Είπε Γέρων :O κόσμος νομίζει πως έχει να διαλέξει ανάμεσα στήν ζωη που θέλει, και στίς εντολές του Χριστού. Αγνοώντας πως Ζωή είναι μόνο ο Χριστός... εν τέλει προτιμά την διψυχία. Και κάνω τη ζωη μου, και παριστάνω πως είμαι Του Χριστού. Και αυτό είναι μια ασθένια που μεγαλώνει ολοένα και πιο πολύ μέσα στήν Εκκλησία... Και οι εκπεσόντες ποιμένες, αποζητούν την αποδοχή στήν γνώμη τούς, και οχι στήν Αλήθεια Του Χριστού.. (...) Ένας έρημος θρήνος, ακούγεται σιγαλά, απο κάτι τριμένα ράσα, μέσα σε μια Εκκλησία που γρεμίζεται....

ΔΕΝ τολμήσατε να ομολογήσετε την αλήθεια! Ντροπή σου Δέσποτα, εσύ "Σώπα ... μην μιλάς"

Δυστυχώς κάποιοι πολύ έξυπνα, δημιούργησαν μια ολόκληρη γενιά κοιμισμένων "πιστών" με το σύνθημα "σώπα μην μιλάς", "κοίτα τον εαυτό σου και τα λάθη σου" κλπ, εν γνώσει τους ότι σε περίπτωση αίρεσης αυτά ΔΕΝ ισχύουν. Τότε ΟΦΕΙΛΕΙΣ να μιλήσεις.

Το αποτέλεσμα το βλέπουμε στις μέρες μας:

Οι φιλόδοξοι αρχιμανδρίτες που -χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα- πέτυχαν να καταλάβουν τους δεσποτικούς θρόνους,
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΑΝ επίσημα την Σύνοδο του Κολυμπαρίου, την ψευδοσύνοδο που αναγνώρισε επίσημα τους αιρετικούς ως εκκλησίες, τους μεικτούς γάμους (αναγνωρίζοντας το βάπτισμα των αιρετικών ως έγκυρο μυστήριο!), το ΠΣΕ κλπ.


Ένα σωρό ορθόδοξα σωματεία και αδελφότητες, 10.000 παπάδες της Ελλαδικής εκκλησίας, δεν άρθρωσαν στην πλειοψηφία τους ούτε λέξη ακόμη.

4 μέρες μετά την επαίσχυντη επίσημη πλέον απόφαση της Ιεράς Συνόδου, δεν βρέθηκε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ δεσπότης να βγει δημόσια και να την καταδικάσει ευθέως ως Ληστρική.

Μπράβο άγιε Πειραιώς, άγιε Αιτωλίας, άγιε Ναυπάκτου, άγιε Γόρτυνος, άγιε Κονίτσης.

6 μήνες τώρα έχετε βγάλει ένα σωρό κείμενα για ένα σωρό ασήμαντα πράγματα παριστάνοντας τάχα τους αγωνιστές,αλλά την κρίσιμη στιγμή ΔΕΝ τολμήσατε να ομολογήσετε την αλήθεια και να αγωνιστείτε σκληρά για αυτήν, για να μην αναγνωριστεί η ψευδοσύνοδος. Ντροπή σας.

Δεν έχουμε τίποτε άλλο παρά να σας αφιερώσουμε τους παρακάτω στίχους:

Οἱ δε­σπο­τά­δες πού τούς ἔ­πι­α­σε, ἄ­ξα­φνα ἔ­ρω­τας µέ τούς Λα­τί­νους, λέ­νε πώς τό κά­νου­νε ἀ­πό «ἀ­γά­πη». Ο δι­ά­βο­λος, ἅ­µα θε­λή­σει νά κά­νει τό πι­ό πο­νη­ρό παι­γνί­δι του, µι­λᾶ ὁ ἀ­λητή­ρι­ος γι­ά ἀ­γά­πη

 

Tοῦ Φώ­τη Κό­ντο­γλου

Με­γά­λο, πο­λύ µε­γά­λο καί σπου­δαῖ­ο εἶ­ναι ἕ­να ζή­τη­µα πού δέν τοῦ δώ­σα­νε σχε­δόν κα­θό­λου προ­σο­χή οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι ῞Ελ­λη­νες. Κι αὐ­τό εἶ­ναι τό ὅ­τι ἀ­πό και­ρό ἀρ­χί­σα­νε κά­ποι­οι δι­κοί µας κλη­ρι­κοί νά θέ­λουν καί νά ἐ­πι­δι­ώ­κουν νά δέ­σουν στε­νές σχέ­σεις µέ τούς πα­πι­κούς, πού ἐ­πί τό­σους αἰ­ῶ­νες µᾶς ρη­µά­ξα­νε. Γι­α­τί, στ᾿ ἀ­λη­θι­νά, δέν ὑ­πάρ­χει πι­ό µε­γά­λος ἀ­ντί­µα­χος τῆς φυ­λῆς µας, κι ἐ­πί­µο­νος ἀ­ντί­µα­χος, πού, σώ­νει καί κα­λά, θέ­λει νά σβή­σει τῆν ᾿Ορ­θο­δο­ξί­α. Οἱ δε­σπο­τά­δες πού εἶ­πα πώς τούς ἔ­πι­α­σε, ἄ­ξα­φνα κι ἀ­να­πά­ντε­χα, ὁ ἔ­ρω­τας µέ τούς Λα­τί­νους, λέ­νε πώς τό κά­νου­νε ἀ­πό «ἀ­γά­πη». Μά αὐ­τό εἶ­ναι χον­δρο­ει­δε­στά­τη δι­και­ο­λο­γί­α καί κα­λά θά κά­νου­νε νά πα­ρα­τή­σου­νε αὐ­τά τά ρο­σό­λι­α τῆς «ἀ­γά­πης», πού τήν κά­να­νε ρε­ζί­λι. ῾Ο δι­ά­βο­λος, ἅ­µα θε­λή­σει νά κά­νει τό πι­ό πο­νη­ρό παι­γνί­δι του, µι­λᾶ, ὁ ἀ­λι­τή­ρι­ος γι­ά ἀ­γά­πη. ῞Ο,τι εἶ­πε ὁ Χρι­στός, τό λέ­γει κι αὐ­τός κάλ­πι­κα, γι­ά νά ξε­γε­λά­σει. Τώ­ρα, στά κα­λά κα­θού­µε­να, τούς ρα­σο­φό­ρους µας στήν Πό­λη, τούς ἔ­πι­α­σε πα­ρο­ξυ­σµός τῆς ἀ­γά­πης γι­ά τούς ᾿Ι­τα­λι­ά­νους, πού στέ­κου­νται, ὅ­πως πά­ντα, κρύ­οι καί πε­ρή­φα­νοι καί δέν γυ­ρί­ζου­νε νά τούς δοῦ­νε αὐ­τούς τούς «ἐν Χρι­στῷ ἀ­δελ­φούς», πού ὅ­σα τούς κά­να­νε ἀ­πό τόν και­ρό τῶν....
Σταυ­ρο­φό­ρων ἴ­σα­µε τώ­ρα, δέν τούς τά 'κα­νε µή­τε Τοῦρ­κος, µή­τε Τά­τα­ρος, µή­τε Μω­µα­χε­τᾶ­νος. ῎Ι­σως κι οἱ δι­κοί µας νά κά­νουν ἀ­πό πα­ρε­ξη­γη­µέ­νη κα­λω­σύ­νη.

῞Ο­πως εἶ­πα, οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι δι­κοί µας δέν δώ­σα­νε καµ­µι­ά ση­µα­σία σ᾿ αὐ­τές τίς φι­λο­πα­πι­κές κι­νή­σεις, πού εἶ­ναι θά­να­τος γι­ά τό γέ­νος µας καί πού τίς κι­νή­σα­νε οἱ κα­τα­χθό­νι­ες δυ­νά­µεις πού πο­λε­µᾶ­νε τόν Χρι­στό καί πού µέ τά λε­πτά τούς ἀ­γο­ρά­ζου­νε ὅ­λους, δέν δώ­σα­νε λοι­πόν καµ­µι­ά ση­µα­σί­α, γι­α­τί τά θε­ω­ροῦ­νε τι­πο­τέ­νι­α πρά­γµα­τα, ἄν δέν εἶ­ναι κι οἱ ἴ­δι­οι ἀ­γο­ρα­σµέ­νοι, ἄ­ξι­α µο­να­χά γι­ά κά­ποι­ους στε­νο­κέ­φα­λους πα­λι­οη­µε­ρο­λο­γί­τες καί φα­να­τι­κούς ἀ­πο­πε­τρω­µέ­νους χρι­στι­α­νούς. Τώ­ρα τά µυ­α­λά γι­νή­κα­νε φαρ­δει­ά, καί κα­τα­γί­νο­νται µέ ἄλ­λα, κο­σµοϊ­στο­ρι­κά προ­βλή­µα­τα! «Θά κα­θό­µα­στε νά κυτ­τά­ζου­µε τώ­ρα πα­πά­δες κι ᾿Ορ­θο­δο­ξί­ες»; Μά αὐ­τούς δέν τούς µέ­λει κι ἄν ἐ­ξα­φα­νι­σθεῖ ἀ­πό τόν κό­σµο κά­θε ἑλ­λη­νι­κό πρᾶ­γµα. Καί θά ἐ­ξα­φα­νι­σθεῖ ὄ­χι τό­σο εὔ­κο­λα µέ τόν ἀ­µε­ρι­κα­νι­σµό πού πά­θα­µε, ὅ­σο ἄν γί­νου­µε στή θρη­σκεί­α πα­πι­κοί. Γι­α­τί γι᾿ αὐ­τοῦ πᾶ­µε. Πα­πι­κή ῾Ελ­λά­δα θά πεῖ ἐ­ξα­φά­νι­ση τῆς ῾Ελ­λά­δας. Νά γι­α­τί εἶ­πα πώς εἶ­ναι πο­λύ σπου­δαῖ­ο ζή­τη­µα αὐ­τές οἱ ἐ­ρω­το­τρο­πί­ες πού ἀρ­χί­σα­νε κά­ποι­οι κλη­ρι­κοί δι­κοί µας µέ τούς πα­πι­κούς, κι ἡ αἰ­τί­α εἶ­ναι τό ὅ­τι δέν νοι­ώ­σα­νε τί εἶ­ναι ᾿Ορ­θο­δο­ξί­α ὁ­λό­τε­λα, µ᾿ ὅ­λο πού εἶ­ναι δε­σπο­τά­δες.

Τό κα­κό εἶ­ναι πώς ὁ λα­ός δέν πῆ­ρε, κα­λά-κα­λά, εἴ­δη­ση γι­ά τή συ­νω­µο­σί­α. Ποι­ός νά τόν πλη­ρο­φο­ρή­σει ἀ­φοῦ οἱ γραµ­µα­τι­σµέ­νοι τά θε­ω­ροῦ­νε αὐ­τά τά πρά­γµα­τα ἀ­νά­ξι­α γι­ά τή µο­ντέρ­να σο­φί­α τους, καί τρέ­χουν ση­µαι­ο­φό­ροι σέ κά­θε νε­ω­τε­ρι­σµό;

᾿Α­πό τό­τε πού ἀρ­χί­σα­νε οἱ λυ­κο­φι­λί­ες ἀ­νά­µε­σα στούς δι­κούς µας καί στούς πα­πι­κούς (καί ση­µεί­ω­σε πώς οἱ δι­κοί µας φα­γω­θή­κα­νε πρῶ­τοι νά πι­ά­σου­νε σχέ­ση µέ τούς Λα­τί­νους σάν νά πή­ρα­νε ἀ­πό κά­που δι­α­τα­γή, κι ὁ­λο­έ­να µι­λᾶ­νε γι­ά «τόν δι­ά­λο­γον» µα­ζί τους, δί­χως νά ξέ­ρου­νε κα­λά-κα­λά τί λέ­νε), ἀ­πό τό­τε λοι­πόν, ἀ­κοῦ­µε, κά­θε τό­σο, κά­τι πρά­γµα­τα θε­α­τρι­κά, ἄ­νο­στα, ἀ­νό­η­τα, δί­χως καµ­µι­ά σο­βα­ρό­τη­τα, ὅ­πως εἶ­ναι ἡ λε­γό­µε­νη «Δι­ά­σκε­ψις τῆς Ρό­δου», τά νέ­α πα­ρεκ­κ­λή­σι­α τοῦ Βα­τι­κα­νοῦ, κ.τ.λ. Στή Ρό­δο πή­γα­νε οἱ δι­κοί µας µέ σκο­πό νά που­λή­σουν τήν ᾿Ορ­θο­δο­ξί­α, γι­α­τί γι᾿ αὐ­τούς εἶ­ναι κα­θυ­στε­ρη­µέ­νη µορ­φή τοῦ Χρι­στι­α­νι­σµοῦ, δη­λα­δή ἕ­νας βλά­χι­κος χρι­στι­α­νι­σµός, καί ν᾿ ἀρ­χί­σουν τόν «δι­ά­λο­γον», πού νά τό ν πά­ρει ἡ εὐ­χή αὐ­τόν τόν «δι­ά­λο­γον». Καί τί κά­να­νε; Τί­πο­τα! Λό­γι­α πολ­λά καί χα­µέ­να, πού νά ντρέ­πε­ται κι ὁ τε­λευ­ταῖ­ος ῞Ελ­λη­νας ᾿Ορ­θό­δο­ξος.

