Πρώην Αυτοκινητόδρομος Αλέξανδρος ο Μακεδόνας!!

ΑΓΡΙΟ ΔΟΥΛΕΜΑ ΣΤΗΝ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΕΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ. 
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΑΥΤΟΕΥΝΟΥΧΙΣΤΟΥΝ;; 
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ;!!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ ΘΑ ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΡΟΜΠΟΝΑ!!!

 

Χάλκος και Καλαποθαράκος που φαινονται στη φωτογραφία διαδίδουν στο Προμπονά και στα Πατήσια ότι θα 

επαναλειτουργήσει ο Άγιος Γεώργιος την Κυριακή των Βαίων,προεξάρχοντος

του Αγίου Ανδριανουπόλεως κ.Αμφιλοχίου του Πατριαρχίου Κωνσταντινουπόλεως.

Άραγε γνωρίζουν ότι οι εκκλησιαστικοί κανόνες αναφέρουν ρητώς πως χρειάζεται

η άδεια του επιχώριου επισκόπου για να λειτουργήσουν;

Έχει δώσει την άδεια ο Αρχιεπίσκοπος;

MHN ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΩΣ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ!!!

Η νίκη της αληθούς Πίστεως - Κυριακή της Ορθοδοξίας

Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνού

Στις 11 Μαρτίου 843 - πρώτη Κυριακή της Μ. Τεσσαρακοστής τότε - μία σύνοδος στην Πόλη «αναστήλωσε», ανάρτησε και πάλι στους στύλους των ναών, τις άγιες εικόνες, δίνοντας έτσι τέλος στην πολιτικοθρησκευτική αναστάτωση της εικονομαχίας (726 - 843). Πρωτοστάτησε μία γυναίκα, η αυτοκράτειρα Θεοδώρα, επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι οι γυναίκες, ως μόνιμος φορέας του πολιτισμού, σώζουν την πίστη! Η Θεοδώρα είχε οσιακά τέλη στη Μονή των Γαστρίων και ίσως κάποιοι να μη γνωρίζουν ότι το λείψανό της βρίσκεται ακέραιο και άφθαρτο στην Κέρκυρα.

Ονομάστηκε «εορτή της Ορθοδοξίας» ως «νίκη της αληθούς Πίστεως», που προσφέρεται στον άνθρωπο ως δυνατότητα σωτηρίας, δηλαδή θέωσης. Η Ορθοδοξία είναι, σύμφωνα με τον αγιοπατερικό χαρακτηρισμό, «εργαστήριον αγιότητος», δηλαδή «εργοστάσιο παραγωγής Αγίων», ανθρώπων μεταμορφωμένων μέσα στη Θεία Χάρη, για να μπορούν να ζουν ως συν - άνθρωποι, ικανοί να δημιουργήσουν σχέσεις ισότητας και αδελφοσύνης. Όπου δε σώζεται αυτός ο άνθρωπος, ούτε αυθεντική κοινωνία μπορεί να υπάρξει. Στην Ορθοδοξία - όταν και όπου υπάρχει - σώζεται ένα τρισορθογώνιο σύστημα αναφοράς στο Θεό, το συνάνθρωπο και τον εαυτό μας, που συνιστά την ενότητα και ακεραιότητα του ανθρώπου (=σαότης/σωτηρία). Στην Ορθοδοξία των Αγίων μας δε σώζεται κανείς ατομικά, αλλά «διά του πλησίον». Αυτά γιορτάζουμε σήμερα...

«Ευρήκαμεν Ιησούν»

Ορθοδοξία, όμως, είναι η εύρεση του Χριστού, ως Θεού και Σωτήρα. Αυτό σημαίνει ο λόγος του σημερινού Ευαγγελίου «ευρήκαμεν Ιησούν» (Ιω. 1,69). Είναι η εκπλήρωση της λυτρωτικής προσδοκίας σύνολης της ανθρωπότητας. Ο απ. Πέτρος, απολογούμενος ενώπιον του εβραϊκού Συνεδρίου, τόλμησε να πει: «Ουκ εστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία» - Κανείς άλλος δεν μπορεί να σώσει (Πρ. 4,11). Αυτό σημαίνει: Κανείς άλλος εκτός του Χριστού δεν μπορεί να οδηγήσει στη Θεογνωσία, στην αληθινή ένωση του ανθρώπου με το Θεό, του κτιστού με τον Άκτιστο.

Στην Ορθοδοξία δε γνωρίζουμε το Θεό διανοητικά, στοχαστικά, αφηρημένα ως κάποιο απρόσιτο «πνεύμα», αλλά στο Θεάνθρωπο Χριστό, που ανήκει στην ιστορική πραγματικότητα και έγινε όμοιος με μας (άνθρωπος), χωρίς όμως την αμαρτία μας (Εβρ. 4,15).

Η αμαρτία δεν ανήκει στην αρχική φύση του ανθρώπου, που έπλασε ο Θεός. Γι' αυτό στον αληθινό Χριστό δεν μπορεί να βρει κανείς χαρακτηριστικά και συμπεριφορές, όμοια με τα δικά μας, που ζούμε με την τραγικότητα της πτώσης. «Υπέρ άνθρωπον αυτού τα ανθρώπινα» διακηρύσσει ο αγιοπατερικός λόγος.

 Εκούσια προσέλαβε ο Χριστός τα «αδιάβλητα» (μη εφάμαρτα) πάθη μας: την πείνα, τη δίψα, τον πόνο, το θάνατο, τις συνέπειες δηλαδή της πτώσης, μετέχοντας έτσι στην ιστορική περιπέτειά μας, για να σώσει τον άνθρωπο και να αγιάσει την ιστορία. Ο Χριστός, που σώζει, είναι ο Χριστός των Αγίων μας, ως «Χριστός της πίστεως» αλλά και «της ιστορίας». Αυτόν το Χριστό συναντάμε στο Σώμα του, την Εκκλησία. 

Προσωπική προσέγγιση

Βέβαια, ο καθένας μπορεί να προσεγγίσει το Χριστό με το δικό του τρόπο, πλάθοντας - αυθαίρετα - το Χριστό, κατά το περιεχόμενο της καρδιάς του ή της διανοίας του (μεταφυσική κατανόησή Του). Σε αυτή την περίπτωση, όμως, προβάλλουμε στο Χριστό τα δικά μας πάθη και «τιμάμε» το Χριστό των παθών μας (ας θυμηθούμε το ελληνικό δωδεκάθεο). Πάντα το πρόβλημα της προσέγγισης του Θεού είναι ο άνθρωπος. «Δείξόν μοι τον άνθρωπόν σου, καγώ σοι δείξω τον Θεόν μου», απάντησε ο αρχαίος απολογητής (β΄ αι.) Θεόφιλος στον εθνικό συνομιλητή του Αυτόλυκο.

Αν ο άνθρωπος δεν καθαρίσει την καρδιά του και δεν «πλησθή Πνεύματος Αγίου» (Πρ. 2,4) θα «βλέπει» το Χριστό μέσα από το πρίσμα της (αρρωστημένης) φαντασίας του.

Οι άγιοι - άνδρες και γυναίκες - βλέποντας το Χριστό «εν καθαρά καρδία» «δοξάζουν» - δηλαδή φανερώνουν - τον αληθινό Χριστό και δε συντελούν, όπως εμείς οι διαστρεβλωτές της αγιότητας στο να «βλασφημήται ο Θεός εν τοις έθνεσιν» (Ρωμ. 2,24). Δεν ξέρω, αλήθεια, αν, κάθε φορά που συκοφαντείται ο Χριστός, μπορούμε οι λεγόμενοι χριστιανοί να αναζητήσουμε την αιτία στην αντίχριστη συμπεριφορά μας (βλ. Ρωμ. 2,17 - 23)...

Ιεραποστολική μαρτυρία

Η αληθινή σχέση του ανθρώπου με το Σωτήρα Χριστό βεβαιώνεται μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας ως ιεραποστολική μαρτυρία και (πρόσ)κληση σ' εκείνον: «Έρχου και ίδε» (Ιω. 1,46). «Ουαί μοι, εάν μη ευαγγελίζωμαι» - αλίμονό μου, αν δεν κηρύττω το ευαγγέλιο του Χριστού - ομολογούσε ο απ. Παύλος στους Έλληνες της Κορίνθου (Α΄ Κορ. 9,15).

Στον Παύλο, άλλωστε, οφείλει τον εν Χριστώ φωτισμό της και όλη η Ευρώπη. Σ' αυτόν, που συνέχισε - με έναν άλλο τρόπο - το έργο του Μ. Αλεξάνδρου προς τη Δύση. Γι' αυτό ίσως μοιράζεται και ο Παύλος τις εναντίον του Χριστού επιθέσεις! Άλλο το πώς κατάντησε το χριστιανισμό - και το Χριστό - του Παύλου η Ευρώπη!

Είναι, πάντως, εύστοχη η σύνδεση της «Κυριακής της Ορθοδοξίας» με την ιεραποστολή, ως έκφραση της «εν Χριστώ εμπειρίας» («ευρήκαμεν Ιησούν») και κλήση στην «εν Χριστώ» σωτηρία («έρχου και ίδε»).

«Ίδε» όμως σημαίνει «Ζήσε»...

πηγή:Εφημερίδα Η Καθημερινή, 19 Μαρτίου 2000 Από impantokratoros

Η Κυριακή της Ορθοδοξίας (Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†))

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Γιορτάζουμε σήμερα, όπως κάθε χρόνο στο τέλος της πρώτης εβδομάδας της Σαρακοστής, την Πανήγυρη και τον Θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Και πρέπει, κάθε χρόνο, να θυμόμαστε τι σημαίνει αυτή η ημέρα, όχι μοναχά ως ένα γεγονός ιστορικό, αλλά επίσης και για την προσωπική μας ζωή. Πρώτα απ’ όλα να θυμηθούμε ότι ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας δεν σημαίνει τον θρίαμβό της στους άλλους ανθρώπους. Αποτελεί τον θρίαμβο της Θείας Αλήθειας στις καρδιές εκείνων που ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία και που διακηρύττουν την αποκεκαλυμμένη από τον Θεό αλήθεια, στην ακεραιότητα και στην ευθύτητά της.

