Προφητεία Αγ. Ανατολίου της Όπτινα:«θα αρχίσει ανεπαισθήτως να διαστρέφει τις διδασκαλίες και τους θεσμούς της εκκλησίας»

ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Συγκλονιστικὰ “φωτογραφικὴ” τῆς ἐποχῆς μας ἡ πρόβλεψη τοῦ ὁσίου Ἀνατολίου. Εἶναι αὐτὸ τὸ «λίγο -λίγο», τὸ ἀνεπαίσθητο ροκάνισμα τῆς Πίστεως, τῆς Διδασκαλίας, τῶν Κανόνων, τῆς Τάξεως τῶν Θεσμῶν: Ὁ διάβολος «δὲν θὰ ἀρχίσει κατ᾽ εὐθείαν νὰ ἀπορρίπτη τὰ δόγματα, ἀλλὰ θὰ ἀρχίση ἀνεπαισθήτως νὰ διαστρέφη τὶς διδασκαλίες καὶ τοὺς θεσμοὺς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ πραγματικὸ νόημά τους, ὅπως μᾶς παρεδόθησαν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι… μὲ τὴν παραβίασιν τῆς πατερικῆς παραδόσεως καὶ τῆς Θείας Τάξεως εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, τῆς Τάξεως ποὺ ἐγκαθιδρύθη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό».

Προφητικὴ Ἐπιστολὴ

τοῦ ΑΓΙΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΟΥ τοῦ ΝΕΩΤΕΡΟΥ τῆς Ὄπτινα ( + 1927)

 .            «… Ἀπὸ αὐτὸ θὰ ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις καὶ θὰ πλανήσουν πολλοὺς ἀνθρώπους. Ὁ ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους θὰ ἐνεργεῖ μὲ πονηρία, μὲ σκοπὸ νὰ ἑλκύση ἐντὸς τῆς αἱρέσεως ἐὰν ἦτο δυνατὸν ἀκόμη καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. Δὲν θὰ ἀρχίσει κατ᾽ εὐθείαν νὰ ἀπορρίπτη τὰ δόγματα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀρετὴ τῆς Θεοτόκου, ἀλλὰ θὰ ἀρχίση ἀνεπαισθήτως νὰ διαστρέφη τὶς διδασκαλίες καὶ τοὺς θεσμοὺς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ πραγματικὸ νόημά τους, ὅπως μᾶς παρεδόθησαν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Ὀλίγοι θὰ ἀντιληφθοῦν αὐτὲς τὶς πανουργίες τοῦἐχθροῦ, ἐκεῖνοι μόνον οἱ πλέον πεπειραμένοι εἰς τὴν πνευματικὴν ζωήν. Οἱ αἱρετικοὶ θὰ πάρουν τὴν ἐξουσίαν ἐπὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ θὰ τοποθετήσουν ἰδικούς των ὑπηρέτας παντοῦ, οἱ δὲ πιστοὶ θὰ καταφρονῶνται.

.   Ὁ Κύριος εἶπεν: «ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτοὺς»’ καὶ ἔτσι ἀπὸ τοὺς καρπο´θυς των, ὅπως ἐπίσης καὶ ἀπὸ τὶς ἐνέργειες τῶν αἱρετικῶν ἀγωνίσου νὰ διακρίνης αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς ἀληθινοὺς ποιμένας. Αὐτοὶ εἶναι πνευματικοὶ ληστές, λεηλατοῦντες τὸ πνευματικὸν ποίμνιον καὶ θὰ εἰσχωροῦν εἰς τὴν αὐλὴν τῶν προβάτων (τὴν Ἐκκλησίαν) ἀναβαίνοντες ἀλλαχόθεν (καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν πύλην), ὅπως ἀκριβῶς προεῖπεν ὁ Κύριος. Θὰ εἰσχωροῦν παρανόμως, μεταχειριζόμενοι βίαν καὶ καταπατοῦντες τοὺς θείους θεσμούς. Ὁ Κύριος τοὺς ἀποκαλεῖ κλέπτας (Ἰω. ι’, 1). Πράγματι, τὸ πρῶτο ἔργο ποὺ θὰ κάνουν θὰ εἶναι ὁ διωγμὸς τῶν ἀληθινῶν ποιμένων, ἡ φυλάκισις καὶ ἡ ἐξορία τους, διότι χωρὶς αὐτὸ θὰ εἶναι ἀδύνατον σ’ αὐτοὺς νὰ λεηλατήσουν τὰ πρόβατα. Γι᾽ αὐτὸ παιδί μου, ὅταν ἴδης τὴν παραβίασιν τῆς πατερικῆς παραδόσεως καὶ τῆς Θείας Τάξεως εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, τῆς Τάξεως ποὺ ἐγκαθιδρύθη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, γνώριζε ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἔχουν ἤδη ἐμφανισθεῖ, ἂν καὶ πρὸς τὸ παρὸν μπορεῖ νὰ ἀποκρύπτουν τὴν ἀσέβειά τους.Ἀκόμη θὰ διαστρέφουν τὴν Ἁγίαν Πίστιν (Ὀρθοδοξίαν) ἀνεπαισθήτως μὲ σκοπὸ νὰ ἐπιτύχουν, καλύτερα νὰ παραπλανήσουν καὶ δελεάσουν τοὺς ἀπείρους στὰ δίκτυά τους. Ὁ διωγμὸς δὲν θὰ στρέφεται μόνον ἐναντίον τῶν ποιμένων, ἀλλὰ ἐναντίον ὅλων τῶν ὑπηρετῶν τοῦ Θεοῦ, διότι ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ κυβερνῶνται ἀπὸ τὴν αἵρεσιν δὲν θὰ ἀνέχονται τὴν εὐσέβειαν. Νὰ ἀναγνωρίζης αὐτοὺς τοὺς λύκους μὲἔνδυμα προβάτων, ἀπὸ τὶς ὑπερήφανες διαθέσεις τους καὶ τὴν ἀγάπη τους γιὰ τὴν ἐξουσία. Θὰ εἶναι συκοφάντες, προδότες, ἐνσπείροντες πανταχοῦ ἔχθραν καὶ κακίαν. Οἱ ἀληθινοὶ ὑπηρέται τοῦ Θεοῦ εἶναι ταπεινοί, ἀγαποῦν τὸν πλησίον καὶ εἶναι ὑπήκοοι εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.

.   Οἱ Μονάζοντες θὰ καταπιέζονται μεγάλως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ὁ μοναχικὸς βίος θὰ περιφρονεῖται. Τὰ Μοναστήρια θὰ λιγοστεύσουν, ὁ ἀριθμὸς τῶν μοναχῶν θὰ μειωθεῖ καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ μένουν θὰ ὑποφέρουν ποικίλους ἐκβιασμούς. Αὐτοὶ οἱ ἐχθροὶ τοῦ μοναχικοῦ βίου τέλος πάντων ἔχοντες ἐμφάνισιν μόνον εὐσεβείας, θὰ προσπαθοῦν νὰ ἑλκύουν τοὺς μοναχοὺς μὲ τὸ μέρος τῶν, ὑποσχόμενοι σ’ αὐτοὺς προστασία καὶ γήινα ἀγαθά, κακοποιοῦντες τοὺς ἀντιτιθεμένους σ’ αὐτοὺς μὲ διώξεις. Αὐτὲς οἱ κακοποιήσεις θὰ προξενοῦν μεγάλη ἀπόγνωση στοὺς ὀλιγοψύχους, ἀλλὰ ἐσὺ παιδί μου νὰ χαίρεσαι, διότι ἔχεις ζήσει μέχρι τοῦτον τὸν καιρόν, ἐπειδὴ σύμφωνα μὲ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου (Ματθ. ι´ 32), πιστοὶ τότε, ποὺ δὲν ἔχουν δείξει τίποτα ἄλλες ἀρετές, θὰ λάβουν στεφάνους μόνον καὶ μόνον ἐπειδὴ ἐστάθησαν στερεοὶ εἰς τὴν πίστιν. Νὰ φοβῆσαι τὸν Κύριον, παιδί μου. Νὰ φοβῆσαι μήπως ἀπολέσης τὸν στέφανον ποὺ ἑτοιμάσθηκε γιὰ σένα. Νὰ φοβῆσαι μὴν ἀποβληθῆς παρὰ τοῦ Κυρίου εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον καὶ τὴν αἰώνιον κόλασιν. Στέκε ἀνδρείως εἰς τὴν πίστιν καὶ ἐὰν εἶναι ἀναγκαῖον ὑπόμενε διωγμοὺς καὶ ἄλλες θλίψεις, διότι ὁ Κύριος θὰ εἶναι μαζί σου καὶ οἱ ἅγιοι Μάρτυρες καὶ Ὁμολογηταὶ θὰ βλέπουν μὲ χαρὰ τοὺς ἀγῶνας σου.

