Ἂν ἀκούγαμε τοὺς ποιητές μας, θὰ ἤμασταν άραγε σήμερα ὡς χώρα σέ καλλίτερο δρόμο;
Ἂς δοῦμε, λοιπόν, τὶ μᾶς ἔλεγε ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης ἀπὸ τὸ 1980, σὲ συνέντευξή του στὴν ΕΡΤ γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Εὐρώπη:
Τοῦ ποιητοῦ ἐκείνου, ποὺ θὰ ξανὰ ἔφτιαχνες τὴν Ἑλλάδα, μὲ ἕνα ἀμπέλι, μίαν ἐλιὰ κι ἕνα καράβι…!!!
«…Κάποτε θὰ ἐρχόταν ἡ στιγμὴ γιὰ τὴν Εὐρώπη νὰ συνειδητοποιήσῃ τὶς ῥίζες της, ἀφοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρκῃ σὰν αὐτόνομος μονάδα, χωρὶς κάποιο θεωρητικὸ ὑπόβαθρο, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἡ στιγμὴ νὰ ἀποφασίσῃ ἐὰν θὰ μείνῃ ἀπομονωμένη στὶς δικές της ἀξίες ἢ θὰ ἐνταχθῆ σὲ ἕνα εὑρύτερο σύνολο μὲ ὀφέλη πρακτικῆς φύσεως ἀναμφισβήτητα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν κίνδυνο νὰ ἀλλοιωθῇ ἡ φυσιογνωμία της.Θεοφανάκης Στέφανος
(…) Οἱ Εὐρωπαὶοι ἄντλησαν ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς ἀξίες γιὰ νὰ φθάσουν στὴν Ἀναγέννηση…
Ἀλλὰ ἡ Ἀναγέννησις, ἡ δική τους εἶναι κάτι πολὺ διαφορετικὸ ἀπ’ αὐτὸ ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ εἴχαμε κάνει ἐμεῖς, ἐὰν δὲν μᾶς σταματοῦσε ἡ Τουρκοκρατία.
Τὸ βλέπουμε αὐτὸ στὴν ταπεινὴ κλίμακα, τὴν μόνη ἄλλωστε ὅπου μπορούσαμε ἀκόμη νὰ ἐκδηλωνόμαστε. Ἀπὸ τὴν ἄποψη ὅτι μία ἐσωτερικὴ αὐλὴ νησιωτικοῦ σπιτιοῦ, κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη, ἢ ἕνας περίβολος μοναστηρίου εἶναι, σὰν ἀντίληψη ἐννοῶ, πολὺ πιὸ κοντὰ στὸ πνεῦμα ποὺ ἔκανε τοὺς Παρθενῶνες καὶ τὶς Θεομήτορες, παρὰ ὄλες οἱ κολῶνες κι οἱ μετῶπες τῶν εὐρωπαϊκῶν ἀνακτόρων. Ποὺ σημαίνει ὅτι, ἐὰν συνέχισε κάποιος τὴν αἰσθαντικότητα τὴν ἑλληνικὴ καὶ τὴν διετήρησε, εἶναι ἀποκλειστικὰ ὁ λαϊκός μας πολιτισμός.»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου