AKOMA δέκα συν ένα στέκια των Πατησίων που δεν υπάρχουν πια ...

Ο καθένας μας –ανάλογα με την ηλικία του και τα βιώματά του, έχει συνδέσει τις μνήμες του με κάποια μαγαζιά, με κάποια στέκια ,με κάποια μέρη στα οποία πήγαινε, και κάποιες φορές πέρναγε καλά, κάποιες στενοχωριόταν, σίγουρα δενόταν και αποκτούσε αναμνήσεις που θα τον συντροφεύουν για μια ζωή.

Μετά την πολύ μεγάλη απήχηση που είχε το πρώτο άρθρο για τα 10+1 στέκια των Πατησίων που δεν υπάρχουν πια και κατ' απαίτηση των αναγνωστών μας σας παρουσιάζουμε το δεύτερο μέρος.

10. ΕΥΑ

Έχουμε πάει για μπασκετάκι με την παρέα Ουρανοξύστες. Απογευματάκι, γύρω στις 5. Κάτοικος της περιοχής βγαίνει έξω και φωνάζει εξαγριωμένος ότι είναι μεσημέρι και θα φωνάξει την αστυνομία. Αναγκαστικά παίρνουμε το δρόμο της φυγής, και το ίδιο ψυχαναγκαστικά αφήνουμε την άθληση και καταλήγουμε στο ηλεκτρονικάδικο ‘’Εύα’’, στην ομώνυμη πλατεία, στην Αγίας Λαύρας, απέναντι από το αστυνομικό τμήμα.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Τα ντου από την αστυνομία ( που αναγκαζόμασταν να κρυβόμαστε στις τουαλέτες, πίσω από τα καφάσια με τα αναψυκτικά, να πηδάμε από τα παράθυρα- μιας και ήμασταν ανήλικοι). Πολλά μηχανήματα (power spikes, outrun, final fight), φυσικά το tehkan world cup και βέβαια το κλασσικό pac-man με το ρεκόρ του μηχανήματος να είναι γύρω στις 880.000 πόντους. Η μόδα των ηλεκτρονικών πέρασε ,το κατάστημα άλλαξε και νομίζω έμεινε μόνο καφενείο…



9. TRE

Από τις μεγαλύτερες καφετέριες σε μέγεθος στα Πατήσια. Μέλος της αλυσίδας με ομώνυμα καταστήματα σε Μαρούσι και Αιγάλεω. Πάνω στην Στρατηγού Καλλάρη, κάτω από τον σταθμό του ΗΣΑΠ στα Κάτω Πατήσια. Σήμα κατατεθέν ο (ζωντανός) παπαγάλος που υπήρχε στο κατάστημα. Κοπέλα από επαρχία είχε δει για πρώτη φορά τη ζαχαριέρα με το αυτόματο σύστημα ροής και είχε εντυπωσιαστεί (η ατάκα μου "δεν έχει έρθει ο πολιτισμός ακόμη στα μέρη σας’’ δε με τιμά, αλλά ακόμα μνημονεύεται στις παρέες).

Οι γύρω κάτοικοι έχουν να λένε για την σχετικά κακή φήμη που αναπτύχθηκε με την πάροδο των ετών. Αλήθεια, ψέματα δε ξέρω, πάντως όταν άραζε καμιά κλούβα της αστυνομίας απ’έξω, οι εισπράξεις και η πελατεία μειώνονταν δραματικά… Κάποια στιγμή μετονομάστηκε σε Bauhaus και τώρα παραμένει καφέ…

8. MAΡΙΟΣ

Ίσως η κλασικότερη πιτσαρία στα Πατήσια και σίγουρα μία από τις παλαιότερες. Ακριβώς κάτω από τον σταθμό της Αγίας Βαρβάρας, παράλληλα με τις γραμμές του τραίνου. Κολλητός φίλος, την αποκαλούσε και την αποκαλεί ακόμα σε συζητήσεις μας ‘’χυτήριο’’. Πριν πάει ο νους σας στο πονηρό, σας ενημερώνω ότι εννοούσε ότι η πίτσα του ήταν τόσο καυτή που ήταν σαν να είχε βγει από εργοστάσιο που επεξεργαζόταν μεταλλεύματα.

Εξαιρετική πίτσα με το κλασσικό άσπρο κουτί με τα κόκκινα γράμματα που ανέφερε τα είδη της πίτσας. Προσωπικά πάντως νομίζω ότι η σαλάτα του σεφ που σερβίριζε, ήταν η καλύτερη που έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου… Η πιτσαρία έκλεισε ,και κάποια στιγμή άνοιξε μεζεδοπωλείο με το ίδιο όνομα.


7. ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΠΗΓΑΔΙ

Το σίγουρο είναι ότι στα Πατήσια είχαμε (και ευτυχώς ακόμα έχουμε) εξαιρετικά μαγαζιά. Το Ξεχασμένο Πηγάδι ήταν ένα από αυτά και βρισκόταν στην Αγίας Λαύρας, λίγο κάτω από την διασταύρωση με την Ηρακλείου. Τρομερό μπαράκι, με μερικές αλησμόνητες βραδιές με live εμφανίσεις καλλιτεχνών. Αν δε με γελάει η μνήμη μου, καθηγητής φυσικής από το 18ο , έπαιζε κιθάρα εκεί.

