- Τὸν εἶδες μὲ τὰ μάτια σου, γιαγιὰ τὸν Βασιλέα
ἢ μήπως καὶ σοῦ φάνηκε, σὰν ὄνειρο νὰ ποῦμε,
σὰν παραμύθι τάχα;
- Τὸν εἶδα μὲ τὰ μάτια μου, ὡσὰν καὶ σένα νέα,
Πὰ νὰ γενῶ ἑκατὸ χρονῶν, κι ἀκόμα τὸ θυμοῦμαι
σὰν νἄταν χθὲς μονάχα.
- Ἀπέθανε, γιαγιά;
- Ποτέ, παιδάκι μου, κοιμᾶται.
- Καὶ τώρα πιὰ δὲν ἠμπορεῖ
γιαγιάκα νὰ ξυπνήση;
- Ὤ, βέβαια! Καιροὺς καιρούς,
σηκώνει τὸ κεφάλι,
καὶ βλεπ᾿ ἂν ἦρθεν ἡ στιγμή,
πὄχει ὁ Θεὸς ὁρίσει.
- Πότε, γιαγιά μου, πότε;
- Ὅταν τρανέψῃς, γιόκα μου,
νὰ ἀρματωθῇς, καὶ κάμῃς,
τὸν ὅρκο στὴν Ἐλευθεριά,
σὺ κι ὅλη ἡ νεολαία,
θὰ σώσετε τὴν χώρα.
Κι ὁ Βασιλιὰς θὰ σηκωθεῖ
τὸν Τοῦρκο νὰ χτυπήσῃ.
Καὶ χτύπα-χτύπα, θὰ τὸν πά
πίσω στὴν Κόκκινη Μηλιά,
καὶ πίσω ἀπὸ τὸν ἥλιο,
ποὺ πιὰ νὰ μὴ γυρίσῃ!

Γεώργιος Βιζυηνός ~

Ἡ πολιορκία τῆς Κωνσταντινούπολης(Φώτης Κόντογλου)

Σὰν σήμερα πάρθηκε ἡ Πόλη ἀπ᾿ τὸν σουλτὰν Μεμέτη στὸ 1453, μέρα Τρίτη, βγαίνοντας ὁ ἥλιος.

Μιὰ τέτοια ἱστορία δὲ μπορεῖ νὰ τὴ γράψῃ ἄξια κανένας· δὲν πιστεύω νὰ βρίσκεται τέτοιος μεγάλος μάστορης. Κανένας, ἂς ἤτανε κι ὁ ἴδιος ὁ Ὅμηρος, ποὺ τραγούδησε μὲ λόγια σὰν κοτρώνια τὸν φημισμένον ἐκεῖνο πόλεμο τῆς Τρωάδας.

Κείνη τὴ μέρα, ποὺ δὲν πρέπει νὰ λογαριαστῇ μηδὲ στὶς μέρες τῶν χρονῶν, μηδὲ στὶς μέρες τῶν μηνῶν, παρὰ νὰ τὴ σκεπάσῃ σκοτάδι, ὅπως λέγει ὁ Ἰὼβ γιὰ τὴ μέρα ποὺ γεννήθηκε, ὁ φόβος ποὔπιασε τοὺς ἀνθρώπους ἤτανε τέτοιος, ποὺ τρεῖς καὶ τέσσερες γενιὲς δὲ φτάξανε γιὰ νὰ συνεφέρουνε. Ἀκόμα καὶ σήμερα, σὰ διαβάζει κανένας ὅσα γράψανε οἱ ἱστορικοὶ ἐκεινοῦ τοῦ καιροῦ, εἶνε στιγμὲς ποὺ τρέμει στ᾿ ἀλήθεια, σὰ νὰ βρίσκεται ὁ ἴδιος μέσα στὴν Πόλη, κι᾿ ὥρα μὲ τὴν ὥρα περιμένει νὰ δῇ τοὺς Τούρκους νὰ σφάξουνε τὸν κόσμο μπροστὰ στὰ μάτια του.

Ἀναλόγως τὰ μεγαλεῖα, ποὺ εἶδε αὐτὴ ἡ φημισμένη Κωνσταντινούπολη, ἀναλόγως τὰ χίλια χρόνια πὤξησε, ἀναλόγως στάθηκε καὶ τὸ ψυχομαχητό της. Ὅλος ὁ κόσμος ταράχτηκε· στὰ πειὸ ξέμακρα μέρη τῆς χριστιανωσύνης ἀκούστηκε ὁ βρόντος πὤκανε τὸ κορμί της σὰν ἔπεσε ἄψυχο ἀνάμεσα ἀνατολὴ καὶ δύση. Δὲ μιλῶ σὰ ρωμιός· μιλῶ σὰν ἄνθρωπος γιὰ μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ σκληρὲς συμφορὲς ποὺ πέρασε ἡ ἀνθρωπότητα. Θεριὸ πρέπει νἆνε κανένας γιὰ νὰ μὴ δακρύσῃ τὸ μάτι του.

Καὶ ποιὸς δὲν τὴν ἔκλαψε! Ἕλληνες, Βενετσάνοι, Γενοβέζοι, Βούλγαροι, Σέρβοι, Ροῦσσοι, Πολωνοί, Ἀρμεναῖοι, ἀκόμα κ᾿ οἱ ἴδιοι οἱ Τοῦρκοι, ὅλοι τὴν κλάψανε, γιατὶ στὰ καλὰ χρόνια της ὅλοι τὴν καμαρώνανε. Ὁ ἄνθρωπος εἶνε γιομάτος παραξενιές. Χαίρεται καὶ καυχιέται γιὰ τὰ σπουδαῖα πράγματα, ποὺ μπόρεσε νὰ φτιάσῃ, μὲ τόσους κόπους, μὲ τὸ αἷμα τῆς καρδιᾶς του, μὰ πάλι ὁ ἴδιος, σὰν νὰ τὸν σπρώχνῃ ὁ διάολος μὲ τὰ δικά του τὰ χέρια πάει καὶ τὰ χαλᾶ, ρίχνει χάμω τὸ εἴδωλο ποὺ λάτρεψε, τὸ τσακίζει καὶ τὸ ποδοπατᾶ. Σάμπως καὶ σήμερα, ποὺ λέγει πὼς τάχα μέρεψε, δὲ δουλεύει σὰ μερμήγκι νὰ φτιάξῃ ὄμορφα πράγματα, τέχνες, χτίρια, βιβλία, γιὰ νὰ τὸν πιάσῃ ἄξαφνα μιὰ μέρα ἡ τρέλλα νὰ τοὺς δώσῃ μιὰ κλωτσιὰ καὶ νὰ πιάσῃ πάλι ἀπὸ τὴν ἀρχή! Ἔχω ἀκουστά, πῶς σ᾿ ἕνα νησὶ τῆς ἰνδίας, ἐκεῖ δὰ ποὺ οἱ ἄνθρωποι ζοῦνε εἰρηνικὰ καὶ κουβεντιάζουνε γνωστικά, στὰ καλὰ καθούμενα τοὺς πιάνει ἄξαφνα μιὰ μανία καὶ τρέχουνε σὰ λυσσασμένοι στοὺς δρόμους, σκοτώνοντας ὅποιον λάχῃ μπροστά τους. Ἕνα τέτοιο πράγμα πιάνει κάθε τόσο καὶ τὴν ἀνθρωπότητα, γίνεται θηρίο ἀνήμερο καὶ δαγκώνει τὰ κρέατά της.

Σὰν ἕνα μπουρίνι, ποὺ μὲ μιᾶς μελανιάζει ὁ οὐρανὸς καὶ γίνεται ἡ μέρα σὰ νύχτα κι᾿ ἀκούγονται ἀπὸ μακρυὰ βροντὲς κι᾿ ἀστροπελέκια, καὶ σὲ λίγο ξεσπᾷ ὁ δρόλαπας, κι᾿ ὁ φόβος σφίγγει κάθε καρδιά, ἀπὸ τοῦ πουλιοῦ ποὺ κελαϊδοῦσε πρὶν ἀπὸ λίγο, ἴσαμε τοῦ λιονταριοῦ, ποὖνε καμωμένη ἀπ᾿ ἀτσάλι, ἔτσι ξέσπασε ἀπάνω στὴ γερασμένη τὴν Πόλη ὁ σίφουνας καὶ τὴν ἔκανε στάχτη. Μέσα σὲ 55 μέρες χάθηκε ὅ,τι γίνηκε σὲ χίλια χρόνια.

Αὐτὸς ὁ θανατερὸς ἄνεμος ἐπίασε νὰ φυσᾷ ἀπὸ τὶς ἐρημιὲς τῆς Ἀσίας, ἀπὸ τοὺς τόπους ποὺ δὲ φυτρώνει χορτάρι, σπρώχνοντας κατὰ δῶθε ἕνα κοπάδι ἀνθρώπους δίχως σπίτια, δίχως χωράφια, ἀγρίμια ἄκαρδα, ποὺ τἆχε κάψει ἡ ἄπονη φύση μὲ τὸ κρύο, μὲ τὴν πείνα καὶ μὲ τὸν πόλεμο. Σὰν τοὺς λύκους, ποὺ λυσσᾶνε σὰν πέση, πολὺ χιόνι στὰ βουνὰ καὶ τρῶνε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ἔτσι πλανιόντανε αὐτὰ τὰ πλάσματα, ὥς που φτάξανε σὲ τοῦτα τὰ σύνορα, ποὺ ζούσανε ἀρχαῖες φυλές, ἀνθρῶποι ποὔχανε σπίτια θεμελιωμένα ἀπὸ χιλιάδες χρόνια, ποὔχανε καὶ καράβια καὶ κουβαλούσανε ἀπὸ μακρυὰ κάθε τί, ποὖνε γιὰ τὴν καλοπέραση τ᾿ ἀνθρώπου.

 Τὸ πειὸ μεγάλο κάστρο, ἡ Κωνσταντινούπολη, ἤτανε χτισμένο ἀπάνω στὴν ἀκρογιαλιά, ἀνάμεσά σε δυὸ στεριές, γιομάτο σπίτια, μαγαζιά, ἐκκλησιές, παλάτια, συντριβάνια, ὅλα ἀπὸ πέτρα καὶ μάρμαρο. Οἱ ἀνθρῶποι ἤτανε ντυμένοι μὲ ροῦχα ἀκριβά, γράφανε καὶ διαβάζανε ἀπάνω στὸ χαρτί, ξέρανε πράγματα λογῆς-λογῆς, τέχνες καὶ ζαναάτια (ἐπαγγέλματα) πολλά. Εἴχανε πλῆθος ἀγάλματα στεριωμένα ἀπάνω σε κολῶνες ἀπὸ χρωματιστὰ μάρμαρα, εἰκόνες ζωγραφισμένες ἀπάνω σε σανίδια μὲ μπογιὲς καὶ μὲ χρυσάφι, καμπάνες κρεμασμένες στὰ καμπαναριά, πράγματα ποὺ οἱ Τοῦρκοι ἀπορούσανε μὲ τί τρόπο τὰ φτιάνανε. Ἄλογα τρέχανε χλιμιντρίζοντας μέσα στὰ μεϊντάνια, κ᾿ οἱ ἄνθρωποι περπατούσανε ἀπάνω σε δρόμους ποὺ ἤτανε στρωμένοι μὲ πελεκητὲς πέτρες. Τί κάστρο ἤτανε τοῦτο, γιομάτο ἀπὸ θαυμαστὰ πράγματα, ποὺ μηδὲ ὁ Προφήτης δὲν τἆχε στὸν Παράδεισο!

Δίχως νὰ χάσουνε καιρὸ τὸ ζώσανε, ὁ σουλτὰν Μεμέτης σὰ φίδι τὸ περιτύλιξε. Τοῦτοι ποὔχανε ἔρθει ἀπὸ τὴν Ἀσία ἤτανε σὰ λιονταρόπουλα ἀδάμαστα· εἴχανε κότσα γερά, τὸ αἷμα τους ἔβραζε σὰ μοῦστος. Μὰ οἱ ἄλλοι ποὺ ἤτανε σφαλισμένοι μέσα στὸ σαραβαλιασμένο κάστρο, ἤτανε ράτσες γερασμένες, κουρασμένες ἀπ᾿ τὰ πάθια, ἀπ᾿ τὰ βιβλία κι᾿ ἀπὸ τὴν προσευχή, περήφανοι γιὰ τὸ σόϊ τους, θλιμμένοι γιὰ τὸ κατάντημά τους. Ὁ σουλτάνος ἔδερνε μὲ τὸ καμουτσὶ τοὺς στρατιῶτες του, τοὺς μαχαίρωνε, τσάκιζε τὸ κεφάλι τους μὲ τὸ χρυσὸ τοπούζι ποὺ βαστοῦσε στὸ χέρι του. Μὰ ὁ βασιλέας, ποὺ ἤτανε σφαλισμένος μέσα στὸ κάστρο, μιλοῦσε στοὺς δικούς του σὰ Χριστὸς μὲ τ᾿ ἀγκάθινο στεφάνι ὁποὺ τὦχε γιὰ κορῶνα βασιλική. Δὲ διάταξε τοὺς στρατιῶτες του, τοὺς παρακαλοῦσε μὲ τὴ θλιμμένη, φωνή του, μὲ τὰ μάτια του, ποὺ ἤτανε μελανιασμένα ἀπ᾿ τὴν ἀγρύπνια.

Οἱ Τοῦρκοι ἤτανε ὡς τετρακόσιες χιλιάδες· ἀπ᾿ αὐτοὺς οἱ ἑκατὸ ἤτανε καβαλλαραῖοι. Οἱ Χριστιανοί, ποὺ σηκώνανε ἅρματα, μαζευόντανε ὅλοι ὅλοι ἑφτὰ χιλιάδες, Ἕλληνες, Βενετσάνοι καὶ Γενοβέζοι.