.    Ὅμως ἀλλοίμονον στοὺς μοναχοὺς σ᾽ αὐτὲς τὶς ἡμέρες ποὺ θὰ εἶναι δεμένοι μὲ ὑπάρχοντα καὶ πλούτη, οἱ ὁποῖοι ἕνεκα τῆς ἀγάπης, τῆς «εἰρήνης» θὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ὑποταχθοῦν εἰς τοὺς αἱρετικούς. Αὐτοὶ θὰ ἀποκοιμίζουν τὴν συνείδησή τους μὲ τὸ νὰ λένε «ἐμεῖς συντηροῦμε καὶ σώζομε τὸ μοναστήρι, καὶ ὁ Κύριος θὰ μᾶς συγχωρήση». Οἱ ταλαίπωροι καὶ τυφλοὶ δὲν ἀντιλαμβάνονονται ὅτι διὰ μέσου τῆς αἱρέσεως οἱ δαίμονες θὰ εἰσέρχονται στὸ μοναστήρι, τὸ ὁποῖον δὲν θὰ εἶναι πλέον τότε ἕνα ἅγιο μοναστήρι, ἀλλὰ γυμνοὶ τοῖχοι ἀπὸ ὅπου ἡ χάρις θὰ ἀποχωρεῖ.

.  Ὁ Θεὸς ὁπωσδήποτε εἶναι ἰσχυρότερος ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς καὶ ποτὲ δὲν θὰ ἐγκαταλείψη τοὺς ὑπηρέτας του. Ἀληθινοὶ Χριστιανοὶ θὰ εὑρίσκονται ἕως τέλους τοῦ αἰῶνος τούτου, μόνον ποὺ θὰ προτιμοῦν νὰ ζοῦν σὲ ἀπομακρυσμένους καὶ ἐρημικοὺς τόπους. Νὰ μὴν φοβῆσαι τὶς θλίψεις, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ φοβῆσαι τὴν ὀλέθριον αἵρεσιν, διότι αὐτὸ εἶναι ποὺ μᾶς γυμνώνη ἀπὸ τὴν θεία χάρη καὶ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Χριστόν. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος διὰ τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ θεωροῦμε τοὺς αἱρετικοὺς σὰν Χριστοκαπήλους καὶ εἰδωλολάτρας. Καὶ ἔτσι παιδί μου ἐνδυναμοῦ μὲ τὴν χάριν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Βιάσου νὰ ὁμολογήσεις ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ νὰ ὑπομένεις θλίψεις σὰν καλὸς στρατιώτης τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ (Β Τιμ. β´ 1-3), ὁ ὁποῖος εἶπε «γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ἀποκ. β´ 10). Εἰς Αὐτὸν σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι ἂς εἶναι Δόξα, Τιμὴ καὶ Κράτος εἰς αἰῶνα αἰώνων. Ἀμήν.

christianvivliografia.wordpress.com

Ο Βίος του Αγίου

Ο Όσιος στάρετς Ανατόλιος ο νέος της Όπτινα (+30 Ιουλίου 1922)

O στάρετς Ανατόλιος, που ονομάστηκε «νεότερος» για να ξεχωρίζει από τον άλλο στάρετς Άνατόλιο, το Ζερτσάλωφ, ήταν ένας από τους πιο συμπαθείς στάρετς της Όπτινα. Ξεχώριζε για το προορατικό του χάρισμα και την αγάπη του κι ήταν ό πρώτος ίσως από τους γέροντες πού δέχτηκε σχεδόν μαρτυρικό θάνατο. Στό πρόσωπο του στάρετς Άνατολίου μπορούσες να διακρίνεις κάτι από τη φρεσκάδα πού 'χουν τ' αγριολούλουδα, είχε πάντα μια νεανική διάθεση και μια ήρεμη χαρά.

 Ό π. Άνατόλιος, κατά κόσμον Αλέξανδρος Ποτάπωφ, ήθελε από πολύ μικρός να γίνει μοναχός. Ή μητέρα του όμως αρνιόταν να τον αφήσει να πάει σε μοναστήρι, αν και δεν ήταν ο μοναδικός γιος στην οικογένεια. Έτσι έφυγε για το μοναστήρι μετά το θάνατο της, όπως ακριβώς έκανε κι ο μεγάλος άγιος της Ρωσίας, ο Σέργιος του Ραντονέζ. Ό Αλέξανδρος πήγε κατ' ευθεία στην Όπτινα και για πολλά χρόνια ήταν διακονητής του στάρετς Αμβροσίου. Ζώντας κοντά στο μεγάλο στάρετς προσπαθούσε ν' αφομοιώσει κυριολεκτικά το πνεύμα αυτού του μεγάλου οσίου και φαίνε­ται ότι το κατόρθωσε σε σημαντικό βαθμό. Ενώ ήταν ακό­μα ιεροδιάκονος ανέλαβε τα καθήκοντα του πνευματικού, στη σκήτη πρώτα κι έπειτα στο μοναστήρι. Ιδιαίτερα οι επι­σκέπτες του μοναστηρίου κι οι προσκυνητές τον σέβονταν και τον αγαπούσαν πολύ.

Από τίς πρώτες μέρες του στην "Οπτινα επιδόθηκε με ζήλο στην αυστηρή ασκητική ζωή. Πρόσεχε μ' επιμέλεια την τήρηση του νου του καί προσπαθούσε να μη βγαίνει από το κελλί του, ενώ ταυτόχρονα συμμετείχε μ' απλότητα καί προθυμία σ' όλα τα διακονήματα του μοναστηρίου κι ήταν ιδιαίτερα προσεχτικός στην αγάπη του προς τους αδελφούς, τους επισκέπτες, τη φύση κι όλη τη δημιουργία. Ό μοναχικός τρόπος ζωής στο μοναστήρι με το ωραίο τυπικό, τίς εκκλησιαστικές ακολουθίες, τους γέροντες και την πλούσια πνευματικότητα, τον διαμόρφωσαν σ' ένα μεγάλο ασκητή.

Τη νύχτα δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου, την περνούσε ολόκληρη με την προσευχή του Ιησού. Και στις ακολουθίες στην εκκλησία πολλές φορές από την κούραση τον μισοέπαιρνε ό ύπνος όσο διαβάζονταν τα καθίσματα. Όποιος δεν ήξερε το νυχτερινό αγώνα του στην προσευχή μερικές φορές τον κατέκρινε πώς ήταν αμελής στα καθήκοντα του. Η εσω­τερική αυτή εργασία όμως τον γέμιζε με εσωτερική ειρήνη αδιατάρακτη Κι αυτή τον βοήθησε να γίνει μαζί μ' όλους τους προκατόχους του στάρετς ένας μεγάλος ευεργέτης ολό­κληρης της κοινωνίας και να οδηγήσει τις ψυχές χιλιάδων Ρώσων στην ευλάβεια, στην αληθινή χριστιανική ζωή. Πολύ αγαπούσε τον άγιο Τύχωνα του Ζαντόνσκ και γι' αυτό πρόσφερε συχνά στους πιστούς ένα αντίτυπο από το βιβλίο του « Ό Πραγματικός Χριστιανισμός ».

Ο στάρετς Ανατολίος είχε το εκπληκτικό χάρισμα να διαβάζει τις κινήσεις της ψυχής του ανθρώπου, τους λογι­σμούς του, τις σκέψεις του..

Ο στάρετς Ανατόλιος με τον μητροπολίτη Μόσχας Μακάριο

«Το 1916, γράφει ή Κα Ελένη Κόντζεβιτς, σύζυγος του συγγραφέα Ίβάν Κόντζεβιτς, άκουσε ότι ο π. Άνατόλιος θα πήγαινε στην Αγία Πετρούπολη και θα έμενε στον κύριο Γιούσωφ. Έτσι πήγε εκεί για να τον συναντήσουμε οι τρεις μας: ο αδελφός μου, η αδελφή μου κι εγώ. Στο δρόμο τ΄αδέλφια μου έλεγαν πως το μόνο που ήθελαν ήταν να πάρουν την ευχή του. Εγώ είπα πώς ήθελα πάρα πολύ να μιλήσω μαζί του, Ό στάρετς βγήκε κάποια στιγμή στο δωμάτιο πού τον περίμεναν πολλοί άνθρωποι και μας ευλό­γησε όλους, λέγοντας και κάποια λόγια στον καθένα μας ξεχωριστά. Ό στάρετς Άνατόλιος έμοιαζε πολύ με τον όσιο Σεραφείμ, όπως ιστορείται στις εικόνες του: κυρτός, μ' ένα πολύ στοργικό και ταπεινό πρόσωπο. "Αν δεν τον έχεις δει, είναι δύσκολο να σου τον περιγράψει ο άλλος. Σάν ήρθε ή σειρά μας ο στάρετς ευλόγησε τον αδερφό μου και την αδερ­φή μου και δεν τους είπε τίποτα. Σ'εμένα είπε: "Εσύ θέλεις να μιλήσεις λίγο μαζί μου, έτσι δεν είναι; Τώρα δεν μπορώ. Έλα το βράδυ". "Αν και δεν είχα πει κουβέντα, ο στάρετς διάβασε τη σκέψη μου». Τέτοια περιστατικά έχουν αναφερ­θεί πάρα πολλά.

Στά τελευταία χρόνια της ζωής του ο στάρετς ζούσε κοντά στην εκκλησία. Ή ανασφάλεια κι ή ανησυχία των ανθρώπων από τον επαναστατικό αθεϊσμό οδηγούσε τους πιστούς στους στάρετς Άνατόλιο και Νεκτάριο, τους τελευ­ταίους άπομείναντες γέροντες της Όπτινα.'Εκεί ζητούσαν παρηγοριά και πνευματική ενίσχυση.

