Θεού σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας
όπως την διατύπωσε η σύνοδος του 1848 των Πατριαρχών της Ανατολής;
Δεν
έχουμε όλοι υποχρέωση να υπακούσουμε στην αυτόλεκτη εντολή του Κυρίου
όχι απλά να γνοιαζόμαστε για τα θέματα της πίστεως αλλά και να Τον
ομολογούμε ενώπιον των ανθρώπων και των αγγέλων και η προθυμία μας αυτή
για ομολογία δεν πρέπει να φτάνει -όποτε χρειαστεί- μέχρι και το
μαρτύριο;
Αλλά
ας επιμείνουμε στο παράδειγμα του Αγίου Μάρκου Εφέσου του Ευγενικού. Ο
Άγιος Μάρκος είχε το επισκοπικό αξίωμα, την πατερική συγκρότηση, τον
θεολογικό νου και πάνω από όλα την αγιότητα του βίου για να είναι ο
αρχηγός της αντίστασης εναντίον των αιρετικών Παπικών. Αλλά δεν ήταν
μόνος του σ’ αυτό τον αγώνα. Οταν επέστρεψε από τη σύνοδο της
Φερράρας-Φλωρεντίας ο πιστός λαός του Θεού τον υποδέχτηκε ως ομολογητή
και ως ήρωα της πίστεως.
Το αντίθετο συνέβηκε με τους επισκόπους και τους άλλους ορθόδοξους αντιπροσώπους. Τους απεδοκίμασε έντονα και τους εξανάγκασε να ανακαλέσουν την υπογραφή τους με τη γνωστή ρήση: “Αυτό το χέρι υπέγραψε την ένωση; Ας κοπεί! Αυτή η γλώσσα έκανε την κακή ομολογία; Ας εκριζωθεί.”
Το αντίθετο συνέβηκε με τους επισκόπους και τους άλλους ορθόδοξους αντιπροσώπους. Τους απεδοκίμασε έντονα και τους εξανάγκασε να ανακαλέσουν την υπογραφή τους με τη γνωστή ρήση: “Αυτό το χέρι υπέγραψε την ένωση; Ας κοπεί! Αυτή η γλώσσα έκανε την κακή ομολογία; Ας εκριζωθεί.”
Ας
μη σπεύδουν, λοιπόν, οι Οικουμενιστές να θωρακιστούν πίσω από τον
διάτρητο θώρακα της εκκλησιολογίας των προβάτων η οποία δεν θέλει να
κατανοήσει ότι όλοι έχουμε ευθύνη -και μάλιστα μέχρι μαρτυρίου- για την
πίστη μας. Ιδιαίτερα όταν ζούμε στους πονηρούς καιρούς που στην τράπεζα
της Ιεζάβελ του συγκρητιστικού Οικουμενισμού ευωχούνται Πατριάρχες,
Αρχιεπίσκοποι, Μητροπολίτες, πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί, και λαικοί
με αξιόλογες ακαδημαικές περγαμηνές.
Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015
Δημήτριος Νατσιός, Μακεδονία: ό,τι κερδήθηκε με αίμα, δεν ξεπουλιέται με το μελάνι μιας υπογραφής
Μακεδονία: ό,τι κερδήθηκε με αίμα, δεν ξεπουλιέται με το μελάνι
μιας υπογραφής
«Είδα τότε ότι ό,τι κάμομε θα το
κάμομε μοναχοί και δεν έχομε ελπίδα καμμιά από τους ξένους». Θεόδωρος
Κολοκοτρώνης
Νυχτώνοντας
ακούστηκε ένας πυροβολισμός και η φωνή του Παύλου: «στη μέση με πήρε παιδιά».
Μπήκε στο σπίτι και φώναξε τον καπετάν Πύρζα. Ο Νίκος Πύρζας έτρξε κοντά του. Ο
Παύλος έβγαλε από το λαιμό του τον σταυρό που φορούσε πάντοτε και του λέει: «το
σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου. Και το ντουφέκι του Μίκη. Και να τους
πεις ότι έκαμα το καθήκον μου...». Και ζήτησε να τον σκοτώσουν τα παλικάρια του
για να μην τον βρούνε οι Τούρκοι ζωντανό. Σε λίγο όμως ξεψύχησε. Ήταν Τετάρτη
13 Οκτωβρίου 1904. «Και οι Έλληνες ξύπνησαν», γράφει ο Ίων Δραγούμης, «γιατί
ξύπνησαν τώρα μόνο; Επειδή είναι τυφλοί οι άνθρωποι. Και οι περισσότεροι
γεννήθηκαν για να είναι μικροί. Σπίθες κοντές είναι οι στιγμές που ξυπνούν και
νιώθουν τη μετριότητα που βαραίνει επάνω τους... Τέτοια σπίθα τους άναψε ο
Παύλος Μελάς. Όσοι συνηθίζουν να συλλογίζονται, ας στοχασθούν πόσο μεγαλύτερος
από τους άλλους Έλληνες έπρεπε να είναι Παύλος Μελάς, για να καταφέρει να την
ανάψει. Και με την σπίθα που άναψε στον καθένα πολλοί ήταν τυφλοί ως τον είδαν.