Ἡ πολιορκία ἄρχισε στὶς 5 Ἀπριλίου. Ὁ σουλτάνος ἔστησε τὴν τέντα του κοντὰ στὴν Καστρόπορτα Καλιγαρία καὶ κούρντισε ἀπάνω της τὸ μεγάλο κανόνι τοῦ Οὐρμπάν. Ὑστερώτερα ὅμως τὸ κουβάλησε μπροστὰ στὴν πόρτα τοῦ Ῥωμανοῦ. Γιὰ νὰ τὸ γιομίσουνε χρειαζόντανε δυὸ ὧρες σωστές, καὶ γιὰ τοῦτο βαροῦσε μονάχα ἑφτὰ φορὲς τὴ μέρα. Σαράντα ζευγάρια βόδια τὸ τραβούσανε, γιὰ νὰ τὸ φέρουνε ἀπὸ τὴν Ἀδριανούπολη, καὶ γιὰ νὰ περάσουνε δυὸ μερῶν δρόμο κάνανε δυὸ μῆνες. Τετρακόσοι γενιτσάροι τὸ βαστούσανε γιὰ νὰ μὴ γύρῃ, διακόσοι ἀπὸ κάθε μεριά. Ὁ σουλτάνος κράτησε γύρω στὴν τέντα του δεκαπέντε χιλιάδες γενιτσάρους. Τὸ βουνὸ ποὖνε ἀπάνω ἀπ᾿ τὸ Γαλατᾶ, τὤπιασε ὁ Ζαγανὸ πασᾶς. Ναύαρχος ἤτανε ὁ Μπαλτάογλους, κ᾿ εἶχε στὸν ὁρισμό του καμμιὰ τετρακοσαριὰ καράβια, τὰ πειὸ πολλὰ μαοῦνες καὶ μικρὰ μπριγκαντίνια.

Τὰ καράβια πάλι, ποὔχανε οἱ Χριστιανοί, ἤτανε τρία γενοβέζικα, ἕνα γαλλικό, ἕνα σπανιόλικο, τρία κρητικὰ καὶ τρεῖς μεγάλες Βενετσάνικες γαλέρες.

Ἴσαμε τὶς 18 οἱ Τοῦρκοι βαρούσανε μὲ τὸ κανόνι καὶ κάνανε ψευτοπόλεμο. Οἱ γενιτσάροι χυμίζανε σὰν ζῶα χωρὶς νὰ λογαριάζουνε τὴ ζωή τους, κι᾿ ἅμα σκοτωνότανε κανένας, πηγαίνανε οἱ ἄλλοι καὶ τὸν παίρνανε στὸν ὦμο τους. Κι᾿ ἂν σκοτωνόντανε ἢ λαβωνόντανε καὶ τοῦτοι, τρέχανε πάλι ἄλλοι Τοῦρκοι καὶ τοὺς παίρνανε. Μποροῦσε νὰ σκοτωθοῦνε δέκα, παρὰ ν᾿ ἀφήσουνε ἕναν σκοτωμένον.

Ἐξὸν ἀπ᾿ τὸ μεγάλο κανόνι, οἱ Τοῦρκοι εἴχανε κι᾿ ἀλλὰ πολλὰ μικρότερα, καὶ πλῆθος μηχανές, βαλίστρες λεγόμενες, ποὺ σφεντονίξανε βροχὴ ἀπὸ πέτρες κι᾿ ἀπὸ σαΐτες.

Στὶς 18 ἕνα κοπάδι Τοῦρκοι χύθηκε καταπάνω στὸ κάστρο μὲ τόση βουὴ καὶ τέτοιο οὔρλιασμα, π᾿ ἀκουγότανε ἴσαμε τὴν ἀνατολή, δώδεκα μίλια μακρυὰ ἀπ᾿ τὸ στρατόπεδο. Μὰ δὲ μπορέσανε νὰ κάνουνε τίποτα. Σκοτωθήκανε μονάχα διακόσιοι Τοῦρκοι. Κάνανε καὶ μιὰ μεγάλη τέντα ἀπὸ τομάρια ἄσπρα καὶ κόκκινα, καὶ φυλαγμένοι ἀπὸ τούτη τὴ σκεπή, σιμώσανε στὸ κάστρο κι᾿ ἀνοίξανε λαγούμια μέσα στὴ γῆ καὶ φτάξανε ἀπὸ κάτω ἀπ᾿ τὰ σπίτια. Μὰ οἱ Γραικοὶ ἀνοίξανε ἄλλες τρύπες καὶ διώξανε αὐτοὺς τοὺς τυφλοπόντικους. Ὕστερ᾿ ἀπὸ λίγες μέρες οἱ Τοῦρκοι σκαρώσανε πάλι μιὰ μεγάλη καὶ φοβερὴ μηχανή, ποὺ τὴν εἴπανε οἱ παλιοὶ Ἑλέπολι. Ἀπ᾿ ὄξω κι᾿ ἀπὸ μέσα τὴν εἴχανε καπλαντισμένη μὲ τρία ἀπανωτὰ βοδοτόμαρα, κι᾿ ἁπάν᾿ ἀπάνω εἶχε πύργους κλεισμένους πάλι μὲ τομάρια γιὰ νὰ φυλάγωνται οἱ πολεμιστές, κ᾿ ἕνα σωρὸ ρόδες γιὰ νὰ τὴν κυλᾶνε. Σὰν τὴν εἴδανε, ἄξαφνα τὸ πρωὶ οἱ Ἕλληνες, εἰδοποιήσανε τὸ βασιλιὰ καὶ πῆγε μὲ τὴν ἀκολουθία του νὰ δοῦνε αὐτὴ τὴν παράξενη μηχανή. Κι᾿ ἅμα τὴν εἴδανε, ἀπομείνανε σὰν πεθαμένοι. Οἱ Τοῦρκοι τὴ γεμίσανε μὲ ξύλα καὶ μὲ χώματα κι᾿ ἀφοῦ τὴν κολλήσανε κοντὰ στὸ κάστρο, πασχίσανε νὰ βουλώσουνε τὸ χαντάκι, ποὺ βρισκότανε ὁλοτρόγυρα στὸ φρούριο καὶ νὰ κατεβάσουνε ἁπάν· ἀπὸ τοὺς πύργους κάτι γιοφύρια ποὔχανε ἕτοιμα καὶ νὰ τὰ ρίξουνε ἀπάνω στὸ φρύδι τοῦ κάστρου. Μὰ οἱ Χριστιανοὶ πολεμήσανε μὲ παλληκαριὰ καὶ γκρεμνίξανε τοὺς Τούρκους μέσα στὸ χαντάκι. Τὶς τρύπες, ὁποὺ ἀνοίγανε οἱ μπάλλες πὤριχνε τὸ μεγάλο κανόνι, κάτι κοτρῶνες φοβερὲς ἀπὸ μάρμαρο τῆς Μαύρης Θάλασσας στρογγυλεμένες μὲ τὸ καλέμι, τὶς βουλώνανε γρήγορα μὲ ξύλα καὶ μὲ βαρέλια γιομάτα χῶμα. Σὲ τούτη τὴ δουλειὰ δουλεύανε γυναῖκες, παιδιά, παπάδες καὶ δεσποτάδες ἀκόμα. Καταφέρανε μάλιστα νὰ κάψουνε καὶ τὴ μεγάλη μηχανὴ κι᾿ ἄλλες πειὸ μικρές. Ὁ σουλτὰν Μεμέτης, σὰν τὴν εἶδε νὰ καίγεται, ὠρκίσθηκε πὼς κ᾿ οἱ τριανταεφτὰ χιλιάδες προφῆτες νὰ τοῦ τὸ λέγανε, πάλι ποτὲ δὲν θὰ τὸ πίστευε.

Οἱ δυστυχισμένοι οἱ Χριστιανοὶ πήρανε λιγάκι ἀπάνω τους, ποὖχε κόψει τὸ αἷμα τους. Μέρα νύχτα ἀκούγανε κεῖνο τ᾿ ἄγριο τ᾿ ἀνθρωπομάζωμα νὰ οὐρλιάζῃ κάτ᾿ ἀπ᾿ τὰ τειχιά. Καὶ τοῦτα δὰ ἤτανε τόσο σαραβαλιασμένα, ποὺ πολλὲς φορὲς γκρεμνιζόντανε μονάχα ἀπὸ τὸ βρόντο τοῦ κανονιοῦ. Νύχτες ὁλάκερες δὲ σφαλίξανε μάτι. Ἀπὸ τὰ μικρὰ παιδιὰ ὡς τοὺς γέρους ὅλοι δουλεύανε, κουβαλούσανε χώματα καὶ πέτρες. Κ᾿ οἱ καλογέροι εἴχανε ζωσθῆ τ᾿ ἅρματα καὶ βαστούσανε ἕνα κομμάτι τοῦ κάστρου. Στὴν πόρτα τοῦ Ῥωμανοῦ ἔστεκε ὁ βασιληᾶς, ἔχοντας κοντά του τὸ γενοβέζο Γιουστινιάνη, τὸν ἀρχιστράτηγο, καὶ τὸν δὸν Φραγκίσκο ἀπ᾿ τὸ Τολέδο, μαζὶ μὲ πεντακόσους διαλεχτοὺς γενοβέζους. Τὴν πόρτα, τὴ λεγόμενη Μυρίανδρο, τὴ βαστούσανε δυὸ ἀδέρφια ἀντρειωμένα, ὁ Παῦλος κι᾿ ὁ Ἀντώνης Μπογιάρδοι. Τὴν πόρτα τῆς Καλιγαρίας τὴ διαφεντεύανε ὁ Θόδωρος ἀπὸ τὴν Κάρυστο κι ὁ Γιάννης Γερμανός, ὁ ἕνας πρῶτος στὸ δοξάρι κι᾿ ὁ ἄλλος στ᾿ ἀρκεμπούζι. Στὴν Ξυλοπόρτα καὶ στὸν Πύργο τοῦ Ἀνεμᾶ στεκότανε ὁ γενοβέζος καπιτάνιος Ἀεονάρδος Ἀαγκάσκος. Στὴν κόρδα τοῦ κάστρου, ποὺ κύτταζε κατὰ τὸ λιμάνι, ἤτανε ὁ ναύαρχος Νοταρᾶς. Ὁ καπιτὰν Γαβριὴλ Τρεβιζάνος εἶχε ἀραδιασμένα τὰ καράβια του ἀπὸ τὴν κόχη τοῦ κάστρου ἴσαμε τὸ φάρο κι᾿ ὁ Ἀνδρέας Ντῖνος φύλαγε μὲ τὰ δικά του τὸ μπάσιμο τοῦ λιμανιοῦ. Ὁ σπανιόλος Πέτρος Τζουλιάνος βαστοῦσε τὸ μέρος ποὖνε ἀπ᾿ τὸ παλάτι τοῦ Βουκολέοντα ὡς τὸ Κοντοσκάλι. Ἤτανε κι᾿ ἄλλοι πολεμάρχοι σ᾿ ἄλλες μεριές.

Θέλω νὰ συντομέψω τὰ καθέκαστα, μὰ δὲν ξέρω τί νὰ πῶ καὶ τί ν᾿ ἀφήσω. Κατὰ τὴ στεριὰ νὰ κυττάξω, γιὰ κατὰ τὴ θάλασσα;

Στὶς 20 τοῦ Μαγιοῦ, τ᾿ ἀπόγευμα, φανήκανε τέσσερα χριστιανικὰ καράβια γιὰ νὰ δώσουνε βοήθεια. Ἐρχόντανε πρύμα, μὰ σὰ φτάξανε κοντὰ στὴν Πόλη, ἔπεσε μὲ μιᾶς ὁ ἀγέρας καὶ καρφωθήκανε στὸν τόπο. Ὁ σουλτάνος σὰν εἶδε πῶς τὸν βοηθοῦσε ὁ προφήτης, πρόσταξε εὐθύς τα καράβια του νὰ κινήσουνε καταπάνω τους. Τὰ τούρκικα χυμίξανε μὲ τούμπανα καὶ μ᾿ ἀλαλαγμὸ φοβερόν, κ᾿ ἔπιασε πόλεμος, ποὺ φοβηθήκανε ὡς καὶ τὰ ξύλα τ᾿ ἄψυχα. Τὸ κάθε ἕνα ἀπὸ τὰ τέσσερα χριστιανικὰ καράβια πάλευε ἄλλο μὲ πέντε, ἄλλο μὲ τριάντα κι᾿ ἄλλο μὲ σαράντα τούρκικα. Ἡ θάλασσα ἔπηξε, πὤλεγες πὼς ἤτανε νησὶ δασωμένο ἀπὸ κατάρτια. Τρεῖς ὧρες ἤτανε κολλημένα, δίχως νὰ μπορέσουνε οἱ Τοῦρκοι νὰ τὰ πατήσουνε. Ἀπάνω στὰ τέσσερα καράβια ἔπεφτε βροχὴ ἀπὸ σαγίτες, βροχὴ ἀπὸ φωτιά, ποὺ σφεντονίξανε οἱ ζαροβοτάνες. Οἱ τσάγκρες ἀμολούσανε στουπιὰ ἀναμμένα, δεμένα ἀπάνω σε σαγίτες. Βουτηχτὲς βουτούσανε ἀποκάτω ἀπ᾿ τὶς καρίνες καὶ πολεμούσανε νὰ τὰ τρυπήσουνε. Οἱ Χριστιανοὶ πάλι ἀδειάξανε ἀπάνω στοὺς Τούρκους λεβέτια μὲ κατράμι καὶ λυωμένο ξύγκι. Ὁ καπιτὰν Φλικτανέλος κ᾿ οἱ τρεῖς ἀντρειωμένοι σύντροφοί του ἀπὸ τἄλλα τρία καράβια, ὁ Κατανέος, ὁ Νοβάρας κι᾿ ὁ Βαλονάρης, πολεμούσανε σὰν λιοντάρια. Ἡ θάλασσα εἶχε γιομίσει ἀπ᾿ τὰ κοντάρια κι᾿ ἀπ᾿ τὶς σαγίτες καὶ τὰ τούρκικα δὲ μπορούσανε νὰ κουνηθοῦνε. Πολλὰ ἀπὸ δαῦτα τρακάρανε καὶ βουλιάξανε, ἀλλὰ πάλι λαμπαδίσανε καὶ γινήκανε στάχτη. Ὁ κόσμος εἶχε μαζευτῆ καὶ κύτταζε ἁπάν᾿ ἀπὸ τὸ κάστρο. Ὁ σουλτάνος ἄφριζε, φώναξε, σὰ νἆχε χάσει τὸ λογικό του. Στὸ τέλος, σὰν εἶδε πῶς θὰ ξεφεύγανε οἱ Χριστιανοί, καβαλλίκεψε τάλογό του, τὸ σπιρούνισε καὶ χύμιξε μέσα στὴ θάλασσα, τραβώντας κατὰ τὰ καράβια, κι᾿ ἀπὸ πίσω του πέσανε στὸ νερὸ οἱ πασάδες του. Οἱ ναῦτες, ποὺ δὲν ἤτανε μακρύτερα ἀπὸ μιὰ πετριά, βλέποντας τὸν ἀφέντη τους νὰ πέφτη στὸ νερό, ὡρμήσανε μὲ περισσότερη μανία στὴ φωτιά, μὰ ἀδιαφόρετα. Σὲ μιὰ στιγμὴ φύσηξε λίγος ἀγέρας καὶ τὰ τέσσερα καράβια περάσανε ἀνάμεσα στὰ τούρκικα, μπήκανε στὸ λιμάνι καὶ τὸ κλείσανε μὲ τὴν ἁλυσίδα. Μέσα σὲ τρεῖς ὧρες σκοτωθήκανε ἀπάνω ἀπὸ δώδεκα χιλιάδες, ὅπως λέγει ὁ Φραντζῆς, πρᾶγμα ἀπίστευτο.