 Από τα τέλη του 1917 οι σοβιετικές αρχές άρχισαν τους διωγμούς των μοναχών σ' όλη τη Ρωσία. Ή "Οπτινα κρα­τικοποιήθηκε. Οί σοβιετικοί δεν είχαν βέβαια ανάγκη από μοναστήρι. Είχαν σκοπό να του αλλάξουν μορφή. Ευτυχώς αντέδρασαν οι τοπικοί πιστοί, ανάμεσα τους καί μερικοί πού είχαν κάποια επιρροή, καί το μοναστήρι μετατράπηκε σε μουσείο, ενώ άφησαν καί μια εκκλησία να λειτουργεί. Ό στάρετς Άνατόλιος είδε τους εκατοντάδες μοναχούς πού ζούσαν ακόμα στην "Οπτινα να διασκορπίζονται στους τέσ­σερις ανέμους. Άλλοι ρίχτηκαν στη φυλακή, άλλοι θανατώ­θηκαν. Οί διάδοχοι εκείνων των ευλαβών καί αγίων στά­ρετς, πού είχαν διαδραματίσει ένα σπουδαίο ρόλο στην πνευ­ματική Ιστορία της χώρας τους, τώρα διώκονταν ανηλεώς, λες κι ήταν κακούργοι. Και τότε ακόμα όμως οι πιστοί έτρε­χαν στο μοναστήρι αναζητώντας παρηγοριά στον άγιο αυτόν τόπο.

Το λείψανο του Οσίου στάρετς Ανατολίου του νεότερου στην Όπτινα

Δυστυχώς έφτασε κι ή σειρά του στάρετς Άνατολίου. Οί στρατιώτες του Ερυθρού Στρατού τον συνέλαβαν πολλές φορές, τον ξύρισαν, τον βασάνισαν, τον μυκτήρισαν. Υπόφε­ρε πολλά. Δεν έπαψε όμως να δέχεται τους πιστούς οπότε του δίνονταν ή ευκαιρία. Το βράδυ της 29ης Ιουλίου του 1922 τον επισκέφτηκε μια επιτροπή από σοβιετικούς, τον άνέκρινε για πολύ ώρα, καί μετά του είπαν πώς θα τον συλ­λάβουν. Ό στάρετς δε διαμαρτυρήθηκε. Μόνο τους ζήτησε ταπεινά να καθυστερήσουν τη σύλληψη του 24 ώρες για να ετοιμαστεί. Εκείνοι προειδοποίησαν αυστηρά κι απείλησαν το διακονητή του π. Βαρνάβα, τον καμπούρη, να ετοιμάσει το γέροντα, γιατί την άλλη μέρα θα τον έπαιρναν.

"Εφτασε ή νύχτα κι ό στάρετς άρχισε να ετοιμάζεται για την αναχώρηση του. Την άλλη μέρα το πρωί ή επιτροπή γύρισε. Τα μέλη της επιτροπής βγήκαν από τ' αυτοκίνητα τους καί ρώτησαν τον π. Βαρνάβα:  

 - Ετοιμάστηκε;

— Μάλιστα, απάντησε έκείνος."Ανοιξε την πόρτα και τους οδήγησε στο κελλί του στά­ρετς. Εδώ τους περίμενε μια έκπληξη πού τους άφησε εμβρόντητους. Ό στάρετς, μετά την «προετοιμασία» του, κείτονταν νεκρός στο φέρετρο του, στη μέση του δωματίου. Ό Κύριος δεν επέτρεψε να μυκτηρίσουν κι άλλο τον πιστό δούλο Του και τον πήρε μαζί του την ίδια εκείνη νύχτα. Λίγες μέρες νωρίτερα ό στάρετς είχε ειδοποιήσει πολλούς ανθρώπους, άλλους μ' επιστολή, άλλους εμφανιζόμενος στον ύπνο τους κι άλλους ακόμα με διάφορους τρόπους να τον επισκεφτούν στο κελί του. Τους περίμενε για την κηδεία του. Το σκήνωμα του ενταφιάστηκε δίπλα στον τάφο  του στάρετς Μακαρίου, του οποίου τα λείψανα βρέθηκαν  άφθαρτα.

Από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση «Πατερικό της Όπτινα»/www.proskynitis.blogspot.com

Έλληνες… Είμαστε εν τέλει, συνένοχοι στην ασέβεια που διαπράττεται ενάντια στο Θεό και στην πατρίδα μας

Είμαστε συνένοχοι στην ασέβεια που διαπράττεται στους νεκρούς της χώρας, που υπερασπίστηκαν την ελευθερία και τα Ιερά χώματα αυτού του τόπου. Η Μνημονιακή Βουλή αφαιρεί από το Σύνταγμα, την φράση «στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και της Αδιαίρετης Τριάδας». Το αποτέλεσμα η χώρα μας, σε λίγο καιρό να μην είναι το Ορθόδοξο Κράτος που ξέραμε . Να μην έχει ένα στράτευμα συμπαγές, αλλά πλέον να μπορεί να υπηρετεί όποιος προσέρχεται σε αυτή την χώρα. Ίσως κάποιοι από εμάς να προλάβουν να δουν Πρόεδρο Δημοκρατίας έναν μη Έλληνα, εφόσον αφαιρείται και από τον Όρκο...

Έλληνες ντροπή μας… Πλέον η ασέβεια απέναντι στο Θεό και τους ήρωες μας… θα γίνει χωρίς καμία διαμαρτυρία…. ντροπή σε όλους αυτούς που σφετερίζονται την πολιτική και που συντόμως θα έρθουν να μας ζητήσουν την ψήφο μας… ως δήθεν μη μνημονιακοί…

Ντροπή στον Κλήρο και στους Μονάχους…. που δέχονται την ασέβεια αυτή προς το Θεό…. που εν τέλει επί της ουσίας αθετούμε όλοι μαζί την υπογραφή για την Ελευθερία που έβαλε η Παναγία το 1821... Βλέπετε εν τέλει διαλέξαμε όλοι μαζί το Μαμμωνά και όχι τον Θεό…

ΝΡΟΠΗ ΜΑΣ…. Θεέ μου ας πέσει το «κακό» τουλάχιστον στην γενιά μας και όχι στις επόμενες που δεν θα έχουν καμία ευθύνη…

ΣΜΡΟΣ ΠΝ.  Τσάκαλης Αθανάσιος..

« Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται

ζυγό δουλείας ας έχωσι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»

[ Ανδρέας Κάλβος "Εις Σάμον"]

asimpiestos.blogspot.com

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΣΧΑΤΑ ΧΡΟΝΙΑ !!

-Μήν κάνετε τα "στραβά μάτια", είστε συνυπεύθυνοι!!

Αγίους χρειαζόμαστε!

Έλληνες άγιοι οικοδομούν την Εκκλησία του Χριστού

Στην πραγματικότητα, ο ελληνισμός είχε συντριβεί πολιτικά πολύ πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού. Όταν ο Χριστός κήρυξε το Ευαγγέλιο δεν υπήρχε Έλληνας που να μην είχε υπαχθεί στην εξουσία της Ρώμης. Τους τελευταίους αιώνες πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού και τους πρώτους μετά την εμφάνισή Του,