Έτριψαν τα μάτια τους κάπως ξιπασμένοι και είπαν μέσα τους, γιατί ντρέπονταν να
το διαλαλήσουν: Ώστε υπάρχει Μακεδονία, αφού πήγε ο Παύλος Μελάς και σκοτώθηκε
γι’ αυτή! Και άλλοι συμπέραναν: Ώστε βρίσκονται ακόμα, μετά το 1897,
αξιωματικοί στο στρατό και ζωή στο Έθνος!» (Ίων Δραγούμης)
Σε
καιρούς σακάτικους σαν τους τωρινούς που μας περιζώνει η χαμέρπεια και πιάνουμε
τις μύτες μας από τις παντοειδείς αναθυμιάσεις, παρηγοριά μονάχη, κάτι σαν
υποσυνείδητη ώθηση, είναι η ενασχόληση με την εθνική μας ιστορία. Όπως έλεγε
θυμόσοφα κάποιος καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο «αφήστε τα υποκείμενα και
καταπιαστείτε με τα κείμενα», εννοώντας πως η εντρύφηση με την ιστορία
προσφέρει τον αναζητούμενο ανασασμό. Ας μην λησμονούμε και την πασίγνωστη
προγονική ρήση «όλβιος όστις της ιστορίας έσχεν μάθησιν», ευτυχής ο γνώστης της
ιστορίας. Η ιστορία δίνει στον άνθρωπο που συνηθίζει να σκέφτεται-και όχι να
σκέφτονται άλλοι γι’ αυτόν, όπως συμβαίνει στα κομματικά ποιμνιοστάσια-πολύ πιο
βαθύτερη και πλούσια εμπειρία, ώστε να τον προετοιμάζει για κάθε γεγονός
ατομικό ή και γενικό (του έθνους, της ανθρωπότητας) και να μην καταπλήσσεται
για όσα συμβαίνουν. Ο ανιστόρητος, ο αμύητος παρουσιάζει αντιδράσεις πρωτόγονου
στα διάφορα γεγονότα της ζωής. Ο ιστορικά μορφωμένος-κατά το δυνατόν-δεν χάσκει
ενώπιον των «ραγδαίων εξελίξεων», όπως κάθε βράδυ «τσιρίζουν και κοάζουν» οι
όλο κόρδωμα και έπαρση επιβήτορες της εξουσίας.
Ένα
μνημόσυνο για τον ήρωα Παύλο Μελά δεν είναι ούτε ανεπίκαιρο ούτε αναιτιολόγητο.
Βεβαίως, νυχθημερόν τα συφοριασμένα κοπροκάναλα μπορεί να μας απειλούν με την
επερχόμενη φοροδοτική λαίλαπα-η γνωστή τακτική του πανικού των μαζών-όμως όλη
αυτή η πλεκτάνη των μνημονίων ευνοεί αυτούς που σκευωρούν εις βάρος της
Πατρίδας μας.
Το
θέμα της Μακεδονίας παραμένει πληγή πυορρέουσα και πολύ φοβάμαι μήπως τώρα που
ο λαός έχει πλήρως αποπροσανατολιστεί και αποσβολωθεί με την οικονομική
δυσωδία, «περάσει στα μουλωχτά» όπως λέγεται, καμμιά δυσώνυμη λύση. Η φτώχεια
και ο συνοδός πανικός όπως προείπα, αφοπλίζουν, καθηλώνουν αντανακλαστικά,
οδηγούν σε αίσθημα παραίτησης και αδιαφορίας. Οι μεγάλες τραγωδίες τότε
συμβαίνουν. Πάντοτε μιας εθνικής κατάρρευσης προηγείται μια πνευματικής ήττας.
Το 1897, το 1922, το 1974, έτη μεγάλων καταστροφών και τραγωδιών του
Ελληνισμού, ήταν τα επίχειρα άθλιων γεγονότων. Το 1897 προηγήθηκε το «δυστυχώς
επτωχεύσαμεν», το 1922 ο «ολέθριος διχασμός», το 1974 «ο γύψος της επταετίας».
Εδώ
και έξι χρόνια βιώνουμε την «λέπρα» των μνημονίων. Οι πολιτικοί νάνοι και
αρλεκίνοι υπογράφουν με χέρια και ποδάρια ό,τι τους σερβίρει το Βερολίνο.
Θυσιάζουν την πατρίδα για μία φωτογραφία στα έδρανα της Βουλής. Το καρκίνωμα
της πατρίδας μας τούτη την εποχή είναι ο πολιτικός και παραπολιτικός συρφετός.
Αυτοί δεν επιτρέπουν στον λαό να αναπνεύσει. Αυτοί και οι θυμηδιογόνες
κοκορομαχίες τους αποτρέπουν την ευλογημένη ομόνοια, τόσο απαραίτητη στις μέρες
μας «Έλληνας ομοφρονέοντας... χαλεπούς είναι περιγίγνεσθαι» έγραφε ο Ηρόδοτος
(ιστορία ΙΧ,2), είναι ανίκητοι ενωμένοι οι Έλληνες.
Διάβαζα
πρόσφατα ένα βιβλίο για την Αγιά-Σοφιά. («Η Αγιά Σοφιά στην ιστορία και τον θρύλο», του Παναγ.
Σπυρόπουλου, εκδ. «Καρδαμίτσα, Αθήνα 1988).