Τὴν ἄλλη μέρα ὁ σουλτάνος εἶπε νὰ φέρουνε μπροστά του τὸ Μπαλτάογλου, τὸ ναύαρχο, κι᾿ ἀφοῦ τὸν ἔβρισε, ὥρμησε νὰ κόψῃ τὸ κεφάλι του μὲ τὸ σπαθί του, μὰ κεῖνος ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ τοὖπε: «Ἀφέντη μου, κύτταξε μὲ τὰ μάτια σου πὼς μονάχα στὸ καράβι μου ἀπάνω σκοτωθήκανε ἑκατὸ δεκαπέντε δοῦλοι τοῦ Προφήτη, κ ἐγὼ δὲ ξεκόλλησα μηδὲ στιγμὴ ἀπὸ τὴν πρύμη τ᾿ ἄπιαστου καραβιοῦ. Βουλιάξανε καὶ καήκανε τόσα καράβια καὶ τόσος κόσμος σκοτώθηκε, ποὺ φαίνεται πὼς ἤτανε θέλημα τοῦ Θεοῦ νὰ ξεφύγουνε οἱ γκιαούρηδες. «Ὥστε, σὲ παρακαλῶ, πάψε τὸ θυμό σου καὶ συγχώρησέ με.» Ὁ Μεμέτης δὲν τὸν σκότωσε, μὰ τὸν ἔδειρε ἀλύπητα μὲ τὸ καμουτσί του ποὖχε χρυσὸ πόμολο καὶ τὸ βαστοῦσε πάντα στὸ χέρι του.

Ποῦ νὰ ξιστορήσῃ κανένας, ἀκόμα καὶ μὲ δυὸ λόγια, τὸ πῶς πέρασε ὁ σουλτάνος τὰ καράβια τοῦ μέσα στὸ λιμάνι, κυλώντας τα ἀπάνω στὴ στεριά, ποὺ τὴν ἄλειψε μὲ ξύγκι, τὸ πῶς ὁ Γιουστινιάνης θέλησε νὰ κάψῃ τὴ νύχτα τὴν τούρκικη ἁρμάδα, μὰ οἱ Τοῦρκοι γκρεμνίσανε ἕνα κανόνι ἁπάν᾿ ἀπὸ τὸ κάστρο καὶ βουλιάξανε τὸ πυρπολικό, ἐπειδὴς ἤτανε προδομένο τὸ σχέδιο τῶν Χριστιανῶν. Σὰν ξημέρωσε σφάξανε μπροστὰ στὰ μάτια τῶν Ἑλλήνων κάτ᾿ ἀπὸ τὸ κάστρο, τὰ παλληκάρια ποὔχανε πιασμένα. Μιὰν ἄλλη μέρα οἱ Ρωμιοὶ θελήσανε νὰ κάψουνε τὸ γεφύρι, ποὔχανε ρίξει οἱ Τοῦρκοι ἀπάνω στὸ λιμάνι. Προφτάξανε καὶ κάψανε μονάχα ἕνα καράβι τούρκικο, γιατὶ οἱ Τοῦρκοι βουλιάξανε μὲ τὶς πέτρες τὰ ἑλληνικὰ καΐκια. Τὴν ἄλλη μέρα πάλι σφάξανε ὅσους πιάσανε ἀπὸ βραδύς. Τότε κ᾿ οἱ Ἕλληνες σκοτώσανε ἀπάνω στὸ κάστρο καμμιὰ διακοσαριὰ Τούρκους, ποὔχανε πιασμένους.

Στὶς ἑφτὰ βδομάδες, ἔστειλε ὁ σουλτάνος τὸ γαμπρό του Ἰσφεντιάρογλου στὸ βασιλιὰ Κωνσταντῖνο νὰ τοῦ πῇ νὰ πάψουνε τὸν πόλεμο καὶ νὰ τοῦ παραδώσῃ τὴν Πόλη γιὰ νὰ μὴ χυθῇ ἄλλο αἷμα καὶ γιὰ νὰ μὴ σκλαβωθοῦνε τόσος λαός. Καὶ πῶς τὸν ἄφηνε νὰ πάρῃ μαζί του ὅ,τι ἤθελε καὶ νὰ πάγῃ νὰ βασιλέψῃ στὸ Μοριᾶ, δίχως νὰ τὸν πειράξῃ κανένας. Ὁ Παλαιολόγος ὅμως δὲν τὸ παραδέχτηκε κι᾿ ἀποφάσισε νὰ σκοτωθῇ. «Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοὶ δοῦναι οὔτ᾿ ἐμόν ἐστι, οὔτ᾿ ἄλλων τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν.»

ΠΗΓΗ

Προσκυνητής

κι ἐσένα τὸν Παλαιολόγο ποιός σὲ τὸν ἔμαθε ;

Μίσος για των «Ελλήνων τα ιερά»

 

Στο απόσπασμα το εθνικό σχολείο από τους αριστερούς τυχοδιώκτες του ΣΥΡΙΖΑ

ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΛΙΑΚΟΥ-ΦΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΙΟΦΙΛΙ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΏΝ ΤΟΥ ’21;

 

Χαρά-Ανδριάνα Λιαναντωνάκη

 

Μέσα στις σαρωτικές αλλαγές που προτείνει το νέο δίδυμο του «Εθνικού διαλόγου για την παιδεία» είναι η κατάργηση των εθνικών συμβόλων και χαρακτηριστικών από την δημόσια παιδεία – η ιστορία ως μάθημα, η προσευχή ως έκφραση, οι παρελάσεις στις εθνικές επετείους ως μνήμη συλλογική…. Δεν γνωρίζουμε αν οσονούπω με νέο νόμο του κυρ-Φίλη θα υποχρεωθούν οι δάσκαλοι να κατεβάσουν/ κάψουν/εξαφανίσουν και τυχόν φωτογραφίες με τους αγωνιστές του ’21 κρατώντας καριοφίλι… Προς το παρόν πάντως στο στόχαστρο του υπουργού «Παιδείας» είναι η ιστορία, η προσευχή και οι πανελλαδικές εξετάσεις. Μην εκπλαγείτε αν σε λίγο βγούν εκτός νόμου και σχολικής τάξης και οι εικόνες των αγίων, καθότι μια νέα «ιδιαιτερότητα» αναδύεται στην πολυπολιτισμική κοινωνία μας, η εικονοφοβία, που απαιτεί και αυτή, στο νέο πλαίσιο «ανθρωπισμού», τη θεσμική της κατοχύρωση. 

Να δείτε που οι άοκνοι εργάτες του εθνομηδενισμού και της «ανοιχτής (δηλαδή, που μπάζει από παντού) κοινωνίας»  θα προτείνουν και επισήμως, «αρμοδίως», την κατάργηση των ιερών εικόνων αγίων της Εκκλησίας από τις τάξεις, ίσως σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σβήσουν την αγιοτόκο Ελλάδα από τη μνήμη των Ελλήνων και από τον «χάρτη» του νέου σχολείου που θέλουν να χτίσουν πάνω στα ερείπια της εθνικής παιδείας και – θάθελαν! -  του Ορθόδοξου Πολιτισμού.

Διαβάσαμε στις ειδήσεις σήμερα, ότι στο στόχαστρο Φίλη-Λιάκου είναι η κατάργηση, από τα σχολεία, της προσευχής και των παρελάσεων και γενικώς των εθνικών χαρακτηριστικών του εκπαιδευτικού συστήματος, που μόνον την κατά το Σύνταγμα οφειλόμενη εθνική παιδεία δεν προσφέρει έτσι όπως το κατάντησε η σαρωτική νεό-κοπη (όπως λέμε «πονάει χέρι, κόψει χέρι») πολιτική του υπουργείου α-Παιδείας.  Πόσο άστοχο ή πόσο καλά στοχευμένο μπορεί να είναι αυτό το νεόκοπο στόχαστρο;

Πολύ! Όπως πολύ εύστοχο είναι και το τελευταίο σκίτσο του γνωστού σκιτσογράφου και αιχμηρού πολιτικού σχολιαστή Αρκά.

Το  dreamteam «ΛιάκουΦίλη» προτείνει αλλαγές τύπου οδοστρωτήρα και για την εισαγωγή των μαθητών στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, με γνώμονα κάποιους συντελεστές· μάλιστα ένας εξ αυτών φέρει το χαρακτηριστικό, για την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, των ιθυνόντων της Παιδείας, όνομα «συντελεστής βαρύτητας»!

Εμείς δεν είμαστε αρμόδιοι να σχολιάσουμε τη νέα «εργαλειοθήκη» που προτείνει η λεγόμενη Επιτροπή Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία και θα οδηγεί τους χωρίς πανελλαδικές εξετάσεις εισακτέους φοιτητές σε «συνδυαστικά πτυχία» με βάση κάποια credits, με το σύστημα «major minor» και λοιπά σούπερ αγγλόφωνα μοντέλα· ούτε και την εφαρμοστικότητα ή μη του διετούς λυκείου που προτείνουν, την κατάργηση των πανελλαδικών- οι ειδικοί της εκπαιδευτικής κοινότητας έχουν τον λόγο επί της ουσίας.

Όμως έχουμε υποχρέωση να εκφράσουμε τη γνώμη μας, ως πολίτες αυτής της χώρας, που λέγεται Ελλάδα κι έχει ιστορία μακρά και συνεχή και αληθινά βαρυσήμαντη για όλη την Ευρώπη, γι’ αυτό δεν χρειάζεται συντελεστές βαρύτητας για να αποτιμηθεί στη συλλογική μας αυτοσυνειδησία! Μία ιστορία που έχει «γράψει» με ανεξίτηλα γράμματα στις καρδιές των περισσοτέρων Ελλήνων και Ελληνίδων επί γενεές γενεών, με αγώνες και θυσίες για την Πίστη και για την πατρίδα και τον λαό, με νικηφόρο πνευματικό καριοφίλι, είτε σας αρέσει είτε όχι, κύριοι Λιάκο-Φίλη. ΄Ηλθατε τώρα εσείς, να γκρεμίσετε όλη αυτήν την κοσμοθεωρία του Ελληνισμού, για να χτίσετε νέα «ήθη», μια νέα διχαστική νοοτροπία απάτριδων, αθέων, μηδενιστών ιδιωτών που πολεμούν οτιδήποτε έχει σχέση με την κοινή Παράδοση, με αντίτιμο ένα θολό «πολυσυλλεκτικό» new deal και για την κοινωνία μας; Θέλετε να υποχρεώσετε, μέσα από προσχηματικό διάλογο για την παιδεία», τη νέα γενιά να ξηλώσει από τον νου και την καρδιά της όλη τη συλλογική πατρογονική μνήμη και την εθνική αυτοσυνειδησία; Αναλαμβάνετε εσείς του «εθνικού διαλόγου για την παιδεία» την πολιτική και ηθική ευθύνη για την επιχειρούμενη γενοκτονία-εθνοκάθαρση μνήμης στην οποία υποχρεώνονται τα παιδιά και οι νέοι, η νέα γενιά της πατρίδας μας/σας. Αλήθεια, ποιά πατρίδα υπηρετείτε όταν πάτε να καταργήσετε με δήθεν δημοκρατικό τρόπο ο,τι εθνικό και ιερό - πίστη, πατρίδα, ιστορία, σημαία, γλώσσα- βρήκατε στον χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης; Όσο για την εσωτερική κατεδάφιση, που αφορά τον πυρήνα της διδακτέας ύλης της άλλοτε εθνικής παιδείας, είναι φανερό: χτίζετε το «ανοιχτό σχολείο» μιας κατ’ όνομα μόνον «ανοιχτής κοινωνίας», που εθελοτυφλεί με κλειστά μάτια στο ιστορικό παρελθόν και οδεύει (χωρίς να προοδεύει! ) χειραγωγούμενη από τυφλούς οδηγούς σε ένα άδηλο μέλλον…

Στις μέρες μας επιχειρείται μια βεβήλωση «ιστορική», που έχει πρωταρχικό στόχο το ανθρώπινο πρόσωπο, τον ίδιο τον άνθρωπο, ως αυταξία. Γιατί σε τι άλλο, παρά σε παρωδία ή τραγωδία, θέλουν να μετατρέψουν οι ταγοί του Υπουργείου το ιερό έργο της παιδαγωγικής διαδικασίας, όταν αδημονούν να αποπροσωποποιηθεί ο ρόλος του δασκάλου και αυτός να καταστεί, με το όραμα της «τηλε-εκπαίδευσης», μια εικονική φιγούρα μιας μακρινής τηλε-πραγματικότητας  - με την οποία φυσικά το παιδί, ο μαθητής δεν θα έχει απτή προσωπική σχέση.

Επείγονται, όπως διαβάσαμε στην κοινή ανακοίνωση Λιάκου-Φίλη: «…να αναπτυχθούν επιτέλους υποδομές σύγχρονης τελε-εκπαίδευσης». Συγκεκριμένα η «Επιτροπή» προτείνει να μη λειτουργούν τμήματα μαθητών αν δεν υπάρχουν το λιγότερο είκοσι άτομα στην τάξη… Γιατί; Μην μας πείτε, ότι επιλέγεται αυτό το σύστημα «εξορθολογισμού» απλώς γιατί είναι πιο ευέλικτο και εφικτό.. .Ο θρίαμβος του εξορθολογισμού σας μπορεί να οδηγήσει σε πανωλεθρία τις διαπροσωπικές ανθρώπινες σχέσεις στο «ανοιχτό» σχολείο σας. Πανωλεθρίαμβος δηλαδή…. βέβαια, δεν ξέρουμε αν στο νέο προτεινόμενο σύστημά σας οι μεταφράσεις τέτοιων λέξεων - νεολογισμών, θα αποτελέσουν σοβαρό πρόβλημα κατανόησης, καθότι επιβάλλεται ως υποχρεωτικό μάθημα η αγγλική...

Με βάση τα συμφραζόμενα της «ευρωπαϊκής» μαθησιακής κουλτούρας που οραματίζονται, η φιλοσοφική συνείδηση και όχι η κοινωνική-ιστορική, των μαθητών έχει αξία: αφήνουν απ’ έξω οι άσοφοι τα σοφά διδάγματα της ιστορίας και της αρχαίας ελληνικής, ως προαιρετικά μαθήματα, λές και δεν είναι αυτά ο ουσιώδης κορμός μιας επαρκούς κοινωνικής αυτοσυνειδησίας των νέων. Τι σόϊ φιλοσοφική συνείδηση θα χτίσουν στα ολοήμερα δημοτικά σχολεία που εξαπλώνουν ανά την Ελλάδα, στα τετραετή γυμνάσια και τα διετή λύκεια που καθιερώνουν, με λιγότερα μαθήματα, υποχρεωτικά αγγλικά, χωρίς ουσιαστική γνώση όμως της ελληνικής γλώσσας του ελληνικού Πολιτισμού;.  Πάντως όχι… από σόϊ ρωμέϊκη συνείδηση! αυτό το «πάντως όχι..»  είναι στο στόχαστρο και αποτελεί το μείζον θέμα κύριοι του Υπουργείου Παιδείας: έχετε ηθική ευθύνη να το θέσετε σε ανοιχτή δημόσια διαβούλευση, σε όλη την κοινωνία - ποια εθνική ταυτότητα και παιδεία επιθυμούν οι Έλληνες… Δεν αρκούν οι προσχηματικές συζητήσεις στις λεγόμενες «επιτροπές κοινωνικού και εθνικού διαλόγου», όταν το ελληνικό πνεύμα του λαού μας οδηγείται σε αργό θάνατο ή αυτοκτονία– πρόκειται για έγκλημα υπαρξιακών διαστάσεων, για καθαρή γενοκοτονία, έστω και αν εσείς κύριε Φίλη την πείτε εθνοκάθαρση….

Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ: Αγαπητέ Υπουργέ κ. Φίλη δημοκρατία σημαίνει ισονομια

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 26ῃΜαΐου 2016

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΑΓΑΠΗΤΕ ΥΠΟΥΡΓΕ κ. ΦΙΛΗ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΙΣΟΝΟΜΙΑ

Ἔχω δηλώσει ὅτι ἐκτιμῶ τήν εὐθύτητα τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων κ. Νικολάου Φίλη καί ὅπως γνωρίζει καλῶς καί ὁ ἴδιος ἐμπράκτως ἔχω ἀποδείξει αὐτή τήν ἐκτίμησή μου. Παρακολουθῶν τήν Ἐπιτροπή Μορφωτικῶν Ὑποθέσεων ἀπό τό κανάλι τῆς Βουλῆς γιά τόν Ἐθνικό Διάλογο γιά τήν Παιδεία ἄκουσα τόν Ἐξοχώτατο κ. Φίλη νά δηλώνει ὅτι ἀπό τό Σεπτέμβριο τοῦ 2016 θά ἐπιβληθοῦν νέα προγράμματα σπουδῶν στά Θρησκευτικά τά ὁποῖα κατά τόν κ. Ὑπουργό ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε εἶναι προγράμματα «τά ὁποῖα προφανῶς ἀπομακρύνουν τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀπό τόν ὁμολογιακό καί κατηχητικό χαρακτῆρα καί δημιουργοῦν τήν δυνατότητα στά παιδιά νά μπορέσουν μέ ἕνα πιό ἤπιο διδακτικό τρόπο νά ἀντιληφθοῦν τήν ἀξία τοῦ φαινομένου τῆς θρησκείας». Τήν ἴδια ὅμως στιγμή τῶν δηλώσεων τοῦ ἀγαπητοῦ κ. Φίλη δημοσιεύτηκε στίς 11 Μαΐου 2016 (ΦΕΚ τ.Α 83/11.5.2016) ὁ Νόμος 4386 «Ρυθμίσεις γιά τήν ἔρευνα καί ἄλλες διατάξεις», ὁ ὁποῖος στό ἄρθρο 55 μέ τίτλο Ρύθμιση θεμάτων τῆς Γενικῆς Γραμματείας Θρησκευμάτων Ὑπουργείου Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων στό ἄρθρο 5 νομοθετεῖ τά ἀκόλουθα:

 «5. Στο άρθρο 16 του Ν. 1771/1988 (Α΄171) προστίθεται νέα παράγραφος 4, ως ακολούθως: «4. Κατ’ εξαίρεση, εφόσον στα δημόσια δημοτικά σχολεία των με αριθμό 25153/26.2.1957 (Β΄86) και 78871/22.3.1962 (Β΄125) κοινών υπουργικών αποφάσεων των Υπουργών Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και Οικονομικών δεν υπηρετεί δάσκαλος του Καθολικού δόγματος ή της Εβραϊκής θρησκείας και γλώσσας για την κάλυψη των αναγκών των μαθητών του Καθολικού δόγματος ή της Εβραϊκής θρησκείας και γλώσσας αντίστοιχα, μετά από σχετική εισήγηση των αρμοδίων Περιφερειακών Διευθύνσεων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, είναι δυνατή η πρόσληψη, ανά σχολικό έτος, εκπαιδευτικού εκτός των οικείων πινάκων αναπληρωτών εκπαιδευτικών για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών του Καθολικού δόγματος και για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών και γλώσσας της Εβραϊκής θρησκείας.Η επιλογή και πρόσληψη του εκπαιδευτικού γίνεται με απόφαση του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, ύστερα από πρόταση της Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος (Ι.Σ.Κ.Ι.Ε.) και του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου (Κ.Ι.Σ) αντίστοιχα». Εὐνόητα λοιπόν προκύπτουν τά ἑξῆς ἐρωτήματα γιά τόν ἀγαπητό κ. Φίλη: Γιά τούς ἑλληνόπαιδες ἑβραϊκῆς καί ρωμαιοκαθολικῆς θρησκευτικῆς παραδοχῆς βάσει τοῦ Συντάγματος ἰσχύουν εἰδικά προνόμια ἔναντι τῶν ἑλληνοπαίδων Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως; Ἡ ἐπικρατοῦσα βάσει τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι κατωτέρα κατά τήν δική Σας ἀντίληψη ἀπό τήν Ρωμαιοκαθολική θρησκευτική κοινωνία ἤ ἀπό τήν Ἑβραϊκή θρησκευτική παραδοχή; Ὁ Νόμος 590/1977 (ΦΕΚ τ. Α 146) πού ἰσχύει στήν Ἑλληνική Ἐπικράτεια καί πού στό ἄρθρο 2 προβλέπει ὅτι «ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συνεργάζεται μετά τῆς Πολιτείας προκειμένου περί θεμάτων κοινοῦ ἐνδιαφέροντος ὡς τά τῆς χριστιανικῆς ἀγωγῆς τῆς νεότητος» ἔχει μονομερῶς ἀπό τήν Ἐξοχότητά Σας ἀκυρωθεῖ; Γιατί τό Ι.Ε.Π. ἐνδιαφέρεται τόσο πολύ γιά τή μεταλλαγή τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλληνοπαίδων καί διορίζει εἰδικό σύμβουλο μέλος τοῦ νεοβουδιστικοῦ μορφώματος «ARIGATOU» πού ἐπιδιώκει τήν παγκόσμια διάδοσι τοῦ Ἰαπωνικοῦ Βουδισμοῦ σάν θυγατρικός ὀργανισμός τοῦ θρησκευτικοῦ κινήματος Myochikai,ὅπως καταγγέλεται δημοσίᾳ χωρίς διάψευσι καί δέν ἐνδιαφέρεται καί γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καί τῶν Ἑβραίων ἑλληνοπαίδων; Μπορεῖτε νά μᾶς ἀπαντήσετε;Διότι ἀπό τό νομοθέτημά Σας προκύπτει ὅτι γιά νά διοριστεῖ δάσκαλος ἤ Καθηγητής Θρησκευτικῶν τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Δόγματος ἤ τῆς Ἑβραϊκῆς θρησκείας πρέπει νά προταθῆ ἀπό τήν Ρωμαιοκαθολική Ἱεραρχία ἤ τό Κεντρικό Ἰσραηλιτικό Συμβούλιο (Κ.Ι.Σ.) καί βεβαίως οὔτε κἄν νῦξις γίνεται γιά τό περιεχόμενο τοῦ διδασκομένου μαθήματος Ρωμαικαθολικῶν καί Ἑβραϊκῶν θρησκευτικῶν. Ἑπομένως τήν ἴδια στιγμή πού θέλετε νά νομοθετήσετε γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλληνοπαίδων ὄχι μόνο ἐρήμην ἀλλά καί ἐναντίον τῆς βουλήσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀλλά καί τῶν γνωστῶν Ἀποφάσεων τοῦ Ἀνωτάτου Ἀκυρωτικοῦ Δικαστηρίου (ΣτΕ)καί τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος νομοθετεῖτε εὐνοϊκῶς καί κατά προνομιακό τρόπο παραβιάζων κάθε ἀρχή ἰσονομίας στή Χώρα καί τήν Δημοκρατική ἔννομη τάξη ὑπέρ τῶν Ἑλληνοπαίδων Ρωμαιοκαθολικῆς καί Ἑβραϊκῆς θρησκευτικῆς παραδοχῆς, ἀναγνωρίζων τό ἔννομο ἀσφαλῶς δικαίωμα τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ ΚΙΣ νά ἐπιλέγουν τά ἁρμόδια κατά τήν κρίσι τους πρόσωπα γιά τήν διδασκαλία τῆς θρησκευτικῆς τους παραδοχῆς καί τό περιεχόμενο τοῦ διδασκομένου μαθήματος. Γιατί ὅμως δέν ἀναγνωρίζετε τό ἴδιο δικαίωμα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος; Γιατί δέν ἔχετε ποτέ ἐρωτήσει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ποιός θά διορίζεται σάν δάσκαλος ἤ καθηγητής τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ὅπως κάνετε μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς καί τούς Ἑβραίους; Τό συγκλονιστικό λοιπόν ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι τήν «πλουραλιστική» καί «δημοκρατική» εὐαισθησία τήν δική Σας καί τῆς Κυβερνήσεως μόνο ἡ Ὀρθοδοξία τήν προκαλεῖ, ἡ Ρωμαιοκαθολική καί Ἑβραϊκή θρησκευτική παραδοχή ὄχι. Καί γιατί;

Εὐελπιστῶ ὅτι θά ἐπανεκτιμήσετε τά πράγματα καί θά ἀπαντήσετε στούς «καλούς» Σας συμβούλους διότι, ὅπως προεῖπα Σᾶς ἐκτιμῶ ἰδιαιτέρως, ὅτι μπορεῖ νά ἔχουν ἐμπάθεια κατά τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας καί νά θέλουν νά διαλύσουν τόν δεσμό Ἐκκλησίας καί Γένους καί νά ἐπιδιώκουν νά Σᾶς προσάψουν τήν ρετσινιά τοῦ ρατσισμοῦ σέ βάρος τῶν Ὀρθοδόξων συνελλήνων ἀλλά σέ μία Δημοκρατία καί σέ μία ἐλευθέρα χώρα δικαίου τοῦ Δυτικοῦ κόσμου οἱ ἰδεοληπτικοί πρέπει νά ζητοῦν ἐπειγόντως ψυχιατρική βοήθεια !!!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

                                                                                  † ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Κατάργηση προσευχής, παρελάσεων και εκκλησιασμού προτείνει η Επιτροπή Εθνικού Διαλόγου

Κατάργηση των παρελάσεων των μαθητών, του υποχρεωτικού εκκλησιασμού και της υποχρεωτικής προσευχής, είναι μεταξύ των προτάσεων για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση που περιλαμβάνονται στην εισήγηση της Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου, την  οποία το esosδημοσιεύει κατ αποκλειστικότητα,

και θα παρουσιαστεί στην τελική συνάντηση των Επιτροπών του Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου, που θα πραγματοποιηθεί αύριο Παρασκευή, στο υπουργείο Παιδείας, παρουσία της πολιτικής ηγεσίας.