Πρέπει σήμερα να ευχαριστήσουμε τον Θεό ολόψυχα που μας αποκάλυψε τον εαυτό Του, που εξοβέλισε το σκοτάδι από τον νού και την καρδιά εκατοντάδων ανθρώπων, που Αυτός που είναι η Αλήθεια μοιράστηκε με εμάς την γνώση της τέλειας Θεϊκής Αλήθειας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι δεν πρόκειται εδώ για εικόνες από ξύλο και χρώμα, αλλά για τον Θεό που φανερώνεται στον κόσμο. Ο καθένας μας, δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα του Θεού. Είμαστε όλοι ζωντανές εικόνες του Θεού και αυτό το γεγονός αποτελεί για μας μία τεράστια ευθύνη, γιατί μία εικόνα ίσως να μοιάσει με παρωδία και να γίνει μέσο βλασφημίας του Θεού. Πρέπει να σκεφτούμε και να αναρωτηθούμε: αξίζουμε, είμαστε ικανοί να καλούμαστε εικόνα του Θεού ; Ένας συγγραφέας της Δύσης είπε, ότι οι άνθρωποι που συναντούν ένα Χριστιανό, θα έπρεπε να τον βλέπουν όπως ένα όραμα, σαν μία αποκάλυψη που ποτέ πριν δεν είχαν, ότι η διαφορά ανάμεσα σε ένα Χριστιανό και σε έναν μη Χριστιανό, είναι το ίδιο σπουδαία, ριζοσπαστική και εντυπωσιακή, όσο διαφέρει ένα άγαλμα από έναν ζωντανό άνθρωπο. Ένα άγαλμα ίσως να είναι όμορφο, αλλά είναι φτιαγμένο από πέτρα ή από ξύλο και είναι άψυχο. Ένας άνθρωπος, ίσως με την πρώτη εντύπωση να μην φανερώνει ότι ζεί μία τέτοια ομορφιά, αλλά όσοι τον συναντούν, θα πρέπει να μπορούν να διακρίνουν σ’ εκείνον τη λάμψη της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, να αναγνωρίζουν τον ίδιο τον Θεό που αποκαλύπτει τον εαυτό Του, μέσα από την ταπεινή μορφή μιάς ανθρώπινης ύπαρξης, όπως αυτοί που προσκυνούν ευλαβικά μια εικόνα, μια εικόνα ιερή και ευλογημένη από την Εκκλησία.

Όσο δεν είμαστε για τους γύρω μας μια τέτοια εικόνα, έχουμε αποτύχει στην αποστολή μας, δεν διακηρύττουμε με την ζωή μας, τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας, δίνουμε ψευδή μαρτυρία για όσα κηρύττουμε. Και για τούτο, ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί συνολικά φέρουμε την ευθύνη, επειδή ο κόσμος που συναντά χιλιάδες χριστιανών, δεν μεταστρέφεται από το όραμα της παρουσίας του Θεού, ανάμεσά τους, που με τα χοικά, αλλά δοξασμένα, άγια σώματά τους μεταμορφώνουν τον κόσμο.

Ο,τι είναι απλά αληθινό για μας, είναι αληθινό για τις εκκλησίες μας. Ο Χριστός ονόμασε τις εκκλησίες μας οικογένεια, μια κοινότητα Χριστιανών που θα γίνει ένα ανθρώπινο σώμα, όπου οι άνθρωποι είναι ενωμένοι μέσα από την ολοκληρωτική αγάπη, την αυτοθυσία, που είναι η ίδια η αγάπη του Θεού προς εμάς. Η Εκκλησία κλήθηκε και καλείται ακόμα να αποτελέσει ένα σώμα ανθρώπων που το χαρακτηρίζει η σαρκωμένη αγάπη του Θεού. Αλίμονο, αυτό που συναντούμε σε όλες τις εκκλησίες μας, δεν είναι το θαύμα της Θείας Αγάπης.

Από την αρχή, αλίμονο, η Εκκλησία οικοδομήθηκε με αυστηρό και επίσημο τρόπο, σύμφωνα με την ιεραρχία του Κράτους. Σε αυτό το σημείο, αποτύχαμε στο να μοιάσουμε στ’ αλήθεια στην πρώτη κοινότητα των Χριστιανών. Ο Τερτιλλιανός στα κείμενά του υπέρ των Χριστιανών, λέει στον Ρωμαίο Αυτοκράτορα: « Όταν οι άνθρωποι μας συναντούν, στέκονται και λένε: Πόσο αγαπιούνται αυτοί οι άνθρωποι!» Δεν αποτελούμε στο σύνολο ένα σώμα ανθρώπων, για το οποίο κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει έτσι. Και πρέπει να μάθουμε αυτό που θέλει ο Θεός από εμάς, αυτό που ήταν μια φορά η Εκκλησία: να ξαναφτιάξουμε τις κοινότητες, τις εκκλησίες, τις ενορίες, τις επισκοπές, τα πατριαρχεία, ολόκληρη την Εκκλησία, έτσι που ολόκληρη η ζωή, η πραγματικότητα της ζωής θα είναι η πραγματικότητα της αγάπης. Αλίμονο, ακόμα δεν το έχουμε μάθει αυτό.

Και έτσι, όταν εορτάζουμε την γιορτή του θριάμβου της Ορθοδοξίας, ας θυμόμαστε το ότι ο Θεός είναι ο νικητής, το ότι εμείς διακηρύττουμε την αλήθεια, την αλήθεια του Θεού, ενσαρκωμένη και αποκεκαλυμμένη από τον ίδιο, και το ότι είναι μία τεράστια ευθύνη για όλους μαζί και για τον καθένα χωριστά το ότι δεν πρέπει να δίνουμε ψευδή μαρτυρία για όσα κηρύττουμε, με τον τρόπο της ζωής μας. Ένας δυτικός θεολόγος είχε πεί ότι πιθανόν να κηρύττουμε όλη την αλήθεια της Ορθοδόξου πίστεως, και ταυτόχρονα να την ακυρώνουμε, να την διαψεύδουμε με την ζωή μας, αποδεικνύοντας ότι πρόκειται για λόγια, και όχι για πραγματικότητα. Πρέπει να μετανοήσουμε γι’ αυτήν την κατάσταση και να αλλάξουμε. Πρέπει να γίνουμε τέτοιοι που οι άνθρωποι που μας συναντούν, θα βλέπουν σε μας την αλήθεια, το φως του Θεού, την αγάπη Του για τον καθένα χώρια και για όλους μαζί. Όσο δεν το κάνουμε, όσο δεν μετανοούμε, δεν μετέχουμε στον Θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Ο Θεός θριάμβευσε, όμως έβαλε εμάς υπεύθυνους για να θριαμβεύσει η ζωή μέσα από τη δική Του δόξα για το καλό όλου του κόσμου.

Γι’ αυτό, ας μάθουμε να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, που είναι η Αλήθεια και η Ζωή, όχι μόνο προσωπικά, αλλά συνολικά και να οικοδομήσουμε κοινωνίες Χριστιανών που αποκαλύπτουν τον Θεό στον κόσμο, έτσι που ο κόσμος βλέποντάς μας, να πεί: « Ας αναμορφώσουμε τους θεσμούς, τις σχέσεις μας, ας ανανεώσουμε ο,τι έχει γεράσει και παραμένει παλιό και ας γίνουμε μια νέα κοινωνία, όπου ο Νόμος του Θεού, η Ζωή του Θεού να μπορεί να θριαμβεύσει και να ευημερήσει.» Αμήν.

diakonima

Δημήτρης Νατσιός, Αφιέρωμα στον Παλαμά. Θα βρεθεί Παύλος Μελάς, θα βρεθεί Γερμανός Καραβαγγέλης;

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΜΑ

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

Μεγάλος, πολὺ μεγάλος ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Κωστὴς Παλαμᾶς. Ἔζησε ὅλες τὶς κρίσιμες στιγμὲς τοῦ Ἔθνους. Καὶ τὸ βοήθησε. Τὸ ὕμνησε, τὸ ἐνθάρρυνε, κατακεραύνωνε τοὺς «τροπαιούχους τοῦ ἄδειου λόγου», ποὺ ροκάνιζαν τὰ σωθικά του. Τὶς ἀνθρωποκάμπιες (Κόντογλου),  τοὺς νάνους καὶ τοὺς ἀρλεκίνους τῆς κομματοκρατίας. Τὸν λησμονήσαμε ὅμως. Ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία εἶναι προγραμμένος.

 Ἔχει «κουσούρι» ἀσυγχώρητο: εἶναι ἐθνικὸς ποιητής. Σολωμός, Βαλαωρίτης, Κάλβος, Παλαμᾶς, οἱ ἐθνικοί μας ραψωδοί, περιφρονοῦνται ἀπὸ τὴν δημόσια διὰ βίου, ὅπως τήν ονόμαζε ὁ ΓΑΠ, καί… νυκτοβίου, ἐκπαίδευση. Ἐνῶ, ὅπως ἔχουμε ξαναγράψει, θὰ συναντήσεις κείμενα τοῦ γίγαντα τῆς λογοτεχνίας καὶ γνωστοῦ τηλεαστρολόγου – τηλεμπουρδολόγου Κώστα Λεφάκη (στὸ Τετράδιο Ἐργασιῶν τῆς «Νεοελληνικῆς Γλώσσας» Γ´ Γυμνασίου, σελ. 73), ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στὴν «ἐνίσχυση τῶν ἐρωτικῶν σχέσεων, διότι ὁ πλανήτης Ἄρης δεσπόζει στὸν Λέοντα», θὰ σκοντάψεις ἀκόμη καὶ σ’ ἕνα «ἀπίστευτο» κείμενο τοῦ -γράφω τ’ ὄνομά του καὶ τὸ χέρι μου τρέμει ἀπὸ συγκίνηση- Κ. Σημίτη, ὁ ὁποῖος ἀποκαλύπτει στοὺς Ἑλληνόπαιδες «τὴν διαστρεβλωμένη καὶ γι’ αὐτὸ χωρὶς ἀπήχηση ἑλληνικὴ καὶ χριστιανικὴ παράδοση», («Νεοελληνικὴ Γλώσσα», Γ´ Γυμνασίου, σελ. 65). Θὰ συναντήσεις στὰ βιβλία πολλὰ κείμενα τοῦ βούρκου καὶ τῆς σάχλας, κατακάθια ποὺ ἔπνιξαν τὰ παιδιὰ μὲ τὶς δηλητηριώδεις ἀναθυμιάσεις τους, Παλαμᾶ ὅμως δὲν θὰ βρεῖς.
Δὲν ἐμφορεῖται, θὰ ἔλεγε, ἡ «διὰ βίου» ἀνοησία, ἡ ποίησή του ἀπὸ «προοδευτικὲς ἀντιλήψεις». Ὁ ποιητὴς πέθανε ἐν μέσῳ γερμανικῆς Κατοχῆς, τὸν Φεβρουάριο τοῦ ’43. Ὁ λαὸς ἔψαλλε τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο, τὴν ἡμέρα τῆς κηδείας του ἤχησαν οἱ σάλπιγγες τῆς ἐλευθερίας. Γράφει ὁ Γιῶργος Θεοτοκᾶς, ποὺ βρίσκεται στὸ ξόδι τοῦ ποιητῆ. «Κατεβήκαμε πρὸς τὴ σκλαβωμένη Ἀθήνα μας, ποὺ τὴ σκίαζαν ἀπ’ τὴν Ἀκρόπολη οἱ σημαῖες τῶν κατακτητῶν, μὲ ψυχὴ περήφανη καὶ χαρούμενη. Νιώθαμε τὴν Ἑλλάδα ἐλεύθερη καὶ νικηφόρα, μέσα στὴ συμφορά της. Τέτοια ἦταν ἡ δύναμη τοῦ ποιητῆ ποὺ εἴχαμε κηδέψει καὶ ποὺ μᾶς φαινότανε τώρα περισσότερο ἀπὸ πάντα ζωντανός». («Πνευματικὴ Πορεία», ἐκδ. «Ἑστία», σελ. 202).