Σημείωσα
κάτι. Τον Μάιο του 1346, καταστροφικός σεισμός κατακρημνίζει μέρος του ναού,
την ανατολική αψίδα. Διαβάζω: «Όταν πρωί-πρωί εκυκλοφόρησε στην Πόλη, η θλιβερά
είδηση», σημειώνει ο Γρηγοράς, «βοή και θρήνος ηγείρετο μείζων». Άδειασαν
αμέσως οικίες και η αγορά και όλοι έτρεξαν να ιδούν το θλιβερό συμβάν... όλοι
εβάλθηκαν να απομακρύνουν τα συντρίμμια και «ουδ’ην εκεί διακρίνειν πλούσιον εκ
πενήτων, ουδ’ αδόξων ένδοξον (δηλ. Δεν μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει επιφανείς πολίτες
από τους άσημους), ουδ’ εκ δεσπότου δούλον...», αλλά όλοι είχαν ένα σκοπό...
και, καθώς οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς στα δάκρυα, «πλούσιοι, δάκρυσι
ραίνουσι τας τε πλίνθους και πέτρας», τις έπαιρναν κατόπιν στους ώμους τους,
χωρίς να νοιάζονται για τα τυχόν πολυτελή φορέματά τους, που εσχίζοντο και
εσκονίζοντο... Αυτό συνεχίστηκε επί τριάντα ολόκληρα μερόνυχτα». (σελ. 40). Ο
ναός της του Θεού Αγίας Σοφίας αποκατεστάθη. Λέω πολλές φορές στους μαθητές
μου. Ο Ιουστινιανός στους 40 κίονες που στήριζαν τον ναό έβαλε λείψανα αγίων.
«Εν παντί κιόνι των άνω και των κάτω, εν έκαστον λείψανον έχει ενθρονισμένον».
Στην Κωνσταντινούπολη συνέβησαν καταστρεπτικοί σεισμοί στο διάβα των αιώνων.
Όμως ο ναός ποτέ δεν καταστράφηκε ολοσχερώς. Γιατί; Διότι στους πανέμορφους
κίονές του υπάρχουν «ενθρονισμένα» λείψανα αγίων. Έτσι είναι τους λέω και η
πατρίδα μας. Κατάσπαρτη από λείψανα και οστά αγίων. Η Ελλάδα είναι η Αγιά-Σοφιά
της οικουμένης. Δεν πρόκειται ποτέ να πέσει και να χαθεί. «Η Ρωμηοσύνη θα χαθεί
όντας ο κόσμος λείψει». Τώρα που κάποια κομμάτια της γκρεμίστηκαν και
«ηκρωτηρίασται το κάλλος της», όλοι μαζί-«είμαστε στο εμείς»-ένδοξοι και άδοξοι
να σπεύσουμε να την αναστυλώσουμε, όπως έπραξαν τότε οι Ρωμηοί πρόγονοί μας.
Αυτό
δεν έγινε και στην Μακεδονία την περίοδο του Αγώνα; Απ’ όλη την Ελλάδα έσπευσαν
αγωνιστές, μαζί τους και ο μεγαλομάρτυρας του Γένους Παύλος Μελάς και έσωσαν
την Μακεδονία. Και τα λάβαρα του αγώνα τα κρατούσαν οι ηρωικοί δεσποτάδες.
Διαβάζω:
«Στις
30 Αυγούστου του 1907 ο Μακεδονικός λαός αποχαιρετούσε τον ποιμενάρχη του στο
σιδηροδρομικό σταθμό της Δράμας. Χιλιάδες κόσμος είχε συνωστισθεί στην αποβάθρα
του σταθμού. Μπροστά απ’ όλους είχαν παραταχθεί τα παιδιά κρατώντας λουλούδια.
Ήταν η γενιά, που θα συνέχιζε αύριο το έργο του. Στάθηκε ο Ιεράρχης, χάϊδεψε με
το πατρικό του βλέμμα τα παιδιά, αγνάντεψε με στοργή το ποίμνιό του.
Αναταράχτηκαν τα στήθη του. Έγινε σιωπή. Ο δημογέροντας Νίκας, προσφωνώντας τον
με απερίγραπτη συγκίνηση, ύψωσε κάποια στιγμή τη φωνή του, όρθωσε τη λεβέντικη
κορμοστασιά του, ανάπνευσε βαθιά, κάρφωσε το βλέμμα στον απερχόμενο ποιμενάρχη
και του φώναξε:
“Δέσποτα,
μας παρέλαβες λαγούς και μας έκαμες λιοντάρια. Μείνε ήσυχος. Θα γίνει το θέλημά
σου”.
Κι
έγινε!... Μετά από δεκαπέντε χρόνια εξορίας συναντούμε το Χρυσόστομο Μητροπολίτη
στη Σμύρνη, να προσφέρει τον εαυτό του ιερό σφάγιο στο βωμό του Έθνους. Όμως η
φωτιά, έγινε πυρκαϊά. Η Μακεδονία, χάρη στους λιονταρόψυχους αγωνιστές
της-παιδιά εκείνου του δεσπότη-ανάπνεε ανάπνεε κιόλας το ζείδωρο αέρα της
ελευθερίας». (Μ.Βασιλειάδη,
«για την Ελευθερία», σελ. 265).
Ας
το χωνέψουν οι τωρινοί κρυφοδαγκανιάρηδες εκκλησιομάχοι, που προσπαθούν να
περιορίσουν την εκκλησία στα όρια ενός φιλανθρωπικού ιδρύματος. Η εκκλησία
στάθηκε πάντοτε ελληνοσώτειρα.
