Αξίζει να το επαναλάβουμε. Ποτέ δεν υπήρχε εποχή που μια χώρα να έχει ηγέτες τόσο συνένοχους στην καταστροφή της ιστορίας, των παραδόσεων, της κουλτούρας και της ταυτότητάς του λαού της.

Μπροστά μας υπάρχει ο δημοφιλής, πολύβουος δρόμος της υποταγής, του συμβιβασμού, της αποστασίας και της αδιαφορίας. Υπάρχει και ένας άλλος λιγότερο δημοφιλής και όχι πολυδιάβατος δρόμος. Αυτός της αντίστασης. Αντίστασης πνευματικής και έμπρακτης. Αντίστασης στους σχεδιασμούς και τις επιβολές της Νέας Τάξεως Πραγμάτων και των εγχώριων εντολοδόχων τους.

«Όσοι απομείναμε πιστοί στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε το γάλα που βυζάξαμε, αγωνιζόμαστε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, καταπάνω στην ψευτιά. Καταπάνω σ᾿ αυτούς που θέλουνε την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά. Κουράγιο, ο καιρός θα δείξει ποιος έχει δίκιο, αν και δε χρειάζεται ολότελα αυτή η απόδειξη». 

                          - Φώτης Κόντογλου, «Πονεμένη Ρωμιοσύνη»