 Αὐτὲς τὶς ἀνήλιαγες ἡμέρες τῆς ἀσημαντότητας, τῆς προδοσίας καὶ τῆς ἀποπροβάτωσης τοῦ κυρίαρχου λαοῦ, μόνο ἂν ἀνέβουμε στὶς στέρεες πλάτες τῶν προγόνων, μπορεῖ νὰ σηκωθεῖ ἡ ματιά μας πάνω ἀπὸ τὰ ἐθνικά μας σάβανα. Οἱ πρόγονοι εἶναι σὰν τὴ γῆ. Εἶναι γνωστό, ἡ διακονία τῆς γῆς δίνει χαρὰ στὸν ἄνθρωπο, αὐτὴ ἡ γεωχαρμοσύνη παραπέμπει σὲ ἀρχέγονες, γενέθλιες καταβολές του. «Ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου». (Γέν. Γ´ 19).

Ὁ ἀρχαῖος μύθος μιλᾶ γιὰ τὸν Ἀνταῖο, «γίγας δυσπολέμητος», γιὸς τοῦ Ποσειδώνα καὶ τῆς Γῆς. Ὅσο πατοῦσε τὸ χῶμα τῆς μητέρας του Γῆς, δυνάμωνε, γινόταν ἀκατανίκητος. Σαφὴς βαθιὰ καὶ λεπτὴ ἡ ἀλληγορία τοῦ μύθου. Ἡ πατρίδα, «τὸ χῶμα της τὸ γλυκὸ ποὺ νιώθει σὰν ἄνθρωπος», (Βρεττάκος), τὸ ἐθνικὸν καὶ ἀληθὲς τοῦ Σολωμοῦ, αὐτὴ εἶναι τὸ ἔσχατο καταφύγιο, εἶναι σὰν τὸ αἷμα ποὺ ζωοποιεῖ τὸ σῶμα. «Τῆς πατρίδας μου πάλι ὁμοιώθηκα», τραγουδᾶ ὁ Ἐλύτης. Καὶ πιὰ δὲν τῆς μοιάζουμε, δὲν μᾶς ἀναγνωρίζει ἐμᾶς τὰ παιδιά της, γίναμε μασκαράδες. Μόνο ἂν γυρίσουμε πίσω στὴν ἀγαπημένη πατρώα γῆ, ἂν στραφοῦμε στοὺς μεγάλους λογοτέχνες καὶ τεχνίτες τοῦ Γένους, θὰ βροῦμε γιατρειά, θὰ θεραπευτοῦν τὰ ἕλκη τῆς ψυχῆς μας.

 Βουίζουν τὰ αὐτιά μας ἀπὸ τὶς τσιρίδες ὅσων θεωροῦν τὰ μνημόνια καὶ τὴν ξενικὴ ἐξάρτηση καὶ ὑποτέλεια ὡς περίπου εὐλογία γιὰ τὸν τόπο. Τί ἀπαντοῦν οἱ σπουδαῖοι, «οἱ πάνυ ἀκριβεῖς» τοῦ Γένους, σ’ αὐτοὺς τοὺς χαμαίζηλους τζιτζιφιόγκους;

Γράφει ὁ Ἀνδρέας Κάλβος στὸ ποίημα «Αἱ εὐχαί».

«Καλύτερα, καλύτερα
διασκορπισμένοι οἱ Ἕλληνες
νὰ τρέχωσι τὸν κόσμον
μὲ ἐξαπλωμένην χεῖρα
ψωμοζητοῦντες
παρὰ προστάτας νά ᾽χωμεν».

«Παρὰ προστάτας νὰ ᾽χωμεν» καὶ προστάτες (νταβατζῆδες ἐπὶ τὸ λαϊκότερον) ἔχουν μόνον ἡ Ἑλλὰς καὶ οἱ πόρνες, ὡς θὰ ἔλεγεν ὁ δηκτικὸς εὐφυολόγος, Ἐμ.Ροΐδης. Γράφει ὁ Κωστὴς Παλαμᾶς, ἕνα ὡραιότατο ποίημα, κατὰ τῶν ἐσαεὶ προσκυνημένων στὰ κελεύσματα τῶν ξένων, στοὺς τωρινοὺς ποὺ τὸ ἀγγελτήριο τῆς σκλαβιᾶς μας, τὸ προσκυνοχάρτι, τὸ βάπτισαν,  μηχανισμὸ στήριξης καί, το χειρότερο, «λύση» τοῦ σκοπιανοῦ. Τὸ τιτλοφορεῖ «οἱ λύκοι». Τὸ παραθέτω:

«Σὲ μοίρας ἀνελεήμονης τὰ πόδια /ἢ στοῦ θεοῦ μας τὸ ἔλεος γυρτοί;/ Τῶν ἐθνικῶν ἀπριλομάηδων ξόδια/ μᾶς δείχνουν γιὰ ποιᾶς λύτρωσης γιορτή./ Μὲς στὸ παλιόσπιτό σου ταμπουρώσου,/ Ζῆσε ὅπως-ὅπως· ὁ παθὸς-μαθός./ Κάλλιο γλύστρα στὸ δρόμο τὸ δικό σου /παρὰ στὸ δρόμο τοῦ ἄλλου νὰ εἶσαι ὀρθός./ Τοῦ ξένου τ’ ἄγγισμα, ὅποιο, δὲν ἀφήνει / τὰ σημάδια τοῦ σκλάβου στὸ κορμί;/ Δὲν εἶναι δανεικιὰ ἡ μεγαλοσύνη·/ λευτεριᾶς ψεύτρας, ψεύτρα καὶ ἡ τιμή. /Μὲ τ’ ἅρμυρά μου δάκρυα σ’ ἀνταμώνω,/ Ἐσὺ τῆς πείνας μου εἶσαι πλερωμὴ/ ντόπιο μαῦρο κριθάρι ποὺ ζυμώνω,/ Ὄχι τοῦ ξένου τὸ ἄσπρο τὸ ψωμί».

Ἡ μεγαλοσύνη δὲν χτίζεται μὲ δανεικὰ οὔτε εἶναι δανεικιά. Οἱ λύκοι, προβατόσχημοι καὶ μή, Εὐρωπαῖοι καί… ἀγοραῖοι εἶναι ἀνελεήμονες, τὸ ἄγγισμά τους, οἱ θεραπεῖες τους, θὰ μᾶς σκοτώσουν καὶ θὰ μᾶς λερώσουν. (Τό κάθαρμα η Μέρκελ τόν αποκαλεί "Μακεδόνα" τόν Ζάεφ. Καί ὁ  Κοτζιάς χαχανίζει...).

 Ὅμως, ἐδῶ στὴν ἔρμη πατρίδα,

«Ροπαλοφόροι καραδοκοῦν / χαγάνοι ὀρνεοκέφαλοι / βυσσοδομοῦν/ σκυλοκοῖτες, νεκρόσιτοι / καὶ ἐρεβομανεῖς / κοπροκρατοῦν τὸ μέλλον», μᾶς γράφει ὁὈδυσσέας Ἐλύτης. Τὸ μέλλον μας, ὅσο θὰ τὸ κρατοῦν στὰ χέρια τους τὰ κοπρώδη ὑποκείμενα τῆς πολιτικῆς, θὰ κοπροκρατεῖται.

Στὴν τότε γερμανικὴ Κατοχὴ οἱ σκλαβωμένοι Ἕλληνες, ἀψηφώντας καὶ περιφρονώντας τὶς κάννες τῶν Γερμανῶν, συνάχτηκαν στὸ Α´ νεκροταφεῖο Ἀθηνῶν, καὶ τραγουδώντας ὕμνους τῆς λευτεριᾶς, ἀποχαιρέτησαν τὸν μεγάλο νεκρό. Δὲν τόλμησαν τὰ ναζιστικὰ γουρούνια νὰ ματώσουν τὴν συγκέντρωση. Αὐτὸ τὸ ἀντιστασιακὸ ἦθος τοῦ λαοῦ μας, ποὺ πνίγηκε κάτω ἀπὸ τὴν πυώδη ἠδονοθηρία τῶν χρόνων τῆς λεγόμενης μεταπολίτευσης, πρέπει νὰ ξαναβροῦμε. Δὲν χάθηκε. Μπαζώθηκε ἀπὸ σκουπίδια καὶ ἀπορρίμματα, ποὺ ἔπεσαν σὲ σπίτια καὶ σχολεῖα, μέσῳ τῆς πορνοτηλεόρασης καὶ τῆς ἀνθελληνικῆς παιδείας. Λίγο σκάψιμο θέλει καὶ θὰ βροῦμε τὴν βασιλικὴ φλέβα, τὴν σωτήρια πηγή.

Κλείνοντας δημοσιεύομε ἀπὸ τὸ ποίημα τοῦ μεγάλου μας ποιητοῦ «Ἡ φλογέρα τοῦ Βασιλιᾶ» τό παρακάτω ἀπόσπασμα, γιὰ νὰ μὴ ξεχνᾶμε τὶς ρίζες μας, τὴν ἱστορία μας, τὸ αἷμα καὶ τὰ δάκρυα ποὺ ἔχυσαν ὅσοι ὑπερασπίστηκαν τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια τοῦ Γένους μας καί μάλιστα τή γῆ τῆς Μακεδονίας μας.

«...καί τῆς Θεσσαλονίκης βλαστοί, πρωτοπαλλήκαρα καί πολεμάρχοι, μέσα
κι ἀπό τή γῆ πού ἱέρισσα καί καπετάνισσα εἶναι,
στὄνα της χέρι τό σπαθί καί στ ' ἄλλο το βαγγέλιο,
καί στοῦ πελάου καί στεριανή καί στό ρωμαίικο Γένος
ἀφρός ἀπό τή δόξα του κι ἀπό τή δύναμή του.
Μακεδονίτες ποταμοί, μακεδονίτες ἄντρες
ἀνταμωμένοι ἀπάνω της θεριεύουνε καί στέκουν...»

Τήν περίοδο τοῦ Μακεδονικοῦ  Αγώνα κάποιοι "ἀνυπάκουοι" ἀξιωματικοί καί πατριῶτες, ἔσωσαν τήν Ἑλλάδα καί τήν τιμή της, τώρα πού διατρέχουμε χειρότερο κίνδυνο θά βρεθεῖ Παῦλος Μελᾶς, θά βρεθεῖ  Καραβαγγέλης...