οι Έλληνες ασχολούντο με τον σχολιασμό και την κατάταξη των παλαιών έργων. Καινούργιες σημαντικές αναβάσεις και τομές σ’ όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής δεν συντελούνταν πλέον. Εκεί που άλλοτε έρεε ένας μεγάλος ποταμός, μετά βίας υπήρχε ένα μικρό ρυάκι. Αυτό δεν έγινε εξαιτίας ενός εξωτερικού παράγοντα αλλά από εσωτερικούς λόγους. Οι βαθείς λόγοι της παρακμής του ελληνισμού βρίσκονται στην αντιφατική και δίβουλη λειτουργία της ελληνικής ψυχής και όχι σε κάτι εξωτερικό. Το να επισημάνουμε τους λόγους της αυτοφθοράς του ελληνισμού είναι προϋπόθεση για μια εθνική αναγέννηση, γιατί ό,τι ίσχυε παλιά ισχύει και σήμερα. Πάντως, λογικά, δεν είναι δυνατόν να συνδυάσουμε την παρακμή του ελληνισμού με τον Χριστιανισμό, γιατί η ελληνική παρακμή και το πνευματικό αδιέξοδο της ελληνικής ψυχής εμφανίζεται και εξελίσσεται αιώνες πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού, αγκαλιάζοντας όλες τις πλευρές του βίου και της ψυχής του Έλληνα.
Λοιπόν, όταν ο Ιησούς Χριστός εμφανίζεται, ο ελληνισμός βρίσκεται σε αδιέξοδο και παρακμή, η οποία διαρκεί αιώνες. Είναι τελείως φανερό πως ο ελληνισμός με τα δικά του μέσα δεν μπορούσε να ξεφύγει από το αδιέξοδο. Ακριβώς επειδή η ελληνική ψυχή μπορεί λόγω της παιδείας της να συνειδητοποιεί το αδιέξοδό της, και επειδή έχει μάθει να ερευνά, αντιλαμβάνεται πιο εύκολα από τους ανθρώπους άλλων πολιτισμών τη μεγάλη ευκαιρία που δίνει σ’ όλους τους ανθρώπους ο Ιησούς Χριστός, ο άρτος ο εκ του Ουρανού καταβάς.
Ο ελληνισμός, όταν δέχεται τον Χριστό, πραγματοποιεί δύο μεγάλα έργα, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους. Το πρώτο έργο είναι η οικοδόμηση της εκκλησίας του Χριστού. Αμέτρητοι μάρτυρες και άγιοι στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, Έλληνες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, με τη δράση τους, την πίστη τους, το αίμα τους οικοδομούν την εκκλησία του Χριστού. Σε συνδυασμό μ’ αυτό το έργο, αυτήν την εποχή μέσα στην ελληνική ψυχή συντελείται μια μεγάλη πνευματική επανάσταση. Η φιλοσοφία μετατρέπεται σε φιλοκαλία...
Η φιλοκαλία, όπως λέει η λέξη, είναι η αγάπη του καλού, εργάτης της φιλοκαλίας είναι ο άγιος. Ο άγιος είναι ένας καινούργιος τύπος ανθρώπου, ένα καινούργιο πρότυπο. Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι πολλοί επιφανείς άγιοι των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού είχαν πολύ ισχυρή φιλοσοφική μόρφωση. Ήξεραν πολύ καλά τη φιλοσοφική μέθοδο και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο μπορούσαν να εκτιμήσουν με ακρίβεια τα όρια αυτής της μεθόδου. Ο χριστιανός άγιος ξέρει ότι η γνώση αυτή καθεαυτή δεν μπορεί να μετουσιώσει τα ψυχικά περιεχόμενα ενός ανθρώπου. Όπως ακριβώς η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι είμαι βρώμικος δεν με καθαρίζει αν δεν κάνω μπάνιο, έτσι και η λογική κριτική ενός πάθους της ψυχής δεν οδηγεί στην απαλλαγή μου από το πάθος. Ο φιλόσοφος νους μπορεί να ερευνά και να ορθολογίζεται, όμως δεν μπορεί να καθαρίσει την ψυχή από τα πάθη, που δημιουργούν δυσαρμονία μέσα μας και έξω μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι η λογική γνώση είναι άχρηστη. Αντιθέτως, είναι πολύ χρήσιμη, γιατί μας βοηθάει να εντοπίσουμε το πρόβλημα και μας εμπεδώνει την διάθεση να το λύσουμε. Τη λύση του προβλήματος της ανθρώπινης ψυχής δεν μας την δίνει ο Έλληνας φιλόσοφος, αλλά ο Έλληνας Άγιος. Οι χριστιανοί άγιοι έχουν εκπονήσει μια μέθοδο θεραπείας της ανθρώπινης ψυχής. Ακρογωνιαίος λίθος της θεραπείας της ανθρώπινης ψυχής είναι η ζωντανή και βιωματική σχέση με τον Ιησού Χριστό. Χωρίς αυτήν τη σχέση, η οποία περνάει από πολλά στάδια και αναβαθμούς, τίποτα δεν είναι δυνατόν. Το δεύτερο σημείο που έχει τεράστια σημασία είναι η θέληση να γεννηθεί μέσα μας η απέραντη, η απεριόριστη Αγάπη, η οποία αγκαλιάζει τους πάντες και τα πάντα. Η Αγάπη αυτή δεν έχει καμία σχέση με την «αγάπη» του συναισθήματος, που μας κρατάει εξαρτημένους απ’ ό,τι έχουμε ανάγκη. Αντίθετα, η απέραντη Αγάπη, για την οποία μιλάμε, μας δίνει απέραντη ελευθερία και αυτάρκεια και μας μετατρέπει σε δημιουργούς. Οι Έλληνες άγιοι δημιούργησαν μια πλούσια κληρονομιά, η οποία δυστυχώς είναι άγνωστη ακόμα και σε εμάς τους Έλληνες. Το αν θα θελήσουμε να προσεγγίσουμε τον πνευματικό θησαυρό που έχουν συσσωρεύσει οι Έλληνες άγιοι θα καθορίσει την τύχη του έθνους μας αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Σήμερα...
Σήμερα ζούμε μια εποχή που πολλούς απελπίζει. Όλα τα νοήματα που θέλησε να υψώσει η ανθρώπινη έπαρση έχουν καταπέσει, στερημένα από αξία. Όλες οι διαδρομές έχουν διανυθεί πολλές φορές. Όλες οι πιθανότητες και τα ενδεχόμενα έχουν ερευνηθεί λεπτομερειακά και δεν έχει βρεθεί λύση στο ανθρώπινο πρόβλημα. Τι θα παρηγορήσει την ανθρώπινη ψυχή; Τι θα την καθαρίσει από τα πάθη; Τι θα τη θρέψει και αναπτύξει; Κανένας φιλόσοφος, κανένας ερευνητής δεν έδωσε ποτέ πραγματική απάντηση. Μόνον ο Ιησούς Χριστός και οι πραγματικοί μαθητές Του, οι άγιοι της φιλοκαλίας. Πρέπει σήμερα να αναρωτηθούμε τι καινούργιο έφερε στον κόσμο η ελληνική ψυχή και τι απέραντες προοπτικές έφερε στον κόσμο ο Ιησούς Χριστός.
Πρέπει να κατανοήσουμε βαθιά πώς και γιατί ο ελληνισμός συναρμόστηκε και υπηρέτησε τον Λόγο του Ιησού Χριστού, ώστε σήμερα η πεμπτουσία του να είναι ενσωματωμένη αξεδιάλυτα στον λόγο και την πράξη των αγίων της φιλοκαλίας.

Αν...
Αν ο κρυμμένος μαργαρίτης της φιλοκαλίας βγει στο φως. Αν παραμερίσουμε τις στάχτες για να λάμψει η πυροστιά. Αν θελήσουμε να ρίξουμε φρύγανα στην πυροστιά για να φανεί η φλόγα. Αν πολλοί εργάτες της φιλοκαλίας εργασθούν στον κόσμο. Άνθρωποι που θα ενώνονται βιωματικά με τον Ιησού Χριστό, που θα θέλουν να γεννηθεί μέσα τους η απεριόριστη Αγάπη και ακόμα που θα θεωρούν με ήρεμη και εντατική προσοχή το πάντα μέσα τους κι έξω τους. Τότε ποιος θα μπορεί να μιλάει για την ελληνική παρακμή; Ποιος θα μπορεί να μιλάει για το σάπισμα του κόσμου και του ανθρώπου;

Απόσπασμα από το άρθρο "Ο ελληνισμός και ο χριστιανισμός είναι εχθροί;"του Α.Ζεπάτου

antifono.

Κοινό βάπτισμα για Κόπτες & Παπικούς: Να ετοιμαζόμαστε κι εμείς οι Ορθόδοξοι;

Το επιχείρημα που χρησιμοποιεί το τέρας του Οικουμενισμού

Του Μανώλη Κείου

Θεολογικό σεισμό έχει προκαλέσει , όπως πρώτο το pentapostagma.gr αποκάλυψε, η κοινή δήλωση, υπογεγραμμένη από τον Πάπα Φραγκίσκο και τον Κοπτη Πάπα & Πατριάρχη Ταγουάρδο, και στην οποία Ρ/Καθολικοί και Κόπτες δηλώνουν για πρώτη φορά ότι θα αναγνωρίσουν εκατέρωθεν το μυστήριο του βαπτίσματος του άλλου.

Στη δήλωση αναφέρεται: «Δεν θα επαναλάβουμε το βάπτισμα που είχε δοθεί σε καθεμία από τις Εκκλησίες μας για οποιοδήποτε πρόσωπο επιθυμεί να ενταχθεί στην άλλη».

Στο χωνευτήρι του ισοπεδωτικού οικουμενισμού, που δεν αναγνωρίζει την μία αλήθεια του Κυρίου μας, αλλά επιχειρεί να την μασκαρέψει με “αδελφικούς” μανδύες , έχει ρίξει για τα καλά ο
Πάπας Φραγκίσκος την Χριστιανοσύνη και σαν μέγιστος αλχημιστής ανακατεύει με ψεύδη και νοθεύει την συνταγή της πίστης μας!

Μετά τους Κόπτες πρέπει να ετοιμαζόμαστε και εμείς οι Ορθόδοξοι;

Η ενωτική θεωρία του Πάπα στηρίζεται στα περί “κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος” αντίθετα με την μη ύπαρξη κοινωνίας των Ορθοδόξων με τους Ρ/Καθολικούς.

Η πονηρή επιχειρηματολογία για να στηρίξει το κοινό βάπτισμα αντικατοπτρίζεται πλήρως στην κοινή δήλωση του Πάπα Φραγκίσκου με τον Κόπτη Πατριάρχη και μένει να δούμε αν θα την χρησιμοποιήσει και για εμάς τους Ορθοδόξους και κατά πόσο βέβαια είμαστε έτοιμοι να την αντικρούσουμε!