Προ­χθές πά­λι µά­θα­µε πώς ὁ Πά­πας ἐ­γκαι­νί­α­σε ἕ­να νέ­ο πα­ρεκ­κ­λή­σι­ο στό Βα­τι­κα­νό καί ἔ­βα­λε γι­ά εἰ­κό­νες (µή χει­ρό­τε­ρα!) τίς φω­το­γρα­φί­ες τοῦ Πά­πα καί τοῦ ᾿Α­θη­να­γό­ρα, «ὁ ὁ­ποῖ­ος ἵ­στα­ται ὄ­πι­σθεν τοῦ Πο­ντί­φη­κος»! Φα­ντα­σθεῖ­τε πα­ρεκ­κ­λή­σι­ο µέ φω­το­γρα­φί­ες (τί ἀ­κα­λαί­σθη­τα πρά­γµα­τα!). ῾Ο Πά­πας λοι­πόν θά προ­σεύ­χε­ται µπρο­στά στίς δι­κές του φω­το­γρα­φί­ες! Δη­λα­δή τρελ­λά­θη­καν οἱ ἄν­θρω­ποι! Αὐ­τά δέν τά κά­να­νε µή­τε οἱ ἀ­ρα­πά­δες τῆς ᾿Α­φρι­κῆς. Συλ­λο­γί­ζο­µαι πό­ση σο­βα­ρό­τη­τα ἔ­χουν οἱ Μου­σουλ­µᾶ­νοι στή θρη­σκεί­α τους, καί ποῦ κα­τα­ντή­σα­νε τή θρη­σκεί­α τοῦ Χρι­στοῦ αὐ­τοί οἱ ἀ­θε­ό­φο­βοι ᾿Ι­τα­λι­ά­νοι, πού προ­σκυ­νᾶ­νε ἀ­γάλ­µα­τα τῆς Πα­να­γι­ᾶς µέ κοκ­κι­νά­δι­α, µέ σκου­λα­ρί­κι­α καί µέ δα­χτυ­λί­δι­α. Κι ἐ­µεῖς οἱ ᾿Ορ­θό­δο­ξοι, πού φυ­λά­ξα­µε τό βα­θύ µυ­στή­ρι­ο τῆς εὐ­σέ­βει­ας, τώ­ρα, στά κα­λά κα­θού­µε­να, πᾶ­µε νά γί­νου­µε ἕ­να µ᾿ αὐ­τούς πού γε­λοι­ο­ποι­ή­σα­νε τόν Χρι­στό ὅ­σο κα­νέ­νας ἄ­θε­ος.

᾿Αλ­λά, ἀ­πό ποῦ νά πι­ά­σει κα­νέ­νας καί ποῦ νά τε­λει­ώ­σει; ῞Ο­σοι ἤ­τα­νε ἕ­ως τώ­ρα ἀ­δι­ά­φο­ροι γι­ά τή θρη­σκεί­α καί γι­ά τήν ᾿Εκ­κ­λη­σί­α, καί πού πολ­λοί ἀπ᾿ αὐ­τούς τίς πε­ρι­παί­ζα­νε µά­λι­στα, ὅ­λοι αὐ­τοί γι­νή­κα­νε ἔ­ξα­φνα πα­πό­φι­λοι, καί µα­σᾶ­νε σάν µα­στί­χι τήν ψεύ­τι­κη λέ­ξη «ἀ­γά­πη». Με­γα­λύ­τε­ρο ρε­ζι­λί­κι δέν ἔ­γι­νε. ᾿Ε­µεῖς οἱ ἄλ­λοι πού εἴ­µα­στε κολ­λη­µέ­νοι ἀ­πό νε­ό­τη­τος στήν ᾿Εκ­κ­λη­σί­α µας, εἴ­µα­στε στε­νο­κέ­φα­λοι, µο­χθη­ροί, γυ­µνοί ἀ­πό ἀ­γά­πη κι ἀ­πό ἀ­λη­θι­νή εὐ­σέ­βει­α. ῾Η µό­δα εἶ­ναι τώ­ρα νά φαί­νε­σαι ἄν­θρω­πος τῆς ἐ­πο­χῆς µας, πού ἔ­νοι­ω­σε τά «αἰ­τή­µα­τά» της. [...]

Πί­στη ἀ­σά­λευ­τη στήν ᾿Ορ­θο­δο­ξί­α, πού ἐ­µεῖς οἱ προ­κοµ­µέ­νοι τήν πή­ρα­µε κλη­ρο­νο­µι­ά καί τήν που­λᾶ­µε «ἀ­ντί πι­να­κί­ου φα­κῆς» καί ἀ­σπα­σµοῦ τῆς πα­ντό­φλας τοῦ Πά­πα! Μά σέ τέ­τοι­ο ση­µεῖ­ο ἐκ­φυ­λι­σθή­κα­µε; Αἰ­τί­α εἶ­ναι ἡ ἔµ­φυ­τη µα­ται­ο­δο­ξί­α µας, πού µᾶς κά­νει νά θέ­λου­µε νά φαι­νό­µα­στε ἔ­ξυ­πνοι συγ­χρο­νι­σµέ­νοι, προ­ο­δευ­τι­κοί, κι ὄ­χι κα­θυ­στε­ρη­µέ­νοι. Μέ τή συ­ναί­σθη­ση τῆς κα­τω­τε­ρό­τη­τας πού ἀ­πο­χτή­σα­µε, φο­βό­µα­στε σάν τόν δι­ά­βο­λο µή­πως µᾶς ποῦ­νε «πα­λι­ά µυ­α­λά, πα­λι­οη­µε­ρο­λο­γί­τες, κα­θυ­στε­ρη­µέ­νους». Καί τρέ­χου­µε νά πᾶ­µε πρῶ­τοι σέ κά­θε κί­νη­ση πού περ­νᾶ γι­ά «µο­ντέρ­να», θέ­λεις µί­µη­ση τῆς «ἀ­φη­ρη­µέ­νης ζω­γρα­φι­κῆς», θέ­λεις ἀ­κα­τα­λα­βί­στι­κες «λο­γο­τε­χνί­ες» (κα­η­µέ­νη λο­γο­τε­χνί­α, ποῦ κα­τά­ντη­σες!), θές φι­λο­πα­πι­σµός, θές ἀ­µε­ρι­κα­νι­σµός, στά πά­ντα, στά ντυ­σί­µα­τά µας (πρό πά­ντων τῆς νε­ο­λαί­ας), στόν τρό­πο πού µι­λᾶ­µε καί σκε­πτό­µα­στε, ἀ­κό­µα καί στίς χει­ρο­νο­µί­ες. Δη­λα­δή, κα­τα­ντή­σα­µε µαϊ­µοῦ­δες τοῦ ἀν­θρω­πί­νου γέ­νους «ἐν ὀ­νό­µα­τι τῆς προ­ό­δου καί τῆς θαυ­µά­σι­ας ἐ­πο­χῆς µας».

(Φώ­τη Κό­ντο­γλου «Μυ­στι­κά ἄν­θη», ἐκ­δ. «Ἀ­στήρ», σελ. 51-53)

.orthodoxia-ellhnismos

Άγιος Παΐσιος: Αν ζητούμε κάτι από τον Θεό, χωρίς να θυσιάζουμε και κάτι, δεν έχει αξία.

Όσιος Παΐσιος: Ο Χριστός θέλει να δει την θυσία μας, την αγάπη μας

Αν κάθωμαι και λέω: «Θεέ μου, Σε παρακαλώ, κάνε καλά τον τάδε άρρωστο», χωρίς να κάνω κάποια θυσία, είναι σαν να λέω απλώς καλά λόγια. Ο Χριστός να δη την αγάπη μου, την θυσία μου, και τότε θα εκπληρώση το αίτημά μου, αν βέβαια αυτό είναι για το πνευματικό καλό του άλλου.

Γι’ αυτό,όταν οι άνθρωποι σας ζητούν να προσευχηθήτε για κάποιον άρρωστο, να τους λέτε να προσευχηθούν και αυτοί ή τουλάχιστον να αγωνισθούν να κόψουν τα κουσούρια τους. 

Μερικοί άνθρωποι έρχονται και μου λένε: «Κάνε με καλά· έμαθα ότι μπορείς να με βοηθήσης». Θέλουν όμως να βοηθηθούν, χωρίς οι ίδιοι να καταβάλλουν καθόλου προσπάθεια. 

Λες λ.χ. στον άλλον: «μην τρως γλυκά, κάνε αυτήν την θυσία, για να σε βοηθήση ο Θεός», και σου λένε: «Γιατί; Δεν μπορεί να με κάνη καλά ο Θεός;» 

Δεν κάνουν μια θυσία για τον εαυτό τους, πόσο μάλλον να θυσιασθούν για τον άλλον. 

Άλλος δεν τρώει γλυκά, για να βοηθήση οΧριστός όσους πάσχουν από ζάχαρο, ή δεν κοιμάται, για να δώση λίγο ύπνο ο Χριστός σ’ αυτούς που πάσχουν από αϋπνίες. 

Έτσι συγγενεύει ο άνθρωπος με τον Θεό. 
Τότε ο Θεός δίνει την Χάρη Του. 

Εγώ, όταν μου λέη κάποιος πως δεν μπορεί να προσευχηθή για κάποιον δικό του που είναι άρρωστος, του λέω να κάνη και αυτός μια θυσία για τον άρρωστο.

Συνήθως του λέω να κάνη κάτι που θα είναι καλό και για την δική του υγεία. 

Ήρθε κάποτε από την Γερμανία στο Καλύβι ένας πατέρας, που το κοριτσάκι του είχε αρχίσει να παραλύη. 

Οι γιατροί το είχαν ξεγράψει. Ήταν ο καημένος τελείως απελπισμένος. «Κάνε κι εσύ μια θυσία, του είπα, για την υγεία του παιδιού σου. 

Να κάνης μετάνοιες, δεν μπορείς· να προσευχηθής, δεν μπορείς, εντάξει. 
Πόσα τσιγάρα καπνίζεις την ημέρα; 

«Τεσσεράμισι κουτιά», μου λέει. «Να καπνίζης ένα κουτί, του λέω, και τα χρήματα που θα έδινες για τα υπόλοιπα να τα δίνης σε κανέναν φτωχό». «Να γίνη, Πάτερ, καλά το παιδί, μου λέει, και εγώ θα το κόψω το τσιγάρο».

«Ε, τότε δεν θα έχη αξία· τώρα πρέπει να το κόψης· πέταξε το τσιγάρο, του λέω. Δεν αγαπάς το παιδί σου;». «Εγώ δε αγαπώ το παιδί μου; Από τον πέμπτο όροφο πετιέμαι κάτω για την αγάπη του παιδιού μου», μου λέει. «Εγώ δεν σου λέω να

πεταχτής από τον πέμπτο όροφο κάτω, θα αφήσης το παιδί σου στον δρόμο κι εσύ θα χάσης την ψυχή σου. Εγώ σου λέω να κάνης κάτι εύκολο.

Να, πέταξε τώρα τα τσιγάρα!». 

Με κανέναν τρόπο δεν ήθελε να τα πετάξη. Και τελικά έφυγε έτσι και έκλαιγε! Πως να βοηθηθή αυτός ο άνθρωπος; 

Ενώ όσοι ακούν βοηθιούνται. Μια άλλη μέρα ήρθε ένας που αγκομαχούσε από την πεζοπορία. Κατάλαβα ότι κάπνιζε πολύ και του είπα: 

«Βρε ευλογημένε, γιατί καπνίζεις τόσο; Θα πάθης κακό». Μόλις ξελαχάνιασε και μπόρεσε να μιλήση, μου είπε: «Η γυναίκα μου είναι πολύ άρρωστη και κινδυνεύει να πεθάνη. Σε παρακαλώ, κάνε μια προσευχή να γίνη κανένα θαύμα. 

Οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια». «Την αγαπάς την γυναίκα σου;», τον ρωτάω. «Την αγαπώ», μου λέει.

«Τότε γιατί δεν κάνεις κι εσύ κάτι, για να την βοηθήσης; Αυτή έκανε ό,τι μπορούσε, οι γιατροί έκαναν ό,τι μπορούσαν, και τώρα έρχεσαι εδώ, για να μου πης να κάνω κάτι και εγώ, να προσευχηθώ, για να βοηθήση ο Θεός. Εσύ όμως τι έκανες, για να βοηθηθή η γυναίκα σου;». «Τι μπορώ να κάνω εγώ, Γέροντα;», με ρωτάει.

«Αν σταματήσης το κάπνισμα, του λέω, η γυναίκα σου θα γίνη. Σκέφθηκα ότι, αν ο Θεός δη ότι δεν συμφέρει πνευματικά στην γυναίκα του να γίνη καλά, τουλάχιστον θα γλιτώση αυτός από το κακό που κάνει το τσιγάρο. 

Ύστερα από έναν μήνα ήρθε χαρούμενο να με ευχαριστήση. «Γέροντα, σταμάτησα το κάπνισμα, μου είπε, και η γυναίκα μου έγινε καλά». Μετά από ένα διάστημα ξαναήρθε αναστατωμένος να μου πη ότι ξανάρχισε κρυφά να καπνίζη και η γυναίκα του έπεσε πάλι βαριά άρρωστη. «Το φάρμακο τώρα το ξέρεις, του είπα. Κόψε το τσιγάρο».

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ - ΛΟΓΟΙ Δ΄ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ ​

http://agiameteora.net/

aegeanhawk.

Δημήτριος Τσελεγγίδης : Τις Δογματικές αλήθειες και αξίες δεν τις διαπραγματεύεσαι, τις πραγματεύεσαι !!!

Με μεγάλη συμμετοχή κόσμου  που κατέκλεισε το αμφιθέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου  Καλαμπάκας , πια  ΜΕΤΕΩΡΩΝ ,  πραγματοποιήθηκε το Σάββατο η εκδήλωση του Συλλόγου «ΜΕΤΕΩΡΩΝ ΛΙΘΟΠΟΛΙΣ» με ομιλητή τον γνωστό καθηγητή Δογματικής Θεολογίας του Α.Π.Θ  Δημήτριο Τσελεγγίδη , με θέμα «ΔΟΓΜΑ ΚΑΙ ΖΩΗ , ΜΙΑ ΑΔΙΑΡΡΗΚΤΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ»

Ανοίγοντας την εκδήλωση και εξηγώντας  τις δράσεις  του  Συλ­λό­γου ο Γενικός Γραμματέας του Δημήτριος Λάσκος  τόνισε ότι  από την σύστασή του έχει θέσει ως μία από τις κύριες προτεραιότητες το έμπρακτο ενδιαφέρον  για τα ζητήματα που αφορούν την ελληνορθόδοξη παράδοση . Στο πλαίσιο αυτού του ενδιαφέροντος και της συνολικής δραστηριοποίησής του, επιχειρεί να παρέμβει στην έντονη συζήτηση που αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα, τόσο σχετικά με τον ρόλο και την θέση της ορθοδοξίας στην σύγχρονη ελληνική πολιτεία και κοινωνία μας, όσο και για την ανάγκη διασφάλισης της αλήθειας και της ακρίβειας του ορθόδοξου δόγματος σε μια εποχή πολλαπλών προκλήσεων και απειλών.

Παρουσιάζοντας τον ομιλητή ο κ. Δημήτριος Λάσκος αναφέρθηκε στο  επιστημονικό έργο και στην προσφορά του χαρακτηρίζοντάς τον ως μια φωνή επιστημονικής εγκυρότητας και Ακαδημαϊκής θεολογίας   αλλά και έναν ακάματο υπερασπιστή της Δογματικής αλήθειας γύρω από  τα θεολογικά ζητήματα .

Στην τρίωρη περίπου παρέμβαση  , όπου περιλαμβάνονταν η εισήγηση αλλά και οι απαντήσεις  στις ερωτήσεις που του τέθηκαν από το ακροατήριο  στην συζήτηση που ακολούθησε , ο κ. Τσελεγγίδης μεταξύ των άλλων τόνισε ότι τις δογματικές αλήθειες και αξίες δεν τις διαπραγματευόμαστε  , τις πραγματευόμαστε !!! Μιλώντας για την  Αγία και  Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης τόνισε ότι υπάρχει η εσφαλμένη άποψη ότι η σύγκλιση  Οικουμενικής Συνόδου πρέπει να περιλαμβάνει και τις άλλες λεγόμενες «εκκλησίες» , που βρίσκονται στην αίρεση , όπως κυρίως είναι ο Ρωμαιοκαθολικισμός και ο Προτεσταντισμός . Αυτό δεν συνέβη ποτέ στην ιστορία των Οικουμενικών Συνόδων . Ποτέ δεν έλαβαν μέρος στις Οικουμενικές Συνόδους όσοι απέκλιναν από την πίστη της Εκκλησίας , όσοι δηλαδή ήταν αιρετικοί . Αίσθηση έκανε η αναφορά του στην διοικούσα εκκλησία λέγοντας ότι στην πράξη η Ορθόδοξη Εκκλησία  φαίνεται να εκτρέπεται  από τον τρόπο  της Αγιοπνευματικής  ζωής και να μιμείται τον Ρωμαιοκαθολικισμό … Λησμονείται δηλαδή  ότι κεφαλή και φερέγγυα Αλήθεια  είναι η ίδια η Υποστακτική Αλήθεια , δηλαδή ο ίδιος ο Χριστός , κάτι που φανερώνει έλλειμμα όχι απλά  Θεολογικού χαρακτήρα αλλά  , αλλά της ίδιας της ζωής της Εκκλησίας …

stagonnews

ΑΚΤΙΝΕΣ

Δημήτριος Νατσιός, Τώρα "εσυνηθίσαμε" να φοβόμαστε τους Τούρκους

Τώρα "εσυνηθίσαμε" να φοβόμαστε τους Τούρκους

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος Κιλκίς

«....Ότι αρχή και τέλος, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε» Μακρυγιάννης

Κάτι συμβαίνει. Δεν περνά μέρα που να μην μας απειλεί με πόλεμο ο «βλαμμένος» Τούρκος πρόεδρος και ...ημείς άδομεν. Αν δεν κάνω λάθος, αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάνης, σημαίνει πόλεμος. «Επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου». 

Δεν εξηγείται αλλιώς. Αντί να ομοφρονήσουμε - «Έλληνας ομοφρονέοντας ...χαλεπούς είναι περιγίγνεσθαι», ενωμένοι οι Έλληνες είναι ανίκητοι, έλεγε ο Ηρόδοτος (Ιστορία ΙΧ,2)- και να προετοιμαστούμε για την επερχόμενη θανάσιμη απειλή, προσκυνούμε ακόμη την ευρωπαϊκή δυσωδία και τους ημέτερους μνημονιακούς λακέδες.

Γιατί, όμως, λύσσαξε τώρα το εξ ανατολών θηρίο; Γιατί τώρα απροκάλυπτα μας απειλεί με πόλεμο και ονειροφαντάζεται οθωμανικές αυτοκρατορίες; Πιστεύει κανείς τα σαλιαρίσματα των πολιτικών που μιλούν για εξαγωγή της κρίσης της Τουρκίας και μετατόπιση των προβλημάτων της; Είναι στριμωγμένος ο Ερντογάν ή, αντίθετα, αισθάνεται πανίσχυρος;

Μήπως οσμίζεται, όπως τα θεριά τα πληγωμένα θηράματα, την θνησιμαία κατάστασή μας και ετοιμάζεται να μας κατασπαράξει; Πιστεύει κανείς, ότι αν μας επιτεθεί η Τουρκία, θα μας προστατεύσει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Η απειλή του Ερντογάν ότι θα στείλει 2-3 εκατομμύρια μωαμεθανών λαθρομεταναστών σε ποιους απευθύνεται; Στους Ιρλανδούς, στους Ούγγρους ή στους Φιλανδούς ή στις μικρές Ολανδέζες;

Παρένθεση: Έχει γραφτεί και σε τουρκικές εφημερίδες, ότι πρότυπό του είναι ο Μωάμεθ (Μεχμέτ) ο Πορθητής. Κάποιοι χαζοχαρούμενοι των βορείων προαστίων, το εκλαμβάνουν ως μία ακόμη εκκεντρική παρέκκλιση του Ερντογάν. Είναι λάθος. Διαβάζω από τον Παπαρρηγόπουλο γιά την Άλωση της Πόλης στις 29 Μαϊου του 1453: «Κατέναντι (των πολιορκουμένων Ελλήνων) παρέταξεν ο σουλτάνος αλλεπάλληλα τρία σώματα, ων το μεν συνέκειτο (από τα οποία το πρώτο αποτελούνταν) εκ νεοσυλλέκτων και άλλων ήκιστα (=ελάχιστα) χρησίμων ανδρών, το δεύτερον εξ ατάκτων, το δε τρίτον εν ω ετάσσετο και αυτός, απηρτίσθη εκ των γενιτσάρων και της άλλης κρατίστης στρατιάς. Και εξέπεμψε κατ’ αρχάς το πρώτον των σωμάτων τούτων επί τω προδήλω (=φανερό) σκοπό τού να εξαντλήση τας δυνάμεις των πολιορκουμένων, αδιαφορών περί της τύχης του συρφετού εκείνου». (τόμ. 6, σελ. 373). Ας προσέξουμε την τελευταία πρόταση του μεγάλου ιστορικού. Έστειλε τον συρφετό εκείνο «αδιαφορών» για την τύχη του, για να εξαντλήσει τις δυνάμεις του Παλαιολόγου.

Ερωτώ: Μήπως κάτι παρόμοιο θέλει να πράξει ο θαυμαστής και μιμητής του, Ερντογάν; Αμφιβάλλει κανείς ότι τις στρατιές των λαθρομεταναστών και των εξαθλιωμένων που μαζεύτηκαν στις ακτές της Μικρασίας, τις χρησιμοποιεί ο Τούρκος ως μέσο εκβιασμού; Υπάρχει ίχνος συμπόνοιας σ' αυτή την στάση του: Kαι μιλά ο άθλιος Τουρκαλάς για καταπίεση των Μωαμεθανών στην Θράκη και λοιπές ανοησίες;

Τότε βέβαια μες στην Πόλη δεν υπήρχαν αλληλέγγυοι και λοιπά σαπρόφυτα της προοδομανίας, γι’ αυτό και τα πράγματα είναι χειρότερα σήμερα. Και είναι χειρότερα και για έναν ακόμη λόγο.

Διαβάζω στην Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου του Θουκυδίδη (Β, 8): «Τότε δε και νεότης πολλή μεν ούσα εν ταις Αθήναις, ουκ ακουσίως, υπό απειρίας ήπτετο του πολέμου». Δηλαδή «υπήρχε κατά τον χρόνο εκείνο πολυάριθμος νεολαία στην Αθήνα, η οποία, εξ απειρίας, επιθυμούσε τον πόλεμο». Στην Τουρκία τα μισά μέλη της κοινωνίας της είναι νεώτερα των 30 ετών. Διαβάζω από το εξαιρετικό πόνημα «Θεωρία του Πολέμου» του μακαρίτη Παν. Κονδύλη: «Αυτή η πληθώρα διάχυτης και ακαταστάλαχτης ανθρώπινης ενέργειας ζητά να διοχετευθεί και μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, ότι πέρα από ή και παράλληλα με την στενά εννοούμενη οικονομική δραστηριότητα θα διοχετευθεί σε δραστηριότητες συναπτόμενες άμεσα ή έμμεσα με τον προσδιορισμό και την έμπρακτη προάσπιση της τουρκικής ταυτότητας και την θέση της μέσα στον κόσμο. Μόνον εκεί όπου κοχλάζει νεανικό αίμα γεννιούνται ιδέες ικανές να κινητοποιήσουν μάζες, όσο «πρωτόγονες» κι αν φαίνονται αυτές στα μάτια φθινόντων γειτόνων, εκλεπτυσμένων από την ξαφνική ευζωία ή διανοουμένων που εξ επαγγέλματος παράγουν ιδεολογίες του ειρηνιστικού ευδαιμονισμού υπό τις διαφορετικές μορφές. (εκδ. «Θεμέλιο», σελ. 388).