ΑΚΤΙΝΕΣ

Ο Μητροπολίτης Δράμας Χρυσόστομος (Καλαφάτης) για την ελληνικότητα της Μακεδονίας

                                              Posted by Μέλια στο Φεβρουαρίου 24, 2018

.

Νίκος Χ. Βικέτος, Τέως Γ.Γ. Ενώσεως Σμυρναίων

Με αφορμή τη διοργάνωση του μεγάλου συλλαλητηρίου της Αθήνας για τη Μακεδονία, στις 4 Φεβρουαρίου 2018, θεωρούμε σκόπιμο να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από επιστολή του μαρτυρικού Μητροπολίτη Δράμας, και μετέπειτα Σμύρνης, Χρυσοστόμου Καλαφάτη, ο οποίος πήρε ενεργό μέρος στον Μακεδονικό αγώνα. «Υπολαμβάνομεν», γράφει ο Δράμας Χρυσόστομος, το Σεπτέμβριο του 1903, στον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄ «ότι επί τέλους δικαιούμεθα και ημείς αμυνόμενοι υπέρ βωμών και εστιών και ρηγνύοντες βαθείας οδύνης κραυγήν, να ερωτήσωμεν: μέχρι τίνος Παναγιώτατε Δέσποτα, εσμέν υπόχρεοι υβριζόμενοι ν’ ανεχώμεθα, βλασφημούμενοι να υπομένωμεν, σφαζόμενοι, καιόμενοι, δηούμενοι, απαγόμενοι εις τα όρη και τα σπήλαια και μυρίους καθ’ εκάστην υπομένοντες παρά των ανθρωπομόρφων τεράτων του Βουλγαρικού κομιτάτου, να ευλογώμεν τους δημίους και τους φονευτάς ημών;»*.

Και σε άλλο σημείο της επιστολής του τονίζει, πως «η κυρίως Μακεδονία ην και έστι και έσται χώρα καθαρώς ελληνική, ήτις, ίνα καταστή βουλγαρική, απαιτείται, ουδέν ολιγώτερον και ουδέν περισσότερον, ή αφ’ ενός μεν να στραγγαλισθή η ιστορία και η εθνογραφία, αφ΄ετέρου δε να εξολοθρευθώσιν ούτε περισσότερα ή ολιγώτερα  ή τα 3/4 του […] πληθυσμού αυτής και να κατασκαφώσιν όλα τα σχολεία και αι εκκλησίαι σύμπασαι, μηδεμιάς εξαιρουμένης, αι κεντρικαί πόλεις της Μακεδονίας, ούσαι αποκλειστικώς ελληνικαί, και επί τέλους να παραδοθώσιν εις το πυρ και τας φλόγας όλα τα μνημεία, αρχαία, βυζαντινά, νεώτερα, μηδ’ ενός εξαιρουμένου, χωρίς να φεισθή τις μητ’ αυτών των εν τοις σπλάγχνοις της γης κρατουμένων, άτινα η σκαπάνη των αρχαιολόγων πολυάριθμα καθ’ εκάστην ανασύρει εκ των εγκάτων της γης και άτινα πάντα είνε ελληνικά∙ και τότε, αλλά μόνον τότε, όταν σβεσθώσιν όλα τα φώτα της ιστορίας και της στατιστικής, της γεωγραφίας και της επιστήμης, τότε, όταν η Μακεδονία καταστή απ’ άκρου εις άκρον ένα μέγα κοιμητήριον νεκρών, μία αγρία έρημος, μία χώρα ερέβους άνευ ιστορίας, άνευ παρελθόντος, άνευ παρόντος, άνευ μέλλοντος, θα καταστή και χώρα βουλγαρική».

* Χρυσοστόμου Καλαφάτη, Εκθέσεις περί του Μακεδονικού Αγώνος 1903 – 1907. Θεσσαλονίκη 1960, σ. 3.

**  Χρυσοστόμου Καλαφάτη, Εκθέσεις …, ό.π., σσ. 8 – 9

Πηγή: Δίκτυο Μικρασιάτης

Αυτό λέγεται ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΝΑΙ Ή ΟΧΙ;;;

  ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΤΕΙ Η ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΠΕΜΨΕΙ ΤΟΥΣ ΥΠΑΙΤΙΟΥΣ ΣΤΗΝ ... ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
ΚΑΤΑΦΟΡΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Καλλιόπη Σουφλή

Μπόνους σε μοριοδότηση αν κάποιος είναι
μουσουλμάνος σε προκήρυξη ΑΣΕΠ για δήμους σε όλη την χώρα.


 ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΩΝ


Πηγή

Οί αστυνομικοί πήραν εντολή νά αποχωρήσουν από τήν είσοδο τού θεάτρου πρίν πάρουν θέση τά νέα "ΜΑΤ"... Έτσι απλά

 

 Αν κάνουμε εμείς μια ταινία ή μια ζωγραφιά ή ένα θεατρικό για τους μαύρους και τους χλευάζουμε για το χρώμα τους,
ή για τους εβραίους και τους ειρωνευόμαστε για την τοκογλυφία τους,
ή για τους μουσουλμάνους και ειρωνευόμαστε τα πιλάφια και τα χαρέμια του Μωάμεθ,
ή gia τους π@στηδες ή τους τραβεστί και κάθε τέτοιους,
ΠΩΣ θα αντιμετωπίσουν την "τέχνη" μας;
Σε χρόνο "dt", Θα μας πάνε όλους "μέσα" υπό την χλεύη όλων των (διαπλεκόμενων, πουλημένων) ΜΜΕ.


Τώρα που χλευάζεται ο Αρχηγός της Πίστης μας,
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ εφαρμόζεται ο ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΣ νόμος;;;

Χορευτικό συγκρότημα έκαναν τη Θ. Λειτουργία!!!

   Ἡ "νέα ἐκκλησία"
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατὰ τὰ πρότυπα τῶν ἄλλων αἱρετικῶν, εἶναι ἐδῶ, καὶ στὸ
χορευτικὸ τομέα!

Σχόλιο:

Καὶ ξέρετε ποιὸς εἶναι ὁ λευκὸς ἱερωμένος στὸ βίντεο; Μὰ, ὁ
ἀρχιεπίσκοπος τῆς Κένυας, Μακάριος (Ἀνδρέας Τυλιρίδης), ἀπὸ τὴ Λεμεσὸ.
Σπουδαγμένος στὴν Ὀξφόρδη, πνευματικὸ παιδὶ τοῦ Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ καὶ
σημαίνων παράγοντας τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας. Σὲ κάποιες
ἱστοσελίδες παλαιότερα τὸν εἶδα νὰ παίζει πιάνο συνοδεύοντας τὴν
πολυφωνικὴ χορωδία τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς του («Γαλλικὰ καὶ πιάνο», ὅπως
πρέπει νὰ γνωρίζουν οἱ γόνοι τῶν καλῶν κοσμικῶν οἰκογενειῶν, καὶ τώρα
ὄπως βλέπουμε καὶ οἱ Ὁρθόδοξοι Ἀρχιεπίσκοποι τοῦ Πατριαρχείου
Ἀντιοχείας).  Δίπλα του ὁ ἐπίσκοπος Κισούμου καὶ Δυτικῆς Κένυας
Athanasius Akunda. Τὶ ἔπεται κατόπιν; Μὰ νὰ βάλουν salsa, tango,
milonga, vals, bachata, samba, cha cha κλπ στὸ πρόγραμμα γιὰ νὰ
ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἐκπόρνευση τῆς Θείας Λειτουργίας! Κλασσικὸ μπαλέττο ἄραγε,
θὰ χωροῦσε τὶ λέτε ἀδερφοὶ; Τὸ ἔβαλαν στὴν Ρωσσία, ἀλλὰ ἔχουν τὰ
Μπολσόϊ καὶ παίρνουν μαθήματα. Στοὺς Ἀφρικάνους τὶ νὰ κάνουμε ὄμως; Ἴσως
τύμπανα καὶ ἐπικλήσεις ἀρχαίων πνευμάτων (συγγνώμην, δαιμόνων);

Γιατί δημοτική;

Posted by Μέλια στο Φεβρουαρίου 24, 2018

Γεωργίου Ρούντα  Δικηγόρου

Συχνὰ τὰ τελευταῖα χρόνια γίνεται λόγος γιὰ τὴ σημασία τῆς χρήσης τῆς δημοτικῆς στὴ Θεία Λατρεία καὶ στὶς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας. Ὑποστηρίζουν μερικοὶ πὼς ἡ χρήση τῆς δημοτικῆς ἔχει νὰ προσφέρει πολλὰ θετικὰ ἀποτελέσματα στὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν πιστῶν. Θεωροῦν πὼς μὲ τὴ μετάφραση καὶ τὴ χρήση αὐτῆς τῆς γλώσσας οἱ πιστοὶ θὰ κατανοοῦν τὰ Θεῖα νοήματα περισσότερο μὲ ἀποτέλεσμα ἡ προσευχὴ καὶ ἡ συμμετοχὴ τῶν πιστῶν στὴ Θεία Λατρεία νὰ εἶναι πιὸ ἐνεργή. Αὐτὸ κατὰ τὴν ἄποψή τους εἶναι ἕνα καλὸ κίνητρο γιὰ τὴν “ἐπαναφορὰ” ὁρισμένων ἰδίως νέων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι δὲν συμμετέχουν στὰ μυστήρια τῆς ἐκκλησίας ἐξαιτίας τῆς δυσκολίας τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας.

Σήμερα ὅμως τὸν 21ο αἰώνα, ὅπου ἡ τεχνολογία βρίσκεται στὴν ἀκμή της, χιλιάδες βιβλία καὶ θεολόγοι εἶναι στὴ διάθεση τοῦ κοινοῦ, ὥστε νὰ λύνονται οἱ ὅποιες ἀπορίες σχετικὰ μὲ τὴν κατανόηση τῶν νοημάτων τῶν Ἁγίων Γραφῶν, εἶναι ἐπιτακτικὴ ἡ χρήση τῆς δημοτικῆς στὴ θέση τῆς ἀρχαίας γλώσσας; Αὐτὸ εἶναι ἄραγε τὸ μεῖζον θέμα; Αὐτὸ εἶναι ποὺ κρατᾶ μακριὰ ἀπὸ τὰ μυστήρια τῆς ἐκκλησίας μεγάλη μερίδα νέων ἀνθρώπων; Μᾶλλον ὄχι! Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται ὥστε οἱ νέοι νὰ ἔχουν ἐνεργὴ συμμετοχὴ στὴ ζωὴ τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ παράδειγμα.

Ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινοῦν ὅλα. Σήμερα οἱ νέοι εἶναι ἔξυπνοι καὶ μὲ πάρα πολλὲς προοπτικὲς καὶ δυνατότητες νὰ δημιουργήσουν καὶ νὰ προκόψουν πνευματικά. Αὐτὸ ποὺ τοὺς λείπει εἶναι τὸ καλὸ παράδειγμα καὶ ἡ ὀρθόδοξη ζωὴ μέσα ἀπὸ τὸ βίωμα, τὶς πράξεις, τὰ ἔργα ποὺ εἶναι ἀπόδειξις πίστεως χωρὶς μεγαλόστομες στεῖρες ρητορεῖες, ψευτομεταρρυθμίσεις ἢ νεωτερισμοὺς δυτικοῦ τύπου.

Κι ἂν ἡ χρήση τῆς ἀρχαίας γλώσσας ἦταν ἕνα σοβαρὸ θέμα ποὺ δημιουργοῦσε προβλήματα, γιὰ ποιὸ λόγο κανεὶς ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων καὶ τοὺς σύγχρονους Ἁγίους δὲν ἀνέφερε τὴν ἐπίλυση αὐτοῦ του θέματος; Ἰδίως ὅταν γνωρίζουμε τὶς ἀντικειμενικὲς δυσκολίες τῶν προηγούμενων αἰώνων (μεγάλο ποσοστὸ ἀναλφαβητισμοῦ, ἀπουσία τυπογραφίας –ἔλλειψη βιβλίων) γιατί κανείς τους δὲν ἔκανε κάποια εἰσήγηση γιὰ νὰ γίνει αὐτὴ ἡ μεταρρύθμιση; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή. Διότι δὲν εἶναι ἡ γλώσσα ποὺ βοηθάει τὸν πιστὸ ἄνθρωπο νὰ προκόψει πνευματικά.

Δὲν εἶναι ἡ γλώσσα ποὺ θὰ τὸν βοηθήσει νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὰ πάθη του, ἄλλα εἶναι τὰ μέσα (νηστεία , προσευχή, ταπείνωση…). Τόσοι Ἅγιοι, Μάρτυρες, Ὁμολογητὲς ἀναδείχθηκαν στὴν πάροδο τόσων αἰώνων. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς δὲν εἶχαν τὴ βασικὴ ἢ καὶ καθόλου μόρφωση, ὅμως μὲ τὴν πίστη τους στὸν Τριαδικὸ Θεό, τὴν ταπείνωσή τους καὶ τὴ συμμετοχὴ στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἁγίασαν καὶ τώρα μᾶς βοηθοῦν σκανδαλωδῶς πολλὲς φορὲς καὶ πρεσβεύουν γιὰ τὴ σωτηρία μας ἀπὸ ἐκεῖ ψηλά!

Τὸ θέμα εἶναι πῶς θὰ μπορούσαμε ἐμεῖς ὡς Ἔθνος νὰ ἐκτιμήσουμε τὴ γλώσσα μας, νὰ ἀξιοποιήσουμε καὶ νὰ διατηρήσουμε τὴν τεράστια κληρονομιὰ γιὰ τὶς ἑπόμε νες γενεές. Τὴ γλώσσα ποὺ διδάσκεται σὲ πολλὰ ξένα πανεπιστήμια παγκοσμίως, τὴ γλώσσα ποὺ πολλοὶ ξένοι μελετητὲς μαθαίνουν μὲ λαχτάρα. Τὴ γλώσσα ποὺ γράφτηκε ὁ Θεῖος Λόγος! Τὴ γλώσσα ποὺ ἀποδίδει τέλεια τὰ νοήματα τῶν Γραφῶν.

Ἂς ἐκτιμήσουμε ἐμπράκτως αὐτὸν τὸν θησαυρό, τὴ γλώσσα τῶν προγόνων μας. Ἂς ἀγωνιστοῦμε καθένας ἀτομικὰ νὰ γνωρίσουμε, νὰ κατανοήσουμε τὴν εὐλογημένη γλώσσα μας κι ἂς ἀναγνωρίσουμε ὅλα ὅσα πλούσια ἔχει προσφέρει στὴν ἱστορία αὐτοῦ τοῦ Ἔθνους.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Θαρσαλέως!

"Θαρσαλέως". Αυτή η απλή και μεστή δυναμικότητας λέξη των Χαιρετισμών καταδεικνύει ξεκάθαρα το καθ' ημας Ήθος. Η αγνότητα , η αγότητα δίνει το θάρρος, την κατά Χριστόν παρρησία, την συνδιάλεξη την καθαρή, χωρίς προφάσεις και φόβους για τον άλλο.Το θάρρος είναι βασικό συστατικό των αγίων, των αγνών ανθρώπων, πού δεν έχουν να κρύψουν τίποτα και τίποτα δεν τους τραβάει προς τα κάτω, δεν τους κρατάει δεσμίους στα σκοτάδια. Αυτό το ήθος πάμε να το απολέσουμε σήμερα. Έχουμε νοθευτεί. Τα φαντάσματα του πονηρού και οι τρομαχτικές παγίδες της ερήμου δραπέτευσαν από την άβυσσο του εσωτερικού κόσμου. Έγιναν απτά και ορατά φόβητρα, σε έναν κόσμο πολεμικό και ανάλγητο, γεμάτο εξουσιασμό και φόνους.Ο κόσμος είναι αντίχριστος επειδή δεν σέβεται και δεν υπολογίζει την μοναδικότητα του ανθρώπου, της φύσης την οποία καταδέχτηκε ο Λόγος του Θεού. Ο άνθρωπος έπαψε να έχει εμπιστοσύνη(πίστη) στην προστασία και επαγγελία του Θεού του και κρύβεται, αμύνεται μέσα σε ένα καβούκι όλο αγκάθια για τον περιβάλλοντα χώρο του. Επειδή " ο άλλος είναι η κόλαση μου", έχουμε γίνει κόλαση οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Ότι πολλά τα πταίσματα και τα ανομήματα μας. Δεν μπορεί ο σκλάβος των παθών να είναι θαρρετός και θαρραλέος, γιατί δεν είναι πια ελεύθερος. Αυτό είναι το μήνυμα της Θεοτόκου σε έναν ανελεύθερο, φοβικό και φοβισμένο κόσμο. Εσωτερική και εξωτερική ελευθερία! Ας την διεκδικήσουμε με τον εξαγνισμό και την κάθαρση μας.Αν έχουμε ακόμα την δύναμη. 

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2018/02/blog-post_23.html#ixzz57x8VnQjL

Φώτης Κόντογλου - Λόγοι Ἀθανασίας Πλήρεις. Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

(ἀπὸ τὸ Ἀσάλευτο Θεμέλιο, Ἀκρίτας 1996)

---

Θἄγραφα σήμερα ἀπάνω σὲ κάποιο ἄλλο θέμα, ποὺ νὰ μὴν εἶναι θρησκευτικό. Ἀλλὰ πῆρα πολλὰ γράμματα καὶ τηλεφωνήματα ἀπὸ ἀναγνῶστες τῆς «Ἐλευθερίας» ποὺ ἐκφράζουν τὴ ζωηρὴ ἐπιθυμία τους νὰ διαβάσουν περισσότερα σχετικὰ μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους Πατέρας καὶ τὰ συγγράμματά τους, ἐπειδὴ δὲ βρίσκουν πουθενὰ τέτοια πνευματικὴ τροφή. Λοιπόν, ἄλλαξα σκοπὸ καὶ θὰ γράψω γιὰ τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸ Νέο Θεολόγο.

Ἀληθινὰ ἀνύποπτοι εἶναι ὅσοι δὲν γευθήκανε ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἀθάνατη βρύση, θέλω νὰ πῶ ἀπὸ τοὺς λόγους τῶν ἁγίων Πατέρων, ποὺ πολλοὶ τὰ ἔχουνε γιὰ παπαδίστικες φλυαρίες.

Οἱ λόγοι τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου διαβάζονται στὴν Εὐρώπη σήμερα περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο πατερικὸ βιβλίο, ἀπ᾿ ὅσα μεταφρασθήκανε σὲ ξένες γλῶσσες, ὅπως ἔγραψα πρὸ λίγες μέρες. Τοῦτος ὁ ἅγιος ἔχει κάποια χάρη νὰ κάνῃ χειροπιαστὰ τὰ πιὸ ἄπιαστα καὶ τὰ πιὸ βαθειὰ μυστήρια τῆς θρησκείας. Σὰν νὰ σοῦ τὰ δείχνη, ὁ μακάριος, μὲ τὸ δάχτυλό του, ἐπειδὴ ἀξιώθηκε νὰ ζῇ μέσα στὸ ἀνέκφραστο Φῶς τοῦ Χριστοῦ, ὄντας ἀκόμα μέσα στὸ σῶμα.

Γεννήθηκε στὴν Παφλαγονία, ποὺ βρίσκεται στὴ Μικρὰ Ἀσία, κατὰ τὸ μέρος τῆς Μαύρης Θάλασσας, ἀπὸ γονέους ποὺ εἴχανε τὸν τρόπο τους. Κ᾿ ἐπειδὴ ἕνας θεῖος τοῦ εἶχε μεγάλο ἀξίωμα στὸ παλάτι, τὸν στείλανε στὴν Πόλη κοντά του, νὰ μάθῃ γράμματα καὶ νὰ μπῇ στὴ θέση του ἀργότερα. Μὰ ὁ Συμεὼν δὲν ἤθελε νὰ μάθῃ πολλὰ γράμματα, γιατὶ τὰ νόμιζε ἀνώφελα, κι᾿ ὁλοένα συναναστρεφότανε μὲ καλόγερους καὶ μὲ φτωχοὺς ἐρημίτες, ποὺ κατεβαίνανε στὴν Πόλη καὶ τριγυρνούσανε σὰν τοὺς ντερβισᾶδες. Σ᾿ αὐτοὺς εὕρισκε αὐτὸ ποὺ ποθοῦσε.

Σὰν μεγάλωσε λίγο, πῆγε κ᾿ ἔγινε μοναχὸς στὸ μοναστήρι τοῦ Στουδίου, ὑποταχτικὸς σ᾿ ἕναν ἅγιον γέροντα, ποὺ τὸν λέγανε καὶ κεῖνον Συμεών, καὶ κεῖνος τὸν κυβερνοῦσε μὲ αὐστηρότητα. Ἐκεῖ, ζωντας σὰν ἄσαρκος ἄγγελος, ἔφταξε σὲ ὑψηλὰ μέτρα ποὺ προφανερώνανε ποιὸς ἤθελε νὰ κατασταθῇ στὸ τέλος. Συνήθιζε νὰ κλείνεται μέσα σὲ μιὰ μικρὴ ἐκκλησία ποὺ εἶχε ἕνα σεντούκι γεμάτο κόκκαλα. Κ᾿ ἐκεῖ ἔκανε τὴν προσευχή του.