Στο κείμενο λοιπόν της κοινής δήλωσης που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει πηδάλιο για έναν αντίστοιχο κείμενο με τους Φαναριώτες οικουμενιστές -αν και το απευχόμαστε- αναφέρονται τα εξής :

“Ο βαθύς δεσμός μας, φιλίας και αδελφότητας, έχει την καταγωγή του στην πλήρη κοινωνία που υπήρχε μεταξύ των Εκκλησιών μας κατά τους πρώτους αιώνες και εκφράστηκε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους μέσα από τις πρώτες Οικουμενικές Συνόδους, που χρονολογούνται από τη Σύνοδο της Νίκαιας το 325 και τη συμβολή του θαρραλέου Πατέρα της Εκκλησίας Αγίου Αθανασίου, ο οποίος κέρδισε τον τίτλο «Προστάτης της Πίστης». Η κοινωνία μας εκφράστηκε με προσευχή και παρόμοιες λειτουργίες, με εκτίμηση των ίδιων μαρτύρων και αγίων και με την ανάπτυξη και διάδοση του μοναχισμού, ακολουθώντας το παράδειγμα του μεγάλου Αγίου Αντωνίου, γνωστού ως Πατέρα όλων των μοναχών”.

Οπως είναι αυτό το απόσπασμα θα μπορούσε να είναι γραμμένο σε μια αντίστοιχη κοινή δήλωση με τους Φαναριώτες; Δυστυχώς….

Και η δήλωση συνεχίζει:

“Αυτή η κοινή εμπειρία της κοινωνίας πριν από τον χρόνο του διαχωρισμού έχει ιδιαίτερη σημασία στις προσπάθειές μας να αποκαταστήσουμε την πλήρη κοινωνία σήμερα. Οι περισσότερες από τις σχέσεις που υπήρχαν τους πρώτους αιώνες ανάμεσα στην Καθολική Εκκλησία και την Κοπτική Ορθόδοξη Εκκλησία συνεχίστηκαν μέχρι σήμερα, παρά τις διαιρέσεις και πρόσφατα αναζωογονήθηκαν. Μας προκαλούν να εντείνουμε τις κοινές προσπάθειές μας να επιμείνουμε στην αναζήτηση ορατής ενότητας στην ποικιλομορφία, υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος.

Αυτό το ανανεωμένο πνεύμα προσέγγισης μας επέτρεψε να διακρίνουμε για άλλη μια φορά ότι ο δεσμός που μας ενώνει ελήφθη από τον έναν Κύριό μας την ημέρα του βαπτίσματος μας. Διότι μέσω του Βάπτισης γινόμαστε μέλη του ενός Σώματος του Χριστού που είναι η Εκκλησία. Αυτή η κοινή κληρονομιά είναι η βάση του προσκυνήματος μας μαζί προς την πλήρη κοινωνία, καθώς μεγαλώνουμε στην αγάπη και στη συμφιλίωση.»

Για την συμφιλίωση μίλησε πολύ εκτεταμένα και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην τελευταία ομιλία του στην κοινότητα Ταϊζε στη Γαλλία…. Τυχαίο;

Και η δήλωση συνεχίζει:

«Καθώς ταξιδεύουμε προς την ευλογημένη ημέρα που τελικά θα συγκεντρωθούμε στο ίδιο ευχαριστιακό τραπέζι, μπορούμε να συνεργαστούμε σε πολλούς τομείς και να επιδείξουμε με απτό τρόπο τον μεγάλο πλούτο που μας ενώνει ήδη. Μπορούμε να μιλήσουμε μαζί για τις θεμελιώδεις αξίες όπως η ιερότητα και η αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής, η ιερότητα του γάμου και της οικογένειας και ο σεβασμός για όλη τη Δημιουργία που μας εμπιστεύτηκε ο Θεός. Μπροστά στις πολλές σύγχρονες προκλήσεις όπως η εκκοσμίκευση και η παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας, καλούμαστε να προσφέρουμε μια κοινή απάντηση βασισμένη στις αξίες του Ευαγγελίου και στους θησαυρούς των αντίστοιχων παραδόσεών μας. Από αυτή την άποψη, ενθαρρύνουμε να διεξαγάγουμε μια βαθύτερη μελέτη των Ανατολικών και των Λατίνων Πατέρων και να προωθήσουμε μια καρποφόρα ανταλλαγή στην ποιμαντική ζωή, ιδιαίτερα στην κατήχηση, και στον αμοιβαίο πνευματικό εμπλουτισμό μεταξύ μοναστικών και θρησκευτικών κοινοτήτων”.

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς το έγκλημα είναι προσχεδιασμένο και αργά ή γρήγορα θα χτυπήσει την πόρτα μας με αυτό το μοντέλο επιχειρηματολογίας!

Πηγή

paterikiparadosi

ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΩΞΗ!!!

Ποινική δίωξη και στην συμβολαιογράφο που συνέταξε τις παράνομες συμβολαιογραφικές πράξεις
και τα  προσύμφωνα.

O AΘΕΟΦΟΒΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ!!!

Την Παρασκευή όσοι βρέθηκαν μέσα στο κήπο Προμπονά προς μεγάλη τους έκπληξη είδαν εντός του σφραγισμένου ναού να περιφέρεται η παράνομη Ρουμάνα καλόγρια!Η υπόλοιπη συμμορία
ακροβολισμένη στα παγκάκια του κήπου να παραφυλάει.Αστυνομία,αρχιεπισκοπή και δήμος
είχαν παραλείψει να σφραγίσουν την πόρτα του υπογείου και οι θρασύδειλοι βρήκαν ευκαιρία
να μπουκάρουν.Αμέσως ειδοποιήθηκε  η αστυνομία και οι υπόδικοι εξαφανίστηκαν.

ΕΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ;

Δημήτρης Νατσιός:"Φωνάζω ελληνικά κι ούτε που μ’ αποκρίνεται κανείς"

Δημ. Νατσιὸς, Δάσκαλος–Κιλκὶς

«Τ΄αγγειά γινήκαν θυμιατά

και τα σκατά λιβάνι

οι γύφτοι γίναν δήμαρχοι

κι οι κλέφτες καπετάνιοι»

Γ. Σουρής

 

Γυρίζεις σαν άνθρωπος το μεσημέρι, το βράδυ στο σπίτι σου. Λαχταράς την γαλήνη, την θαλπωρή, την ανάπαυση του ιδιωτικού σου κάστρου. Καταπώς συνηθίζεται, μαζί με τους οικείους, σε «υποδέχεται» το ανύστακτο και ακάματο τηλεοπτικό μάτι. Συν γυναιξί και τέκνοις στυλώνεις, ασυναίσθητα, το βλέμμα σου στο μεσημεριανό - βραδινό πρόγραμμα των καναλιών. (Οι δημοσκοπικές έρευνες κατατάσσουν την μεσημεριανή ζώνη, σ’ αυτήν με τις υψηλότερες θεαματικότητες). Την ώρα, λοιπόν, της ευλογημένης οικογενειακής σύναξης, επιλέγουν οι κερδέμποροι του θεάματος για να προβληθεί ό,τι ευτελές και βορβορώδες κυκλοφορεί στην ελληνική τηλεόραση. Όλα σχεδόν τα ιδιωτικά κανάλια, μιμούμενα φτηνιάρικες, κουτσομπολίστικες «αμερικανιές» (εκπομπές), ανέλαβαν εργολαβικά να παιδαγωγήσουν την ελληνική οικογένεια στην χυδαιότητα και την προστυχιά. Το σκηνικό ίδιο και απαράλλαχτο παντού. Μία παρουσιάστρια-εμπόρευμα γυναικείο, οπισθοτεταμένο και ημίγυμνο, για να θωπεύει τις καταχωνιασμένες φαντασιώσεις των απανταχού στερημένων, πλαισιωμένη από ένα παρδαλό ανθρώπινο συνονθύλευμα. Το συνονθύλευμα αυτό, υπακούοντας στην λογική των ποσοστώσεων, αντιπροσωπεύει όλη την ελληνική κοινωνία. Απαραιτήτως δύο ή τρεις θηλύγλωσσοι, που διαφημίζουν κορδωμένοι το «κουσούρι» τους. Καναδυό φτιασιδωμένα και ψιμυθιωμένα γραϊδια, κάτι σαν «ανακομιδή λειψάνων» της πάλαι ποτέ καλής ελληνικής τηλεόρασης. Νεαρές με μισοανασηκωμένες μικροφούστες, που ονειρεύονται χρυσή, γρήγορη καριέρα –όνειρο ζωής- ελεύθερες από αναστολές και λοιπές... μικροαστικές αρετές. Και ένα-δύο ξεθυμασμένα,παλιμπαιδίζοντα  γερόντια, τύπου Κωστόπουλου, που υποδύονται, αξιογέλαστα ή αξιοδάκρυτα, τους μοσχόμαγκες. Όλο αυτό το τιποτολόγο κράμα, χωρίς πολλή προσπάθεια, διασκεδάζει την ελληνική οικογένεια, χρησιμοποιώντας, ως πρώτη ύλη, λάσπη και σπέρμα ανακατωμένα, καλλιεργώντας στον κοινωνικό βίο τον κυρακατινισμό . Χαρακτηριστικό του αγοραίου ήθους και του παρδαλογενούς ύφους είναι ο τίτλος των σκουπιδο-εκπομπών. (Παρελαύνουν οι Ζήνες, οι Τατιάνες, οι... labires,oι menioi ).