Στην Τουρκία «κοχλάζει» νεανικό αίμα γι’ αυτό και ο Ερντογάν στέλνει στην φυλακή όσους θέλει, υπάρχει άφθονο και "φθηνό" κρέας για μακέλλεμα. Εδώ το νεανικό αίμα σπανίζει και όσο απέμεινε ή φεύγει στα ξένα ή προγραμματίζει την αγορά του νέου κινητού. Τόσα χρόνια ο εθνομηδενιστικό ,προδοτικό κηφηναριό ενσταλάζει στα σχολεία τα δηλητήριά του, τώρα δρέπουμε τους καρπούς, πράγμα που δεν ξεφεύγει από τα άγρυπνο βλέμμα της ύαινας, της Τουρκίας. Φρόντισαν και τα τηλεοπτικά σκύβαλα να ενσπείρουν τεχνηέντως και τον φόβο έναντι της «συμμάχου και φίλης» γείτονος, η ξαφνική ευζωία, η περιρρέουσα ηθική κατάπτωση, το σάπισμα με την προβολή και διαφήμιση όλων των διαστροφών και «Λατίνοι, Νορμανδοί, Κελτοί, Μογγόλοι, Τούρκοι./ Να! Με του Πάπα το σταυρό, με το άστρο του Σουλτάνου/ο ένας του άλλου πρόδρομος και οδηγητής. Αδέλφια./Και η Πόλη και η κοσμόπολη ζωστή. Παρμένη. Πάει, πάει...» (Κ.Παλαμάς, «Η φλογέρα του βασιλιά»).

Το 1821 ιερούργησε ο Ελληνισμός τους πόθους τους, διότι έλαβε συνείδηση της Ελευθερίας του πριν την αποκτήσει και εξωτερικά.

«Η ζωή που εκάμαμε μας εβοήθησε στην Επανάσταση. Διότι ηξεύραμε τα κατατόπια, τους δρόμους και τους ανθρώπους. Εμάθαμε στην πείνα, τη λέρα, την κακοπάθεια. Εσυνηθίσαμε να καταφρονούμε τους Τούρκους» λέει ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης στην «διήγησή» του. Τώρα εσυνηθίσαμε να φοβόμαστε τους Τούρκους γιατί η τρυφή και η καλοπέραση δεν γεννούν Κολοκοτρώνηδες, αλλά κιοτήδες. Ο τουρισμός, η βαριά μας βιομηχανία, όπως διατείνεται ο κάθε τιποτολόγος, τρέμει στο ενδεχόμενο θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο. Αυτή η προοπτική επιδεινώνει την υποτέλεια και ηττοπάθειά μας. Ειρήνη, πάση θυσία, αρκεί τα rooms to let και οι ξαπλώστρες της Μυκόνου να είναι σε 100% πληρότητα. Η καταστροφή της ελληνικής γεωργοκτηνοτροφίας, ο "κόκκινος" υπερδανεισμός των Ελλήνων, συνετέλεσαν καίρια στην επιδείνωση του αισθήματος φιλοπατρίας. Είναι γνωστό ότι η κατοχή γης, η ιδιοκτησία τονώνει το εθνικό αίσθημα λόγω προσωπικού γοήτρου και αλληλεγγύης προς την πατρίδα. Νιώθουμε «για την πατρίδα μας στα σπλάχνα χαλασμό»,(Βαλαωρίτης), όταν διακονούμε την γη της και τα ρόδινα ακρογιάλια της, με τον ιδρώτα του προσώπου μας. Τα κόκκινα δάνεια, οι υποθήκες και οι ..... «μαύρες Παρασκευές» γεννοβολούν «πορκουάδες».

«Οι μετριότητες, υπομετριότητες, και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιους βάθους, ίσως καταρρεύσουν ακόμη και στην περίπτωση, όπου θα βρεθούν μπροστά στη μεγάλη απόφαση να διεξάγουν έναν πόλεμο» έγραφε ο Κονδύλης στο προαναφερθέν πόνημά του. Η ιστορία μας διδάσκει ότι τέτοιες έκτασης προκλήσεις μας οδηγούν σε ...αλησμόνητες πατρίδες.

ΑΚΤΙΝΕΣ

ΑΥΤΗ είναι η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΔΑΣΚΑΛΑ που θα ΖΗΛΕΥΕ και ο ΚΑΣΤΡΟ! Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΑ ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ που ΞΕΒΡΑΚΩΣΕ το ΜΙΚΡΟ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ που το παίζει ΈΛΛΗΝΑΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ! (BINTEO)

Γιατί οι άθεοι θέλουν ένα τζαμί;

Γιατί οι άθεοι θέλουν ένα τζαμί; 

Διακριτική αντανάκλαση

Η οπισθοδρομική Τουρκία

Πιστοποιημένη ανικανότητα 

Νίκος Λυγερός 

Γιατί οι άθεοι θέλουν ένα τζαμί;

Επειδή έχουμε ακούσει από όλα όσον αφορά στο θέμα του τζαμιού στην Αθήνα, θα θέλαμε να το εξετάσουμε πιο σφαιρικά και να θέσουμε μερικά ερωτήματα που απασχολούν τους πάντες δίχως όμως να τα εκθέσουν ανοιχτά διότι φοβούνται να μην εκτεθούν. Έτσι το πρώτο σημείο είναι το εξής.

Γιατί δίνεται η εντύπωση ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν τζαμιά; Ενώ ξέρουμε ότι υπάρχουν περιοχές που κυριαρχούν λόγω γεωπολιτικής κι όχι θρησκείας.

• Γιατί δεν λέμε ότι έχουν καταστραφεί εκκλησίες για να γίνουν τζαμιά;

Γιατί δεν εξηγούμε στους δικούς μας ότι αν υπάρχουν τόσες εκκλησίες αφιερωμένες στον Άγιο Γεώργιο δεν οφείλεται στην τεράστια σημασία του Αγίου για την Ελλάδα αλλά στο γεγονός ότι οι δικοί μας λόγω τουρκοκρατίας άλλαζαν τα ονόματα των εκκλησιών για να μην τις πειράζουν οι κατακτητές επειδή σεβόντουσαν και φοβόντουσαν ειδικά αυτόν τον Άγιο; Διότι το θέμα της τουρκοκρατίας δεν φαίνεται να ενσωματώνεται στις συζητήσεις, λες και δεν υπήρξαν τα χρόνια κατοχής, λες και δεν υπάρχουν στη Θράκη και ειδικά στην Κωνσταντινούπολη.

Επίσης γιατί να παρθεί μια απόφαση που αφορά καθαρά θρησκευτικά θέματα από αρμόδιους που δηλώνουν ανοιχτά ότι δεν τους ενδιαφέρει η θρησκεία αφού είναι το όπιο του λαού; Δηλαδή η φρασεολογία του Μαρξ δεν αφορούσε τα τζαμιά; Ήταν μόνο και μόνο μια κριτική για τις εκκλησίες; Μήπως οι αρμόδιοι δεν θεωρούν θρησκεία το Ισλάμ και έτσι το τζαμί είναι απλώς ένα πολιτιστικό κτήριο; Εκτός αν η ιδέα είναι να φανούν φιλελεύθερα άτομα το οποία πιστεύουν σε μια ιδεολογία που διέπραξε μια γενοκτονία κατά της Ανθρωπότητας και απαγόρευσε για δεκαετίες οποιαδήποτε μορφή θρησκείας, θεωρώντας ότι απελευθερώνει τον λαό από ένα ζυγό;

Σε κάθε περίπτωση υπάρχει πρόβλημα συνοχής της σκέψης, αλλά αυτό δεν είναι καινοτομία, αφού προωθείς ένα θρησκευτικό θέμα ενώ θεωρείς ότι είναι απαράδεκτο.

Κι επίσης λες ότι το κάνεις για να σεβαστείς τον λαό ενώ ξεχνάς όλους τους αγώνες του για να μπορέσει να ζήσει ελεύθερος.

• Έτσι το κυριότερο ερώτημα παραμένει ανοιχτό και αυτό είναι η ουσία: γιατί οι άθεοι θέλουν ένα τζαμί; Απλώς λόγω ραγιαδισμού. Αλλιώς ο Θεός να μας φυλάει.

The Tzisdaraki mosque in Monastiraki

Διακριτική αντανάκλαση

Ποιος πρόσεχε τη διακριτική αντανάκλαση
πάνω στο τζάμι που δεν ήταν καθρέφτης;

Όλοι κοίταζαν μαζί τον εαυτό τους
περιμένοντας κάτι.

Κι όμως ο Βλαντιμίρ κι ο Εστραγκόν
τους είχαν πει την αλήθεια κανείς δεν θα ερχόταν.

Δεν τους πίστεψαν γιατί ήταν ζητιάνοι
δίχως να καταλάβουν ότι αναζητούσαν
μόνο ανθρωπιά.

Η οπισθοδρομική Τουρκία

Όσοι προσπαθούν να μας πείσουν, με τον ραγιαδισμό που τους χαρακτηρίζει, ότι η Τουρκία, με το καθεστώς που έχει, προοδεύει, και πάλι θα αμφισβητηθούν από την ίδια.

Με το πρόσχημα της αντεπίθεσης για την αναγνώριση της γενοκτονίας, από το γερμανικό κοινοβούλιο, αποφάσισε ως εκδίκηση να διαβάσει το Κοράνι στην Αγία Σοφιά στην Κωνσταντινούπολη, ενώ πρόκειται για ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς που δεν λειτουργεί ως τζαμί.

Ο καθένας μπορεί να δει την εξέλιξη αυτού του κράτους με τέτοιες αποφάσεις όταν επίσημα επιδιώκει να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Βέβαια αν την εξετάζουν άτομα σαν αυτά που δεν ξέρουν τι τους γίνεται κι εργάζονται στο Υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο πήρε μια ξεκάθαρη θέση, τότε είναι λογικό το παράλογο.

Ταυτόχρονα όμως η αξιοπιστία αυτού του κράτους που συνεχίζει να μην αποδέχεται την ύπαρξη της γενοκτονίας, όλο και περισσότερο γελοιοποιείται.

Έτσι ενώ θα έπρεπε ν’ αντιστέκεται σοβαρά στις διεκδικήσεις του Κουρδιστάν και της Δυτικής Αρμενίας, διότι σιγά σιγά υλοποιείται το όραμα της Συνθήκης Σεβρών, προσπαθεί να κερδίσει τις εντυπώσεις του μουσουλμανικού λαού με το ραμαζάνι, δίχως να αντιλαμβάνεται ότι ούτε αυτός δεν εκτιμά τις παράλογες προσπάθειές του.

Σε κάθε περίπτωση, λόγω αντίδρασης και βέβαια άγνοιας, δείχνει το αληθινό της πρόσωπο, αφού παραμένει ένα απόλυτο καθεστώς που καταπατεί τα θρησκευτικά και πολιτισμικά δικαιώματα των πιστών.

Πιστοποιημένη ανικανότητα

Όσοι πίστευαν ότι ο Πρόεδρος της Τουρκίας είχε κάποια αξία είναι υποχρεωμένοι τώρα να αποδεχθούν ότι η ανικανότητά του είναι πιστοποιημένη.

Τα λεγόμενά του περί Συνθήκης Λωζάνης* δείχνουν ότι δεν έχει ούτε ιστορικές γνώσεις ούτε στρατηγικές.

Άβυσσος το βάθος των στρατηγικών λαθών του. Δεν ξέρει ότι η Συνθήκη Λωζάνης δεν εμπεριέχει καν την έννοια των συνόρων για το Αιγαίο, ούτε βέβαια ότι τα νησιά παραχωρήθηκαν στην Ιταλία κι όχι στην Ελλάδα αφού έπρεπε να περιμένουμε την Συνθήκη Παρισίων του 1947 για την απελευθέρωσή τους.

Ξεχνά επίσης ότι η Τουρκία βρίσκεται τόσο κοντά στα νησιά μας είναι αποκλειστικά λόγω γενοκτονίας και εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας.

Κι όσο αφορά στα τζαμιά δεν είναι ενδείξεις πολιτισμού αλλά γεωπολιτικής καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αυτόχθονων λαών που δεν είχαν αυτή τη θρησκεία που τους επιβλήθηκε για να χαθούν τεχνητά οι ρίζες τους.

Επίσης ξεχνά όλους τους ναούς και τις εκκλησίες που βρίσκονται στο έδαφος που θεωρεί ότι είναι δικό του, ενώ είναι απλώς κατεχόμενα.

Η ανικανότητά του τον αναγκάζει να θέλει να έχει ένα μεγάλο κράτος, όπως άλλοι χρειάζονται ένα μεγάλο αυτοκίνητο.