Στὸ μεταξύ, ὁ πατέρας του πῆγε στὸ μοναστήρι νὰ τὸν πάρη, καὶ τὸν παρακαλοῦσε μὲ δάκρυα νὰ πάγῃ μαζί του, πλὴν ὁ Συμεὼν δὲν θέλησε, κ᾿ ἔκανε χαρτὶ νὰ μοιράσῃ ὁ πατέρας του στοὺς φτωχοὺς τὸ μερίδιό του, κι᾿ αὐτὸς ἀπόμεινε στὸ μοναστήρι, καὶ περίσσεψε τὴ σκληραγωγία τοῦ κορμιοῦ του, καὶ τὴν ὑπακοή του στὸν πνευματικὸ πατέρα του, μὴν ἔχοντας ὁλότελα θέλημα δικό του. Καὶ τόση ἀφοσίωση εἶχε στὸ γέροντά του, ὥστε δὲν ὑπῆρχε πρᾶγμα ποὺ νὰ τοῦ παραγγείλῃ καὶ νὰ μὴν τὸ κάνῃ, ἀκόμα κι᾿ ἂν τοῦ ἔλεγε νὰ πέσῃ στὴ θάλασσα. Τὸ γέροντά του τὸν σεβότανε σὰν ἅγιο, ὅπως κ᾿ ἤτανε ἅγιος, καὶ μετὰ τὸ θάνατό του ἔγραψε γι᾿ αὐτὸν ἀκολουθία καὶ ὕμνους, κ᾿ ἔδωσε σ᾿ ἕναν ἁγιογράφο νὰ ζωγραφίσῃ τὴν εἰκόνα του, καὶ τὴν ἔβαλε στὴν ἐκκλησία μὲ καντήλι, καὶ γιόρταζε τὴν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του.

Γι᾿ αὐτὴ τὴν τιμὴ ποὺ ἔκανε στὸ γέροντα Συμεών, ἐτράβηξε πολλὰ βάσανα, ἐξορίες καὶ μαρτύρια καὶ κατατρεγμοὺς ἀπὸ κάποιους δεσποτάδες ὑποκριτὲς κι᾿ ἄπιστους, ποὺ τὸν λέγανε ἀγράμματον, αὐτοὶ οἱ γραμματισμένοι, ὅπως καὶ σήμερα κάποιοι θεολόγοι σπουδασμένοι στὰς Εὐρώπας καταφρονοῦνε τοὺς ἁπλοὺς κι᾿ ἀγράμματους καλόγερους.

Σὲ τοῦτο τὸ μεταξύ, ὁ πατέρας του δὲν ἡσύχασε, κ᾿ ἔβαλε κάθε μέσον νὰ τὸν ξεκαλογερέψῃ καὶ νὰ τὸν πάρῃ νὰ τὸν παντρέψῃ. Βλέποντας ὁ γέρο Συμεὼν πὼς δὲν εὕρισκε ἡσυχία ὁ μαθητής του, τὸν πῆγε σ᾿ ἕνα ἄλλο μοναστήρι, τοῦ ἁγίου Μάμαντος, καὶ τὸν παράδωσε στὸν ἡγούμενο Ἀντώνιο, ξακουσμένον γιὰ τὴν ἀρετήν του. Ἐκεῖ μέσα γίνηκε ὁ τύπος κ᾿ ὑπογραμμὸς τῆς μοναχικῆς πολιτείας, καὶ μὲ τὸν καιρὸ τὸν χειροτονήσανε ἱερέα, καὶ σὰν πέθανε ὁ Ἀντώνιος, τὸν ἐκλέξανε οἱ ἀδελφοὶ ἡγούμενο, ποὺ ὅποτε λειτουργοῦσε, βλέπανε τὸ ἅγιο Πνεῦμα σὰν φωτιὰ νὰ κατεβαίνῃ στὸ κεφάλι του. Αὐτὸ τὸ φρικτὸ σημεῖο τὸ βλέπανε ἐπὶ σαρανταοχτῶ χρόνια.

Ἀλλά, μὲ ὅλη τὴν ἁγιότητα ποὺ εἶχε, βρεθήκανε ἄνθρωποι ἀσεβέστατοι ποὺ τὸν βασανίσανε μὲ κάθε τρόπο, βρίζοντας τὸν καὶ λέγοντας πὼς εἶναι ὑποκριτὴς καὶ κατηγορώντας τὸν πὼς ἔκανε ἅγιο τὸ γέροντά του καὶ τὸν γιόρταζε. Κι᾿ ὁ μακάριος Συμεὼν τοὺς συγχωροῦσε, ἀλλὰ μαζί τους πολεμοῦσε μὲ τὰ πνευματικὰ ὅπλα.

Ἡ ζωή του στάθηκε γεμάτη ἀπὸ πειρασμοὺς καὶ διωγμούς, καὶ γιὰ νὰ τὴν ἐκθέσῃ κανένας καταλεπτῶς δὲν φθάνει ὄχι μονάχα τούτη ἡ στενὴ λωρίδα τοῦ χαρτιοῦ ποὺ ἔχω, ἀλλὰ βιβλίο ὁλόκληρο. Γιὰ νὰ συντομέψω λοιπόν, θὰ βάλω παρακάτω μοναχὰ κάποια σπουδαῖα περιστατικὰ ποὺ δείχνουνε τὴν ἁγιότητά του καὶ ποὺ τὰ ἔγραψε ὁ ἄξιος μαθητής του Νικήτας Στηθάτος.

Ὁ ἅγιος Συμεὼν εἶχε ἕνα καλογεροπαίδι ποὺ τὸ λέγανε Νικηφόρο, καὶ ποὺ τὸ εἶχε ἀναθρέψει ὁ ἴδιος. Αὐτὸς ὁ Νικηφόρος διηγήθηκε στὸν Νικήτα κάποια θαύματα, μὲ τὴν ἁπλότητα ποὺ εἶχε, στὴ διάνοια καὶ στὴ γλώσσα. «Μὲ ἀγαποῦσε, λέγει, ὁ γέροντάς μου τόσο πολύ, ποὺ δὲν ἄφηνε κανέναν ἄλλον, παρεκτὸς ἀπὸ ἐμένα, ν᾿ ἀπομείνῃ μαζί του στὸ κελλί του. Ἢ γιατὶ ἤμουνα ἄκακος, ἢ γιατὶ τὸν ὑπηρετοῦσα στὰ γηρατειά του, ἢ ἀπὸ οἰκονομία Θεοῦ γιὰ νὰ φανερωθοῦνε τὰ ἔργα του. Καθὼς λοιπὸν ἐκειτόμουνα, μιὰ νύχτα, σὲ μιὰ γωνιὰ τοῦ κελλιοῦ, σὰν νὰ μὲ ξύπνησε κάποιος, καὶ βλέπω ἕνα θέαμα φοβερό. Κοντὰ στὴ σκεπὴ τοῦ κελλιοῦ ἤτανε κρεμασμένη μία εἰκόνα τῆς Θεοτόκου ποὺ τὴ λένε Δέηση, καὶ μπροστά της ἔκαιγε ἕνα καντήλι. Λοιπόν, ἀντίκρυ σ᾿ αὐτὴ τὴν εἰκόνα, ὡς τέσσερες πήχεις ψηλότερα ἀπὸ τὴ γῆ, εἶδα τὸν Ἅγιο ποὺ στεκότανε στὸν ἀέρα, κ᾿ εἶχε τὰ χέρια του ἀνασηκωμένα, καὶ προσευχότανε, λάμποντας ὁλόκληρος σὰν τὸ φῶς. Κ᾿ ἐγώ, βλέποντας αὐτά, ἀπὸ τὸ φόβο μου χώθηκα μέσα στὸ σκέπασμά μου καὶ σκεπάσθηκα κατακούκουλα. Κι᾿ ἀφοῦ ξημέρωσε, διηγήθηκα στὸν Ἅγιο κρυφὰ αὐτὸ ποὺ εἶδα. Κι᾿ ὁ Ἅγιος ἀναστέναξε καὶ μοῦ παράγγειλε νὰ μὴν τὸ πῶ σὲ κανέναν».

Ἄλλη μιὰ φορὰ ξαναεῖδε τὸ ἴδιο θαῦμα, λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ θάνατο τοῦ ἁγίου: «Ἐπειδὴ λοιπὸν ἦλθε ὁ καιρὸς τοῦ θανάτου του, ἐκείτετον ὁ μακάριος ἀπὸ κακὴ δυσεντερία, βασανιζόμενος πολλὲς μέρες, δίχως νὰ μπορῇ νὰ σαλέψῃ μόνος του, ἂν δὲν τὸν γυρίζαμε ἐμεῖς ἀπὸ τὸ ἕνα κι᾿ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος. Ἐνῶ βρισκότανε σ᾿ αὐτὴν τὴν κατάσταση, μοῦ παράγγειλε ν᾿ ἀπομείνω μοναχὸς μαζί του.

Μιὰ νύχτα λοιπόν, ποὺ κοιμόμουνα ξαπλωμένος ἀπάνω σ᾿ ἕνα σεντούκι, σὰν νὰ μὲ σκούντηξε κάποιος, καὶ ξύπνησα, καὶ βλέπω ἐκεῖνον τὸν μακάριο, ποὺ πρὶν ἀπὸ λίγη ὥρα τὸν εἴχαμε γυρίσει, νὰ στέκεται στὸν ἀγέρα ὡς τέσσερες πῆχες ἀπάνω ἀπὸ τὴ γῆ καὶ νὰ προσεύχεται. Καὶ θυμούμενος τὴν πρώτη φορὰ ποὺ τὸν εἶχα δεῖ ἔτσι, θαύμαζα τὴν ἁγιότητά του, συλλογιζόμενος πὼς αὐτός, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ σαλέψη, πὼς σηκώθηκε ἀπ᾿ τὸ στρῶμα, κ᾿ ἐνῶ φοροῦσε σῶμα βαρύ, στεκότανε στὸν ἀγέρα. Κ᾿ ἔτσι ἀποκοιμήθηκα, καὶ πάλι ξύπνησα, καὶ τὸν βλέπω πὼς ἔπεσε στὸ κρεββάτι του καὶ σκεπάσθηκε μόνος του.

Σὰν ξημέρωσε τοῦ τὸ φανέρωσα, καὶ μοῦ ἔκανε δεσμὸ νὰ μὴν τὸ πῶ σὲ κανέναν πρὶν ἀπὸ τὸ θάνατό του».

Αὐτὸς ὁ Ἅγιος, ποὺ πολεμήθηκε πολὺ στὴ ζωή του ἀπὸ τοὺς κακοὺς ἀνθρώπους, καὶ περιφρονήθηκε σὰν ἀγράμματος ἀπὸ τοὺς σπουδασμένους τοῦ καιροῦ του, τιμήθηκε καὶ ζωντανός, ἀλλὰ περισσότερο μετὰ τὸ θάνατό του, ποὺ ἔλαμψε μὲ τὰ συγγράμματά του καὶ φώτισε τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὀνομάσθηκε Νέος Θεολόγος, κατὰ τὸ λόγο τοῦ προφήτη ποὺ λέγει «καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀναλάμψουσι καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται».