Κατανοείς αμέσως ότι το όλο εγχείρημα, εκείνο που προπαγανδίζει συστηματικά, είναι το πνεύμα μιας καθημερινότητα, συνοψιζόμενης σε ευχάριστες «μαλακιούλες», κατά την αποκαλυπτική διατύπωση ενός βαθυστόχαστου «σχολιαστή». Οι τηλεοπτικές αυτές εκπομπές-εκκενώσεις (για να δικαιολογηθεί και το τετράστιχο του Σουρή στον πρόλογο του άρθρου) μετατρέπουν τον κόσμο σε κλειδαρότρυπα. Κλειδαρότρυπα κοσμικού παρουσιολογίου, κακεντρεχών υπονοουμένων, εκχαυνωτικού χαβαλέ για την μόδα, τον πλούτο, την καλλιτεχνία, όλα καρυκευμένα με σεξοπικάντικα αρτύματα και τετριμμένες φαντασιώσεις για όλα τα γούστα.

Οι συνέπειες όλης αυτής της αισχρότητας είναι καταστρεπτικές. Εθίζονται βαθμιαία μικροί και μεγάλοι στην μικροπρέπεια, την κατάκριση, και το κουτσομπολιό, κατηχούνται στον καταναλωτισμό και την απληστία. Εγκληματικές, κυριολεκτικά, είναι οι συνέπειες για τα παιδιά (κι αυτό λόγω της απουσίας ή της ανοχής των γονέων).

Μια όμως παραπομπή στο «αρχαίο πνεύμα» κρίνεται απαραίτητη. Ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» του κατέκρινε ποιητές και πεζογράφους που εκθείαζαν την βία, την παραλυσία, την ανηθικότητα. Τους καταδικάζει ως διδασκάλους της νεότητας, γιατί παρουσιάζουν στα έργα τους ανθρώπους άδικους και όμως ευτυχισμένους, και αντίθετα χρηστοήθεις αλλά δυστυχείς που ισχυρίζονται πως η αδικία ωφελεί, όταν δεν αποκαλύπτεται («...ότι εισίν άδικοι μεν ευδαίμονες πολλοί, δίκαιοι δε άθλιοι και ως λυσιτελές το αδικείν, εάν λανθάνη». 392 β). Βάζει στο στόμα του Σωκράτη να λέει στον Αδείμαντο πως όταν οι νέοι ακούνε –σήμερα βλέπουν- αφηγήσεις για ελεεινή συμπεριφορά θεών και ηρώων –τα σημερινά τηλεοπτικά νούμερα- και δεν αγανακτούν «θα καταντήσουν να μην θεωρούν ανάξιο να διαπράττουν τα ίδια και εκείνοι, που στο κάτω-κάτω είναι άνθρωποι».

Κι αν αυτό δεν είναι εμφανές, ο άμεσος επηρεασμός από την τηλεοπτική αθλιότητα καταφαίνεται στην γλώσσα. («Πού έμαθε να βρίζει;» ρωτούν πολλές φορές εμβρόντητοι οι γονείς). Η γλώσσα της τηλεόρασης είναι ανάπηρη, ανεξέλεγκτη, κακοποιημένη και πολλές φορές υβρεοβωμολοχική. Και αυτή η γλώσσα περνάει στα παιδιά. Στην πιο ευαίσθητη περίοδο της γλωσσικής του εκπαίδευσης το ανυπεράσπιστο και απομονωμένο μπροστά στην τηλεόραση παιδί, «διδάσκεται» κατακρεουργημένο τον ελληνικό λόγο. Έχει ειπωθεί πολύ εύστοχα πως για το παιδί σήμερα η τηλεόραση έχει γίνει τρίτος γονέας και μητρική του γλώσσα δεν είναι πια η γλώσσα της μητέρας αλλά της τηλεόρασης. Μία γλώσσα φτωχή και φτηνή σε λέξεις αλλά πλούσια και ελκυστική σε εικόνες. Ίσως αυτά φαίνονται κάπως χιμαιρικά. Ίσως. Όσοι όμως είμαστε μέσα στην τάξη μιλούμε «εκ πείρας». Και αυτή η «ιδίοις όμμασι» πείρα είναι αποκαρδιωτική.

(Τούτη την εποχή, που κάθε βράδυ τα μυαλά των Ελλήνων «παιδαγωγούνται»-αλέθονται στην "πατάω επί πτωμάτων", αγωγή του «Survivor», με αυτό το κρανιοκενές κοπάδι των γυμνοσάλιαγκων «παικτών» και απολαμβάνουν την κνίσσα της απύθμενης ανοησίας, τα παιδιά στο σχολείο -«ον μιμητικότατο» κατά τον Αριστοτέλη, το παιδί- στους αύλειους χώρους χωρίζονται σε μαχητές και διάσημους και διαγωνίζονται με έπαθλο το κολατσιό τους. Ποιος φταίει; Από γενιά σε γενιά κληροδοτείται η παρακμή και η αποσύνθεση της πάλαι ποτέ ελληνικής κοινωνίας).

Και γιά επανέλθουμε στην γλώσσα.

«Ο άνθρωπος», λέει ο Μπρεχτ, «για να νιώσει άνθρωπος πρέπει να τον φωνάξεις». Να τον πεις άνθρωπο. «Το παιδί αν δεν ακούσει να μιλάνε για αγάπη, δεν θα νιώσει αγάπη. Αν δεν ακούσει να του μιλάνε γιά αξίες, δεν θα αισθανθεί την ανάγκη να αγωνιστεί γιa αξίες. Κι έτσι ποτέ δεν θα γίνει παιδί με αξία». (Σ. Καργάκος, «Αλεξία», σελ. 142). «Μία-μία σβήνουν από την γλώσσα μας λέξεις μεγάλες, όπως η τιμή, η αξιοπρέπεια, η αγνότητα, η αρετή, η φιλία και δεν αισθανόμαστε πως το να λείπουνε από το στόμα μας οι τέτοιες λέξεις, σημαίνει πως σβήσανε από μέσα μας οι ευγενέστερες φλέβες του ανθρώπινου μεγαλείου» γράφει ο Κόντογλου στην «Βασάντα». (Έχω γράψει και το ξαναγράφω πώς ποτέ δεν άκουσα μαθητή μέσα στην τάξη να μεταφέρει εξωσχολικές εμπειρίες ή γνώσεις, χωρίς να αρχίζει τον λόγο του με την εξής στερεότυπη πια φράση «κύριε, είδα στην τηλεόραση»). Θα κλείσω με μια παρατήρηση. Θα θυμούνται οι παλαιότεροι αναγνώστες πώς στα παλιά αναγνωστικά κυριαρχούσε το κείμενο και η εικόνα ήταν δευτερεύουσας σημασίας. Στα νέα αναγνωστικά, επικρατεί η εικόνα και υποσκελίζεται το κείμενο, ο λόγος. Αυτή η αλλαγή δεν έγινε τυχαία. Η σημερινή γενιά της εικόνας, της τηλεόρασης, δυσανασχετεί με τον γραπτό λόγο, γιατί αυτός απαιτεί σκέψη και μόχθο για κατανόηση. Η εικόνα είναι εύκολη, αλλά «τρώει», ακρωτηριάζει τον λόγο. Ίσως στο μέλλον αντικατασταθεί ο δάσκαλος, από μία τεράστια οθόνη στην θέση του πίνακα, όπου θα «παίζεται» το μάθημα. («Φωνάζω ελληνικά κι ούτε που μ’ αποκρίνεται κανείς», κραυγάζει προφητικά ο Ελύτης).

Ανδρώνεται μια γενιά, που βλέπει το... Survivor, αλλά δεν θα ξέρει πώς να επιβιώνει...

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

Στρατηγός Μακρυγιάννης: 27 Απριλίου 1864-το πέρασμα στην αιωνιότητα

Ελάχιστο μνημόσυνο δόξας, τιμής και ευγνωμοσύνης…

Τι έλεγε ο γέροντας Παΐσιος για τον Μακρυγιάννη:

…Έτσι από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος! Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχει ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτα. Και να ξέρετε ο πιστός είναι και γενναίος. Ο Μακρυγιάννης ο καημένος τι τράβηξε! Και σε τι χρόνια!
–”Κάπνισαν τα μάτια μου”, λέει κάπου Γέροντα.

-Ναι κάπνισαν τα μάτια του. Από την ένταση και την αγωνία που είχε, ήταν σαν να έβγαζαν υδρατμούς τα μάτια του. Βρέθηκε σ’ εκείνη την κατάσταση και από πόνο και αγάπη θυσιαζόταν συνέχεια. Δεν σκέφθηκε, δεν υπολόγισε ποτέ τον εαυτό του. Δεν φοβήθηκε μην τον σκοτώσουν, όταν αγωνιζόταν για την Πατρίδα.