Ειδικότερα η εισήγηση περιλαμβάνει τα εξής σημεία:

Η συνέχεια ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

ΣΧΟΛΙΟ: Στά χνάρια τού διαλόγου τής ορθοδοξίας μέ τόν πάπα κινείται ο διάλογος τού Ιερώνυμου μέ τόν Φίλη καί μέ τά ίδια αποτελέσματα. Ναί σέ όλα, μέ πνευματική ευθύνη καί αξιοπρέπεια.

Αμέθυστος 

Δημήτριος Νατσιός, Ετυμολογία: ταξίδι στις φλέβες της γλώσσας μας

Ετυμολογία: ταξίδι στις φλέβες της γλώσσας μας

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς

Όταν θέλω να διδάξω στους μαθητές μου, παιδιά του δημοτικού, την ωραιότητα της ετυμολογίας των λέξεων της γλυκάκουστης γλώσσας μας, τους αναφέρω ένα πολύ απλό παράδειγμα. Τους ρωτώ γιατί ονομάστηκε έτσι ο σκίουρος. Εύκολα καταλήγουμε στα δύο συνθετικά της λέξεως: σκιά + ουρά. «Και γιατί το είπαν έτσι οι νουνεχείς και ευρηματικοί πρόγονοί μας; Γιατί η φουντωτή και μεγάλη ουρά του δημιουργεί σκιά». Αμέσως τα παιδιά «ψυλλιάζονται», υποπτεύονται ότι κάτι συμβαίνει με τις λέξεις και τα... γενέθλιά τους.

Το ίδιο γίνεται και με την λέξη ρινόκερος. «Ριν» είναι η μύτη, τους λες για τον ωτορινολαρυγγολόγο, τον οποίο έχουν επισκεφτεί - το πρώτο συνθετικό «ωτο», τα αυτιά, εδώ στο Κιλκίς, το γνωρίζουν οι ποντιακής καταγωγής μαθητές, από τα νόστιμα «ωτία» που φτιάχνουν οι μάνες ή κυρίως οι γιαγιάδες τους, το δεύτερο συνθετικό «-κερος» (ή -κερως, εκ του κέρας, το κέρατο), και μας προκύπτει το ζώο που έχει στην μύτη ένα κέρατο. Λέγαμε τις προάλλες για την γενοκτονία των Ποντίων και αναλύαμε τα συνθετικά γένος + κτείνω. Το κτείνω (=σκοτώνω), δεν το αναγνωρίζουν, όμως αν τους πεις ότι σημαίνει σκοτώνω (εκ του σκότους), φτάνουμε στην αυτοκτονία, στα εντομοκτόνα, στην λιμοκτονία.

Αν αυτό γίνεται συνεχώς στην τάξη, σ’ όλα τα μαθήματα, η πάντερπνη, δηλαδή, και γοητευτικότατη και για τα παιδιά, περιήγηση στην ανθοβριθή ετυμολογία μας, πραγματικά τους οδηγείς επί τας πηγάς των υδάτων της αείρροης γλώσσας μας. (Το έχω ξαναγράψει. Είναι μέγα δυστύχημα η μη εισαγωγή, τουλάχιστον στις τρεις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, των αρχαίων ελληνικών σε παιγνιώδη μορφή, με έμφαση στην ετυμολογία. Πότε θα αναδειχθεί ένας φωτισμένος υπουργός, ο οποίος θα το πράξει, αδιαφορώντας για τα βελάσματα, τις υλακές τα ρεκάσματα και τα ογκανίσματα των ασμίλευτων ψευτοπροοδευτικών;).

Μέσω της ετυμολογίας τα παιδιά μαθαίνουν και ορθογραφία, πληγή πυορρέουσα σήμερα της ελληνικής εκπαίδευσης. Η ορθογραφία, που γράφαμε κάθε πρωί στο γνωστό τετράδιο, είναι γνωστό ότι καταργήθηκε. Προφανώς, προσωπική άποψη, για να επιβληθεί, εν ευθέτω χρόνω, η φωνητική γραφή και το λατινικό αλφάβητο. Κάποια μέλλουσα γενεά - η ιστορία έχει μεγάλη υπομονή-θα δεχθεί ως «μάννα εξ ουρανού» την κατάργηση των ενοχλητικών ει, οι, αι, ω, ευ και λοιπά.

Τα αγγλικά μπήκαν από την α’ δημοτικού, όλα τριγύρω μας παραπέμπουν σε αγγλοαμερικανική συνοικία, η... κινητή επικοινωνία γίνεται με greeklish-γραικυλικά, η ορθογραφία καταργήθηκε και... λατινικό αλφάβητο, για να γίνουμε επιτέλους Ευρωπαίοι. Βεβαίως αρκετοί δάσκαλοι (κανονικά πρέπει να βάλω και την κατάληξη -ες, δασκάλες, όπως με μία έντυπη σαχλαμάρα – εγκύκλιο, κελεύει κάποια Γραμματεία Ισότητας για να αποφεύγεται ο... σεξισμός.

«Ο καθείς την μύξα του για βούτυρο την έχει» όπως θυμόσοφα λέει ο παροιμιώδης λόγος), το έχουν ήδη καταλάβει, όσοι κυρίως φοιτήσαμε στις Παιδαγωγικές Ακαδημίες, όπως ο γράφων στην Θεσσαλονίκη, την Μεγάλη του Γένους Σχολή, όπως την ονομάζαμε. Οι νεότεροι, αν δεν έχουν αντισώματα από την οικογένεια ή δεν έχουν αναφορά στην Εκκλησία, έρχονται στα σχολειά μπουκωμένοι από εθνομηδενιστικά δηλητήρια. Αρκετοί, λοιπόν, δάσκαλοι προσπαθώντας να περισώσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί, φροντίζουν να συμπληρώσουν τα σχολικά εγχειρίδια γλώσσας- περιοδικά ποικίλης ύλης- με μία παραδοσιακότερη διδασκαλία της γραμματικής, προκειμένου να επιτύχουν κάποια ισορροπία, εκφωνούν κάθε πρωί την ορθογραφία που έχουν δώσει την προηγούμενη ημέρα, δεν παύουν να δίνουν κατ’ οίκον σχολική εργασία και μελέτη, να διατηρούν το μάθημα της εκθέσεως- που και αυτό καταργήθηκε στο δημοτικό- και να διορθώνουν με κόκκινο στυλό- τι έγκλημα! –τα ορθογραφικά λάθη, κι αυτό είναι που κάπως σώζει ακόμα την κατάσταση.

Και, επαναλαμβάνω, το ξεκλείδωμα για την προσέγγιση, την εμβάθυνση και εν τέλει την αγάπη του παιδιού για την γλώσσα των «γοναίγων του» (Μακρυγιάννης) είναι η ετυμολογία, το ταξίδι στα κεφαλόβρυσα, στις φλέβες της ηλιόλουστης λαλιάς μας. Εις επίρρωσιν, παραπέμπω σ’ ένα κείμενο του αειθαλούς δασκάλου μας, Κωνσταντίνου Γανωτή, ίσως του καλύτερου φιλολόγου που έχει αυτήν την στιγμή η πατρίδα, γραμμένο το 1985. «Ένα πολύ μεγάλο μέρος της νέας ελληνικής, όλες δηλαδή σχεδόν οι σύνθετες λέξεις, είναι καθαρά αρχαίες ελληνικές. Το παιδί, χωρίς την γνώση των συνθετικών, τις μαθαίνει σαν ξένες λέξεις χωρίς σαφήνεια. Πώς να καταλάβει σωστά σαν λέξεις της γλώσσας του, της λέξεις λ.χ. υδραγωγείο, αρτοποιείο, ναυπηγείο, ευδοκιμώ, απορρυπαντικό και άπειρες άλλες σύνθετες, όταν αγνοεί τα συνθετικά τους; Αν τα γνώριζε θα μπορούσε ξέροντας μόνο δέκα απλές να αποκρυπτογραφήσει με πλήρη κυριολεξία εκατοντάδες σύνθετες. Έτσι και βαθειά γνώση της μητρικής του γλώσσας θα είχε και ευκολότερα θα την αποκτούσε» («Δημόσιος διάλογος για την Γλώσσα», συλλογικός τόμος, εκδ. «ΔΟΜΟΣ», σελ. 157).

Έτσι ακριβώς. Αποκρυπτογραφείται ο κόσμος των λέξεων μέσω της ετυμολογικής ανάλυσης. Θέλουμε δεν θέλουμε η αρχαία γλώσσα είναι τροφός της νεοελληνικής και προϋπόθεση για την εις βάθος οικείωσή της.

(Αν είχαμε σοβαρό υπουργείο και υπουργό Παιδείας, θα γραφόταν ένα ετυμολογικό, θα το έλεγα, ανθολόγιο για να διδαχτούν οι μαθητές τι θησαυρός ατίμητος είναι η γλώσσα τους).

Και ενώ αυτά συμβαίνουν στα καθ’ ημάς, οι ξένοι τιμούν και εκτιμούν τα αρχαία, συνιστούν γι’ αυτούς ακένωτη δανειοληπτική πηγή. Διάβασα κάτι εντυπωσιακό. Όλοι μας έχουμε ακούσει για το βλήμα «exocet». Είναι πύραυλος επιφανείας-επιφανείας του Πολεμικού μας Ναυτικού. Οι Γάλλοι κατασκευαστές του έψαξαν για ονοματοδοσία στην ελληνική γλώσσα. Ανακάλυψαν ότι υπάρχει ένα ψάρι που ονομάζεται «εξώκοιτος», το οποίο πετά πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, όπως και το βλήμα. Το ψάρι αυτό εμείς το ξέρουμε ως χελιδονόψαρο.

Το αμερικανικό σύστημα «Aegis» της αντιαεροπορικής προστασίας έχει πάρει την ονομασία του από την αιγίδα. Η αιγίς ήταν όπλο, ασπίδα του Διός, φτιαγμένη από δέρμα αιγός (=κατσίκας). Από την αιγίδα παράγεται η καταιγίδα και η γίδα, λέμε ακόμη υπό την αιγίδα, δηλαδή προστασία. Θυμίζω και το πυραυλικό σύστημα «Patriot» από την ποινικοποιημένη σήμερα λέξη πατριώτης, ή το άρμα μάχη «Leopard», δηλαδή λεοπάρδαλη, ο παρδαλός λέων και πολλά άλλα. Αυτά…έξω.

Εδώ, οι ημέτεροι Γραικύλοι, ονομάζουν πληροφοριακά συστήματα του υπουργείου Παιδείας «myschool», δηλαδή το σχολείο μου. Τι να πει κανείς;

ΑΚΤΙΝΕΣ

Εκκλησιαστική ερμηνεία των σταδίων της πνευματικής τελειώσεως

Η διαφοροποίηση νοήματος από τους αρχαίους φιλοσόφους

Τού π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Ο Χριστός είπε: «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός εστίν» (Ματθαίος ε΄, 48). Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστιανός πρέπει, με την Χάρη του Θεού, να ανέρχεται συνεχώς τις βαθμίδες της πνευματικής τελειώσεως.

Βέβαια, όταν κάνουμε λόγο για στάδια τελειώσεως, δεν εννοούμε κάποια σταθερά σημεία, κάποια χρονικά ή τοπικά στάδια, αλλά πρόκειται για το πώς ενεργεί η Χάρη του Θεού στον άνθρωπο. Η άκτιστη Χάρη του Θεού ενεργεί σε όλη την κτίση και στον άνθρωπο. Όταν η Χάρη του Θεού καθαρίζει τον άνθρωπο λέγεται καθαρτική, όταν τον φωτίζει λέγεται φωτιστική και όταν τον Θεώνει λέγεται Θεοποιός.

Αυτό το βλέπουμε στην Αγία Γραφή όπου γίνεται λόγος για κάθαρση του ανθρώπου: « καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού» (Β΄ Κορινθίους ζ, 1).

Ένα χαρακτηριστικό χωρίο, στο οποίο φαίνονται τα στάδια της πνευματικής τελειώσεως υπάρχει στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου: «αλλά απελούσασθε, αλλά ηγιάσθητε, αλλά εδικαιώθητε εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού και εν τω Πνεύματι του Θεού ημών» (Α Κορινθίους στ', 11). Το «απελούσασθε» είναι η κάθαρση, το «ηγιάσθητε» είναι ο φωτισμός και το «εδικαιώθητε» είναι η θέωση.

Έπειτα, ο Χριστός είναι Φως και όσοι συνδέονται μαζί Του λαμβάνουν Φως και είναι φωτεινοί. Ο Χριστός είπε στους Μαθητές Του: «υμείς εστε το φως του κόσμου» (Ματθαίος ε: 14) και «ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθαίος ε: 16).

Μέσα στα πλαίσια αυτά κινούνται οι Άγιοι Πατέρες. Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης κάνει λόγο για κάθαρση, φωτισμό και τελείωση. Ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής συνεχώς ομιλεί για πρακτική φιλοσοφία, φυσική θεωρία και μυστική θεολογία. Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος γράφει τα τιτλοφορούμενα πρακτικά και θεολογικά κεφάλαια, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς κάνει λόγο για φυσικά, θεολογικά, ηθικά και πρακτικά κεφάλαια κ.ο.κ.

Ο άνθρωπος στην πορεία του προς την θέωση κατ' αρχάς μετέχει της καθαρτικής ενεργείας, έπειτα της φωτιστικής ενεργείας και τέλος της θεοποιού ενεργείας του Θεού. Και, βεβαίως, υπάρχουν αυξομειώσεις στην πορεία αυτή. Η κάθαρση συνίσταται στην αποβολή των λογισμών από την καρδιά του ανθρώπου, ώστε εκεί να παραμείνει ένας μόνο λογισμός: το όνομα του Χριστού. Συγχρόνως, καθαρίζεται το παθητικό της ψυχής, ήτοι η επιθυμία και ο θυμός. Στην συνέχεια, φωτισμός του νου είναι όταν ο νους του ανθρώπου ξεχωρίζεται από την λογική και ελλάμπεται από την Χάρη του Θεού, οπότε έχει νοερά προσευχή και ο φωτισμένος νους διευθύνει το παθητικό μέρος της ψυχής.