Κ᾿ ἐσύ, ὅποιος κι᾿ ἂν εἶσαι, στοχάσου τὰ μυστήρια του Θεοῦ: Ἐκεῖνος ὁ φτωχὸς καὶ καταφρονεμένος καλόγερος, ποὺ ἔζησε στὰ 1000 μ.X., δηλαδὴ 900 χρόνια πρὶν ἀπὸ μᾶς, ἀφοῦ διαβάστηκε μὲ δίψα ἀπὸ μυριάδες ἀνθρώπους τοῦ καιροῦ του, ἔσχισε σὰν πύρινο μετέωρο, αὐτοὺς τοὺς ἐννέα αἰῶνες, ποὺ καταβροχθίσανε καὶ ρίξανε στὸ βάραθρο τῆς λησμονιᾶς μυριάδες ἀνθρώπους ποὺ πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς νομίζανε πὼς θὰ μείνουνε ἀθάνατοι, κ᾿ ἔφταξε ὡς τὸν καιρὸ τὸν δικό μας, φωτοβόλος κι᾿ ἄφθαρτος σὰν ἥλιος, γιὰ νὰ δώσῃ ζωὴ καὶ ἐλπίδα στοὺς σημερινοὺς ἀνθρώπους, ποὺ τὸν βρήκανε ψάχνοντας, σὰν νἆναι ὁ πιὸ πολύτιμος κι᾿ ἀθάνατος θησαυρός.

Σήμερα, σὲ καιρὸ ποὺ ἡ ἁμαρτωλὴ ζωή, ποὺ ζοῦνε οἱ ἄνθρωποι, παράλυσε σχεδὸν ὅλες τὶς πνευματικὲς δυνάμεις ποὺ ἔβαλε ὁ Θεὸς μέσα στὸν ἄνθρωπο, καὶ τὸν ἔκανε νὰ κολλήσῃ στὰ κτηνώδη πάθη καὶ νὰ παραδοθῇ σύμψυχος στὸν Μαμωνᾶ, σήμερα τρέχουνε ἕνα πλῆθος ψυχὲς νὰ πιοῦνε ἀπὸ τὸ ἀστείρευτο κι᾿ ἀθάνατο νερὸ ποὺ ἀναβρύζει ἀπὸ τὰ λόγια του ἁγίου Συμεών, καὶ ποὺ εἶναι δροσερώτατο, μ᾿ ὅλο ποὺ ἡ πηγὴ ἀπ᾿ ὅπου βγαίνει βρίσκεται 1000 χρόνια μακριὰ ἀπὸ μᾶς, μέσα στὸ σκοτάδι τοῦ καιροῦ.

Τὰ ἁγιασμένα βιβλία του διαβάζουνται μὲ δίψα σὲ κάθε χώρα, καὶ θὰ διαβάζουνται ὁλοένα καὶ περισσότερο, σὲ γλῶσσες ποὺ ἀγωνιζόμαστε ἐμεῖς νὰ μεταφράσουνε τὰ γραψίματά μας, ποὺ θὰ τὰ θάψη μεθαύριο ἡ λησμονιά, μ᾿ ὅλους τοὺς νεωτερισμοὺς καὶ τὶς δυσκολονόητες καὶ περίπλοκες θεωρίες μας.

Γιατὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ γράφουμε ἐμεῖς, φιλοσοφίες, λογοτεχνίες, ἐπιστημονικὲς θεωρίες, βγαίνουνε ἀπὸ τὸν ὑλικὸ νοῦ μας, «τὸν νοῦν τῆς σαρκός μας», ὅπως τὸν λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καὶ γι᾿ αὐτὸ ἔχουνε τὸ θάνατο μέσα τους, ἐνῶ ὅ,τι ἔγραψε ὁ ἅγιος Συμεὼν εἶναι «ἀθανασίας πλῆρες».

users.uoa.gr

☦ΝΑ ΣΑΣ ΠΕΙ ΠΑΠΑΣ ΣΤΟ ΑΥΤΙ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΟ ΑΚΡΟΠΟΛ

Πως απέσυρε την κάρτα του πολίτη η Αγγλία

Νά ἔχετε διαρκῶς τήν προσοχή σας στήν καρδιά σας. Κάθε τί πού βγαίνει ἀπ΄ αὐτή, ἀμέσως νά τό ἁρπάζετε καί νά τό ἐξετάζετε. Εἶναι καθαρό; Ζωογονῆστε το. Εἶναι ἀκάθαρτο; Θάψτε το. Ἔτσι θά γνωρίσετε τόν ἑαυτό σας...

∽ Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Οι αγνοί Έλληνες πατριώτες θα προστατέψουν και πάλι τη Μακεδονία

 

Σάββας Καλεντερίδης

Η Μακεδονία κινδυνεύει. Και οι αγνοί Έλληνες πατριώτες θα την προστατέψουν ξανά και θα αποτρέψουν και πάλι το σχέδιο του αφελληνισμού της, όπως στις αρχές του 20ού αιώνα.

Γιατί ο κίνδυνος είναι όχι προ, αλλά εντός των πυλών.

Αρχίζουμε λοιπόν.
Όσοι μιλούν στην Ελλάδα για γεωγραφική Μακεδονία, είναι είτε παραπληροφορημένοι, είτε ψεύτες, είτε ενεργούμενα ξένων κέντρων. Δεν υπάρχει γεωγραφική Μακεδονία, μια μικρή έρευνα στα επιστημονικά βιβλία θα πείσει και τους πιο δύσπιστους. Η γεωγραφική Μακεδονία είναι το εφεύρημα αρχικά του βουλγαρικού εθνικισμού, με στόχο τον αφελληνισμό της. Οι Βούλγαροι στα τέλη του 19ου αιώνα επέκτειναν θεωρητικά προς Βορρά τα γεωγραφικά όρια της Μακεδονίας σε περιοχές που κατοικούνταν από Βουλγάρους και εφηύραν την τοπική και όχι εθνική ταυτότητα του «Μακεδόνα», με σκοπό να την διεκδικήσουν ολόκληρη και να την ενσωματώσουν.

Ακολούθησε ο Μακεδονικός Αγώνας, όπου οι Βούλγαροι κομιτατζήδες ηττήθηκαν κατά κράτος και η Μακεδονία ενσωματώθηκε στην Ελλάδα μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους.

Όμως η θεωρία της γεωγραφικής Μακεδονίας παρέμεινε και άρχισε να διαδίδεται και να γράφεται ότι μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου η «Μακεδονία» μοιράστηκε ανάμεσα σε Ελλάδα, Σερβία και Βουλγαρία. Έτσι, παρότι η πραγματική Μακεδονία ενσωματώθηκε στην Ελλάδα, ο κίνδυνος δεν εξαλείφθηκε, αφού στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν με τη σειρά ξένα κέντρα στη Μόσχα, το Βερολίνο, το Βελιγράδι, το Λονδίνο, την Ουάσινγκτον και αλλού.
Το κάθε κέντρο, σε διάφορες ιστορικές περιόδους, υποστηρίζει την ίδρυση της «ενωμένης» Μακεδονίας, ευελπιστώντας ότι με τη δημιουργία αυτού του κράτους θα εξυπηρετηθούν δικά του γεωπολιτικά συμφέροντα. Ίσως μόνο εδώ στην Ελλάδα οι πολιτικοί μας και ο Γιάννης Μπουτάρης δεν έχουν αντιληφθεί ότι η Θεσσαλονίκη είναι το πιο στρατηγικό σημείο ολόκληρης της ΝΑ Ευρώπης. Εκτός κι αν συμβαίνει κάτι άλλο.
Υπάρχει λοιπόν μια σκευωρία ξένων κέντρων που είναι σε εξέλιξη, για καθιέρωση διεθνώς της γεωγραφικής Μακεδονίας, της αναγνώρισης του κράτους των Σκοπίων με γεωγραφικό προσδιορισμό του ονόματος Μακεδονία και στη συνέχεια, με όχημα αυτό, την κατασκευή «μακεδονικής» εθνότητας και γλώσσας και τελικά την συνένωση των τριών «Μακεδονιών» σε ένα ενιαίο κράτος με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη.

Αυτή είναι μια πραγματικότητα, και όποιος δεν την βλέπει, πρέπει να αναρωτηθεί και να εξηγήσει το γιατί.

Το ζήτημα εισήλθε σε κρίσιμη φάση όταν διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία και τα Σκόπια ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Τότε η πολιτική ηγεσία της χώρας μας, σε σύσκεψη πολιτικών αρχηγών, αποφάσισε να μην γίνει καμία υποχώρηση στο θέμα της Μακεδονίας. Αυτή ήταν η εθνική γραμμή, που αναγκάστηκαν να υποστηρίξουν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί επειδή συγκροτήθηκε συλλογικά.
Όμως από την επομένη, όταν άρχισαν να διαπραγματεύονται το θέμα κατά μόνας οι πολιτικοί μας, από κυβερνητικές θέσεις αλλά και από τις θέσεις της αντιπολίτευσης, το εθνικό μέτωπο άρχισε να ραγίζει.
Κι εκεί ακριβώς εντοπίζεται το εθνικό πρόβλημα της Ελλάδας. Λείπει η θεσμοθετημένη συλλογική χάραξη εθνικής πολιτικής –το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών είναι άτυπο, μη θεσμοθετημένο–, που καθιστά τους πολιτικούς ευάλωτους σε πιέσεις και εκμαυλισμούς από τα ξένα και κέντρα.
Έτσι, από την επομένη του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών (Φεβρουάριος 1992) άρχισε το ξήλωμα του εθνικού μετώπου και η υποχώρηση από την εθνική γραμμή, για να φθάσουμε σήμερα η επίσημη κυβέρνηση της Ελλάδας να έχει υιοθετήσει όλο το σκεπτικό της σκευωρίας, δημιουργώντας ένα εξαιρετικά αρνητικό κλίμα στο εξωτερικό για το θέμα.

Η προσφώνηση της Μέρκελ στον Σκοπιανό πρωθυπουργό ως «Μακεδόνα» είναι απόδειξη της καταστροφικής πορείας.