Ο Παύλος Μελάς, του οποίου η γνώμη είναι βαρύτερη από του κάθε γελοίου υμνητή της πολυπολιτισμικότητας, έγραφε στην αγαπημένη του Ναταλία, περί του 1904 από τη χειμαζόμενη Μακεδονία: «Και τώρα έβλεπα όλας τας δυσκολίας ορθουμένας εμπρός μου. Ούτε ανθρώπους είχα ούτε χρήματα ούτε συνεννόησιν... Τότε τους είπα τα εξής: επειδή πάντοτε κατά τους αγώνας του έθνους μας προΐσταντο η Εκκλησία, έτσι τώρα πρo πάντων ότε κατ’ αυτής στρέφονται αι επιθέσεις των εχθρών μας, πρέπει και πάλιν η Εκκλησία να προστατεύσει τον αγώνα διά την συνεννόησιν των κοινοτήτων προς αλλήλας και την αλληλοβοήθειαν». Θα πουν οι διάφοροι «ναιναίκοι»: οι καιροί άλλαξαν, οι άνθρωποι ξύπνησαν, το ράσο είναι σκοτάδι, οι καλόγεροι καλοπερνούν, οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε και λοιπές χαζοχαρούμενες ανοησίες. Αυτά έλεγαν και στον Παύλο Μελά οι παραλυμένοι της εποχής του. Ήταν όμως από εκείνους τους «τρελούς», όπως ονόμαζε ο Κολοκοτρώνης τους αγωνιστές, τους «οπισθοδρομικούς», τους «εθνικιστές». Δεν τους άκουσε. Θυσιάστηκε για τη γη μας ο αντρειωμένος. Μαζί του και μία πλειάδα Μητροπολίτες της Μακεδονίας. Πολιτικάντης κανείς. «Το χάλκεον χέρι του φόβου» ήταν βαρύτατο γι’ αυτούς. Και όλοι οι Μακεδονομάχοι ήταν πιστοί χριστιανοί. Κάτι «προοδευτικοί» της εποχής του «ηλίθιοι καρνάβαλοι» (Κόντογλου) ασχολούνταν και συζητούσαν για τον ίσκιο του γαϊδάρου και την ευρωπαϊκή μας προοπτική. Σαν τους σημερινούς καρνάβαλους.
Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015
Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ ή ΠΩΣ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΕΝΟΥΝ ΣΤΟ ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
Οι
οικουμενιστές προβάλλουν το εξής αστήρικτο επιχείρημα για να αποτρέψουν
τους πιστούς να διαμαρτύρονται για τις οικουμενιστικές ασχημίες που
παρατηρούνται: Εσείς είστε πρόβατα, μας λένε. Το ποίμνιο. Πώς τολμάτε να
ελέγχετε Πατριάρχες και Συνόδους για την πολιτεία τους;
Ας
σταθούμε καταρχήν στην αναλογία. Αλλά και τα πρόβατα βελάζουν
τρομαγμένα όταν δουν τον λύκο να μπαίνει στη στάνη και ενώ ο τσοπάνης
τους ανοίγει την πόρτα για να μπουν ή σφυρίζει αδιάφορα με τον αυλό
του.
Αν
οι ποιμένες είναι αληθινοί φρουροί-επίσκοποι για θέματα πίστεως οι
διαμαρτυρίες του ποιμνίου για θέματα πίστεως δεν θα ήταν επιβεβλημένες.
Όταν όμως οι ποιμένες ανοίγουν την πόρτα της στάνης για να εισορμήσουν
οι λύκοι τότε πώς να σιωπήσουν τα πρόβατα;
Όποιος αρνηθεί να ομολογήσει τον Κύριο ενώπιον των ανθρώπων θα είναι απόβλητος από τη Βασιλεία των Ουρανών.
Η
ομολογία της πίστεως είναι αναπόσπαστο μέρος του αγώνα της μετανοίας
των χριστιανών. Όπως είναι επιβεβλημένο καθήκον των πιστών να μετανοούν
για τις αμαρτίες τους και να αγωνίζονται να μην παραβαίνουν τον
ευαγγελικό νόμο, έτσι είναι είναι επίσης απαραίτητο να ομολογούν τον
Χριστό με τη ζωή τους και με την ομολογία τους.
Το
ερώτημα δεν είναι για ποιο λόγο τα πρόβατα βελάζουν τρομαγμένα όταν
βλέπουν τον λύκο να επέρχεται, αλλά η σιωπή των ποιμένων ή και η
απροκάλυπτη συνέργειά τους με τους λύκους.
Ένα
παράδειγμα που αποδεικνύνει πόσο επιβεβλημένες είναι οι διαμαρτυρίες
των πιστών για τις οικουμενιστικές ασχημίες που συμβαίνουν:
Έγινε
προσπάθεια να καθιερωθούν από την Εκκλησία της Ελλάδος η σύνοδος του
879-880 που δικαίωσε τον Μέγα Φώτιο και η Σύνοδος του 1351 που δικαίωσε
τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά ως οικουμενικές. (Μια πρόταση που
υποβλήθηκε πρόσφατα αρμοδίως στην προπαρασκευαστική επιτροπή για την
Αγία και Μεγάλη Σύνοδο και σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες από το
Πατριαρχείο Σερβίας).