Όμως το χοντρό καραβόσκοινο που του λείπει στον τομέα της στρατηγικής είναι ακριβώς αυτό που θα πάρει για να φύγει οριστικά από την εξουσία της βαρβαρότητας που προσποιείται ότι πρόκειται για μια δημοκρατία, ενώ είναι ένα εκφυλισμένο χαλιφάτο.

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
*Η Συνθήκη της Λωζάνης ήταν συνθήκη ειρήνης που έθεσε τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας. Υπογράφηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας στις 24 Ιουλίου 1923 από την Ελλάδα, την Τουρκία και τις άλλες χώρες που πολέμησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922) και συμμετείχαν στην Συνθήκη των Σεβρών συμπεριλαμβανομένης και της ΕΣΣΔ (που δεν συμμετείχε στην προηγούμενη συνθήκη). Η Συνθήκη της Λωζάνης

Η (ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΗ) ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟΥ ΡΑΜΑ

 
Πώς ο φιλότουρκος πρωθυπουργός της Αλβανίας αποσταθεροποιεί τα Βαλκάνια
Σ ε πλήρη σύμπνοια και πιθανότατα σε συνεννόηση με τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν, ο Αλβανός πρωθυπουργός Εντι Ράμα διεκδικεί με πονηρό χαμόγελο τα πάντα για τη χώρα του. Ακύρωσε με τουρκική υπόδειξη τη συμφωνία Κώστα Καραμανλή και Σαλί Μπερίσα για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών. Καταπιέζει με διάφορους τρόπους την ελληνική εθνική κοινότητα στην Αλβανία, με πρόσφατο παράδειγμα την κατεδάφιση ελληνικών οικιών στη Χειμάρρα. Ενθαρρύνει την ανθελληνική προπαγάνδα των Τσάμηδων, απογόνων των εγκληματιών πολέμου του 1941-44, και μέσω του Τσάμικου ζητήματος διεκδικεί ως αλβανική τη Θεσπρωτία. Ανακαλύπτει ανύπαρκτες μειονότητες στην Ελλάδα, συγχέοντας σκοπίμως τους Αλβανούς με τους αρβανιτόφωνους Ελληνες, τους υπερήφανους Αρβανίτες.

Στέλνει υπαλλήλους του υπουργείου Εξωτερικών με χάρτες της Μεγάλης Αλβανίας, για να μοιραστούν στα Αλβανόπουλα που φοιτούν σε ελληνικά σχολεία. Αμφισβητεί τώρα και την ελληνική δικαιοδοσία στο Ιόνιο, όπου η χώρα μας διεξάγει έρευνες για υδρογονάνθρακες. Ενθαρρύνει τον εθνικισμό των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, όπου έχουν υποστεί επιθέσεις και καταστροφές πολλά ορθόδοξα σερβικά μοναστήρια. Υποδαυλίζει τις αυτονομιστικές τάσεις των αλβανικών μειονοτήτων στα Σκόπια, στη Σερβία και στο Μαυροβούνιο. Δηλώνει με υποκριτική ευγένεια ότι δεν επιδιώκει τη Μεγάλη ή Φυσική Αλβανία, αλλά συνεχάρη τους Αλβανούς ποδοσφαιριστές, οι οποίοι περιέφεραν μπαλόνι με σχετικό χάρτη μέσα στο Βελιγράδι. Ο χάρτης αυτός της Μεγάλης Αλβανίας περιλάμβανε ελληνικά εδάφη και συγκεκριμένα την Ηπειρο, τη Δυτική Μακεδονία και την Κέρκυρα.
Ταυτοχρόνως, έχει την απαίτηση η Ελλάς να υποστηρίξει την ένταξη της Αλβανίας ως πλήρους μέλους στην Ευρ. Ενωση. Με όλα αυτά φέρνει σε δύσκολη θέση τους συμπατριώτες του, οι οποίοι ζουν στη χώρα μας. Οι περισσότεροι εξ αυτών εργάζονται φιλότιμα και προσαρμόζονται στους νόμους και στα ήθη της πατρίδας μας. Η Ελλάς πρέπει να δηλώσει ρητά και κατηγορηματικά ότι:

Α) Δεν πρόκειται να στηρίξει την ενταξιακή πορεία της Αλβανίας, αν δεν παύσει η καταπίεση των Βορειοηπειρωτών και αν δεν αποσυρθεί η προσφυγή των Τσάμηδων στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης.
Β) Θα καταγγείλει σε όλα τα διεθνή βήματα τις διώξεις κατά του Ελληνισμού, ο οποίος έχει πανάρχαιες ρίζες στη Βόρειο Ηπειρο.
Γ) Το θέμα των εξισλαμισμένων Τσάμηδων έχει λήξει με τις αποφάσεις του Δικαστηρίου Δωσιλόγων Ιωαννίνων το 1945. Ουδεμία περαιτέρω συζήτηση πρόκειται να γίνει από ελληνικής πλευράς.

Επίσης, το ελληνικό υπουργείο Εθνικής Αμύνης πρέπει να ενισχύσει τις στρατιωτικές μονάδες στην ελληνοαλβανική μεθόριο. Είμαι βέβαιος ότι τα σωματεία των Ελλήνων Αρβανιτών θα αντιμετωπίσουν με ιστορικά στοιχεία την ανιστόρητη προπαγάνδα του Ράμα. Μπορούν να αξιοποιήσουν και να διαδώσουν τα σχετικά μελετήματα του βαλκανιολόγου Αχιλλέως Λαζάρου και του ιστορικού ερευνητή Κώστα Καραστάθη για την ελληνική καταγωγή των Αρβανιτών.

Κωνσταντίνος Χολέβας
* Πολιτικός επιστήμων

 Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι οι Αλβανοί, -όχι οι Αρβανίτες-, είναι ένα Ασιατικό φύλο, -συγγενείς των Τούρκων-,που το εγκατέστησαν στον σημερινό γεωγραφικό χωρο.

"Η Ρωμηοσύνη είναι ζυμωμένη με την Ορθοδοξία, γι’ αυτό Χριστιανός κ’ Έλληνας ήτανε το ίδιο. Από τότε που γινήκανε χριστιανοί οι Έλληνες, πήρανε στα χέρια τους τη σημαία του Χριστού και την κάνανε σημαία δική τους: Πίστις και Πατρίς! Ποτάμια ελληνικό αίμα χυθήκανε για την πίστη του Χριστού, από τα χρόνια του Νέρωνα και του Διοκλητιανού, έως τα 1838, που μαρτύρησε ο άγιος Γεώργιος ο εξ Ιωαννίνων. Ποια άλλη φυλή υπόφερε τόσα μαρτύρια για το Χριστό; Αυτό το ακατάλυτο έθνος που έπρεπε να πληθύνει και να καπλαντίσει τον κόσμο, απόμεινε ολιγάνθρωπο γιατί αποδεκατίσθηκε επί χίλια οχτακόσια χρόνια από φυλές Χριστιανομάχες" -

Φώτης Κόντογλου

Μεγάλη ἡ ὠφέλεια ἀπὸ τὰ Σαρανταλείτουργα

Τοῦ Γέροντος Δανιὴλ Κατουνακιώτου  (1846-1929)

Τὸ ἀξιοπρόσεκτο γεγονὸς ποὺ ἀκολουθεῖ σὲ ἐλαφρὰ διασκευὴ τῆς γλώσσης τὸ ἀναφέρει ὁ διακριτικότατος ἀσκητὴς Δανιὴλ Κατουνακιώτης σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον Μωραϊτίδην. Ἔχει δὲ ὡς ἑξῆς:

Ἕνας γνωστός του καὶ ἐνάρετος οἰκογενιάρχης ἀπὸ τὴν Σμύρνη, ποὺ τὸν ἔλεγαν Δημήτριο, ἀφοῦ κατάλαβε τὸ τέλος του κάλεσε τὸν υἱόν του Γεώργιο, ὁ μόνος εὐσεβῆς, διότι τὰ ἄλλα τρία του παιδιὰ καὶ ἡ γυναίκα του ζοῦσαν μὲ κοσμικότητα, καὶ τοῦ ἀπεκάλυψε ὅσα ἀκολουθοῦν, καὶ τὰ ὁποῖα ὁ υἱός του ὁ πιστὸς φανέρωσε εἰς τὸν π. Δανιήλ. Ἀφοῦ ὁ πατέρας μου ἔφθασε εἰς τὸ τέλος αὐτῆς τῆς ζωῆς καὶ ἐγνώρισε τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου του, ἐκείνην τὴν ἡμέρα ἐκάλεσε ἕνα σεβάσμιο ἱερέα, ποὺ τὸν ἔλεγαν Δημήτριον, ἄνθρωπον πολὺ ἁπλὸν καὶ ἐνάρετον, εἰς τὸν ὁποῖον μὲ πολλὴ εὐλάβεια εἶπε· «ἐγὼ πνευματικέ μου πάτερ, σήμερα πεθαίνω, καὶ παρακαλῶ ὁδήγησέ με σὲ αὐτὴν τὴν κρίσιμη στιγμὴ τί ὀφείλω νὰ πράξω;» ὁ δὲ ἱερεὺς γνωρίζοντας τὴν θεάρεστον ζωὴν τοῦ πατέρα μου καὶ ὅτι...

ἦταν σὲ ὅλα ἕτοιμος, διότι εἶχαν προηγηθῆ τὰ πραγματικὰ ἐφόδια, δηλαδὴ ἐξομολόγησις, εὐχέλαιο, συχνὲς ἱερὲς μεταλήψεις, ἐπειδὴ ἕνεκα ποὺ διετέλεσε πολλὲς ἡμέρες ἄρρωστος μεταλάμβανε συνεχῶς ἀπὸ τὰ ἄχραντα μυστήρια τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὑπέδειξε ἕνα ἀκόμη νὰ κάμη· «ἐὰν ἦταν εὔκολο νὰ δώσης ἐντολὴ νὰ σοῦ κάμουν μετὰ τὸν Θάνατό σου ἕνα τακτικὸν 40λείτουργον στὸ ὄνομά σου, τὸ ὁποῖο νὰ ἐκτέλεση κάποιος ἱερεὺς μακρὰν τῆς πόλεως» ἐγὼ δὲ ἂν καὶ ἄπορος ἔδωσα ὕποσχεσι, ὅτι μὲ πολὺ προθυμία θὰ ἐκτελέσω αὐτό, ἀρκεῖ μόνον νὰ λάβω τὴν εὐχή του, τὴν ὁποία καὶ ἐπῆρα.

Αὐτὰ ἀφοῦ ἄκουσε καὶ εὐχαριστηθεὶς ὁ πατέρας μου μὲ προσκάλεσε μὲ πολλὴ συγκίνησι καὶ δάκρυα, καὶ μὲ παρεκάλεσε νὰ τὸν κάμω μετὰ τὸν θάνατό του ἕνα 40λείτουργον.

Μετὰ ἀπὸ διάστημα δυὸ ὡρῶν ἀπέθανε ὁ ἀείμνηστος πατέρας μου καὶ ἀμέσως προσκάλεσα τὸν ἱερέα Δημήτριον, χωρὶς νὰ γνωρίζω ὅτι ὁ ἴδιος εἶχε ὑποβάλλει τὸ ζήτημα τοῦ 40λείτουργου εἰς τὸν πατέρα μου, καὶ λέγω εἰς αὐτόν. Ἐπειδὴ ὁ πατέρας μου μοῦ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὸν κάμω ἕνα τακτικὸ 40λείτουργο ἔξω τῆς πόλεως καὶ ἐπειδὴ ἡ αἰδεσιμότης σου ἡσυχάζεις εἰς τὸν ἔξω τῆς πόλεως ναΐσκο τῶν Ἅγιων Ἀποστόλων, δι᾿ αὐτὸ σὲ παρακαλῶ νὰ λάβης τὸν κόπον καὶ νὰ φροντίσης τὴν ἐκτέλεσι αὐτοῦ καὶ ἐγὼ θὰ πληρώσω τὸν κόπον σου καὶ τὰ σχετικὰ μὲ τὰ ἔξοδα τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ. Ὁ ἱερεὺς ὅταν ἄκουσε αὐτὰ μοῦ ἀπάντησε μὲ δάκρυα στὰ μάτια. Ἐγώ, ἀγαπητέ μου Γεώργιε, ἔχω δώσει σήμερα στὸν πατέρα σου τὴν γνώμη αὐτή, καὶ ὀφείλω ὅσο ζῶ νὰ τὸν μνημονεύω πάντοτε.