Ενώ υπάρχει μια πορεία ανόδου από την κάθαρση στον φωτισμό και την θέωση, συγχρόνως μπορεί να υπάρξει και μια πορεία καθόδου. Δηλαδή, η θεοπτική εμπειρία παραμένει για μικρό η μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και ο άνθρωπος, στην συνέχεια, κατέρχεται στον φωτισμό. Υπάρχει και περίπτωση ο άνθρωπος να χάσει τον φωτισμό και να αρνηθεί τον Χριστό στην πράξη, οπότε μετά συγκαταλέγεται μεταξύ των μετανοούντων.

Αυτή, σε γενικές γραμμές, είναι η διδασκαλία των Πατέρων για τα στάδια ή βαθμούς της πνευματικής τελειώσεως. Στην συνέχεια θα αναλυθεί περισσότερο αυτή η πνευματική πορεία.

Καίτοι δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι η θεολογία περί πνευματικής τελειώσεως είναι διάχυτη μέσα στην βιβλικοπατερική παράδοση, εν τούτοις μερικοί διατείνονται ότι οι Απόστολοι και οι Πατέρες επηρεάσθηκαν στον τομέα αυτόν από την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και, κυρίως, τον νεοπλατωνισμό, ο οποίος αναφερόταν στα θέματα αυτά.

Είναι γεγονός ότι, η λέξη και η έννοια της καθάρσεως συναντάται στην αρχαία τραγωδία, η οποία απέβλεπε στο να καθαρίσει την ψυχή του θεατή από τα πάθη, με έλεος και φόβο, και στην συνέχεια να οδηγήσει τον θεατή, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, σε ανώτερη κατάσταση από εκείνη στην οποία βρισκόταν πριν από την παρακολούθηση της τραγωδίας.

Επίσης, τον όρο «κάθαρση» τον χρησιμοποιούσε και ο Πλωτίνος και γενικά ο νεοπλατωνισμός, αλλά τον προσδιόριζε ως φυγή της ψυχής από τον αισθητό κόσμο και το σώμα, για να φθάσει στον αγέννητο κόσμο των ιδεών. Έτσι, η ανδρεία καθαρίζει τον άνθρωπο από τον φόβο του θανάτου και η μεγαλοψυχία από τα φθαρτά πράγματα. Επίσης, ο όρος «έλλαμψη» συναντάται στον Πλάτωνα, σύμφωνα με τον οποίον όταν ο άνθρωπος ασχολείται συνεχώς με την ουσία του αγαθού, αιφνιδίως ανάβει ένα φως στην ψυχή και αποκτά την γνώση του αγαθού. Έτσι, η έλλαμψη και ο φωτισμός, κατά τον Πλάτωνα και τους Νεοπλατωνικούς, είναι η γνώση ανελλάμψεως των αρχετύπων των όντων, που είναι οι αγέννητες ιδέες.

«Υπάρχει μία άποψη, ότι η διδασκαλία περί τελειότητος, κατά τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας, είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως και ότι τάχα οι Πατέρες της Εκκλησίας ήταν επηρεασμένοι από τις διακρίσεις αυτές μεταξύ καθάρσεως, φωτισμού και Θεώσεως -διότι υπάρχουν παράλληλα και στον νεοπλατωνισμό- υπάρχει σαφής αυτός ο διαχωρισμός δηλαδή των σταδίων της τελειώσεως. Και λόγω μιας ομοιότητας αυτών των δύο, οι δικοί μας έχουν υιοθετήσει την άποψη αυτή, που κυρίως προέρχεται από μελέτες που έχουν κάνει οι Προτεστάντες.

Δηλαδή, οι Προτεστάντες αφού έχουν απορρίψει τον μοναχισμό και υιοθέτησαν ή τον απόλυτο προορισμό του Καλβίνου ή την διδασκαλία του Λουθήρου περί σωτηρίας του ανθρώπου δια μόνης της πίστεως κλπ., και είναι αντιμέτωποι ενός μοναχισμού της παραδόσεως που συνάντησαν (Φραγκολατίνων), η οποία εβασίζετο σε αξιομίσθιες, εφ' όσον ανακάλυψαν ότι η διδασκαλία περί αξιομισθιών είναι εσφαλμένη διδασκαλία, γι' αυτόν τον λόγο κατήργησαν και την αγαμία, τον μοναχισμό. Μαζί με αυτά ο Λούθηρος, κυρίως, και ο Καλβινος, είχανε μεγάλη απήχηση εναντίον των σταδίων της τελειότητος. Μετά, οι Ιστορικοί Προτεστάντες ασχολήθηκαν με το θέμα και χάρηκαν τόσο πολύ όταν βρήκαν την καταπληκτική ομοιότητα μεταξύ της πατερικής διδασκαλίας και της διδασκαλίας των ειδωλολατρών, και ισχυρίσθηκαν ότι είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως τα περί σταδίων τελειώσεως. 

Και γι' αυτό οι δικοί μας, οι οποίοι πηγαίνουν με τόση μεγάλη όρεξη και σπουδάζουν -δεν λέω να μην πάνε να σπουδάσουν, τουλάχιστον να πάνε με κρίση να σπουδάσουν, γιατί πηγαίνουν χωρίς κρίση στα ξένα Πανεπιστήμια και βλέπεις τώρα εκεί τα συγγράμματα των Ορθοδόξων θεολόγων γεμάτα, παντού βλέπεις αυτήν την ιδέα, ότι η Εκκλησία έχει επηρεασθεί από τους ειδωλολάτρες και συγκεκριμένα περί των σταδίων της τελειώσεως».

θα δούμε όμως στην συνέχεια ότι οι Προφήτες, Απόστολοι, Πατέρες χρησιμοποιούσαν αυτές τις λέξεις -κάθαρση, φωτισμός, θέωση- αλλά προσέδιδαν εντελώς διαφορετική σημασία σε αυτές, από ό,τι οι αρχαίοι φιλόσοφοι, άλλωστε, αυτό γίνεται και σε πολλούς άλλους όρους, όπως την ουσία, την ενέργεια, το πρόσωπο, την απάθεια, το τριμερές της ψυχής, το ανώτατον Ον κλπ. Οπότε, δεν πρέπει να ερευνούμε και να εξετάζουμε ότι αυτοί οι όροι χρησιμοποιήθηκαν από την αρχαία φιλοσοφία, αλλά να βλέπουμε το ιδιαίτερο νόημα το οποίο προσέδωσαν σε αυτούς οι Άγιοι Πατέρες.

Η πατερική διδασκαλία περί των σταδίων η βαθμών της πνευματικής τελειώσεως διαφέρει σαφώς από ανάλογες διδασκαλίες των αρχαίων φιλοσόφων.

«Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν δέχονται την πραγματικότητα της ανθρώπινης τελείωσης στην θεωρία μέσα στην πλατωνική, νεοπλατωνική ή αυγουστίνια συνάφεια της ευτυχίας. Ο προορισμός του ανθρώπου δεν είναι η ικανοποίηση εγωιστικών επιθυμιών με την κατοχή τού τι κάνει έναν ευτυχισμένο, αλλά μάλλον η μεταμόρφωση του εαυτού που ζητά φιλαυτία, σε αγάπη η οποία δεν ζητεί τα εαυτής. Έτσι, η πρόοδος προς την τελείωση είναι χωρίς τέλος και σε αυτήν την ζωή και στην ερχόμενη.

Αυτό σημαίνει ότι η θεωρία καθ’ εαυτή δεν είναι μια εγγύηση εναντίον της αμαρτίας και της πτώσης στα πρώτα ή στα κατοπινά της στάδια. Έτσι, είναι πολύ πιθανόν -χωρίς αυτό να αποτελεί καμιά μομφή ατέλειας εναντίον του Θεού ή τών κτισμάτων Του- για τον σατανά, τους αγγέλους και τον άνθρωπο, να πέσουν από την μια κατάσταση ή κατώτερο επίπεδο της θεωρίας».

Η Εκκλησία αποβλέπει στην θεραπεία του ανθρώπου, αφού πρέπει η φιλαυτία να γίνει φιλοθεΐα και φιλανθρωπία και η ιδιοτελής αγάπη να γίνει ανιδιοτελής. Αυτό γίνεται με την ενέργεια του Θεού και την συνέργεια του ανθρώπου, δηλαδή με την θεολογική έννοια της συνέργειας.

Εάν σε κάθε επιστήμη απαιτείται μέθοδος για την επίτευξη του στόχου της, το ίδιο συμβαίνει και στην εκκλησιαστική ζωή. Για να υπάρξει επιτυχία, απαιτείται ανταπόκριση του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού, και αυτός ο στόχος εκπληρώνεται με τα στάδια της πνευματικής τελειώσεως.

Πηγή: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη" Τόμος Β΄.  Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου.

Ρωμηοσύνη

Μητροπολίτης Ναυπάκτου  Ἱερόθεος
Ἡ Ρωμηοσύνη δὲν εἶναι ἕνα διανοητικὸ ἰδεολόγημα, οὔτε ἁπλῶς μία ἀναφορὰ στὸ παρελθόν, ἀλλὰ τὸ αὐθεντικὸ καὶ ἀληθινὸ βίωμα, ποὺ τὸ βιώνουν καὶ σήμερα πολλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ συντονίζονται σὲ αὐτὴν τὴν συγκεκριμένη στάση ζωῆς. Αὐτὸν τὸν τρόπο ζωῆς, ποὺ διαφέρει ριζικὰ ἀπὸ τὸν φράγκικο τρόπο ζωῆς τὸν ἔζησαν ὄχι μόνον στὰ Μοναστήρια καὶ στοὺς τόπους τῆς ἀσκήσεως, ἀλλὰ καὶ στὸν κοινωνικὸ χῶρο...

Φορεῖς καὶ ἐκφραστὲς αὐτοῦ τοῦ τρόπου ζωῆς ἦταν οἱ ὁμολογητὲς τῆς πίστεως, οἱ ἅγιοι Πατέρες ποὺ ἔζησαν κοντὰ στὸν λαὸ καὶ μᾶς ἄφησαν ὡς ὑποθῆκες τὰ συγγράμματά τους, οἱ μάρτυρες ποὺ ἔδωσαν τὴν μαρτυρία καὶ ὑπέστησαν τὸ μαρτύριο γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, οἱ ὅσιοι ἀσκητὲς ποὺ ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τῶν παθῶν καὶ τῶν σατανικῶν δυνάμεων, οἱ νεομάρτυρες κατὰ τὴν Τουρκοκρατία, ποὺ συνετέλεσαν στὴν διατήρηση τῆς ἀληθινῆς ζωῆς τῆς Ρωμηοσύνης, καὶ τὸ μαρτύριό τους ἦταν πραγματικὴ ἐθνικὴ ἑορτὴ γιὰ τοὺς ὑποδουλωμένους Ρωμηούς. Στὸ ἔργο καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καὶ στὸν βίο καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ ἐν Ἰωαννίνοις μαρτυρήσαντος φαίνεται ἀκριβῶς τί εἶναι ἡ Ρωμηοσύνη.

Ἂν μελετήσει κανεὶς προσεκτικὰ τὸν βίο καὶ τὴν κοινωνικὴ ζωὴ τῶν κατοίκων τῆς Ἑλλάδος, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τοῦ Πόντου, τῆς Θράκης, τοῦ Λιβάνου τῆς Συρίας κλπ., θὰ διαπιστώσει ὅτι οἱ ἄνθρωποι βίωναν ἕναν πολιτισμὸ τοῦ ὁποίου βάση δὲν ἦταν ἡ λογικὴ καὶ τὸ δικαίωμα, ἀλλὰ ἡ καρδιὰ καὶ τὸ καθῆκον. Ἦταν ἀναπτυγμένη ἡ φιλοθεΐα καὶ ἡ φιλανθρωπία. Τὸ φιλότιμο καὶ ἡ ἀρχοντιά, ἡ θυσία καὶ ἡ προσφορά, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐλευθερία ἦταν τὰ βασικὰ στοιχεῖα ζωῆς. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε στοὺς τελευταίους μεγάλους Γέροντες ποὺ ποίμαιναν τὰ ποίμνιά τους μέσα ἀπὸ τὰ πραγματικὰ γνωρίσματα τῆς Ρωμηοσύνης, ὅπως εἶναι ὁ ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης. Αὐτὸ μᾶς φανερώνουν καὶ οἱ λαξευτοὶ βράχοι τῆς Καππαδοκίας, ἀλλὰ καὶ ὅλος ὁ τρόπος ζωῆς τῶν κατοίκων τῶν περιοχῶν ἐκείνων. Ἀκόμη καὶ οἱ Κρυπτοχριστιανοὶ δείχνουν τὸν χαρακτήρα τῆς Ρωμηοσύνης, ποὺ δὲν ὑποδουλώνονται ψυχικὰ ποτέ, ἔστω κι ἂν ἐξαναγκάζονται νὰ εἶναι ὑπόδουλοι σωματικά.

Πιστεύουμε ὅτι δὲν ἐξέλειπε αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ Γένους μας, ἀφοῦ καὶ σήμερα τὸν ζοῦν πολλοὶ ἀνάμεσά μας. Ἡ ποιμαντική μου διακονία, ἡ ἐπικοινωνία μου μὲ πολλοὺς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ μου ἔδειξε τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ Ρωμηοσύνη καὶ ποιὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Ρωμηός. Παλαιότερα ἔγραψα γιὰ δύο τέτοιες μορφές. Δὲν εἶναι ἄσκοπο νὰ παρουσιάσω μερικὰ ἀπὸ ὅσα περιέγραψα γιὰ τοὺς δύο αὐτοὺς Ρωμηούς.