Τι
έγινε στη Σύνοδο της Ιεραρχίας τη Εκκλησίας της Ελλάδος; Η συντριπτική
πλειοψηφία των ιεραρχών αρνήθηκε να προχωρήσει στην υιοθέτηση της
πρότασης.
Φταίνε,
λοιπόν, τα πρόβατα που βελάζουν τρομαγμένα όταν βλέπουν τους λύκους του
Οικουμενισμού να εισορμούν στη στάνη της Εκκλησίας την ώρα που οι
επίσκοποι με ελάχιστες επαινετές εξαιρέσεις καθεύδουν τον βαρούχειο;
Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015
111 χρόνια από το θάνατο του Παύλου Μελά (ΦΩΤΟ)
Θεία
Λειτουργία στον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μητροπόλεως τελέσθηκε
σήμερα, Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015, εκεί που φυλάσσονται τα οστά του
Πρωτομάρτυρος της Μακεδονικής Ελευθερίας Παύλου Μελά και της γυναίκας
του Ναταλίας.
Τελέστηκε
Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του αλλά και Ιερό Τρισάγιο στο
κενοτάφιο, εκεί που θάφτηκε από τον τότε Μητροπολίτη Καστορίας Γερμανό
Καραβαγγέλη.
Σας σήμερα,
πριν 111 χρόνια, 13 Οκτωβρίου 1904, το πρωτοπαλίκαρο της Μακεδονίας
Παύλος Μελάς, λαβώθηκε και άφησε την τελευταία του πνοή στη γη των
Μακεδόνων, στο χωριό Στάτιστα της Καστοριάς.
Συγκεκριμένα,
στις 12 Οκτωβρίου, ύστερα από αποτυχημένη επιδρομή στο Νερέτ, ο Μελάς
και η ομάδα του κατευθύνθηκαν στη Στάτιστα (σημερινός Μελάς), χωριό τότε
πλειοψηφικά σλαβόφωνο. Στο χωριό, ο ντόπιος συνεργάτης του Μελά Ντίνας
Στεργίου μοίρασε τους άνδρες της ομάδας σε πέντε σπίτια. Στο χωριό όμως
υπήρχε οργανωμένος βουλγαρικός πυρήνας, μέλος του οποίου ειδοποίησε τον
οθωμανικό στρατό για την παρουσία του ελληνικού σώματος.
Στις 13 Οκτωβρίου το χωριό περικυκλώθηκε από οθωμανικό απόσπασμα 150 ανδρών και ξεκίνησαν αψιμαχίες.
Γράφει χαρακτηριστικά η Ναταλία Μελά στο βιβλίο της για τον ήρωα Παύλο Μελά, για την ημέρα εκείνη :
«Άρχιζε να
νυκτώνει. Σε λίγο βγήκε ο Στρατινάκης στην αυλή, για να ιδεί το
σκοτωμένο• επροχώρησαν στον περίβολο του σπιτιού και ο Παύλος με τον
Ντίνα και τον Πέτρο. Ο Στρατινάκης κοίταζε να πάρει τ' όπλο του Τούρκου.
Ακούσθηκε τότε ένας πυροβολισμός μονάχα. Και γύρισε ο Παύλος πίσω,
λέγοντας: "Στη μέση με πήρε, παιδιά".
Μπήκε μέσα,
κάθισε και φώναξε τον Πύρζα: "Νίκο, που είσαι;" Έβγαλε τον σταυρό του
απ' τον λαιμό και είπε: "Τον σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου• και
το τουφέκι , όπως σου είπα, του Μίκη• και να τους πεις ότι το καθήκον
μου έκαμα".
Έβγαλε το
πορτοφόλι με τις φωτογραφίες των παιδιών του και ξεζώθηκε. Τότε φάνηκαν
αίματα και έπεσαν λίρες καταγής, γιατί είχε τρυπήσει το κεμέρι του η
σφαίρα. Άρχισε να πονεί ο Παύλος κι έλεγε: "Σκοτώστε με, παιδιά• πως θα
μ' αφήσετε στους Τούρκους;"
Όσο περνούσε η
ώρα και πονούσε δυνατότερα, βογκούσε "πονώ". Ύστερα είπε με δυνατή
φωνή: "Νίκο , εσύ πως θα με αφήσεις;" Ο Πύρζας γονάτισε, τον φίλησε στο
στόμα και του είπε: "Κοντά σου είμαι, καπετάνιε• δε σε αφήνομε". Και τα
χείλη του Παύλου ήταν ψυχρά.
"Πονώ" έλεγε ο
Παύλος και ονόμαζε τα παιδιά του. Και πάλι έλεγε: "Σκοτώστε με". Δεν
μπορούσε πια να κουνηθεί από τη θέση του. Και τα παιδιά του δεν τα
ονόμαζε πια. "Πονώ", είπε σιγά και ξεψύχησε».
Οι επίσημες εκδηλώσεις τιμής και μνήμης του Παύλου Μελά θα πραγματοποιηθούν την Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015, στο χωριό Μελάς.
Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΕΚΛΕΨΑΝ ΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΙ ΤΟ 1204 Μ.Χ
Ή
μεγάλη Πόλη, πού επί εννιακόσια χρόνια όταν παρθένος από κάθε άλωση, ή τού
Κωνσταντίνου Πόλη, πού είχε συγκεντρώσει τούς θησαυρούς ολοκλήρου τού κόσμου,
πού είχε διασώσει σαν κιβωτός τά «κάλλιστα» κειμήλια της αρχαίας τέχνης και της
αρχαίας διανοίας, μέσα σε τέσσερεις ημέρες είχε ολοσχερώς απογυμνωθεί. Είχε υποστεί
τη φοβερότερη βία και καταστροφή τέτοια, πού ουδεμία άλλη πόλη είχε δοκιμάσει στο
διάβα των αιώνων.