Ἐγὼ δὲ γνωρίσας τὴν πολλὴ εὐλάβεια τοῦ ἱερέως καὶ τὴν ἐκτίμησι τὴν ὁποίαν εἶχε πρὸς τὸν πατέρα μου ἐπέμενα παρακαλώντας καὶ ἔτσι τὸν ἔπεισα νὰ δεχθῆ τὴν πρότασί μου, καὶ ἐπῆγε στὸ σπίτι του, πρὸς τὴν πρεσβυτέρα καὶ τὶς κόρες του καὶ λέγει πρὸς αὐτὲς «ἐγὼ ἐπειδὴ θὰ κάνω τακτικὸν 40λείτουργον στὸ ὄνομα τοῦ καλοῦ ἐκείνου εὐεργέτου μου Δημητρίου, δι᾿ αὐτὸ ἐπὶ 40 ἡμέρες νὰ μὴ μὲ περιμένετε ἐδῶ, διότι θὰ ἡσυχάζω συνέχεια εἰς τὸν ἱερὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, γιὰ νὰ ἐξακολουθῶ τακτικώτατα τὸ 40λείτουργο», καὶ ἔτσι ἐπῆγε καὶ ἄρχισε μὲ εὐλάβεια καὶ προθυμία τὸ 40λείτουργον. Ἔγιναν 39 Θεῖες Λειτουργίες καλῶς, τὴν παραμονὴ δὲ τῆς τελευταίας, Σάββατο βράδυ, ξαφνικὰ παρουσιάστηκε σφοδρὸς πονόδοντος στὸν ἱερέα καὶ ἀναγκάστηκε τὴν νύκτα νὰ ἔλθη μὲ πόνους στὸ σπίτι του, καὶ προσκάλεσε ἡ πρεσβυτέρα τὸν κουρέα καὶ τοῦ ἔβγαλε τὸ σάπιο δόντι καὶ ἔτσι ἔγλυτωσε ἀπὸ τοὺς πόνους. Λόγω ὅμως ποὺ ἔτρεχε αἷμα ἀπεφάσισε νὰ συμπλήρωση τὴν τελευταία Θεία Λειτουργία τὴν ἑπομένη.

Ὁ Γεώργιος ὅμως μὴ γνωρίζοντας τὴν πάθησι τοῦ ἱερέως τὴν παραμονὴν ἐκείνη ἑτοίμασε, μὲ δάνειο, τὸ ὀφειλόμενον ποσόν, γιὰ τὸν κόπον τοῦ ἱερέως μὲ σκοπὸ νὰ τὸ ἐπιδώση τὴν ἑπομένη. Κατὰ τὰ μεσάνυκτα ὅμως ἐκείνου τοῦ Σαββάτου, ἐσηκώθηκα νὰ προσευχηθῶ. Προσευχόμενος δὲ μὲ πολλὴ κατάνυξι καὶ ἀφοῦ κουράστηκα ἐκάθησα στὸ κρεββάτι καὶ ἄρχισα νὰ ἐνθυμοῦμαι τὶς ἀρετὲς τοῦ πατέρα μου καὶ τὶς παρεκτροπὲς καὶ παιδικές μου παρακοὲς ποὺ εἶχα κάνει κατὰ καιρούς, καὶ συνάμα ἔλεγα στὸν ἑαυτό μου, ἄραγε ὠφελεῖ τὸ 40λείτουργον τὴν ψυχὴν τοῦ κεκοιμημένου ἢ χάριν μικρῆς ἀνακουφίσεως ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ αὐτὸ ἔχει συστήσει;

Αὐτὰ σκεπτόμενος μὲ πόνο ψυχῆς καὶ δάκρυα, καὶ ἐκζητώντας τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, μοῦ φάνηκε ὅτι κοιμήθηκα λίγο, καὶ ἀμέσως βρέθηκα σὲ μιὰ πεδιάδα ὡραιότατη, τῆς ὁποίας ἡ ὀμορφιὰ ἦταν ἀπερίγραπτος, μὴ ἔχουσα σύγκρισι μὲ τὰ εὐχάριστα τοῦ κόσμου. Ἐνῶ εὑρισκόμουν ἐκεῖ μοῦ ἐπῆλθε φόβος πολύς, ποὺ ὑπαγορευόταν ἀπὸ τὴν συνείδησί μου, ἐπειδὴ ἐγνώρισα τὸν ἑαυτό μου ἀκατάλληλον διὰ τὴν ἐκεῖ ἀπόλαυσι. Καὶ ἐνῶ διατελοῦσα κάτω ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀμηχανία, μὲ ἦλθε θάρρος καὶ εἶπα εἰς τὸν ἑαυτόν μου, μιὰ καὶ ὁ Πανάγαθος Θεὸς ἠθέλησε νὰ μὲ φέρη ἐδῶ ἴσως ἡ ἀγαθότητά Του μὲ ἐλεήση καὶ στὴν συνέχεια μετανοήσω, διότι ὅπως βλέπω εὑρίσκομαι μαζὶ μὲ τὸ σῶμα μου.

Αὐτὰ συζητώντας μὲ τὸν ἑαυτό μου καὶ παρηγορηθείς, εἶδα μικρὸ φῶς διαυγέστατο, καὶ ἀφοῦ ἐπῆγα πρὸς τὸ μέρος ἐκεῖνο, εἶδα μὲ ἀνέκφραστη ἔκπληξι τὴν ἀπερίγραπτη ἐκείνη ὡραιότητα τοῦ ἀπέραντου δάσους, ποὺ ἀπόπνεε ἄρρητη εὐωδία. Ὢ ποία μακαριότης ἀναμένει ἐκείνους ποῦ ζοῦν ἐνάρετα εἰς τὸν κόσμον;

Ἀναθεωρώντας δὲ μὲ μεγάλη ἔκπληξι καὶ χαρὰ τὴν ὑπερκόσμια ἐκείνη ὡραιότητα εἶδα ἕνα ὡραιότατο παλάτι... ὅταν δὲ πλησίασα κοντὰ βλέπω μὲ πολλὴ ἀγαλλίαση τὸν πατέρα μου Δημήτριον, λαμπροφόρο καὶ γεμάτον ὅλο φῶς, ὁ ὁποῖος ἐστέκετο μπροστὰ σὲ ἐκείνη τὴν πόρτα τοῦ παλατιοῦ, καὶ ἀφοῦ μὲ ἀτένισε μὲ πατρικὴ στοργὴ καὶ τὴν γνωστή του ἐπιείκεια καὶ πραότητα, μοῦ εἶπε: «πῶς ἦλθες ἐδῶ παιδί μου;» ἐγὼ δὲ τὸν ἀπήντησα, «καὶ ἐγὼ, πατέρα μου, ἀπορῶ, διότι ὅπως βλέπω δὲν εἶμαι ἄξιος διὰ τὸν τόπο. Ἀλλὰ πές μου, πατέρα μου, πῶς εὑρίσκεσαι ἐδῶ καὶ σὲ ποιὸν ἀνήκει τὸ παλάτι αὐτό;». Ἐκεῖνος δὲ μὲ πολλὴ φαιδρότητα μοῦ εἶπε: «Ἡ ἄκρα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἀγαθότης διὰ πρεσβειῶν τῆς Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου, εἰς τὴν ὁποίαν εἶχα, ὅπως εἶναι γνωστόν, μεγίστην εὐλάβειαν, μὲ ἠξίωσε νὰ καταταχθῶ εἰς τὸ μέρος αὐτό. Εἰς αὐτὸ δὲ τὸ παλάτι ἤθελον εἴσελθη σήμερον, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ὁ οἰκοδόμος αὐτοῦ ἔβγαλε σήμερον τὸ δόντι του καὶ δὲν ἐτελείωσαν αἱ 40ντα ἡμέραι τῆς οἰκοδομῆς αὐτοῦ, δι᾿ αὐτὸ αὔριο θὰ εἰσέλθω».

Ὅταν εἶδα καὶ ἄκουσα αὐτὰ ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος ἐξύπνησα μὲ ἔκπληξι καὶ γεμάτος δάκρυα ἐθαύμαζα δι᾿ ὅλα ὅσα εἶδα. Ὅλη ἐκείνη τὴν νύκτα ἔμεινα ἄυπνος εὐχαριστῶν καὶ δοξολογῶν τὸν Πανάγαθον Θεόν... Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα ἐπῆγα εἰς τὸν ἱερέα Δημήτριον καὶ τὸν εὑρῆκα νὰ κάθεται, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ μὲ ἐδέχθηκε μὲ χαρὰ μοῦ εἶπε· «νὰ καὶ ἐγὼ πρὸ ὀλίγου ἐβγῆκα ἀπὸ τὴν λειτουργία, τελειώσας εὐτυχῶς τὸ 40λείτουργον». Αὐτὸ δὲ εἶπε διὰ νὰ μὴ μὲ λυπήση, διότι ἐμποδίστηκε μία ἡμέρα ἡ λειτουργία, τὴν ὁποίαν βέβαια ἤθελε πρόσθεση τὴν ἑπομένη. Τότε ἐγὼ ἄρχισα νὰ διηγοῦμαι εἰς τὸν ἱερέα τὰ ὅσα εἶδα μὲ λεπτομέρεια καὶ πολλὴ συγκίνησι, καὶ ὅταν ἔφθασα εἰς τὴν ἐξαγωγὴ τοῦ δοντιοῦ καὶ ὅτι τὴν ἑπομένη θὰ τελειωθῆ ἡ οἰκοδομὴ καὶ θὰ εἰσέλθη ὁ πατέρας μου εἰς τὸ παλάτι, τότε ὁ ἱερεὺς κατεληφθεὶς ἀπὸ θαυμασμὸ ἐβόησε· «ἐγώ, ἀγαπητέ μου Γεώργιε, εἶμαι ὁ οἰκοδόμος ἐκεῖνος»...

Αὐτὰ ὁ πατὴρ Δανιὴλ τὰ ἐβεβαίωσε καὶ ἀπὸ τὸν πατέρα Δημήτριον τὸν ὁποῖον ἐπεσκέφθη, ὁ ὁποῖος π. Δημήτριος μὲ παρεκάλεσε ὅπως γράψω ἀκριβῶς τὴν ὠφελιμωτάτην αὐτὴν διήγησιν. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔλαβε χῶραν ἀρχὰς τοῦ 20ου αἰῶνος.

«Η Ελλάδα θα βγει από την κρίση Νικηφόρα» μοναχός Φίλιππος Μικραγιαννανί...

Όσο ήταν στην πείνα ο κύριος Καθηγητής εδήλωνε και Ορθοδοξώτατος. Μόλις λίγδωσαν κάποιοι το εντεράκι του, άλλαξαν τα πάντα άρδην.

Το πλήρωμα της Εκκλησίας, με αφορμή την Σύνοδο της Ιεραρχίας, αγρυπνεί και αγωνίζεται.

Το πλήρωμα της Εκκλησίας,

με αφορμή την Σύνοδο της Ιεραρχίας,

αγρυπνεί και αγωνίζεται.

Με αφορμή την έκτακτη Σύνοδο της Ιεραρχίας, που θα ασχολείτο με τις αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης, διακόσιες οικογένειες από την αγιοτόκο επαρχία της Ι. Μ. Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης, με ενυπόγραφο κείμενο, που επιδόθηκε μέσω πενταμελούς εκπροσώπησης, ζητήσαμε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ.κ. Ιωάννη, ως γνήσιο τέκνο του μακαριστού Παντελεήμονος του Β’ και διάδοχος στον θρόνο του Αγίου Δαμασκηνού του Στουδίτου:

1^ον.  Να υπερασπιστεί με όλες του τις δυνάμεις την ακεραιότητα της Εκκλησιολογικής και Δογματικής μας συνείδησης, έτσι όπως ορίζεται από τις Αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, από τους Ιερούς Κανόνες και από την Πατερική μας Παράδοση και

2^ον. Να μεταφέρει στην Σύνοδο της Ιεραρχίας καθαρή την φωνή του ποιμνίου του, που δεν είναι άλλη από την φωνή των Αγίων μας Πατέρων. 

Από την πλευρά μας δεσμευθήκαμε, για την ενίσχυση και τον φωτισμό του Επισκόπου μας,  ιδιαίτερα στο διήμερο 23-24/11, να προσευχηθούμε θερμά.

Τα πρώτα μηνύματα από την Σύνοδο της Ιεραρχίας δείχνουν, ότι οι προσδοκίες μας, προς ώρας, διεψεύσθησαν. Γι’ αυτό και ο Αγώνας μας ο πνευματικός, όπως ορίζουν οι Πατέρες, συνεχίζεται τώρα με θερμότερο ζήλο και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο Θέλημα του Θεού. 