Ο Μακρυγιάννης ζούσε πνευματικές καταστάσεις. Αν γινόταν καλόγερος, πιστεύω ότι από τον Άγιο Αντώνιο δε θα είχε μεγάλη διαφορά. Τρεις χιλιάδες μετάνοιες έκανε και είχε και τραύματα και πληγές. Άνοιγαν οι πληγές του, έβγαιναν τα έντερά του, όταν έκανε μετάνοιες, και τα έβαζε μέσα. Τρεις δικές μου μετάνοιες κάνουν μία δική του. Έβρεχε το πάτωμα με τα δάκρυά του.

Εμείς, αν ήμασταν στη θέση του, θα πηγαίναμε στο νοσοκομείο να μας υπηρετούν… Απόσπασμα από το βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Β΄, “Πνευματική Αφύπνιση” ,σ. 205-206, εκδ. Ι. Η. Αγ. Ιω. θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης

*************************

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ,Ο ΓΝΗΣΙΟΣ ΚΑΙ ΑΠΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ.

  Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Τον Μακρυγιάννη θα πρέπει κανείς να τον μελετάει δίχως έγχρωμα γυαλιά. Συνήθως κάποιοι φορούν γυαλιά χρώματος της αρεσκείας τους ή της ιδεολογίας και έχουν από πριν τη μελέτη αποφασίσει τι θα γράψουν.
Έτσι έχουμε πολλές και αντιφατικές απόψεις για τη ζωή και το έργο του ηρωικού και ευλαβέστατου Μακρυγιάννη, που ήταν από τα μέρη τα δικά μας, αφού ο παππούς μου, ο πατέρας του πατέρα μου, τελώνης Κωνσταντίνος Μαυρίκης, ήταν από τη Δεσφίνα Φωκίδος.
Χρησιμοποιείται και κακοπαθεί ο Μακρυγιάννης από διάφορους, ακόμη και πολλά χρόνια μετά το θάνατό του. Θέλουν να βγάλουν τα προετοιμασμένα συμπεράσματά τους και χρησιμοποιούν ψυχολογία, ιστορία, πολιτική, θεολογία, φιλολογία για να καταλήξουν εκεί που θέλουν.
Όπως λέει ο σεβαστός και αγαπητός π. Γεώργιος Μεταλληνός, “γι’ αυτό προκύπτει ο Μακρυγιάννης των συντηρητικών, ο Μακρυγιάννης των προοδευτικών και ενίοτε ένας ‘τρελός’ Μακρυγιάννης, όλων εκείνων που θέλουν να απαλλαγούν από την ενοχλητική ‘θρησκοληψία’ του”….
Ο Μακρυγιάννης ήταν αυτός που ήταν. Πάντοτε γνήσιος, ντόμπρος, αληθινός, δίκαιος και γενναίος. Δεν υποκρινόταν, δεν μασούσε τα λόγια του, δεν έλεγε μισές αλήθειες. Είχε πάντοτε ένα ενιαίο ήθος και ύφος χαρακτηριστικό. Μπορεί να ’κανε λάθη, όμως δεν ήταν κακοπροαίρετα. Να ήταν λάθος εκτιμήσεις, αστοχίες, κακή πληροφόρηση, έλλειψη γνώσης, όμως δεν έκανε διαστρεβλωτικές κινήσεις σκόπιμες ή παρανοήσεις για το ίδιον συμφέρον. Δεν κάνουμε εξωραϊσμό του και δεν τον αγιοποιούμε.

Ο Μακρυγιάννης είναι σταθερά και ακλόνητα τοποθετημένος στο άρμα της παραδόσεώς μας. Η πίστη του, μπορεί να ’χει κάποιες υπερβολές, αλλά είναι τίμια, εγκάρδια, ολοσχερής. Η μεγάλη του αγάπη για την πατρίδα, την Ελλάδα, το Γένος, τη Ρωμιοσύνη, την Ορθοδοξία ήταν πάντα μαζί, αδιάσπαστα, αδιαχώριστα, υψηλά. Σήμερα ο προοδευτισμός δεν τα ακούει πολύ ευχάριστα αυτά, ενοχλείται, κουμπώνεται, είναι επιφυλακτικός. Όμως γενιές ανθρώπων έζησαν με αυτές τις βάσεις και με λιγότερο άγχος. Αποτελούσαν την υπόσταση του Έλληνα. Ο Νεοέλληνας μεριμνά και τυρβάζει περί πολλά, αποκόπτεται από τις ρίζες του, ξεθεμελιώνει τον οίκο του, αποϊεροποιεί τη ζωή.Ο Μακρυγιάννης είχε στην καρδιά του την Ορθοδοξία και την Ελλάδα.
Για τον Μακρυγιάννη αλλά και για τον κάθε πιστό έλληνα ορθόδοξο είναι η πίστη των αποστόλων, των αγίων πατέρων, των μαρτύρων, των οσίων, των ασκητών, των αγωνιζομένων για τη θέωση. Οι ενορίες, τα μοναστήρια, τα καντήλια, οι εικόνες, τα θυμιάματα, τα κεριά, οι μετάνοιες, οι νηστείες, οι αγρυπνίες, οι δεήσεις, η μυστηριακή ζωή.
Ο Μακρυγιάννης ως πιστό τέκνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι υπέρ της ανεξιθρησκίας. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να βιασθεί να μην πιστεύει αυτό που επιθυμεί. Για τη θέση αυτή κάποιοι υπερορθόδοξοι, σκληροπυρηνικοί, φανατικοί, σκανδαλιζόμενοι ευσεβιστές, ενοχλούνται και απορρίπτουν τον βαθιά θρησκευάμενο Μακρυγιάννη. Από τη θέση του αυτή, όπως βεβαίως και άλλες, μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι ακραίος και θρησκόληπτος.
Η θησκοληψία είναι νόσημα σοβαρό και θέλει προσεκτική εκτομή. Ο Μακρυγιάννης μπορεί να μην το καταλάβαινε ο ίδιος, θεολογούσε ορθόδοξα πιστεύοντας στην ιερότητα και μοναδικότητα του ανεπανάληπτου ανθρωπίνου προσώπου καθώς και στη θεόσδοτη ελεύθερη βούληση. Δεν δεχόταν την Ορθοδοξία ως ιδεολόγημα, αλλά ως ελεύθερη και αβίαστη επιλογή τέλεια ελεύθερων ανθρώπων. Ο Χριστός δεν πίεσε ποτέ κανέναν να τον ακολουθήσει. Όλο το Ευαγγέλιο είναι μία ευγενική πρόσκληση.
Ο Μακρυγιάννης όμως ήταν σκληρός στους συμπατριώτες του, που αφήνουν την Ορθοδοξία και ακολουθούν εύκολα τον πρώτο αιρετικό. Μάλιστα φθάνει να τους θεωρεί κι εχθρούς του Γένους. Πίστευε πως η Ελλάδα συμπορεύτηκε με την Ορθοδοξία και είχε από αυτή την αγαπητική συμπόρευση σημαντικά οφέλη. Την πολυαγαπημένη του πατρίδα την ήθελε ελεύθερη, ζωντανή και δημιουργική, ώστε να ανεβαίνει τους υψηλούς στόχους της, δημιουργώντας συνάμα φιλόκαλο πολιτισμό.
Στα σπουδαία και συγκινητικά Απομνημονεύματά του φαίνεται καθαρά η μεγάλη αγάπη του για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία. Την Ελλάδα τη θέλει πρώτιστα ελεύθερη, δημοκρατική, δίκαιη, ενάρετη και φιλόθεη. Είναι φιλόπατρις, φιλοδίκαιος, φιλόθεος, φιλάγιος, φιλάνθρωπος και φιλάρετος. Είναι επίσης αντιδυτικός και αντιβασιλικός, γιατί η Δύση έχει παράδοση ξένη από τη δική μας και βασιλείς που δεν είναι Ορθόδοξοι.
Κλαίει για τον άτεχνο πρώιμο εξευρωπαϊσμό της δόλιας πατρίδος του. Χύνει δάκρυα για τον παρασυρμό των συμπατριωτών του από ξένες ελπίδες. Είναι ο ατόφιος Χριστιανός της γνήσιας λαϊκής ευσέβειας. Τα οράματά του είναι της φρόνησης και της παραφρόνησής του. Δείχνουν την ψυχή του, την αθωότητά του, την αγνότητά του, την καλοκαγαθία του, τη βαθιά πίστη του. Αγωνιά για την τύχη της πατρίδος του, της άκλαυτης Ρωμιοσύνης. Ο ένδοξος πατριώτης Ρουμελιώτης στρατηγός είναι ο γνήσιος Ρωμιός της αγέρωχης Ρωμανίας, του ακαταμάχητου ελληνισμού, ένα των λαμπρών και εκλεκτών τέκνων του, που αξίζει να τον θυμόμαστε στις δύσκολες ημέρες μας.

Πηγή: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ  Μακεδονία, 23/1/2011 το είδα στο Αβέρωφ

,

.

‘Αρθρα για τον Μακρυγιάννη:

“…τα παιδιά μας να τα μαθαίνωμεν γράμματα κι ηθικήν…”Στρατ. Μακρυγιάννης

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ

Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ : “ο Νο1 της Φιλικής Εταιρίας” (από τα Απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη)

Στρατηγός Μακρυγιάννης : Η ΜΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Το επαναστατικό πανηγύρι της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843

ΠΟΝΤΟΣ | Οι Μεγάλες Ώρες - Ντοκιμαντέρ του Livemedia για τα γεγονότα εως...