Επί
τέσσερεις ημέρες λοιπόν ή Κωνσταντινούπολη ληστευόταν, ακρωτηριαζόταν,
βιαζόταν, χλευαζόταν και μετατρεπόταν σε οικτρό ναυάγιο παρασύροντας στα έγκατα
του πελάγους τά προϊόντα τού αρχαίου διανοητικού βίου.
Οι
φλόγες των βέβηλων Ευρωπαίων σταυροφόρων τρέφονταν με τά χειρόγραφα της αρχαίας
ελληνικής φιλολογίας, πού είχαν αποταμιεύσει οι φιλόκαλοι πλούσιοι Έλληνες και
μεγιστάνες στις βιβλιοθήκες τους.
Και
οι δράστες του εγκλήματος, οι αιώνιοι υπόλογοι κατά της ανθρωπότητας και τού
πολιτισμού, οι φονιάδες του Ελληνισμού τότε και τώρα είναι οι «εσπέριοι»
στρατοί, οι Ευρωπαίοι σταυροφόροι, οι «Θήρες», πού περιγράφονται από τον αυτόπτη
μάρτυρα Νικήτα Χωνιάτη έτσι.
«Αυτά
έπραξαν εις την Πόλιν οι χαλκούχοι αυχένες, αι αλαζόνες φρένες, αι όρθαί
όφρύες, αι φιλαίματοι χείρες, αι άκρόχολαι ρίνες, οι μετέωροι οφθαλμοί, αι
άπληστοι γνάθοι, αι άστοργοι γνώμαι, ή τροχαλή (πέτρινη, σκληρή) λαλιά, οι
χριστομάχοι και άλλόπιστοι Λατίνοι».
Να
πώς περιγράφει ό μεγάλος μας ποιητής Κωστής Παλαμάς την άλωση της Πόλεως από
τούς Φράγκους.
«Να,
με τού Πάπα το σταυρό, με τ’ άστρο του σουλτάνου, ό ένας του άλλου πρόδρομος και
οδηγητής, αδέλφια. Και ή Πόλη και ή Κοσμόπολη, ζωστή, παρμένη πάει. Πάει του
Κυρίου ό ναός! Αχούρι κοπρισμένο άπ’ τ’ άλόγατα του όχτρού
Καπίστρια
τά φελόνια κι οι κολυμβήθρες γούρνες! Να! Διαγουμιστάδες (αρπαγές) των όλων
όλοι τίμιων, ιερών μαγαριστές και σφάχτες».
Χιλιάδες
Πολίτες κατακρεουργήθηκαν οι δυστυχείς. Δυστυχέστεροι όμως ήταν οι επιζώντες,
πού βασανίζονταν, υβρίζονταν και έβλεπαν με πόνο ψυχής τά ιερόσυλα χέρια να πετούν
τά ιερά λείψανα στη λάσπη, να ρίχνουν το θείο Σώμα και το άγιο Αίμα του Χριστού
στη γη, για να αρπάξουν τά τιμαλφή ιερά σκεύη, και να καίνε τά βιβλία και τά ιερά
άμφια στις μεγάλες φωτιές.
«Τότε έπεσε το πρώτο δάκρυ του Θεού».
Όλα
αυτά τά είχε ακούσει ό Ιωάννης. Λίγα χρόνια μετά ζούσε και ό ίδιος ιόν όλεθρο.
Γιατί οι ιερόσυλοι και οι ολετήρες ήταν ακόμα εκεί και συνέχιζαν με αλαζονεία το
καταστροφικό τους έργο.
Μπήκε
στο ναό της του Θεού Σοφίας.
Όταν
γυμνός.
Ή
κάλλιστη, ή εξαίσια και ή σύνθεση από τίμια ύλη 'Αγία Τράπεζα δεν ήταν εκεί.
Οι Ενετοί την ύπερθαύμαστη και έξάκουστη Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας, την πολύτιμη και ωραιότατη, την έβγαλαν από το ναό. Την έβαλαν στο καράβι και θα την πήγαιναν στη Βενετία.
Πλησίον
όμως του Μαρμαρά, ώ του θαύματος, άνοιξε το καράβι. Έπεσε στη θάλασσα ή 'Αγία
Τράπεζα και είναι εκεί. Αυτό μαρτυρούν όλοι, ότι το μέρος εκείνο, όταν κάνει
φουρτούνα και ή θάλασσα σηκώνει φοβερά κύματα, παραμένει γαλήνιο και ατάραχο.
Είναι
εκεί ή Αγία Τράπεζα, το θυσιαστήριο του Χριστού.
Το
ίδιο μαρτυρεί και ό Κωστής Παλαμάς.
«Και
της Σοφίας του Θεού πανάκριβη, πανώρια παρμένη ή Αγία Τράπεζα μες στο καράβι κούρσος
για τη Φραγκιά. Κυρίου οργή. Βουλιάζει το καράβι. Βουλιάζει και ή Αγία Τράπεζα.