Θα αποστείλει ο Κύριός μας Κριτές και Προφήτες, για να μας δείξουν τον δρόμο, να δώσουν το παράγγελμα για το επόμενο βήμα. 

‘’Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν, εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου...’’

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

ΤΗΣ Ι.Μ. ΛΑΓΚΑΔΑ, ΛΗΤΗΣ ΚΑΙ ΡΕΝΤΙΝΗΣ

ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΧΟΥΣ  ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Λαγκαδάς, 18/11/2016

Ανακοινώθηκε, ότι στις 23 και 24 Νοεμβρίου θα συνέλθει η Ιεραρχία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, για να ασχοληθεί με τα αποτελέσματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. 

Οι σεπτοί μας Ιεράρχες θα κληθούν να καταθέσουν την βιωματική τους αντίληψη πάνω σε αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης, οι οποίες αποφάσεις δεν έχουν απλάκαι μόνον διοικητικό χαρακτήρα, αλλά σχετίζονται απόλυτα με την πνευματική μας ζωή και την δυνατότητα σωτηρίας μας. 

Γι’ αυτό και η ευθύνη είναι τεράστια, όχι μονάχα για τούς Επισκόπους, αλλά και για το πλήρωμα της Εκκλησίας, διότι ‘’έσχατος κριτής της ορθότητας και της εγκυρότητας των αποφάσεων των Συνόδων είναι το πλήρωμα της Εκκλησίας, οι κληρικοί, οι μοναχοί και ο πιστός λαός του Θεού’’.

Οι παρακάτω υπογράφοντες, θέλοντας να διευκολύνουμε την ενεργό συμμετοχή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας στην προσεχή Ιεραρχία, παράλληλα με τις προσευχές μας, παραδίδουμε εις χείρας του και το παρόν έγγραφο. Ένα απλό κείμενο γραμμένο με πόνο και ζυμωμένο με της καρδιάς μας το δάκρυ,προσφερόμενο ως ελάχιστη εκ μέρους μας Ομολογία Πίστεως αφ’ ενός και αφ’ ετέρου ως έκφραση της καλής μας ανησυχίας για τις αναμενόμενες αποφάσεις της προσεχούς Ιεραρχίας.  

Χωρίςπεριστροφές και αγαπώντες εν Αληθεία, δηλώνουμε, ότι για την εν Χριστώ παιδαγωγία και διαμόρφωση της εκκλησιολογικής και δογματικής μας συνείδησης, επικαλούμαστε αποκλειστικά και μόνον τις Γραφές, τις Αποφάσεις των Οικουμενικών μας Συνόδων (συμπεριλαμβανομένων και εκείνων επί Αγίου Γρηγορίου Παλαμά και Μεγάλου Φωτίου), τους Κανόνες της Εκκλησίας και τις αγιοπνευματικές διδαχές των Ιερών μας Πατέρων.

Συνεπώς, προσδοκία μας είναι, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, ως διάδοχος  στον θρόνο του Αγίου Δαμασκηνού του Στουδίτη, παμμεγίστου θεολόγου και πολεμίου της πλάνης των παπικών, να μεταφέρει στην Σύνοδο της Ιεραρχίας καθαρή την φωνή του ποιμνίου του, που δεν είναι άλλη από την φωνή των Αγίων μας Πατέρων, ιδιαιτέρως μάλιστα των συγχρόνων Αγίων, όπως για παράδειγμα του οσίου Πορφυρίου, του αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, του αγίας μνήμης γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη, του αειμνήστου γέροντος ΕυμενίουΣαριδάκη, του Αγιορείτη μας παππού Γαβριήλ Διονυσιάτη, του διορατικού πατρός ΕφραίμΚατουνακιώτη, του αγίου πατρός ΦιλοθέουΖερβάκου, του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, του πολιού Εφραίμ του Φιλοθεΐτη, του γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτη, του μακαριστού πατρός Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, του αγίου και ομολογητού Ιουστίνου Πόποβιτς και του αγίου Νεκταρίου.

Με αυτούς συντασσόμεθα και αυτούς ακολουθούμε. Αυτούς παραδεχόμαστε ως ανόθευτους και γνησίους γνώμονες σε ζητήματα σύγχρονου εκκλησιολογικού και δογματικού προβληματισμού. Αυτούς εμπιστευόμαστε και όλους τους Αγίους μας,  ενώ ταυτόχρονα απορρίπτουμε κάθε απόπειρα θρησκευτικού συγκρητισμού και περιφρόνησης της Ορθοδόξου Πατερικής μας Παραδόσεως.

Παρακάτω προσφέρεται ένα μικρό απάνθισμα από την θεόπνευστη διδασκαλία των προαναφερθέντων Αγίων και θεοφόρων Πατέρων μας, μέσω του οποίου δίνονται θεολογικές και κανονικές απαντήσεις σε ζητήματα, που προέκυψαν από την σύνοδο της Κρήτης, όπως είναι για παράδειγμα οι σχέσεις μας με τους ετεροδόξους, οι λεγόμενοι διαχριστιανικοί διάλογοι, ο ρόλος του λεγομένου παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών, οι συμπροσευχές, η παναίρεση του οικουμενισμού, οι μεικτοί γάμοι κ.α. 

Συμπληρωματικά παρατίθεται και μικρό δείγμα από σύγχρονα κείμενα γνωστών δοκίμων συγγραφέων, που αναφέρονται στα ίδια θέματα. 

1) Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης:

- Όπως φαίνεται, ο πατέρας μας αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμίαν εντύπωση, επειδή είναι πολύ σεμνή (Επιστολή προς τον Πατριάρχη Αθηναγόρα).

- ‘’Μία θρησκεία ‘’, σου λένε, ‘’να υπάρχει’’, και τα ισοπεδώνουν όλα. Ρωτήστε έναν χρυσοχόο: ‘’Κάνει να ανακατέψουμε την σαβούρα με τον χρυσό;’’ 

Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευσαν τις σχέσεις με αιρετικό. 

 -Για το παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών έλεγε, ότι είναι ‘’η κουρελού του διαβόλου’’.

2) Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.

- Οι διαθέσεις του Πάπα ανέκαθεν ήταν να υποτάξει την Ορθόδοξη Εκκλησία και θα έλθει ημέρα, που ο διάλογος θα ματαιωθεί. Τίποτε δεν πρόκειται να γίνει.

3) Πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης:

- (Χαρακτηριστικό περιστατικό από την αγία του βιωτή)

Όταν έμεινε για διανυκτέρευση στο μοναστήρι ένας παπικός, ο Γέροντας του φέρθηκε με αγάπη. Στην ώρα του φαγητού ο Γέροντας κάθισε, είπε και στους άλλους να καθίσουν, έκανε τον σταυρό του και άρχισε να τρώει. Ο παπικός παίρνει τον λόγο και λέει στον Γέροντα: ‘’Γέροντα, δεν θα κάνουμε προσευχή;’’ Και ο Γέροντας ήρεμα του απαντά: ‘’Καλύτερα να κάνουμε σιωπή’’. Και συνέχισε το φαγητό του.

Επ’ αυτού σχολιάζει ο Νεόφυτος Μόρφου: Ας κατανοήσουν το πνεύμα του Αγίου Γέροντος, όσοι επιμένουν στις συμπροσευχές με τους ετεροδόξους. 

4)Γέρων ΕυμένιοςΣαριδάκης, πνευματικὸν τέκνον του οσίου Νικηφόρου του Λεπρού.

- Περιγράφει ως αυτήκοος μάρτυς, ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος: Ο Γέροντάς μας, π. ΕυμένιοςΣαριδάκης, μου εκμυστηρεύθηκε, ότι μνημόνευσε στην Πρόθεση τον Ευρωπαίο γνωστό ανθρωπιστή ΡαούλΦολλερώ, παπικό στο δόγμα, επειδή είχε ευεργετήσει το Λεπροκομείο και ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Τότε, άγγελος Κυρίου, του πέταξε την μερίδα από το άγιο Δισκάριο τρείς φορές. Την τρίτη φορά, του εμφανίσθηκε λέγοντάς του, ότι εκεί (στην Πρόθεση) έχουν θέση μόνον τα μέλη της Εκκλησίας. Του εξήγησε, ότι στην Ευχαριστιακή Αναφορά, μόνον τους Ορθοδόξους μπορεί να βάλει, γιατί αυτοί αποτελούν τα μέλη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. 

5) Άγιος Ανατόλιος της Όπτινα: 

-Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα ενεργεί με πονηρία, με σκοπό να ελκύσει εντός της αιρέσεως, εάν ήτο δυνατόν, ακόμη και τους εκλεκτούς.
Θα αρχίσει ανεπαίσθητα να διαστρεβλώνει τις διδασκαλίες και τους θεσμούς της Εκκλησίας και το πραγματικό νόημά τους, όπως μας παρεδόθησαν από τους Αγίους Πατέρες εν ΑγίωΠνεύματι. 

- Οι αιρετικοί θα πάρουν την εξουσία της Εκκλησίας και θα τοποθετήσουν ιδικούς τους υπηρέτες παντού, οι δε πιστοί θα καταφρονούνται. Να αναγνωρίζεις αυτούς τους λύκους με ένδυμα προβάτου, από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και από την αγάπη τους για εξουσία. 

6)Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος

 - Η ταπεινή μου γνώμη, αναφορικώς με το ενωτικόν πνεύμα προς την παναίρεσιν του Οικουμενισμού, το οποίον διακατέχει το Οικουμ. Πατριαρχείον, είναι, ότι οφείλομεν ως ορθόδοξοι Χριστιανοί και μάλιστα ως μοναχοί, να ακολουθήσωμεν όχι την γνώμην την ιδικήν μας, αλλά την γνώμην των Αγίων Πατέρων μας, Προφητών, Αποστόλων, Διδασκάλων και κηρύκων της αληθούς πίστεως ημών.

-Ο παπισμός είναι πρόδρομος του Αντιχρίστου. 

7)Γέρων Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

(Απευθυνόμενος προς τον Πατριάρχη Αθηναγόρα)

- Παναγιώτατε, διακηρύσσετε urbietorbi, ότι «ουδεμία διαφορά χωρίζει τας δύο Εκκλησίας». Συμπροσεύχεσθε μετ’ αντιπροσώπων αυτού και φέρεσθε προς αυτούς σχεδόν όπως και προς τους Ορθοδόξους Επισκόπους. Πότε η Εκκλησία ημών συνηρίθμησεν ομού μετά των Ορθοδόξων Επισκόπων τους Επισκόπους των αιρετικών; 

Δογματικής και κανονικής ακριβείας γλώσσαν ομιλείτε ή ευελίκτου διπλωματικής υποκρισίας; Επίσκοπος είσθε ή διπλωμάτης; 

8)Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης

- Δεν κατεχόμεθα από μισαλλοδοξίαν, ως θέλουν να μας χαρακτηρίζουν οι επιπόλαιοι φιλενωτικοί. Προμαχούμεν της πίστεως των Πατέρων μας. 

- Προς τί λοιπόν η τόση προθυμία προς μετάβασιν εις Ρώμην, προς τί η επίμονος εκζήτησις υφ’ υμών διαλόγων; Προς τί τόσον η κακοπαθούσα και παραποιουμένη κατά Θεόν αγάπη; Δεν μας σωφρονίζουν τα παθήματα της Φερράρας και της Φλωρεντίας; Δεν ελάβομεν εισέτι πείραν της Λατινικής στρεψοδικίας και της υπερηφανείας; Δεν διεκρίναμεν τα όρια μεταξύ αληθείας και υποκρισίας εν τη πίστει; 

9)Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ο Ομολογητής

- Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινό ευαγγελικό όνομά των είναι παναίρεσις. 

- Το ορθοδοξότερο θα ήταν να μην συγκληθεί καθόλου η Οικουμενική Σύνοδος ή τουλάχιστον να μην συμμετάσχει κανείς σ’ αυτήν. Τί δύναται να περιμένει κανείς από μία τέτοια Οικουμενική Σύνοδο; Ένα και μόνον αποτέλεσμα μπορούμε να περιμένουμε από αυτή: Σχίσματα ή αιρέσεις. Και οπωσδήποτε απώλεια πολλή, δυσαριθμήτων ψυχών και άλλες συμφορές. 