Γιὰ τὸν ἕνα ἔγραψα:

«Ζυμωμένος μὲ τὴν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση, θρεμμένος μὲ τὰ ἤθη τῆς λαϊκῆς εὐσέβειας, μ' ἕναν πόνο μὰ καὶ συγχρόνως σὲ μία ἠρεμία, μᾶς θύμιζε τὴν «πονεμένη Ρωμηοσύνη». Ἔξω ἀπὸ λογιοτατισμοὺς καὶ διαλεκτικοὺς συλλογισμοὺς ζοῦσε αὐθεντικὰ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀδελφούς του. Ζοῦσε ὑπαρξιακὰ τὸν «λαὸ τοῦ Θεοῦ». Εἶχε βιώματα αὐθεντικά, ἀτόφια, καθαρά. Ἀπὸ μέσα του ἔβγαινε ἕνα ἄρωμα ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους. Γιατί ἤξερε τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἤξερε νὰ σκορπάει συμπόνια σ' ὅλους. Εὕρισκε φῶς, ζωὴ καὶ τροφὴ στὸ δόσιμο, στὴν κένωση, στὸ κλάμα, στὴν ὑπέρβαση τοῦ ἐγώ. Ἔτσι, ὅταν τὸν πλησίαζες καταλάβαινες ὅτι μιλοῦσε τὴν μητρικὴ γλώσσα, ποὺ εἶναι ἡ γλώσσα τῆς Ἐκκλησίας.


Ταπεινός, ἁπλός, ἤρεμος, πρᾶος, εἰλικρινής, ἀνεξίκακος, γεμάτος ἀγάπη καὶ συμπόνια, εὐχαριστημένος ἀπὸ τὴν πολυτάραχη ζωή του. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ συνεχῶς τὸν διακατεῖχε καὶ δὲν τολμοῦσε νὰ κάνει κάτι ποὺ δὲν τὸ ἤθελε ὁ Θεός. Εἶχε καρδιὰ ἀρκετὰ εὐαίσθητη, ποὺ συνελάμβανε τὶς πραγματικὲς κινήσεις τοῦ ἐχθροῦ».

Γιὰ τὴν δεύτερη ἔγραψα, μεταξὺ τῶν ἄλλων:

«Ἦταν μία ἁπλὴ γυναίκα τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ ἡ λειτουργικότητά της ἦταν ἀρκετὰ μεγάλη. Λειτουργοῦσε στὴν κοινωνία σὰν τὰ ζωντανὰ καὶ ὑγιῆ πνευμόνια. Ἀνέπνεε ἡ ἴδια καὶ βοηθοῦσε καὶ ἄλλους νὰ ἀναπνέουν. Ἦταν ἁπλὴ γυναίκα τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ ἡ σοφία της ἦταν μεγάλη. Εἶχε σοφία πέρα ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη γνώση. Ἡ σοφία της ἦταν καρπὸς τῆς ἄγνωστης γνώσης. Ὁ βίος της ἦταν ἀπαύγασμα τῆς πονεμένης Ρωμηοσύνης. Ἡ ζωὴ της ἦταν ἕνας πόνος καὶ μία χαρά, ἕνας σταυρὸς καὶ μία ἀνάσταση. Μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι ἦταν σάρκωση τοῦ μαρτυρικοῦ μας Γένους. Εἶχε μητρικὴ καρδιά. Ἡ καρδιὰ της χτυποῦσε γιὰ ὅλους, ὄχι ἁπλῶς γιὰ νὰ συντηρήσει τὴν βιολογικὴ ζωή, ἀλλὰ γιὰ νὰ στηρίξει τὸν κόσμο. Μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι ἦταν μία μάνα τῆς ἀνθρωπότητας. Ἀγαποῦσε καὶ τὴν Παναγία, γιατί τὴν καταλάβαινε. Ὧρες ὁλόκληρες προσευχόταν γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Δὲν ξεχώριζε ἐχθροὺς καὶ φίλους, συγγενεῖς καὶ ἀγνώστους. Γι' αὐτὴν ὅλοι ἦταν γνωστοί. Προσευχόταν γιὰ τὸν Πατριάρχη, γιὰ τοὺς ἐπισκόπους, τοὺς ἱερεῖς, τοὺς μοναχούς, τοὺς ἱεραποστόλους καὶ ὅλο τὸν κόσμο. Προσευχόταν περισσότερο γιὰ τοὺς νεκρούς. Ἔτσι ἔνοιωθε πραγματικὰ τὴν ἑνότητα τοῦ κόσμου, χωρὶς ρομαντισμοὺς καὶ ψευδαισθήσεις. Ἡ προσευχή της, ξεχείλιζε μὲ κλάματα, μὲ δάκρυα. Εἶχε καρδιὰ εὐαίσθητη. Διάβαζε καὶ κουβεντίαζε μὲ τὴν καρδιά. Εἶχε μία πολὺ μεγάλη εὐαισθησία. Καὶ αὐτὸ δὲν ἦταν ἁπλῶς μιὰ γυναικεία εὐαισθησία, ἀλλὰ συνδυασμένο μὲ ἀνδρεία καὶ γενναιότητα ἀποτελοῦσε μιὰ ἁρμονία καὶ ἰσορροπία. Πίστευε στὴν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ μποροῦσε εὔκολα νὰ παρηγορήσει τὸν κάθε πονεμένο. Αὐτὴ ποὺ πέρασε τόσους πόνους, γνώριζε τρόπους παρηγοριᾶς. Καὶ ἡ ἀγάπη της πρὸς τὴν Παναγία ἦταν καρπὸς αὐτῆς τῆς εὐαίσθητης καὶ στοργικῆς καρδιᾶς.


Δὲν ἤξερε τί θὰ πεῖ «δικαίωμα». Γνώριζε καλὰ τὸ καθῆκον, τὸ καθῆκον τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀρχοντιᾶς. Ἡ ζωὴ της ἦταν δόσιμο ὁλοκληρωτικό. Προσφορά. Ἀγαποῦσε καὶ κουραζόταν. Ἤξερε νὰ ἀγαπᾶ καὶ ἤξερε νὰ τὸ ἐκφράζει. Καὶ οἱ μικρές της ἀδυναμίες ντυνόταν μὲ ὡραία φορεσιά. Γι' αὐτὸ φαινόταν καὶ αὐτὲς ὡραῖες. Πῶς νὰ ξεχάσεις τὴν θυσία καὶ τὴν προσφορά; Πῶς νὰ λησμονήσεις τὴν ἁπλόχερη ἀρχοντιά;

Ζοῦσε μέσα στὸ Φῶς τοῦ Θεοῦ, στὸ φῶς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλπίδας, τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς καρτερίας, τοῦ πόνου καὶ τῆς χαρᾶς. Ἀκατάπαυστη προσευχὴ της ἦταν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Μέσα της κυκλοφοροῦσαν ὅλοι οἱ χυμοὶ τῆς Παράδοσης, τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης. Ἔπινε γάλα ὄχι ἀπὸ κουτιά, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ζωντανὸ μαστὸ τῆς Ἐκκλησίας».

Αὐτὰ δείχνουν τὴν ἀρχοντιὰ τῆς Ρωμηοσύνης, ποὺ διασώζεται μέχρι σήμερα.

Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ποὺ μᾶς ὑπέδειξε τὴν ἀξία τῆς Ρωμηοσύνης, ἀλλὰ καὶ ἔκανε ἔρευνες γιὰ νὰ παρουσιάσει τὴν διαφορὰ μεταξύ τοῦ Ρωμηοῦ καὶ τοῦ Φράγκου, σκιαγραφεῖ παραστατικὰ τὴν οὐσία τῆς Ρωμηοσύνης καὶ τὴν ἀξία τοῦ Ρωμηοῦ. Θὰ παραθέσω σημαντικὰ κομμάτια χωρὶς νὰ τὰ ἀναλύσω.

«Ἡ Ρωμηοσύνη δὲν ἀποδεικνύεται. Περιγράφεται. Δὲν χρειάζεται ἀπολογητάς. Εἶναι ἁπλῶς αὐτὸ ποὺ εἶναι. Τὸ δέχεται κανεὶς ἢ τὸ ἀπορρίπτει. Διὰ τοῦτο τὰ παιδιὰ τῶν Ρωμηῶν ἢ παρέμενον πιστοὶ καὶ σκληροὶ Ρωμηοὶ ἢ ἐφράγκευον ἢ ἐτούρκευον.

Καὶ σήμερον ἄλλοι παραμένουν Ρωμηοί, ἄλλοι ὅμως ἀμερικανεύουν, ρωσεύουν, φραντσεύουν, ἀγγλεύουν, δηλαδὴ γραικεύουν».

«Ὁ Ρωμηὸς ὀνειροπόλος καὶ ἀφελὴς δὲν εἶναι. Ἀλλὰ οὐδέποτε γίνεται πνευματικῶς ἢ σωματικῶς δοῦλος τοῦ συμμάχου. Γίνεται σύμμαχος πιστὸς εἰς τὰ συμπεφωνημένα ἀλλὰ ἰδεολογικῶς ἀδέσμευτος.

Τοῦτο ὅμως δὲν σημαίνει πάλιν ὅτι δέχεται μόνον τὰ ρωμαίικα καὶ τίποτε τὸ ξένον. Δέχεται ὁ,τιδήποτε τὸ καλὸν καὶ τὸ κάμνει ρωμαίϊκον. Ὅπως γίνεται σύμμαχος μὲ ὅποιον συμφέρει ἐθνικῶς, κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον ἀποκτᾶ ὅλα ὅσα χρειάζονται ἀπὸ τὴν σοφίαν τῶν ἐπιστημόνων τοῦ κόσμου, ἀλλὰ τὰ προσαρμόζει εἰς τὸν ρωμαίϊκον πολιτισμόν του. Οὐδέποτε συγχέει τὰς θετικάς ἐπιστήμας μὲ τὸν πολιτισμόν, ἀφοῦ γνωρίζει ὅτι καὶ ὁ βάρβαρος δύναται νὰ ἔχει ἢ νὰ ἀπόκτηση καὶ νὰ προαγάγει τὰς θετικὰς ἐπιστήμας, διὰ νὰ χρησιμοποιήσει αὐτὰς εἰς τὴν ὑποδούλωσιν καὶ καταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων.

Διὰ τοῦτο ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει ὅτι εἶναι πνευματικὸς ἡγέτης καὶ εἰς αὐτοὺς ποὺ εἶναι ὡς τεχνοκράται καὶ ὡς οἰκονομικὴ δύναμις ἠγέται».

«Ναὶ μὲν ὁ Ρωμηὸς ἔχει ἀπόλυτον πεποίθησιν εἰς τὴν Ρωμηοσύνην του, ἀλλὰ οὔτε φανατικὸς οὔτε μισαλλόδοξος εἶναι καὶ οὔτε ἔχει καμμίαν ξενοφοβίαν. Ἀντιθέτως ἀγαπᾶ τοὺς ξένους οὐχὶ ὅμως ἀφελῶς.

Τοῦτο διότι γνωρίζει ὅτι ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὅλας τὰς φυλὰς καὶ ὅλα τὰ ἔθνη χωρὶς διάκρισιν καὶ χωρὶς προτίμησιν. Ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη του κατέχει τὴν ἀλήθειαν καὶ εἶναι ἡ ὑψίστη μορφὴ τῶν πολιτισμῶν. Ἀλλὰ κατανοεῖ ἄριστα τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν Ρωμηόν, ὄχι ὅμως περισσότερον ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν κάτοχον τῆς ἀληθείας ἀλλ' ἐξ ἴσου ἀγαπᾶ τὸν κήρυκα τοῦ ψεύδους. Ἀγαπᾶ τὸν ἅγιον, ἀλλ' ἀγαπᾶ ἐξ ἴσου ἀκόμη καὶ τὸν διάβολον.

Διὰ τοῦτο ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι αὐτοπεποίθησις, ταπεινοφροσύνη, καὶ φιλότιμον καὶ ὄχι κίβδηλος αὐτοπεποίθησις, ἰταμότης καὶ ἐγωισμός. Ὁ ἡρωισμὸς τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι ἀληθὴς καὶ διαρκὴς κατάστασις τοῦ πνεύματος καὶ ὄχι ἀγριότης, βαρβαρότης καὶ ἁρπακτικότης.

Οἱ μεγαλύτεροι ἥρωες τῆς Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξὺ τῶν ἁγίων».

Πραγματικά, Ρωμηοὶ εἶναι οἱ μεγάλοι ἅγιοι ποὺ μετέχουν τῆς καθαρτικῆς, φωτιστικῆς καὶ θεοποιοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν μέθεξη ἁγιάζουν ὅλον τὸν τρόπο ζωῆς, προσωπικῆς καὶ κοινωνικῆς, δημιουργοῦν πολιτισμὸ καὶ ἀναπτύσσουν τὶς τέχνες, προσλαμβάνουν καὶ τὰ νέα στοιχεῖα ζωῆς καὶ τὰ ἐντάσσουν μέσα στὸν αὐθεντικὸ τρόπο ζωῆς τῆς Ρωμηοσύνης.

Θέλουμε νὰ ζοῦμε στὴν Εὐρώπη ὡς Ρωμηοὶ γιὰ νὰ μὴν χάσουμε τὴν ἀνθρωπιά μας καὶ νὰ βοηθήσουμε ὅσους Εὐρωπαίους ἀναζητοῦν τὴν Ρωμηοσύνη, τῆς πρὸ τοῦ Καρλομάγνου Εὐρώπης.

Μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις καταλαβαίνουμε καλὰ ὅτι δὲν ἀνήκουμε οὔτε στὴν Ἀνατολὴ οὔτε στὴν Δύση, ἀλλὰ ζοῦμε σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, ὄντες Ρωμηοὶ στὸ φρόνημα καὶ τὴν ζωή.