Και ή θάλασσα τριγύρω λάμπει και είν ήλιος και ποτέ δεν τρικυμίζει και είναι
μυρόβολη και γαλανή και νάμα τά νερά της».
Πράγματι
πηγαίνουν εκεί οι πιστοί, παίρνουν νερό, πού ευωδιάζει από το άγιο μύρο της
Αγίας Τραπέζης.
Γνωρίζουν
όλοι το μέρος εκείνο, πού έπεσε ή Άγια Τράπεζα, γιατί έχει πάντα γαλήνη και
ευωδιάζει. Κάποιοι είδαν την 'Αγία
Τράπεζα στα Βάθη της θαλάσσης.
Όταν
θα πάρομε την Πόλη, θα Βρεθεί σίγουρα ή Αγία Τράπεζα και θα στηθεί στον Ιερό
Ναό της του Θεού Σοφίας, για να
λειτουργήσουν οι Έλληνες.
« Τέρας ψάρεμα άξιων ψαράδων, θα Βγει ή Αγία Τράπεζα απ’ του πελάγου τά Βάθη», γράφει ό Κ. Παλαμάς.
Κατακερματίστηκαν και διαμοιράστηκαν στους «σκυλευτές» όλα τά ωραία και πολύτιμα σκεύη του ναού, τά έπιπλα, ό άμβωνας, οι πύλες και όλα τά άξιάγαστα είχαν αφαιρεθεί και διαρπαγή.
Στολίζουν
μέχρι σήμερα τά μουσεία των σκυλευτών και ίεροσύλων Ευρωπαίων.
Και
πάνω στο θρόνο του ιερού Χρυσοστόμου «είδε» ό Βατάτζης και ανατρίχιασε. Ένα
γυναικάριο πορνικό τραγουδούσε άσεμνο γαλλικό τραγούδι και σειόταν προκλητικά.
«Μια
πόρνη καθισμένη στο θρόνο του Χρυσόστομου στριγγόφωνη κηρύχτρα του δαίμονος του
σαρκικού». Γράφει ό Κ. Παλαμάς.
Ό
Ιωάννης δάκρυσε.
Τά ιερά σκεύη και τά ιερά λείψανα των άγίων, όσα δεν πετάχτηκαν στη γη, περισυλλέχθηκαν από ιερείς Λατίνους και σκορπίστηκαν σε όλη την Ευρώπη. Στην εποχή μας, πού οι άθεοι Ευρωπαίοι δεν τά χρειάζονται, μας τά επιστρέφουν ένα ένα.
Και
ή καταστροφή των έργων της τέχνης, της επιστήμης και της φιλοσοφίας ήταν ένα από
τά θλιβερότερα εγκλήματα των σταυροφόρων.
Πώς να υπολογίσει κάποιος τη ζημία, πού υπέστη ό διανοητικός Βίος της ανθρωπότητας με την εξαφάνιση πολλών συγγραφών της αρχαιότητος από την πυρκαγιά των σταυροφόρων!
Πώς
να μετρήσει την ολέθρια συντριβή των έργων τέχνης, πού είχαν συγκεντρώσει στην
Πόλη από παντού οι αυτοκράτορες!
Κάτω
από τά βάρβαρα πόδια των απολίτιστων Ευρωπαίων κονιορτοποιήθηκαν όλα!
Τά αθάνατα έργα τού Φειδία και τού Πραξιτέλη έγιναν σκόνη από τούς απειρόκαλους και κτηνώδεις καταλήψιες.
Στην
αγορά της Κωνσταντινουπόλεως ή Ήρα και ό Πάρις, όπως και ή Αφροδίτη με το χρυσό
μήλο και το άγαλμα της Ήρας από τη Σάμο, όλα καταστράφηκαν.
Τά πολύτιμα υλικά τους τά μοιράστηκαν. Το «ευτελές» της τέχνης πετάχτηκε στα σκουπίδια ως άχρηστο.
Έφιπποι ήρωες, ό Ηρακλής τού Λυσίππου, πού σεβάστηκαν οι αιώνες, ή Λύκαινα τού Ρώμου και τού Ρωμύλου, ό νεαρός, πού πάλευε με το λιοντάρι, άλογο από το Νείλο, Σφίγγες, ή Σκύλλα τού Οδυσσέα, χαριέστατα αγάλματα γυναικών και ανδρών, πού ήταν στημένα στον ιππόδρομο, ή λευκώλενος και καλλίσφυρος Ελένη, όλα αφανίστηκαν μέσα σε λίγες ημέρες.
Μόνο
τά τέσσερα κάλλιστα χάλκινα άλογα από τον ιππόδρομο της Κωνσταντινουπόλεως
κατάφερε να αποσπάσει από τά βέβηλα χέρια των συντρόφων ό Δάνδολος και να τά μεταφέρει στην Βενετία.
Μέχρι
σήμερα τά Ελληνικά άλογα κοσμούν την εκκλησία τού άγιου Μάρκου στη Βενετία.
Υπενθυμίζουν στους Ευρωπαίους και στους επισκέπτες συνεχώς, ότι είναι κλέφτες και
ιδιοποιήθηκαν τον ίδρωτα των Ελλήνων.
Τί
να θρηνήσει κανείς περισσότερο τις τερατώδης βιαιοπραγίες κατά των ανθρώπων ή την
καταστροφή των καλλιτεχνημάτων και των ιερών ναών και σκευών;
Και οι δύο απώλειες είναι ατίμητες.