Όταν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας διαλαλούν ότι είναι αδιανόητο να μην υπάρχει η λέξη Μακεδονία στο όνομα του κράτους που θα αναγνωρίσουμε, τότε πλέον δεν υπάρχει κανένα ανάχωμα για να σταματήσουμε την καταστροφή που έρχεται.
Είναι πλέον σίγουρο ότι από τη στιγμή που η Ελλάδα δεχτεί τη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, οι κάτοικοι των Σκοπίων θα αποκαλούνται παγκοσμίως «Μακεδόνες». Κι αυτό θα αποτελέσει το όχημα για τη δημιουργία σε πρώτο χρόνο «εθνικής μειονότητας Μακεδόνων» στην Ελλάδα και σε δεύτερο χρόνο των εδαφικών διεκδικήσεων εις βάρος της πατρίδας μας, για την ένωση των τριών κομματιών της «γεωγραφικής Μακεδονίας».
Είπαμε παραπάνω ότι δεν υπάρχει ανάχωμα. Εννοούμε στο εξωτερικό. Εκεί με την πολιτική μας τα διαλύσαμε όλα. Όμως στην Ελλάδα υπάρχουν οι Έλληνες πολίτες.
Στις αρχές του 20ού αιώνα οι αγνοί Έλληνες πατριώτες τα παράτησαν όλα –σπίτια, οικογένειες και καλή ζωή– και έτρεξαν στα βουνά της Μακεδονίας συντρίβοντας τους Βούλγαρους κομιτατζήδες που ήθελαν να εκβουλγαρίσουν τη Μακεδονία. Τότε, μετά από σκληρούς αγώνες, κερδίσαμε και αποτρέψαμε τον εκβουλγαρισμό της Μακεδονίας.
Τώρα, όπως προαναφέραμε, ο κίνδυνος είναι και πάλι μεγάλος.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι εντός των τειχών, μέσα στην ίδια μας την πατρίδα.

Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης είναι ο «λαγός» της κυβέρνησης, η οποία έχει υιοθετήσει και έχει καταστήσει πολιτική της Ελλάδας τη σκευωρία εις βάρος της Μακεδονίας.
Κάτω από αυτές τις κρίσιμες συνθήκες, αυτές τις ιστορικές στιγμές, οι πολίτες, οι αγνοί Έλληνες πατριώτες, έχουμε τεράστια ευθύνη να αποτρέψουμε την εθνική καταστροφή.
Είναι γεγονός ότι σε διάφορες πρωτοβουλίες που παίρνονται για το θέμα της εξουδετέρωσης του κινδύνου στην Ελλάδα, εμπλέκονται άτομα και φορείς που δημιουργούν πρόβλημα. Δηλαδή, αντί να υπάρχει παλλαϊκή συμμετοχή, η «υπογραφή» που βάζουν διάφοροι σύλλογοι και πρόσωπα σε τέτοιες πρωτοβουλίες δημιουργούν ενστάσεις στην κοινωνία και αποτρέπεται η μαζική συμμετοχή απλών πολιτών.
Οι Παμμακεδονικές Ενώσεις πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να έλθουν σε διαβούλευση με οργανώσεις, συλλόγους και πρόσωπα, για να αποφευχθούν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και συλλαλητήρια, που δεν έχουν παλλαϊκό χαρακτήρα.

Η υποστήριξη των εκδηλώσεων είναι δεκτή από όλους τους χώρους, το καπέλωμα από διάφορες οργανώσεις, που διώχνουν κόσμο από τα συλλαλητήρια και τις εκδηλώσεις, πρέπει να σταματήσει.

Καλός σχεδιασμός, υπευθυνότητα, εντιμότητα και ηθική, είναι τα απαραίτητα στοιχεία για να πετύχουμε.
Αν εκπαραθυρωθεί ο Μπουτάρης, που μόνος του δέχτηκε το ρόλο αυτό, θα ακολουθήσουν και οι άλλοι.
Είναι η ώρα των Ελλήνων πολιτών, μόνο εμείς μπορούμε να σώσουμε τη Μακεδονία και την πατρίδα.
πηγή

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ - ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΑΒΒΑΣ ΛΑΥΡΙΩΤΗΣ - ΛΟΪΖΟΣ ΛΟΪΖΟΣ - ΗΛΙΑΣ ΚΑΡΑ...

Του πολυάθλου Στρατηγού Μακρυγιάννη:

 «…σιχάθηκα τέτοια ΄λευθερία. Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτερία οπού θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους, άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότητα. Αυτά λείπουν απ’ όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς… Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλυτώση από τον μεγάλον γκρεμνόν οπού τρέχομεν να τζακιστούμεν…».

ο γέροντας Εφραίμ κατουνακιώτης, απαντά....α΄μέρος

Με κείμενο-έκκληση, Γάλλοι καθηγητές προτείνουν στις Βρυξέλλες να γίνουν τα Ελληνικά η επίσημη γλώσσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το κείμενο-έκκληση δημοσιεύθηκε στον γαλλικό Monde

 

Στη χώρα μας αφελληνισμός, στην Ευρώπη λατρεία για την ελληνική γλώσσα  

Με κείμενο-έκκληση, Γάλλοι καθηγητές προτείνουν στις Βρυξέλλες να γίνουν τα Ελληνικά η επίσημη γλώσσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Δεν είναι μόνον που δε συγκινούνται στο υπουργείο α-Παιδείας -αναμενόμενο, άλλωστε- είναι και που τα πανελλήνια Μέσα δεν θεωρούν ότι αποτελεί σημαντική είδηση το γεγονός ότι Γάλλοι λόγιοι προτείνουν στις Βρυξέλλες να γίνουν τα Ελληνικά επίσημη γλώσσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου -προσέξετε- «να σταματήσει η πολιτική και πολιτιστική κατρακύλα». 

 Είναι προφανώς ότι στην Γαλλία -και όχι μόνον σ’ αυτήν, αλλά σε όλες τις σοβαρές χώρες- η θολοκουλτούρα, που εδώ είναι καθεστώς, εκεί βρίσκεται στο περιθώριο, όπου άλλωστε είναι και η θέση της.Ενώ η ελληνική παιδεία, η μόρφωση δηλαδή, η ψυχική και πνευματική καλλιέργεια, υποβαθμίζεται στην Ελλάδα, αρχής γενομένης από την εποχή της δήθεν εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του Γ. Ράλλη, και με τους νυν κυβερνώντες να θέλουν να τοποθετήσουν την ταφόπλακα, Γάλλοι καθηγητές προτείνουν στις Βρυξέλλες να γίνουν τα Ελληνικά επίσημη γλώσσα της Ε.Ε.Το κείμενο-έκκληση δημοσιεύθηκε στον γαλλικό Monde και είναι ευκαιρία για την ελληνική πολιτεία να το υποστηρίξει, δεδομένου και ότι με την αποχώρηση της Βρετανίας, δεν νομίζω να υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα που να έχει ως επίσημη γλώσσα τα αγγλικά.

Εν περιλήψει, οι Γάλλοι διανοούμενοι υποστηρίζουν πως είναι καιρός να ανακάμψουμε, αν θέλουμε να σώσουμε ένα ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

 Πάνω απ’ όλα, είναι σίγουρα χρήσιμο να εργαστούμε για να δημιουργήσουμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση, μια πραγματικά δημοκρατική λειτουργία.Η ένταξη του πολίτη στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα συνδέεται με μια συμβολική απόφαση η οποία, επιβεβαιώνοντας την ιδιότητά μας ως εχόντων την ευρωπαϊκή νοοτροπία, οδηγεί σε μια συνειδητοποίηση που μας διασώζει από τις υπερβολές των θανάσιμων αξιών της κυρίαρχης κουλτούρας. 

Ως εκ τούτου, προτείνουν την υιοθέτηση της ελληνικής, ως επίσημης γλώσσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σπεύδουν να προσθέσουν: «Σίγουρα, η πρόταση αυτή θα προκαλέσει έκπληξη και σαρκασμό, αλλά καλούμε τον αναγνώστη να δεχθεί να δει πέρα από την αρχική του αντίδραση, τη βαθιά αλήθεια που εμπεριέχεται σε ό,τι αποτελεί σήμερα μια ουτοπία. Γνωρίζουμε όλοι, ότι ανεξάρτητα από τα ραγδαία επιστημονικά και φιλοσοφικά κεκτημένα του, το ελληνικό πνεύμα μπόρεσε να ορίσει τις έννοιες της δημοκρατίας και του μέτρου, που αποτελούν τα θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτισμού.» Αν θέλουμε να προωθήσουμε μια νέα συνειδητοποίηση αυτής της κληρονομιάς, δεν το κάνουμε απλώς, για να προσκυνήσουμε ένα ιστορικό μνημείο ή, ακόμη λιγότερο, για να αυξήσουμε μια ευρωκεντρική παράνοια, αλλά διότι μας φαίνεται υγιές σε τούτη την περίοδο της αμφιβολίας, να αναζωογονήσουμε τη νοοτροπία μας με αξίες που δίνουν κεντρική θέση στο διάλογο, στο κριτικό πνεύμα, στην αίσθηση του μέτρου ή ακόμη και στη διαχείριση των χτυπημάτων της μοίρας με αδελφοσύνη.»

 Διότι, η ελληνική γλώσσα, η πηγή ζωής που μας έδωσε τα φώτα, ποτέ δεν έπαψε να τροφοδοτεί δια μέσου των αιώνων το ίδιο πνεύμα το οποίο συγκινούμεθα όταν ανακαλύπτουμε στην Ελλάδα του σήμερα. 

Έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει επαρκώς, το ότι η καθημερινή συμπεριφορά των Ελλήνων, που γοητεύει τον ξένο τουρίστα, αποτελεί απλούστατα έκφραση του ίδιου αυτού πνεύματος;» 

Έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει επαρκώς, ότι η ελληνική είναι μία γλώσσα οι λέξεις της οποίας απηχούν σημασιολογικά, συναισθηματικά και μουσικά, βαθιά νοήματα, τουτέστιν την αλήθεια των πραγμάτων, η οποία επιβίωσε και δεν λησμονήθηκε στην πορεία; 

Εντέλει, έχουμε πλήρη επίγνωση του ότι αυτή η κληρονομιά, το πνεύμα, και η σημασιολογική απήχηση των λέξεων είναι στοιχεία που εξακολουθούν να είναι παρόντα σε μία γλώσσα ζωντανή; Κατά τρόπον καλύτερο από οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, η ελληνική είναι η γλώσσα του ανθρώπου σε επαφή με το οικουμενικό.Όμως, εξαρτάται πλέον μόνον από εμάς (και από τους Έλληνες) το να καταφύγουμε σε αυτήν την γλώσσα και να αντλήσουμε έμπνευση από το πνεύμα που την διέπει. Ας αντιληφθούμε, ότι η ελληνική είναι ο θησαυρός που διαθέτουμε, και θα ήταν ένδειξη πολύ κακής διαχείρισης να την εγκαταλείψουμε στο ισχύον καθεστώς, μιας γλώσσας που ομιλείται από ολίγους».Λέγουν πολλά ακόμη, που ελλείψει χώρου, θα δημοσιεύσω άλλη φορά. Πρέπει όμως να σημειώσω, πως παρόμοια πρόταση έχει κάνει πριν από πολλά χρόνια η Ακαδημία Πολιτισμού των Βάσκων, οι οποίοι περιμένουν ακόμη απάντηση από τον τότε Πρόεδρο της Βουλής, Απόστολο Κακλαμάνη, που καταχώνιασε το αίτημά τους να υποστηριχθούν και από τους "Έλληνες";;; ευρωβουλευτές.