Κάποια παραμονή πρωτοχρονιάς πήρα να κλείσω για εκεί, στο τηλέφωνο μόνο που δε γέλασαν, οι κρατήσεις είχαν γίνει βδομάδες πριν. Για απροσδιόριστο λόγο το μαγαζί έκλεισε, και έχει ανοίξει αρκετές φορές με διαφορετικά ονόματα (ΙΚΑ –Ίδρυμα Καθαρού Αλκοόλ και διάφορα άλλα.)

6. ΑΛΕΚΤΟΡΙΔΗΣ

ΑΜΙGAΔΙΚΟ (διαβάστε ΕΔΩ για τη συγκεκριμένη... μόδα) της εποχής στην Ιακωβίδου. Τρομερές ιστορίες με τον (ελάχιστα φιλικό προς τον πελάτη ) ιδιοκτήτη, ο οποίος δε σου χάριζε ούτε δευτερόλεπτο από το χρόνο που είχες πληρώσει. Ιδιότυπη κατασκευή, με τις amigες να μην είναι συνδεδεμένες με κάποια οθόνη υπολογιστή, αλλά με οθόνες τηλεόρασης κρεμασμένες με αλυσίδες πίσω από τζάμια (!).

Ομηρικοί καβγάδες με τον Αλεκτορίδη για τις Αmigες που κολλούσαν και έπρεπε να τις κοπανήσεις για να επανέλθουν. Ο μόνος λόγος που υποβαλλόμασταν σε αυτό το μαρτύριο είναι γιατί το SPACE και ο FUTURάς ήταν γεμάτοι από πιο τυχερούς, διορατικούς και πιο γρήγορους πελάτες. Ακριβώς τι υπάρχει στη θέση εκεί, δε γνωρίζω. Κάποια στιγμή είχε ανοίξει mini market που δε φτούρησε ιδιαίτερα…



5. ΦΩΛΙΑ

Στο άλσος του Προμπονά υπήρχε ένα εξαιρετικό μαγαζάκι, η Φωλιά. Αέρας παλιότερης εποχής ,πιο ήσυχης , πιο ανέμελης… Εξαιρετικά μεζεδάκια και ( κυρίως) μισόλιτρες μπύρες, ειδυλλιακό περιβάλλον με τη λιμνούλα του και τις πάπιες να κολυμπούν ανέμελα…

Εκεί άραζαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές του σχολείου, όταν μας πήγαιναν περίπατο στο άλσος, με τα αγόρια να παίζουμε μπασκετάρα στα γήπεδα και να γλεντάμε τα διπλανά τμήματα.

Εκεί πηγαίναμε αργότερα και όσοι θέλαμε να γνωριστούμε και να εκφραστούμε πιο ιδιαίτερα με κάποιο άτομο του αντίθετου φύλλου. (Όπως το μαγαζί στα ‘’Κίτρινα γάντια’’ με τον Μπρίλιο - κάτω από τα πευκάκια - ολούθε). Δυστυχώς όμως τα εξαιρετικά πράγματα δε κρατάνε για πάντα, και το πετρόκτιστο κτίριο μένει πια εγκαταλελειμμένο.

4. ΚΑΛΑΜΠΟΚΑΣ

"Ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του 139ου Δημοτικού Σχολείου σας καλεί στην εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στο κέντρο ‘’Καλαμπόκας… ’’. Πόσες και πόσες φορές δεν είχε έρθει αυτή η πρόσκληση στα μαθητικά χρόνια… Το κέντρο βρισκόταν κάτω από τη Χαλκίδος, δεξιά όπως την κατεβαίνουμε.

Από τα παλαιότερα εξοχικά κέντρα, όταν ακόμα τα Πατήσια ήταν μέρος για εκδρομή για τους υπόλοιπους Αθηναίους. Μάλιστα έχουν γυριστεί και σκηνές για παλιές ελληνικές ταινίες στο συγκεκριμένο χώρο… Στα 90s, το κέντρο έγινε club, με την ονομασία ‘’Αλυσίδα’’, το οποίο κάποια χρόνια μετά πήρε φωτιά και καταστράφηκε. Αργότερα έγινε σούπερ μάρκετ "Τροφό" και όταν αργότερα εξαγοράστηκε η αλυσίδα, έγινε ΑΒ Βασιλόπουλος.



3. ΚΙΝΟ ( Όχι το παιχνίδι του ΟΠΑΠ)

Φαντάζομαι όσοι πήγαιναν Γκράβα, έχουν να πουν πολλά περισσότερα. Καφετέρια επί της Ταυγέτου και Χατζηδάκη, ακριβώς απέναντι από τα σχολεία της Γκράβας. Σε τυχαίες συζητήσεις, σε διαφορετικούς χρόνους, με άσχετους μεταξύ τους φίλους, όλοι καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα.

Το μαγαζί ήταν γ@μηστρώνας... Για να εξηγηθώ, εννοώ ότι αν ήθελες να μπαλαμουτιαστείς πιο ξέγνοιαστα με το έτερον ήμισυ, εκεί ήταν το στέκι σου. Ανέβαινες στον πάνω όροφο και απολάμβανες τις χάρες της συντρόφου σου, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα. (Γιατί πάνω κάτω και οι διπλανοί θαμώνες το ίδιο σπορ ακολουθούσαν). Η ΚΙΝΟ έκλεισε και στη θέση της άνοιξε μπουγατσατζίδικο. Τουλάχιστον η γλύκα παραμένει…

2. ABC

Οι μνήμες μου από την ABC δεν είναι πολλές, κυρίως λόγω ηλικίας. Περισσότερο τη θυμάμαι γιατί κάτω και μέσα από τη μαρκίζα της, βρίσκαμε καταφύγιο το βράδυ της Ανάστασης όταν πηγαίναμε στην Αγία Βαρβάρα για να προστατευθούμε από τα εκατοντάδες βαρελότα που έπεφταν ανελλιπώς και ανελέητα όταν ακουγόταν το ‘’Δεύτε λάβετε φως’’.

Σε κουβέντες όμως με παλαιότερους Πατησιώτες, καταλαβαίνεις ότι η ABC ήταν από τις διασημότερες ντίσκο της εποχής και σίγουρα μέσα στις δέκα καλύτερες της Αθήνας. Άτομα από πραγματικά άσχετες περιοχές έρχονταν μόνο και μόνο για πάνε σε αυτήν. Πήρε μερικές φορές φωτιά και κάποια στιγμή γκρεμίστηκε για να υψωθεί στη θέση της πολυώροφο κτίριο.



1. GOLDEN BIRD

Αν και έχει αναφερθεί σε παλαιότερο εκτενές άρθρο (διαβάστε το ΕΔΩ) , θα ήταν αδικία να μη το αναφέρω και εδώ. Διώροφο φαστφουντάδικο, κοντά στον Άγιο Λουκά, πολύ πριν ανοίξουν τα GOODY’S και πάνω κάτω την ίδια εποχή με τα KANGOO. Ειδίκευση στο παναρισμένο κοτόπουλο με εκπληκτικά μεγάλο ψωμάκι ( σε εποχή που ελάχιστοι ήξεραν τι είναι το πανέ).

Σίγουρα λόγω εποχής και μόδας, κάποιες φορές δεν έβρισκες να καθίσεις, με την ουρά των πελατών να φτάνει πολύ μακριά στη Πατησίων. Όταν άλλαξαν οι διατροφικές συνήθειες, το ‘’χρυσό πουλί’’ έκλεισε και στη θέση του άνοιξε βιντεοκλάμπ.

+1. ΑΣΣΟΣ

Κλασσικό σουβλατζίδικο της εποχής ( τότε που ακόμα δεν υπήρχαν πατάτες και σως στα σουβλάκια) , επί της Πατησίων, δίπλα από τον κινηματογράφο "Άντζελα’’ (παρεμπιπτόντως η ταινία που έχει στοιχειώσει τα παιδικά μου χρόνια από τα “προσεχώς” του Άντζελα, είναι το ‘’Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα’’) .

Πολλά χρόνια αργότερα, στο τελείως άσχετο, έμαθα ότι ο πατέρας μιας φίλης τον προμήθευε με κρέατα (μικρός που είναι ο κόσμος). Ίσως να μη μπορεί να χαρακτηρισθεί στέκι με την ακριβή έννοια του όρου, μιας και δεν είχε τραπέζια, εκτός ίσως από ένα, δύο που έβγαζε έξω, όταν άνοιγε ο καιρός.

Θυμάμαι ένα καλοκαίρι, είχαμε πάει με τον πατέρα μου να πάρουμε από εκεί σουβλάκια. Στη τηλεόραση έδειχνε έναν αγώνα μπάσκετ. Πήραμε τη παραγγελία, γυρίσαμε σπίτι και ο μπαμπάς έβαλε να δούμε τον αγώνα. Ήταν το Ελλάδα – Ρουμανία, ο πρώτος αγώνας της εθνικής για το θρυλικό Ευρωμπάσκετ του ’87, στο μισοάδειο ακόμα Ειρήνης και Φιλίας… Έτσι καταλάβαμε ότι υπήρχε η διοργάνωση. Το μαγαζί έκλεισε, και από τότε έχουν ανοίξει διάφορα άλλα καταστήματα στο ίδιο σημείο. Η αύρα του ’87 όμως παραμένει…

Αυτά είναι κάποια ακόμη στέκια που υπήρχαν στα Πατήσια (θυμηθείτε ΕΔΩ τα πρώτα στέκια). Έκλεισαν γιατί ίσως άλλαξαν οι εποχές, άλλαξαν οι άνθρωποι, άλλαξε ο τρόπος ζωής μας και ο τρόπος που περνάμε τον ελεύθερό μας χρόνο. Οι μνήμες όμως παραμένουν, για να μπορούμε να θυμόμαστε και να εκτιμάμε το χρόνο που περνάει, κάποιες φορές αδυσώπητα.

GALLIFO