Όμως
ή καταστροφή ιών πνευματικών και καλλιτεχνικών δημιουργημάτων είναι απολύτως αδικαιολόγητη.
Είναι τά αθώα θύματα της βαρβαρότατος.
Αντίθετα
οι άνθρωποι κάποια φορά είναι άξιοι της τύχης τους. Στην προκειμένη περίπτωση, όσο
οι Ευρωπαίοι υπερέβαλαν στη βαρβαρότητα, άλλο τόσο ξεπερνούσαν κάθε μέτρο αφροσύνης
και ανοησίας οι κατακτημένοι.
Γιατί
αποδίδομαι αφροσύνη στο λαό της Πόλεως;
Διότι θα παρακολουθήσομε στη συνέχεια ότι ό λαός δε βοήθησε πρόθυμα, όποια φιλότιμη προσπάθεια έγινε, να σταματήσει ό όλεθρος.
Όσο
ό υπερήφανος ελληνικός λαός μεγαλουργεί υπό την καθοδήγηση σπουδαίων ηγετών,
άλλο τόσο σαστίζει, πανικοβάλλεται, ξεμωραίνεται, δεν ξέρει, τί κάνει στα χέρια
«μικρών» και αναξίων αρχόντων.
Έτσι συνέβη και στην περίπτωση της αλώσεως της Πόλεως από τούς Φράγκους. Οι Πολίτες παρακολουθούσαν το ανεβοκατέβασμα στο θρόνο των ανικάνων αυτοκρατόρων, άλλοτε χειροκροτώντας και άλλοτε αναθεματίζοντας, χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της καταστάσεως και να δραστηριοποιηθούν.
Και όταν ό ικανότατος Θεόδωρος Λάσκαρης, πού οι ίδιοι εξέλεξαν, τούς κάλεσε στα όπλα υπέρ βωμών και εστιών, επιδεικνύοντας απίστευτη αφροσύνη, δεν τον άκολούθησαν.
πηγή:ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ.
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015
Ποιοι είναι οι καρποί της ευχής του Ιησού
Γέροντας Κλεόπας Ήλιε
-Ο πρώτος καρπός τής εύχής τοΰ Ίησού είναι ή άποβολή τών νοερών παραστάσεων άπό τίς ματαιότητες τοΰ κόσμου, κατά τόν άγιο Διάδοχο, ο όποιος λέγει: «Αύτά πού εΐχαν μπει παλαιότερα στήν καρδιά του άνθρώπου έξαφανίζονται μαζί μέ όλες τίς ώραιότητες τής ζωής».
-Ό
δεύτερος καρπός τής εύχής είναι ή φοβερά θέα τής άσωτίας τής ψυχής, ή
όποία έκδηλωνόταν μέ τίς σωματικές αισθήσεις και τούς κακούς λογισμούς.
Άπ’ αύτή τήν θέα άποκτά ό άνθρωπος ταπείνωσι, πένθος, δάκρυα, όπως λέγη ό
άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς.
-Ό
τρίτος καρπός τής καρδιακής προσευχής είναι ότι, μέ τήν έπιστροφή τοΰ
νοΰ στήν καρδιά, τόσο ό νοΰς όσο καί ή καρδιά τοΰ άνθρώπου, γίνονται σάν
ένας καθαρός καθρέπτης στόν όποιον ό ίδιος ό άγωνιστής γνωρίζει τίς
πονηρές κινήσεις τών σκέψεών του καί καλεί τόν Ίησοΰ σέ βοήθεια,
-Ό
τέταρτος καρπός είναι ή άγνότης τής φύσεως, καθότι τό έργο τής
καθαρότητος τής φύσεως είναι ύπεράνω αυτής τής φύσεως, ώς δοσμένο άπό
τήν Θεία Χάρι τοΰ Παναγίου Πνεύματος.
-Ό
πέμπτος καρπός τής προσευχής εΐναι ότι, μπαίνοντας ό νοΰς στήν καρδιά
γιά νά μιλήση έκεΐ μέ τόν ένδιάθετο λόγο, κατακλύζεται άπό μεγάλη χαρά
καί πνευματική εύφροσύνη, όπως δηλώνη γι’ αύτά ό Ιωσήφ Βρυένιος.
-Ό έκτος καρπός τής εύχής είναι διοτι μέ αύτή τήν προσευχή κατασκηνώνει ή Χάρις τοΰ Θεοΰ μυστικά μέσα στήν καρδιά.
-Ό
έβδομος καρπός είναι ότι μέ τήν άδιάλειπτη μνήμη τοϋ Όνόματος τοϋ
Ίησοΰ, γεννάται στήν ψυχή ή άγάπη πρός τόν Χριστό. (Βλέπε «Φυλακή των
πέντε αισθήσεων» τοϋ άγίου Νικοδήμου τοΰ Άγιορείτου).
«Άλλοι
καρποί τής προσευχής είναι: Ή συμμάζωξις τών λογισμών, ή εύλάβεια, ή
προσοχή έπί τοϋ έαυτοΰ μας, ή ταπείνωσις, ό φόβος τοϋ Θεοϋ, ή μνήμη τοΰ
θανάτου, ή ειρήνη τής καρδιάε καί των λογισμών, η συγκέντρωσις της
προσοχής στην καρδιά και η πνευματική θερμότης».
πηγη:Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ήσυχαστή π. Κλεόπα – Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)