10)Άγιος Νικόλαος Αχρίδος

- Όλοι θέλομε να δώσει ο Θεός ενότητα πίστεως στον κόσμο. Μα εσείς τα μπερδεύετε τα πράγματα. Άλλο η συμφιλίωση των ανθρώπων, και άλλο η συμφιλίωση των θρησκειών. Σαν χριστιανοί, πρέπει να ελεείτε όλο τον κόσμο, όλους τους ανθρώπους! Ακόμη και την ζωή σας να δώσετε γι΄αυτούς. Αλλά τις αλήθειες του Χριστού δεν έχετε το δικαίωμα να τις θίξετε. Γιατί δεν είναι δικές σας. Η πίστη του Χριστού δεν είναι ιδιοκτησία μας, να την κάνουμε ό,τι θέλουμε.

11)Εφραίμ Φιλοθεϊτης

- Εκείνοι, που ομιλούν πληθωρικά περί αγάπης, νοθεύουν το περιεχόμενό της, για να περιπτυχθούν όλους τους αιρετικούς όλων των αποχρώσεων. Είναι τόσο ψεύτικη αυτή η αγάπη, όσο και τα ψεύτικα λουλούδια.

- Φρονούμεν ότι η Ορθοδοξία δεν έχει καμμία θέση ανάμεσα σ’ αυτό το συνονθύλευμα των πλανών και των αιρέσεων. Αυτό το δόλιο «οικουμενικό» κατασκεύασμα δεν αποσκοπεί στην αναζήτηση της αληθείας, αλλά είναι ένα ανακάτεμα αφανισμού της Αλήθειας. 

12) Άγιος Νεκτάριος

- Οι παπικοί αμαρτάνουν και κολάζονται μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας, ίσως και αιωνίως, διά τα προς την ΕλληνικήνΕκκλησίαν κακά και της ψευδενώσεως τις ασεβείς και αντιχριστιανικές διατάξεις. 

13) π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

- Ο οικουμενισμός είναι μασονικής εμπνεύσεως εφεύρημα.

14)Εφραίμ Κατουνακιώτης

- Ο οικουμενισμός έχει πνεύμα πονηρίας και κυριαρχείται από ακάθαρτα πνεύματα.

15) Γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ 

- Όσοι ομιλούν για “ένωση Εκκλησιών”, δεν έχουν καταλάβει ούτε το ύψος της θεώσεως, που έχει η Ορθοδοξία, ούτε το βάθος της πτώσεως των ετεροδόξων. (Μαρτυρία π. Ιεροθέου, Μητροπολίτου Ναυπάκτου).

16) Γέρων Γαβριήλ (Ι. ΚουτλουμουσιανόΚελλίον Οσίου Χριστοδούλου)

- Δεν είναι Εκκλησία ο πάπας. Δεν έχουν μυστήρια οι παπικοί. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει μέσα στο Πηδάλιο, ότι οι παπικοί είναι παμπάλαιοι αιρετικοί, είναι αβάπτιστοι. (Ερμηνεία ΜΖ’ Αποστολικού Κανόνος).

- Ο Θεός θα κρίνει με επιείκεια τους Χριστιανούς, που έχουμε αδυναμίες και αγωνιζόμαστε και μετανοούμε. Στα θέματα, όμως, της Πίστεως θα είναι πολύ αυστηρός. Δεν θα σωθεί κανένας, που θα αρνηθεί την Πίστη του. Έστω και το παραμικρό να κάνει, την παραμικρή παραχώρηση.

17) Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης

- Εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αι λεγόμεναι Ανατολικαί ή Δυτικαί, αποτελούν αιρετικά αθροίσματα μικρά ή μεγάλα, σώματα νοσούνταποικίλως και άλλα εντελώς νεκρά... Κατόπιν όλων αυτών είναι πολύ περίεργον, πώς ελπίζεται μία προσέγγισις της Εκκλησίας μετά του παπισμού, όταν η πτώσις του θεωρείται η Τρίτη εις την ιστορίαν, μετά την πτώσιν των πρωτοπλάστων και κατόπιν του Ιούδα, ως λέγει ο Ιουστίνος Πόποβιτς; Ή πώς δύναται να γίνει διάλογος με τον προτεσταντισμόν, όταν η πτώσις του είναι τόσον μεγάλη, ώστε πολλοί εκ των αντιπροσώπων του να έχουν εν πολλοίς υπερβάλει εις αρειανισμόν και αυτόν τον Άρειον.

18) Πατήρ Σαράντης Σαράντος

(Διατηρείται η ορθογραφία του αρχικού κειμένου)

- Οὐσιώδηςεἰδοποιός διαφορά τῆς Συνόδου τοῦΚολυμπαρίου βρίσκεται στήν πρόσκληση Παρατηρητῶν, πού ἀπηύθυνε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο πρός τίς «ἄλλεςἐκκλησίες», παπικῶν, προτεσταντῶν, κοπτῶνκαί ὅλων τῶν αἱρετικῶν, πού μετέχουν στό ΠΣΕ.  Σέ καμιά ἀπό τίς Ἀποστολικές ἤ Οἰκουμενικές Συνόδους δέν παρευρίσκονταν οἱαἱρετικοί.  Στούς αἱρετικούς παρατηρητές ἐμμέ­σως πλήν σαφῶς ἀναγνωρίστηκε ἐκκλησιαστικότητα.  

- Στήν 23^η παράγραφο τοῦ κειμένου «Σχέσεις Ἐκκλησίαςπρόςτόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» γράφεται ἐπί λέξει: «ἀποκλείεται πᾶσα πρᾶξις προσηλυτισμοῦ, οὐνίας ἤ ἄλλης προσκλητικῆς ἐνερ­γείας ὁμολογιακοῦ ἀνταγωνισμοῦ».  Δηλαδή ἡ ὀρθόδοξη διδαχή τοῦ χρι­στιανικοῦ λόγου ἀπαγορεύεταιστό ΠΣΕ.  Αὐτό δέν ἀναιρεῖτή ρήση τοῦ Κυρίου «πορευθέντες μαθητεύσατε»;  

- Στήν 22^η παράγραφο του ιδίου κειμένου γράφεται: «Ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ καταδικαστέαν πᾶσαν διάσπασιν τῆς Ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας ὑπό ἀτόμων ἤ ὁμάδων ἐπίπροφάσει τηρήσεως ἤ δῆθεν προασπίσεως τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας».  Ὥστεπρέπεινάφιμωθεῖ κάθε ἀντιδρῶν στήν τακτική ἐπανευαγγελισμοῦ τῶν αἱρετικῶν τοῦ ΠΣΕ;  Ἔτσι ἔκαναν οἱ Πατέρες στήν ἐποχή τους, Χρυσόστομος, Βασίλειος καίἄλλοι;  

19) Καθηγητής Δη­μή­τριος Τσε­λεγ­γί­δης

(Διατηρείται η ορθογραφία του αρχικού κειμένου)

- Ἡ λεγομένη «Ἁ­γί­ακαί Με­γά­λη Σύ­νο­δος» -θε­ο­λο­γι­κά κρι­νό­με­νη- δέν μπο­ρεῖ νά χαρα­κτη­ρι­στεῖ οὔ­τε κἄν ὡς μί­α Το­πι­κή Σύ­νο­δος. Πρό­κει­ται, μᾶλ­λον, γιά μιά ἰ­δι­ότυπη, δι­ηυ­ρυ­μέ­νη, «Προ­συ­νο­δι­κή Δι­ά­σκε­ψη Ἀρ­χι­ε­ρέ­ων» μέ δέ­κα Προκαθημένους. Κα­τά συ­νέ­πεια, οἱ ἀ­πο­φά­σεις δέν ἔ­χουν δε­σμευ­τι­κό χα­ρα­κτῆ­ρα. Ἄ­ρα καί καμ­μία ἰσχύ.

-Στό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως ὁ­μο­λο­γοῦ­με,ὅ­τι πι­στεύ­ου­με «εἰς Μί­αν, Ἁ­γί­αν, 

Κα­θο­λι­κήν καί Ἀ­πο­στο­λι­κήνἘκ­κλη­σί­αν». Ὅ­μως, στήν «Δι­ά­σκε­ψη» τῆς Κρή­της, δέ­κα 

Αὐ­το­κέ­φαλεςἘκ­κλη­σί­ες, με­τα­ξύ τῶν ὁ­ποί­ωνκαί ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Ἑλ­λά­δος, ἀ­πο­δέ­χθη­καν ἀ­θε­ο­λό­γη­τα τήν «Βα­πτι­σμα­τι­κή Θε­ο­λο­γί­α» καίἔμ­με­σατήν «Θε­ω­ρί­α τῶν Κλά­δων», ἀ­να­γνω­ρί­ζον­τας ὡς Ἐκ­κλη­σί­ες τούς Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κούς, τούς Μα­ρω­νῖ­τες, τούς Νε­στο­ρια­νούς, τούς Μο­νο­φυ­σῖ­τες Ἀν­τι­χαλ­κη­δο­νί­ους, τούς  Μο­νο­θε­λῆ­τες, οἱὁ­ποῖ­οι κα­τα­δι­κά­στη­καν γιάτήνχρι­στο­λο­γι­κή τους αἵ­ρε­ση ἀ­πό σει­ρά Οἰ­κου­με­νι­κῶν Συ­νό­δων (ἀ­πότήν Τρί­τη ἕ­ως καί τήν Ἕ­κτη), ἀλ­λά καί τήν παν­σπερ­μί­α τῶν Προ­τε­σταν­τῶν, πού ἀν­τι­προ­σω­πεύ­ον­ται στό Παγ­κό­σμιο  Συμ­βού­λιο τῶν λε­γο­μέ­νων Ἐκ­κλη­σι­ῶν.

- Ἡ προ­τα­θεῖ­σα εἰ­σή­γη­ση τῶν μι­κτῶν γά­μων ὡς οἰ­κο­νο­μί­α –πέ­ρα ἀ­πότήν ἀν­τι­κα­νο­νι­κό­τη­τα καί τήν πα­ρα­νο­μί­α της, ἀλ­λάκαί τό ὀ­ξύ­μω­ρο τῆς σχε­τι­κο­ποι­ή­σε­ως ἑ­νός Κα­νό­να (72) Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου (Πεν­θέ­κτης) ἀ­πό ἥσ­σο­να «Σύ­νο­δο», στήν ὁ­ποί­α πα­ρα­πέμ­πει τό θέ­μα -εἶ­ναι ἄ­κρως ἀ­θε­ο­λό­γη­τη, ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κῶς.

-’Ὡς δογ­μα­το­λό­γος τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης Ἐκ­κλη­σί­ας, ἔ­χω τήν βα­θύ­τα­τη πε­ποί­θη­ση, ὅ­τι ὁ Οἰ­κου­με­νι­σμός εἶ­ναι ἡ με­γα­λύ­τε­ρη ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κή αἵ­ρε­ση, ἀλ­λά καί ἡ ἐ­πι­κιν­δυ­νό­τε­ρη πο­λυ­αί­ρε­ση, πού ἐμ­φα­νί­στη­κε πο­τέ στήν Ἱ­στο­ρί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Καίτοῦ­το, για­τί ὁ Οἰ­κου­με­νι­σμός, ἐ­ξαι­τί­ας τοῦ συγ­κρη­τι­στι­κοῦ χα­ρα­κτῆ­ρα του,  συ­νι­στᾶ τήν πιό δό­λια ἀμ­φι­σβή­τη­σητῆς πί­στε­ως τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἀλ­λά καί τήν πιό σο­βα­ρή νό­θευ­σή της.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ:

 ‘’Προσκαρτεροῦντες τῇ προσευχῇ’’ και ελπίζοντες στο Έλεος του Κυρίου δηλώνουμε ενυπογράφως, ότι:

1^ον. Με την Χάρι του Τριαδικού μας Θεού, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ‘’επόμενοι τοις Αγίοις ημών Πατράσι’’, υπακούοντας με ανόθευτο Εκκλησιολογικό και Δογματικό φρόνημα στις Αποφάσεις των Οικουμενικών μας Συνόδων, στους Κανόνες της Εκκλησίας μας και στην Ορθόδοξη Πατερική μας Παράδοση και

2^ον. Τιμώντας την μνήμη του Αγίου Δαμασκηνού του Στουδίτη, Επισκόπου Λητής και Ρεντίνης,  και αναφερόμενοι στους αγώνες του εναντίον της πλάνης των παπικών,  αναμένουμε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας, διάδοχο στον θρόνο του Αγίου, στην προσεχή Ιεραρχία να υπερασπιστεί με όλες του τις δυνάμεις την ακεραιότητα της πατροπαράδοτης εκκλησιολογικής και δογματικής μας συνείδησης.

(Ακολουθούν οι υπογραφές)

ΑΚΤΙΝΕΣ