«Ἡ Ρωμηοσύνη θὰ χαθεῖ ὄντις ὁ κόσμος λείψει»
 πηγή

Μέγας Κωνσταντῖνος: Ὁ πατὴρ τῆς Ρωμηοσύνης

Τῆς Γερόντισσας Ὁλυμπιάδος Ντίτορα

 Ὁ Κων­σταν­τῖ­νος δὲν γκρέ­μι­σε τὴ Ρώ­μη, ἀλ­λά, ὅ­πως ἔ­χει εἰ­πω­θεῖ, τὴ με­τέ­φε­ρε στὴν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη. Γι᾿ αὐ­τὸ συν­τη­ροῦ­σε στὴ νέ­α πό­λη τὸ ρω­μα­ϊ­κὸ ὄ­νο­μα, τὸ κρά­τος τῶν Ρω­μαί­ων, τὴ ρω­μα­ϊ­κὴ πο­λι­τεί­α. Τὸ ὄ­νο­μα Ρώ­μη σή­μαι­νε τὸ ἔ­δα­φος τοῦ Βυ­ζαν­τι­νοῦ κρά­τους, ποὺ συ­χνὰ οἱ Βυ­ζαν­τι­νοὶ τὸ ἔ­λε­γαν ‹‹Ρω­μα­νί­α››. Ὁ ὅ­ρος ‹‹Ρω­μα­νί­α›› δή­λω­νε στὸ σύ­νο­λό της τὴν Αὐ­το­κρα­το­ρί­α. Οἱ Δυ­τι­κοὶ συγ­γρα­φεῖς ὀ­νό­μα­ζαν ‹‹Ρω­μα­νί­α›› τὸ Ἀ­να­το­λι­κὸ μέ­ρος τοῦ Ρω­μα­ϊ­κοῦ κρά­τους.

Ἀ­νά­μνη­ση αὐ­τῶν τῶν ἱ­στο­ρι­κῶν ἀρ­χῶν εἶ­ναι σή­με­ρα οἱ ὅροι ‹‹Ρω­μηός›› καὶ ‹‹Ρω­μη­ο­σύ­νη››. Ση­μαί­νουν τὸ σύγ­χρο­νο Ἕλ­λη­να, τὸ σύγ­χρο­νο Ἑλ­λη­νι­σμό, τὴ συ­νέ­χεια τοῦ ρω­μα­ϊ­κοῦ καὶ ἑλ­λη­νι­κοῦ κό­σμου. Ἡ λα­ϊ­κὴ ποί­η­ση χρη­σι­μο­ποι­εῖ τὸν ὅ­ρο ‹‹Ρω­μηός››, γιὰ νὰ δη­λώ­σει τὸ λα­ό, ποὺ ἐ­πέ­ζη­σε με­τὰ τὴν πτώ­ση τῆς πό­λε­ως.

Ἡ Βυ­ζαν­τι­νὴ αὐ­το­κρα­το­ρί­α, ἡ Ρω­μηο­σύ­νη, γεν­νή­θη­κε ἀ­πὸ τὴ με­τα­μόρ­φω­ση τῆς Ρω­μα­ϊ­κῆς αὐ­το­κρα­το­ρί­ας ὑ­πὸ τὴν ἐ­πί­δρα­ση τοῦ ἑλ­λη­νι­σμοῦ καὶ τοῦ χρι­στι­α­νι­σμοῦ. Ὁ Κων­σταν­τῖ­νος, χω­ρὶς νὰ εἶ­ναι ὁ τε­λευ­ταῖ­ος Ρω­μαῖ­ος αὐ­το­κρά­το­ρας, για­τί δὲν τε­λεί­ω­σε ἡ Ρώ­μη, εἶ­ναι ὁ ἱ­δρυ­τὴς καὶ....

ὁ πρῶ­τος αὐ­το­κρά­το­ρας τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου καὶ τῆς Ρω­μηο­σύ­νης. Δὲν ἔ­κτι­σε τὴ Βυ­ζαν­τι­νὴ αὐ­το­κρα­το­ρί­α στὰ ἐ­ρεί­πια τῆς ρω­μα­ϊ­κῆς κλη­ρο­νο­μιᾶς, ἀλ­λὰ τὴ συν­τή­ρη­σε μὲ δύ­ο νέ­ες δυ­νά­μεις. Ἔ­τσι ἡ ρω­μα­ϊ­κὴ κλη­ρο­νο­μιὰ -δί­και­ο, ὀρ­γά­νω­ση, πει­θαρ­χί­α- τρο­φο­δο­τή­θη­κε ἀ­πὸ τὴ δύ­να­μη τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς παι­δεί­ας -ἰ­δέ­ες, ἀ­ξί­ες, ἦ­θος- καὶ ἀ­να­και­νί­στη­κε ἀ­πὸ τὶς δυ­νά­μεις τοῦ χρι­στι­α­νι­σμοῦ -πί­στη, ἀ­γά­πη, ἐγ­κρά­τεια- ὥ­στε νὰ ἀ­πο­τε­λέ­σουν καὶ τὰ τρί­α μα­ζὶ τὴ βυ­ζαν­τι­νὴ πο­λι­τι­κὴ ἰ­δε­ο­λο­γί­α, τὴ Ρω­μηο­σύ­νη. 

Ἑ­πο­μέ­νως δὲν κα­τάρ­γη­σε τὴ Ρώ­μη ὁ Κων­σταν­τῖ­νος, ὅ­πως τὸν κα­τη­γο­ροῦν, ἀλ­λὰ ἄλ­λα­ξε τὸν πο­λι­τι­κὸ καὶ θρη­σκευ­τι­κὸ προ­σα­να­το­λι­σμό της. Μὲ τὸν τρό­πο αὐ­τὸ ὁ Κων­σταν­τῖ­νος κα­τά­φε­ρε νὰ δι­α­σώ­σει ὅ­λα τὰ ὑ­γι­ῆ καὶ αἰ­ώ­νια στοι­χεῖ­α τῶν ἀρ­χαί­ων πο­λι­τι­σμῶν, κυ­ρί­ως τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ καὶ ρω­μα­ϊ­κοῦ ἀ­πὸ τὰ βάρ­βα­ρα κύ­μα­τα, ποὺ ἀ­πει­λοῦ­σαν τὴ Δύ­ση ἀ­πὸ Βορ­ρᾶ καὶ τὴν Ἀ­να­το­λὴ ἀ­πὸ τὰ Ἀ­να­το­λι­κά. Γερ­μα­νι­κὰ φύ­λα κα­τέ­βαι­ναν πρὸς τὴ Ρώ­μη ὁ­λο­τα­χῶς καὶ θὰ ἐ­ξα­φά­νι­ζαν μὲ τὶς βαρ­βα­ρό­τη­τές τους τὴν αἰ­ώ­νια πό­λη καὶ τὸν πο­λι­τι­σμό της. Ἐ­πί­σης οἱ Πέρ­σες καὶ ἄλ­λοι ἀ­πο­λί­τι­στοι λα­οὶ ἀ­πει­λοῦ­σαν τὴν κοι­τί­δα τοῦ ἀρ­χαί­ου ἑλ­λη­νι­κοῦ πο­λι­τι­σμοῦ ἀ­πὸ τὰ Ἀ­να­το­λι­κά. Ὁ Κων­σταν­τῖ­νος μὲ τὴν ἵ­δρυ­ση τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως, δι­έ­σω­σε καὶ τὰ δύ­ο. Στὸ ‹‹ὄ­στρα­κο›› τοῦ Ρω­μα­ϊ­κοῦ πο­λι­τι­σμοῦ ἔ­κλει­σε τὴν ὑ­ψη­λὴ ἑλ­λη­νι­κὴ σκέ­ψη καὶ τὸ ἀ­φι­έ­ρω­σε ὡς ἀ­νά­θη­μα ἀ­θά­να­το στὸν ἀ­λη­θι­νὸ Θε­ό.

Συμ­πε­ρα­σμα­τι­κὰ ἀ­να­φέ­ρο­με ὅ­τι ὁ Ρω­μα­ϊ­κὸς πο­λι­τι­σμὸς με­τα­σχη­μα­τί­στη­κε ἀ­πὸ τὸν Κων­σταν­τῖ­νο σὲ Βυ­ζαν­τι­νὸ πο­λι­τι­σμό. Ἰ­σχυ­ροὶ πα­ρά­γον­τες με­τα­σχη­μα­τι­σμοῦ ἦ­ταν δύ­ο, ἡ κλασ­σι­κὴ σκέ­ψη καὶ ἀ­ρε­τὴ τῆς ἀρ­χαί­ας Ἑλ­λά­δος καὶ ἡ χρι­στι­α­νι­κὴ δι­δα­σκα­λί­α, ποὺ πρό­σφε­ρε μο­να­δι­κὴ δύ­να­μη στὸν πο­λι­τι­σμὸ καὶ τὸν συν­τή­ρη­σε στὸν αἰ­ῶ­να. Αὐ­τὲς οἱ δύ­ο δυ­νά­μεις ἔ­χον­τας ὡς βά­ση τὸ μο­να­δι­κὸ ρω­μα­ϊ­κὸ δί­και­ο πρό­σφε­ραν με­γά­λη ἱ­στο­ρι­κὴ ὑ­πη­ρε­σί­α στὸν πο­λι­τι­σμό μας.

Τὰ δύ­ο αὐ­τὰ με­γέ­θη, ἡ Ἑλ­λά­δα καὶ ἡ Ρώ­μη, ἑ­νώ­θη­καν ἄρ­ρη­κτα ἀ­πὸ τὴν ἑ­νο­ποι­ὸ δύ­να­μη τοῦ χρι­στι­α­νι­σμοῦ καὶ οἰ­κο­δό­μη­σαν τὸ λαμ­πρὸ μνη­μεῖ­ο τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ, ποὺ ἰ­σχύ­ει μέ­χρι σή­με­ρα. Ἡ Δύ­ση ἦ­ταν σχε­δὸν πε­θα­μέ­νη, ὅ­ταν τὸ Βυ­ζάν­τιο ἐ­ξα­κο­λου­θοῦ­σε νὰ προ­σφέ­ρει στὸν πο­λι­τι­σμό. Θὰ ἀ­να­κάμ­ψει ἡ Δύ­ση μό­νο, ὅ­ταν ἡ Κων­σταν­τι­νού­πο­λη, ἡ Ρω­μη­ο­σύ­νη θὰ ἐν­τα­φια­στεῖ στὴν ὀ­θω­μα­νι­κὴ τέ­φρα καὶ οἱ φο­ρεῖς τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ, οἱ Λό­γιοι τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου θά με­τα­κο­μί­σουν στή Δύ­ση.

Αὐ­τὸν τὸν κύ­κλο ἔ­κα­ναν τὰ πο­λι­τι­σμι­κὰ ἀ­γα­θά. Γεν­νή­θη­καν στὴν ἀρ­χαί­α Ἑλ­λά­δα. Δι­α­δό­θη­καν ἀ­πὸ τὸν Ἕλ­λη­να στρα­τη­λά­τη Ἀ­λέ­ξαν­δρο στὸν Ἀ­να­το­λι­κὸ κό­σμο. Δι­α­σκορ­πί­στη­καν στὴ Δύ­ση μὲ τὴ ρω­μα­ϊ­κὴ κυ­ρι­αρ­χί­α. Σὲ μί­α κρί­σι­μη καμ­πή, ὅ­ταν ἔ­τει­ναν νὰ χα­θοῦν ἐ­ξαι­τί­ας τοῦ εὐ­δαι­μο­νι­σμοῦ καὶ τῆς βαρ­βα­ρό­τη­τος, δι­α­φυ­λά­χτη­καν ἀ­πὸ τὸν Κων­σταν­τῖ­νο στὸ χι­λι­ε­τὲς Βυ­ζάν­τιο. Ἔ­πε­σε τὸ Βυ­ζάν­τιο καὶ τὰ ἀ­γα­θὰ τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ με­τα­κό­μι­σαν πά­λι στὴν Δύ­ση μὲ τοὺς Λο­γί­ους, γιὰ νὰ ἀ­πο­τε­λέ­σουν στα­θε­ρὴ βά­ση καὶ θε­μέ­λιο τοῦ σύγ­χρονου πο­λι­τι­σμοῦ.

Σὲ αὐ­τὴ τὴ δι­α­δρο­μὴ τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ δὲν πρέ­πει νὰ λη­σμο­νεῖ κα­νέ­νας τὴν ἀ­φε­τη­ρί­α καὶ τὸ λί­κνο του, τὴν Ἑλ­λά­δα, καὶ τοὺς Με­γά­λους, ποὺ ἔ­παι­ξαν κα­θο­ρι­στι­κὸ ρό­λο στὴ δι­ά­δο­ση καὶ δι­α­φύ­λα­ξή του. Αὐ­τοὶ ἦ­ταν ὁ Μα­κε­δὼν Μέ­γας Ἀ­λέ­ξαν­δρος καὶ ὁ Ρω­μαῖ­ος Αὐ­το­κρά­τωρ Μέ­γας Κων­σταν­τῖ­νος, ποὺ ἦ­ταν ὁ πα­τέ­ρας τῆς Ρω­μηο­σύ­νης καὶ ὁ ἱ­δρυ­τὴς τοῦ Βυ­ζαν­τι­νοῦ κρά­τους. Ἡ ἱ­στο­ρί­α ἐ­κτι­μών­τας αὐ­τὴ τὴ συμ­βο­λή τους στὴ δι­α­κί­νη­ση καὶ δι­α­φύ­λα­ξη αὐ­τοῦ τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ τοὺς ὀ­νό­μα­σε Με­γά­λους.

Ὅ­ποι­οι τοὺς ἀμ­φι­σβη­τοῦν ἢ τοὺς κα­ταρ­γοῦν, εἶ­ναι ἀ­γνώ­μο­νες, ‹‹μι­κροί›› καὶ ἀ­πο­λί­τι­στοι.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Δ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2010

πηγή