Χτύπημα στον θεσμό τής Οικογενείας (παγκοσμίως) το ζεύγος Μακρόν...

Αυτό είναι το νεοεποχίτικο / νεοταξίτικο μήνυμα από τους τραπεζίτες τής Γαλλίας: 

"Ήμουν παντρεμένη με έναν τραπεζίτη και είχα μαζί του τρία παιδιά. 

Τον «κεράτωσα» με τον 17χρονο τότε Μακρόν και παράτησα κι αυτόν και τα παιδιά μου.

Πήγα με τον κατά 25 χρόνια νεώτερό μου (και μαθητή μου στο Γυμνάσιο). 

Ο «κερατάς» μάλιστα, προώθησε τον «μικρό» κατόπιν, στον κόσμο των σιωνιστών μεγαλοτραπεζιτών... 

Ομοφυλόφιλος μού βγήκε, αλλά τι να γίνη; Έχουμε «αποστολή»... να περάσουμε το μήνυμα που λέγαμε..."

πηγή: Έσχατη Γραμμή Ανάσχεσης

Ἐμεῖς, δείξαμε πρῶτοι τόν δρόμον,παρακαλῶ...

Πηγή

Σχόλιο:

Αν η Λεπέν ήταν έγγαμη με 3 παιδιά και είχε ξελογιάσει έναν ανήλικο 17χρονο μαθητή της, τότε όλα τα ΜΜΕ θα την κατηγορούσαν και θα έπαιζαν νυχθημερόν το σκάνδαλο.

Τώρα που οι τραπεζίτες της Νέας Τάξης θέλουν τον εκλεκτό τους τον Μακρόν,
παρουσιάζουν "ρομαντική" την ιστορία αποπλάνησης του νεαρού ανηλίκου..

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ!!!

 

Παραμονή του Αγίου Γεωργίου οι  ιερείς που λειτούργησαν ανήμερα,δέχτηκαν απειλητικά τηλεφωνήματα από μέλη της συμμορίας Προμπονά!!!


ΠΡΟΜΠΟΝΙΩΤΕΣ ΕΠΑΓΡΥΠΝΟΎΜΕ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΜΕ Ο ΚΟΣΜΟ!!!

Ο ΜΠΑΡΜΠΑ ΧΑΛΚΟΣ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΟΣ ΜΟΙΡΑΖΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΜΠΟΝΑ!!!

                      ΕΚΤΟΣ  ΑΠΟ  ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΠΑΝΗΛΙΘΙΟΙ

Η Αρχιεπισκοπή Αθηνών τιμησε τον Άγιο Γεώργιο Προμπονά

Joomla
Joomla

Wordpress
Wordpress

Η Πανηγυρική Λειτουργία στον Ιερό Ναό του Άλσους Προμπονά

Η Ιερά Αρχιεπισκοπή τίμησε τη μνήμη του Αγίου Γεωργίου στο Άλσος Προμπονά

Τη μνήμη του Αγίου Γεωργίου εόρτασε η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών και στον Ι. Ναό στο Άλσος Προμπονά, το οποίο βρίσκεται μέσα στα όρια της νόμιμης και κανονικής εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας της. Τόσο την παραμονή της εορτής στον Εσπερινό όσο και το πρωί της Κυριακής στην Θεία Λειτουργία πλήθος πιστών από την περιοχή των Πατησίων προσέτρεξε στο δημοτικό άλσος Προμπονά, για να τιμήσει τον Άγιο Γεώργιο. Τις Ιερές Ακολουθίες ετέλεσαν, με εντολή του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου, ο Αρχιμανδρίτης π. Ιγνάτιος Παπασαράντης, Αρχιερατικός Επίτροπος της Θ΄ Αρχιεπισκοπικής Περιφερείας, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεμιστοκλής Χριστοδούλου, Γραμματεύς της Η΄ Αρχιεπισκοπικής Περιφερείας και ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Λαζαρόπουλος, Γραμματεύς της Θ΄Αρχιεπισκοπικής Περιφερείας. Την Κυριακή μετά την Θεία Λειτουργία πραγματοποιήθηκε η λιτάνευση της Ιεράς Εικόνος μέσα στους χώρους του άλσους. Η πανήγυρις ολοκληρώθηκε με επιμνημόσυνη δέηση στην προτομή του μεγάλου ευεργέτη του Ναού, Δημητρίου Προμπονά, ο οποίος στην διαθήκη του κατέλιπε την βούληση του ο Ναός να τελεί υπό την “επιμέλεια” του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου Αθηνών. Ο π. Ιγνάτιος Παπασαράντης μετέφερε τις πατρικές ευχές και ευλογίες του Μακαριωτάτου στο εκκλησίασμα και επανέλαβε στους πιστούς την βούληση του Μακαριωτάτου να μπει ο Ναός σε καθεστώς ομαλής λειτουργίας σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες και την εκκλησιαστική τάξη.

Πηγή

ΑΓΙΕ ΜΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΑΦΕΝΤΗ ΜΟΥ - Κυριακόπουλος Χρή..

Τ' Αη Γiωρκού - Αλκίνοος Ιωαννίδης

Ως τον Αιχμαλώτων από την Νέα Τάξη Ελευθερωτής.

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων (απ' την Νέα Τάξη) ἐλευθερωτὴς καὶ τῶν πτωχῶν (Ελλήνων απ' την τρόικα) ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός,
(Μαρμαρωμένων) βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρεσβεῦε Χριστῷ Τῷ Θεῷ σωθῆναι τάς ψυχὰς ἡμῶν.

 Κανείς Άγιος δεν τιμήθηκε από τους Έλληνες (και όχι μόνο) όσο ο Στρατιώτης του Χριστού Γεώργιος.
Οι διάσπαρτοι Ναοί στο όνομά του, τα μεγάλα θαύματά του, η δημοφιλία του ονόματός του στην κοινωνία μας, η θέση που κατέχει στο Περιβόλι της Παναγίας ως ένας από τους τρις Οροφύλακες, ο σεβασμός που νιώθουν στο πρόσωπό του μέχρι και οι μουσουλμάνοι και οι θρύλοι που εδώ και αιώνες σχετίζονται με το πρόσωπό του, τον καθιστούν ένα Άγιο σύμβολο, ένα Άγιο σημαία Ορθόδοξη, παράδειγμα αιώνιο αυτοθυσίας και ηρωισμού για την αγάπη στο Κύριό μας και Θεό μας.

Η αγάπη στο πρόσωπό του έκανε τους Ίβηρες να αλλάξουν το όνομα της χώρα τους από Ιβηρία σε Γεωργία. Τους Άγγλους και τους Γενοβέζους να έχουν στην σημαία τους τον κόκκινο Σταυρό του, σύμβολο του Μαρτυρίου του. Τους Ρώσους και τους Καταλανούς να τον έχουν στο εθνόσημό τους. Στην τουρκία, στην γιορτή του, αυτό που γίνεται από τους τούρκους προσκυνητές στην Πρίγκηπο, δεν έχει προηγούμενο. 

Οι άνθρωποι της εποχής του Αγίου Γεωργίου τον έβλεπαν να είναι τόσο ευτυχισμένος, που τον ρωτούσαν έκθαμβοι τι είναι αυτό, που τον κάνει τόσο χαρούμενο.

''Είμαι Χριστιανός'', τους έλεγε και εκείνοι επηρεασμένοι από το παράδειγμά του έλεγαν... ''Ε, τότε θα γίνουμε και εμείς Χριστιανοί!''

Σύμφωνα με τον π.Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα Καρυών η μορφή του Αγίου, που είναι στην εικόνα της Ι.Μ Ζωγράφου, είναι η πιο πιστή απεικόνιση της πραγματικής μορφής του Αγίου.

 

Στρατιωτικό Βυζαντινό λάβαρο Αγίου Γεωργίου

Σημαία Αγγλίας

 Η σημαία της Αγγλίας με τον κόκκινο σταυρό σε λευκό φόντο, το εθνόσημο της Ρωσίας με τον Άγιο στο θώρακα του δικέφαλου αετού, ο προστάτης της Βαρκελώνης είναι μόνο μερικά παραδείγματα του πόσο πολύ ο Άγιος Γεώργιος επηρέασε τόσους λαούς.

Εθνόσημο Ρωσίας

Εθνόσημο Βαρκελώνης

Άγιος Γεώργιος - Ι.Μ. Ζωγράφου

Άγιος Γεώργιος - Πρίγκηπος

Στην σημερινή σκλαβιά της Νέας Τάξης το απολυτίκιο του ας γίνει η προσευχή που θα τον καλούμε να μας ελευθερώσει από τα δεσμά της σιωνιστικής αιχμαλωσίας.

 

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων (απ' την Νέα Τάξη) ἐλευθερωτὴς καὶ τῶν πτωχῶν (Ελλήνων απ' την τρόικα) ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, (Μαρμαρωμένων) βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρεσβεῦε Χριστῷ Τῷ Θεῷ σωθῆναι τάς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Να έχουμε την ευχή του.

πηγή